Hassel Sven - Batalion marszowy part 4.pdf - eBooki - McKill

SVEN HASSEL

BATALION MARSZOWY

POLSKI INSTYTUT WYDAWNICZY

Książki Svena Hassela wydane przez PIW: Widziałem, jak umierają

Towarzysze broni

Gestapo, Monte Cassino.

W przygotowaniu: Generał SS

- To była hiszpańska wojna domowa - powiedział Barcelona Blum,

spluwając swobodnie przez otwarty luk rosyjskiego czołgu, którym

podróżowaliśmy.

- Zacząłem walczyć dla jednych, a skończyłem walcząc dla drugich.

Najpierw byłem „miliciano" w Servicios Especiales. Potem schwytali

mnie nacjonaliści i gdy przekonałem ich, że byłem tylko niewinnym

Niemcem, który został siłą wcielony do służby przez Generała Miaja,

wepchnęli mnie do drugiego batalionu, trzeciej kompanii i zmusili,

bym teraz walczył dla nich. Choć proszę was, jeśli o mnie chodzi, to

nie było między nimi żadnej różnicy... W Especiales zgarnialiśmy

wszystkich podejrzanych o bycie faszystą albo sabotaży-stą i

zabieraliśmy ich do Calle del Ave Maria w Madrycie. Ustawialiśmy

ich zwykle pod ścianą rzeźni, w której piasek był tak suchy, że krew

wsiąkała weń w kilka sekund. Nie trzeba było nic sprzątać...

Zazwyczaj woleliśmy do nich strzelać jak stali, ale niektóre

skurczybyki tak się kuliły, że za cholerę nie można było ich ruszyć. W

ostatnim momencie zawsze krzyczeli, „Niech żyje Hiszpania!"...

Rzecz jasna, jak wpadłem w łapska Nacjonalistów, to było tak samo,

tyle że odwrotnie. Jedyna różnica była taka, że kazali nam ich

rozstrzeliwać siedzących i odwróconych plecami. Ale w końcu i tak

wszystko się sprowadzało do tego samego. Ci też krzyczeli „Niech

żyje Hiszpania!" zanim umierali. Najśmieszniejsze jest to, ze wszyscy

uważali się za patriotów. Ale jak już przyszło co do czego, to był

tylko jeden sposób, by pokazać,

że jesteś po właściwej stronie. Musiałeś kogoś zadenuncjować. Nie

miało najmniejszego znaczenia, kto to był, grunt żeby kogoś sypnąć. I

tak nie mieli żadnej szansy na obronę. Zawsze kazano im się zamknąć,

zanim jeszcze otworzyli usta...

Jak przyszedł koniec wojny, to zaczęliśmy mieć poważne problemy.

Praktycznie zrobiła się pięcioletnia lista oczekujących na rozwałkę.

Musieliśmy przejąć areny do walki z bykami. Wpędzaliśmy ich na

arenę i kosiliśmy seriami z cekaemów. Mieliśmy cztery szwadrony

Maurów do pomocy. To byli dopiero morderczy skurwysyni... Po

jakimś czasie nawet policja się dołączyła. Każdy chciał postrzelać... A

na końcu i tak wszyscy zdychali tak samo. Nie było tam różnicy, po

której stronie byłeś.

Zapadła chwila ciszy na refleksje. Potem odezwał się Mały, w typowy

dla siebie, bezpośredni sposób.

- Już mnie wkurwia ta pieprzona Wojna Domowa. Nie mieli tam

żadnych panienek w tej Hiszpanii czy jak?

Barcelona wzruszył tylko ramionami i przetarł oczy wewnętrzną

stroną dłoni, jakby próbował w ten sposób powstrzymać wspomnienia

rzezi. Zaczął mówić o innych rzeczach. O pomarańczowych gajach i

winnicach i ludziach tańczących na ulicach. Wkrótce zapomnieli

piekące zimno i lodowate śniegi Rosji i choć na chwilę, czuli tylko

słonce i piasek odległej Hiszpanii z opowieści Barcelony. ., , -

Rozdział 1

Po ogromnych, otwartych przestrzeniach stepów wiał wieczny wiatr,

wzbijając śnieg w kłębowiska białych wirów. Czołgi rozciągnęły się

w długiej linii, jeden za drugim. Były teraz nieruchome, a ich załogi

kuliły się po zawietrznej stronie pojazdów, próbując choćby trochę się

zasłonić.

Mały leżał pod naszym Panzer 4. Porta przyszykował sobie gniazdko

pomiędzy śladami gąsienic i siedział teraz jak śnieżna sowa, z szyją

głęboko wciśniętą w ramiona. Między jego nogami, fioletowy i

szczękający zębami, przykucnął Legionista.

Na razie nasze pośpieszne natarcie się zatrzymało. Nikt z nas nie

wiedział, dlaczego i szczerze powiedziawszy, to niewiele nas to

obchodziło. Wojna wciąż była wojną, nieważne czy kolumna

posuwała się naprzód, czy stała. Nie warto się przejmować. Julius

Heide, który wykopał sobie dziurę w śniegu, zasugerował grę w

oczko, ale mieliśmy zbyt zmarznięte dłonie, by utrzymać w nich

karty. Legionista miał poważnie odmrożone palce i uszy, a lecznicza

maść, którą stosowaliśmy, zdawała się tylko pogarszać odmrożenia.

Porta już pierwszego dnia wyrzucił swój przydział narzekając, że

maść śmierdzi kocim gównem.

Po jakimś czasie pojawił się Stary, walcząc z wiatrem, by do nas

dotrzeć. Wszyscy spojrzeliśmy na niego wyczekująco, wiedząc, że

przychodzi wprost od dowódcy.

- No i? - spytał Porta.

Stary nie odpowiedział od razu. Rzucił swój karabin na ziemię i

ostrożnie usiadł obok na śniegu. Następnym krokiem było rytualne

zapalenie fajki, sławnej starej fajki z przykrywką na cybuchu, którą

Stary zrobił sam. Legionista podał mu swoją zapalniczkę. Była to

najlepsza zapalniczka na całym świecie, która znana była z tego, że

jeszcze nigdy się nie zepsuła. Ona także była domowej roboty,

wykonana ze starego ołowianego pudełka, żyletki, kilku kawałków

szmaty i kamyczka do zapalniczki.

- No i? - nalegał Porta niecierpliwiąc się. -Co powiedział?

Leżący pod czołgiem Mały zaczął się uderzać po udach, by pobudzić

przepływ krwi.

- Jezu, to jest zabójcze! - Pomasował delikatnie zgrubiałą skórę na

policzkach. - Czy ktoś tu nie mówił, że wiosna jest tuż za rogiem?

- Jeszcze jak, cholerne święta są za trzy tygodnie! - odpowiedział

ponuro Porta.

- I mogę ci tu i teraz oświadczyć, że jedyny prezent, jaki dostaniesz, to

będzie kulka w łeb od Iwana.

Zmartwiałymi palcami Stary wyjął z kieszeni kurtki mapę i ostrożnie

zaczął ją rozprostowywać na śniegu.

- Macie. Tam właśnie ruszamy.

Pokazał na punkt zaznaczony na mapie. Mały wyczołgał się ze

swojego legowiska, by też spojrzeć.

- Kotylnikowo - powiedział Stary, stukając palcem w mapę -

Trzydzieści kilometrów za linią frontu. Z Kotylnikowa ruszamy w

kierunku jakiegoś miejsca zwanego Obilnoje, aby przyjrzeć się ruskim

żołnierzom. Zobaczymy, co robią i ilu ich to robi... Innymi słowy,

ruszamy na rekonesans. No i gdyby tak przypadkiem się okazało, że

jesteśmy odcięci bez możliwości powrotu - Stary uśmiechnął się miło

- mamy rozkaz, by próbować nawiązać kontakt z Czwartą Armią

Rumuńską, która jak się sądzi powinna być gdzieś na południowy-

zachód od Wołgi... No, przynajmniej teraz. Bóg jeden wie, gdzie

Rumuni będą, jak zechcemy do nich dołączyć. Pewnie zmazani z

powierzchni ziemi.

Chwila ciszy. Głośne pierdnięcie Porty mniej lub bardziej wyraziło

poglądy całej grupy.

- Kto ma nietoperza zamiast mózgu, ty czy dowódca? Iwany nie są

ślepe, wiesz? Zauważą czołgi z paru kilometrów.

Stary ponownie uśmiechnął się z sympatią.

- Ale jest jeszcze coś. Poczekajcie aż usłyszycie wszystko.

Wyjął fajkę z ust i zaczął się gruntownie drapać w ucho ustnikiem.

- Pomysł polega na tym, żeby się przebrać w rosyjskie mundury i

poruszać się za ich liniami w dwóch zdobycznych T34.

Legionista usiadł gwałtownie. , „ „

- To prawie tożsame z samobójstwem. -Miał oskarżający ton głosu -

Nie mają prawa tego zrobić. Jeśli Iwan nas dorwie przebranych w jego

ciuchy, to już po nas.

- To może być szybsza śmierć niż powolne zamarzanie na Kołymie -

mruknął Stary.

- Z dwojga złego to chyba taką preferuję.

Nie dając nam szansy na dalsze komentarze, postawił nas na nogi i

powlekliśmy się w nieładzie w kierunku pojazdu dowódcy.

Kapitan Lander nie był zbyt długo z batalionem. Pochodził z Lesvig i

wiadomo było, że jest fanatycznym hitlerowcem. Podejrzane plotki

mówiące o znęcaniu się kapitana nad dziećmi dotarły do zawsze

otwartych żołnierskich uszu na froncie. Porta, jak zwykle, był

jedynym, który dokopał się prawdy poprzez swojego przyjaciela

Federsa. Wyłoniła się opowieść o lodowatych kąpielach w pewnej

„placówce korekcyjnej", z którą, jak na to wyglądało, Kapitan Lander

był związany. Nie byliśmy tym wszystkim specjalnie zdziwieni.

Wielu, którzy wstąpili do batalionu, miało przeszłe życia, o których

woleli nie wspominać. Ludzie, którzy klepali cię po ramieniu i

nazywali przyjacielem, którzy z ochotą rozdawali swoje papierosy,

którzy dostawali paczki szynki i bekonu z Danii i którzy przechwalali

się swoim podejściem do ludności na okupowanych terytoriach -

wszystkich ich prędzej czy później do-ścigała ich przeszłość i wtedy

Porta lub Legionista decydowali o ich przyszłości. Niektórzy

dostawali cios nożem w plecy podczas szturmu; niektórzy

pozostawiani byli mrozowi; jeszcze inni byli przekazywani Iwanowi.

Co Rosjanie z nimi robili, nigdy się nie dowiedzieliśmy. Chyba to

nawet lepiej.

Kapitan Lander czekał na nas, stojąc z szeroko rozstawionymi

nogami, opierając na biodrach dłonie osłonięte rękawicami. Był

niewysokim, grubawym człowieczkiem około pięćdziesiątki, byłym

właścicielem małych delikatesów. Uwielbiał cytować biblię i

wygłaszać uwznioślone przemowy. Kiedykolwiek stawiał kogoś przed

sądem polowym, mówił: „To dotyka mnie jeszcze bardziej niż ciebie,

ale taka właśnie jest wola Boga. Jego drogi są nieprzeniknione, gdy

sprowadza zbłąkaną owieczkę z powrotem na ścieżkę prawości".

Kapitan Lander dużo się modlił. Między posiłki zawsze wplatał długą

modlitwę. Przed podpisaniem rozkazów egzekucji rosyjskich cywili

(uznanych wyłącznie przez niego za partyzantów) niezmiennie

przywoływał Ducha Świętego. Widok zniekształconych i pełnych kul

ciał wywoływał jedynie komentarz, że ci, którzy walczą mieczem, od

miecza powinni zginąć. W dniu, w którym osobiście zabił młodą

dziewczynę, wyrzekł takie oto perły mądrości: „W królestwie Pana

znajdziesz lepszy świat niż tu". Pogładził ją delikatnie po włosach i

musiał strzelić dwukrotnie, zanim udało mu się wreszcie wysłać ją do

wyżej wymienionego królestwa. W zasadzie wyglądało na to, że w

jego głowie panował zamęt i nie potrafił już odróżnić Boga od Adolfa

Hitlera. Kapitan zachowywał zdroworozsądkowy dystans od pola

walki. Jego żelazny krzyż był zwyczajnie rezultatem kolosalnej

biurokratycznej faux-pas. Kiedy w pułku zapragnęli się dowiedzieć,

jakie to akty heroizmu stały za przyznanym odznaczeniem,

podpułkownik Hinka otrzymał rozkazy bezpośrednio z samej góry na

Bendlerstrasse, by natychmiast przerwać dochodzenie.

Stary złożył swój raport i kapitan Lander zwrócił ku nam swe

grobowe oblicze.

- Wojna - wytłumaczył z powagą - domaga się ofiar. Taka jest wola

Boga. Jeśli wojna nie zabija, to nie jest to wojna. Misja, na którą was

Hassel Sven - Batalion marszowy part 4.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: