Autoprezentacja - Artykul.pdf - Relacje_Miedzyludzkie_Komunikacja - himen303

Autoprezentacja: formy, style i skuteczność interpersonalna (Andrzej Szmajke)

AUTOPREZENTACJA TO CELOWE DZIAŁANIA ZMIERZAJĄCE DO WYTWORZENIA W OTOCZENIU SPOŁECZNYM

(AUDYTORIUM) POŻĄDANEGO PRZEZ JEDNOSTKĘ WIZERUNKU WŁASNEJ OSOBY. REALIZOWANE JEST PRZEZ

KONTROLOWANIE INFORMACJI O SOBIE, INNYCH LUDZIACH, POGLĄDACH, REZULTATACH I MOTYWACH AKTYWNOŚCI,

PLANACH I ZAMIERZENIACH, UJAWNIAJĄCYCH PRZEZ PODMIOT AUDYTORIUM, OBECNEMU REALNIE LUB SYMBOLICZNIE.

Motywy podejmowania zachowań autoprezentacyjnych:

1. Dążenie do maksymalizacji blina su zysków i kosztów w relacjach społecznych

2. Podwyższenie i/lub ochrona poczucia własnej wartości autoprezentera

3. Tworzenie i podtrzymywanie określonej tożsamości

Środkiem autoprezentacji może być każde zachowanie, zarówno werbalne, jak i niewerbalne, a także

odpowiednie kształtowanie swego otoczenia fizycznego i społecznego oraz ujawnianie innym ludziom

informacji na ten temat.

Konkretne działanie autoprezentacyjne może być „obliczone” na krótki dystans czasowy; dla

ustalenia „definicji i charakteru relacji”, jak i mieć charakter bardziej „długofalowy” i strategiczny (np.

działania zmierzające do zmian wyglądu ciała).

DZIAŁANIE AUTOPREZENTACYJNE JAKO SPECYFICZNA FORMA (TECHNIKA) WYWIERANIA WPŁYWU SPOŁECZNEGO :

kontrolując informacje, jakie docierają do otoczenia, autoprezentera stara się sprawić odpowiednie

wrażenie na odbiorcy, które ma skłonić partnera interakcji do zachowania pożądanego przez aktora.

Autoprezentacja rozpatrywana z perspektywy kontaktów społecznych zmierza, więc do zwiększenia

kontroli autoprezentera nad zachowaniem partnera, a odbywa się przez kreowanie odpowiedniego

wizerunku własnej osoby.

Działania autoprezentacyjne są zazwyczaj realizowane w trybie automatycznym. Natomiast planowo i

świadomie, gdy cele do jakich dąży autoprezentera podczas danej interakcji, są dlań bardzo doniosłe,

sytuacja jest nowa i mało znana aktorowi, a także, gdy automatyczna realizacja działań

autoprezentacyjnych została zakłócona.

AUTOPREZENTACJA JAKO „WSZECHOBECNA CECHA ZACHOWAŃ SPOŁECZNYCH” (Schlenker): zachowania

autoprezentacyjne sprzyjają sprawnemu przebiegowi interakcji międzyludzkich, ułatwiają bowiem

szybkie porozumienie partnerów co do jej charakteru, wzajemnych oczekiwań co do roli w interakcji,

życzeń i pragnień dotyczących wzajemnego traktowania się przez uczestników interakcji.

Zachowania auto. Polegają najczęściej na ujawnianiu zasadniczo prawdziwych informacji o własnej

osobie w sposób, który ma doprowadzić partnera interakcji do określonych konkluzji o

autoprezenterze.

Strategiczność autoprezentacji polega, więc najczęściej na selektywnym ujawnianiu innym

określonych fragmentów swojego „ja”, dostosowanym do aktualnych warunków. Rzadko dochodzi do

prób tworzenia publicznego wizerunku, który jest sprzeczny z „prawdziwym ja”.

Nie tylko „ja” wpływa na sposób autoprezentacji, ale także dokonanie określonej auto. Zwrotnie

modyfikuje „ja” – rzadko mamy do czynienia z rzeczywistym autop. kłamstwem. Jeśli do tego

dochodzi, to najczęściej wywołuje to następcze zmiany „ja”, w których wyniku rozbieżność jest

niwelowana.

STYLE AUTOPREZENTACJI: NAJCZĘŚCIEJ SPOTYKANE PUBLICZNE WIZERUNKI.

TAKSONOMIA STYLÓW AUTO. JONESA I PITTMAN

• INGRACJACJA – wizerunek os sympatycznej, miłej, posiadającej cechy „nagradzające” dla

partnera interakcji;

• GROŻENIE / ZASTRASZANIE – wizerunek os groźnej, niebezpiecznej, zdolnej do „sprawiania

kłopotów” partnerowi interakcji, jeśli ten nie będzie spełniał jego oczekiwań;

• AUTOPROMOCJA – wizerunek os sprawnej, kompetentnej, posiadającej wiele uzdolnień

przydatnych do sprawnego realizowania zadań;

• DEMONSTROWANIE DOSKONAŁOŚCI MORALNEJ – wizerunek os doskonałej moralnie, „męczennika”

poświęcającego się „dla sprawy”, wzorca postępowania, „jedynego sprawiedliwego”;

• DEMONSTROWANIE SŁABOŚCI I ZALEŻNOŚCI OD INNYCH – wizerunek os niezaradnej, niezdolnej do

samodzielnego radzenia sobie z zadaniami i wymogami, wymagającej opieki i „specjalnego”

traktowania przez innych.

AUTOPREZENTACJE ZDOBYWCZO – ATRYBUTYWNE I OBRONNO – UKRYWAJĄCE.

Zdobywczo – asertywne

Obronno – ukrywające

Demonstracja roszczenia do posiadania

pozytywnie wartościowanych cech

(samochwalstwo również).

Podejmowanie ryzyka autoprez. z pewnością

osiągnięcia sukcesu i uznania.

Ludzie prezentujący ten styl przyjmują osobista

odpowiedzialność za rezultaty ważnych działań,

ponieważ oczekują sukcesu i dążą do uzyskania

prestiżu oraz zaufania, wynikającego z

odniesienia sukcesu.

Są skoncentrowani na rozwijaniu swoich

zdolności i innych cech ułatwiających

prezentowanie się w sposób pozytywny i godny

pochwały.

Są zdolni do podejmowani złożonych,

strategicznych działań autoprez dla

podwyższenia swojej reputacji.

Osoby cechujące się wysoką samooceną.

Ludzie prezentujący ten styl dążą do uniknięcia

autoprezentacyjnego ryzyka, aby

zminimalizować szansę przeżycia upokorzenia i

zakłopotania.

Odrzucają podejmowania osobistej

odpowiedzialności za rezultaty działań, aby

uniknąć negatywnych konsekwencji ewentualnej

porażki.

Są skoncentrowani na przeciwdziałaniu swoim

wadom, słabościom oraz innym celom, które

mogą prowadzić do prezentowania się innym w

sposób negatywny i przynoszący ujmę.

Unikają podejmowania złożonych, strategicznych

działań autoprez, co jest konsekwencją ich

ostrożności i dążenia do minimalizowania ryzyka.

Niska samoocena.

Pasywność, zahamowanie, ukrywanie informacji

o sobie.

Aktywność, optymizm, otwarte ujawnianie

informacji o sobie w warunkach publicznych.

Obecność audytorium, jako szansa na

zaprezentowanie siebie z jak najlepszej strony.

Obecność audytorium, jako zagrożenie, że może

podczas niej ujawnić swoją niekorzystną stronę.

„Zdobywczość” lub „obronność” kierowania wrażeniem wyniki przede wszystkim z oceny

subiektywnego prawdopodobieństwa dokonania skutecznej autoprezentacji. Kiedy aktor sądzi, że

prawdopodobieństwo takie jest wysokie, będzie podejmował autoprez „zdobywczą. „Zdobywczość” i

„obronność” autoprezentacji jest nie tylko cechą osoby, ale także sytuacji.

„OCZAROWANI ADUTORIUM” LUB TWORZENIE WIZERUNKU ZGODNEGO Z „JA IDELANYM”

Oczarowanie

tworzenie

Autoprezentacja ukierunkowana na pozyskanie

nagród musi uwzględniać kryteria

wartościowania stosowane przez dane

audytorium i dlatego wizerunek ukazywany

publicznie jest dostosowywany do jego wartości i

kryteriów.

Istotą działań aktora jest próba „oczarowania

audytorium”, przedstawienie siebie w sposób

maksymalnie spójny z oczekiwaniami i

życzeniami widzów.

Wymaga to od aktora wcześniejszego

rozszyfrowania oczekiwań, systemu wartości i

kryteriów oceniania danego audytorium.

Autoprezentacja ukierunkowana na umocnienie

poczucia własnej wartości polega na

przedstawieniu wizerunku „przesuniętego” w

kierunku idealnego wyobrażenia własnej osoby;

aktor ujawnia raczej swoje „ja idealne” niż „ja

realne”.

Taka auoprez kierowana jest dążeniem do

„sprawienia generalnego wrażenia na innych”, a

nie tylko na określonym audytorium – poprzez

ujawienie „dobrych cech”, a owe dobre cechy są

definiowane przez osobiste wartości i kryteria

aktora.

Ten styl wiąże się z mniejszą wrażliwością na

wymogi i naciski zewnętrzne niż autoprezentacja

„oczarowanie audytorium”, a z większą

międzysytuacyjną stabilnością ukazywania

wizerunku.

„transfer audytorium” – konsekwencje i

implikacje autoprezentacji doświadczonych

przez aktora przed jednym audytorium

prowadzą do zmian zachowania w obecności

innego audytorium.

Osoby, które szybko i sprawnie odczytują oczekiwania innych, zdobywają orientację w ich systemie

wartości, kryteriach oceniania wydają się bardziej predysponowane do plastycznej autpprezentacji

zmieniającej się w zależności od audytorium i jego właściwości. U mniej sprawnych społecznie

bardziej prawdopodobne wydaje się preferowanie stabilnej transsytuacyjnie autoprezentacji

polegającej na ujawnianiu autowizerunku zbliżonego do „ja idealnego”.

AUTOPREZENTACJA „KOMPENSACYJNA”

Autoprezentacja godnościowa

Kompensacyjna

Polega na takim ujawnianiu siebie, który

Aktor przeciwdziała swojej dotychczasowej

potwierdza reputację, jaką jednostka posiada u

określonego audytorium.

Autoprezenter potwierdza, to co o nim myślą

inni.

Posługują się nią ludzie o niskiej samoocenie.

reputacji, bo jej nie akceptuje.

Polega na przekazywaniu publiczności

pozytywnych informacji o sobie, ale tylko takich,

które nie pozostają w sprzeczności z danymi,

jakie audytorium skądinąd posiada o aktorze.

Posługują się nią os o wysokiej samoocenie, gdy

zostanie ona zagrożona.

Autoprezentacja kompensacyjna jest uznawana za skuteczny i relatywnie bezpieczny sposób

kierowania wrażeniem, aktore nie zaprzecza bowiem posiadanej reputacji, lecz wzbogaca ją nowymi

informacjami.

AUTOPREZENTACJA POŚREDNIA : „PŁAWIENIE SIĘ W CUDZEJ CHWALE”

Pośrednie formy autoprez bazują na psychologicznym mechanizmie skojarzenia i prawie generalizacji

ewaluatywnej. Zgodnie z nimi jednostka dąży do tego, aby zintensyfikować siłę skojarzeń własnej

osoby z obiektami wartościowymi pozytywnie, a minimalizować skojarzenia z obiektami

wartościowanymi negatywnie, oceny bowiem różnych obiektów spostrzeganych jako „bliskie”

upodobniają się do siebie, nawet wtedy, gdy kryterium ich bliskości jest trywialne czy przypadkowe.

Skłonność do podkreślania swoich związków ze zwycięzcami.

Ludzie podkreślają swoje związki i koneksje z atrakcyjnymi obiektami, a dystansują się od obiektów

nieatrakcyjnych, ale także „wybielają” obiekty, z którymi łączą ich ewidentne związki i koneksje.

W warunkach nie stwarzających zagrożenia dobrego imienia, autoprez przez skojarzenie posługują się

osoby o niskiej samoocenie i poczuciem braku osobistej kontroli nad zdarzeniami.

APLAUZ – polega na podkreślaniu, powiększaniu, „nadmuchiwaniu” czy innym zniekształcaniu

związków jednostki ze zdarzeniami ocenianymi jako sukcesu czy osiągnięcia. Schlenker: wyjaśnienia

maksymalizujące pożądane, korzystne dla aktora konsekwencje pozytywnie wartościowanych

zdarzeń. Ma dwie formy:

1. Tytułowanie – polega na maksymalizowaniu osobistej odpowiedzialności za pozytywnie

wartościowanie zdarzenie

2. Uwydatnianie – polega na maksymalizowaniu pozytywnego znaczenie danego wydarzenia

czy jego skutków.

WOJCISZKE

5 warunków sprzyjających zachowaniom autoprezentacyjnym:

1. Skłonność do zabiegów autoprez jest tym większa, im silniej wierzymy, że sposób

spostrzegania nas przez innych ludzi decyduje o osiągnięciu naszych celów.

2. Im bardziej zależy nam na celu kontrolowanym przez innych ludzi.

3. Im bardziej zależy nam na aprobacie innych.

4. Im większa jest rozbieżność miedzy pożądanym a rzeczywistym obrazem naszej osoby, jaki

mają inni.

5. Skłonność do zabiegów autoprez jest nasilona u osób o dużej skłonności do obserwacyjnej

samokontroli zachowania i samoświadomości publicznej.

OBRONNE TAKTYKI AUTOPREZENTACJI.

To zachowania ukierunkowane na ochronę, utrzymanie lub obronę zaatakowanej lub zagrożonej

tożsamości i wartości naszej osoby. Zachowanie te motywowane są pragnieniem uniknięcia

autoprezentacyjnej porażki i charakteryzują raczej osoby o niskiej samoocenie.

Samoutrudnianie wymówki suplikacja usprawiedliwienia przeprosiny

Samo utrudnianie – angażowanie się w działania, które obniżają nasze szanse sukcesu, ale zwalniają z

osobistej odpowiedzialności za porażkę, a w dodatku nasilają osobistą chwałę w przypadku sukcesu.

Lęk przedegzaminacyjny

Hipochondria

Przejawiane w pewnym sposobie spostrzegania i interpretacji sytuacji – skłonności do

spostrzegania zadań jako trudnych, a warunków ich rozwiązywania jako niesprzyjających.

Suplikacja – prezentowanie własnej bezradności, w nadziei na uzyskanie pomocy od innych dzięki

odwołaniu się do normy odpowiedzialności społecznej nakazującej pomagać tym, których losy od las

zależą.

Wymówki – zaprzeczanie intencji wyrządzenia szkody i/lub przekonywanie, że nie miało się kontroli

nad przebiegiem zachowanie, które szkodę wyrządziło.

Usprawiedliwienia – akceptowanie własnej odpowiedzialności przy jednoczesnych próbach

redefinicji czynu, jako mało szkodliwego lub dotyczącego w istocie czegoś innego niż szkoda.

Zaprzeczanie szkodliwości czynu

Zaprzeczanie krzywdzie ofiary lub przekonywanie, że w istocie zasłużyła sobie na swój los.

Odwoływanie się do powszechności postępku i usprawiedliwień porównawczych.

Autoprezentacja - Artykul.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: