kodeks karny.pdf

©Kancelaria Sejmu

s. 1/98

USTAWA

z dnia 6 czerwca 1997 r.

Kodeks karny

Opracowano na pod-

stawie: Dz.U. z 1997

r. Nr 88, poz. 553, Nr

128, poz. 840, z 1999

r. Nr 64, poz. 729, Nr

83, poz. 931, z 2000 r.

Nr 48, poz. 548, Nr

93, poz. 1027, Nr 116,

poz. 1216, z 2001 r.

Nr 98, poz. 1071, z

2003 r. Nr 111, poz.

1061, Nr 121, poz.

1142, Nr 179, poz.

1750, Nr 199, poz.

1935, Nr 228, poz.

2255, 2004 r. Nr 25,

poz. 219, Nr 69, poz.

626, Nr 93, poz. 889,

Nr 243, poz. 2426, z

2005 r. Nr 86, poz.

732, Nr 90, poz. 757,

Nr 132, poz. 1109, Nr

163, poz. 1363, Nr

178, poz. 1479, Nr

180, poz. 1493, z 2006

r. Nr 190, poz. 1409,

Nr 218, poz. 1592, Nr

226, poz. 1648 .

CZĘŚĆ OGÓLNA

Rozdział I

Zasady odpowiedzialności karnej

Art. 1.

§ 1. Odpowiedzialności karnej podlega ten tylko, kto popełnia czyn zabroniony

pod groźbą kary przez ustawę obowiązującą w czasie jego popełnienia.

§ 2. Nie stanowi przestępstwa czyn zabroniony, którego społeczna szkodliwość

jest znikoma.

§ 3. Nie popełnia przestępstwa sprawca czynu zabronionego, jeżeli nie można mu

przypisać winy w czasie czynu.

Art. 2.

Odpowiedzialności karnej za przestępstwo skutkowe popełnione przez zaniechanie

podlega ten tylko, na kim ciążył prawny, szczególny obowiązek zapobiegnięcia

skutkowi.

Art. 3.

Kary oraz inne środki przewidziane w tym kodeksie stosuje się z uwzględnieniem

zasad humanitaryzmu, w szczególności z poszanowaniem godności człowieka.

Art. 4.

§ 1. Jeżeli w czasie orzekania obowiązuje ustawa inna niż w czasie popełnienia

przestępstwa, stosuje się ustawę nową, jednakże należy stosować ustawę obo-

wiązującą poprzednio, jeżeli jest względniejsza dla sprawcy.

§ 2. Jeżeli według nowej ustawy czyn objęty wyrokiem zagrożony jest karą, której

górna granica jest niższa od kary orzeczonej, wymierzoną karę obniża się do

górnej granicy ustawowego zagrożenia przewidzianego za taki czyn w nowej

ustawie.

2007-01-17

©Kancelaria Sejmu

s. 2/98

§ 3. Jeżeli według nowej ustawy czyn objęty wyrokiem nie jest już zagrożony karą

pozbawienia wolności, wymierzoną karę pozbawienia wolności podlegającą

wykonaniu zamienia się na grzywnę albo karę ograniczenia wolności, przyjmu-

jąc że jeden miesiąc pozbawienia wolności równa się 60 stawkom dziennym

grzywny albo 2 miesiącom ograniczenia wolności.

§ 4. Jeżeli według nowej ustawy czyn objęty wyrokiem nie jest już zabroniony pod

groźbą kary, skazanie ulega zatarciu z mocy prawa.

Art. 5.

Ustawę karną polską stosuje się do sprawcy, który popełnił czyn zabroniony na tery-

torium Rzeczypospolitej Polskiej, jak również na polskim statku wodnym lub po-

wietrznym, chyba że umowa międzynarodowa, której Rzeczpospolita Polska jest

stroną, stanowi inaczej.

Art. 6.

§ 1. Czyn zabroniony uważa się za popełniony w czasie, w którym sprawca działał

lub zaniechał działania, do którego był obowiązany.

§ 2. Czyn zabroniony uważa się za popełniony w miejscu, w którym sprawca dzia-

łał lub zaniechał działania, do którego był obowiązany, albo gdzie skutek sta-

nowiący znamię czynu zabronionego nastąpił lub według zamiaru sprawcy

miał nastąpić.

Art. 7.

§ 1. Przestępstwo jest zbrodnią albo występkiem.

§ 2. Zbrodnią jest czyn zabroniony zagrożony karą pozbawienia wolności na czas

nie krótszy od lat 3 albo karą surowszą.

§ 3. Występkiem jest czyn zabroniony zagrożony grzywną powyżej 30 stawek

dziennych, karą ograniczenia wolności albo karą pozbawienia wolności prze-

kraczającą miesiąc.

Art. 8.

Zbrodnię można popełnić tylko umyślnie; występek można popełnić także nieumyśl-

nie, jeżeli ustawa tak stanowi.

Art. 9.

§ 1. Czyn zabroniony popełniony jest umyślnie, jeżeli sprawca ma zamiar jego po-

pełnienia, to jest chce go popełnić albo przewidując możliwość jego popełnie-

nia, na to się godzi.

§ 2. Czyn zabroniony popełniony jest nieumyślnie, jeżeli sprawca nie mając zamia-

ru jego popełnienia, popełnia go jednak na skutek niezachowania ostrożności

wymaganej w danych okolicznościach, mimo że możliwość popełnienia tego

czynu przewidywał albo mógł przewidzieć.

§ 3. Sprawca ponosi surowszą odpowiedzialność, którą ustawa uzależnia od okre-

ślonego następstwa czynu zabronionego, jeżeli następstwo to przewidywał albo

mógł przewidzieć.

2007-01-17

©Kancelaria Sejmu

s. 3/98

Art. 10.

§ 1. Na zasadach określonych w tym kodeksie odpowiada ten, kto popełnia czyn

zabroniony po ukończeniu 17 lat.

§ 2. Nieletni, który po ukończeniu 15 lat dopuszcza się czynu zabronionego okre-

ślonego w art. 134, art. 148 § 1, 2 lub 3, art. 156 § 1 lub 3, art. 163 § 1 lub 3,

art. 166, art. 173 § 1 lub 3, art. 197 § 3, art. 252 § 1 lub 2 oraz w art. 280, może

odpowiadać na zasadach określonych w tym kodeksie, jeżeli okoliczności

sprawy oraz stopień rozwoju sprawcy, jego właściwości i warunki osobiste za

tym przemawiają, a w szczególności, jeżeli poprzednio stosowane środki wy-

chowawcze lub poprawcze okazały się bezskuteczne.

§ 3. W wypadku określonym w § 2 orzeczona kara nie może przekroczyć dwóch

trzecich górnej granicy ustawowego zagrożenia przewidzianego za przypisane

sprawcy przestępstwo; sąd może zastosować także nadzwyczajne złagodzenie

kary.

§ 4. W stosunku do sprawcy, który popełnił występek po ukończeniu lat 17, lecz

przed ukończeniem lat 18, sąd zamiast kary stosuje środki wychowawcze,

lecznicze albo poprawcze przewidziane dla nieletnich, jeżeli okoliczności

sprawy oraz stopień rozwoju sprawcy, jego właściwości i warunki osobiste za

tym przemawiają.

Art. 11.

§ 1. Ten sam czyn może stanowić tylko jedno przestępstwo.

§ 2. Jeżeli czyn wyczerpuje znamiona określone w dwóch albo więcej przepisach

ustawy karnej, sąd skazuje za jedno przestępstwo na podstawie wszystkich

zbiegających się przepisów.

§ 3. W wypadku określonym w § 2 sąd wymierza karę na podstawie przepisu

przewidującego karę najsurowszą, co nie stoi na przeszkodzie orzeczeniu in-

nych środków przewidzianych w ustawie na podstawie wszystkich zbiegają-

cych się przepisów.

Art. 12.

Dwa lub więcej zachowań, podjętych w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z

góry powziętego zamiaru, uważa się za jeden czyn zabroniony; jeżeli przedmiotem

zamachu jest dobro osobiste, warunkiem uznania wielości zachowań za jeden czyn

zabroniony jest tożsamość pokrzywdzonego.

Rozdział II

Formy popełnienia przestępstwa

Art. 13.

§ 1. Odpowiada za usiłowanie, kto w zamiarze popełnienia czynu zabronionego

swoim zachowaniem bezpośrednio zmierza do jego dokonania, które jednak

nie następuje.

2007-01-17

©Kancelaria Sejmu

s. 4/98

§ 2. Usiłowanie zachodzi także wtedy, gdy sprawca nie uświadamia sobie, że do-

konanie jest niemożliwe ze względu na brak przedmiotu nadającego się do po-

pełnienia na nim czynu zabronionego lub ze względu na użycie środka nie na-

dającego się do popełnienia czynu zabronionego.

Art. 14.

§ 1. Sąd wymierza karę za usiłowanie w granicach zagrożenia przewidzianego dla

danego przestępstwa.

§ 2. W wypadku określonym w art. 13 § 2 sąd może zastosować nadzwyczajne zła-

godzenie kary, a nawet odstąpić od jej wymierzenia.

Art. 15.

§ 1. Nie podlega karze za usiłowanie, kto dobrowolnie odstąpił od dokonania lub

zapobiegł skutkowi stanowiącemu znamię czynu zabronionego.

§ 2. Sąd może zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary w stosunku do sprawcy,

który dobrowolnie starał się zapobiec skutkowi stanowiącemu znamię czynu

zabronionego.

Art. 16.

§ 1. Przygotowanie zachodzi tylko wtedy, gdy sprawca w celu popełnienia czynu

zabronionego podejmuje czynności mające stworzyć warunki do przedsięwzię-

cia czynu zmierzającego bezpośrednio do jego dokonania, w szczególności w

tymże celu wchodzi w porozumienie z inną osobą, uzyskuje lub przysposabia

środki, zbiera informacje lub sporządza plan działania.

§ 2. Przygotowanie jest karalne tylko wtedy, gdy ustawa tak stanowi.

Art. 17.

§ 1. Nie podlega karze za przygotowanie, kto dobrowolnie od niego odstąpił, w

szczególności zniszczył przygotowane środki lub zapobiegł skorzystaniu z nich

w przyszłości; w razie wejścia w porozumienie z inną osobą w celu popełnienia

czynu zabronionego, nie podlega karze ten, kto nadto podjął istotne starania

zmierzające do zapobieżenia dokonaniu.

§ 2. Nie podlega karze za przygotowanie osoba, do której stosuje się art. 15 § 1.

Art. 18.

§ 1. Odpowiada za sprawstwo nie tylko ten, kto wykonuje czyn zabroniony sam al-

bo wspólnie i w porozumieniu z inną osobą, ale także ten, kto kieruje wykona-

niem czynu zabronionego przez inną osobę lub wykorzystując uzależnienie in-

nej osoby od siebie, poleca jej wykonanie takiego czynu.

§ 2. Odpowiada za podżeganie, kto chcąc, aby inna osoba dokonała czynu zabro-

nionego, nakłania ją do tego.

§ 3. Odpowiada za pomocnictwo, kto w zamiarze, aby inna osoba dokonała czynu

zabronionego, swoim zachowaniem ułatwia jego popełnienie, w szczególności

dostarczając narzędzie, środek przewozu, udzielając rady lub informacji; od-

powiada za pomocnictwo także ten, kto wbrew prawnemu, szczególnemu obo-

2007-01-17

s. 5/98

wiązkowi niedopuszczenia do popełnienia czynu zabronionego swoim zanie-

chaniem ułatwia innej osobie jego popełnienie.

Art. 19.

§ 1. Sąd wymierza karę za podżeganie lub pomocnictwo w granicach zagrożenia

przewidzianego za sprawstwo.

§ 2. Wymierzając karę za pomocnictwo sąd może zastosować nadzwyczajne złago-

dzenie kary.

Art. 20.

Każdy ze współdziałających w popełnieniu czynu zabronionego odpowiada w grani-

cach swojej umyślności lub nieumyślności niezależnie od odpowiedzialności pozo-

stałych współdziałających.

Art. 21.

§ 1. Okoliczności osobiste, wyłączające lub łagodzące albo zaostrzające odpowie-

dzialność karną, uwzględnia się tylko co do osoby, której dotyczą.

§ 2. Jeżeli okoliczność osobista dotycząca sprawcy, wpływająca chociażby tylko na

wyższą karalność, stanowi znamię czynu zabronionego, współdziałający pod-

lega odpowiedzialności karnej przewidzianej za ten czyn zabroniony, gdy o tej

okoliczności wiedział, chociażby go nie dotyczyła.

§ 3. Wobec współdziałającego, którego nie dotyczy okoliczność określona w § 2,

sąd może zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary.

Art. 22.

§ 1. Jeżeli czynu zabronionego tylko usiłowano dokonać, podmiot określony w art.

18 § 2 i 3 odpowiada jak za usiłowanie.

§ 2. Jeżeli czynu zabronionego nie usiłowano dokonać, sąd może zastosować nad-

zwyczajne złagodzenie kary, a nawet odstąpić od jej wymierzenia.

Art. 23.

§ 1. Nie podlega karze współdziałający, który dobrowolnie zapobiegł dokonaniu

czynu zabronionego.

§ 2. Sąd może zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary w stosunku do współ-

działającego, który dobrowolnie starał się zapobiec dokonaniu czynu zabronio-

nego.

Art. 24.

Odpowiada jak za podżeganie, kto w celu skierowania przeciwko innej osobie postę-

powania karnego nakłania ją do popełnienia czynu zabronionego; w tym wypadku

nie stosuje się art. 22 i 23.

2007-01-17

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: