Balogh Mary - Bedwynowie 07 - Szczypta grzechu.pdf - Balogh Mary - ssaaggaa

MARY BALOGH

SZCZYPTA GRZECHU

Lord Alleyne Bedwyn, najmłodszy brat księcia Bewcastle'a, prawie całą swoją

młodość do dwudziestego piątego roku życia spędził w Anglii. Z dala od działań

wojennych, które pustoszyły Europę od czasu, kiedy do władzy doszedł Napoleon

Bonaparte. Alleyne nigdy nie widział bitwy. Z żywym zainteresowaniem słuchał

jednak wojennych opowieści swego starszego brata, lorda Aidana Bedwyna, od

niedawna byłego pułkownika kawalerii. I wydawało mu się, że wie, jak wygląda pole

bitwy.

Mylił się.

Wyobrażał sobie równo ustawione szeregi wojsk. Wielka Brytania i jej

sojusznicy po jednej stronie, wróg po drugiej. Pomiędzy nimi teren płaski jak boisko

w szkole dla chłopców w Eton. Widział w myślach kawalerię, piechotę i artylerię, w

nieskazitelnie czystych, kolorowych mundurach, poruszającą się zgrabnie i

precyzyjnie, niczym pionki na szachownicy. Wyobrażał sobie kanonadę dział, z lekka

tylko zakłócającą ciszę. Myślał, że przez cały czas pole bitwy jest doskonale

widoczne, że w każdej chwili można ocenić przebieg walki. Pewien był, jeśli w ogóle

kiedykolwiek się nad tym zastanawiał, że powietrze jest czyste i można nim

swobodnie oddychać.

Mylił się pod każdym względem.

Nie był wojskowym. Niedawno doszedł do wniosku, że powinien zrobić w

życiu coś pożytecznego, i rozpoczął karierę w dyplomacji. Przydzielono go do

ambasady w Hadze, kierowanej przez sir Charlesa Stuarta. Sir Charles wraz z częścią

personelu, w tym także i Alleyne'em, przeniósł się do Brukseli. Zgrupowały się tam

sprzymierzone armie, pod dowództwem księcia Wellingtona, w odpowiedzi na nowe

zagrożenie ze strony Napoleona. Wiosną tego roku cesarz Francuzów uciekł z Elby i

zgromadził we Francji potężną armię. Właśnie dzisiaj, na rozległych, górzystych

polach na wschód od wioski Waterloo toczyła się od dawna wyczekiwana bitwa.

Alleyne znalazł się w samym jej środku. Zgłosił się na ochotnika do tej misji. Miał

zawieźć list od sir Charlesa do Wellingtona i wrócić z odpowiedzią. Dziękował Bogu,

że wyruszył z Brukseli sam. Przed nikim nie zdołałby ukryć, że jest przerażony jak

jeszcze nigdy dotąd.

Najgorszy był huk wielkich armat. Dźwięk ogłuszał i dudnił w piersi i

brzuchu. Wokół snuł się dym. Alleyne nie mógł oddychać, łzawiły mu oczy - widział

nie dalej niż na kilka metrów. Poprzedniej nocy spadł ulewny deszcz. Żołnierze

grzęźli w błocie, z końmi nie było lepiej. Wszyscy poruszali się na pozór w

kompletnym bezładzie. Oficerowie i sierżanci wykrzykiwali komendy, które

żołnierzom jakimś cudem udawało się usłyszeć. Alleyne czuł gryzący swąd i fetor

krwi i wnętrzności. Nawet poprzez kłęby dymu, gdziekolwiek spojrzał, widział

zabitych i rannych. Wyglądało to, jak scena wprost z czeluści piekieł. Uświadomił

sobie, że to właśnie jest wojenna rzeczywistość. Książę Wellington znany był z tego,

że zawsze znaleźć go można było w miejscach najbardziej zaciętych walk.

Lekkomyślnie narażał się na niebezpieczeństwo, ale za każdym razem cudem

wychodził z niego bez szwanku. Dzisiejszy dzień nie był wyjątkiem. Alleyne wypytał

co najmniej z tuzin oficerów, zanim w końcu udało mu się odnaleźć księcia na

odkrytym wzniesieniu. Obserwował stamtąd folwark La Haye Sainte, zawzięcie

atakowany przez Francuzów, którego z nie mniejszą zaciekłością bronił oddział

pruskich żołnierzy. Nawet gdyby się starał, Wellington nie mógłby znaleźć miejsca,

gdzie byłby jeszcze bardziej wystawiony na cel. Alleyne oddał list, a potem skupił się

na tym, by opanować konia. Usiłował nie myśleć o grożącym mu niebezpieczeństwie,

ale doskonale zdawał sobie sprawę, że tuż obok niego z hukiem przelatują armatnie

pociski i świszczą kule z muszkietów. Czuł przerażenie przenikające go do szpiku

kości.

Musiał poczekać, aż Wellington przeczyta list, a potem podyktuje odpowiedź

jednemu ze swoich adiutantów. Czas dłużył się Alleyne'owi w nieskończoność.

Przyglądał się walce o utrzymanie folwarku, o ile w ogóle mógł coś zobaczyć poprzez

kłębiący się dym z tysięcy dział.

Patrzył na ginących żołnierzy i bał się, że sam za chwilę też zginie.

Zastanawiał się, czy odzyska słuch, jeśli mimo wszystko przeżyje. Czy odzyska

spokój? W końcu dostał odpowiedź na list, schował ją bezpiecznie w kieszeni na

piersi i odwrócił się, żeby odejść. Nigdy dotąd nie czuł takiej ulgi.

Jak Aidan wytrzymał takie życie przez dwanaście lat? Jakim cudem przeżył,

by potem jakby nigdy nic ożenić się z Eve i wieść w Anglii spokojne życie na wsi?

Nagle poczuł ostry ból w lewym udzie. Pomyślał, że chyba za mocno

przekręcił się w siodle i naciągnął mięsień. Jednak gdy spojrzał w dół, zobaczył

dziurę w spodniach i tryskającą krew. Uświadomił sobie, co się stało, niemal jakby

był widzem, obojętnie przyglądającym się wszystkiemu z boku.

- Na Jowisza, zostałem trafiony - powiedział głośno.

Usłyszał swój głos, jakby dochodził z bardzo daleka, stłumiony przez

kanonadę dział i jego własną, spowodowaną hałasem, głuchotę. W głowie zaczęło mu

szumieć. Zrobiło mu się nagle okropnie zimno.

Nie przyszło mu do głowy, by się zatrzymać, zsiąść z konia i odszukać

lekarza. Myślał tylko o tym, by się stąd wydostać i natychmiast wracać do

bezpiecznej Brukseli. Miał tam do załatwienia ważne sprawy. Nie pamiętał, co

dokładnie, ale wiedział, że nie może sobie pozwolić na zwłokę.

Ogarniała go panika.

Jechał jeszcze przez kilka minut, dopóki nie upewnił się, że znalazł się z dala

od bezpośredniego zagrożenia. Noga bolała go już jak sto diabłów. Co gorsza, nadal

obficie krwawił. Poza dużą chustką do nosa nie miał przy sobie niczego, czym

mógłby obwiązać ranę. Wyciągnął chustkę z kieszeni. Obawiał się, że nie obejmie

uda, ale złożona na skos okazała się dłuższa, niż się spodziewał. Krzywiąc się i

niemal mdlejąc z bólu, drżącymi palcami mocno zawiązał chustkę powyżej rozdarcia

w spodniach. Kula chyba utkwiła mu w udzie. Ból w nodze tętnił z każdym

uderzeniem pulsu. Szok przyprawiał go o zawroty głowy.

Tysiące żołnierzy odniosło cięższe rany niż on, upomniał się surowo. O wiele

cięższe. Rozpamiętywanie własnego bólu było tchórzostwem. Musi być silny. Jak

tylko dotrze do Brukseli, zakończy swoje zadanie, znajdzie doktora, który

wydobędzie kulę i doprowadzi go do ładu. Sama myśl o tym przejmowała go

dreszczem. Miał nadzieję, że przeżyje. I nie straci nogi.

Wkrótce znalazł się w lesie Soignes. Drogą przetaczał się w obie strony

potężny tłum. Alleyne chciał uniknąć tłoku, więc jechał między drzewami, trzymając

się zachodniej strony drogi. Mijał w lesie licznych żołnierzy. Kilku zabitych, wielu

rannych tak jak on. I bardzo wielu dezerterów, przerażonych okropnościami pola

bitwy. Wcale im się nie dziwił.

Szok mijał i ból stawał się coraz silniejszy. Krwawienie, choć nieco

zatamowane opaską zawiązaną na nodze, nie ustawało. Było mu zimno, kręciło mu

się w głowie. Musi wracać do Morgan. Ach tak, właśnie!

W Brukseli przebywała Morgan, jego młodsza, zaledwie osiemnastoletnia

siostra. Opiekunowie zbyt długo zwlekali i nie wyjechali razem z większością

Anglików, którzy ściągnęli do miasta w ciągu ostatnich kilku miesięcy Caddickowie,

a z nimi i Morgan, byli teraz praktycznie uwięzieni w Brukseli. Wojsko

zarekwirowało wszystkie pojazdy. Co gorsza, akurat dzisiaj pozwolili jej wyjść z

domu. Gdy rankiem wyjeżdżał z Brukseli, zaskoczony zobaczył ją przy bramie

Namur. Wraz z kilkoma kobietami opiekowała się rannymi, którzy zaczęli już

napływać do miasta.

Obiecał, że wróci jak najszybciej i dopilnuje, żeby znalazła się w bezpiecznym

miejscu, najlepiej z powrotem w Anglii. Poprosi w ambasadzie o krótki urlop i sam

zabierze ją do domu. Bał się nawet myśleć o tym, co się z nią stanie, jeśli w

dzisiejszej bitwie zwyciężą Francuzi.

Musi wracać do Morgan. Obiecał Wulfricowi, najstarszemu bratu, że będzie

jej pilnował, mimo że Wulf oficjalnie oddał ją pod opiekę hrabiostwu Caddick.

Morgan przyjechała do Brukseli wraz z ich córką, a swoją przyjaciółką, lady

Rosamond Havelock. Dobry Boże, przecież jego siostra była niemal dzieckiem. Ach,

prawda, miał jeszcze dostarczyć list sir Charlesowi. Zastanawiał się, jaką ważną

wiadomość zawierał, że wysłano go w sam środek bitwy, by zawiózł pismo i wrócił z

odpowiedzią. Może to było zaproszenie na kolację dzisiejszego wieczoru? Nie

zdziwiłby się, gdyby list zawierał coś równie banalnego. Zaczynał mieć wątpliwości

co do sensu swojej kariery. Może powinien był zająć jedno z miejsc w parlamencie,

którymi dysponował Wulf Tyle że polityka w zasadzie wcale go nie interesowała.

Czasami martwił się, że jego życie upływa bez celu. Człowiek powinien przecież

robić coś pożytecznego, coś, co rozpala mu krew i podnosi na duchu, nawet jeśli, tak

jak w jego przypadku, ma dostateczny majątek, by przejść przez życie, nie

kiwnąwszy palcem.

Alleyne miał wrażenie, że noga spuchła mu jak balon i za chwilę pęknie.

Zdawało mu się też, że wbito w nią milion noży, które pulsują bólem w rytm uderzeń

serca. Głowę wypełniała mu zimna mgła. Powietrze, którym oddychał, stało się

lodowate.

Morgan... Skupił się, by przywołać z pamięci jej obraz. Młoda, pełna życia,

uparta Morgan. Jego siostra. Jedyna spośród pięciorga rodzeństwa młodsza od niego.

Musi do niej wracać.

Jak daleko jeszcze do Brukseli? Stracił rachubę czasu i odległości. Nadal

słyszał huk dział. Po prawej ręce wciąż miał drogę, zatłoczoną pojazdami, wozami i

ludźmi. Zaledwie dwa tygodnie temu, na zaproszenie hrabiego Rosthorna, przyjechał

tu na piknik przy świetle księżyca. Rosthorn, mężczyzna o wątpliwej reputacji,

bardzo zuchwale flirtował wtedy z Morgan, co wywołało mnóstwo plotek.

Alleyne zacisnął zęby. Nie wiedział, jak długo będzie jeszcze w stanie jechać.

Nie miał pojęcia, że można odczuwać tak straszliwy ból. Z każdym stąpnięciem konia

czuł wstrząs, ale bał się zsiąść. Na pewno nie zdoła iść sam. Zebrał resztki sił i jechał

dalej. Gdyby tylko udało mu się dotrzeć do Brukseli...

Poszycie leśne było nierówne. Koń Alleyne'a - niewątpliwie oszołomiony

hałasem panującym na polu bitwy - był coraz bardziej niespokojny z powodu

ciążącego mu ciała zesztywniałego jeźdźca. Potknął się o korzeń drzewa i stanął dęba

z przerażenia. W normalnych okolicznościach Alleyne z łatwością osadziłby go na

miejscu. Ale nie teraz. Przechylił się ciężko do tyłu. Na szczęście buty wysunęły mu

się przy tym ze strzemion. Nie mógł zrobić nic, żeby złagodzić upadek. Runął,

uderzając głową o korzeń.

Stracił przytomność. Leżał na ziemi, tak blady, że każdy, kto by się na niego

natknął, uznałby go pewnie za martwego. I nikogo by to nie zdziwiło, las Soignes,

położony daleko na północ od pola bitwy, był usłany ciałami zabitych.

Koń jeszcze raz stanął dęba i pogalopował przed siebie.

Spokojny, na pozór przyzwoity dom przy rue d'Aremberg w Brukseli, który

cztery angielskie „damy” wynajęły dwa miesiące temu, był w rzeczywistości domem

schadzek.

Bridget Clover, Flossie Streat, Geraldine Ness i Phyllis Leavey przyjechały tu

razem z Londynu. Słusznie uznały, że dopóki trwa całe to wojskowe szaleństwo,

Balogh Mary - Bedwynowie 07 - Szczypta grzechu.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: