Balogh Mary - Bedwynowie 03 - Sekretne małżeństwo.pdf - Balogh Mary - ssaaggaa

MERY BALOGH

SEKRETNE MAŁŻEŃSTWO

Przekład

Anna Palmowska

PROLOG

Tuluza, Francja 10 kwietnia 1814

Patrzył na scenę znaną mu aż za dobrze. Wieloletnie doświadczenie nauczyło

go, że pola bitew niewiele się od siebie różnią, zwłaszcza gdy walka jest już

skończona.

Dym artylerii i niezliczonych muszkietów przerzedził się na tyle, by ukazać

armię brytyjską i wojska sprzymierzone, umacniające świeżo wywalczone pozycje

wzdłuż przełęczy Calvinet na wschód od miasta. Ciężkie działa zostały skierowane

wprost na Tuluzę, do której niedawno wycofały się francuskie siły Soulta. Gryzący

zapach prochu ciągle wisiał w powietrzu, mieszając się z kurzem, wonią błota, koni i

krwi. Pomimo nieustającego zgiełku, głosów wykrzykujących komendy, rżenia koni,

szczęku broni i turkotu kół, teraz, kiedy umilkła ogłuszająca kanonada dział, wokół

zapanowała dziwna, dzwoniąca w uszach cisza. Ziemia była usłana ciałami zabitych i

rannych.

Lord pułkownik Aidan Bedwyn ciągle jeszcze nie uodpornił się na ten widok.

Wysoki, dobrze zbudowany, o smagłej, kamiennej twarzy i orlim nosie, budził strach

wśród żołnierzy. Jednak zawsze po bitwie przemierzał pole walki, by pożegnać

zabitych ze swego oddziału i ulżyć cierpieniom rannych, gdzie tylko mógł to uczynić.

Z posępną miną spojrzał ciemnymi, nieprzeniknionymi oczami na leżącego

człowieka i zacisnął ręce za plecami. Naga, zakrwawiona po bitwie szabla zakołysała

się u jego boku.

- To oficer - rzekł, wskazując głową czerwoną szarfę. Przepasany nią

mężczyzna leżał twarzą do ziemi po upadku z konia. - Kto to?

Adiutant schylił się i odwrócił go na plecy.

Martwy zdawałoby się człowiek otworzył oczy.

- To kapitan Morris - powiedział pułkownik Bedwyn. - Rawlings, we zwij

sanitariuszy. Natychmiast.

- Nie - powiedział kapitan słabym głosem. - Ja umieram, sir. Pułkownik

ledwie dostrzegalnym gestem powstrzymał adiutanta. Patrzył na umierającego

człowieka, którego czerwony mundur był przesiąknięty szkarłatną krwią. Rannemu

zostało nie więcej niż kilka minut życia.

- Co mogę dla pana zrobić? - spytał pułkownik. - Może podać wody?

- Proszę o przysługę. - Morris opuścił na gasnące oczy blade powieki.

Pułkownik przez chwilę myślał, że kapitan już nie żyje. Ukląkł przy nim na jedno

kolano, odsuwając na bok szablę. Powieki rannego nagle zatrzepotały i uniosły się. -

Pański dług, sir. Powiedziałem, że nigdy nie zażądam jego spłaty.

- A ja przysiągłem, że mimo wszystko go spłacę. - Pułkownik Bedwyn

pochylił się nad rannym, by lepiej słyszeć. - Proszę powiedzieć, co mam zrobić.

Dwa lata temu kapitan Morris, wtedy jeszcze porucznik, uratował mu życie

podczas bitwy o Salamankę. Pułkownik stracił konia i pieszo walczył z konnym

przeciwnikiem, gdy został zaatakowany od tyłu. Porucznik zabił drugiego napastnika

i zsiadłszy z konia, ofiarował go swemu dowódcy. W walce, która się potem

wywiązała, Morris został ciężko ranny. W nagrodę awansował jednak do stopnia

kapitana. Na kupienie tego patentu nie mógłby sobie pozwolić. Morris upierał się, że

pułkownik Bedwyn nie jest mu nic winien, że w bitwie obowiązkiem żołnierza jest

osłaniać towarzyszy walki, a zwłaszcza swoich dowódców. Oczywiście miał rację,

ale pułkownik nigdy nie zapomniał o tym długu wdzięczności.

- Moja siostra... - wyjąkał teraz kapitan, ponownie zamykając oczy. - Niech

pan jej przekaże wiadomość o mnie.

- Zrobię to osobiście - zapewnił pułkownik. - Powiem jej, że w ostatnich

chwilach myślami był pan przy niej.

- Niech po mnie nie płacze. - Kapitan z wysiłkiem chwytał powietrze. - Dość

już miała smutku. - Proszę powiedzieć, że nie wolno jej nosić żałoby. To moje

ostatnie życzenie.

- Powiem jej to.

- Niech mi pan obieca... - Głos rannego zamarł. Ale śmierć jeszcze nie zabrała

kapitana. Nagle otworzył szeroko oczy i nie wiadomo, skąd znalazł siłę, by unieść

rękę i dotknąć dłoni pułkownika lodowatymi palcami. Z natarczywością którą można

było usprawiedliwić jedynie świadomością bliskiej śmierci, poprosił:

- Proszę obiecać, że się pan nią zaopiekuje! Niech pan obieca! Bez względu na

wszystko!

- Obiecuję. Daję panu słowo honoru.

Gdy wymawiał te słowa, kapitan wydał z siebie ostatnie tchnienie. Pułkownik

wyciągnął rękę, by zamknąć Morrisowi oczy. Przez chwilę klęczał przy nim, jakby

się modlił. W rzeczywistości jednak rozważał obietnicę złożoną kapitanowi.

Przyrzekł, że osobiście zaniesie pannie Morris wiadomość o śmierci brata, chociaż

nie wiedział, kim ona jest ani gdzie mieszka. Obiecał przekazać jej ostatnie życzenie

Morrisa, by nie nosiła po nim żałoby.

I dał słowo honoru, że się nią zaopiekuje. W jaki sposób i po co - nie miał

pojęcia.

„Bez względu na wszystko!”

Echo tych ostatnich słów umierającego człowieka zabrzmiało mu w uszach.

Co mogły oznaczać? Co on właściwie obiecał?

„Bez względu na wszystko!”

Anglia, 1814

Lasek w zachodniej części parku Ringwood Manor w Oxfordshire przecinała

cienista dolina. Płynął nią strumyk, wpadający do rzeczki w pobliżu wioski

Heybridge. Dolina, zawsze zaciszna i urocza, tego majowego poranka była

szczególnie piękna, aż zapierała dech w piersiach. Dzwonki, które zwykle kwitły

dopiero w czerwcu, pojawiły się wyjątkowo wcześnie, zachęcone ciepłą wiosną.

Również różaneczniki otworzyły pąki, okrywając zbocza niebiesko - różowym

dywanem. Promienie słońca ukośnie przedzierające się przez ciemne liście i gałęzie

wysokich cyprysów tworzyły na ziemi jasne plamy światła i odbijały się połyskliwie

w spienionej wodzie strumyka.

Eve Morris stała po kolana w dzwonkach. Pomyślała, że ranek jest zbyt

piękny, by spędzać go na zwykłych pracach w gospodarstwie. Dzwonki kwitły tak

krótko, a zrywanie ich było zawsze jednym z jej ulubionych zajęć na wiosnę.

Namówiła Thelmę Rice, guwernantkę, by na kilka godzin przerwała lekcje i zabrała

dwójkę uczniów oraz swego maleńkiego synka na zbieranie kwiatów. Wybrała się z

nimi nawet ciocia Mari, mimo artretyzmu w kolanach i męczącej ją zadyszki.

Właściwie to był jej pomysł, by tę wyprawę zamienić w piknik. Siedziała teraz na

solidnym krześle, które przyniósł dla niej Charlie, i robiła na drutach. Obok stał duży

kosz z prowiantem.

Eve wyprostowała plecy i przeciągnęła się. W koszu zawieszonym na

ramieniu miała pęk kwiatów. Wolną ręką mocniej wcisnęła na głowę stary,

sfatygowany słomiany kapelusz z szarą tasiemką zawiązaną pod brodą. Wstążka była

odpowiednio dobrana do jej prostej, bawełnianej sukni z wysokim stanem i krótkimi

rękawami, idealnej na poranek na dworze, gdy nie należało się spodziewać żadnego

gościa. Eve czuła się szczęśliwa. Miała przed sobą całe lato i po raz pierwszy od

dawna pozbyła się swoich lęków. Chociaż niepokoiła się trochę, co zatrzymywało

Johna. Przewidywał przecież, że wróci w marcu, najpóźniej kwietniu.

Ciocia Mari, machinalnie poruszając drutami, przyglądała się dzieciom z cie-

płym uśmiechem na pooranej zmarszczkami twarzy. Przez czterdzieści lat ciotka

ciągnęła wózki z węglem chodnikami kopalni. Po śmierci jej męża ojciec Eve

wyznaczył jej niewielką rentę. Rok temu, gdy ojciec był już bardzo chory, Eve

namówiła swą cioteczną babkę, by sprowadziła się do Ringwood.

Siedmioletni Davy zrywał kwiaty w wielkim skupieniu, jakby powierzono mu

zadanie najwyższej wagi. Tuż za nim jego siostra, pięcioletnia Becky, zbierała

kwiatki z widoczną beztroską, fałszywie przy tym podśpiewując. Wyglądało na to, że

czuje się dobrze w otaczającym ją świecie. Żadne z dzieci nie należało do Eve,

chociaż mieszkały z nią od ponad siedmiu miesięcy. Oprócz niej nie miały nikogo na

świecie.

Burek stał w strumieniu, z trzema łapami oparty niepewnie na kamieniach.

Czwartą skulił pod brzuchem. Nos trzymał tuż nad płytką wodą. Czatował na ryby,

choć nigdy nie udało mu się złapać nawet kijanki. Głupie psisko!

Mały Benjamin Rice podszedł do matki chwiejnym krokiem, ściskając w

wyciągniętej piąstce pęczek dzwonków i kwiatów różanecznika. Thelma schyliła się,

by wziąć je od niego, jakby był to największy skarb na świecie.

Eve przez chwilę poczuła się zazdrosna o tę matczyną miłość. Nie, nie

powinna tak o tym myśleć. Była jedną z najszczęśliwszych osób na ziemi. Samotne

dzieciństwo to odległa przeszłość. Mieszkała w cudownym miejscu, otaczali ją

ludzie, których kochała, którzy odwzajemniali jej miłość. Za tydzień, w pierwszą

rocznicę śmierci papy, w końcu zrzuci żałobę i znowu zacznie nosić kolorowe stroje.

Już nie mogła się doczekać. Lada dzień wróci John i Eve wreszcie obwieści światu,

że jest zakochana. Zakochana! Na samą myśl o tym miała ochotę zawirować dookoła,

jak rozradowana dziewczynka, ale tylko się uśmiechnęła.

Do pełni szczęścia brakowało jej tylko, by Percy wrócił do domu. W ostatnim

liście napisał, że przy pierwszej okazji weźmie urlop. Teraz chyba wreszcie będzie to

możliwe. Tydzień temu usłyszała, że Napoleon Bonaparte poddał się we Francji siłom

sprzymierzonym. Długa wojna wreszcie dobiegła końca. Jej sąsiad, James Robson,

jak tylko o tym się dowiedział, osobiście przyniósł jej tę wiadomość, wiedząc, że dla

niej będzie to oznaczało koniec wieloletnich obaw o życie Percy'ego.

Eve zatrzymała się, by zerwać więcej dzwonków. Chciała napełnić nimi każdy

wazon we wszystkich pokojach. Żeby uczcić w ten sposób wiosnę, zwycięstwo i

koniec żałoby. Gdyby jeszcze wrócił John...

- Kto ma ochotę coś przekąsić?! - zawołała ciotka Mari z wyraźnym walijskim

akcentem. - Zmęczyłam się od samego patrzenia na was.

- Ja - odpowiedziała Becky. Podskakując radośnie, podbiegła do kosza i

położyła kwiatki koło cioci Mari. - Jestem głodna.

Davy wyprostował się, ale tkwił niepewnie w miejscu, jakby podejrzewał, że

propozycja posiłku zostanie cofnięta, gdy tylko się poruszy. Burek przydreptał znad

strumienia i posapując, postawił uszy.

- Davy, chyba też jesteś głodny. - Eve podeszła do niego, objęła za chude

ramiona i pociągnęła za sobą. - Wspaniale się sprawiłeś. Uzbierałeś więcej niż my

wszyscy razem.

- Dziękuję, ciociu Eve - rzekł z powagą. Nadal wymawiał jej imię z lekkim

oporem, jakby uważał to za zbyt poufałą formę. On i Becky byli z nią bardzo słabo

spokrewnieni, ale jakże mogłaby pozwolić, by dzieci mieszkające pod jej dachem

zwracały się do niej „panno Morris”, a do cioci Mari „pani Pritchard”?

Thelma roześmiała się. Z pękiem kwiatów w jednej ręce i Benjaminem na

Balogh Mary - Bedwynowie 03 - Sekretne małżeństwo.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: