Iluzja Skorpiona.pdf

ROBERT

LUDLUM

ILUZJA SKORPIONA

PROLOG

Aszkelon, Izrael,

godzina 2.47 nad ranem

Nocny deszcz zacinał srebrzystymi, ostrymi kaskadami. Ciemne niebo przesłaniały jeszcze

ciemniejsze zwały skłębionych czarnych chmur. Fale i przenikliwy wiatr morderczo szarpały

dwa związane razem pontony zbliżające się do linii brzegu.

Grupa desantowa była przemoczona, po uczernionych twarzach ludzi spływały strużki potu i

deszczu. Mrugali wciąż oczyma, wytężając wzrok, aby dostrzec zarys plaży. Oddział składał się z

ośmiu Palestyńczyków z doliny Bekaa i jednej kobiety. Nie należała do ich narodu, lecz

poświęciła się ich sprawie. Walka, którą prowadzili, stała się nieodłączną częścią jej własnej,

wynikała bowiem z postanowienia, powziętego przez nią przed laty. Muerte a toda autoridad!

Była żoną dowódcy grupy.

— Jeszcze tylko chwilę! - zawołał potężnie zbudowany męż-czyzna, klęczący koło kobiety. Jego

broń, podobnie jak u pozo-stałych członków oddziału, była starannie przytwierdzona do czarnej

odzieży. Umocowany niemal na karku czarny wodoszczelny tornis-ter zawierał materiał

wybuchowy.

— Pamiętaj! Kiedy zejdziemy, rzuć kotwicę dokładnie między łodzie. To ważne.

— Rozumiem. Czułabym się jednak lepiej, idąc z tobą... — I zostawiając nas bez możliwości

wycofania się, aby znowu podjąć walkę? - zapytał. - Linia .wysokiego napięcia jest w od-ległości

niecałych trzech kilometrów od brzegu. Dostarcza elekt-ryczność do Tel Awiwu, więc kiedy ją

wysadzimy, zapanuje chaos. Ukradniemy jakiś pojazd i wrócimy w ciągu godziny, ale nasz

sprzęt musi tu być!

— Rozumiem.

— Naprawdę? Czy możesz sobie wyobrazić, co się będzie działo? Większa część, jeżeli nie cały

Tel Awiw w ciemnościach! I oczywiście, również sam Aszkelon. To doskonały plan... I właśnie

ty, ty, moja najdroższa, odnalazłaś słaby punkt, idealny cel! — Tylko zwróciłam na niego

uwagę. - Pogładziła go dłonią po policzku. - Wróć do mnie, kochany.

— Na pewno, moja Amayo z ognia... Już jesteśmy wystarczająco blisko.... Teraz! - Dowódca

grupy desantowej dał znak swoim ludziom na pontonach. Wszyscy ześlizgnęli się przez burty w

skłę-biony przybój. Trzymając broń wysoko nad głowami, szarpani łamiącymi się falami, szli

ciężko przez miękki piasek w kierunku plaży. Na brzegu dowódca na chwilę przycisnął

przełącznik latarki, wysyłając jeden krótki sygnał, oznaczający, że cały oddział znalazł się na

terenie nieprzyjaciela, jest gotów przeniknąć dalej i wykonać zadanie. Kobieta rzuciła ciężką

kotwicę pomiędzy dwa związane pontony, utrzymując je w jednym miejscu na falach. Podniosła

do ucha miniaturową krótkofalówkę. Cisza radiowa mogła być prze-rwana jedynie w wyjątkowej

sytuacji - Żydzi byli sprytni i na pewno prowadzili nasłuch.

Nagle, w straszliwie ostateczny sposób, wszystkie sny o chwale rozerwał na strzępy ogień broni

maszynowej, który rozszalał się na obu skrzydłach grupy desantowej. To była masakra. Żołnierze

biegli po piasku, pakując pociski w ciała bojowników Brygady Aszkelonu, rozwalając ich głowy,

nie szczędząc żadnego z nie-przyjaciół.

- Nie brać jeńców! Zabijać wszystkich!

Kobieta na zakotwiczonym pontonie zaczęła działać błyskawicz-nie, pomimo szoku, który

paraliżował jej umysł. Szybkie ruchy zrodzone instynktem samozachowawczym nie usunęły

dręczącego ją bólu, jedynie nieco go przytłumiły. Natychmiast wbiła długie ostrze noża w burty i

dna obu pontonów. Potem schwyciła wodoszczelną torbę, w której znajdowała się broń oraz

fałszywe dokumenty, i ześlizgnęła przez burtę we wzburzone morze. Walcząc z całej siły z

przybojem i gwałtownym prądem dennym, przeszła wzdłuż brzegu jakieś pięćdziesiąt metrów na

południe, a potem dopłynęła do plaży. Oślepiona siekącym deszczem, przeczołgała się z

powrotem na miejsce masakry. Nagle usłyszała głosy izraelskich żołnierzy nawołujących się po

hebrajsku i poczuła, jak ogarnia ją lodowata wściekłość.

— Powinniśmy byli wziąć jeńców.

— Po co, żeby potem znowu zabijali nasze dzieci, tak jak zamordowali moich synów w autobusie

szkolnym? — Będą nas krytykować - wszyscy nie żyją.

— Mój ojciec i matka również. Te skurwysyny zastrzeliły ich w winnicy, dwoje starych ludzi...

— Niech ich diabli! Hezbollah zamęczył mojego brata! — Weźmy ich broń i wystrzelmy

amunicję... Potem kilku z nas skaleczy się w rękę albo w nogę!

— Jacob ma rację! Kontratakowali i wszyscy mogliśmy zginąć. — W takim razie jeden z nas

powinien pobiec do obozu po posiłki!

— Gdzie są ich łodzie?

— Pewnie już ich nie ma. Nigdzie żadnej nie widać! Chyba było kilkanaście! Dlatego

musieliśmy zabić tych, na których się na-tknęliśmy!

— Jacob, pospiesz się! Nie możemy dać tym cholernym libera-łom żadnych powodów do

podejrzeń!

— Czekajcie! Jeden z nich jeszcze żyje!

— Niech zdycha. Weźcie ich broń i otwórzcie ogień. Ostra kanonada rozerwała deszczową noc.

Potem żołnierze rzucili broń grupy desantowej obok skrwawionych ciał i pobiegli na piaszczyste

wydmy porośnięte ostrą trawą. Po chwili tu i ówdzie rozbłysły osłonięte dłońmi zapałki i

zapalniczki. Masakra się skończyła, nadeszła pora działań maskujących.

Kobieta pełzła ostrożnie w płytkiej wodzie, a dudniące echo strzałów podsycało przepełniające ją

uczucie nienawiści. Nienawiści i wielkiej straty. Zamordowali jedynego człowieka, którego

ko-chała; jedynego, którego uznała za równego sobie, nikt inny bowiem nie mógł rywalizować z

nim siłą i zdecydowaniem. Odszedł i nie spotka już nikogo takiego jak on - przypominającego

boga zapaleńca o ognistych oczach i głosie, którym potrafił porwać tłumy, zmusić je do śmiechu

lub płaczu. A ona zawsze była przy nim, kierując nim i uwielbiając go. Ich pełen przemocy świat

nigdy nie zobaczy już takiej pary.

Usłyszała jęk, cichy krzyk, który przedarł się przez szum deszczu i huk przyboju. Po

piaszczystym stoku stoczyło się ciało, zatrzymując na samej krawędzi lustra wody, w odległości

kilku zaledwie metrów od kobiety. Przeczołgała się szybko ku niemu - mężczyzna leżał z twarzą

zagłębioną w piasku. Odwróciła go. Deszcz zaczął obmywać jego zakrwawioną twarz. To był

jej mąż. Większa część jego gardła i głowy była masą czerwonych, poszar-panych tkanek.

Przytuliła go z całej siły. Na chwilę otworzył oczy, a potem zamknął je na zawsze.

Kobieta popatrzyła na wydmy, na osłonięte światełka zapałek i papierosów przebijające się przez

deszcz. Za pomocą pieniędzy i fałszywych dokumentów utoruje sobie drogę przez

znienawidzony Izrael, pozostawiając za sobą śmierć. Wróci do doliny Bekaa i dotrze do Rady

Najwyższej. Wiedziała dokładnie, co ma zrobić. Muerte a toda autoridad!

Dolina Bekaa, Liban,

godzina 12.17

Palące południowe słońce spiekło na kamień gruntowe drogi obozu uchodźców, enklawy ludzi

wypędzonych z ich rodzinnych miejsc, często już zobojętniałych wskutek wydarzeń, na które nie

tylko nie mieli żadnego wpływu, ale nawet nie mogli ich pojąć. Poruszali się wolno, ociężale, z

nieruchomymi twarzami, a w ich wbitych w ziemię oczach widniał ból zacierających się

wspomnień -•-obrazów, które nigdy już nie staną się rzeczywistością. Inni byli jednak zuchwali -

gardzili pokorą, odrzucali obecny stan rzeczy, uważając go za nie do przyjęcia. To byli

muquateen, żołnierze Allacha, mściciele Boga. Chodzili szybkim, zdecydowanym krokiem,

zawsze z bronią na ramieniu, zawsze czujni. Ich pełne nienawiści oczy patrzyły przenikliwie i

uważnie.

Od masakry w Aszkelonie minęły cztery dni. Kobieta w zielonym mundurze z podwiniętymi

rękawami wyszła ze skromnego budynecz-ku o trzech pokojach. Jego drzwi były przesłonięte

czarnym materiałem, powszechnym symbolem śmierci. Był to dom dowódcy Brygady

Aszkelonu. Przechodnie spoglądali w jego stronę i wznosili oczy ku niebu, mrucząc pod nosem

modlitwę za umarłych. Od czasu do czasu rozlegało się przenikliwe zawodzenie, wzywające

Allacha, aby pomścił ten straszliwy mord. Kobieta krocząca gruntową drogą była wdową po

dowódcy. Ale była zarazem kimś więcej niż kobietą, niż żoną. Zaliczano ją do wielkich

muquateen tej wijącej się doliny pokory i buntu. Ona i jej mąż stanowili symbole nadziei w

sprawie już niemal przegranej.

Gdy tak szła po spieczonej ulicy obok rynku, tłum rozstępował się przed nią. Wiele osób

dotykało ją delikatnie, z czcią, mrucząc bez przerwy modlitwy, aż wreszcie zgodnym chórem

wszyscy zaczęli lamentować: Baj, Baj, Baj... Baji Kobieta nie zwracała na nikogo uwagi i

przeciskała się w stronę drewnianego, przypominającego barak, domu spotkań, znajdu-jącego się

na końcu drogi. Oczekiwali tam na nią przywódcy Rady Najwyższej Doliny Bekaa. Weszła do

środka. Wartownik zamknął drzwi i kobieta stanęła przed dziewięcioma mężczyznami

siedzącymi przy długim stole. Powitania były krótkie. Złożono jej pełne powagi kondolencje, po

czym zabrał głos siedzący pośrodku leciwy Arab, przewodniczący Rady:

— Otrzymaliśmy twoją wiadomość. Gdybym powiedział, że nas zdziwiła, skłamałbym.

— To śmierć - dodał mężczyzna w średnim wieku, ubrany w mundur jednej z licznych formacji

muquateen. - Mam nadzieję, że wiesz, co cię czeka.

— W takim razie prędzej połączę się z mężem, nieprawdaż?

— Nie wiedziałem, że przyjęłaś naszą wiarę - wtrącił następny. — To nie ma znaczenia. Chcę

jedynie waszego wsparcia finan-sowego. Sądzę, że przez tyle lat zasłużyłam na nie. —

Niewątpliwie - przytaknął kolejny członek Rady. - Wasz oddział był wspaniały, a pod

dowództwem twojego męża - niech Allach go przyjmie w swych ogrodach - nawet wyjątkowy.

Mimo wszystko jednak widzę pewien problem...

— Ja i ci, których wybiorę, aby poszli ze mną, będziemy działać samotnie. Naszym jedynym

celem stanie się pomszczenie Aszkelonu. Czy to wyjaśnia twój „problem”?

— Jeżeli zdołasz tego dokonać... - dodał następny przywódca. — Już udowodniłam, że potrafię.

Czy mam was odesłać do archiwów?

— Nie, to zbyteczne - stwierdził przewodniczący. - W wielu jednak sytuacjach wyprowadziłaś

naszych wrogów na takie manow-ce, że kilka bratnich rządów ukarano za akcje, o których nic nie

wiedziały.

— Jeżeli zajdzie taka konieczność, będę postępowała w iden-tyczny sposób. Mamy... macie...

wrogów i zdrajców wszędzie, nawet wśród waszych „bratnich rządów”. Wszędzie władza ulega

korupcji.

— Nie ufasz nikomu, prawda? - zapytał Arab w średnim wieku.

— Nie podoba mi się to sformułowanie. Poślubiłam jednego z was na całe życie. Oddałam wam

jego życie.

— Przepraszam.

— I słusznie. Czy mogę usłyszeć odpowiedź?

— Otrzymasz wszystko, czego potrzebujesz - oznajmił prze-wodniczący. - Ustal wszystko z

Bahrajnem, tak jak poprzednio. — Dziękuję.

— Kiedy w końcu dotrzesz do Stanów Zjednoczonych, będziesz działała za pośrednictwem innej

siatki. Będą cię obserwowali, sprawdzą, a gdy się przekonają, *że istotnie jesteś niewidzialną

bronią i nie stanowisz dla nich zagrożenia, nawiążą z tobą kontakt. Wówczas staniesz się jedną

z nich.

— Kim są?

— Ludzie mający dostęp do najgłębszych tajemnic znają ich jako Skorpiony. A właściwie,

mówiąc ściślej: Scorpios.

ROZDZIAŁ 1

Zachód słońca. Uszkodzony jacht o maszcie strzaskanym piorunem i żaglach poszarpanych

sztormowymi wiatrami zdryfował na małą, spokojną plażę prywatnej wyspy na Małych

Antylach. W ciągu ostatnich trzech dni, zanim nastąpiła cisza, tę część Karaibów nawiedził nie

tylko huragan o sile osławionego Hugona, ale również tropikalna burza. Od piorunów, które raz

po raz wstrząsały ziemią, zapaliło się około tysiąca palm. Setki tysięcy mieszkańców

ar-chipelagu zanosiły błagalne modły do swoich bóstw z prośbą o ocalenie.

Ale Wielki Dom na tej wyspie wyszedł cało z obu katastrof. Zbudowano go ze stali i kamieni

połączonych żelaznymi prętami, toteż nadal stał na wielkim wzgórzu na północnym wybrzeżu

niczym forteca - nie do zdobycia i niezniszczalny. Natomiast fakt, że niemal rozbity jacht

przetrwał kataklizmy i przedostał się do pełnej kamiennych raf łukowatej zatoki z maleńką pla-żą

- stanowił istny cud. Ów cud jednak zawierał w sobie jakąś groźbę. Czarna pokojówka w białym

uniformie uznała, że nie był on dziełem jej boga, zbiegła więc po kamiennych stopniach tuż nad

samą wodę i cztery razy wystrzeliła w powietrze z pi-stoletu.

- Ganja! - krzyknęła. - Żadni parszywi ganja nie mają tu wstępu! Wynocha!

Na pokładzie jachtu klęczała samotna kobieta w wieku około trzydziestu pięciu lat. Miała ostre

rysy twarzy, długie, zaniedbane włosy pozlepiane w strąki, a na sobie stanik i szorty noszące

ślady niedawnych zmagań z żywiołami. Z jej oczu powiało chłodem, kiedy oparła karabin na

nadburciu, spojrzała w celownik optyczny i powoli nacisnęła spust. Huk wystrzału rozerwał ciszę

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: