PRAWNIK z 29 lutego 12 (nr 42).pdf

prawnik

To nie był łatwy okres

dla Jarosława Gowina.

Jego zapowiedzi zmian

nie przysporzyły mu

sprzymierzeców.

Podsumowujc jego

prac w Ministerstwie

Sprawiedliwoci,

prawnicy nie ałuj

mu słów krytyki

STO DNI

MINISTRA

ŚWIAT PRAWNIKÓW

Opinie, wydarzenia, sylwetki

Sędziemu też przyda się

nalny jest właściwie zdany sam na siebie. Trzeba

rozpocząć dyskusję nad tym, czy sędziowie takiej

systemowej ochrony potrzebują?

Niestety w środowisku panuje powszechne

przekonanie, że o takich sprawach, jak terapia

psychologiczna czy czasem zwykła porada psy-

chiatryczna, po prostu się nie mówi. Robi się tak

z obawy przed ostracyzmem środowiska, oba-

wą o utratę szansy na awans, a często z jakie-

goś mylnego przekonania, że sędzia musi być

zawsze opanowany, twardy, a wyrażać emocje

powinien w domu. To niestety prowadzi do tego,

że emocje i napięcia narastają, aż w końcu coś

pęka i sędzia już nie nadaje się do wykonywania

zawodu. Widać to doskonale przy badaniu przy-

padków przenoszenia sędziów w stan spoczynku.

Zastanówmy się, czy możemy jakoś temu

przeciwdziałać? Czy nie powinno być psycho-

loga sądowego? Czy rozmowa z nim, gdy rozpo-

znajemy te najcięższe sprawy, nie powinna być

przypadkiem normą? Być może sędziowie wolą

zwracać się z prośbą wyłącznie do specjalistów?

Jednak ilu z nich przekonanych o swojej sile cha-

rakteru zdecyduje się na skorzystanie z porady

psychologa, wtedy gdy zachodzi taka potrzeba?

To temat niezwykle drażliwy, ale trzeba o tym

mówić. I przede wszystkim pozbądźmy się wsty-

du. Przecież nikt z nas nie jest nadczłowiekiem.

Kolejnym zagadnieniem, które jest skrzętnie

pomijane, jest dbałość sędziów o swoją kon-

dycję psychoizyczną. Można powiedzieć, że

to sfera prywatna i każdemu wara od tego, jak

regeneruje swoje siły po pracy przedstawiciel

Temidy. Niestety system stworzył pojęcie, że

czas pracy jest określony wymiarem zadań. To

w wielu przypadkach powoduje, że sędziowie

pracują permanentnie. Wielu nie ma czasu lub

siły, by zadbać o swoją psychoizyczną kondycję.

To przy takiej pracy jest zrozumiałe. Tymcza-

sem prywatny biznes już dawno zrozumiał, że

inwestowanie w kadrę to sukces każdej nowo-

czesnej irmy.

Nie jest również tak, że wszyscy sędziowie

omijają kluby sportowe szerokim łukiem tylko

dlatego, że nie mają czasu na zadbanie o swoją

kondycję. Wielu z nich z chęcią by się zmierzyło

z bieżnią czy sztangami, jednak nie chodzą do

siłowni i na itness z innego powodu. Jakiego?

„Bo co idę, to spotykam tam swoje strony, a to

krępujące i dla wielu nieakceptowane” – tłu-

maczy wielu z nich.

Niestety ten stan permanentnego braku

zainteresowania aktywnością izyczną jest

już zaszczepiany adeptom do zawodu sędzie-

go. W szkole sędziów w Barcelonie jest basen,

w szkole słowackiej podobnie. Na pytania, czy

to aby nie zbytek, odpowiedź kolegów z zagra-

nicy jest jedna: „Uczymy naszych kandydatów,

że oprócz pracy muszą mieć czas dla siebie.

Sprawny sędzia to dobry sędzia” – argumentują.

A co może zrobić student naszej szkoły dla sę-

dziów i prokuratorów po zajęciach, zwłaszcza że

przyjeżdża do skoszarowanego miejsca, daleko

od swojej rodziny – może się uczyć lub zwiedzać

lokale. Oczywiście to ogromne uproszczenie, bo

przecież Kraków stwarza ogromne możliwości.

Ale to stwierdzenie ma sprowokować do de-

baty. Tym bardziej że u nas propozycje zadba-

nia o kondycję młodych ludzi są lekceważone

i kwitowane uśmiechem lub tłumaczeniem, że

z powodu napiętego budżetu nikt tego nie zaak-

ceptuje. Ale nikt już potem nie liczy, ile trzeba

wydać na utrzymanie chorych sędziów, którzy

przejdą w stan spoczynku.

Podobnie jest ze szkoleniami już dla sędziów.

Obecnie zawsze musi być szkolenie meryto-

ryczne z danej dziedziny prawa. Pojawiają się

sporadycznie szkolenia psychologiczne, doty-

czące radzenia sobie ze stresem, dotyczące za-

rządzania, ale nadal organizuje je tylko szkoła.

Brak wewnętrznych szkoleń sądowych, inte-

grujących zespół pod okiem fachowców, któ-

rzy są w stanie wskazać słabe punkty zespołu,

modelować liderów, uczyć odpowiedzialności

za grupę i wewnętrznej solidarności. Świat się

zmienia i zmieniają się zasady pracy oraz cią-

gle rosnące wymagania. Muszą za tym iść inne

metody patrzenia na kadrę.

Wydłużenie czasu pracy dla kobiet powinno

być zatem raczej dobrowolne. W naszym środo-

wisku i tak większość sędziów pracuje znacznie

dłużej, zamiast odchodzić w stan spoczynku.

Ale są przypadki, kiedy sędzia, i to niezależnie

od płci, pracuje naprawdę siłą woli. Wtedy po-

winien mieć wybór, czy odejść wcześniej, jeśli

pozwalają na to przepisy.

Ministerstwo chce także zlikwidować moż-

liwość przechodzenia w stan spoczynku już po

rocznym zwolnieniu lekarskim. To przepis, któ-

ry pewnie więcej nam szkodzi, niż pomaga, bo

w oczach osób nam niesprzyjających to pole do

nadużyć. I jeśli nawet tak nie jest, to pytanie, czy

warto się przy tym upierać. Problemem jest coś

innego. Lekarz orzecznik, który wpada w rutynę.

wizyta u psychologa

Resort chce zrównać wiek emerytalny sędziów

kobiet i mężczyzn. Ma on wynosić 67 lat. Padły

także propozycje wydłużenia możliwości bycia

sędzią do 75. roku życia. Dopóki system nie

zbuduje zabezpieczeń monitorujących stan

zdrowia kadry sędziowskiej, byłbym ostrożny

z realizacją tego pomysłu

Waldemar Żurek

członek Krajowej Rady

Sądownictwa

Zastanowić się należy, czy zrównanie sędziów co

do wymagania określonego wieku z systemem

powszechnie obowiązującym ma merytoryczne

uzasadnienie. Każde państwo zawiera w swoim

systemie ustawodawczym system zasadniczy

oraz wyjątki, które są uzasadnione specyiką pra-

cy danych podmiotów. Wojsko, policja czy inne

określone zawody z reguły mają krótszy wiek

uprawniający do przechodzenia na emeryturę

czy w stan spoczynku. Podobny rozdział dotyczy

zróżnicowania z uwagi na płeć. Argumenty są

zdecydowanie czytelne. Nadzwyczajne obciążenia

dotyczące zawodu czy inna rola społeczna kobiet

są oczywistymi uzasadnieniami takich regulacji.

Oczywiście zwolennicy zrównania wieku

uprawniającego do stanu spoczynku kobiet

i mężczyzn nie mogą używać w tej debacie ar-

gumentów o krótszych okresach składkowych

i pokrzywdzeniu kobiet sędziów względem męż-

czyzn. System stanu spoczynku jest dla wszyst-

kich taki sam. Ale faktem jest też, że kobiety

żyją zdecydowanie dłużej. Zawód sędziego jest

zawodem niezwykle eksploatującym. Nieustan-

ne napięcie, jakie towarzyszy większości rozpo-

znawanych spraw, bywa naprawdę ogromnie

wyczerpujące. Sędziów także dopadają depresje

czy syndrom wypalenia zawodowego. Nieste-

ty system nie buduje zabezpieczeń mających

monitorować stan zdrowia kadry sędziowskiej.

Mamy oczywiście pewne gwarancje ustawowe,

jak np. urlop dla poratowania zdrowia czy moż-

liwość przejścia w stan spoczynku z uwagi na

stan zdrowia niepozwalający na sprawowanie

funkcji. Ale przecież nie o to nam chodzi, by

przenosić chorych sędziów w stan spoczynku,

ale żeby zapobiegać powstawaniu przewlekłych

chorób eliminujących z zawodu.

Ustawodawca wprowadził moim zdaniem ko-

rzystny zapis pozwalający na powrót ze stanu

spoczynku, jeśli stan zdrowia ulegnie poprawie

pozwalającej na wykonywanie pracy. Nadal jed-

nak brakuje nowoczesnego podejścia do zarzą-

dzania kadrą w tym zakresie. O ile np. policjant po

użyciu broni ma obowiązkowy kontakt z psycho-

logiem, o tyle sędzia często rozpatrujący sprawy

niosące ogromny negatywny ładunek emocjo-

Nie chciałbym być

sędzią, który nie może

już wejść po schodach

na czwarte piętro,

gdzie mieści się jego

wydział. Ale są tacy,

którzy chcą pracować

do końca

W jego głowie rodzi się schemat, który czasem

zawarty jest w opiniach: „To tylko głęboka depre-

sja, a ona jest uleczalna”. I jak go przekonać, że

sędzia, któremu terapia nie przyniosła poprawy,

nie może wykonywać swojego zawodu i jest to

podstawa do przeniesienia go w stan spoczynku.

Nie chciałbym być sędzią, który nie może już

wejść po schodach na czwarte piętro, gdzie mie-

ści się jego wydział. Ale wiem, że są tacy, co chcą

pracować do końca. To choroba zawodowa, którą

z czasem nabywamy. Niestety bardzo niebez-

pieczna. Rozumiem, że trzeba dać możliwość

pracy tym, którzy chcą i są na tyle sprawni, by

dobrze sądzić, lecz jest jedno ale. Otóż boję się,

że wydłużanie wieku nawet z opcją „kto chce,

niech pracuje” w przyszłości może przynieść

opłakane skutki. Niestety nie unikniemy przy-

padków, gdy ktoś będzie przekonany, że nadal

może sądzić, choć całe otoczenie będzie świa-

dome, iż wychodzenie tej osoby na salę rozpraw

staje się niebezpieczne dla wymierzania spra-

wiedliwości. Już teraz przy niższym wieku eme-

rytalnym mamy – na szczęście bardzo rzadko

– do czynienia z takimi sytuacjami. Wtedy nad-

chodzi ten niezwykle przykry moment, kiedy

przymusowo kieruje się sędziego na badania,

które potwierdzą, że musi przejść w stan spo-

czynku. Wydłużenie wieku wygeneruje więcej

takich sytuacji. I już dzisiaj należy o tym myśleć.

krótko o wydarzeniach

Aplikacje są popularne

Bal radcy prawnego

ubezpieczeń OC adwokatów. Komisja powołana

przez NRA wypracowała z ubezpieczycielem osta-

teczne warunki ubezpieczenia, korzystniejsze od

proponowanych pod koniec 2011 r. Deklaracje

wyboru wariantu ubezpieczenia adwokaci po-

winni składać w siedzibie okręgowej rady ad-

wokackiej nie później niż do 31 marca 2012 roku.

13 tys. oiar. Powodem nikłego zainteresowania

ubieganiem się o kompensatę, jak podkreśla-

li uczestnicy sesji, jest przede wszystkim brak

dostatecznej wiedzy potencjalnych uprawnio-

nych oraz organów procesowych o tej instytucji.

W ubiegłym tygodniu Ministerstwo Sprawie-

dliwości zorganizowało konferencję, na której

przedstawiciele resortu omówili wyniki eg-

zaminów wstępnych na aplikacje prawnicze

z dziekanami wydziałów prawa i władzami sa-

morządów prawniczych. Z przeprowadzanych

od czterech lat analiz wyników egzaminów wy-

nika, że w latach 2008 – 2011 do egzaminów

tych przystępowało ok. 60 proc. absolwentów

prawa z danego roku. W ubiegłym roku do eg-

zaminów wstępnych na aplikacje samorządowe

przystąpiło ponad 11,5 tys. osób, zaś na aplika-

cje prowadzoną w samej Krajowej Szkole Są-

downictwa i Prokuratury – niemal 2 tys. osób.

W ostatnich latach te same uczelnie należą do

grona najlepszych, a są to Uniwersytet Jagiel-

loński i Uniwersytet Łódzki.

Z inicjatywy Rady Okręgowej Izby Radców

Prawnych w Warszawie odbył się Bal Radcy

Prawnego. W imprezie uczestniczyło 850 osób

– członków samorządu radcowskiego i osób to-

warzyszących. Bal Radcy Prawnego był jednym

z głównych wydarzeń programu obchodów roku

jubileuszowego z okazji 30-lecia istnienia sto-

łecznej OIRP oraz 30. rocznicy powołania zawo-

du radcy prawnego. W czasie balu zbierano fun-

dusze na rzecz fundacji Między Niebem a Ziemią

opiekującej się chorymi dziećmi.

Nowości na półkach

Dzień oiar przestępstw

W księgarniach jest już dostępny nowy komen-

tarz Mateusza Rodzynkie-

wicza do kodeksu spółek

handlowych. Uwzględnia

on wszystkie liczne nowe-

lizacje kodeksu uchwalone

do końca 2011 roku, w tym

związane z implementacją

do polskiego ustawodaw-

stwa dyrektyw Unii Euro-

pejskiej.

W Prokuraturze Generalnej w ramach Między-

narodowego Dnia Oiar Przestępstw 22 lutego

odbyła się debata pt. „Kompensata państwowa

dla oiar przestępstw w Polsce – teraźniejszość

i przyszłość”. Jej uczestnicy doszli do wniosku, że

instytucja kompensaty państwowej jest bardzo

rzadko stosowana. Średnio rocznie orzekana jest

dla 40 oiar, tymczasem projektodawca szaco-

wał, że będzie z tej instytucji korzystało prawie

OC dla adwokatów

Naczelna Rada Adwokacka wraz z PZU i HDI Ase-

kuracja SA podpisały aneks do umowy dotyczącej

„Prawnik” powstaje we współpracy z Krajową Radą Sądownictwa Naczelną Radą Adwokacką Krajową Radą Komorniczą

Krajową Izbą Doradców Podatkowych Krajową Radą Radców Prawnych

prawnik

29 lutego 2012 nr 42 (3180) gazetaprawna.pl

Igor ostrowskI,

Nowi ludzie

w kancelariach

prawnych

prawnIk

w teamIe BonIego

MAgdAlenA AMerek

Kordynatorem German Desk w Chałas

i Wspólnicy została adwokat Magdalena

Amerek. Prawniczka ma bogate doświad-

czenie w zakresie doradztwa prawnego dla

polskich i niemieckich inwestorów. Prowa-

dzi bieżącą obsługę prawną spółek prawa

handlowego i ich organów. Przygotowywała

liczne projekty i opinie dotyczące kontrak-

tów z międzynarodowymi kontrahentami.

Doradzała w procesach zmian kapitało-

wych, przekształceniach oraz likwidacji

dużych podmiotów m.in. z branży dewelo-

perskiej i budowlanej. Magdalena Amerek,

która jest autorką licznych publikacji dla

niemieckich przedsiębiorców działających

w Polsce, ukończyła Uniwersytet Warszaw-

ski oraz Szkołę Prawa Niemieckiego i Euro-

pejskiego przy UW.

Gdyby posłuchał starszych kolegów, zostałby ekspertem

od prawa energetycznego. Uparł się jednak na internet.

Kosztowało go to pracę w renomowanej kancelarii. Ale

opłaciło się. Dziś jest wiceministrem w resorcie cyfryzacji

Agnes BAlAwejder-Busch

Nowym partnerem lokalnym w międzyna-

rodowej kancelarii prawnej Noerr została

doktor Agnes Balawejder-Busch. Prawnicz-

ka jest związana z kancelarią Noerr od 2005

roku. Jako radca prawny jest dopuszczona

do wykonywania zawodu zarówno w Polsce,

jak i w Niemczech (Rechtsanwalt). Specja-

lizuje się w dziedzinie prawa spółek, a w

szczególności w transakcjach fuzji i przejęć

(M&A), transakcjach joint venture, oraz

prawie pracy. Wcześniej zdobywała do-

świadczenie w renomowanych kancela-

riach w Monachium oraz w Londynie.

Dr Agnes Balawejder-Busch biegle włada

językiem polskim, niemieckim (języki

ojczyste) oraz angielskim.

ski nie miał problemów ze znalezieniem nowej

pracy. Został prawnikiem amerykańskiej ir-

my działającej na rynku telewizyjnym At En-

tertainment. W 2003 roku kancelaria White &

Case widząc, że Ostrowski miał rację, naciska-

jąc na rozwój gałęzi prawa nowych technolo-

gii, sama zgłosiła się do niego z propozycją po-

wrotu. – Pracowałem równolegle w Warszawie

i w Nowym Jorku. Tam pewnego dnia, siedząc

w swoim mieszkaniu, uznałem, że czas zmie-

nić kolor ścian. Nowojorskie prawo dotyczące

remontów jest bardzo restrykcyjne i wymagane

są dziesiątki pozwoleń. Wyjątkiem jest sytuacja,

gdy właściciel mieszkania sam je wyremontu-

je. Podczas prac musiałem sobie coś uszkodzić

i traiłem do lekarza – wspomina wiceminister.

– To było prawdziwe zrządzenie losu, bo leka-

rze zauważyli, że coś jest nie tak z moim orga-

nizmem. Okazało się, że mam trzecie stadium

rozwoju nowotworu – opowiada.

Na ponad dwa lata intensywnej i ekspery-

mentalnej chemioterapii Ostrowski musiał

wziąć urlop. Kiedy jednak leczenie się zakoń-

czyło, sami lekarze kazali mu jak najszybciej

wracać do normalnego życia, także zawodowego.

– Na początek doradzono mi wolontariat. Ale

bycie prawnikiem specjalizującym się w nowych

technologiach nie jest specjalnie poszukiwaną

specjalnością wolontariusza – opowiada.

W Polsce w tym czasie jako szef zespołu do-

radców strategicznych premiera działał już Mi-

chał Boni. Ostrowski postanowił zapropono-

wać mu swoją pomoc. W zespole poznał dr. Alka

Tarkowskiego specjalizującego się w socjologii

internetu. Razem stworzyli think-thank Cen-

trum Cyfrowe Projekt: Polska – instytut zajmu-

jący się problematyką rozwoju społeczeństwa

cyfrowego. Razem też wspierali ministra Bo-

niego w tym, że kwestie społeczeństwa infor-

macyjnego to kluczowe wyzwanie w myśleniu

o przyszłości Polski. Kiedy więc zapadła decyzja

o utworzeniu Ministerstwa Administracji i Cy-

fryzacji pod kierunkiem Boniego, nie było zasko-

czeniem, że wiceministrem ds. budowy społe-

czeństwa cyfrowego został właśnie Ostrowski.

Ostatnio jego kompetencje rozszerzono także

o dział telekomunikacji i poczty. – Doświad-

czenie prawnicze w tych dziedzinach będzie

bardzo przydatne, bo nasz resort planuje sporo

legislacyjnych zmian – podsumowuje Ostrowski.

Sylwia Czubkowska

sylwia.czubkowska@infor.pl

O Igorze Ostrowskim szeroka opinia publicz-

na usłyszała, gdy niejaki „Grzegorz Kret” w ra-

mach protestów przeciwko ACTA włamał się na

przestrzeń dyskową w laptopie wiceministra

i wykradł informacje z poczty, kalendarza i kon-

taktów. Jednak w branży internetowej Ostrow-

ski jest znany od lat. Nic dziwnego, skoro jako

jeden z pierwszych prawników w Polsce zaczął

się specjalizować w prawie nowych technologii.

Karierę zaczął wcześnie. Miał ledwie 18 lat,

gdy w 1989 roku jako pierwszy polski współ-

pracownik traił do Przedstawicielstwa Komisji

Wspólnot Europejskich w Warszawie. – To były

takie czasy, że wystarczyło znać dobrze angielski,

orientować się choćby pobieżnie w kwestiach

międzynarodowych i mieć trochę odwagi, by

nawet jako nastolatek móc traić na takie stano-

wisko – śmieje się w rozmowie z DGP Ostrowski.

W tym samym czasie zaczął też naukę na pra-

wie na Uniwersytecie Warszawskim. – O tych

studiach mówiło się, że bardzo trudno się na nie

dostać, ale jeszcze trudniej z nich odpaść. Nie

było za dużo zajęć, a to mi pasowało, bo dawało

sporo czasu na pracę – wspomina. A tej młode-

mu Ostrowskiemu nie brakowało. Pod wpływem

rady ambasadora Wspólnot Europejskich po-

stanowił postarać się o praktykę w kancelarii.

Traił do White & Case, kancelarii, która mocno

udzielała się w kwestiach doradztwa przy pro-

jektach publicznych. Jednym z nich był plan

powszechnej prywatyzacji przygotowywany

w departamencie powszechnej prywatyzacji

Ministerstwa Przekształceń Własnościowych

i właśnie do pomocy przy tym projekcie został

Ostrowski oddelegowany. Jednak kiedy skończył

studia i z praktykanta stał się współpracowni-

kiem kancelarii, chciał już zająć się czym in-

nym. – Partnerzy proponowali mi działkę prawa

energetycznego, ale mnie ciągnęło do nowych

mediów. To były pierwsze lata komercyjnego

internetu i szybkiego rozwoju telekomunikacji

i mediów. Czułem, że prawo z tym związane to

będzie coś ważnego. Starsi koledzy z kancela-

rii tak nie sądzili. To był jeden z powodów, dla

których zdecydowałem się odejść – opowiada.

Rynek medialny jednak rzeczywiście rozwijał

się wtedy w zawrotnym tempie, więc Ostrow-

BArtosz kApuściński

Wspólnikiem nowo powstałej Kancela-

rii Alior Doradztwo Prawne został Bartosz

Kapuściński, który jest absolwentem Wy-

działu Prawa i Administracji Uniwersytetu

Warszawskiego i aplikantem radcow-

skim w Okręgowej Izbie Radców Prawnych

w Warszawie.

Dotychczasowe doświadczenie zawodo-

we Bartosz Kapuściński zdobywał między

innymi w Komendzie Głównej Policji

i Biurze Generalnego Inspektora Ochrony

Danych Osobowych. Pracował także w ge-

neralnym inspektoracie nadzoru banko-

wego Narodowego Banku Polskiego oraz

departamencie ochrony klientów Urzędu

Komisji Nadzoru Finansowego.

Prawnik specjalizuje się przede wszystkim

w problematyce ochrony danych osobo-

wych i prawie konsumenta. Jest też eksper-

tem od prawa bankowego oraz bankowych

regulacji nadzorczych, a także problematy-

ki compliance w instytucjach inansowych.

Kapuściński posługuje się językiem angiel-

skim.

ŚWIAT PRAWNIKÓW

Opinie – studniówka Jarosława Gowina

Kontrowersyjny poczĄteK, a przyszłość niepewna

Minister nas nie rozczarował, bo niczego

się po nim nie spodziewaliśmy – to jedna

z opinii na temat pracy nowego szefa resortu

sprawiedliwości. Środowisko prawnicze nie

krytykuje każdego kroku Jarosława Gowina

i czeka na dalsze efekty jego pracy

wszystkim powiększono wynagrodzenia o

wysokość składki zusowskiej. Sędziom nie.

Wobec tego nie możemy płacić tej składki, bo

państwo powinno ją odkładać na nasze stany

spoczynku, tak jak ZUS odkłada na indywidual-

ne konta każdego pracownika.

Od czasu powołania Jarosława Gowina na urząd

ministra sprawiedliwości minęło wprawdzie

100 dni, ale z pewnością na ocenę jego działań

jest jeszcze za wcześnie. Wydaje się, że Jaro-

sław Gowin ma wolę współpracy z sędziami,

czego dowodem mogą być chociażby spotkania,

które odbył z przedstawicielami stowarzyszeń

sędziowskich, i propozycja pracy w zespołach

merytorycznych złożonych z członków tych sto-

warzyszeń i przedstawicieli resortu. Przebieg

spotkania, które odbył z członkami Stowarzy-

szenia Sędziów hemis, może świadczyć o tym,

że stara się raczej wsłuchiwać w głos środowi-

ska, niż uciekać od prezentowanych przez nas

problemów.

Niestety martwi, w jaki sposób minister chce

osiągnąć postawiony przez siebie cel, tj. skróce-

nie czasu postępowań o jedną trzecią. Jest on nie

do zrealizowania za pomocą środków, jakie mają

być do tego użyte. Z pewnością lekarstwem na

długość procesowania nie jest likwidacja tak

dużej liczby małych sądów. W dotychczasowych

wypowiedziach pana ministra (chociaż nie

wszystkie w pełni akceptuję) podoba mi się to,

że przy całym szacunku, jaki ciągle wyraża pod

adresem premiera Tuska, nie wydaje się jedynie

wykonawcą jego poleceń. Powiedział jasno, że

stan spoczynku sędziów nie jest nienależnym

przywilejem i stan prawny w tym zakresie nie

powinien ulec zmianie. Próbuje wyjaśnić, że

stan spoczynku jest elementem celowej polityki

państwa, gwarantem bezpieczeństwa inan-

sowego sędziego i jego rodziny po zakończeniu

służby. Elementem wymaganym przez dy-

rektywy i rekomendacje prawa unijnego. Czas

pokaże, czy kadencja, która zaczęła się dla Pana

ministra, będzie dobra dla wymiaru sprawie-

dliwości, czy też nie. Gdybym natomiast miała

udzielać jakichkolwiek rad, to byłyby one dwie.

Pierwsza dotyczy stosunków z nami sędzia-

mi. We wszystkich dotychczasowych refor-

mach traktowani byliśmy przedmiotowo, a nie

podmiotowo. Przychodził na urząd minister

(lub wiceminister) i miał jakąś wizję. Tak zwana

reforma była realizacją tej wizji. Niestety wizja

nie podlegała żadnym konsultacjom. A jeżeli już

do nich dochodziło, to zmianie mogły ulec tylko

jakieś drobne szczegóły. W rezultacie u.s.p. no-

welizowane było około 140 razy i zawsze wbrew

opinii sędziów. Może trzeba odwrotnie. Pomimo

różnic, również w środowisku sędziów, warto

posłuchać, co mają oni do powiedzenia i dopiero

wówczas próbować zmian, tych najbardziej nie-

zbędnych. Bo wymiar sprawiedliwości do spraw-

nego funkcjonowania potrzebuje też spokoju, a w

naszej branży jest to towar naprawdę deicytowy.

Druga rada dotyczy stosunków zewnętrznych.

Panuje u nas bezprawie legislacyjne. Proces sta-

nowienia prawa wymknął się całkowicie spod

kontroli. Ma to oczywiście również negatywny

wpływ na orzecznictwo i pracę wymiaru spra-

wiedliwości. I wreszcie gdyby udało się na radzie

ministrów zaszczepić głębokie przekonanie, że

obowiązuje art. 10 konstytucji. Że nie jesteśmy

roszczeniową grupą zawodową nieatrakcyjną

ze względów wyborczych, tylko trzecią władzą.

Taką informację od Pana ministra i innych

członków rządu powinno otrzymywać społe-

czeństwo. Chcemy, żeby nikt nie deprecjonował

naszej ciężkiej pracy i powagi naszego urzędu.

Nie mówcie o naszych przywilejach, bo jak

dobrze poszukać, to inne grupy zawodowe mają

ich znacznie więcej. To są gwarancje naszego

socjalnego i zawodowego bezpieczeństwa, gwa-

rancje niezawisłości.

„minister z zewnątrz ma przywołać rozpasane

środowiska prawnicze do porządku”. Nie

oczekiwaliśmy więc po ministrze niczego, nie

mogliśmy się więc rozczarować. Ale właśnie w

prawie „nieznajomość prawa szkodzi”. Minister

od problemów resortu nie ucieka, widać je

nawet okiem amatora. Natomiast nie wie, jak je

rozwiązać. Ma realizować wolę premiera, ten

zaś zażądał skrócenia postępowań. Ale tego nie

da się zrobić ustawą o treści: „Postępowania

skraca się o jedną trzecią, ustawa wchodzi

w życie z dniem ogłoszenia”. Skróceniem

postępowań zainteresowani są głównie

sędziowie. Radcowie prawni i adwokaci

działający w partiach chcą mieć jak największy

wpływ na przebieg spraw, a niekiedy reprezen-

tują strony, którym zależy na zwłoce. To

sędziowie muszą się tłumaczyć z przewlekłości,

to na nich spada niezadowolenie stron, a im

więcej jest rozpraw, tym więcej mają pracy.

Jeżeli minister dostrzeże, że jego poprzednicy

kierując się opiniami teoretyków nic nie

poprawili i posłucha sędziów, to odniesie sukces.

Ale od lat żaden minister sprawiedliwości nie

zdecydował się na tak niezwykły krok.

Minister pomysłu na resort nie ma, bo mieć nie

może. Do tego trzeba fachowości. Ktoś podsu-

nął mu ideę likwidacji sądów jako remedium,

a minister się na niej skupił. Jest to nonsens,

ale minister ogłosił to jako swój projekt, poli-

tycy zaś przyznają się do błędów tylko pod na-

ciskiem ulicy. Stworzy więc nowe problemy.

Zapytany, czy będzie się liczył ze sprzeciwem

choćby PSL, podkreślił, że tylko on tu decydu-

je. Wiadomo więc, że zdania sędziów tym bar-

dziej nie uwzględni. Minister chce znieść sądy,

by przerzucać sędziów z miasta do miasta. Głosi,

że popiera obniżenie wynagrodzeń i że w przy-

szłym roku też ono nastąpi, chyba że sędziowie

„zasłużą” na „odmrożenie”. To dowody niezro-

zumienia konstytucyjnych gwarancji niezawi-

słości. Trudno więc, by zyskał sobie sympatię,

jego poprzednicy zwykle udawali, że sędziów

poprzeć chcą, ale „nie mogą”. Minister więc

zjednoczy środowisko, ale przeciwko władzy

wykonawczej. Wystarczy spojrzeć, ile jedno-

brzmiących uchwał w sprawie wynagrodzeń

sędziów i zniesienia sądów podjęły sędziowskie

organa przedstawicielskie. Liczebność naszego

stowarzyszenia też zaczęła ostatnio wzrastać

w szybkim tempie. Rad dla ministra mieli-

byśmy dużo. Ale tu można podać tylko jedną:

„Panie ministrze, niech pan słucha naszych rad.

Pan kiedyś odejdzie, a my zostaniemy, nam na-

prawdę zależy na sądownictwie”. Jeśli tej rady

nie posłucha – szkoda formułować następne.

PłK PIoTr

raczKowsKI

sędzia, prezes wojskowego

sądu Garnizonowego

w warszawie oddelegowany

do orzekania w X wydziale

Karnym sądu okręgowego

w warszawie, członek

Krajowej rady sądownictwa

sędziowskim wzburzenie i dla wielu stanowi

zagrożenie niezawisłości sędziów. Jednocześnie

rząd uchwalając tzw. ustawy okołobudżetowe,

złamał zawarte kilka lat temu z sędziami

i prokuratorami porozumienie i zamroził ich

wynagrodzenia w 2012 roku. Pan minister był

pełen wiary w to, że zamrożenie będzie

dotyczyć solidarnie całej sfery budżetowej. Jak

bardzo szybko się okazało, budżet miał 15

miliardów więcej, niż planowano, a podwyżkę

otrzymało wiele grup zaliczanych do tzw. sfery

budżetowej. Nawet posłowie podwyższyli sobie

wynagrodzenie na biura poselskie. Wydaje się,

że to nauczy Jarosława Gowina na przyszłość,

by nie do końca ufał swoim kolegom z rządu

i w porę reagował na grę polityczną, za którą to

on będzie musiał zapłacić.

Kolejnym błędem szefa resortu były niejasne

zapowiedzi zmodyikowania stanu spoczyn-

ku, co wywołało zamieszanie wśród dużej grupy

sędziów mających już uprawnienia do przej-

ścia w stan spoczynku, ale nadal pracujących

w sądach. Dziś trudno jeszcze przewidzieć, jakie

szkody to wyrządzi. Można mieć jedynie na-

dzieję, że późniejsze szczegółowe wypowiedzi

uratują tę sytuację. Zobaczymy, co pokażą sta-

tystyki.

Kolejnym kontrowersyjnym pomysłem ministra

jest likwidacja tzw. małych sądów, która ma do-

prowadzić do zniesienia jednej trzeciej sądów

rejonowych w Polsce. Wydaje się, że takie po-

spieszne wprowadzanie tak fundamentalnych

zmian miało na celu chyba uśpienie przeciw-

ników tego pomysłu, ale w efekcie wywołało

burzę. Zwłaszcza w samorządach i miejscowo-

ściach, w których sądy mają być zlikwidowa-

ne. Takie reformy nie mogą się udać, zwłaszcza

kiedy są wprowadzane w atmosferze konliktu

oraz gdy jedna ze stron rozpoczyna debatę od

słów „my i tak to wprowadzimy w życie”. Rząd

przekonał się na sprawie z ACTA, że demokra-

tyczne społeczeństwo nie pozwoli sobie narzu-

cić rozwiązań, które tak szybko chciano wcielić

w życie, że zapomniano o nich podyskuto-

wać. Niewątpliwie do plusów nowego ministra

należy zaliczyć to, że choć nie jest prawnikiem,

bardzo szybko uczy się resortu, którym zarzą-

dza. Pozytywnie należy odnieść się też do jego

wypowiedzi świadczących o tym, że będzie brał

po uwagę głosy środowiska dotyczące wielu

kontrowersyjnych projektów, w tym np. elektro-

nicznego protokołu.

S tudniówka ministra Gowina dla sądownic-

twa wojskowego zaczęła się od oświadcze-

nia, że zlikwiduje anachroniczne

sądownictwo bez zmiany konstytucji. Wypo-

wiedź ta wraz z zapowiadanymi zmianami

w sądownictwie powszechnym poruszyła

środowisko sędziowskie oraz wywołała polemikę

także wśród konstytucjonalistów. Minister

przyjął też dość oryginalny sposób prowadzenia

dialogu ze środowiskiem sędziowskim. Za

pośrednictwem mediów informował o swoich

zastrzeżeniach w stosunku do sędziów, niechęci

do sądów wojskowych oraz wskazywał enigma-

tycznie, że to zmieni. Prawie po 100 dniach

kierowania ministerstwem w końcu ukazał się

pierwszy projekt zmian dotyczących stanu

spoczynku, a w sprawie sądów wojskowych

minister zmienił zdanie, stwierdzając, że z uwagi

na zapisy konstytucji nie zostaną one zlikwido-

wane, ale będą funkcjonowały w podwójnej roli,

ba – nawet o większej właściwości. Zmiany

w tym podejściu cieszą, bo dowodzą, że Jarosław

Gowin słucha również tych, którzy mają inne

zdanie. Martwi mnie jednak brak jasnych,

pragmatycznych wypowiedzi, które utrudniają

zrozumienie nowego podejścia w tej sprawie.

Temat na pewno nie jest łatwy, ale konsultacje ze

środowiskiem ułatwiłyby przeprowadzenie

reform, zwłaszcza że niewielu wie, iż to nie tylko

nasza konstytucja, ale także konwencje i umowy

międzynarodowe determinują potrzebę istnienia

sądów wojskowych nie tylko na czas wojny, ale

także i pokoju. Niestety „wiem wszystko”

i „zrobię to sam” to błąd każdego rządu. Właśnie

taki brak konsultacji w sprawie zachęcenia przez

ministerstwo delegowania do sądów warszaw-

skich sędziów spoza Warszawy spowodował

burzę wśród sędziów, czego wyrazem była

uchwała Zgromadzenia Przedstawicieli Sądu

Okręgowego w Warszawie z 9 lutego 2012 roku.

Myślę, że częsta ostatnio ingerencja rządu w

sprawy dotyczące III władzy jest nie do zaakcep-

towania, zwłaszcza że większość tych zmian

wynika z potrzeb politycznych rządzących,

a nie z potrzeby udoskonalenia ustroju sądów.

Niewątpliwie w sprawie stanu spoczynku czy

sądów wojskowych próby interpretacji konstytu-

cji za pomocą ustawodawstwa zwykłego

wzbudziły uzasadnione zastrzeżenia. Tym razem

ustąpiono wobec zapisów konstytucji, ale czy

historia kołem się toczy? Miejmy nadzieję, że nie,

ale na pewno takie chwile przypominają nam, że

w II Rzeczypospolitej był minister Stanisław Car,

który zasłynął z tego, że interpretował konstytu-

cje tak, aby wykorzystywać ją przeciwko sędziom.

andrzej seremeT

prokurator generalny

N ie do mnie należy ocena pracy ministra

sprawiedliwości, ale mogę powiedzieć

o tym, jak wygląda moja z nim współpra-

ca. Tę oceniam wysoko i nie jest to jedynie

kurtuazja. Wielokrotne rozmowy z ministrem

upoważniają mnie do stwierdzenia, iż pomimo

braku prawniczego przygotowania Jarosław

Gowin dobrze rozumie zasady funkcjonowania

państwa prawa i trafnie deiniuje podstawowe

problemy wymiaru sprawiedliwości. Zgadzam

się z nim w wielu obszarach, np. co do potrzeby

utrzymania niezależności prokuratury,

wzmocnienia roli prokuratora generalnego czy

też przyspieszenia postępowań karnych.

Niestety wymuszona zewnętrznymi okoliczno-

ściami potrzeba szybkich zmian ustawy

o prokuraturze spowodowała, że na razie nie

powstanie nowy akt prawny, zmiany te

wprowadzone zostaną poprzez kolejną już

nowelizację. Niemniej jednak w pracach tych

będzie uczestniczył przedstawiciel prokuratora

generalnego. Ważną kwestią jest, że zaraz po

objęciu urzędu minister zgodził się ze mną co

do potrzeby reformy prokuratury wojskowej.

Rozumiem także dążenia szefa resortu do

zmian w strukturze sądów powszechnych,

zmierzające do ograniczenia liczby najmniej-

szych sądów rejonowych poprzez utworzenie

w ich miejsce tzw. ośrodków zamiejscowych.

Irena KamIńsKa

prezes stowarzyszenia

sędziów Themis

K iedy dowiedziałam się, że ministrem

sprawiedliwości ma zostać poseł Jarosław

Gowin, jak wiele osób z mojego środowi-

ska byłam zdziwiona. Kandydat nie był w żaden

sposób związany z wymiarem sprawiedliwości,

nie był z wykształcenia prawnikiem, było

w związku z tym ogromne ryzyko, że problemy

z którymi boryka się sądownictwo, będą mu

całkiem obce. Pierwszą tego próbkę miałam

w czasie rozmowy pana ministra z redaktor

Moniką Olejnik, która kilkakrotnie pytała

dramatycznie: „To dlaczego sędziowie nie płacą

ZUS-u ?” Nikt wcześniej nie wyjaśnił panu

ministrowi, że przed laty, kiedy ustalano

składkę na ubezpieczenia społeczne, wszystkie

inne wynagrodzenia, poza sędziowskimi,

zostały – jak to się ładnie mówiło – „ubrutto-

wione”. Przekładając to na język polski,

waldemar ŻureK

członek Krajowej

rady sądownictwa

macIej

sTrączyńsKI

prezes stowarzyszenia sędziów

Polskich Iustitia

M inister sprawiedliwości Jarosław Gowin

objął resort w niezwykle trudnym

momencie, gdyż w tym czasie

zaskarżona została obszerna nowelizacja

ustawy o ustroju sądów powszechnych. Proces

legislacyjny tej noweli wywołał w środowisku

P remier jest znany z niechęci do prawni-

ków. Desygnował więc do resortu

sprawiedliwości człowieka nieposiadające-

go żadnej o nim wiedzy, z komentarzem, że

prawnik

29 lutego 2012 nr 42 (3180) gazetaprawna.pl

Kontrowersyjny poczĄteK, a przyszłość niepewna

Jednak w przypadku zmiany struktury

prokuratury moje propozycje – jeśli chodzi o

liczbę jednostek prokuratury – nie są tak daleko

idące. Tym, co łączy mnie z ministrem, jest, jak

sądzę, zrozumienie konieczności racjonalizacji

zatrudnienia i kosztów funkcjonowania

wymiaru sprawiedliwości, tak aby zapewnić

jego sprawne i skuteczne funkcjonowanie.

czeka nas dyskusja nad wydłużeniem wieku

uprawniającego do nabycia stanu spoczynku.

Z naszych wyliczeń wynika, że przeciętny

prokurator korzysta z tych uprawnień 2 – 3 lata.

Wydłużenie wieku do 67. roku życia spowoduje

de facto, że prokuratorzy i sędziowie umierać

będą na sądowej sali. Kolejnym z wyzwań

stojących przed Jarosławem Gowinem jest

kontynuacja reformy zapoczątkowanej

rozdziałem Ministerstwa Sprawiedliwości

i prokuratury. Nie odmawiając ministrowi

prawa do szybkiej nowelizacji, będziemy go

przekonywać do podjęcia dyskusji o stworzeniu

nowej ustawy o prokuraturze, bo dziś obowią-

zująca i wielokrotnie nowelizowana pochodzi

jeszcze z poprzedniej epoki. Zwrócimy się do

ministra z ofertą stworzenia nowej ustawy w

ramach okrągłego stołu z udziałem wszystkich

środowisk prawniczych. Jest rzeczą niezwykle

ważną, aby minister sprawiedliwości objął takie

prace swoim patronatem, bo bez jego udziału ja-

kakolwiek debata miałaby jedynie walor

poznawczy.

Prokuratorzy oczekują natomiast gruntownej

reformy strukturalnej, która usprawniłaby

naszą pracę, uwolniła ją od zbędnej spra-

wozdawczości i statystyki, ugruntowałaby

pozycję niezależnego prokuratora w ramach

prowadzonego śledztwa, wprowadziłaby

konkursy na stanowiska funkcyjne oraz

przemodelowała samorząd zawodowy w taki

sposób, aby głos każdego prokuratora był

równy. W ocenie prokuratorskiego związku

zawodowego okrągły stół powinien stworzyć

założenia reformy, które w dalszej kolejno-

ści miałyby zostać przetworzone na jednolity

tekst ustawy w ramach specjalnie powoła-

nej komisji ustrojowej. Powinna mieć ona

charakter technicznego zespołu fachowców.

Dobrze się stało, że zespół powołany przez

prokuratora generalnego, którego celem

miało być stworzenie projektu nowej ustawy,

przestał funkcjonować, bo zarówno jego

skład, do którego nie dopuszczono przedsta-

wicieli związków i stowarzyszeń,

a zaproszono czynnych w sprawach karnych

adwokatów, jak i wcześniej przeprowadzo-

na tendencyjna ankieta, która miała stwa-

rzać pozór konsultacji ze środowiskiem, nie

dawały nadziei na zmiany. Poprzedni mi-

nister sprawiedliwości – prawnik popadł

w ostry konlikt ze środowiskami praw-

niczymi. Za jego urzędowania mówiliśmy

wraz z sędziami o psuciu prawa i łamaniu

umów co do sposobu waloryzacji wyna-

grodzeń. Brakowało dialogu i szacunku.

Liczymy na zakończenie tego konliktu i roz-

poczęcie debaty z ministrem otwartym na

merytoryczne argumenty. Wiemy również,

jako praktycy, jak zrealizować cel, o którym

mówił minister Gowin, czyli przyspieszenie

postępowań o jedną trzecią. W interesie oby-

wateli podzielimy się tą wiedzą, licząc na to,

że prawo tworzone w obecnej kadencji nie

będzie generować coraz większych konlik-

tów, rozstrzyganych później przez Trybunał

Konstytucyjny.

Cieszę się, że intensywnie ruszyła praca nad

istotną zmianą w kodeksie postępowania

karnego. Projekt ten zakłada m.in. wzmoc-

nienie zasady kontradyktoryjności, czyli real-

nego i równego prawa stron procesu do walki

o korzystne dla siebie rozstrzygnięcie sprawy.

Zasada ta wymusza większą sprawność mery-

toryczną zarówno adwokata, jak i prokuratora.

Jest ona sprawiedliwsza i bardziej obiektywna

od obecnie obowiązującej zasady prawdy ma-

terialnej.

Gorzej oceniam podpisane niedawno przez

ministra rozporządzenie dotyczące stawek

adwokackich. W dokumencie tym znajduje

się m.in. zapis, że za sprawę z urzędu o od-

szkodowanie za niedotrzymanie warunków

wykonywania kary pozbawienia wolno-

ści adwokat otrzyma 120 zł, niezależnie od

wartości sporu. Takie wynagrodzenie nie

pozwala nawet na pokrycie kosztów ponie-

sionych przez adwokata. Jest to rozporzą-

dzenie nieprzystające do realiów. Niepokoi

mnie również poparcie ministra Gowina dla

pomysłu nadania radcom prawnym pełnych

kompetencji w sprawach obron karnych. Jest

to niepotrzebne zacieranie różnic między

zawodami adwokata i radcy prawnego. Pro-

pozycje te nie uwzględniają konliktu zwią-

zanego z możliwością zatrudnienia radcy

prawnego na etacie. W takiej sytuacji radca

nie jest w pełni niezależny, bo podlega prze-

łożonym. Projekt ten zatem godzi w ochronę

obywateli, polegającą na prawie do nieza-

leżnych obrońców. Każdy radca prawny,

który marzy o procesach karnych, może bez

problemu przepisać się na listę adwokacką.

Podsumowując dotychczasowe dokonania

ministra, to wynik jest in plus. Jest to jeden

z najbardziej pracowitych ministrów w tym

rządzie. Do tej pory głównie słuchał swoich

partnerów prawniczych, teraz przyszedł czas

na działania. Oczekuję, że będą to czynności

przemyślane, rozważne i podjęte w dialogu

ze środowiskami prawniczymi.

wiedliwości. Pierwszym jest opodatkowanie

porad prawnych świadczonych pro bono

i tu widzę współpracę resortu z samorzą-

dem radców prawnych, który jako pierwszy

w Polsce publicznie podniósł tę kwestię.

Drugim jest stworzenie sprawnego systemu

pomocy prawnej świadczonej z urzędu – i-

nansowanej przez polskie państwo. Bez roz-

wiązania obu problemów nigdy nie uda się

zbudować w Polsce komplementarnego i sku-

tecznego systemu pomocy prawnej obejmują-

cego swoim zasięgiem wszystkich obywateli

naszego kraju.

Jako pozytywną oceniam ostatnią inicjaty-

wę ministerstwa zmierzającą do ograniczenia

liczby zmian w kodeksach do jednej noweli-

zacji w roku. Mam nadzieję, że przyszłe dzia-

łania ministra, będą charakteryzowały się

poczuciem odpowiedzialności za wymiar

sprawiedliwości i troską o jego przyszłość.

Mam również nadzieję, że czas, w którym

bezreleksyjnie atakowano samorządy

zawodów prawniczych, posługując się przy

tym nieaktualnymi lub zmanipulowanymi

informacjami, odszedł w naszym kraju w nie-

pamięć. Razem możemy bowiem budować

silny wymiar sprawiedliwości z powodzeniem

służący interesom naszych obywateli.

Małgorzata

Bednarek

prezes niezależnego

Stowarzyszenia Prokuratorów

ad Vocem

O cena pracy Jarosława Gowina po 100

dniach od powołania go na stanowisko

ministra sprawiedliwości jest niezmier-

nie trudna. Efekty zapowiadanych zmian tak

w funkcjonowaniu prokuratury, jak i w prawie,

będą możliwe do oceny, kiedy przedstawi on

projekty odpowiednich aktów prawnych.

Ostatnio przedstawiony projekt zmian kodeksu

postępowania karnego – choć sygnowany jego

nazwiskiem, został de facto przygotowany przez

jego poprzednika – trudno więc przez jego

pryzmat oceniać Jarosława Gowina.

Kierunek zapowiadanych zmian w ustawie

o prokuraturze jest, poza zapowiedzią włącze-

nia do prokuratury cywilnej pionu wojskowe-

go, mało czytelny. Trudno również cokolwiek

wywnioskować z takich o to sformułowań, że

„niezależność prokuratury za daleko poszła”,

i że „prokuratura powinna być poddana kon-

troli Sejmu”. Wypowiedzi te są tak ogólne i nie-

wnoszące żadnej konkretnej treści, że trudno

je w jakikolwiek merytoryczny sposób skomen-

tować bez poznania efektów tych zapowiedzi,

a mianowicie projektów legislacyjnych. 100

dni ministra Jarosława Gowina można ocenić

tylko z punktu widzenia skuteczności popu-

lizmu tak charakterystycznego dla polityków.

Niestety ta dziedzina jest mi obca i obca jest śro-

dowisku prokuratorskiemu. Niemniej środowi-

sko prokuratorskie zaniepokojone jest tym, że

w ramach uprawianej polityki medialnej mini-

ster sprawiedliwości przyłącza się do trwającej

systematycznej kampanii obniżania autoryte-

tu prokuratury – bez jakiejkolwiek analizy rze-

czywistych mankamentów jej funkcjonowania.

Minister w ogóle nie pochylił się nad strukturą

prokuratury, która z jednej strony jest kosztow-

na, a z drugiej nieefektywna, co ma wpływ na

jakość pracy prokuratorów. Nie widać w jego

zapowiedziach jakiejkolwiek chęci takiego

ukształtowania struktury prokuratury, aby

pozwalało to na poprawę jakości jej pracy tak

w sferze zwalczania przestępczości zorganizo-

wanej, jak i innej przestępczości, w tym ekono-

micznej.

Czasem brak efektywności pracy prokuratury

wynika z wielu błędnych rozwiązań legislacyj-

nych, których korzenie tkwią jeszcze w minio-

nej epoce. Chorobą polskiej prokuratury nie jest

bowiem brak jej kontroli zewnętrznej, tylko jej

dysfunkcjonalność organizacyjna, która z jednej

strony zakłada, że prokurator nie ma szans na

uczestnictwo w sprawach, w których skiero-

wał on akt oskarżenia (jeżeli takie przypadki są,

to jest to kropla w morzu spraw), a z drugiej nie

pozwalała ona chociażby na specjalizację wśród

prokuratorów – tak niezbędną do poprawy jej

efektywności.

rafał fronczek

prezes krajowej

rady komorniczej

P ierwszy okres urzędowania nowego

ministra sprawiedliwości Jarosława

Gowina samorząd komorniczy ocenia

pozytywnie. Wyrażamy przekonanie, że szef

resortu docenia rolę egzekucji sądowej dla

prawidłowego funkcjonowania gospodarki

oraz jej wpływ na postrzeganie całego

wymiaru sprawiedliwości. Zresztą niedawno

doszło do spotkania przedstawicieli Krajowej

Rady Komorniczej z ministrem sprawiedliwo-

ści. Omówiono na nim planowane zmiany

w zakresie zasad przeprowadzania egzaminu

konkursowego na aplikację komorniczą oraz

egzaminu komorniczego, a także te dotyczące

samej aplikacji. Oprócz tego omówiono

założenia resortu w zakresie tworzenia

nowych stanowisk komorniczych oraz inne

zagadnienia dotyczące funkcjonowania

zawodu komornika i kondycji egzekucji

sądowej.

Krajowa Rada Komornicza krytycznie odnio-

sła się do projektu skrócenia aplikacji komor-

niczej, mając na uwadze jakość wykonywania

zawodu i jego wpływ na wizerunek wymiaru

sprawiedliwości, a także możliwość znie-

sienia barier między zawodami prawniczy-

mi. Wydaje się, że przedstawione argumenty

spotkały się ze zrozumieniem, ale to okaże

się w najbliższej przyszłości, kiedy projekt

trai do konsultacji społecznych. Z naszego

punktu widzenia niezwykle istotne jest, że

w Ministerstwie Sprawiedliwości trwają

prace nad zmianami w kodeksie postępowa-

nia cywilnego, mające na celu przyspieszenie

i usprawnienie postępowania egzekucyj-

nego. W pracach tych uczestniczą również

przedstawiciele samorządu komorniczego.

W naszej ocenie kierunkiem zmian powinno

być odchodzenie od modelu sądowo-ko-

morniczego na rzecz modelu komornicze-

go. Wszystko wskazuje na to, że część zmian

będzie taki sposób myślenia uwzględniać, co

pozwoli na zwiększenie efektywności działa-

ności komorników sądowych i zmniejszenie

obciązenia sądów.

Warto podkreślić, że zarówno Jarosław Gowin,

jak i środowisko komorników dostrzegają po-

trzebę dalszego wykorzystywania nowych

technologii w usprawnianiu postępowań cy-

wilnych. Wymienione czynniki pozwalają na

dokonanie pozytywnej oceny ministra spra-

wiedliwości Jarosława Gowina. My ze swojej

strony liczymy na dalszą dobrą współpracę,

mając na uwadze przede wszystkim prawi-

dłowe funkcjonowanie egzekucji sądowej oraz

interes wymiaru sprawiedliwości.

MacieJ

BoBrowicz

prezes krajowej rady radców

Prawnych

W mediach panuje od lat moda na

ocenianie rządu po pierwszych stu

dniach. Być może w przypadku

wielu resortów jest to wystarczający czas do

wystawiania pierwszych prognoz i ocen.

W mojej opinii Ministerstwo Sprawiedliwości

jest jednak przypadkiem szczególnym.

Szybkie i gwałtowne zmiany w obrębie

wymiaru sprawiedliwości są niepożądane,

gdyż jest to wyjątkowo wrażliwy obszar

polityki państwa. Obszar, który zawsze

wymagał wiele namysłu i rozwagi. Obszar,

który nie znosi rewolucyjnych zmian

i skrajnego upolitycznienia – a z tym

mieliśmy kiedyś do czynienia i nie przyniosło

to wiele dobrego.

Stąd też ocenianie sprawowania urzędu

przez Jarosława Gowina jest – w porównaniu

z wieloma jego kolegami i koleżankami z Rady

Ministrów – utrudnione. Niezwykle istotną

jest zapowiedź ministra nadania kompeten-

cji do obron karnych radcom prawnym. O tym

mówiło się już od kilku lat. Być może mini-

ster Gowin będzie właśnie tym szefem resortu

sprawiedliwości, który doprowadzi tę sprawę

do pomyślnego końca. Jest to bowiem prak-

tyczne spełnienie zapowiedzi o poszerzeniu

dostępu obywateli do profesjonalnej pomocy

prawnej.

Obecnie nie dostrzegam u ministra chęci

prokurowania konliktu ze środowiskiem

radców prawnych. Oczywiście przyszłość

pokaże, jakie będą kolejne decyzje nowego

szefa resortu. Odbyło się już spotkanie mini-

stra z członkami prezydium Krajowej Rady

Radców Prawnych, na którym poruszane

były najważniejsze kwestie dotyczące dzia-

łalności samorządu zaufania publicznego

i wyzwań przed nim stojących. Dostrzegam

dwa niezwykle ważne problemy wymagają-

ce szybkiej interwencji Ministerstwa Spra-

andrzeJ zwara

prezes naczelnej

rady adwokackiej

M inister Jarosław Gowin pierwsze

Jacek Skała

przewodniczący

niezależnego związku

Prokuratorów i Pracowników

Prokuratury

tygodnie swojej pracy poświęcił na

poznawanie środowiska prawnicze-

go. Już w pierwszych dniach swojego

urzędowania spotkał się z przedstawicielami

Naczelnej Rady Adwokackiej. Mieliśmy

okazję przedstawić ministrowi stanowisko

adwokatury dotyczące dostępu do naszego

zawodu, stawek adwokackich za sprawy z

urzędu, pomocy z urzędu na etapie przedsą-

dowym czy też kwestii opodatkowania

bezpłatnej pomocy prawnej. Szef resortu

sprawiedliwości wysłuchał naszych opinii

i – mam wrażenie – w kilku sprawach

zmienił swoje podejście. Na przykład jego

wypowiedzi na temat otwierania zawodów

prawniczych nie są już tak radykalne jak

przed objęciem teki.

M inister Gowin już na początku kadencji

stanął przed trudnym zadaniem

konkretyzacji słów premiera dotyczą-

cych sędziowskiego i prokuratorskiego stanu

spoczynku wypowiedzianych w expose.

Z zadowoleniem przyjęliśmy deklaracje, że

ewentualne zmiany odbędą się z poszanowa-

niem zasady ochrony praw nabytych. Obecnie

UW, MPS

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: