207200509.pdf

Wewnątrz numeru . . .

Bagacz i Łazarz . . . . . . . . .66

Chrześcijańska zbroja . . .70

Kłamstwo szatana . . . . . .72

Pytania Biblijne . . . . . . . . .78

Ogłoszenia . . . . . . . . . . . . . .80

Nr 207

W RZESIEŃ – P A ź DZIERNIK 2005

B OGACZ I Ł AZARZ

WYBRALIŚMY TEN TEMAT , ponieważ zdaje-

my sobie sprawę, że istnieją bardzo liczne przesą-

dy i fałszywe interpretacje Słowa Bożego, które

pełnią rolę ziemskiej chmury ukrywającej Ojca

Niebiańskiego przed naszymi oczyma wiary. Przez

cały czas staramy się usuwać tę barierę, aby świa-

tło znajomości chwały Bożej, jakie świeci na nas

z Pisma Świętego od Jezusa Chrystusa, naszego

Pana, mogło jaśniej niż

przedtem przenikać

do serc wszystkich z dro-

giego ludu Bożego, a tak-

że po to, aby po usunię-

ciu tej chmury nasze

oczy mogły dostrzec cha-

rakter naszego Stwórcy

w całym jego pięknie,

a nasze serca zostały po-

ciągnięte do Niego jako

do Ojca, do Boga miłości,

do Wszechmogącego

Zbawiciela.

KAMIEŃ NA NASZEJ

ŚCIEŻCE

Wielokrotnie przed-

stawialiśmy Boski Plan

Wieków z punktu wi-

dzenia Biblii, a jednak

niektórzy po przeczyta-

niu i przyznaniu, że on

jest taki jak Bóg i jest do-

kładnie tym, czego ich

serca pragną i o co woła-

ją, mówią, że nie mogą

go zaakceptować z powodu biblijnego stwierdze-

nia odnoszącego się do Bogacza i Łazarza oraz opi-

su naszego Pana co do ich losu, że pierwszy z nich

został wysłany na wieczne męki, a drugi do nie-

biańskiej szczęśliwości. Dlatego wybraliśmy ten te-

mat do naszego obecnego artykułu, wierząc, że

wielu potrzebuje wyjaśnienia tego stwierdzenia,

które powinno usunąć ten kamień zawadzający

na ich drodze i z łaski Bożej spróbujemy to uczynić.

Wyrażając się poprawniej, Pan usunie go używa-

jąc w tym celu naszego nieudolnego pióra.

BIBLIJNE PRZYPOWIEŚCI

Pomocne może się okazać stwierdzenie, że

w rozważanym fragmencie Biblii wielki Nauczy-

ciel dał nam przypowieść. Prawdopodobnie wy-

starczającą pomocą dla większości z nas w zrozu-

mieniu tego fragmentu

będzie następujący cytat:

„To wszystko mówił Je-

zus w podobieństwach

do ludu, a bez podobień-

stwa nie mówił do nich”

(Mat. 13:34). Dlatego,

przemawiając do innych

ludzi niż Apostołowie,

Jezus zawsze używał

przypowieści i nasz wer-

set znajduje się w tej ka-

tegorii. Mimo to, niektó-

rzy z ludu Pańskiego

prawdopodobnie potrze-

bują dokładnego prze-

studiowania fragmentu

z Łuk. 16:19-31, do które-

go obecnie przystępuje-

my. Czytamy: „A był nie-

który człowiek bogaty...”.

Zatem musimy udowod-

nić, że jest to przypo-

wieść, a nie literalne

stwierdzenie wskazując,

że gdybyśmy rozważali

go jako literalne oświadczenie, ono okazałoby się

nieprawdziwe i zmusiłoby naszą logikę do przyję-

cia niedorzecznych wniosków. Każdy wie, że przy-

wiązując literalne znaczenie do jakiegoś stwierdze-

nia, rozumie się, że jest ono wyrażeniem zasadni-

czym, a nie metaforą, alegorią czy symbolem. Jeśli

jest to stwierdzenie literalnych faktów, wtedy

wszystkie te fakty muszą być traktowane literalnie.

Wiele cytatów Pisma Św. w wydaniu angielskim pochodzi z New King James Version (Nowej Wersji Króla Jakuba)

„P ODNIEŚCIE S ZTANDAR DO N ARODÓW ” – Izaj. 62:10

Sz tandar Biblijny i Zwiastun Chrystusowego Królestwa (ISSN 1732–0089) Miesięcznik – Wydawany przez Świecki Ruch Misyjny „Epifania” w Nowym

Dworze Mazowieckim. Redaktor: Ralph M. Herzig, Pa. 19425 - 2700, USA, Redaktor odpowiedzialny w Polsce: Piotr Woźnicki, ul. Zdobywców

Kosmosu 17, 05-100 Nowy Dwór Mazowiecki.

Cena: pojedynczego numeru – 3 zł; prenumerata roczna (6 numerów) – 18 zł.

To znaczyłoby dokładnie, że ponieważ pewna oso-

ba była bogata i żyła na co dzień w przepychu, jak

żyje wielu zamożnych ludzi oraz odziewała się pur-

purą i kosztownymi lnianymi szatami, to poszła

na wieczne męki bez przedstawienia jej nawet jed-

nego zarzutu związanego z popełnieniem morder-

stwa, niesprawiedliwości czy bluźnierstwa, ponie-

waż opis nic o tym nie mówi. Ponadto, nic nie jest

powiedziane o ubogiej osobie, że była uczciwa,

sprawiedliwa i pobożna, lecz jedynie, że była bied-

na, pokryta ranami, które lizały psy oraz, że jadła

okruchy ze „stołu bogacza.” Gdyby to były podsta-

wy i warunki, na mocy których każdy z nas miałby

nadzieję na życie wieczne, to z pewnością bardzo

nieliczni, jeśli w ogóle ktokolwiek mógłby je spełnić.

Według wszelkiego prawdopodobieństwa, nikt ni-

gdy nie spotkał się dokładnie z takimi dwoma do-

świadczeniami. Zatem według tego daleko idącego

literalnego zastosowania, mamy nikłą podstawę,

by mieć nadzieję na uwolnienie nas od strasznego

stanu, który został opisany w tym fragmencie.

CZYM JEST PRZYPOWIEŚĆ?

Lecz dosyć tego! Jeśli w ogóle myślimy logicz-

nie, powinniśmy wyraźnie dostrzec, że jest to

stwierdzenie paraboliczne i dlatego musimy zna-

leźć interpretację, która będzie odpowiadała

wszystkim warunkom tej przypowieści. A zatem,

czym jest przypowieść? Webster definiuje ją jako

„prostą historię użytą do zilustrowania moralnej

lub duchowej lekcji.” Liczne historie biblijne są

określane mianem przypowieści, lecz ta i kilka in-

nych, nie jest w ten sposób sklasyfikowana.

ROZSĄDNE WYTŁUMACZENIE

Rozpatrując ten fragment jako przypowieść,

wszystkie nasze trudności znikną, gdy tylko do-

strzeżemy klucz otwierający jej znaczenie. W tej

przypowieści Jezus skrytykował przywódców na-

rodu żydowskiego i przepowiedział ich los. On

Sam był wyrzutkiem, tacy też byli Jego uczniowie

i tacy są wszyscy, którzy stają się Jego naśladowca-

mi, ponieważ „jaki On był, tacy i my jesteśmy

na tym świecie.” „Bogacz” z przypowieści przed-

stawiał naród żydowski. Wspaniałe szaty, w które

był odziany, reprezentowały typiczne usprawie-

dliwienie udzielone temu narodowi pod Przymie-

rzem Zakonu, zawartym z Izraelem przy Górze

Synaj. Purpura szat bogacza przedstawiała królew-

skość należącą do Izraela jako typicznego króle-

stwa Bożego na świecie — Boskiego wybranego

ludu. Stąd czytamy: „Salomon usiadł na tronie kró-

lestwa Pana w miejsce Dawida ojca jego.” Jezus

uznawał godność tego królestwa jako wciąż nale-

żącą do tego narodu, kiedy powiedział: „Od was

odjęte będzie królestwo Boże, i będzie dane naro-

dowi, czyniącemu pożytki jego” (Mat. 21:43). Ob-

fitujący stół bogacza reprezentował wspaniałe obiet-

nice Boże, które najpierw były dla Żydów i nie zo-

stały udzielone żadnemu innemu narodowi, dopó-

ki oni nie odrzucili Jezusa i nie ukrzyżowali Go.

Święty Paweł odwołuje się do tego stołu i cytuje

Proroka Dawida, mówiąc: „Niechaj im będzie stół

ich sidłem i pułapką, i odpłatą” (Rzym. 11:9, KJV;

Ps. 69:23). Stało się tak, ponieważ oni nie docenili

„ N i e c h a j i m b ę d z i e s t ó ł i c h

p r z e d n i m i s i d ł e m ,

a s z c z ę ś c i e i c h n a u p a d e k . ”

P s a l m 6 9 : 2 3

właściwie obietnic i nie żyli zgodnie z warunkami,

których spełnienia one wymagały. Śmierć bogacza

przedstawiała odcięcie narodu izraelskiego

od wszystkich tych szczególnych obietnic i korzy-

ści, które pod każdym względem od wieków

do nich należały. Bogacz (naród żydowski) zaczął

chorować w czasie ukrzyżowania — od czasu, gdy

Jezus powiedział: „Oto wam dom wasz pusty zo-

stanie; albowiem powiadam wam, że mnie nie uj-

rzycie od tego czasu, aż rzeczecie: Błogosławiony,

który idzie w imieniu Pańskim” (Mat. 23:38,39).

Nieliczni święci zostali zgromadzeni z Juda-

izmu do pokrewieństwa z Chrystusem w czasie

Pięćdziesiątnicy, a „bogacz”, naród, nadal był cho-

ry i symbolicznie umarł w 70 roku, kiedy Tytus,

rzymski generał, zdobył Jerozolimę, a cała pale-

styńska ziemia została spustoszona. Od 70 roku

naród żydowski był martwym narodem i znajdo-

wał się w hadesie, w grobie. Lecz to oznacza jego

zmartwychwstanie we właściwym czasie, ponie-

waż symbol grobu, hadesu, nie przedstawia wiecz-

nego stanu, lecz tymczasowy, z którego Mesjasz

udzieli wyzwolenia, a hades, w każdym sensie tego

słowa, zostanie zniszczony (1 Kor. 15:55). Lecz

przypowieść oświadcza, że „bogacz” był w mę-

kach! Jak to jest możliwe, wiedząc, że hades ozna-

cza stan śmierci, stan nieświadomości? Odpowia-

damy, że naród żydowski ma podwójne zastoso-

wanie w przypowieści i poza nią. Narodowo oni

byli martwi czyli spali, lecz jako ludzie, oni byli

bardzo ożywieni — jak nikt inny. To jako ludzie

oni cierpieli tortury prześladowań w czasie niemal

dwudziestu ostatnich stuleci — prześladowania

w Rosji, holokaust, itd.

W RZESIEŃ – P A ź DZIERNIK 2005 — 67

SYJONIZM – NADZIEJA IZRAELA

Chociaż jako naród byli martwi, pogrzebani,

w hadesie, to jednak oczekiwali na ożywienie, zmar-

twychwstanie, którego Syjonizm naszych czasów

był niejako wcześniejszym znakiem. Pierwszy pro-

myk nadziei dla Syjonizmu pojawił się w 1878 ro-

ku i od tamtego czasu iskra życia dla Izraela na od-

zyskanie ojczyzny rozwijała się stopniowo aż

do uznania Izraela przez Narody Zjednoczone

i ustanowienia państwa Izrael w 1948 roku. W przy-

szłości, kiedy chwalebne Królestwo Mesjasza obej-

mie swą władzę, prześladowania Izraela mają się

zakończyć i wtedy nastąpi ich narodowe zmar-

twychwstanie, ponieważ oni aktywnie i w szczegól-

ny sposób będą utożsamiani z Mesjańskim Króle-

stwem, jako jego ziemscy i widzialni przedstawicie-

le. Podczas gdy dwa pokolenia Judy i Benjami-

na były w bardzo szczególnym znaczeniu przedsta-

wione w bogaczu, to pozostałe dziesięć pokoleń roz-

proszonych wśród okolicznych narodów, było od-

powiednio reprezentowanych przez jego braci. Bo-

skie postępowanie wobec Żydów będzie takie sa-

mo, gdziekolwiek się znajdują — nie będzie żadne-

go wyróżnienia — „Mają Mojżesza i proroków,

niechże ich słuchają.” Ta przypowieść nie mogłaby

być zastosowana do nikogo innego, za wyjątkiem

tych dwóch i pozostałych dziesięciu pokoleń Izra-

ela, ponieważ tylko oni mieli Mojżesza i Proroków.

HADES I SZEOL

Najlepiej zorientowani nauczyciele biblijni

przyznają, że greckie słowo hades i hebrajskie sło-

wo szeol, przetłumaczone w Biblii Gdańskiej na pie-

w hadesie, będąc w mękach. Trudność znika, gdy

tylko przyjmiemy właściwą interpretację przypo-

wieści i zauważymy, że jako naród Żydzi umarli

i zostali pogrzebani, lecz nie przestali istnieć w zu-

pełności. Lud Izraela, wyrzucony ze swej ziemi po-

między wszystkie narody, był bardzo żywy spo-

łecznie i osobiście, przez wszystkie te wieki cierpiąc

prześladowania, które trwają nawet teraz. Jeszcze

niedawno mieliśmy przykład tego, jak bogacz (Izra-

el), martwy jako naród, lecz żywy jako ludzie, wo-

łał do ojca Abrahama, aby Łazarz ochłodził jego

język kroplą wody. Oczywiście, nie jest tutaj my-

ślą, że literalny palec mógłby przenieść kroplę lite-

ralnej wody, by ochłodzić literalny język. Kropla

wody na końcu palca nie przyniosłaby wielkiej

ulgi, ponieważ wyparowałaby przed dotarciem

do literalnego języka w takim gorącu. Interpretacji

musimy szukać po linii przypowieści. Wypełnienie

nastąpiło między innymi wtedy, gdy amerykańscy

Żydzi w ogólnej petycji poprosili Prezydenta Sta-

nów Zjednoczonych, aby współdziałał z innymi

chrześcijańskimi narodami i wstawił się za ich lu-

dem w Rosji, aby Żydzi rosyjscy mogli otrzymać

więcej wolności i byli mniej prześladowani, aby

ich męki mogły być ochłodzone. Później nastąpił

powszechny exodus z tego kraju do Palestyny.

ODNALEZIENIE KLASY ŁAZARZA

Jeśli znaleźliśmy bogacza, teraz poszukajmy bied-

nego Łazarza. On przedstawiał bojącą się i szukają-

cą Boga klasę znajdującą się poza oficjalnym Juda-

izmem — nie wszystkich pogan, lecz tych, o któ-

rych Jezus powiedział: „Ani w Izraelu tak wielkiej

wiary nie znalazłem!” Żydzi mieli w zwyczaju mó-

wić o poganach jako o „psach”. Wielki Nauczyciel

sam użył tego wyrażenia (Mar. 7:25-30). Łazarz nie

miał przyznanej wspaniałej lnianej szaty, ponieważ

był spoza kręgu Izraela, za którego wyłącznie były

składane typiczne ofiary. Z tego samego powodu

nie miał też purpurowej szaty, ponieważ królestwo

błogosławieństw w owym czasie należało wyłącznie

do potomstwa Abrahama. Psy (inni poganie) lizały

jego rany, w znaczeniu uznawania klasy Łazarza ja-

ko prawej i pobożnej, w pewnym sensie okazując jej

sympatię. Zjadanie okruchów, które spadły ze stołu

bogacza oznacza to, co Jezus uczynił w kilku przy-

padkach, pozwalając by pewne szczególne błogo-

sławieństwa uzdrowienia, które były dla Żydów,

dosięgły tej szlachetnej klasy pogan, zatem pewne

okruchy łaski dotarły do bojących się Boga pogan

podczas Wieku Żydowskiego. Na przykład, w łącz-

ności ze wzbudzeniem z umarłych córki Jairusa

(Mar. 5:22-24), okruch ze stołu bogacza dotarł do szla-

chetnego poganina, który czcił Boga i który zbudo-

wał dla Żydów synagogę. Uzdrowienie sługi setni-

ka było następnym okruchem ze stołu bogacza dla

Wszędzie rozproszony, lud zniewolony,

Wśród narodów tu i tam rozrzucony,

Jednak zawsze troską Boga otoczony,

I w nieszczęściu przez Niego niezapomniany –

Ten lud jest wybranym Izraelem Boga,

Z daleka i z bliska gromadzi się do domu,

By w pokoju i obfitości zamieszkać na wieki.

kło, w rzeczywistości oznacza stan śmierci, grób.

Różne wersety biblijne mówią nam o ciszy szeolu

i hadesu oraz, że nie ma tam żadnej mądrości ani

wiedzy, ani umiejętności; że umarli o niczym nie

wiedzą (Kazn. 9:5,10). Dlatego wielu znalazło się

w wielkim zakłopotaniu z powodu stwierdzenia

z tej przypowieści, że bogacz podniósł swe oczy

68 — S ZTANDAR B IBLIJNY

jednego z klasy Łazarza (Mat. 8:8-10). Uzdrowienie

córki syro-fenickiej kobiety było innym okruchem ze

stołu bogacza dla członkini klasy Łazarza (Mat. 15:26).

W odpowiedzi na jej prośbę Jezus powiedział, „Nie

dobrze jest brać chleb dziecinny, a miotać szczenię-

tom” (poganom). Przyjmując tę myśl, kobieta odpo-

wiedziała, „Tak jest, Panie! a wszakże i szczenięta je-

dzą odrobiny, które spadają ze stołu panów ich.” Jej

wiara w Boga wyróżniła ją jako jedną z klasy Łaza-

rza, spoza domu bogacza. Ona była towarzyszką

psów (pogan) i w tamtym czasie mogła jedynie

otrzymać okruch ze stołu bogacza.

Jak śmierć bogacza reprezentowała zmianę w je-

go położeniu, tak śmierć klasy Łazarza wskazywa-

ła na zmianę w położeniu tej klasy wyrzutków.

Lecz, zamiast być pogrzebani, oni zostali przeniesie-

ni przez aniołów do Abrahama — nie do nieba, nie

do czyśćca, nie do jakiegoś pośredniego stanu. Po-

nieważ Abraham w przypowieści przedstawia Boga,

przyjęcie wiernych z klasy Łazarza przez Abrahama,

symbolicznie przedstawia przyjęcie tej klasy jako

prawdziwych dzieci Abrahama — prawdziwych

dzieci Bożych. Jak Jezus wyszedł poza „obóz” zno-

sząc przed śmiercią urągania od swego narodu, to

samo dotyczyło wszystkich Jego żydowskich naśla-

Abrahama. Dziękujemy Bogu, za obietnicę Pisma

Świętego, że z końcem Wieku Ewangelii ta prze-

paść niewiary i wynikającej z niej oddalenia od Bo-

skiej łaski przestanie istnieć, i Izrael zostanie wy-

zwolony z mąk tych wieków oraz doświadczy naro-

dowego ożywienia czyli zmartwychwstania ze

wspaniałymi przywilejami, łaskami i korzyściami

wynikającymi z Nowego Przymierza, wkrótce po je-

go inauguracji.

Ponieważ Boskie łaski dla niebiańskiego i ziem-

skiego potomstwa Abrahama są w ten sposób od-

różnione, ziemskie potomstwo będzie błogosławio-

ne za pośrednictwem niebiańskiego, to błogosła-

wienie innych narodów nastąpi przez ich stowa-

rzyszenie się z Izraelem. Innymi słowy, możemy ro-

zumieć, że Boski Rząd ustanowiony w Izraelu w rę-

kach Starożytnych i Młodocianych Godnych, sta-

nie się ośrodkiem Boskiej łaski i ludzie z innych na-

rodowości będą musieli przyjść do tego ośrodka

po swoje zaopatrzenie w Łaskę i Prawdę. Prorok

przedstawia tę sprawę następująco: „I pójdzie wie-

le narodów, mówiąc: Pójdźcie, a wstąpmy na górę

PAŃSKĄ, to jest do domu Boga Jakubowego, a bę-

dzie nas nauczał dróg swoich, i będziemy chodzili

ścieżkami jego; bo zakon z Syjonu (z duchowego

królestwa) wyjdzie, a słowo PAŃSKIE z Jeruzalemu

(z centrum ziemskiego królestwa)” (Mich. 4:2).

Wspaniały będzie ten dzień.

ŚWIAT MA PRZEJŚĆ RESTYTUCJĘ

Tym sposobem wszystkie narody, ludy, rodzi-

ny i języki zostaną stopniowo doprowadzone

do zrozumienia Boskiego Planu; oni wszyscy będą

błogosławieni sposobnościami i przywilejami Re-

stytucji oraz oświetleniem przez promienie Słońca

Sprawiedliwości, które wówczas przez wyznaczo-

ne kanały będą zalewać całą ziemię. Tym sposo-

bem oryginalne Przymierze znajdzie swe rozsze-

rzone wypełnienie; głównie w Chrystusie, ducho-

wym Izraelu; a drugorzędnie, pod Nowym Przy-

mierzem z Izraelem według ciała; przez nich będą

błogosławione wszystkie rodziny ziemi, tak że

wszyscy chętni i posłuszni stopniowo będą mogli

osiągać pozycję dzieci Bożych oraz stać się posiada-

czami „wolności synów Bożych” — wolności

od grzechu, smutku, bólu i śmierci. Jak Stare Przy-

mierze Zakonu było zawarte jedynie z Izraelem,

tak Nowe Przymierze będzie zawarte tylko z odro-

dzonym Izraelem. Inne narody będą mieć w nim

udział przez poddanie się prawom wychodzącym

z Jeruzalem (Mich. 4:2), jako „prozelici u bramy”,

nie pod Starym, lecz pod Nowym Przymierzem

(Ezech. 16:60,61). „Kto ma uszy ku słuchaniu, nie-

chaj słucha.”

„W p i e k l e , g d z i e b y ł w m ę k a c h ,

p o d n i ó s ł o c z y i w o d d a l i u j r z a ł

A b r a h a m a o r a z Ł a z a r z a p r z y jego

b o k u ” – Ł u k . 1 6 : 2 3 , N I V

dowców, którzy należeli do tego narodu. Oni byli

uznawani za wyrzutków razem z poganami; takich

Bóg przyjął jako Jego duchowe dzieci, przez spło-

dzenie z Ducha Świętego. I tak Apostoł Paweł mó-

wi, że ci, którzy z natury byli poganami, nie byli

z rodu Izraela. „A jeśliście wy Chrystusowi, tedyście

nasieniem (dziećmi) Abrahamowym, a według

obietnicy dziedzicami” — współdziedzicami z Chry-

stusem, członkami wielkiego Mesjasza (Gal. 3:29).

Drodzy bracia, mamy tutaj spójną interpretację tej

przypowieści. Ona pomaga także w zilustrowaniu

nam szczególnego pokrewieństwa Żydów

pod Przymierzem Zakonu oraz jak to szczególne

pokrewieństwo zostało utracone z powodu ich nie-

wiary i jak ta niewiara oddaliła ich od Boskiej łaski

w Wieku Ewangelii oraz stworzyła głęboką i szero-

ką przepaść pomiędzy nimi i klasą duchowego Izra-

ela (Kościołem), przedstawioną w Łazarzu na łonie

BS ‘05,66-69

W RZESIEŃ – P A ź DZIERNIK 2005 — 69

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: