Allen Danice - Bracia rywale.pdf - Allen Danice - ssaaggaa

DANICE ALLEN

BRACIA RYWALE

Dedykacja:

Dla Jerry'ego - jako ostatni dowód miłości od

Cricket (Świerszcza)

PODZIĘKOWANIA

Serdecznie dziękuję „zespołowi krytyków”, czyli moim najlepszym

przyjaciółkom: Lisie Bingham, Lyn Austin i Sharylin Cano, za to, że chciały

zapoznać się z pierwszym napisanym przeze mnie romansem historycznym i że

wzdychały, i popłakiwały w najodpowiedniejszych miejscach!

Dziękuję też mojej rodzinie: Allenowi, Chris i Aaronowi, którzy cierpliwie

jedli odgrzewane w mikrofalówce „obiady telewizyjne” albo pizzę, kiedy ja

błądziłam po XIX - wiecznej Kornwalii i nie miałam czasu przygotować im

przyzwoitego posiłku.

Dziękuję także memu agentowi, Jane Jordan Browne, za jej wiarę w moje

zdolności pisarskie i pozytywny stosunek do moich dokonań.

Dziękuję również memu wydawcy, Judith Stern - zafascynowanej podobnie

jak ja dawną Anglią - za to, że pokochała moich bohaterów prawie tak samo jak ja

oraz za jej przyjacielskie, fachowe rady i niegasnący entuzjazm.

Kornwalia, czerwiec 1821 r.

- Myślisz, że przyjedzie, Zach? - Elizabeth Tavistock objęła wysokiego

młodzieńca i stanąwszy na palcach, oparła brodę na jego ramieniu. Oboje wyglądali

na wrzosowisko przez gotyckie, zdobne kamiennymi słupkami okno biblioteki. Lok

wspaniałych, kasztanowatych włosów dziewczyny opadł na klapę czarnego męskiego

surduta. Z ołowianych chmur dobiegł przytłumiony grzmot. Kolejna burza zmierzała

ku Pencarrow.

Zachary Wickham przycisnął dłonią drobną rączkę, nie odrywając wzroku od

okna.

- Tak, niech go diabli! Przesłał wiadomość, że zjawi się na otwarcie

testamentu. Przecież mógłby spotkać się z Hookiem w Londynie już po wszystkim!

Nie mam pojęcia, czemu przyjeżdża tutaj! Słyszałem, że istny z niego krezus, więc

nie powinno mu zależeć na jakimś tam spadku. I wie z pewnością, że to mało

prawdopodobne, by dziadek zostawił mu bodaj pensa: uparty, stary sknera przez te

wszystkie lata kompletnie go ignorował. A j e g o z pewnością nie skłania do

przybycia szacunek dla zmarłego! - Zachary wzruszył ramionami i przeczesał

smukłymi palcami gęste, proste włosy.

- Może przyjeżdża, żeby się spotkać z tobą - podsunęła Beth, przypatrując się

z niepokojem mężczyźnie, który krążył po pokoju i targał złotą jak pszenica grzywę.

- Skąd by mu się wzięła taka zachcianka, jeśli przez siedemnaście lat nie

chciał się ze mną widzieć?

Beth przygryzła mocno wargę. Ból przeszył ją na wylot, gdy usłyszała udrękę

w glosie Zachary'ego. Przed chwilą wydawał się taki spokojny!... Ale to był cały

Zach: z pozoru cichy staw o niezmąconej powierzchni, a w istocie rozszalała,

niezgłębiona otchłań. Tymczasem każdą jego myśl, radość czy ból dziewczyna

odczuwała z taką mocą, jakby były jej własne. Wyciągnęła ku niemu rękę,

przekonując:

- Proszę cię, uspokój się. Nic to nie pomoże, że będziesz się zadręczał. Może

to szansa dla was obu, by wszystko przemyśleć i naprawić? Będziecie wówczas mogli

zostać przyjaciółmi i kochać się, jak braciom przystało!

Zachary zatrzymał się i utkwił w niej swoje niezwykłe, żółtobrązowe oczy.

Serce Beth ścisnęło się na widok odbijającego się w nich cierpienia. Czarny ubiór

sprawiał, że lśniące włosy mężczyzny i jego miodowe oczy jeszcze bardziej

przyciągały uwagę - istny Adonis w żałobie!

Beth orientowała się jednak, że śmierć dziadka nie była dla Zacha życiowym

ciosem; od pewnego czasu wręcz się jej spodziewano. Wiedziała też z własnego

doświadczenia - przecież w ubiegłym roku była świadkiem powolnego konania

wyniszczonego cierpieniem ukochanego ojca - że wlokąca się bez końca, nieule-

czalna choroba tępi ostrze bólu najbliższych.

Prawdę mówiąc, niełatwo było kochać stroniącego od ludzi Chestera Hayle'a!

Gardził on okazywaniem wszelkich uczuć i mogło się zdawać, że usiłuje odstręczyć

od siebie wszystkich, z wnuczkiem włącznie.

Beth dobrze wiedziała, że w tej chwili najbardziej dręczy Zachary'ego

wspomnienie tragedii sprzed lat, gdy rozdzielono go z bratem. Przeżyty w

dzieciństwie szok od czasu do czasu powracał w jego pamięci. Z pewnością dziś

szczególnie wyraziście, gdyż bracia mieli się spotkać po raz pierwszy od chwili

rozstania.

- Dobrze wiesz, że ojcu nigdy na mnie nie zależało - odezwał się Zach z

goryczą. - Jednak przez wiele lat głupio się łudziłem, że mój brat boleje nad naszą

rozłąką tak samo jak ja. Ani razu się do mnie nie odezwał, lecz sądziłem, że to ojciec

nie pozwolił mu korespondować ze mną. Dopiero gdy nie zjawił się nawet po śmierci

ojca, wreszcie dotarło do mnie, jak wygląda prawda.

Mimo że Zach miał już dwadzieścia dwa lata i jak większość mężczyzn

wstydził się okazywania uczuć, głos mu się załamał. Z wyrazem wstydu i niesmaku

na twarzy młodzieniec odwrócił się i stanął obok kominka, opierając głowę o chłodny

marmur gzymsu, którego kant ścisnął tak mocno, że kłykcie mu zbielały.

Elizabeth westchnęła głęboko i odgarnęła z czoła ciemny lok, który wymknął

się spod spinających ciężką grzywę grzebyków. Lepkie, naładowane elektrycznością

powietrze przytłaczało ją. Nad wrzosowiskiem znowu przetoczył się grzmot.

Dobrze znała tę historię. Jej wspomnienie powracało wielokrotnie w ciągu

tych wszystkich lat, które spędzili wspólnie z Zacharym. Jak przystało na najbliższą

przyjaciółkę, zawsze wspierała go, gdy zmagał się z odżywającym na nowo uczuciem

niepowetowanej straty, odtrącenia, a wreszcie złością. Na szczęście była to jedyna

chmura na jasnym niebie ich beztroskiego dzieciństwa. A byli tak nierozłączni, jakby

wychowywali się pod jednym dachem, choć w istocie Elizabeth mieszkała o trzy mile

dalej, w Brookmoor Manor.

Zawsze ogarniały ją mieszane uczucia na myśl o rozłące Zacha z rodziną.

Gdyby ojciec nie pozbył się go, odsyłając do Pencarrow, ona sama nigdy by go nie

poznała! Nie była w stanie wyobrazić sobie tego. Jakże nudne byłoby jej dzieciństwo

bez inspirującej obecności sąsiada! Wychowywała się prawie jak jedynaczka: jej

siostra Gabrielle była o tyle młodsza... Z zachwytem powitała więc urozmaicenie i

przygodę, które wkroczyły w jej życie za sprawą starszego o trzy lata chłopca.

Stanowił centrum jej światka, znała go równie dobrze, jak samą siebie, a może i

lepiej!

Zdała sobie właśnie sprawę, że Zachary'emu potrzebna jest natychmiast jakaś

rozrywka. Roztrząsanie wydarzeń z przeszłości nie wyjdzie mu na dobre. Gdy raz się

zagłębił w ponurych myślach, potrafił zadręczać się całymi dniami. Elizabeth

postanowiła wyrwać go z posępnej zadumy, choćby miała zatańczyć przed nim na

golasa!... Chyba jednak aż tak drastyczne środki nie będą konieczne. Doszła do

wniosku, że galop po wrzosowisku powinien wystarczyć. Byle tylko Zach dał się

namówić! Podeszła do niego i przywarła policzkiem do jego ramienia, szepcząc

przymilnie:

- Może byśmy tak pojeździli po wrzosowisku? Odburknął coś, nie podnosząc

głowy.

- Mamy jeszcze dużo czasu do przyjazdu pana Hooka! No, chodź! -

namawiała, ciągnąc przyjaciela za rękę.

- Dobry Boże! Czy naprawdę sądzisz, że to wypada... przed samym

pogrzebem dziadka? - W głosie Zachary'ego słychać było wahanie, ale gdy podniósł

głowę, dziewczyna poznała po jego rozjaśnionych oczach, że jego opór słabnie.

- Też coś! Myślisz, że twój dziadek chciałby, żebyś się snuł po domu z

grobową miną? - odparowała ze śmiechem. - Założę się, że gdyby był teraz z nami,

nieźle by ci się oberwało za ten nos spuszczony na kwintę! „Obnosisz się z tym jak

parweniusz” - Beth naśladowała zrzędny ton starszego pana. - „Nie masz za grosz

taktu, Zachary!”

Zach wyprostował się i odwrócił twarzą ku niej. Jego kształtne usta wygięły

się w urzekającym uśmiechu, który sprawiał, że wzdychały do niego wszystkie

dziewczęta.

- Przecież leje, głuptasku. Nie zauważyłaś? - powiedział.

- Jeszcze nie leje, tylko pogrzmiewa. Czyżbyś bał się kilku piorunów? -

podkpiwała z niego.

- Lubisz stawiać czoła burzy, co? - spytał sucho. Beth chwyciła przyjaciela za

obie ręce i pociągnęła w stronę drzwi.

- Lubię wszystko, co jasne i podniecające, drogi chłopcze! - rzuciła

wyzywająco. - Przecież zaręczyłam się z tobą, może nie?

Na te słowa Zachary parsknął śmiechem i nie opierał się dłużej. Wybiegli z

domu ramię w ramię.

Alexander Wickham - lord Roth - był piekielnie zmęczony. Po czternastu

bitych godzinach jazdy z hrabstwa Surrey, i to w nieustającej burzy, miał wrażenie, że

za chwilę się udusi w parnym wnętrzu karety. Jego pies o imieniu Cień, ogromny

mieszaniec, który nie wiedzieć po kim odziedziczył śnieżnobiałą sierść, leżał

naprzeciw swego pana, oparty o poduszki.

Do nieskazitelnego wnętrza podróżnej karety wdarła się woń pleśni i mokrej

psiej sierści; przesycone wilgocią powietrze było aż lepkie i sprawiało, że ciemno-

szare pantalony kleiły się jego lordowskiej mości do dobrze umięśnionych ud.

Lord Roth nie zdecydował się jednak na zastukanie w dach powozu laską ze

złotą lwią główką, by zwrócić uwagę spowitego w pelerynę stangreta. Gdyby się

zatrzymali na tym przeklętym wrzosowisku dla rozprostowania nóg i odetchnięcia

świeżym powietrzem, prawdopodobnie konie nie zdołałyby potem wyciągnąć

wąskich kół powozu z rozmiękłego, kleistego gruntu Kornwalii. Ach, to

kornwalijskie odludzie! - wzdychał Alex. Leży toto gdzieś na końcu świata! To tutaj

Allen Danice - Bracia rywale.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: