IGOR RYDZANICZ zapis konstrukcji zadania.pdf

gor Rydzanicz

RYSUNEK

KONSTRUKCJ

AD ANI A

wydana© łrzecae

Naukowo-Techniczne • Warszawa

Przedmowa — 5

Wprowadzenie — 7

1.1. Własności i właściwości środków technicznych — 7

1.2. Proces projektowo-konstrukcyjny — 7

1.3. Niektóre zagadnienia procesu projektowo-konstrukcyjnego — 8

1.4. Uszczegółowienie konstrukcji a uszczegółowienie rysunków jako zapisu konstrukcji — 9

1.5. Racje istnienia wytworu i zasady konstrukcji — 9

1.6. Zapis a proces projektowo-konstrukcyjny — 10

1.7. Dobór postaci konstrukcyjnej — 11

2. O metodyce nauczania przedmiotu „zapis konstrukcji" — 12

2.1. Założenia i charakterystyka ogólna— 12

2.2. Uwagi metodyczne — 13

2.3. Układ i a treść wykładów — 13

2.4. Struktura ćwiczeń — 14

2.5. Sporządzanie zapisu — 15

3. Zapis konstrukcji elementów o postaci złożonej z prostych utworów

geometrycznych — 16

4. Zadania konstrukcyjne I — 24

5. Zapis konstrukcji elementów o większej złożoności postaci

geometrycznej — 31

5.1. Elementy obrotowe — 31

5.2. Elementy nieobrotowe — 37

6„ Rzuty aksomometryczee jako podstawa rysunków poglądowych — 43

7, Odtwarzanie konstrukcji wytworu — 51

7.1. Odtwarzanie konstrukcji elementu — 51

7.2. Odtwarzanie konstrukcji złożonego układu — 57

8. Analiza zapisu złożonych układów. Rysunki wykonawcze i rysunki

poglądowe (uproszczone) — 66

% Zapas koansirakcja «leinmeratów spsnryaaayda — 75

W. Zadamia kojastrakcyjme II — 84

11. Zapis sdaematyczmy (symboliczny) — 92

12. Zadania pomocnicze -— 95

12.1. Zapis połączeń śrubowych i połączeń spawanych — 95

12.2. Zapis oznaczeń chropowatości powierzchni — 103

13. Elementarne .zagadnienia konstrukcyjne — zbiór rozwiązań, normy

konstrukcyjne — 104

14. Materiały uzupełniające — 120

15. Wybrane przykłady rozwiązań — 134

Dodatek — PodziałM, formaty arkuszy, sposoby składania arkuszy — 141

Literatura — 147

Książka zawiera układ zadań do przedmiotu „zapis konstrukcji" Ogólnymi celami nauczania

tego przedmiotu są: opanowanie zasad i reguł zapisu konstrukcji oraz wprowadzenie

w elementarne zagadnienia teorii konstrukcji i konstruowania, a także opanowanie i dos-

konalenie techniki sporządzania zapisu.

Takie ujęcie problematyki zapisu, aby stanowiło ono jednocześnie wstęp do teorii

konstrukcji, jest możliwe wówczas, gdy działania w przedmiocie „zapis konstrukcji" są oparte

na pojęciu cech konstrukcyjnych. Podstawowe pojęcia teorii konstrukcji to cechy

konstrukcyjne, konstruowanie —-to dobór cech, azapis konstrukcji — to zapis

cech konstrukcyjnych. Wynika z tego potrzeba i możliwość jednoczesnego nauczania konstrukcji

i zapisu konstrukcji.

Do osiągnięcia założonych celów nauczania przedmiotu są potrzebne dwa rodzaje zadań:

rysunkowe i konstrukcyjne. Zadania rysunkowe są podporządkowane zadaniom konstrukcyjnym

i stanowią przygotowanie do ich rozwiązywania. Dzięki takiemu ułożeniu zadań Czytelnik nie

tylko poznaje zagadnienia zapisu, lecz także widzi związek sposobów zapisu z konstrukcją

i konstruowaniem. Dobór, sformułowanie i układ zadań jest oparty na zasadzie stopniowania

działań, charakterystycznego dla procesu konstruowania, jako procesu przejścia „od ogółu do

szczegółu".

Realizowanie założonych celów nauczania wymaga odpowiedniej metodyki na-

uczania. Zasadniczą formą zajęć są ćwiczenia o charakterze projektowo-konstrukcyjnym.

Poszczególne tematy (zadania), stanowiące materiał nauczania, obejmują jedno ćwiczenie

dwugodzinne łub więcej takich ćwiczeń {praca na sali) oraz związaną z nimi samodzielną

pracą własną studentów/, tzw. pracą domową. Praca na sali i praca domowa tworzą zatem

pewną jednostką metodyczną. Niezbędne przy rozwiązywaniu zadań ogólne wiadomości

o zasadach i regułach zapisu konstrukcji student uzyskuje w ramach wykładów z tego

przedmiotu łub samodzielnej pracy.

Strukturę ćwiczeń przedstawioną w rozdziale dotyczącym metodyki nauczania należy

traktować jako jedną z możliwych. Stosunkowo bogaty materiał umożliwia realizację przyjętej

struktury ćwiczeń lub jej zmianę, co może wynikać z różnego ujęcia przedmiotu „zapis

konstrukcji" w siatce studiów i różnej liczby godzin przeznaczonych na ten przedmiot.

Metodykę nauczania oraz zasadniczą część zadań opracował autor, który przy doborze

materiału odpowiednio do przyjętej koncepcji układu treści, korzystał także z różnych źródeł

literatury. Na wyróżnienie w tym miejscu zasługuje zaczerpnięty z prac Profesora Janusza

Dietrycha materiał teoretyczny użyty do opracowania wprowadzenia, które ma istotne

znaczenie w układzie treści książki.

Autor będzie wdzięczny za wszelkie uwagi Czytelników, które prosimy przesyłać pod

adresem Wydawnictw Naukowo-Technicznych.

*' Funkcjonują również nazwy: grafika inżynierska, rysunek techniczny.

1.1. Własności i właściwości

środków technicznych

Do opisu środków technicznych jako sztucznych

układów materialnych używa się modelu przedsta-

wionego na rys. 1.1 i następujących pojęć: wejście I,

wyjście O, postać konstrukcyjna fi i działanie D.

danego przedmiotu ze względu na relację do innego

przedmiotu [11],

Wejściami i wyjściami mogą być energia, masa

i informacja. W klasyfikacji środków rozróżnia się

narzędzia i pomieszczenia. Szczególnym przypadkiem

narzędzi jest maszyna, pojmowana jako środek tech-

niczny, wykonujący żądane działanie dzięki dostar-

czonej energii. Jednym z wejść maszyny jest więc

zawsze energia.

W zależności od rodzaju wejść i wyjść można

wyróżnić klasy maszyn, w których występuje:

— energia,

—- energia i masa,

— energia i informacja,

— energia, masa i informacja.

W tabeli 1.1 podano wejścia i wyjścia kilku

typowych maszyn. Dane zaczerpnięto z prac Die-

trycha [5], [6],

n, D

ŚRODEK

TECHNICZNY

Rys. 1.1

Model środka technicznego

Działanie środka technicznego polega na prze-

kształceniu wejścia I w wyjście O. Aby to było

możliwe, musi istnieć środek techniczny o strukturze

i stanach uwarunkowanych konstrukcją. Konstrukcja

jako utwór jest abstrakcją, środek techniczny jako

wytwór jest konkretem.

Konstrukcja Ks jest wyznaczona wówczas, gdy

zostaną określone cechy konstrukcyjne

C k ={C g ,C m ,C d }

W podstawowych działaniach technicznych na utwo-

rach wyróżnia się projektowanie i konstruowanie.

Działania te polegają na przetwarzaniu informacji.

Na rysunku 1.2 przedstawiono model procesu

projektowania i konstruowania [6].

Wejściem do procesu projektowania I p jest infor-

macja o potrzebie, stanowiąca opis potrzeby, wyj-

ściem O p procesu projektowania są natomiast dane

o wejściu I, wyjściu O i działaniu D środka technicz-

nego, z czego wynika zarys postaci konstrukcyjnej II.

Na tym etapie działań mogą wystąpić dwa przy-

padki:

— na podstawie informacji o I, O, D, II środka

technicznego następuje zidentyfikowanie jednej z ist-

niejących konstrukcji Ks 0 ,

— treść projektu w postaci informacji

o I, O, D, n, jako wyjście z procesu projektowania,

gdzie:

C g — geometryczne cechy konstrukcyjne,

C m — materiałowe cechy konstrukcyjne,

C d — dynamiczne cechy konstrukcyjne.

Każdą z cech można przedstawić jako postać

konstrukcyjną FI; i układ wymiarów W,, czyli

Cj = (Ilj, W ; ) (i = g, m, d). Jako utwór konstrukcja ma

znaczenie operacyjne tylko wówczas, gdy zostanie

sporządzony zapis konstrukcji, czyli zapis cech kon-

strukcyjnych.

Konstrukcja jest własnością środka technicznego,

działanie natomiast — właściwością. Własność jest

cechą, którą można przypisać przedmiotowi wyłącznie

z relacji do tego przedmiotu, właściwość natomiast

jest pojmowana jako cecha identyfikująca możliwości

— 7

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: