Podczas skurczów przepony ruchy w spokojnym oddychaniu są niewielkie. W głębokim oddechu przepona zmienia swoje położenie ,, bardziej” co powiększa jamę klatki piersiowej powodując opadanie ciśnienia co umożliwia że powietrze oddechowe czyli atmosferyczne dochodzi do płuc. Powietrze atmosferyczne ma inne ciśnienie niż ciśnienie panujące w klatce piersiowej które nosi nazwę ujemnego i jest niższe. Różnica ciśnień umożliwia pracę płuc

Uwaga: Płuca nie posiadają mięśni, mają budowę zrazikową – stąd też pracę tę wykonuje przepona i mięśnie międzyżebrowe wewnętrzne i zewnętrzne.

Oprócz oddychania przeponowego występuje oddychanie żebrowe co powoduje powiększenie wymiarów klatki piersiowej, jest ono charakterystyczne dla kobiet.

Wzmożony oddech jest ruchem odruchowym, najczęściej mieszanym, najczęściej żebrowo przeponowym. Mięśniami antagonistycznymi w stosunku do przepony są mięśnie brzucha.

Opis przepony

Zaliczana jest do mięśni poprzecznie prążkowanych, ale funkcjonuje jak mięsień gładki czyli częściowo bez naszej kontroli. Główny mięsień oddechowy, sklada się z 3 części:

1.                                 lędźwiowej

2.                                 żebrowej

3.                                 mostkowej

Mięsień ten różni się od innych tym że ma kształt nerkowaty i jest mięśniem płaskim, szerokim o zróżnicowanej grubości od 1 cm do 3 mm. Posiada centralnie umieszczony element ścięgnisty na zewnątrz element mięśniowy. Wypukłość przepony silniejsza jest w częściach bocznych, w części centralnej jest słabo zagłębiona.

Część lędźwiowa o grubości 1 cm rozpoczyna się obustronnie więzadłem łukowatym, przyśrodkowym i bocznym. Część ta składa się z 2-óch odnóg: lewej i prawej. Odnoga prawa przyczepia się do powierzchni przedniej kręgów lędźwiowych L1-L3. Odnoga lewa przyczepia się do kręgów L1  L2 oraz do Th 12. Obydwie odnogi ograniczają otwory które są dla przejścia aorty i przełyku.

Część żebrowa ma grubość około 3mm, pod wzgl. powierzchni jest największa najszersza, rozpoczyna się od wewnętrznej powierzchni żeber od VII do XII.

Część mostkowa – najmniejsza i przyczepia się do wyrostka mieczykowatego mostka i centralnie do ośrodka ścięgnistego.