Ewa Białołęcka - Smok.pdf - ● B - sashakiev500

Ewa Białołęcka

Smok

Słyszy się rozmaite bajędy, że niby siódmy syn w rodzinie przeznaczony jest do rzeczy

wielkich i

niezwykłych. A to sobie jaką poczwarę ubije, a to zbójców rozgromi... czarnoksiężnika okpi,

albo

przeciwnie - na jego wdzięczność dozgonną zasłuży. A już rozmaici królowie, książęta i

lordowie

na wyprzódki wpychają takiemu bohaterowi ręce swoich córek, oczywiście tych

najmłodszych i

najpiękniejszych. Nigdy żaden z owych synów siódemką szczęśliwą naznaczonych nie musiał

nadstawiać głowy za garść srebra; deliberować, czym zapłacić za obrok dla swego

cudownego

rumaka; nie odkrywał dziur w podeszwach butów, ani nie musiał świtkiem opuszczać

gospody

przez okienko, zostawiając za sobą deskę kredą poznaczoną na podobieństwo drabiny do

nieba.

Tak się jednak w życiu bywa, że i siódmym synom owe nieszczęścia się przydarzają, jak

całkiem

zwykłym śmiertelnikom. Wiem o tym dobrze, bo przede mną mateczka na świat wydała

sześciu

chłopaków. Ja jestem ten siódmy... i do tego idiota.

Bo też idiotą poszkodowanym na rozumie trzeba być, aby się założyć, że ubije się w

pojedynkę smoka.

No pewno, że byłem pijany! Na trzeźwo nigdy coś takiego w głowie by mi nie postało. Tego

rodzaju interesy należy zostawiać smokobójcom albo magom, a zwykły najemnik powinien

znać

swe miejsce we świecie. Przez całe dziewiętnaście lat żywota sprawowałem się przykładnie

miarę możności). Rozsądny byłem, psia krew! Obyczajny! Bystry ponoć! Tak mi się zdawało

chwili, kiedy w gospodzie "Pod Wesołym Zającem" wytrzeźwiałem na tyle, by zacząć

sprawdzać

po kieszeniach, ile zostało mi osobistego majątku. Okazało się wtedy, że mój stan posiadania

powiększył się o dokument, w którym czarno na białym napisane było, że niejaki Berilan

Stabort

- to byłem ja - własnym słowem honoru ręczy, iż smoka pustoszącego okolicę uśmierci albo

sam

zginie (co było bardziej prawdopodobne). Jeżeli natomiast dane słowo złamie i w terminie dni

czterdziestu martwego łba smoczego panu... tu był nagryzmolony jakiś gzygzoł, po czym

ciągnęło

się "z Raweln" ...nie dostarczy, to wyrówna dług sumą... Zawyłem jak upiór, bo suma była

taka,

że takich pieniędzy nie uskładałbym nawet przez rok, a co dopiero w dni czterdzieści. Oczom

własnym nie wierzyłem, ale popis pod dokumentem był bez wątpienia mój. Szynkarz

potwierdził,

że istotnie założyłem się z panem na Raveln i faktycznie o smoka była sprawa, ale

wyglądałem na

trzeźwego, więc się nie mieszał i tylko potem pilnował, żeby mi kto kieszeni nie wywrócił. O

mało nie zacząłem walić głową w stół. Szkoda, że poczciwy oberżysta nie znał mnie lepiej.

Kiedy

wyglądam przy kuflu na całkowicie świeżego, to znaczy, że przeszedłem już wszystkie

najgorsze

stadia pijaństwa i brakuje mi ledwie pół kwarterki do całkowitego zamarynowania. Gdybym

wtedy zszedł ze świata, to w mym grobie robale nie trzeźwiałyby przez dobre dwa miesiące.

Mogłem jeszcze uciec. Porzucić własne imię, rodzinę i dawne życie. Zakopać się gdzieś w

puszczy, nie dawać znaku życia. Ale wtedy mógłbym iść o nowy zakład, że jaśnie pan

Gryzmoł z

Raveln zjawiłby się na progu zameczku mego ojca z kopią tego parszywego papieru i

zażądałby

spłaty długu od niego. Nie wiem, doprawdy, co mógłby nam zabrać. Stabort obfituje jedynie

szczurze dziury. Gdybym przyznał się do popełnionej głupoty braciom, obdarliby mnie

pewno ze

skóry i zrobili z niej bęben. Najwyraźniej rzeczywiście miałem tylko jedno wyjście - zginąć

głupio, ale za to z honorem.

Powody mojej ucieczki z domu były trzy: moja głupia siostra Uwrah, moja druga jeszcze

głupsza i

bardziej nieznośna siostra Parr-naget, oraz moja ograniczona, beznadziejnie materialistyczna

matka. Jakim cudem dziadek - uroczy staruszek ze skłonnością do filozofowania i wyższej

matematyki - spłodził mą tępą mamusię, chyba na zawsze pozostanie tajemnicą genetyczną.

szczęście coś z dziadka cichcem przeszło na mnie. Mówię to bez fałszywej skromności.

Absolutnie

nie zadowalały mnie plany rodzicielki, polegające na tym, żeby jak najszybciej znaleźć kogoś,

kto

nie zraziłby się moimi dziwactwami... (już to widzę!) ożenił się ze mną... (uchacha!) ... i

żebym jak

najszybciej miała dziecko (ratunku!), bo wtedy może wywietrzeją mi z głowy głupstwa. Owe

głupstwa, między innymi, przejawiały się w tym, że nie lizałam się bez przerwy jak Uwrah,

która

od tej elegancji wciąż miała kołtuny w żołądku; nie wdzięczyłam się do każdego samca na

wyspie

jak Parr-naget - piskliwa rodzinna poetka, klecąca rymy typu "góry - chmury". Za to łaziłam

ruinach, gdzie odgrzebywałam resztki pozostałe po dawnych mieszkańcach; próbowałam

policzyć

wszystkie gwiazdy, zastanawiałam się dlaczego księżyc się wyszczerbia; a przede

wszystkim...

przede wszystkim nauczyłam się pływać, co doprowadzało matkę do szału. "Żaden normalny

smok

NIE wchodzi do WODY!!!" No dobra, byłam nienormalna.

Nic dziwnego, że pewnego pięknego dnia rzekłam "żegnajcie" rodzinnym brzegom i

wyruszyłam w stronę kontynentu, na spotkanie przygody. Dość miałam siedzenia w jednym

miejscu przez całe życie, więc fruwałam to tu, to tam. Podglądałam ludzi, którzy byli

zdecydowanie bardziej interesujący od moich dotychczasowych sąsiadów. Dwunogi mają tyle

zajęć i tak się ciągle śpieszą, że obłędu można dostać. Ile nowych rzeczy można było

zobaczyć! A

ile usłyszeć! Czasem zamieniałam się w jakieś mniejsze zwierzę, żeby podejść jak najbliżej,

nie

zwracając niczyjej uwagi. Obserwowałam, co ludzie robią i uczyłam się ich języka. Z

jedzeniem

nie było najmniejszych problemów, gdyż biegało sobie całymi stadami - wypasione,

smakowite -

tylko wybierać. Z jakichś powodów ludziom nie podobało się, że żywię się na ich terytoriach

przecież jadłam naprawdę mało!) i dawali to delikatnie do zrozumienia. Rzucali we mnie

patykami. W większości patyki były zaostrzone i jak któryś trafiał, to było trochę

nieprzyjemnie.

Wolałam nie zostawać zbyt długo w jednym miejscu, gdyż dwunożni robili się przez to

bardzo

nerwowi. Nie podobało im się, że jestem od nich większa. Zwiedzałam ludzkie terytoria,

robiąc

przedziwne pętle i zygzaki. Leciałam tam, gdzie akurat wiatr mnie zaniósł, ale z grubsza

trzymałam jeden kierunek - na północ. Po jakimś czasie dotarłam do gór. Nigdy przedtem nie

widziałam gór, ale w każdym razie wyglądały jak z definicji - wielkie, szarozielone "cosie",

masywne, nieco postrzępione z wierzchu i przysypane czymś białym. Białe było

nieprzyjemnie

zimne. Dwunożni z gór okazali się jeszcze bardziej nietowarzyscy od tych nizinnych, więc

bez żalu

poleciałam dalej. I słusznie, bo niedługo potem znalazłam zakątek bardzo mi odpowiadający,

gdzie postanowiłam zostać na dłużej i odpocząć po włóczędze. Znajdowały się na moim

nowym

terytorium całkiem przyjemne lasy, pełne zwierzyny. Pagórki porośnięte trawą, idealne do

drzemek na słońcu. Było nawet jezioro, gdzie mogłam pływać, nurkować i łapać ryby.

Ludzie też tam byli, ale niewielu, więc nie spodziewałam się żadnych konfliktów. Niestety,

ledwie się zaczęłam mościć w nowym miejscu, całą gromadą przyszli ci z patykami i zaczęła

powtarzać się stara historia. Ale tym razem nie miałam zamiaru rezygnować z tak

znakomitego

terenu. Jak wyglądali? No, cóż... ludzie jak ludzie. Trudno odróżnić jednego od drugiego,

wiecie

co mam na myśli. Byli jakby ogólnie nieco jaśniejsi od tych na południu, i trochę mieli trochę

inny

zapach. Za to patyki zupełnie takie same jak wszędzie.

Udawałam, że śpię, podczas gdy oni "podkradali się", tupiąc przy tym jak stado krów. Kiedy

byli już całkiem blisko, jak się nie zerwę! Jak zaryczę na całe gardło! Kulałam się potem ze

śmiechu po całym pagórku, bo wszyscy ci bohaterowie uciekali tak szybko, że własne cienie

nimi nie nadążały. Pogubili swoje kijki z pośpiechu. Dwa razy próbowali takich podchodów,

a ja

świetnie się bawiłam.

Następni zaczęli pojawiać się pojedynczo albo w małych grupkach. Wyraźnie innego

gatunku,

bo i pachnieli inaczej, i byli bardziej błyszczący. Zupełnie jak żuki gnojne, siedzące okrakiem

końskim grzbiecie. Z tymi rozrywka była jeszcze lepsza, bo nie uciekali od razu i zabawa

trwała

dłużej; a jak się udało którego złapać, to bardzo przyjemnie grzechotali przy potrząsaniu.

Jednego chciałam sobie zachować na później. Posadziłam go na czubku drzewa, ale zdołał

uciec,

łobuz. Następnego dnia znalazłam tylko pancerz. Przepoczwarzył się jak motyl, czy co...?

Niestety, jeden z potrząsanych jakoś zdołał się wywinąć i dźgnął mnie jakimś kolcem prosto

oko! Uaaa... nawet nie przypuszczacie, jak to może boleć! Sama już nie wiem - z zaskoczenia,

czy

ze złości zacisnęłam mocniej zęby i on przestał się ruszać. Głupio się potem czułam. Po tym

niechcąco zagryzionym atrakcje się skończyły. Nikt już mnie nie odwiedzał. Znudzona -

zaczęłam

rozmyślać, czy znów się gdzieś nie przeprowadzić, ale wtedy pojawił się ON.

Nie przyszło mi do głowy nic lepszego, jak obstalowanie sobie u kołodzieja czegoś w rodzaju

kopii i właśnie z tym kawałkiem drewna ruszyłem na swój ostatni w życiu bój. Bestia była

wielka

jak kamienica (tak mi się w każdym razie zdawało), miała paskudny pysk pełen zębisk jak

noże i

krwawo czerwone ślepia.

"Boże, no... tego... wiesz o co chodzi" - jakoś w tamtej chwili nie umiałem ułożyć lepszej

modlitwy.

Mój koń nie był ćwiczony do walki ze smokami, więc już wcześniej zasłoniłem mu ślepia,

żeby nie poniósł na widok potwora. Miał do mnie zaufanie (choć ja sam już sobie nie ufałem)

dawał sobą powodować nawet na ślepo. Ruszyliśmy galopem wprost na to smoczysko. Byłem

absolutnie pewien, że są to moje ostatnie chwile na pięknym świecie. Kasztan rwał z kopyta,

zniżyłem kopię... a wtedy smok dał krok w bok. Jak matkę swoją kocham, ten bydlak się

odsunął!! Kasztan, sumiennie łomocąc kopytami, przewalił się tuż pod jego skrzydłem i z

rozpędu

poleciał jeszcze ładny kawałek, zanim go zatrzymałem. Smok wykręcił do tyłu łeb na długiej

szyi,

patrzył za nami i wydawało się, że jest zdziwiony. Miałem kiedyś psa, który robił identyczną

minę, kiedy mucha mu z pyska uciekała.

Jeszcze trzy razy próbowałem manewru z kopią i za każdym razem ten cholerny smok robił

samo - usuwał się. Za trzecim razem przeskoczył mi nad głową! Zanim zdążyłem się

obejrzeć,

capnął mnie, wyrwał z siodła i zaczął potrząsać, jak pies starą ścierką. Dzwoniłem niby skład

złomu. Klekotały mi wszystkie sprzączki, kolczuga, zęby... Miałem uczucie, że za chwilę

rozsypię się na tysiąc pojedynczych blaszek. Trwało to chyba całe godziny. W końcu wypluł

mnie

na trawę, poszturchał trochę łapą, poniuchał, sapiąc głośno jak miech w kuźni. Byłem

wymiętoszony, zaśliniony i ledwo dech mogłem złapać. We łbie mi się kotłowało. Nim do

reszty

oprzytomniałem, ze smoka widać było już tylko koniec ogona, kryjący się w krzakach.

Zdezorientowany Kasztan nieopodal rzucał łbem, parskał i drobił niespokojnie nogami. Jemu

też

nic się nie stało. Czy smok był nażarty, czy może mu śmierdzieliśmy, czy też co innego mu

się

uwidziało - w każdym razie przeżyliśmy. To był prawdziwy cud.

Jak już mówiłem, jestem żałosnym cymbałem. Ktoś z odrobiną rozumu natychmiast by

stamtąd uciekł, a potem dwa dni co najmniej leżał plackiem w najbliższej świątyni, dziękując

bogom za ocalenie. Ale przecież nie ja. Ja - smętny idiota - zostałem.

Zająłem opuszczony szałas pasterski, kłusowałem w książęcym lesie i czekałem na kolejny

cud.

Smok był po prostu bezczelny. Przylatywał na sąsiedni pagórek, rozsiadał się i gapił na mnie.

A ja tak samo siadywałem przed kolibą, gapiąc się ponuro na niego i mamrocąc pod nosem

przekleństwa. Nie był aż tak ogromny, jak mi się wydawało w pierwszej chwili. Właściwie

najbardziej przypominał wielgachnego, skrzydlatego psa. Gdyby wziąć charta, skrócić mu

trochę

łapy, a za to wyciągnąć szyję, to akurat wyglądałby jak ten zwierz. W dodatku smoczysko

całe

było porośnięte szarym futrem. Zabawne, myślałem, że smoki mają łuski i bardziej

przypominają

jaszczurki, a tu proszę - jakiś cholerny szczekun siedzi na sąsiedniej górce i wytrzeszcza na

mnie

czerwone oczęta. Gdyby nie ten nieszczęsny dług, ciążący mi niby kamień u szyi, pewnie

uznałbym to nawet za śmieszne.

Pastuch, który zajmował przede mną szałas, musiał uciekać w ogromnym pośpiechu, bo

zostało po nim mnóstwo rozmaitych gratów. Wśród nich były garnczki z jakimiś mazidłami -

pewnie do smarowania bydła. Cuchnęło toto pod niebiosa, ale nie wywaliłem ich, bo smród

odpędzał muchy i komary. A to podsunęło mi pewien pomysł...

Znalazłam na łące owcę. Od pierwszego spojrzenia wydała mi się podejrzana. Wyglądała na

zdechłą i to od dawna. Nikt mi nie wmówi, że owce po śmierci samotnie wędrują po łąkach.

Śmierdziała trującymi zielskami, a po dokładniejszych oględzinach dojrzeć można było, że

zamiast nóg ma cztery drewniane kołki. Wnioski były proste - miałam się na nią połakomić, a

potem zapewne dostać rozstroju żołądka. Nietrudno było też odgadnąć, kto był wytwórcą tej

owczej imitacji. Jak zwykle kręcił się koło swego legowiska, a jego myśli wiały taką depresją,

że

nabierało się chęci do samobójstwa od samego kontaktu. Aż się żal robiło! Niemniej poczynał

sobie mało inteligentnie. Czy on myślał, że ja to zjem? Czy ja wyglądam na idiotkę?!

Wygląda na to, że dwunożny zawziął się i koniecznie chce mnie uśmiercić. Widzi kogoś po

raz

pierwszy w życiu i od razu zabiera się do zabijania. Ciekawy typ psychiki.

Nie zeżarł tej wypchanej owcy. Taki głupi to nie jest. Nie miałem zresztą nadziei, że się

otruje,

ale może by mu chociaż trochę zaszkodziło? Wyglądałem przez szparę w poszyciu szałasu,

przypatrując się z daleka, jak smok medytuje nad podrzuconym smakołykiem. Kiwał nad nim

łepetyną i kiwał... w końcu złapał trutkę w pysk, uniósł się w powietrze. Już się ucieszyłem,

że

pożre ją gdzieś na osobności, kiedy coś nagle straszliwie łomotnęło w dach, aż się posypało

igliwie i kawałki kory. Wyjrzałem ostrożnie... Jakieś dwadzieścia kroków dalej stał smok. Na

mój

widok kichnął wzgardliwie, zadreptał w miejscu i pogrzebał tylnymi łapami. Tak strasznie

przypominał w tym momencie zwykłego kundla, że nie wytrzymałem i wrzasnąłem do niego:

Ewa Białołęcka - Smok.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: