Balogh Mary - Sullivan 02 - Zatańczymy.pdf - Balogh Mary - ssaaggaa

MARY BALOGH

ZATAŃCZYMY?

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Uzdrowisko Bath w lecie było przepiękne, być może nawet najpiękniejsze w

całej Anglii. Szlachetnie urodzony Frederick Sullivan zgadzał się z owym

stwierdzeniem w zupełności, a jednak podczas spędzonego tu tygodnia wiele razy

miał wrażenie, że wolałby być gdziekolwiek indziej, byle tylko nie w Bath. Była w

tym oczywiście pewna przesada, ponieważ dobrze wiedział, że bez trudu mógłby na

poczekaniu wymyślić przynajmniej kilkanaście różnych miejsc, w których czułby się

o wiele gorzej. Tak czy owak, Frederick generalnie nie był zadowolony z pobytu.

Zajechał do hotelu York, co było zresztą dość ekstrawaganckim posunięciem,

złożył uszanowanie mistrzowi ceremonii, opłacił wpis do księgi subskrybcyjnej, który

upoważniał go do udziału we wszystkich akcjach i imprezach towarzyskich w

uzdrowisku oraz dawał wolny wstęp do ogrodów i czytelni, a także z satysfakcją

odnotował pojawienie się anonsu w „Kronice Bath”, oznajmiającego o jego

przybyciu. Odwiedził dom zdrojowy, pijalnie i sale koncertowe, przespacerował się

po Sydney Gardens i wokół Royal Crescent, przeczytał gazety w jednej z czytelni -

krótko mówiąc zrobił wszystko, co powinno się robić w Bath.

I nudził się.

Mógł oczywiście pojechać do Primrose Park w Gloucestershire na ślub

kuzyna, hrabiego Beaconswood, z Julią Maynard. O dziwo, został zaproszony. Może

zresztą nie było to takie dziwne, jeśli wziąć pod uwagę fakt, że rodzina zawsze

utrzymywała ścisłe kontakty i ani Dan, ani Jule nie chcieliby wprowadzić w

rodzinnym gronie zamieszania, ostentacyjnie pomijając go na liście gości. Ale

Frederick i tak zaproszenia nie przyjął. Przed opuszczeniem Primrose Park skreślił

parę słów usprawiedliwienia i był święcie przekonany, że czytając ten list po jego

wyjeździe, para młodych odetchnęła z taką samą ulgą jak on. Za żadne skarby nie

chciał uczestniczyć w tym ślubie.

Mógł też pojechać do Londynu, choć spędzanie tam lata nie było ostatnio w

dobrym guście. Mógłby też się wybrać do Brighton. To było w dobrym guście i

pewnie tam właśnie by się znajdował, gdyby miał możność wyboru. W Brighton

spotkałby całą masę przyjaciół, zawarł mnóstwo interesujących znajomości, nie

mówiąc już o wielu dostępnych tam rozrywkach i przyjemnościach. Ale nie mógł

pojechać do Brighton.

Tuż przed wyjazdem, przed tygodniem z okładem, w Primrose Park odnaleźli

go wierzyciele. O ileż łatwiej zdołaliby go dopaść i nękać, gdyby pojechał właśnie do

Brighton! Ale skoro tego nie zrobił, to jakie kroki ma teraz podjąć, by zdobyć

pieniądze na spłacenie długów? W każdym razie tych najpilniejszych - nikt nie

oczekuje przecież, by dżentelmen nie miał długów w ogóle, w takim przypadku

przypuszczalnie uznano by go za niespełna rozumu.

Cóż, w Bath można zdobyć majątek w jeden tylko sposób. Próbował grać, i

wyglądało nawet na to, że szczęście mu sprzyja, ale wygrane raczej go jeszcze

bardziej frustrowały, niż pocieszały. W Bath gra o wysokie stawki była surowo

zakazana, ponieważ z założenia miała dostarczać grającym tylko przyjemnej

rozrywki, a nie przysparzać zmartwień. Tak więc nawet wszystkie jego wygrane

razem wzięte nie pokryłyby ułamka najmniejszego z długów. Nie, do Bath

zdecydowanie nie przyjeżdża się po to, by odzyskać majątek przy stoliku do gry. Do

Bath przyjeżdża się, by znaleźć bogatą żonę.

Rzecz jasna, najlepszym do tego miejscem jest Londyn po otwarciu sezonu.

Wielkie Targowisko Panien na Wydaniu, na którym - wydawałoby się - Frederick

powinien wybierać i przebierać. Istniały jednak dwa szczególne powody, dla których

nie mógł tak postąpić. Po pierwsze, nie mógł sobie pozwolić na czekanie aż do

następnej wiosny. Do tego czasu zapewne wyląduje w więzieniu za długi, chyba że

spłaci je za niego ojciec. Na samą myśl o tym przeszły go ciarki. Po drugie, żaden

ojciec lub opiekun dbający o dobro córki ani przez chwilę nie wziąłby pod uwagę

możliwości wydania jej za szlachetnie urodzonego Fredericka Sullivana.

Pozostawało jedynie żywić nadzieję, że w Bath reputacja jeszcze go nie

dogoniła. A zresztą, jeśli nawet tak się stało, to kogo tu można znaleźć? Opowieści o

przyjeżdżających do Bath zgrzybiałych starcach i ukrywającej swe nędzne położenie

biedocie wcale nie wyglądały na mocno przesadzone. Wszystkie młode kobiety z

najmniejszymi bodaj śladami urody, jakie zauważył po przyjeździe, z całą pewnością

nie miały pieniędzy. W ciągu tygodnia dokonał selekcji negatywnej i zawęził swe

matrymonialne perspektywy do trzech panien, z których żadna nie była szczególnie

pociągająca. No, ale w końcu nie liczył w tym związku na miłość czy szczęście.

Pomyślał o Julii Maynard oraz o tym, jak zmusił ją do małżeństwa w Primrose

Park, i poczuł wstrząsający nim dreszcz. Nie, lepiej o tym nie myśleć.

Tak więc w Bath były trzy możliwości. Pierwsza to Hortensja Pugh,

najmłodsza z tej trójki, siedemnastolatka, pulchna i ładniutka, jednak wyjątkowo

nieinteresująca. Była córką fabrykanta kapeluszy, który - dość znacznie się

wzbogaciwszy - zaczął myśleć o zajęciu wyższej pozycji w hierarchii społecznej

dzięki wydaniu jedynaczki za kogoś z beau mondu. Zarówno ojciec, jak i córka

zabiegali o Fredericka całkiem otwarcie i mogłoby się wydawać, że z wdzięcznością

powinien skorzystać z nadarzającej się okazji. O to mu przecież chodziło! Nie mógł

się jednak pozbyć uporczywej myśli, że nawet więzienie za długi byłoby lepsze niż

związanie się na resztę życia z tą wulgarną, pustogłową szczebiotką. Jej głównym

tematem konwersacji był aktualny stan garderoby oraz zawartość kasetki z biżuterią.

Lady Waggoner była już w lepszym guście. Atrakcyjna hoża wdówka, o jakieś

siedem czy osiem lat od niego starsza, dysponująca niezgorszą fortunką. A do tego

miała na niego chrapkę! Znał się na kobietach wystarczająco dobrze, by wiedzieć, że

do łóżka wdówki może się wślizgnąć w każdej chwili. Była to dość ponętna perspe-

ktywa. Ale czy lady Waggoner zechciałaby wyjść za niego? No właśnie, to

zasadnicze pytanie. Podejrzewał, że to taka sama specjalistka w dziedzinie flirtu jak

on i że równie zręcznie potrafi wymigiwać się od małżeństwa. W ten sposób mógłby

zmarnować całe lato na romansik, który być może okazałby się satysfakcjonujący pod

względem fizycznym, ale, niestety, pod żadnym innym. Nie, nie stać go na takie

ryzyko.

Zostaje więc panna Klara Danford - najmniej kusząca perspektywa. I

przypuszczalnie najbardziej intratna. Jej ojciec, dżentelmen, dorobił się w Kompanii

Wschodnioindyjskiej fortuny powszechnie uznawanej za bajeczną i po śmierci

zostawił wszystko córce. Frederick oceniał Klarę na jakieś dwadzieścia kilka lat, w

każdym razie chyba nie na więcej niż dwadzieścia sześć, a więc nie była od niego

starsza. Podczas spotkania, jakie Frederick zaaranżował któregoś popołudnia w sali

koncertowej, była dla niego bardzo uprzejma, a potem codziennie rano w pijalni

dosyć chętnie poświęcała kilka minut na konwersację. Nakłonienie jej do małżeństwa

mogłoby się zatem okazać niezbyt trudne. Już od pierwszego spotkania wysilał cały

swój wdzięk, by oczarować tę pannę.

A mimo to, na myśl o poślubieniu Klary Danford oblewał go zimny pot.

Pewnego ranka zjawił się w pijalni - o właściwej pod względem towarzyskim porze -

i konwersując z nowo poznanymi znajomymi, z rozbawieniem obserwował

skrzywienie i niesmak na twarzach kuracjuszy, unoszących do ust szklanki z wodą

mineralną. Obserwował również pannę Danford, która rozmawiała w drugim końcu

sali ze swą wierną damą do towarzystwa, młodą i śliczną, choć nieprzyzwoicie biedną

panną Harriet Pope, oraz z pułkownikiem i panią Ruttlege.

Pomyślał, że powinien podejść i porozmawiać z nią, nie ma przecież czasu na

długotrwałe zabiegi i zaloty. Powinien zapomnieć o niechęci do małżeństwa i zacząć

działać. Klara była najmniej pociągającą kobietą, jaką kiedykolwiek widział. Była

chuda, prawdopodobnie na skutek kalectwa, za każdym razem bowiem gdy ją spotkał,

siedziała na wózku inwalidzkim. Miała cienkie ramiona, a jej nogi, odznaczające się

pod lekką wełnianą suknią dzienną, wcale nie wyglądały na grubsze. Jej twarz była

chuda, wąska i nienaturalnie blada. Z tego co słyszał, panna Danford spędziła z ojcem

kilka lat w Indiach i tam właśnie nabawiła się choroby, która uczyniła z niej

inwalidkę.

Miała za dużo włosów. Pewnie na każdej innej kobiecie wyglądałyby jak

wieńcząca urodę korona: grube, lśniące i bardzo ciemne sploty. Ale dla niej były za

ciężkie. A oczy miała zbyt ciemne do tak jasnej twarzy. W pierwszej chwili pomyślał,

że są czarne, ale w rzeczywistości były ciemnoszare. Byłyby piękne, ale w jakiejś

innej twarzy. A zresztą, może naprawdę były piękne. Może tylko był im niechętny,

ponieważ za każdym razem gdy się odzywał, spoglądały wprost i tak głęboko w jego

oczy, że miał wrażenie, iż zdzierają z niego starannie dobraną maskę i widzą całą

prawdę.

Zdecydowanie nie była łakomym kąskiem dla żadnego mężczyzny - chyba że

się wzięło pod uwagę jej olbrzymi majątek. Frederick przeprosił towarzystwo i ruszył

powoli ku niej, rozdając po drodze ukłony i uśmiechy nowym znajomym.

W Bath znalazł trzy możliwości zawarcia małżeństwa. A teraz bez dłuższych

przemyśleń zawęził je do jednej - i wstrzymał oddech czując przypływ paniki. Panna

Klara Danford.

Zbliżając się patrzył na nią wzrokiem, który stopiłby jak wosk dziewięć z

dziesięciu, lub nawet dziewięćdziesiąt dziewięć na sto kobiecych serc, a jego

półuśmieszek przyprawiłby owe serca o przyspieszone bicie.

Ona zaś spojrzała na niego tymi wszystkowidzącymi oczami i uśmiechnęła

się.

Właśnie nadchodzi - powiedziała Harriet Pope, kiedy pułkownik z panią

Ruttledge wyruszyli na promenadę wokół pijalni, a Frederick Sullivan niemal w tej

samej chwili porzucił swe towarzystwo w drugim końcu sali i zbliżał się do nich

powoli.

- Tak - potwierdziła Klara Danford. - Dokładnie tak, jak przewidywałaś,

Harriet. A ja się z tobą nie spierałam, prawda? Musisz jednak przyznać, że to

najprzystojniejszy mężczyzna w tej sali. A właściwie w całym Bath.

- Nigdy temu nie zaprzeczałam - odpowiedziała Harriet.

- To prawda. - Klara uśmiechnęła się leciutko i popatrzyła na przyjaciółkę. -

Twoje zastrzeżenia dotyczyły jedynie tego, że jest to również najbardziej pozbawiony

zasad mężczyzna w Bath. Cóż, temu także nie zaprzeczyłam.

- A mimo to uparłaś się, by dać mu szansę.

- Jest bardzo przystojny - podkreśliła Klara.

- I doskonale zdaje sobie z tego sprawę - zauważyła Harriet z dezaprobatą.

- Zgadza się. - Klara ponownie się do niej uśmiechnęła.

Rozmawiały o nim już wcześniej. Dokładnie rzecz biorąc, wczorajszego

wieczoru, po tym jak przysiadł się do nich na herbatę w sali wypoczynkowej,

spędziwszy chwilę z panną Hortensją Pugh.

- To łowca posagów - powiedziała wtedy Harriet z lekceważeniem. - Klaro, on

szuka bogatej żony. Panny Pugh albo ciebie.

Klara przyznała jej rację. Zdawała sobie sprawę, że nawet gdyby nie była

inwalidką, to choć z daleka nie przypomina kobiety, która byłaby atrakcyjna dla tak

pięknie wyglądającego dżentelmena jak pan Sullivan. Gdyby miał zostać rażony

afektem, to jego wzrok z pewnością skierowałby się ku Harriet, będącej

niezaprzeczalną pięknością o jasnozłotych włosach i różanej karnacji. Mimo to, od

Balogh Mary - Sullivan 02 - Zatańczymy.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: