Balogh Mary - Bedwynowie 04 - Między występkiem a miłością.pdf - Balogh Mary - ssaaggaa

MARY BALOGH

MIĘDZY WYSTĘPKIEM A

MIŁOŚCIĄ

Przekład

Anna Palmowska

Tytuł oryginału SLIGHTLY WICKED

Tuż przed wywróceniem się dyliżansu Judith była pogrążona w marzeniach,

które skutecznie odgradzały ją od nieprzyjemnej rzeczywistości.

W ciągu dwudziestu dwóch lat swego życia nigdy jeszcze nie jechała dyli-

żansem. Już po pierwszych kilku kilometrach drogi wyzbyła się złudzeń: to wcale nie

jest romantyczny i ekscytujący sposób podróżowania. Siedziała wciśnięta między

kobietę, której obfita tusza zajmowała półtora miejsca, i chudego, niespokojnego

mężczyznę, który nieustannie się wiercił, szukając wygodniejszej pozycji. Przy okazji

niechcący dotykał Judith w różne, czasem wręcz wstydliwe miejsca. Siedzący

naprzeciwko tęgi mężczyzna ciągle chrapał, potęgując jeszcze panujący harmider.

Jego sąsiadka bezustannie trajkotała do każdego, kto nierozważnie odwzajemnił jej

spojrzenie. Jękliwym, utyskującym tonem opowiadała smutną historię swego życia.

Cichy człowiek siedzący obok niej był brudny i cuchnął potem, cebulą i czosnkiem.

Dyliżans trząsł się, turkotał i podskakiwał na każdej nierówności na drodze, a

przynajmniej tak się Judith wydawało.

Jednak mimo wszystkich niewygód Judith nie wyglądała niecierpliwie końca

podróży. Zostawiła za sobą rodzinę i dom w Beaconsfield, w którym spędziła całe

życie. Wiedziała, że jeśli w ogóle kiedykolwiek tam wróci, nie nastąpi to prędko.

Jechała do ciotki Effingham, by u niej zamieszkać. Życie, jakie wiodła do tej pory,

właśnie się skończyło. Wprawdzie ciotka nie podała zbyt wielu szczegółów w liście

do papy, dla Judith było jednak absolutnie jasne, że w Harewood Grange nie będzie

honorowym, mile widzianym gościem, a raczej ubogą krewną, która musi zapracować

na swoje utrzymanie wszelkimi sposobami jakie ciotka, wuj, kuzynki i babka uznają

za konieczne. Mówiąc bez ogródek, czekało ją szare, wypełnione pracą życie.

Żadnych adoratorów, małżeństwa, domu i własnej rodziny. Stanie się wkrótce jedną z

tych bezimiennych, wyblakłych kobiet, od których aż roiło się na obrzeżach

towarzystwa, bezpłatną służącą żyjącą na łasce swoich krewnych.

Papa powiedział, że to bardzo uprzejme ze strony ciotki Effingham, że ją

zaprosiła. Tylko że ciotka, siostra ojca, która trafiła na świetną partię, poślubiając

bogatego wdowca sir George'a Effinghama, gdy była już nie pierwszej młodości,

nigdy nie uchodziła za uprzejmą.

A wszystko przez tego łobuza Branwella i jego lekkomyślną rozrzutność.

Doprawdy, zasługiwał na to, by go zastrzelić, a potem powiesić, utopić i po-

ćwiartować. Judith już od wielu tygodni myślała o nim jak najgorzej. Poza tym była

drugą z kolei córką, której w domu nikt nie potrzebował. Nie najstarszą - Cassandra

była od niej starsza o rok. Z pewnością nie najpiękniejszą - ta zaleta przypadła w

udziale jej młodszej siostrze Pameli. I też nie najmłodszą - ta wątpliwa przyjemność

spotkała siedemnastoletnią Hilary. Ona zaś była tą żałosną niezgrabną brzydulą, a

przy tym niepoprawną marzycielką.

Gdy papa wszedł do saloniku i przeczytał na głos list ciotki Effingham,

wszyscy odwrócili się i spojrzeli na Judith. Papa wpadł w tarapaty finansowe i

zapewne napisał do swojej siostry z prośbą o pomoc. I właśnie otrzymał odpowiedź.

Wszyscy wiedzieli, co oznacza wyjazd do Harewood Grange. Judith sama

zaoferowała się pojechać. Gdy się odezwała, wszyscy zaprotestowali, a jej siostry też

zadeklarowały gotowość do wyjazdu. Ona jednak zgłosiła się jako pierwsza.

Ostatnią noc na plebanii Judith spędziła na wymyślaniu dla Branwella naj-

gorszych tortur.

Krajobraz za oknem powozu był szary i smutny. Na niebie nisko wisiały

ciężkie chmury. Kiedy woźnica zatrzymał się na chwilę w gospodzie, żeby zmienić

konie, karczmarz ostrzegał, że na północy padają ulewne deszcze, które zamienią

drogi w błoto. Woźnica jednak zlekceważył radę, żeby zostać w gospodzie i

zaczekać, dopóki nie będzie można bezpiecznie wyruszyć w dalszą podróż. A teraz

rzeczywiście z każdą chwilą drogi stawały się coraz bardziej błotniste, mimo że

deszcz ustał już jakiś czas temu.

Judith odsunęła od siebie wszystko, co czuła - głęboką urazę do brata, okropną

tęsknotę za domem, przygnębienie z powodu złej pogody i niewygód podróży,

smutek na myśl o życiu, które ją czekało. Zatonęła w marzeniach, snując niesamowitą

historię z wymyślonym bohaterem i sobą w roli heroiny. To właśnie dostarczało jej

przyjemnej rozrywki i zajmowało myśli aż do ostatniej chwili przed wypadkiem.

Wyobrażała sobie rozbójników. A ściślej, jednego rozbójnika. Oczywiście nie

był podobny do prawdziwego rzezimieszka, groźnego, brudnego, pozbawionego

zasad moralnych, ordynarnego rabusia i bezlitosnego mordercy nieszczęsnych

podróżnych. O nie. Ten rozbójnik był przystojny, dzielny i roześmiany. Miał piękne,

białe zęby, ciemne włosy i wesołe oczy, błyskające w otworach wąskiej, czarnej

maski. Przegalopował przez rozświetlone słońcem zielone pole i wyjechał na drogę.

Jedną ręką pewnie przytrzymał uprząż swego wspaniałego czarnego rumaka, a drugą

wymierzył pistolet, oczywiście nienaładowany, w serce woźnicy. Śmiał się i żartował

z pasażerami, odbierając im kosztowności. A potem zwrócił to, co zabrał, tym, dla

których strata byłaby, jak ocenił, zbyt dotkliwa. Nie... Nie, oddał wszystkie kosztow-

ności wszystkim pasażerom, bo przecież nie był wcale prawdziwym rozbójnikiem,

tylko dżentelmenem pragnącym zemścić się na pewnym łajdaku, który miał akurat

tędy przejeżdżać.

Był szlachetnym bohaterem, przebranym za rozbójnika. Wolnym duchem, o

złotym sercu i stalowych nerwach, i tak przystojnym, że kobietom na jego widok

zapierało dech w piersiach.

A potem spojrzał na Judith i ziemia zatrzęsła się w posadach, a gwiazdy

zakołysały na niebie. I trwało to, dopóki nie roześmiał się wesoło i nie powiedział, że

odbierze jej naszyjnik. Na pewno zdawał sobie sprawę, że klejnot nie ma właściwie

żadnej wartości. To było po prostu coś, co... matka dała jej na łożu śmierci, a Judith

przyrzekła, że nie rozstanie się z tym nigdy. Więc teraz dzielnie stawiła opór

rozbójnikowi. Dumnie podniosła głowę i odważnie spiorunowała wzrokiem jego

roześmianą twarz. Niczego ode mnie nie dostaniesz, nawet gdybym miała umrzeć,

powiedziała nieustępliwie, a głos jej zadrżał odrobinę.

On znów się roześmiał, podczas gdy jego koń stanął dęba. Jeździec sprawnie

go osadził i oświadczył, że skoro nie może mieć naszyjnika bez niej, to weźmie go

razem z nią. Powoli podjechał bliżej, wielki, groźny i cudowny.

I gdy już znalazł się bardzo blisko, schylił się w siodle, chwycił ją silnymi

dłońmi - pominęła w myślach kwestię pistoletu, który jeszcze przed chwilą trzymał w

jednej ręce - i bez wysiłku uniósł do góry.

Żołądek podszedł jej do gardła, gdy straciła grunt pod nogami i... nagle została

przywołana do rzeczywistości. Dyliżans wpadł w poślizg na błotnistej drodze i zaczął

ostro skręcać, chybotać się i podskakiwać. Zdawało się, że wszystko dzieje się bardzo

wolno. Na tyle wolno, że Judith zdążyła poczuć paniczny strach, zanim pojazd

ześliznął się na bok i uderzył w miękkie pobocze. Potem gwałtownie odwrócił się z

powrotem w kierunku drogi i zatrząsł jeszcze mocniej. W końcu wpadł do płytkiego

rowu, przewrócił się i wreszcie zatrzymał z ostrym szarpnięciem.

Gdy Judith doszła do siebie, wydało jej się, że wszyscy krzyczą i piszczą. Ona

milczała, zagryzając mocno wargi. Zorientowała się, że szóstka pasażerów leży w

jednym kłębowisku, rzucona bezładnie na bok dyliżansu. Ich wrzaski, przekleństwa i

jęki świadczyły o tym, że większość z nich, a nawet wszyscy, żyją Z zewnątrz

słyszała krzyki oraz rżenie przestraszonych koni. Dwa głosy, wyróżniające się wśród

pozostałych, klęły szokująco ordynarnymi słowami.

Żyję, pomyślała Judith z lekkim zdziwieniem. Ostrożnie sprawdziła, czy nic

jej się nie stało. Czuła się jedynie roztrzęsiona. Dziwnym trafem znalazła się na

wierzchu całej tej masy ludzi. Spróbowała się poruszyć, ale w tej samej chwili drzwi

nad nią się otworzyły i ktoś, chyba woźnica, spojrzał jej w oczy.

- Podaj no mi, panienko, rękę - nakazał. - Wydostaniemy was stąd wszystkich

w mgnieniu oka. Boże miłosierny, przestań się tak drzeć, kobieto - zwrócił się do

gadatliwej pasażerki z oburzającym brakiem współczucia, jeśli wziąć pod uwagę, że

to właśnie on spowodował wypadek.

Wyciąganie pasażerów potrwało znacznie dłużej niż mgnienie oka. W końcu

jednak wszyscy stali na porośniętym trawą brzegu rowu albo siedzieli na

porozrzucanych bagażach. Patrzyli z rozpaczą na dyliżans, który najwyraźniej nie

nadawał się do dalszej drogi. Nawet Judith, mimo braku doświadczenia, zorientowała

się, że pojazd jest poważnie uszkodzony. W zasięgu wzroku nie było żadnych

domów. Chmury wisiały nisko, grożąc deszczem w każdej chwili. Powietrze

przenikał chłód i wilgoć. Aż trudno było uwierzyć, że jest lato.

Jakimś cudem nawet pasażerowie podróżujący na dachu uniknęli poważ-

niejszych obrażeń, choć dwaj z nich mieli ubranie kompletnie utytłane w błocie i

głośno dawali wyraz swemu niezadowoleniu. Pozostali także nie kryli rozdrażnienia.

Wokół rozlegały się krzyki, niektórzy wymachiwali gniewnie pięściami albo

podniesionym głosem żądali wyjaśnień. Dlaczego doświadczony woźnica naraził ich

na takie niebezpieczeństwo, skoro na ostatnim postoju radzono mu, by wstrzymał się

z jazdą? Inni, starając się, by usłyszano ich w ogólnym zgiełku, głośno wykrzykiwali,

co należy teraz zrobić. A jeszcze inni skarżyli się, że są ranni, potłuczeni albo w inny

sposób poszkodowani. Jazgotliwej damie krwawił rozcięty nadgarstek.

Judith nie narzekała. Sama przecież podjęła decyzję, żeby kontynuować

podróż, mimo że słyszała ostrzeżenia i mogła poczekać na następny dyliżans. Nie

była ranna, a jedynie nieszczęśliwa. Rozejrzała się dookoła w poszukiwaniu jakiegoś

zajęcia, które pozwoliłoby jej nie myśleć o tym, że oto znajdują się na pustkowiu, a

lada moment spadnie deszcz. Zaczęła pomagać poszkodowanym, lecz większość

obrażeń okazała się urojona, a nie prawdziwa. Pomoc potrzebującym to było coś, w

czym miała spore doświadczenie i wprawę, bo często towarzyszyła matce

odwiedzającej chorych. Zabandażowała skaleczenia i stłuczenia, używając

wszystkiego, co wpadło jej w ręce. Wysłuchiwała skarg i lamentów, szepcząc słowa

pociechy. Pomagała usiąść chwiejącym się na nogach i wachlowała omdlewających.

Już po kilku chwilach zdjęła kapturek, który jej przeszkadzał, i wrzuciła do prze-

wróconego dyliżansu. Włosy zaczęły jej się wysuwać z upięcia, ale nie przerwała

pracy ani na chwilę. Wiedziała z doświadczenia, że w krytycznych sytuacjach ludzie

zachowują się naprawdę okropnie, choć przecież dzisiejszy wypadek mógł się

skończyć o wiele gorzej.

Judith była jednak w równie podłym nastroju jak pozostali pasażerowie.

Pomyślała, że to kropla, która przepełniła czarę goryczy. Życie nie mogło stać się już

bardziej ponure. Sięgnęła dna. W pewnym sensie była to nawet pocieszająca myśl.

Gorzej już nie będzie. Mogło być tylko lepiej... albo nadal tak samo źle.

- Z czego się tak cieszysz, złociutka? - spytała kobieta, która siedziała obok

niej w dyliżansie, zajmując półtora siedzenia.

Judith uśmiechnęła się do niej.

- Żyję - odparła. - I pani też. Czy nie jest to powód do radości?

Balogh Mary - Bedwynowie 04 - Między występkiem a miłością.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: