Armstrong Charlotte - Gorzka czekolada.pdf - Armstrong Charlotte - ssaaggaa

Charlotte Armstrong

Gorzka Czekolada

Przełożyła Violetta Dobrosz

Rozdział 1

Kuzynka Edna Fairchild wiodła swe życie, hołdując zasadzie, że

wszędzie dobrze, gdzie nas nie ma. Każdego roku przez trzy miesiące

wędrowała po Południowej Kalifornii, spędzając tydzień tu, dwa tygodnie

gdzie indziej, czyniąc wobec tamtejszych barbarzyńców delikatne aluzje

na temat swej nostalgii za bardziej dojrzałą kulturą Wschodniego

Wybrzeża. Przez resztę roku mieszkała w Nowym Jorku i cieszyła się

swoistą sławą osoby, która zimę spędza na zachodnim wybrzeżu i z

rozrzewnieniem wspomina spokój i swobodny styl życia tych, którzy

uciekli ku słońcu.

W tej chwili, w marcowy niedzielny poranek miała właśnie wyruszyć

w swą doroczną podróż z zachodu na wschód. Wracała do domu.

Siedziały na tarasie na tyłach domu, a otaczały je niedzielne gazety i

resztki śniadania. Była to ta drętwa godzina przed odjazdem. Wszystkie

nowinki już dawno zostały przekazane, wspomnienia minionych dni

przeżute tak dokładnie, że całkiem straciły smak. Tak naprawdę kuzynka

Edna duchem była już w pociągu, a Kate Garth, jej gospodyni, w myślach

zdążyła wysprzątać pokój Amandy i na powrót ją tam umieścić.

Amanda miała odwieźć podróżniczkę na stację. Na razie jednak nic na

to nie wskazywało. Była boso i miała na sobie parę obcisłych,

obszarpanych spodni z wypłowiałego niebieskiego materiału i różową

koszulę z podwiniętymi rękawami. Rozciągnęła się na brzuchu na leżaku,

opierając się na łokciach, i studiowała gazetę. Krótkie, brązowe włosy

kręciły się lekko i przylegały do ślicznej główki.

– Mandy – odezwała się kuzynka Edna – czy nie powinnaś się już

przebrać?

– To mi zajmie pięć minut – odparła spokojnie Amanda. – A mamy

jeszcze całe dwie godziny.

Kuzynka Edna podniosła się, podeszła na skraj wyłożonego kostką

brukową tarasu i rozejrzała się dokoła, jak gdyby chciała wchłonąć w

siebie ten widok białych ścian otaczających ładne, małe podwórko,

błękitnych kaskad kwiecia pięknie ukształtowanej wisterii,

szarozielonego drzewa oliwnego.

– Ach, Kate, było mi tu cudownie.

Niebieskie oczy Amandy powędrowały ku matce, by zaobserwować,

jak na jej twarzy komicznie odmalowuje się bezdenna cierpliwość. Kate

pochłaniało cerowanie. Nie potrafiła czytać tuż pod nosem Edny. Jednak

jej długie, mocne palce niezręcznie trzymały igłę, a ścieg wychodził

rzadki jak u dziecka.

– Czemu się tak przyglądasz? – Kuzynka Edna pochyliła się nad

ramieniem Amandy. Odczytała: – „Belle w drzwiach".

Spojrzenie Amandy powróciło do wykonanej techniką półtonową

reprodukcji w dziale kulturalnym niedzielnej gazety. – To nie najlepszy

obraz – stwierdziła z młodzieńczą pogardą, lecz szybko zdała sobie

sprawę z własnej arogancji i poprawiła się: – ...moim skromnym

zdaniem...

– Już miałam coś powiedzieć... – mruknęła łagodnie Kate.

– Nadal tak bardzo interesujesz się sztuką – przymilnie dodała

kuzynka Edna.

– I uważam, że to durny obraz. – Amanda stuknęła w gazetę

wierzchem dłoni. – Kreska jest okropna. Światło nienaturalne.

Sentymentalny temat.

– „Tobias Garrison" – przeczytała kuzynka Edna. – Garrison!

– Ależ Kate, czy to nie ten człowiek?

Amanda podniosła brodę. Popatrzyła ostrożnie na Kate. Wyczytała z

pociągłej twarzy ledwo dostrzegalną reakcję: żal, a zaraz potem

skupienie, by go przezwyciężyć.

– Ten artysta! – ciągnęła z uporem kuzynka Edna. – To ten sam

człowiek! Ten wtedy w szpitalu! Nie mów mi, że zapomniałaś!

– Wtedy, to znaczy kiedy? – bez ogródek wtrąciła Amanda.

– No wiesz, podczas tego zamieszania – odparła kuzynka Edna. – Po

twoich narodzinach. Nie myślałam o tym od lat. Czy to nie ten sam

człowiek? Co powiesz, Kate?

– Chyba to on. – Spojrzenie Kate powędrowało do Amandy, wyraźnie

jednak mało odważne.

– Nigdy nie zapomnę, jak postąpił wtedy John Garth! – wykrzyknęła

Edna. – Nigdy! Zachował taką zimną krew... Po prostu nic nie było w

stanie nim wstrząsnąć! Nie sposób było go nie podziwiać. Wszystko to

było takie dziwne. Każdy by się zdenerwował. Dopiero co narodzone

dzieciątko i John, który ledwo zdążył uprzytomnić sobie fakt, że ma

córkę. Doprawdy... Co się dzieje? Och, Kate, czy powiedziałam coś

niewłaściwego? Czy Amanda...? Och, Kate! – Zabrzmiało to jak okrzyk,

lecz nie było w nim skruchy. Była natomiast nuta zadowolenia.

Amanda momentalnie uświadomiła sobie, jakie stanowisko powinna

zająć. Jeśli była w tym jakaś afera, to nie należało dopuścić, by została

wyjawiona teraz, w obecności Edny na jej żądnych sensacji oczach – co

to, to nie.

– Ach, o to chodzi! – zawołała. – Początkowo nie wiedziałam, o czym

mówicie.

Przeniosła ciężar ciała na jedną rękę, drugą podniosła gazetę.

– A zatem wiedziałaś? Więc jednak niczego nie...? Och... No cóż,

cieszę się! – Edna westchnęła głośno, rozczarowana. – Ale czy to nie

dziwne?

– Nieszczególnie – odparła spokojnie Kate – skoro mieszka tu w

pobliżu.

– Kate, czy ty spotkałaś go jeszcze kiedyś?

– Nigdy.

– A ty, Mandy?

– Hmmmm? – mruknęła sennie Mandy. – Nie-e... Nie rozumiem, skąd

tyle zamieszania wokół tego obrazu.

– Mój Boże – rzekła Edna – jak wy możecie być takie znudzone...

Przecież on jest sławny! Nieprawdaż?

– Już za kwadrans... – zauważyła Mandy.

– Amando! Ale ty chyba tak nie pojedziesz!

– O mnie się nie martw.

Pomrukując z zaniepokojenia, Edna wpadła do domu. Trzasnęła

moskitiera. Głośne stuknięcie drewna było jak kropka kończąca zdanie.

W słońcu brzęczały pszczoły.

Amanda usiadła i obróciła się, postawiła obie bose stopy na kostkach

tarasu i podkuliła palce.

– O kurczę – rzekła. – Z moimi narodzinami wiąże się jakaś

tajemnica!

Pociągłą, rozbawioną twarzą Kate zaczęły wstrząsać drgawki

śmiechu. Jej brwi uniosły się, powieki utworzyły trójkąciki.

– Sama nie wiem, z czego się śmieję – rzekła. – A niech to...! A

jednak wiedziała. Chodziło o to, że tak błyskawicznie pozbyła się tej

maleńkiej wątpliwości, a pozbyła się jej, absurdalnie, dzięki nie

ukrywanemu entuzjazmowi Amandy. Cieszyła ją więc miła sercu

pewność, czysta radość z ich solidarności. Chodziło też o falę miłości,

jaka zalała serce Kate, miłości do tej dziewczyny w dziwacznym ubraniu,

której wiara była tak silna, że wywołała w matce podniecenie i

rozbawienie nagłym szalonym pomysłem, że być może jednak wcale nie

są spokrewnione.

– Lepiej mi o wszystkim powiedz – powiedziała Amanda,

uśmiechając się od ucha do ucha i siadając po turecku. – Jeśli jestem

księżną w przebraniu, chciałabym to wiedzieć.

Kate pokręciła głową. – Nie ma w tym nic szczególnego. Skoro nigdy

ci o tym nie powiedziałam, to po części dlatego, że to tak mało istotne, a

po części może przez tę twoją piekielną wyobraźnię...

– Jeśli myślisz, że z niej wyrosłam – rzekła surowo Mandy – to się

mylisz.

– No cóż. Tak czy siak, wyszło szydło z worka. – Twarz Kate

spoważniała. – Przez to, że pani Garrison urodziła dziecko wtedy, kiedy

ja. W tym samym miejscu. W tym samym czasie. No, było może kilka

godzin różnicy. Poród musiał nastąpić nieco przedwcześnie, bo pan

Garrison – kiwnęła głową w stronę gazety – był akurat w jakiejś podróży.

Naturalnie wrócił najszybciej, jak mógł, i przyszedł do szpitala nazajutrz

rano. Chwilowo nie mógł jednak zobaczyć się z żoną. Kąpano ją akurat

czy coś takiego. Popędził więc na oddział noworodków i poprosił jedną z

pielęgniarek-praktykantek, żeby pokazała mu dziecko. A ona pokazała

ciebie.

– Rany boskie – rzekła cicho Mandy.

– Podniosła cię za szybą, rzecz jasna. Powiedziała mu, że ma córkę. A

on oczywiście rozpromienił się na twój widok. Następnie poszedł do

żony i po chwili okazało się, że podczas gdy on myślał, że ma córkę, ona

uważała, że mają syna.

– I on wiedział swoje, a ona swoje, tak? – zauważyła Mandy.

Matka posłała jej krótkie spojrzenie. – Zrobiło się więc wielkie

zamieszanie. W tamtym czasie niewiele z tego do mnie dotarło. Zdaje się

jednak, że za sprawą pana Garrisona pielęgniarki biegały w panice,

zlecieli się wszyscy lekarze i pracownicy szpitala.

– Ale jak to się mogło stać?

– Właśnie tego chciał się dowiedzieć. Tak mi się przynajmniej

wydaje... Wiesz, że noworodkom zakłada się małe paciorkowe

bransoletki. Z literami nazwiska. Twoja pękła. Nikt o niczym takim

wcześniej nie słyszał i nikt nie wiedział, jak mogło do tego dojść, dość, że

tak się stało. No i ta młodziutka pielęgniarka odkryła tasiemkę, na której

zostały tylko trzy litery...

– Czyli GAR – rzekła Mandy. – Bo naszych imion przecież w szpitalu

nie znali, prawda? No tak. Wszystko jasne. I oczywiście po mej ślicznej

Armstrong Charlotte - Gorzka czekolada.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: