016.pdf

J K M K O M E N T U J E c z y t a j s t r .1 4

idź

TYLKO Z D R O W E RYBY

P Ł Y N Ą P O D P R Ą D

ISSN 1734-2708, INDEKS 332143, nakład 10 000 egz.

ROK 3, NR 11 (16) LISTOPAD 2005, CENA 1 zł ( VAT 0%)

dokąd prowadzą SENTYMENTY?

SENTYMENTY?

ouczając bardzo “uduchowionych” chrze-

ścijan w Koryncie, apostoł Paweł napisał:

“Cóż tedy? Będę się modlił duchem, będę

się modlił i rozumem” (1 Kor 14,15)

Jednym z głównych problemów tych niedojrza-

łych (1 Kor 3,1) chrześcijan było kierowanie się w

poważnych wyborach moralnych odruchami serca

czy głosu wewnętrznego pozostającymi w wyraź-

nym konflikcie z wolą Boga i zdrowym rozsądkiem

(np. 1 Kor 5,1-2).

Podobny problem zaobserwował Jezus u współczesnych Mu Żydów: “Nie sądźcie z pozoru, ale sądź-

cie sprawiedliwie.” (Jan 7,24)

Niestety w dzisiejszych czasach problem sentymentalizmu chrześcijan stał się jeszcze bardziej palący.

Zamiast nie być już “dziećmi miotanymi i unoszonymi lada wiatrem nauki przez oszustwo ludzkie i przez

podstęp, prowadzący na bezdroża błędu” (Ef 4,14), współcześni chrześcijanie wysuwają się na czoło ofiar

własnej naiwności. Wystarczy, że jakiś sprytny, a plugawy “wielki autorytet” szepnie im słówko, że np.

“wszyscy wierzymy w tego samego Boga”, a już gotowi są modlić się razem z żydami i muzułmanami (a

nawet animistami!!!), zapominając, że “nie ma żadnego innego imienia pod niebem, danego ludziom, przez

c.d. na str.10

LIBERAŁ W KRAJU SOCJALISTÓW

– WZLOT I UPADEK LUDWIGA ERHARDA

UD , KTÓRY NIE BYŁ CUDEM

wbrew stanowisku alianckich władz oku-

pacyjnych, naprawdę graniczy z cudem.

Chcę przedstawić bliżej drogę życiową

człowieka, który jak mówił Pawlak “miał

dyplom, co to myśleć nie przeszkadzał”, i

pokazać, jak odniósł swój sukces. Mam

nadzieję, że w Polsce coś takiego też

może się zdarzyć.

Istnieje taka definicja kompromisu:

“Jest to sztuka podzielenia ciastka tak,

żeby każdy myślał, że dostał największy

kawałek”. Jej autorem jest Ludwig Erhard.

Pozostawił po sobie zresztą więcej po-

dobnych aforyzmów. On sam w pewnym

momencie zdecydowanie odmówił dziele-

nia ciastka, które jeszcze nie zostało

Odbudowę Republiki Federalnej Niemiec po drugiej wojnie światowej

nazwano “niemieckim cudem gospodarczym”. W sierpniowym numerze

“Idź Pod Prąd” doktor Tomasz Cukiernik przedstawił ją z punktu widzenia

ekonomisty. Jej powodzenie jest w znacznej mierze skutkiem energii,

odwagi i determinacji jednego człowieka – profesora Ludwiga Erharda,

który najpierw jako doradca okupacyjnych władz amerykańskich, potem

minister finansów, wicekanclerz i wreszcie kanclerz RFN dbał o to, żeby

gospodarka niemiecka miała właściwe warunki do rozwoju. Nie lubił okre-

ślenia “cud gospodarczy”. Kiedy tylko mógł, tłumaczył, że żaden cud się tu

nie zdarzył, że był to skutek podjęcia dobrze przemyślanych decyzji i ich

konsekwentnej realizacji.

To prawda, gospodarka wolnorynkowa musiała przynieść Niemcom

rozwój i dobrobyt, ale to, że Erhardowi udało się ją wprowadzić, wbrew

woli swoich rodaków, wbrew obowiązującemu prawu i - co ważniejsze -

Chojecki, Karnowski, Korwin-

Mikke, Miąsik, Osińska, Pajew-

ski, Pijaczyński, Rybiński, Set-

kowicz, Włodarczyk

c.d. na str.4

W tym numerze: piszą:

Rzeczpospolitej artykuł Piotra Bratkow-

skiego o Adamie Michniku. Autor, wywo-

dzący się z wąskiego kręgu Gazety Wyborczej,

przyznaje niemal wprost, że naczelny GW przeżywa

głęboki kryzys. To pierwszy tak wyraźny publiczny

sygnał wychodzący od osoby blisko związanej z

Michnikiem.

Tekst jest niestety pełen niedopowiedzeń, bo

Piotr Bratkowski próbuje opisywać debatę o Michni-

ku jako osoba z zewnątrz, w czym nie jest zbyt wia-

rygodny.

Warto jednak odnotować trzy wątki. I do każde-

go słowo polemiki.

PB: Pojednanie z generałami stanu wojennego

miało być dla Michnika nie grą polityczną, ale natu-

ralnym odruchem stanięcia w obronie słabszego,

któremu miałby - według Michnika - zagrażać lincz.

"Fałszywie zinterpretował generałów i cały obóz

postkomunistyczny jako przegranych historii, którym

zgodnie z poczuciem honoru należy pięknie okazać

łaskę" - twierdzi Piotr Bratkowski.

MK: Może warto by nad tą tezą się pochylić,

gdyby Adam Michnik nie trzymał tej linii do dzisiaj.

Gdyby w pewnym momencie stwierdził, że się po-

mylił, a postkomuniści de facto dzierżą władzę eko-

nomiczną i medialną. Momentem, gdy na pewno nie

można było już tego nie widzieć, był rok 1993 i wy-

grana SLD-PSL.

PB: Michnik nie tylko nie jest żadną polityczną

potęgą, ale nigdy nią nie był. "Rzekomą wszechmoc

polityczną Michnika podważa ilość poniesionych

przez niego porażek" - mówi Autor i wymienia: Unia

Demokratyczna roztrwoniona, lustracja wraca do

łask, Cimoszewicz poza sceną polityczną.

MK: To prawda, że świat Redaktora się rozpa-

da, wiele projektów się rozsypało. Ale nikt nie twier-

dzi, że siła Michnika polegała na zdolności kreowa-

nia politycznych bytów - raczej wwiercał się w istnie-

jące, a przede wszystkim potrafił niszczyć przeciwni-

ka. Fakt, że po kilkunastu latach poniósł kilka klęsk

też nie dowodzi, że zawsze był słaby.

PB: Michnik jest aż tak źle oceniany, bo kiero-

wał potężną Gazetą Wyborczą. Wywołało to pomie-

szanie ról: redaktora ponad podziałami, polityka i

intelektualisty. A więc może lepiej gdyby na począt-

ku lat 90. nie wchodził do tej rzeki, ale pozostał tylko

polemistą? Cytat: "Być może Wyborcza, postrzega-

na od lat jako główna siła Michnika, to aksamitna

MICHNIK

klatka dla jego anarchicznego umysłu". Bratkowski

zdaje się radzić: rzuć to stanowisko, wróć do pisa-

nia, a odzyskasz uwielbienie elit i młodzieży, zna-

czenie i szacunek!

MK: Niestety, tak się nie da. Piętnaście lat

publicystyki Adama Michnika i jego drużyny, wyni-

kająca z ich tez polityka GW i zaprzyjaźnionych (a

więc większości) mediów wywarły nieodwracalne

piętno na kształcie III RP, na stanie państwa, świa-

domości elit i na wychowaniu młodzieży. Tak ostra

dziś i powszechna krytyka dorobku Michnika nie

wynika z poczucia, że pomieszał role publicystycz-

ne z politycznymi, ale że kształt państwa i stan

społeczeństwa, które współtworzył (w stopniu nie-

porównywalnym chyba z nikim), jest zły. Że podsta-

wy tego państwa oparte są na fałszu i zapomnieniu.

Nie znaczy to, że za jakiś czas ta ocena się nie

zmieni. Ale dziś jest zła.

Michał Karnowski

an Stanisław Michalkiewicz nie na próżno

uważany jest za wyrafinowanego i błyskotli-

wego felietonistę. Pozazdrościć Mu można także

zmysłu obserwacji świata otaczających nas zjawisk

społeczno-politycznych i umiejętności patrzenia

głęboko poza "medialną zasłonę." Pomimo tych

niekwestionowanych przymiotów zdarza mi się z

Panem Stanisławem nie zgadzać. I oczywiście nie

ma w tym nic nadzwyczajnego - różnorodność moto-

rem rozwoju! Problem pojawia się wtedy, gdy nie

wiem do końca, o co Panu Stanisławowi chodzi.

Zdarza się to nader rzadko, ale wywołuje moją kon-

sternację - przecież głównym celem felietonisty nie

jest tylko zabawa słowem, ale przekazanie odbiorcy

jakiejś myśli. Kiedy nie mogę jej pojąć, zmuszony

jestem do wyboru, z kim z nas coś jest nie tak. Jeśli

mam do czynienia z autorem z podupadającej ostat-

nio stajni Michnika, nie waham się długo z decyzją.

Przy Panu Stanisławie mam ciężki orzech do zgry-

zienia...

Jakiż to jednak tekst wywołał we mnie takie

zamieszanie? Chodzi mianowicie o felieton "Wokół

"chrześcijańskiej" ekonomii" zamieszczony na

Interii ( http://biznes.interia.pl/news?inf=678497 ).

Temat nie jest związany z bieżącymi zawirowaniami

POPiSowej ekonomii socjalizmu, ale dotyczy kwestii

fundamentalnych dla gospodarki. Warto więc mieć

jasność poglądów na temat spraw najbardziej pod-

stawowych dla naszej fizycznej egzystencji.

Pan Stanisław zaczyna od stwierdzenia anoni-

mowego Pastora o następującej treści:

"Amerykańscy 'innowiercy' stworzyli najdosko-

nalszą gospodarkę jak dotąd na świecie. I tu jest

temat dla Polaków do przemyślenia". Znany

felietonista bez trudu wyciąga wnioski, o jakie cho-

dziło Pastorowi (choć może niepotrzebnie jego tytuł

okrasza cudzysłowem...): "Nietrudno domyślić się

intencji "Pastora"; najwyraźniej katolicyzm, bę-

dący religią przytłaczającej większości Polaków,

gospodarce nie sprzyja."

Po tak obiecującym wstępie zaczynają się dla

mnie intelektualne schody. Otóż Pan Stanisław sze-

roko i z finezją obnaża głupotę katolickiej nauki spo-

Panie Stanisławie, o co chodzi?

łecznej zawartej w katechizmie, szczególnie celnie

dworując sobie z tzw. "sprawiedliwości społecznej":

"Czymże w takim razie jest "sprawiedliwość

społeczna"? Wygląda na to, że czymś, czego ani

nie można utożsamić ze sprawiedliwością, ani

też nie można zmieścić w granicach porządku

moralnego. Czyżby chodziło o rodzaj haraczu

nakładanego na "gospodarkę" w zamian za

obietnicę "pokoju społecznego..." Cały wywód na

temat katechizmowej ekonomii puentuje tak celnym

sztychem, że aż ręce same składają mi się do okla-

sków: "Obawiam się jednak, że wskutek narzuca-

nia priorytetu "sprawiedliwości społecznej" po-

jawia się tendencja do podważania prawomoc-

ności praw ekonomicznych pod pretekstem, że

są one "niesprawiedliwe" i konstruowania

"trzeciej drogi", a więc ustroju gospodarczego,

jakiego świat nie widział. Sprawia to wrażenie

specyficznego ilorazu teorii naukowej i bzika."

Po tym niekłamanym zachwycie ogarnia mnie

jednak konsternacja. Oto już myślałem, że Pan

Stanisław przyłącza się do tezy Pastora o szkodli-

wości katolicyzmu w życiu gospodarczym, a tu czy-

tam: "twórcami teoretycznych fundamentów

gospodarki rynkowej byli katoliccy, XVI i XVII-

wieczni uczeni, głównie z uniwersytetu w Sala-

mance." Przyznam się bez bicia, że w swym nieuc-

twie nigdy nie słyszałem o tych szacownych katolic-

kich twórcach kapitalizmu i ich dokonaniach. Jeśli

jednak Autor twierdzi ze znawstwem, że kapitalizm

(przynajmniej w teorii) wymyślili katoliccy zakonnicy,

to chylę czoła i zaczynam sobie kombinować, że

pewnie kiedyś to był sobie dobry katolicyzm, który

sprzyjał wolności, własności i sprawiedliwości

(klasycznej), ale później jakieś psubraty tak go po-

przekręcały, że teraz jest siedliskiem socjalistycznej

myśli będącej "specyficznym ilorazem teorii nauko-

wej i bzika".

Moje kalkulacje okazują się jednak niezgodne

z myślą Autora, który dalej konkluduje:

"Gospodarka bowiem, podobnie jak fizyka, nie

jest ani "chrześcijańska", ani

"antychrześcijańska"." Już zaczynam sobie wyra-

biać nowe zdanie na temat poglądu Pana Stanisła-

wa na związek religia - gospodarka i ze zgrozą

myślę, że utrzymuje On brak takowego, gdy w na-

stępnym zdaniu czytam: "...warto zauważyć, że

sprawność gospodarki jest wprost proporcjo-

nalna do poziomu etycznego gospodarującej

społeczności(...)". Teraz już się pogubiłem nie na

żarty - Pastor, który twierdzi, że: "katolicyzm, bę-

dący religią przytłaczającej większości Pola-

ków, gospodarce nie sprzyja", nie ma racji. Kato-

licka nauka ekonomiczna według Pana Stanisława

to "iloraz teorii naukowej i bzika", jednak gospo-

darce polskiej jest obojętna. Ma na nią z kolei duży

wpływ "poziom etyczny społeczności". Już, już

wydaje mi się, że ogarniam myśl Autora: katolicka

nauka społeczna, choć bzdurna, sama w sobie na

nasz byt ekonomiczny nie ma wpływu, bo gospo-

darka jest areligijna. Katolicyzm jednak buduje w

społeczności, w której dominuje, tak wysoki średni

poziom etyczny, że kapitalizm rozwija się tam najle-

piej.

Nie muszę chyba dodawać, że znając naszą

rzeczywistość, skręcam się i buntuję przeciwko

takiej tezie, ale przynajmniej rozumiem Pana Stani-

sława. Okazuje się jednak, że jestem w wielkim

błędzie - otóż ostatnia myśl felietonu wprawia mnie

w osłupienie: "mapa biedy na świecie prawie

dokładnie pokrywa się z mapą fałszywych ide-

ologii". Czyżby Pan Michalkiewicz w sprawach

duchowych przeszedł na stronę "innowierców"?

Uradowałbym się niezmiernie, ale za pomocą po-

szlak nie mogę wysuwać aż tak daleko idących

wniosków. Muszę więc uznać, że obszary zdomino-

wane od przeszło dwu stuleci przez innowierców

(USA, Australia, Kanada, Nowa Zelandia, Szwajca-

ria, Anglia, Skandynawia) to “obszary biedy i fał-

szywych ideologii”, a Polska znajduje się w tym

najszczęśliwszym położeniu, bo i religię ma praw-

dziwą i bogactwo niekwestionowane...

Czy na pewno o to chodziło, Panie Stanisła-

wie???

Z niezmiennym poważaniem

Paweł Chojecki

KOMENTARZE KOMENTARZE KOMENTARZE

P IĘKNO “ TRZECIEJ DROGI ”

W UE zaproponowano całkowicie nowator-

skie podejście. Jego odkrycie można by bez

przesady porównać z wynalezieniem gospo-

darczego perpetuum mobile. Otóż europejscy

komisarze nie będą płacić wzorem kapitalistów

za pracę, nie zapłacą też za samo zatrudnienie,

oni ZAPŁACĄ za porzucenie pracy i zniszczenie

jej warsztatu!!!

Już zapewnili to rybakom – za rok niepracy

każdemu młodemu adeptowi tego zawodu przy-

obiecano 40000 zł (a starszym premię za znisz-

czenie kutra). Teraz przyszła kolej na plantatorów

buraków cukrowych – za każdy nieuprawiany

hektar dostaną 64,2% poprzednich dochodów – i

cukrownie – za każdą niewyprodukowaną tonę

cukru dostaną 3000 zł dotacji...

Pozostałe grupy zawodowe z tęsknotą cze-

kają, kiedy do nich dotrze to szczęście “trzeciej

drogi”.

STRACH PISAĆ...

Andrzej Lepper do niedawna (bo obecnie

przechodzi transformację ustrojową) głosił hasło

“trzeciej drogi”. Opierając się na “nauce” spo-

łecznej JP II odrzucał bezduszny kapitalizm i

czerwony socjalizm, proponując tajemniczą

“trzecią drogę”. Nikt do końca nie wiedział na

czym miałaby ona polegać, oprócz konieczności

wypłacania każdemu bezrobotnemu po 1000 zł.

Zdaje się jednak, że Unia Europejska odkry-

ła fantastyczny ustrój społeczny, który spodobał-

by się chyba wszystkim zwolennikom owej ta-

jemniczej nowej drogi.

W bezdusznym kapitalizmie człek dostatnie

tylko tyle ile sobie zapracuje.

W czerwonym socjalizmie pensja należała

się każdemu zatrudnionemu, a że zatrudnieni

musieli być wszyscy, wiec ukuł się slogan: “Czy

się stoi, czy się leży...”. Mimo wszystko jednak

do pracy chodzić trzeba było.

W poprzednim numerze w tekście “TRZEBA

TEGO ZABRONIĆ” prześmiewczo nawoływaliśmy

do zakazu rywalizacji sportowej w oparciu o narodo-

we reprezentacje. Okazało się, że w naszej cyrkowej

rzeczywistości największy absurd z dnia na dzień

może się stać rzeczywistością. Oto wypowiedz szefa

Międzynarodowej Federacji Piłkarskiej Seppa Blatte-

ra dla "Schweizer Illustrierte":

"Uważam, że gwizdanie jest ogromnym lekceważe-

niem i ubliżaniem narodowej chlubie, jaką jest hymn.

Może lepiej, aby nie odgrywać go przed meczami

międzynarodowymi" (cytat za PAP z 22.11.2005)

Red.

rzez parę

ładnych dni

niemal wszystkie me-

dia narzekały na rząd,

że sprowadzi na Pol-

skę katastrofę, bo jako

jedyny ma zamiar

wetować budżet UE.

Następnie zaczęto

chwalić ministra Melle-

ra za próbę organizo-

wania oporu antybu-

dżetowego w ramach

Wyszehradu. Nikt się

nie zająknął, co z bu-

dżetem już wykona-

nym, na rok 2004. A

kilka dni temu Europej-

ska Izba Audytorów

odmówiła Komisji

Europejskiej absolutorium za ten budżet. Już po raz

11, bo mimo wprowadzenia Zintegrowanego Systemu

Administracji i Kontroli IACS, w Unii

Oszołom

(na podst. Rzp z 25.11.2005, dodatek

Ekonomia

rynek)

SŁOWO - KLUCZ

Między III a IV Rzeczpospolitą

24.11.2005 na Katolickim Uniwersytecie Lubel-

skim odbyło się niezwykłe spotkanie w ramach kon-

ferencji Między III a IV Rzeczpospolitą zorganizowa-

nej przez Koło Naukowe Historyków tej Uczelni.

Właśnie temu, że organizowali ją studenci, zawdzię-

czamy tak trafny wybór dyskutantów (jestem przeko-

nany, że Kanclerz KUL, abp Życiński, nie wymyśliłby

tak ciekawego zestawienia...). By na żywo i obok

siebie zobaczyć takie osobowości jak: Antoni Macie-

rewicz, Bronisław Wildstein i Janusz Korwin-Mikke,

przyszło kilkaset osób szczelnie wypełniając aulę

KUL.

Dyskusja była ostra; w powietrzu latały określe-

nia:

“bzdura”, “idiota”, “motłoch” ( i to z ust wszystkich znamieni-

tych gości). Publiczność reagowała bardzo żywo, nagra-

dzając brawami co celniejsze puenty dyskutantów. Takie

debaty to miód w porównaniu z drętwotą serwowaną w

publicznej telewizji! Choć zdecydowana większość słucha-

czy nie miała dużo więcej niż 20 lat, to jednak ten sposób

rozmawiania o polityce mocno ich wciągnął.

Najbardziej tajemniczym tematem-słowem wrzuconym

do dyskusji przez JKM była “KONWERGENCJA”. Bez

zrozumienia znaczenia tego pojęcia nie sposób odszyfro-

wać przemian politycznych ostatnich 20 lat. Cóż to takiego

ta konwer-

gencja? Otóż

jest to umo-

wa pomiędzy

socjalistami

moskiewskimi a zachodnioeuropejskimi o wzajemnym dosto-

sowaniu obu ustrojów celem wzajemnego połączenia. W

Moskwie miano trochę złagodzić ich siermiężny socjalizm, a

w Brukseli trochę go “podrasować”, by już bez zbędnych

napięć mogły się one spotkać w pół drogi i objąć czułym

uściskiem. Tak właśnie doszło do pierestrojki i powstania

UE...

Optymistycznym akcentem był fakt, że w tym punkcie

Panowie Macierewicz i JKM wykazali daleko idącą zgod-

ność. Red. Wildstein do końca powątpiewał w taki spisek…

Z zaproszenia nie skorzystali: Janina Paradowska

i Andrzej Celiński.

p o -

wszechne było marnotrawstwo,

s z a l -

bierstwo, defraudacja, płacenie

n i e -

należnych subwencji, nie

mówiąc

o zwykłych błędach.

Audytorzy nie zaakceptowali

wydatków UE na pomoc regional-

ną, ochronę konsumentów, dy-

p l o m a c j ę unijną i inne sfery, a

p r z e d e wszystkim na subwencje

d l a rolnictwa. W tej dziedzinie

wyróżniono Hiszpanię i Grecję

oraz produkcję oliwy. Oto pewien

grecki owczarz miał w roku 2002 stado

4 7 0 owiec. W ciągu dwóch lat wilki pożarły mu

501 owiec, za co dostał odszkodowanie. Stado jednak

się nie zmniejszyło i Grek nadal pobiera dotacje dla

470 owiec.

Audytorzy orzekli, że wiedzą dokładnie, skąd się

biorą wpływy do budżetu, ale nie potrafią powiedzieć,

gdzie się podziewają. Jak powiedział brytyjski poseł do

PE, Daniel Hannan, gdyby prywatne przedsiębiorstwo

działało na tych zasadach, menedżerowie wylądowali-

by w więzieniu. Unią rządzą jednak politycy, toteż

nawet pani Edith Cresson, wzorowej Europejce, która

utrzymywała swojego dentystę na unijnej pensji jako

konsultanta, włos z głowy nie spadł.

Milton Friedman zauważył, że są dwa rodzaje

pieniędzy - moje pieniądze i wasze pieniądze. W Bruk-

seli wszystkie pieniądze są wasze. Można je wyrzucać

przez okna, bo nie są moje. Dyskusja o przyszłym

budżecie jest bardzo ważna, ale warto też porozma-

wiać o budżetach zamkniętych. Z punktu widzenia

moich pieniędzy.

Paweł Chojecki

fot. Radosław Kopeć

Maciej Rybiński, Rzeczpospolita

c.d. ze str.1

LIBERAŁ W KRAJU SOCJALISTÓW

– WZLOT I UPADEK LUDWIGA ERHARDA

upieczone i dlatego pomimo wielkich zasług koniec

jego kariery politycznej był gorzki. Choć nie było

rozsądnych powodów, musiał oddać władzę. Wbrew

temu, czego można by się było spodziewać, jego

upadku nie spowodowali socjaliści, lecz polityczni

sojusznicy - chadecy i liberałowie, którzy zawdzię-

czali mu tak wiele. To oni zwrócili się przeciwko

niemu i oskarżając o chciwość, nieczułość i arogan-

cję, zmusili do odejścia. To głównie ich winą jest, że

nie przetrwało to, co zbudował.

N IEMIECKA TRADYCJA

Wolność gospodarcza, którą dał Niemcom, była

sprzeczna z tym, do czego ich wychowywano i do

czego przywykli. Niewiele jest krajów, w których idee

i praktyki socjalistyczne są tak głęboko zakorzenio-

ne w sercach i umysłach ludzi, jak w Niemczech. To

przecież stamtąd pochodzili Marks i Engels. Bardzo

silne były tam partie socjalistyczne obiecujące lu-

dziom, że państwo może i powinno rozwiązać

wszystkie ich problemy. I bardzo wielu Niemców

wierzyło w to i nadal wierzy. Dlatego właśnie nie-

miecki kanclerz Otto von Bismarck uznał, że aby

zapobiec rewolucji, trzeba wprowadzić znaczną

część postulowanych przez socjalistów reform, a

przede wszystkim ubezpieczenia społeczne.

W roku 1883 jako pierwszy kraj na świecie

Niemcy wprowadziły obowiązkowe ubezpieczenia

chorobowe i wypadkowe. Parlament uchwalił tę

ustawę bardzo niechętnie. Wielu posłów czuło, że

przekraczają pewną niebezpieczna granicę, ale

cesarz Wilhelm I apelował o jej przyjęcie…

W roku 1890 Niemcy jako pierwszy kraj świata

wprowadziły obowiązkowe ubezpieczenia emerytal-

ne dla robotników. Utworzono system, w którym

pracujący utrzymywali emerytów. W czasach, gdy

rodziło się dużo dzieci, taki system zdawał egzamin i

rzeczywiście zabezpieczał on robotników przed

nędzą w starości. Płacący składkę emerytalną miał

też oczywiście mniejszą szansę, by dorobić się cze-

goś i zostać samemu przedsiębiorcą. Na tę drugą

stronę medalu niewielu jednak zwracało uwagę.

Państwo niemieckie nie tylko w sprawie obo-

wiązkowych ubezpieczeń dało przykład światu.

Przez cały czas swego urzędowania kanclerz Bi-

smarck starał się zastępować podatki bezpośrednie

pośrednimi – jak nasz ukochany VAT. Takie podatki

łatwiej ściągnąć, bo ludzie płacą je, kupując jakiś

towar, i nie buntują się przeciw nim. Po prostu ich

nie zauważają. Cieszą się, że państwo im “daje”, i

narzekają, że wszystko nie wiadomo dlaczego dro-

żeje…

Następni kanclerze szli za jego przykładem, a

dziś postępują tak niemal wszystkie rządy na świe-

cie.

Ingerencja państwa w gospodarkę utrudnia jej

rozwój, ale ułatwia przygotowania do wojny. To

następny powód, dla którego ją w Niemczech

wprowadzono. Dzięki niej wojny z Austrią i Francją

zakończyły się błyskotliwymi zwycięstwami. Pod-

czas pierwszej wojny światowej kontrolę państwa

nad gospodarką jeszcze pogłębiono, podporządko-

wując ją niemal całkowicie potrzebom sił zbrojnych.

Dzięki temu Niemcy były w stanie tak długo opierać

się przewadze aliantów. Zaproponowaną przez

Adolfa Hitlera receptą na powojenny chaos było

stopione w jedno z jego partią, wszechwładne pań-

stwo, które Niemcy powitali z radością.

I NNY SOCJALIZM

Warto sprostować tu pewną bezmyślnie po-

wtarzaną opinię, że III Rzesza była państwem

“skrajnie prawicowym”. Fakty temu przeczą. Istnia-

ło centralne planowanie gospodarcze, całkiem jak

w państwach socjalistycznych. W roku 1936 ogło-

szono pierwszy hitlerowski plan gospodarczy –

plan czteroletni obejmujący lata 1937 – 1940. Peł-

nomocnikiem do spraw planu czteroletniego był

Hermann Göring. Nie znacjonalizowano co prawda

wszystkich fabryk, ale w każdej działał komitet

zakładowy NSDAP, podobnie jak w każdym urzę-

dzie czy banku. Stopień “upartyjnienia” w III Rze-

szy był też podobny jak w państwach socjalistycz-

nych. W szczytowym momencie swego rozwoju

NSDAP liczyła około 8,5 mln członków. Sposób

organizacji i działania partii był bardzo podobny do

partii komunistycznej. Zresztą wielu narodowych

socjalistów było przedtem komunistami, a po klę-

sce Hitlera “przejrzeli na oczy” jeszcze raz, ale to

temat na osobny artykuł. Wszyscy pracownicy byli

członkami podporządkowanych partii związków

zawodowych skupionych w tak zwanym DAF –

Deutsche Arbeitsfront (Niemieckim Froncie Pracy).

Całkiem jak w państwach socjalistycznych. W Pol-

sce podobny twór istniał do roku 1980 i nazywał się

Centralna Rada Związków Zawodowych – CRZZ.

Dzień 1 maja był w III Rzeszy świętem państwo-

wym. Istniała dywizja SS “1 Mai”. Na zajętych tere-

nach ZSRS hitlerowcy utrzymali kołchozy. Nasuwa

się dość oczywisty wniosek, który trudno wycią-

gnąć tym wszystkim, którzy wierzą, że socjalizm to

coś dobrego. Niemcy Hitlera były państwem socja-

listycznym. Nie ma w tym nic dziwnego, w końcu

rządy w tym kraju sprawowała Narodowo-

Socjalistyczna Partia Robotnicza. Ta wersja socjali-

zmu różniła się trochę od sowieckiej, podobnie jak

niemieckie obozy koncentracyjne różniły się od

sowieckich pewnymi szczegółami.

Z upływem czasu i w miarę pogarszania się

sytuacji Niemiec zaostrzano kontrolę gospodarczą,

wprowadzono kontyngenty, kartki na żywność,

obuwie, odzież itd. Oczywiście dbając, by Niem-

com powodziło się lepiej niż narodom podbitym.

S OCJALISTYCZNA OKUPACJA

Po klęsce III Rzeszy władze okupacyjne

wszystkich zwycięskich mocarstw utrzymały hitle-

rowski system planowania i reglamentacji, dodały

tylko dużo własnych rozporządzeń. Zabroniły

Niemcom między innymi handlu z zagranicą i pod-

niosły podatki około 50%. Nie była to zemsta na

Niemcach. Po prostu w Wielkiej Brytanii i we Fran-

cji rządzili w tym czasie socjaliści, którzy takie za-

rządzanie uważali za słuszne i podobne porządki

wprowadzali we własnych krajach (żywność we

Francji i Wielkiej Brytanii była reglamentowana jesz-

cze w kilka lat po wojnie). Tak postępowały też ame-

rykańskie władze wojskowe. Przydzielanie i kontro-

lowanie wszystkiego jest dla wojskowego czymś

naturalnym, niezależnie od tego, jaki ustrój ma pań-

stwo, któremu służy. Rezultat prowadzonej przez

władze alianckie polityki popieranej szczerze przez

socjalistów niemieckich był taki, że jak ktoś policzył,

produkcja w zachodnich strefach okupacyjnych

wystarczała, żeby statystycznemu Niemcowi można

było przydzielić jeden talerz raz na pięć lat, jedną

parę butów raz na dziesięć lat i jeden garnitur raz na

pięćdziesiąt lat. Niemcy mieli sami zakosztować

losu, który zgotowali innym. W 1946 roku Edmund

Osmańczyk pisał: “Konduktor tramwajowy w Berlinie

otrzymuje dwieście czterdzieści marek miesięcznie,

kiedy jeden papieros na czarnym rynku kosztuje

dziesięć marek a funt masła czterysta. Konduktor

tramwajowy w Berlinie żyje jednak wyłącznie z pen-

sji i z tego, co otrzymuje na kartki (około tysiąca

ośmiuset kalorii dziennie)".

S PRZEDAWCA

Człowiek, który miał wyprowadzić swój kraj z tej

zapaści, urodził się w mieście Fürth w 1897 roku.

Jego rodzice prowadzili sklep tekstylny, mieli pięcio-

ro dzieci, Ludwig był najmłodszy. Nic nie wskazywa-

ło, że odegra jakąś rolę w historii swojego kraju. Nic

też nie wskazywało, że zostanie profesorem. W

wieku 16 lat zakończył – wydawało się, że ostatecz-

nie – naukę w szkole i zaczął terminować w sklepie.

Miał zostać sprzedawcą, jak ojciec. Wkrótce potem

zaczęła się wojna.

W 1916 roku Ludwig Erhard dostał powołanie

do wojska. W 1918 został ciężko ranny w bitwie pod

Ypres. Wrócił z wojny jako inwalida i nie mógł już

pracować w sklepie, dlatego postanowił kształcić się

dalej. W latach 1919–22 studiował w Wyższej Szko-

le Handlowej w Norymberdze, a potem do roku 1925

na uniwersytecie we Frankfurcie. Przez następne

trzy lata prowadził sklep swojego ojca.

O BSERWATOR RYNKU

W 1928 powstał w Norymberdze Instytut Obser-

wacji Gospodarki Towarowej i Erhard zaczął w nim

pracować. W 1929 roku obronił pracę doktorską, z

czasem został wicedyrektorem Instytutu. W tym

czasie ugruntował się w przekonaniu, że trudności

gospodarcze Niemiec nie są spowodowane spi-

skiem żydowskim ani intrygami Francji i Wielkiej

Brytanii, ale zbyt dużą ingerencją państwa.

Władze państwowe i partia hitlerowska miały na

ten temat akurat przeciwne zdanie. Zapewne z tego

powodu praca habilitacyjna Erharda została odrzu-

cona. W roku 1942 za stwierdzenie, że Niemcy

przegrają wojnę, musiał odejść z Instytutu. Nastąpiło

wtedy zdarzenie, które zmieniło jego los, a które

biografowie najczęściej przemilczają.

Erhard został wezwany przez SS-

brigadeführera Otto Ohlendorfa – szefa Urzędu III

RSHA (Głównego Urzędu Bezpieczeństwa Rzeszy).

Urząd kierowany przez niego nosił nazwę

“Dziedziny Życia w Niemczech”. Oprócz wielu in-

nych dziedzin nadzorował on także życie gospodar-

cze. Od czerwca 1941 do w czerwca 1942 roku

Ohlendorf dowodził dodatkowo działającą na Ukra-

inie Einsatzgruppe D – Grupą Operacyjną D. Podle-

gający mu SS-mani zamordowali w tym czasie około

Niemcy nakładały też, chętniej niż inne pań-

stwa, cła zaporowe na różne towary, “chroniąc nie-

miecką gospodarkę”. Państwo wydawało ogromną

ilość przepisów regulujących niemal wszystko, a

wielka armia urzędników bardzo skrupulatnie egze-

kwowała ich wykonanie. Nie budziło to sprzeciwu

narodu - był porządek, a dobrobyt rósł. W latach

1860-1914 Niemcy rozwijały się w Europie najszyb-

ciej. Rządy sprawowali ludzie stosunkowo mądrzy i

przyzwoici, nie były one tak uciążliwe, jak mogły

być. Nad tym, jak rozwijałby się kraj, gdyby panowa-

ła w nim wolność, zastanawiało się niewielu. Jeśli

komuś ta opieka państwa nie odpowiadała, najczę-

ściej wyjeżdżał do Ameryki…

c.d. na str.13

emat nieutracalności zbawienia wywołuje na naszej stronie interneto-

wej ciekawe polemiki. Widać, że jest jednym z bardziej zaniedbanych

tematów w polskich kościołach. Zapraszam więc do kolejnej porcji kontro-

wersji...

Kto ma Syna, ma żywot; kto nie ma Syna Bożego, nie ma żywota. To

napisałem wam, którzy wierzycie w imię Syna Bożego, abyście wiedzie-

li, że macie żywot wieczny. (1 Jana 5,11-13)

Greka pomaga nam upewnić się, że czasownik “dać” w wersecie 11

użyty został w czasie przeszłym w aspekcie dokonanym. Mamy więc sytu-

ację, w której apostoł Jan solennie zapewnia wierzących, że już dostali życie

od Boga i że jest ono wieczne (czyli nigdy dla nich się nie skończy). Dosłow-

nie kilka zdań dalej ostrzega ich przed śmiercią i mówi o warunkach, kiedy

ich życie może być im znowu dane (w. 16). Gdyby w tym wersecie Autor

rzeczywiście użył słowa “wieczne”, to mielibyśmy dwie możliwości:

- uznać, że jest to niespójny bełkot (raz mówi się komuś, że żyje na wieki, a

po chwili, że może to życie stracić). Szkoda sobie wtedy zawracać głowę

Biblią...

- założyć, że słowo “wieczny” oznacza tylko “tymczasowy”. (Jeden z pseudo-

teologów biblijnych, profesor KUL, robi taki myk, twierdząc, że np. w Mat.

25,46 słowo opisujące piekło oznacza tymczasowość jego istnienia. Można i

tak, ale pozostawmy te metody “oświeconym”.)

Biblia jest jednak nieomylnym i natchnionym Sło-

wem Boga. Do tego bardzo precyzyjnym w doborze

słów i gramatyki. Wystarczy więc zachować rozróżnie-

nie ap. Jana na “życie wieczne” i życie, co w antoni-

mach wyraża się jako: “śmierć wieczna” i “śmierć fi-

zyczna”, i cały problem znika. Jest pewna kategoria

grzechu, która sprowadza na wierzącego śmierć fizycz-

ną, ale nie ma żadnego związku z potępieniem wiecz-

nym.

Związek grzechów wierzącego z jego życiem fi-

zycznym, a w końcu z takową śmiercią przedstawia

Jakub:

Choruje kto między wami? Niech przywoła star-

szych zboru i niech się modlą nad nim, namaściwszy go oliwą w imie-

niu Pańskim.

A modlitwa płynąca z wiary uzdrowi chorego i Pan go podźwignie; je-

żeli zaś dopuścił się grzechów, będą mu odpuszczone.

Wyznawajcie tedy grzechy jedni drugim i módlcie się jedni za drugich,

abyście byli uzdrowieni. Wiele może usilna modlitwa sprawiedliwego.

(Jak 5,14-16)

(Można tu oczywiście dyskutować, jaka jest rola starszych zboru i namasz-

czenia oliwą, ale bezsporny jest związek czystego sumienia z chorobą. Ale

uwaga, związek działa w jedna stronę – tj. każdy niewyznany grzech kompli-

kuje życie fizyczne, ale nie każda choroba jest wynikiem grzechu!)

I rzekł Piotr: Ananiaszu, czym to omotał szatan serce twoje, że okła-

małeś Ducha Świętego i zachowałeś dla siebie część pieniędzy za

rolę?

Czyż póki ją miałeś, nie była twoją, a gdy została sprzedana, czy nie

mogłeś rozporządzać pieniędzmi do woli? Cóż cię skłoniło do tego,

żeś tę rzecz dopuścił do serca swego? Nie ludziom skłamałeś, lecz

Bogu.

Ananiasz zaś, słysząc te słowa, upadł i wyzionął ducha. I wielki strach

ogarnął wszystkich, którzy to słyszeli.

Młodsi zaś wstali, owinęli go, wynieśli i pogrzebali.

(Dz 5,3-6)

Mamy tu do czynienia z klasyczną sytuacją

grzechu wierzącego człowieka. Ananiasz był całko-

wicie świadomy zła, które popełniał i nie był przez

nikogo z zewnątrz zmuszany.

Zwykle w takich sytuacjach jest w życiu chrze-

ścijańskim czas na opamiętanie i nawrócenie.

Chrześcijanin dalej może cieszyć się przyjaźnią

Boga i owocnie Mu służyć.

W tym przypadku tak się nie stało. Natychmiast

po ujawnieniu grzechu przez ap. Piotra Ananiasz

pada martwy. Zwolennicy teorii o możliwości potę-

pienia ludzi raz już zbawionych wskazują między

innymi na ten tekst jako na przykład piekła dla

chrześcijanina.

Oczywiście trudno się nie zgodzić, że w tym przypadku zaszło coś

niezwykłego – nie było napomnienia, czasu na nawrócenie czy wyznanie

grzechu. Od razu nastąpiło... No właśnie, CO? Śmierć FIZYCZNA! O potę-

pieniu czy śmierci duchowej tekst nie wspomina ani słowem.

Warto zastanowić się, czy jest to jakiś odosobniony i niewytłumaczalny

dziwny przypadek, czy też kategoria grzechu, co do której Bóg rezerwuje

sobie “specjalne środki” reakcji. Najlepszym przewodnikiem do rozumienia

Biblii jest... ona sama. Przeszukajmy więc ją pod tym kontem:

Jeżeli ktoś widzi, że brat jego popełnia grzech, lecz nie śmiertelny,

niech się modli, a Bóg da mu żywot, to jest tym, którzy nie popełniają

grzechu śmiertelnego. Wszak jest grzech śmiertelny; nie o takim mó-

wię, żeby się modlić,

Wszelka nieprawość jest grzechem; lecz nie każdy grzech jest śmier-

telny. (1 Jana 5,16-17)

TRUDNE

Widać, że bardzo łatwo znaleźć tę specjalną kategorię grzechu, co do

której obowiązują inne reguły postępowania (i konsekwencji...). Jeśli mamy

do dyspozycji jakieś pomoce do studiowania Słowa Boga, to dowiemy się,

że określenie “grzech śmiertelny” nie jest zbyt precyzyjne. W Grece jest

tutaj wyrażenie “grzech ku śmierci”, co niektóre tłumaczenia trafniej oddają

“grzech, który sprowadza śmierć”.

Dodatkowym argumentem, że nie chodzi w tym fragmencie o śmierć

duchową jest użyte tutaj zaprzeczenie słowa śmierć – ŻYCIE (...a Bóg da

mu żywot). O jakim życiu mówi Autor? Jeśli miałby wcześniej na myśli

śmierć duchową, to tutaj powinien użyć terminu “życie wieczne”. Dlaczego?

Ponieważ w poprzednich wersetach kilkakrotnie używa tego wyrażenia:

A takie jest to świadectwo, że żywot wieczny dał nam Bóg, a żywot

ten jest w Synu jego.

i jeszcze jaśniej ap. Paweł:

Niechże więc człowiek samego siebie doświadcza i tak niech je z chle-

ba tego i z kielicha tego pije.

Albowiem kto je i pije niegodnie, nie rozróżniając ciała Pańskiego, sąd

własny je i pije.

Dlatego jest między wami wielu chorych i słabych, a niemało zasnęło.

Bo gdybyśmy sami siebie osądzali, nie podlegalibyśmy sądowi.

(1 Kor 11,28-31)

Paweł nie omieszkał zapewnić wierzących karconych przez Boga choroba-

mi, a nawet śmiercią fizyczną (zaśnięciem), że nie grozi im potępienie, bo

sam Bóg nad tym czuwa:

“Gdy zaś jesteśmy sądzeni przez Pana, znaczy to, że nas wychowuje,

abyśmy wraz ze światem nie zostali potępieni.” (1 Kor 11,32)

Paweł Chojecki

HOMEOPATIA JAK PLACEBO

nymi z dziedziny medycyny konwencjonalnej.

Naukowcy doszli do wniosku, że dobrze i na szeroką skalę przeprowadzo-

ne badania homeopatii nie wykazują żadnego znaczącego efektu działania

tych środków. W przypadku natomiast medycyny konwencjonalnej efekty te są

dostrzegalne.

W artykule redakcyjnym "Lancet" wzywa lekarzy, aby wykazali się uczci-

wością w kontaktach z pacjentami, informując ich o braku korzystnych działań

tego rodzaju środków. Jednocześnie redaktorzy każą zastanowić się nad po-

rażką współczesnej medycyny w zapewnieniu pacjentom zindywidualizowanej

opieki.

rtykuł opublikowany w sierpniowym numerze renomowanego pisma

medycznego "Lancet" podważa efektywność działania środków ho-

meopatycznych. Autorzy pracy porównują skuteczność leków homeopatycz-

nych do placebo.

Dr Matthias Egger z Uniwersytetu Berneńskiego w Szwajcarii i jego

współpracownicy przeanalizowali 19 elektronicznych baz danych i wyniki po-

równali z naukowymi badaniami z dziedziny medycyny konwencjonalnej.

Badacze losowo wybrali 110 badań klinicznych z dziedziny homeopatii

kontrolowanych przy pomocy placebo i porównali je ze 110 badaniami klinicz-

Marcin Pijaczyński, kosciol.pl

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: