TEKSTY Z OKRESU PRZEJSCIOWEGO.pdf

1929 Ommen

TEKSTY Z OKRESU PRZEJŚCIOWEGO

ROZWIĄZANIE ZAKONU GWIAZDY

Dziś rano zastanowimy się nad rozwiązaniem Zakonu Gwiazdy. Wielu to

ucieszy, innych chyba zmartwi. Ale nie chodzi tu ani o radość ani o

smutek, jest to bowiem, jak zamierzam wyjaśnić, nieuniknione.

Pamiętacie może opowieść, jak to diabeł szedł ze swym przyjacielem

ulicą i jak ujrzeli przed sobą człowieka, który zatrzymał się, podniósł

coś z ziemi, obejrzał i włożył do kieszeni. Przyjaciel zapytał diabła:

"Co on podniósł?", ten zaś odparł "Podniósł odrobinę Prawdy". "To chyba

bardzo dla ciebie niekorzystne?", rzekł przyjaciel. "Ależ nie", odparł

diabeł, "pozwolę mu ją teraz zinstytucjonalizować" [I am going to let

him organise it].

Twierdzę, że Prawda jest krainą bez dróg i że nie można zbliżyć się do

niej po żadnej ścieżce, nie zbliża do niej żadna religia, żadna sekta.

Taki jest mój punkt widzenia i obstaję przy nim w sposób absolutny i

bezwarunkowy. Prawda, będąc nieograniczoną, nieuwarunkowaną,

nieosiągalną na jakiejkolwiek drodze, nie może zostać

zinstytucjonalizowana; nie należy też tworzyć żadnej organizacji, która

by wiodła czy siłą prowadziła ludzi jakąś ścieżką. Jeśli to najpierw

zrozumiecie, to ujrzycie, jak niemożliwym jest zinstytucjonalizować

wiarę. Wiara jest sprawą czysto osobistą, nie możecie, nie wolno wam

jej instytucjonalizować. Jeśli się to uczyni, to umiera ona i ulega

krystalizacji, staje się wyznaniem, sektą, religią, którą narzuca się

innym. To właśnie wszyscy próbują na całym świecie czynić. Zawęża się

prawdę i czyni z niej zabawkę dla ludzi słabych, dla tych, którzy są

chwilowo niezadowoleni. Prawdy nie da się sprowadzić w dół, to raczej

jednostka zdobyć się musi na wysiłek, by się do niej wznieść. Nie

możecie sprowadzić szczytu góry w dolinę. Jeśli chcecie zdobyć szczyt

góry, musicie przejść przez dolinę i wspiąć się na zbocza nie lękając

się niebezpiecznych przepaści. Wy wspiąć się musicie ku Prawdzie, jej

nie można dla was "obniżyć" czy zinstytucjonalizować. To przede

wszystkim organizacje podtrzymują zainteresowanie ideami, ale

organizacje budzą jedynie zainteresowanie zewnętrzne. Zainteresowanie,

które nie jest zrodzone z miłości Prawdy dla niej samej, a jedynie

wzbudzone przez organizację, jest bezwartościowe. Organizacja staje się

szkieletem, do którego jej członkowie mogą się wygodnie dopasować. Oni

nie pożądają już Prawdy czy szczytu góry, ale raczej wyszukują sobie

wygodne miejsce lub pozwalają, by umieściła ich tam organizacja i

uważają, że organizacja będzie w ten sposób wiodła ich do Prawdy.

Jest to zatem pierwszy powód dla którego, z mego punktu widzenia,

należy Zakon Gwiazdy rozwiązać. Wbrew temu utworzycie zapewne inne

Zakony, nadal będziecie należeć do innych organizacji szukających

Prawdy. Nie chcę należeć do żadnej organizacji duchowego typu, proszę,

zrozumcie to. Skorzystam na przykład z usług organizacji, która

zawiezie mnie do Londynu; to jest organizacja zupełnie innego typu,

organizacja jedynie techniczna, niczym poczta bądź telegraf.

Podróżowałbym korzystając z samolotu czy parowca, są to jedynie

fizyczne urządzenia nie mające nic wspólnego z duchowością. Twierdzę,

powtarzam, że żadna organizacja nie może wieść człowieka do tego, co

duchowe.

Jeśli w tym celu tworzy się organizację, to staje się ona podporą,

źródłem słabości, zniewolenia; musi ona paraliżować jednostkę,

przeszkadzać jej wzrastać, ustanawiać swą wyjątkowość, zależną od

odkrycia, samemu dla siebie, tej absolutnej, nieuwarunkowanej Prawdy.

Jest to zatem drugi powód dla którego zdecydowałem, skoro jestem już

Naczelnikiem Zakonu, Zakon rozwiązać. Nikt na tę moją decyzję nie

wpłynął.

Nie jest to żaden wspaniały wyczyn, nie chcę bowiem mieć wyznawców i

mówię to serio. Z chwilą, gdy za kimś idziecie, przestajecie podążać za

prawdą. Nie interesuje mnie, czy zważacie na to, co mówię, czy nie.

Pragnę czegoś w świecie dokonać i dokonam tego z niewzruszonym

skupieniem. Interesuje mnie tylko jedna istotna rzecz: uczynić

człowieka wolnym. Pragnę uwolnić go od wszelkich klatek, od wszelkich

lęków, nie chcę zaś zakładać religii, nowych sekt, ani też ustanawiać

nowych teorii czy nowych filozofii. Zapytacie mnie naturalnie, dlaczego

podróżuję po świecie nieustannie przemawiając. Powiem wam, z jakiego

powodu tak czynię: nie bym pragnął wyznawców, nie bym chciał mieć grono

wybranych uczniów. (Jakże ludzie lubią być inni od swych bliźnich,

choćby mieli odróżniać się czymś bezsensownym, absurdalnym i

trywialnym. Nie chcę tych absurdów popierać.) Nie mam uczniów, nie mam

apostołów, czy to na tej Ziemi czy w dziedzinie ducha.

Nie pociąga mnie też urok pieniędzy ani pragnienie wygodnego życia.

Gdybym chciał wieść wygodne życie nie przyjeżdżałbym na obóz i nie

mieszkałbym w wilgotnym kraju. Mówię otwarcie, bo chciałbym to ustalić

raz na zawsze. Nie chcę wieść z roku na rok tych dziecinnych debat.

Pewien prowadzący ze mną wywiad reporter uważał rozwiązanie organizacji

mającej wiele tysięcy członków za wspaniały wyczyn. Był to dla niego

wielki akt, powiedział "Co będzie pan potem robił, jak będzie pan żył?

Nie będzie pan miał wyznawców, ludzie nie będą pana słuchać". Jeżeli

znajdzie się choćby pięciu ludzi, którzy będą słuchać, którzy będą żyć,

którzy będą mieć twarze zwrócone ku wieczności, to wystarczy. Po co

mieć tysiące nie rozumiejących, zabalsamowanych od stóp do głów w

przesądzie, nie pragnących nowego, którzy raczej przetłumaczą to, co

nowe tak, aby zadowalało ich bezpłodne, ociężałe jaźnie? Jeśli mówię

ostro, proszę, nie zrozumcie mnie źle, nie jest to przejaw braku

współczucia. Gdy udajecie się do chirurga na operację, to czy nie czyni

dobra operując was również wtedy, gdy wywołuje to ból? Jeśli więc ja,

podobnie, mówię ostro, nie wynika to z braku prawdziwego uczucia - a

wręcz przeciwnie.

Mam, jak powiedziałem, tylko jeden cel: uczynić człowieka wolnym,

pchnąć go ku wolności, pomóc mu wyzwolić się od wszelkich ograniczeń,

bo tylko to da mu wieczne szczęście, to nieuwarunkowane

urzeczywistnienie siebie.

Ponieważ ja jestem wolny, nieuwarunkowany, pełny - nie jestem częścią

Prawdy, prawdą względną, ale Prawdą pełną, która jest wieczna - to

pragnę, by ci, którzy chcą mnie zrozumieć, byli wolni; ale nie by za

mną szli i uczynili ze mnie klatkę, która stanie się religią, sektą.

Raczej powinni wolni być od wszelkich lęków - od lęków religijnych, od

lęku o zbawienie, od lęku duchowości, od lęku o miłość, od lęku przed

śmiercią, od lęku przed samym życiem. Tak jak artysta maluje obraz,

ponieważ malowanie sprawia mu radość, ponieważ wyraża w ten sposób

siebie, bo to jest jego chwała i dobro, tak ja to czynię, i to nie

dlatego, bym czegokolwiek od kogokolwiek pragnął.

Wy przyzwyczajeni jesteście do autorytetu, do poczucia autorytetu, o

którym sądzicie, że zaprowadzi was na wyżyny ducha. Sądzicie i macie

nadzieję, że ktoś inny, za pomocą swych nadzwyczajnych mocy - cudu -

przenieść was może w ten świat wiecznej wolności, która jest

szczęściem. Cały wasz pogląd na życie opiera się na tym autorytecie.

Słuchacie mnie od trzech lat, a nie zaszła w was, z paroma wyjątkami,

żadna zmiana. Przeanalizujcie teraz moje słowa, bądźcie krytyczni, tak

byście mogli zrozumieć całkowicie, do głębi. Jeśli szukacie autorytetu,

by zawiódł was na wyżyny ducha, to automatycznie zmuszeni jesteście

wokół tego autorytetu stworzyć organizację. Przez samo tworzenie tej

organizacji, która, jak sądzicie, dopomoże temu autorytetowi

zaprowadzić was na wyżyny ducha, zamykacie się w klatce.

Jeśli mówię otwarcie, to pamiętajcie, proszę, że nie czynię tak dlatego

bym był szorstki, okrutny, ani by ponosił mnie entuzjazm w dążeniu do

celu, ale dlatego, że pragnę, byście zrozumieli moje słowa. Właśnie po

to tu jesteście i tracilibyśmy czas, gdybym swego punktu widzenia nie

wyjaśnił jasno i stanowczo.

Przez osiemnaście lat przygotowywaliście się na Przyjście Nauczyciela

Świata. Przez osiemnaście lat organizowaliście się, szukaliście kogoś,

kto napełni wasze serca i umysły radością, kto przekształci całe wasze

życie, kto da wam nowe rozumienie, kto wzniesie wasze życie na nową

płaszczyznę, kto udzieli wam nowej zachęty, kto was wyzwoli - i oto

spójrzcie, co się dzieje! Rozważcie, zastanówcie się samodzielnie i

stwierdźcie, w jaki sposób wiara ta was odmieniła. Nie chodzi o

powierzchowną różnicę polegającą na noszeniu gwiazdki - to jest

trywialne, absurdalne. W jaki sposób taka wiara wymiotła z życia

wszelkie rzeczy nieistotne? Oto jedyny sposób oceny: W jaki sposób

wzrosła wasza wolność, wielkość, o ile bardziej zagrażacie każdemu

społeczeństwu opartemu na fałszu i rzeczach nieistotnych? Na ile

członkowie tej organizacji, Zakonu Gwiazdy, odmienili się?

Jak powiedziałem, przygotowywaliście się na moje przyjście przez

osiemnaście lat. Nie dbam o to, czy wierzycie, że jestem Nauczycielem

Świata. To zupełnie nieważne. Skoro należycie do organizacji Zakonu

Gwiazdy, poświęcaliście swoją energię uznając, że Krishnamurti jest

Nauczycielem Świata - częściowo lub całkowicie: całkowicie dla tych,

którzy naprawdę szukają, a tylko częściowo dla tych, których zadowalają

ich własne półprawdy.

Przygotowywaliście się od osiemnastu lat i spójrzcie, jak wiele

przeszkód piętrzy się na drodze waszego zrozumienia, jak wiele

powikłań, jak wiele rzeczy trywialnych. Wasze przesądy, wasze lęki,

wasze autorytety, wasze kościoły nowe i stare - wszystko to, jak

twierdzę, przeszkadza rozumieniu. Nie mogę wyrażać się jaśniej. Nie

chcę, byście się ze mną zgadzali, nie chcę, byście za mną szli, chcę,

byście zrozumieli to, co mówię.

To zrozumienie jest konieczne, bowiem wasza wiara was nie przeobraziła,

a jedynie uwikłała; także dlatego, że nie chcecie widzieć rzeczy

takimi, jakie są. Chcecie mieć swych własnych bogów - nowych bogów

zamiast starych, nowe religie zamiast starych, nowe formy zamiast

starych - a wszystko to równie bezwartościowe, a wszystko to przesądy,

ograniczenia, kule inwalidzkie. Zamiast dawnych duchowych rozróżnień

macie nowe duchowe rozróżnienia, zamiast dawnych religijnych wyznań

macie nowe wyznania. Życie duchowe was wszystkich zależy od kogoś

innego; od kogoś innego zależy wasze szczęście i oświecenie. I choć

przygotowywaliście się na moje przyjście przez osiemnaście lat, to gdy

powiadam, że te wszystkie rzeczy są zbędne, gdy powiadam, że musicie

wszystko to odrzucić i w sobie szukać oświecenia, chwały, czystości i

nieskazitelności jaźni, nikt z was uczynić tego nie chce. Może tylko

nieliczni, ale bardzo, bardzo nieliczni.

Po co nam więc organizacja?

Po co ludzie fałszywi, hipokryci, mieliby iść za mną, wcieleniem

Prawdy? Proszę, pamiętajcie, że moje słowa nie są szorstkie czy

nieprzyjazne, ale że znaleźliśmy się w sytuacji, gdy musicie ujrzeć

rzeczy takimi, jakimi są. Powiedziałem rok temu, że nie pójdę na

kompromisy. Wówczas niewielu mnie słuchało. W tym roku stawiam sprawę

absolutnie jasno. Nie wiem, jak wiele tysięcy na całym świecie -

członków Zakonu - przez osiemnaście lat przygotowywało się na moje

przyjście, a teraz nie chce słuchać tego, co mówię, w sposób

bezwarunkowy, pełny.

Po co nam więc organizacja?

Jak już powiedziałem, celem moim jest uczynić ludzi bezwarunkowo

wolnymi; twierdzę bowiem, że jedyna duchowość to nieskazitelność jaźni,

która jest wieczna, to harmonia między rozumem a miłością. Oto jest

absolutna, bezwarunkowa Prawda, która jest samym życiem. Dlatego chcę

uczynić człowieka wolnym, radosnym niczym ptak na czystym niebie,

niczym nie obarczonym, niezależnym, a w tej wolności pełnym zachwytu. I

ja, na którego przyjście przygotowywaliście się przez osiemnaście lat,

teraz powiadam, że musicie być wolni od tych wszystkich rzeczy, wolni

od swych powikłań i zagmatwań. W tym celu niepotrzebna jest wam

organizacja oparta na duchowej wierze. Po co nam organizacja dla pięciu

czy dziesięciu ludzi na świecie, którzy rozumieją, którzy walczą,

którzy odrzucili wszystko, co trywialne? A ludziom słabym i tak żadna

organizacja nie może dopomóc w znalezieniu Prawdy. Prawda bowiem jest w

każdym człowieku; ona nie jest ani daleko ani blisko; ona wiecznie jest

tutaj.

Organizacja nie może was wyzwolić. Nikt z zewnątrz nie może was

wyzwolić; nie może was wyzwolić żadna zorganizowana religia, żadne

złożenie siebie w ofierze dla sprawy; nie może was wyzwolić żadne

dopasowanie się do organizacji ani pogrążenie się w pracy. Pisząc listy

używacie maszyny do pisania, ale nie stawiacie jej na ołtarzu i nie

oddajecie jej czci. A tak właśnie postępujecie gdy organizacje stają

się dla was najważniejsze. "Ilu ona liczy członków?" - oto pierwsze

pytanie zadawane mi przez wszystkich dziennikarzy. "Ilu ma Pan

wyznawców? Na podstawie ich liczby ocenimy, czy to, co Pan mówi, jest

prawdą czy fałszem". Nie wiem, ilu ich jest. Nie obchodzi mnie to. Jak

powiedziałem, gdyby choć jeden człowiek zyskał wolność, to by

wystarczyło.

Wyobrażacie sobie, że tylko pewni ludzie dzierżą klucz do Królestwa

Szczęścia. Nikt go nie dzierży. Nikt nie jest do tego upoważniony. Ten

klucz to wasza własna jaźń i jedynie w rozwoju, oczyszczaniu i

nieskazitelności tej jaźni jest Królestwo Wieczności.

Zrozumcie zatem, jakim absurdem jest cała ta wzniesiona przez was

struktura, poszukiwanie pomocy z zewnątrz, uzależnienie od innych swego

dobrego samopoczucia, swego szczęścia, swej siły. Znaleźć to wszystko

możecie tylko w sobie.

Po co nam więc organizacja?

Przywykliście do tego, by wam mówiono, jak dalece jesteście

zaawansowani, jaki jest wasz duchowy stan. Jakże to dziecinne! Któż

oprócz was samych powiedzieć wam może, czy wewnątrz jesteście piękni

czy brzydcy? Któż oprócz was samych powiedzieć wam może, czy jesteście

nieskazitelni? Jesteście w tych sprawach niepoważni.

Po co nam więc organizacja?

Ale ci, którzy naprawdę chcą zrozumieć, którzy usiłują znaleźć to, co

wieczne, bez początku i bez końca, ci pójdą razem z większą mocą i

zagrożą wszystkiemu, co nieistotne, złudom, cieniom. I skupią się,

staną się płomieniem, bowiem oni zrozumieli. Takie grono musimy

stworzyć i to jest moim celem. Bowiem z tego prawdziwego zrozumienia

powstanie prawdziwa przyjaźń. Bowiem z tej prawdziwej przyjaźni -

jakiej zapewne nie znacie - powstanie prawdziwa współpraca ze strony

każdego. A to nie z powodu autorytetu, nie dla zbawienia, nie by

poświęcać się dla sprawy, ale dlatego, że naprawdę rozumiecie, a zatem

możecie żyć w wieczności. Jest to coś większego od wszystkich

przyjemności, od wszelkiego poświęcenia.

Oto parę powodów, dla których, po dwuletnim głębokim namyśle, podjąłem

tą decyzję. Nie jest to chwilowy impuls. Nikt mnie do tego nie namówił

- w takich sprawach namowom nie ulegam. Przez dwa lata o tym myślałem,

powoli, starannie, cierpliwie i teraz zdecydowałem, jako jego

Naczelnik, Zakon rozwiązać. Wy możecie utworzyć inną organizację i

oczekiwać kogoś innego. Mnie to nie obchodzi, tak jak nie obchodzi mnie

tworzenie nowych klatek i nowych do tych klatek dekoracji. Interesuje

mnie jedynie to, by uczynić ludzi absolutnie, bezwarunkowo wolnymi.

The Dissolution of the Order of the Star. Ommen: Star Publishing Trust

1929, 14 s.

przełożył Wojciech Sady

1931 Ommen

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: