Modele rodziny - Artykul.pdf

(145 KB) Pobierz
Modele rodziny.
Rodzina – to mała grupa pierwotna złożona z osób, które łączy stosunek
małżeński i rodzicielski oraz silna więź między osobnicza, przy czym stosunek
rodzicielski używany jest w szerokim rozumieniu tego terminu, umacniany
z reguły prawem naturalnym, obyczajami i kontekstem kulturowym.
Rodzina stanowi jedną z podstawowych grup społecznych, którą
spotykamy od najdawniejszych czasów. Rodzina spełnia następujące cechy:
obejmuje pewien typ uznanego społecznie trwałego obcowania płciowego,
obejmuje ona także, określoną, instytucjonalnie zagwarantowaną formę
małżeństwa, zawiera także pewien system nomenklatury wyrażającej stosunki
pokrewieństwa, jest jednostką gospodarczą, w szczególności jednostką
zapewniającą od strony ekonomicznej utrzymanie i wychowanie dzieci, jest
wreszcie grupą mieszkającą wspólnie.
Funkcje rodziny:
prokreacyjna
opiekuńcza
wychowawcza
Działalność prokreacyjna zmierza do przedłużenia gatunku.
Działalność opiekuńczą można podzielić na następujące kierunki działania:
działalność podstawowa
działalność stymulująca
oddziaływania asekuracyjne
działalność kompensacyjna
działania ratownicze
Działania wychowawcze powinny wynikać z zadań jakie stoją przed rodziną
w aspekcie społecznych oczekiwań a należą do nich:
1. zapoznanie ze społecznie akceptowanymi zasadami postępowania:
kształtowania pojęć etycznych
kształtowanie postaw opiekuńczych
uczenie tolerancji wobec indywidualności innych
2. zapewnienie pełnego rozwoju intelektualnego:
rozwijanie zainteresowań, aspiracji i motywacji do nauki
stwarzanie odpowiednich warunków do rozwoju
Więzi rodzinne wyznaczają główne formy i typy rodzin:
rodzina pełna lub niepełna
zdezorganizowana (np. ojczym)
duża lub mała
zdemoralizowana
stanowiąca środowisko zastępcze
rodzinna osierocona
niepełna biologicznie (dziecko pozamałżeńskie)
rozbita
niepełna czasowo
Cechy rodziny:
stałość
cielesność
unikatowość (niepowtarzalność)
spontaniczność (w wyrażaniu uczuć)
Rodzina w znacznym stopniu i zakresie zaspokaja potrzeby psychiczne swoich
członków. Do najistotniejszych z nich należą potrzeby:
akceptacji
bezpieczeństwa
przynależności i miłości
pozytywnego oddźwięku psychicznego (np. zrozumienia)
uznania
wyłączności
pomocy i oparcia w chorobie
stabilizacji
dobrej perspektywy
intymności i rozluźnienia (pełna swoboda zachowania, zaufanie)
ekspresji emocjonalnej (np. konieczność wyrażania własnych stanów
psychicznych)
Rodzina jest instytucją zapewniającą ciągłość gatunkową ludzkości.
Rozumieć przez to można w szczególności sprawy następujące: rodzina stwarza
ramy materialne dla utrzymania i wychowania dzieci, rodzina jest także
instytucja regulującą stosunki pokrewieństwa a co za tym idzie dziedziczenia,
rodzina jest komórka odgrywająca zasadnicza rolę w procesie socjalizacji
jednostki, to jest w procesie wpajania jej podstawowych przyzwyczajeń, norm
i umiejętności bez których jej udział w życiu społeczeństwa byłby niemożliwy. 1
Według Morgana najwcześniejsze formy życia seksualnego ludzi
charakteryzują się istnieniem najpierw zupełnie nieregulowanych stosunków
płciowych, a potem tzw. małżeństwa grupowego. Samo to małżeństwo grupowe
1 Jerzy J. Wiatr „Społeczeństwo. Wstęp do socjologii systematycznej”
miało przechodzić przez dwa zasadnicze etapy: „rodziny opartej na
pokrewieństwie” i „rodziny punalua”. W pierwszej wszyscy mężczyźni
i wszystkie kobiety byli podzieleni na wielkie kategorie pokoleniowe,
stanowiące jako całość dla siebie „grupy małżeńskie”. Współżycie seksualne
zakazane było jedynie miedzy ludźmi należącymi do różnych grup
pokoleniowych, w ramach jednak każdej z nich wszyscy mężczyźni i wszystkie
kobiety byli dla siebie nawzajem współmałżonkami.
W rodzinie „punalua” krąg współmałżonków zacieśniał się przez wyłączenie
rodzeństwa, a później również rodzeństwa ciotecznego. W tej formie rodziny
pewna grupa mężczyzn (nazywających się „punalua”, co znaczy „bliski
towarzysz”) była kolektywnie mężami grupy kobiet, najczęściej będących dla
siebie nawzajem siostrami lub krewnymi dalszego stopnia z linii macierzystej.
Dopiero z takiej rodziny grupowej miało się wyłonić małżeństwo „parzyste”,
a później rodzina monogamiczna. 2
Z punktu widzenia liczebności grup małżeńskich wyróżnić można dwa
zasadnicze modele rodzin: poligyniczne i monogamiczne. Poligynicznymi
nazywamy takie małżeństwa, w których w grę wchodzi równocześnie więcej niż
jeden mężczyzna lub więcej niż jedna kobieta. Istnieją więc dwie zasadnicze
formy poligynii: wielomęstwo (poliandria) i wielożeństwo (poligamia).
Z punktu widzenia pozycji obu płci rodziny dzielić możemy na zasadnicze typy
zwane „macierzystym” i „ojcowskim”. Rodzina macierzysta charakteryzuje się
występowaniem następujących czterech cech: matrylinealny system ustalania
pochodzenia, w którym pochodzenie i pokrewieństwo ustala się wyłącznie
w linii żeńskiej; zamieszkiwanie w siedzibie rodowej kobiety (matrylokacja);
sprawowanie zwierzchniej władzy w rodzinie albo przez kobietę (matriarchat),
albo przez mężczyznę z rodu kobiety np. jej brata; większa rola rodu
macierzystego kobiety kosztem rodziny powstałej poprzez zawarcia
małżeństwa. Rodzina typu ojcowskiego stanowi odwrotność rodziny
macierzystej pod tymi czterema względami. Można również zaobserwować
różne formy mieszane takie np. jak rodzina melanezyjska. Pochodzenie ustala
się tam w linii macierzystej, brat matki sprawuje sporą władzę nad jej dziećmi,
ale zarazem kobieta przenosi się do siedziby męża, zaś on sam zachowuje
w rodzinie co najmniej równą z nią pozycję. Od innej strony klasyfikujemy
rodziny wtedy, gdy rozróżniamy rodzinę nuklearna (małą) i rodzinę szerszą.
Przez rodzinę nuklearną rozumie się rodzinę złożoną ze wspólnie mieszkających
rodziców i dzieci, do rodziny szerszej natomiast należą inni jej członkowie,
np. dziadkowie lub rodzeństwo ze swoimi dziećmi. Rodzina nuklearna właściwa
jest społeczeństwom stojącym na wyższym szczeblu rozwoju ekonomicznego,
zaś rodzina szersza typowa jest dla społeczeństw bardziej tradycyjnych,
w szczególności rolniczych. 3
2 Jerzy J. Wiatr „Społeczeństwo. Wstęp do socjologii systematycznej”
3 Jerzy J. Wiatr „Społeczeństwo. Wstęp do socjologii systematycznej”
Katolicki model rodziny był wypracowywany na przestrzeni wielu
wieków. Genezą swą sięga czasów nauki Chrystusa, listów apostolskich,
pouczeń Ojców kościoła, a dalszy jej rozwój przypada na okres Soboru
Trydenckiego, wreszcie katolicyzmu społecznego na przełomie XIX i XX wieku
oraz Soboru Watykańskiego II. Poszczególne elementy katolickiej koncepcji
modelowej małżeństwa i rodziny są na przestrzeni wieków dopracowywane,
wzbogacane bądź ponownie interpretowane czy też przypominane.
łówne tezy interesującej nas tu koncepcji modelowej akcentują tą
okoliczność, że rodzina jest społecznością naturalną, opartą na nierozerwalnym
związku małżeńskim; stanowi ona niepowtarzalną wspólnotę duchową
wchodzących w jej skład osób – małżonków oraz rodziców i dzieci, jest
instytucją dostarczającą społeczeństwu i Kościołowi nowych członków, a przez
to zajmuje szczególne miejsce w porządku prawnym, jak i społecznym.
„Naturalność” instytucji małżeństwa i rodziny zasadza się na naturalnym
podziale ludzi na dwie płci przyciągające się wzajemnie i uzupełniające
w miłości, której owocem jest dawanie nowego życia. to nowe życie – dziecko –
wymaga dla swojego podtrzymania i rozwoju opieki i uczucia rodziców, którzy
jako jedyni są w stanie w sposób pełny i prawidłowy go wychować. Dziecko
więc wymaga istnienia związku małżeńskiego monogamicznego i społeczności
rodzinnej o charakterze trwałym. 4
Genezy katolickiej koncepcji modelowej małżeństwa i rodziny należy
szukać w księgach Starego Testamentu, natomiast jej pełnego rozwinięcia
w nauce Chrystusa, który wystąpił nie tylko z objawieniem prawd o Bogu,
ale też jako prawodawca moralny.
W swej nauce moralnej Chrystus udoskonala prawo starotestamentowe
przez oczyszczenie go z ludzkich naleciałości narosłych z biegiem czasu.
W odniesieniu do spraw małżeństwa głosi, że „[…] Stwórca od początku
stworzył ich jako mężczyznę i kobietę […] I rzekł: Dlatego opuści człowiek ojca
i matkę i złączy się ze swoją żoną i będą oboje jednym ciałem. A tak już nie są
dwoje, lecz jedno ciało. Co więc Bóg złączył nie człowiek nie rozdziela”
(Mt 19, 4-6). Podkreśla się tu monogamiczność i nierozerwalność małżeństwa
jako związku naturalnego ustanowionego przez Stwórcę dla pomnażania
i rozwoju rodzaju ludzkiego. Chrystus ujawnia także swój życzliwy stosunek do
rodziny czego dowodem są liczne obrazy ewangeliczne, miedzy innymi Jego
zachowanie w Kanie Galilejskiej, wskrzeszenie syna wdowy, uzdrowienie córki
Jaira, przyjaźń z rodziną Marii, Marty i Łazarza, błogosławienie małych dzieci,
dobroć dla syna marnotrawnego i inne. 5
Jednolita koncepcja prawno-moralna, obowiązująca cały świat katolicki
została opracowana na Soborze Trydenckim w 1563 roku, a następnie ujęta
formalnie w Prawie Kanonicznym. Określone tu zostały w sposób precyzyjny
4 Franciszek Adamski „Socjologia małżeństwa i rodziny”
5 Franciszek Adamski „Socjologia małżeństwa i rodziny”
warunki „ważnego” i okoliczności „nieważnego” zawarcia małżeństwa.
Określono więc liczne przeszkody wykluczające sam fakt zaistnienia związku
małżeńskiego, błędy w umowie małżeńskiej (symulacja, umowa warunkowa,
pomyłka co do osoby, brak wolności decyzji), błędy w samej ceremonii ślubnej,
która odtąd odbywać się musiała w Kościele, wypracowaną też szczegółowa
procedurę postępowania zmierzającego do unieważnienia małżeństwa.
Do przeszkód i okoliczności unieważniających związek zaliczono:
niepełnoletność, impotencję płciową, uprzednio zawarte małżeństwo, wyższe
święcenia duchowe, uroczystą profesję zakonną, uprowadzenie, zbrodnie
popełnioną uprzednio na współmałżonku, pokrewieństwo, powinowactwo. 6
Prawosławie od początku traktuje małżeństwo na równi ze stanem
zakonnym jako powołanie chrześcijańskie i drogę uświęcenia człowieka. Znany
historyk prawosławia P. Evdokimow pisze: „wielkość człowieka polega na tym
– i taki jest ścisły sens pokory – by być dokładnie na swoją miarę, wymierzoną
przez boga. Dwie odmiany Taboru – świętość mnisza i świętość małżeńska –
prowadza ku szczytowi i tu się spotykają […]”. Stąd wynika prosta
konsekwencja, że małżeństwo nie przeszkadza kapłaństwu. Co więcej do XIX
wieku stan małżeński był nawet obowiązkiem duchownych (poza zakonnikami).
Dopiero wówczas zgodzono się w Rosyjskiej Cerkwi Prawosławnej na celibat
duchownych powyżej czterdziestego roku życia.
Założenia teologiczne głoszą że ustanowienie małżeństwa miało miejsce
w Raju. Jako archetypowy obraz wyprzedza ono istnienie konkretnej pary
ludzkiej – pary małżeńskiej, bowiem Adam został stworzony na obraz Boga,
a Ewa na obraz Kościoła. Wynika z tego, że małżeństwo wyprzedza w czasie
pierwszy upadek człowieka. Małżeństwo ustanowione w Raju miało charakter
sakramentalny – nie jest przeto prawdą, że dopiero Chrystus podniósł
małżeństwo do godności sakramentu. On swą obecnością na godach w Kanie
Galilejskiej jedynie potwierdza sakramentalność małżeństwa ustanowionego
w Raju. 7
Człowiek jest powołany do życia małżeńskiego – samotna egzystencja nie
odzwierciedla tajemnicy Boga w Trójcy św. Przywołuje się tu zdanie św.
Ambrożego, według którego „rodzaj ludzki jest dobry jedynie w zjednoczeniu
tego co męskie, z tym co niewieście. Jak pisze ś. Jan Chryzostom – „gdy mąż
i żona jednoczą się w małżeństwie, nie tworzą czegoś ziemskiego, ale obraz
samego Boga”. Stąd też przestroga: „kto nie jest związany węzłem małżeńskim,
nie posiada w sobie pełni bytu, lecz jedynie połowę”. Na tym dopiero tle łatwiej
rozumie się stanowisko Kościoła Prawosławnego odnośnie do celibatu
duchownych i traktowanie małżeństwa jako zasadniczej drogi do świętości,
przypisywanie mu tak wysokiej pozycji w hierarchii wartości uświęcających
człowieka. Małżonkowie darzą się wzajemna miłością i miłość ta staje się dla
6 Franciszek Adamski „Socjologia małżeństwa i rodziny”
7 Franciszek Adamski „Socjologia małżeństwa i rodziny”
Zgłoś jeśli naruszono regulamin