Ashe Martine - Szaman Naszych Czasów.pdf - Ashe Martine - ssaaggaa

Martine Ashe

Szaman Naszych Czasów

czyli szamańska droga ku oświeceniu

Przedmowa

"Sikałem, no wiesz, tak normalnie,., byłem wtedy geologiem pośrodku Nigdzie,

gdzieś na Czukotce, wyszedłem z namiotu, nie lubię siedzieć w namiocie, kiedy jest

burza, a wtedy właśnie była, schowałem głowę w ramiona, rozpiąłem spodnie i

walnął we mnie piorun, to wiesz, to tak cię trzepie, jakby ktoś przepuścił przez ciebie

pociąg światła... uderzył mnie tu, o tu pod okiem i przeszedł przez cale czoło, i głowę.

Ocknąłem się w namiocie i się przestraszyłem, zobaczyłem nad sobą zamiast

archanioła. Jakąś małą, pomarszczoną jak wyschnięte Jabłko twarz, i wtedy

pomyślałem, ze ten Bóg, to wiesz, to on nie powinien być taki stary, że powinien

mieć porządną brodę, Jak na ikonach, a nie kilka marnych włosków na policzkach... a

to był tutejszy, wioskowy szaman... zaczął mnie leczyć, on, bo lekarza w promieniu

kilkuset kilometrów nie było... dawał mi zioła, leczył jeszcze lataniem wokół mnie z

tą swoją grzechotką i płaskim bębnem, a ja, wiesz, wtedy trochę się podśmiewałem ze

staruszka... w drugim tygodniu choroby on znalazł pod moją pryczą stary kamienny

topór, który wykopałem kiedyś pośrodku tajgi... a topór taki, to wiesz, jest związany z

piorunem i jako taki Jest znakiem, narzędziem bogów władających błyskawicami, i

widzisz, to taki związek. Nie? ...I wtedy ten czarownik powiedział mi, że zostałem

wybrany, by być wielkim szamanem, i jego uczniem. Bo, powiedział, bogowie

naznaczyli mnie dwukrotnie, raz przez topór, a drugi raz przez piorun, taki palec

boży, bo nawet w Peru, to wiesz, na "medicine men" wybiera się ludzi, którzy

przeżyli uderzenie pioruna... mówi się, że to takie drugie narodziny... Bóg zapładnia

ogniem i światłem... i oni... to znaczy ja stałem się własną matką i... ja, wiesz -

miałem 32 lata, pół-Tatar pół-Rosjanin, i Ja, widzisz, miałem być szamanem...

Zostałem tam... cztery lata później wybrano mnie na głównego szamana Czukotki...

ale teraz wybacz, muszę się przygotować do wypędzenia z pewnej kobiety Złego

Ducha...".

Andriej Liewszinow, główny szaman Czukotki, usiadł przed swoim bębnem, zamknął

oczy, zaczął coś mruczeć, palcami delikatnie, pieszczotliwie gładził skórę bębna.

Szamańskiego narzędzia lekarskiego wypędzającego duchy i pomagającego w

komunikacji z bogami... Jego rytmiczne uderzenia, zbliżone do częstotliwości fal

mózgowych theta, powodują specyficzne zmiany w centralnym systemie nerwowym,

lekarz i pacjent stają się czułą membraną odbierającą bodźce ze świata zewnętrznego

i wewnętrznego.

Ręka uderzała miarowo o napiętą skórę tamburynu, który okolony brzęczącymi

blaszkami i długimi piórami falował w powietrzu. Ręka wybijała rytm coraz szybciej,

aż stała się tylko smugą istniejącą pomiędzy bębnem a szamanem. Andriej ubrany w

skórzaną burkę z poprzyszywanymi do niej kolorowymi wstążkami wszedł do

ludzkiego kręgu, pośrodku którego siedziała dziewczyna. Zaczął obchodzić ją

wokoło, grając i śpiewając. Mówił i grał coraz szybciej, a ona, która początkowo

kołysała się wolno, przyspieszyła. Nagle wygięła się do tyłu twarzą, w powietrzu

niesamowity łuk ciała, krzyczała, jej głos z ludzkiego przemienił się w zwierzęcy ryk.

Szaman się zbliżył, zaczął zataczać nad nią kręgi rękami i bębnem, przeklinał i

wypędzał Złego Ducha. Dziewczyna krzyczała i wyrzucała w górę płaty śliny. Jej

wrzask wypełniał sobą całą przestrzeń... Przedłużeniem okrzyku stały się jej ruchy,

jak gdyby to, co się nie mogło wydostać na zewnątrz, ograniczone wąską krtanią,

postanowiło opanować sobą wnętrze dziewczyny, krzyk wracał do środka poprzez

pierś, która zaczęła drgać, brzuch, uda, szedł wewnątrz rąk i nóg, zmuszając je do

zgięć, rozwarć, uderzeń... niewiasta podrzucana niewidocznym wrzaskiem, w tańcu

św. Wita przetaczała się po podłodze. Szaman śpiewał i bębnił coraz głośniej. Coraz

szybciej. Coraz głośniej. Coraz szybciej...

Po blisko godzinie dziewczyna straciła przytomność, a Zły Duch, klątwa rzucona na

nią przez kobietę z jej wioski opuścił ją.

Wieczorem spotkałem dziewczynę obmywającą twarz zimną wodą. Wolno nabierała

ją w dłonie, przez chwilę przyglądała się swojemu odbiciu, jak gdyby się widziała po

raz pierwszy i potem nagle przytykała ręce do twarzy. Robiła to, dopóki jej sukienka

nie była całkowicie mokra. Wtedy wstała i odeszła, niepewnie stawiając kroki.

Często szamani są uważani za szaleńców, a radziecki etnograf Tokariew tak o nich

napisał: "Nerwowy i histeryczny charakter

szamana jest oczywiście w dużej mierze wynikiem jego zawodu, albowiem,

poczynając od okresu przygotowań i w czasie całej swojej działalności szaman

specjalnie kultywuje w sobie takie właśnie cechy. Ale oznacza to tylko, że uprawianie

zawodu szamana wzmaga neuropatologiczne cechy charakteru człowieka, natomiast

same te skłonności poprzedzają decyzję pozostania szamanem...".

Tak więc temu, kto się zdecyduje na wyruszenie na szamańską ścieżkę

grozi...szaleństwo.

Kilkakrotnie miałem okazję spotkać szamanów i czarowników różnych kultur, i

zawsze starałem się odnaleźć w nich to coś, co powoduje, że są oni inni niż całe

społeczeństwo. Tym, co było najbardziej widoczne, było zarówno ich szaleństwo, jak

i samotność. Szaman jest szaleńcem i autsajderem.

Zwykle w społeczeństwach, gdzie szamanizm był rzeczą powszechną istniała cała

kultura mająca przygotować adepta na to, co się może przydarzyć "po drugiej

stronie". W Europie, na skutek wprowadzenia chrześcijaństwa siłą, doszło do prawie

całkowitego wyniszczenia kultury szamańskiej [szaman=wiedzący=wiedźma], tak

więc nie mamy u siebie żadnego "kaftanu bezpieczeństwa" tradycji, która by

umożliwiła nam łagodne (w miarę) wejście w świat szamański.

SZAMAN NASZYCH CZASÓW zwraca uwagę na konieczność czerpania z własnej

kultury. Mój szamański nauczyciel powiedział kiedyś, ze najpierw muszę się

zapoznać z mitami i baśniami moich ludzi, zanim będę miał prawo wejść na ścieżkę

inicjacji. Bo to nie przypadek, że się urodziłem w tym czasie i w tym miejscu.

Tak więc pierwszym krokiem, w sytuacji, kiedy nie mamy przy sobie nauczyciela i

mistrza ani też żywej tradycji, którą byśmy mogli wykorzystać, jest nauczenie się

języka symboli, jakimi przemawia do nas świat. Język ten, po części jest

archetypowy, czyli czytelny dla wszystkich ludzi, ale jednocześnie jest on lokalny, i

jako taki da się odczytać tylko wtedy, gdy będziemy znali mity własnej kultury.

Po blisko 1000 latach walki z pogaństwem, w Polsce nie zachowało się zbyt dużo z

kultury naszych przodków. Jednocześnie przez cały ten czas byliśmy pod wpływem

kultury chrześcjańskiej - czyli śródziemnomorskiej. Staliśmy się więc uczestnikami i

odbiorcami tej kultury, a ona stała się ogromną częścią naszego doświadczenia

symboliczno-religijnego. Tak więc doskonałym źródłem informacji o symbolach są

dla nas zarówno baśnie (pozostały w nich ślady nauk inicjacyjnych naszych

przodków), mity greckie i rzymskie, jak i cała Biblia.

W czasie spotkania z szamanami syberyjskimi, zdałem sobie sprawę, że kiedy

popatrzymy na Jezusa Chrystusa jako na herosa, a nie Syna Bożego, to możemy

dostrzec w jego życiu te same archetypowe wydarzenia, w jakich uczestniczy szaman

w czasie swojej inicjacyjnej ścieżki.

Kiedy więc poznacie cenę, jaką przyjdzie wam zapłacić za bycie na szamańskiej

ścieżce, czyli kiedy będziecie w stanie zaakceptować zarówno własną samotność, jak

i szaleństwo, gdy już się zapoznacie z symbolami swojej kultury - to możecie zacząć

wkraczać na szamańską drogę. A wtedy sobie zdacie sprawę, że świat, który

znaliście, uległ zmianie.

Zastanawiałem się, jak zakończyć ten tekst, i wtedy z zakamarków mojej głowy

wylazł, jak "oswojony waran" fragment wiersza Tadeusza Nowaka:

(...) Chcę być pomylony Pomyleni nie boją się ludzi Pomyleni dzielą chleb i rybę

Pomyleni rozmawiają z Bogiem (...)

Edward Pyrek

Szamanizm nie jest religią. Szamanizm nie jest organizacją. Szamanizm nie ma

doktryny. Szamanizm nie ma świętych ksiąg. Szamanizm jest uważany powszechnie

za zbiór magiczno-religijnych wierzeń i praktyk umożliwiających uzyskanie wizji

oraz wprowadzenie w stan ekstazy i transu. Celem tego kontrolowanego "stanu

odmiennej świadomości" jest nawiązanie kontaktu ze światem duchów i uzyskanie

ich pomocy przy leczeniu, przewidywaniu przyszłości, polowaniu itp. Jednocześnie

uznaje się, że szamanizm tkwi u podstaw wszystkich religii, a co więcej, cała nasza

wiedza o świecie nadprzyrodzonym, piekle, raju, bogach i duchach wynika z owych

doświadczeń z szamańskich stanów świadomości. Szamanizm pojawia się przede

wszystkim wśród ludów pastersko-łowieckich na całym świecie. O d Alaski do

Amsterdamu. Powszechnie jednak uznaje się za najbardziej "czysty" szamanizm Azji

Płn. i Środkowej, obu Ameryk, Indochin, Korei, Japonii - niektórzy naukowcy

włączają również w obszar jego działalności Australię, Afrykę i Europę (w Grecji do

V w. p.n.e.). Mimo pewnych różnic lokalnych możemy jednak mówić o istnieniu

wspólnego dla całego szamanizmu źródła dogmatów, wierzeń i przekonań.

Szaman

Szaman jest strażnikiem równowagi psychicznej i ekologicznej całego swojego

plemienia oraz jego członków.

Jest pośrednikiem pomiędzy światem widzialnym i niewidzialnym, mistrzem duchów

i cudownym uzdrawiaczem. Potrafi przekroczyć ludzkie uwarunkowania i

podróżować po różnych planach kosmologicznych. (antropolog Furst za M. Harner

The way ofthe Shaman)

Szaman łączy w sobie role teologa, kapłana, psychoanalityka, lekarza i polityka.

Przez związek wspólplemieńców jest on uznawany za osobę całkowitą, kobietę i

mężczyznę, istotę łączącą w sobie zarówno boskie, zwierzęce, jak i ludzkie aspekty.

Plemiona Amazonii wierzą, że każdy szaman jest opanowany przez ducha jaguara i

po śmierci ponownie przemienia się w zwierzę;

jedno zaś z indonezyjskich plemion nazywa swoich szamanów "wierzchowcami

bogów" - wierzą, iż w czasie transowego tańca użyczają oni swoich ciał bogom.

Inicjacja

Miałem sny. Bytem pożerany przez zwierzęta. Potem bytem chory. Bardzo chory.

Szaman powiedział, że to duchy wybrały mnie na szamana i jeśli ciągle będę z tym

walczył, to umrę. Duchy nie lubią odmowy.

(Ułan Batym - szaman z Tuwy)

Szamanem można zostać dzięki więzom krwi albo za przyczyną "naznaczenia przez

bóstwa". Często dowodem na owo naznaczenie jest choroba św. Wita, dodatkowy

palec, widoczne fizyczne lub psychiczne kalectwo, np. ślepota (w Korei), ciężka

choroba, urodzenie w czepku lub koszulce szamańskiej. Nieraz takim dowodem jest

doznanie uderzenia pioruna. (W Peru szamanem może zostać tylko osoba, która

przeżyła porażenie piorunem).

Byłem geologiem na Czukotce, pewnego dnia zostałem uderzony przez piorun, w

okolicy nie było lekarza, a jedynie wioskowy szaman, który po wyleczeniu

powiedział, że bogowie naznaczyli mnie na szamana, i jeśli chcę to on może mnie

uczyć. Zgodziłem się.

(Andriej Liszwinow - główny szaman Czukotki)

Potocznie uważa się, że to duchy wybrały sobie człowieka na szamana, a jeśli ten się

sprzeciwia swemu przeznaczeniu, to zsyłają na niego choroby i śmierć. Jednocześnie

mimo tego specyficznego "naznaczenia", "pomazania", w większości społeczności

każdy neofita szamański musi dodatkowo przejść obrzęd inicjacji, cyklu prób, które

umożliwią mu uzyskanie kontaktu ze swoimi Duchami Opiekuńczymi i pozwolą mu

posiąść wiedzę na temat organizacji kosmosu.

W większości przypadków podczas tej inicjacji dochodzi do symbolicznej śmierci i

ponownych narodzin szamana. Neofita w transie spotyka się z duchami, które

rozczłonkowują jego ciało, by je odtworzyć - na poziomie psychicznym oznacza to

śmierć, zniszczenie dawnej osobowości neofity i stworzenie nowej. Neofita po

zakończeniu tego procesu jest nową osobą. Przeżył własną śmierć. Poznał swego

Ducha Opiekuńczego. Nauczył się kontrolować stan transu. I owa ostatnia cecha

(świadomy, kontrolowany trans, ekstaza) jest jedną z najważniejszych - umożliwia

odróżnienie szamana od szaleńca lub też od medium. Umiejętność wchodzenia w ten

rodzaj świadomości pozwala szamanowi leczyć, przewidywać przyszłość,

podróżować w sferze duchowej o tysiące kilometrów, walczyć z duchami i innymi

szamanami.

Kosmos

Wyruszam w podróż jako Duch i przybywam do Krainy Duchów.

(Pieśń Ducha Indian Osage)

Szamanizm zakłada istnienie dwóch równorzędnych światów, świata codziennego,

materialnego, w którym wszyscy się poruszamy, i świata duchowego. Jest to bardzo

bliskie współczesnym naukowym koncepcjom istnienia kilku równoległych

wymiarów. Żaden z tych światów nie jest bardziej rzeczywisty i prawdziwy, i ani

jeden, ani drugi bez siebie nie mogą istnieć. Doskonałym przykładem na podejście

szamanów do tych kosmosów jest fakt, iż mówiąc o wydarzeniach, które się im

przydarzyły w transie lub we śnie, podchodzą oni do nich tak samo, jak do rzeczy

istniejących w świecie codziennym: "Wczoraj byłem orłem, a potem siałem

jęczmień".

Koncepcja szamańskiego kosmosu opiera się na założeniu, że wszystko co istnieje ma

swój odpowiednik w świecie duchowym, każde istnienie posiada swego

specyficznego ducha. Wszystko więc żyje. Mówi. Czuje. Świat szamana jest pełen

"krewniaków": kamieni, zwierząt, roślin, ludzi -jest jednym żywym organizmem (co

w dzisiejszych czasach znalazło swoje odzwierciedlenie w ekologicznej koncepcji

Gai, świata żyjącego i odczuwającego).

Kolejną cechą charakterystyczną szamańskiej wizji rzeczywistości jest przekonanie,

iż każdy czyn, nawet najbardziej błahy, będzie miał swoje konsekwencje - zarówno w

jednym, jak i w drugim świecie. Tak więc szaman będący w transie jest w stanie się

porozumieć z duchem choroby i wyleczyć pacjenta, spotkać ducha przodków i

dowiedzieć się od niego o przyszłości swojej

i plemienia (doskonałym przykładem tego rodzaju komunikacji jest spotkanie

"szamana śródziemno- morskiego", Odyseusza, z duchem Terezjasza - szamana), a

także może on nawiązać kontakt z duchami zwierząt (szczególnie z ich bóstwem.

Panem Zwierzyny) i poprosić je, aby się zgodziły poświęcić swoje zwierzęce życie

dla jego ludzi.

Przepraszam, że zabiłem cię. Mały Bracie Ale potrzebowałem twojego mięsa. Moje

dzieci były głodne i płakały. Wybacz mi Bracie. (modlitwa Indianina Sioux do ducha

zabitego jelenia)

Święte miejsca

Pomóż mi jodło, któraś wszechmogąca, Aż do nieba wspiąć się, do raju światłości. W

środek ziemi wstąpić, do piekła ciemności.

(fragment tradycyjnej pieśni z Rumunii)

Szamani wierzą w istnienie miejsc świętych, punktów przejścia, w których łatwiej

jest uzyskać akces do świata duchów. Bardzo często pojawia się więc koncepcja

świętych gór, świętych kamieni lub świętych drzew. Ta ostatnia, dotycząca

Kosmicznego Drzewa, jest chyba najbardziej popularna. Kosmiczne Drzewo swoimi

korzeniami wrasta w świat dolny (świat zmarłych), a korona dosięga świata górnego

(świat bóstw). Kolejny europejski szaman-bóg, za jakiego uchodzi nordycki Odyn,

corocznie dawał się krzyżować na świętym jesionie Yggdrasil, który łączył sobą trzy

światy. W czasie transu szamani często dokonywali symbolicznej wspinaczki na

Kosmiczne Drzewo - a owe działania na poziomie

materialnym, realnym miały im pomóc w uzyskaniu szamańskiego stanu

świadomości.

Akcesoria

Ashe Martine - Szaman Naszych Czasów.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: