Amiodaron

[edytuj]

Z Wikipedii

Skocz do: nawigacji, szukaj

Amiodaron (ATC: C 01 BD 01) – lek zwiększający czas trwania potencjału błonowego. Należy do III grupy leków antyarytmicznych zgodnie z podziałem wg. Vaughana Wiliamsa.

Wzór kreskowy Amiodaronu

[edytuj] Właściwości

Lek działa na układ krążenia wielostronnie. Wydłuża czas trwania potencjału błonowego wszystkich tkanek mięśnia sercowego. Zmniejsza zapotrzebowanie mięśnia sercowego na tlen. Hamuje również 4 fazę potencjału czynnościowego, co łącznie daje działanie antyarytmiczne.

Amiodaron wpływa również na przepływ wieńcowy rozszerzając naczynia wieńcowe i powoduje również zmniejszenie oporów naczyniowych na obwodzie, co odciąża pracę serca i może obniżać ciśnienie tętnicze.

Zmniejsza wrażliwość mięśnia sercowego na katecholaminy poprzez swoje działanie antagonistyczne w stosunku do receptorów α i β-adrenergicznych.

Lek nie ma wpływu na kurczliwość mięśnia sercowego.

Lek bardzo różnie się wchłania u różnych chorych, kumuluje się w organizmie i łatwo może zostać przedawkowany. Wymaga kontroli stężenia w surowicy krwi, szczególnie podczas ustanawiania dawki podtrzymujące po wysyceniu tym lekiem. Jego okres półtrwania wynosi około 30 dni, a jego działanie może się utrzymywać nawet do 150 dni po odstawieniu leku.

Normalnym zjawiskiem jest pojaiwienie się zmian w elektrokardiogramie zmian typu zaburzeń załamka T, pojawienie się załamka U i przedłużenie odstępu Q-T

[edytuj] Zastosowanie

Jest skuteczny w niemiarowościach różnego pochodzenia:

·         leczenie reanimacyjne migotania komór,

·         częstorkurcz komorowy bez tętna (VF/VT),

·         częstoskurcz komorowy przy stabilnej hemodynamice

·         inne oporne na leczenie postacie tachyarytmii

Może być stosowany u chorych z chorobą wieńcową serca.

[edytuj] Dawkowanie

Najczęściej jest stosowany wg. schematu wysycania, przez pierwszy tydzień podaje się 200 mg trzy razy dziennie co 8 godzin, a potem dawka potrzymująca wynosi od 200 do 400 mg na dobę.

W reanimacji wg. algorytmu do migotania komór i częstoskurczu komorowego bez tętna (VF/VT) stosuje się 300 mg i.v. w bolusie, następnie 150 mg i.v. amiodaronu rozcieńczonego w 5% glukozie do objętości 20ml.

[edytuj] Interakcje

Amiodaron nie powinien być stosowany łącznie z warfaryną, prokainamidem, chinidyną, digoksyną i aprinidyną.

[edytuj] Działania niepożądane

Amiodaron ma budowę chemiczną zbliżoną do trójjodotyroniny i może zaburzać metabolizm tego hormonu. Efektem może być nadczynność, bądź niedoczynność tarczycy.

W czasie stosowania może się odkładać w postaci drobnych złogów w rogówce, które znikają po odstawieniu leku.

Z zaburzeń związanych z stężeniem leku obserwujemy zaburzenia żołądkowo-jelitowe, bezsenność, zaburzenie ośrodkowego układu nerwowego.

Bibliografia - "Farmakologia" pod redakcją Wojciecha Kostowskiego.