105199611.pdf

Zwiastun

Chrystusowego

Królestwa

PL ISSN 1230–1086

CZASOPISMO wolne od wpływu jakichkolwiek wyzna ´, partii, organizacji i wie-

rze ´ ludzkich, zwia˛zane jest z Bogiem w takim stopniu, w jakim rozumie Jego Sło-

wo. Jest ono wydawane w obronie Prawdy paruzyjnej, udzielanej przez Pana za po-

´rednictwem „onego Sługi”, jako podstawy wszelkiego dalszego rozwoju Prawdy, w

obronie zarza˛dze ´, statutu i testamentu równie˙ danych przez Pana za po´rednictwem

„onego Sługi” i w celu przedstawiania oraz bronienia rozwijaja˛cej si˛ Prawdy epifa-

niczno–bazylejskiej, b˛d ˛cej pokarmem na czasie dla ludu Pana, zgodnie z Jego wola˛.

SZTANDAR BIBLIJNY NASZYM JEDYNYM SZTANDAREM

„Podnie´cie chor ˛giew do narodów” — Izajasz 62:10; Izajasz 8:20; Łukasz 11:28.

„Tedy wyszedł głos z stolicy, mówia˛cy: Chwalcie Boga naszego wszyscy słu-

dzy jego, i którzy si˛ go boicie, i mali i wielcy. I słyszałem głos jako ludu

wielkiego, i jako głos wielu wód, i jako głos mocnych gromów, mówia˛cych:

Halleluja! iz˙uj ˛ł Królestwo Pan Bóg wszechmoga˛cy” — Obj. 19: 5,6.

„Dzi˛kujemy tobie, Panie Bo˙e wszechmoga˛cy, który´ jest, i który´ był, i

który masz przyj´´! ˙e´ wzia˛ł moc swoja˛ wielka˛,iuj ˛łe´ królestwo; I rozgniewały

si˛ narody, i przyszedł gniew twój i czas umarłych, aby byli s ˛dzeni, i aby´ oddał

zapłat˛ sługom twoim, prorokom i ´wi˛tym, i boja˛cym si˛ imienia twego, małym

i wielkim, i aby´ wytracił tych, co psuja˛ ziemi˛” — Obj. 11: 17,18.

„Bo tak mówi Pan zast˛pów: Oto Ja jeszcze raz, a to po małym czasie,

porusz˛ niebem i ziemi ˛, i morzem i such ˛; Porusz˛, mówi˛, wszystkie narody,

i przyjda˛do Po˙a˛danego od wszystkich narodów; i napełni˛ ten dom chwał ˛,

mówi Pan zast˛pów” — Agg. 2: 7,8.

„Albowiem

Miesie˛ cznik. Wydawany przez ´ wiecki Ruch Misyjny

„EPIFANIA” w Nowym Dworze Mazowieckim.

Redaktor: Bernard Hedman, Chester Springs, Pa. 19425, USA.

Redaktor odpowiedzialny w Polsce: Piotr Wo´nicki,

ul. Zdobywców Kosmosu 17, 05

oto

tworz˛

niebiosa

nowe,

ziemi˛

nowa˛,

nie

b˛d ˛

wspominane rzeczy pierwsze, ani wsta˛pia˛ na serce” — Izaj.65:17.

„Lecz nowych niebios i nowej ziemi według obietnicy jego oczekujemy, w

których sprawiedliwo´´ mieszka” — 2 Piotra 3: 13.

100

NOWY DWÓR MAZOWIECKI

Zaręczona Oblubienica Chrystusa

- Alegoria-

[Ten artykuł jest kopią kazania wygłoszonego do braci przez naszego drogiego brata Pawła S.L. Johnsona (naszego Redaktora w

latach 1918-1950) krótko po zrozumieniu przez niego Prawdy Żniwa. Niektórzy bracia mieli to kazanie wydrukowane w formie

broszurki, a my osobiście mamy je w posiadaniu od wielu lat. Odtwarzamy je tutaj w celu jego zachowania i jako hołd

pamięci tego, który służył tak zdolnie i wiernie przez wiele lat w Paruzji i Epifanii, za którego, i jego służbę, składamy

podziękowania i sławimy Pana. — Wydawca]

„Bom was przygotował, abym was stawił czystą panną jednemu mężowi Chrystusowi" (2 Kor. 11:2). „Weselmy się

i radujmy się, a dajmy mu chwałę; bo przyszło wesele Barankowe, a małżonka jego nagotowała się. I dano jej, aby

się oblekła w bisior czysty i świetny; albowiem bisior są usprawiedliwienia świętych" (Obj. 19:7,8).

na dziedziniec i do ogrodu króla, wyłamali kilka

palików w ogrodzeniu, a kiedy dostali się na

dziedziniec spowodowali dużo szkód. Niedługo po

tym, idąc tą drogą, król zauważył nieporządek i

pamiętając co polecił tym, którym dał ów park,

odprawił ich daleko, do krainy głodu, smutku,

nieurodzaju i pustki, gdzie mieli wieść bardzo nędzne

życie.

Po wielu latach, król, który miał jedynego syna,

temu jedynemu synowi przedłożył następującą

propozycję: jeżeli z "powrotem sprowadzi ludzi do

parku, na pewnych określonych warunkach, król

wybierze z tych, którzy byli wypędzeni z parku,

najpiękniejszą pannę i uczyni ją oblubienicą swego

syna. Ojciec zapewnił syna, że istnieje wielkie ryzyko

w tej misji, i że narazi w niej na niebezpieczeństwo swą

wieczną egzystencję. Usłyszenie prośby ojca znaczyło

jej bezzwłoczne wypełnienie i gdy tylko prośba została

wypowiedziana, syn, którego miłość do ojca była

większa niż do

ZAZWYCZAJ, drodzy bracia, objaśniamy figury.

Obecnie odwrócimy ten proces i zajmiemy się

wyłącznie figurami, pomnożymy figury, opierając je na

rzeczach podanych w Piśmie Świętym i wykorzystując

do wzbudzenia większego zainteresowania Prawdą.

Podamy alegorię ilustrującą związek pomiędzy

Chrystusem i Kościołem w Wieku Ewangelii.

Wielki król miał wspaniały pałac, piękny ogród i duży

park. Ów król umieścił w tym parku pewną liczbę swoich

sług, pozwalając im korzystać z całego parku, lecz

powiedział, aby nie wchodzili do ogrodu, ponieważ

gdyby to uczynili, na pewno przerwaliby niektóre

zabezpieczenia w ogrodzeniu i spowodowali mniejsze lub

większe zniszczenia w ogrodzie. Przez długi czas

życzenia króla w tej sprawie były szanowane. Lecz w

miarę upływu czasu, ludzie, którzy mieli wolność w .

parku i w pełni ż niej korzystali, słuchając złej sugestii,

zapragnęli więcej wolności. Usiłując wejść

Rok XIV, Nr 11 L ISTOPAD , 1996

Nr 105

S ZTANDAR B IBLIJNY

Kwiecień, 1996

wszystkich innych, chętnie zaofiarował się ojcu,

zapewniając, że spełni jego życzenia. I zgodnie z tym,

syn został wysłany, opuszczając króla, do krainy głodu.

Tam zobaczył okrutnego człowieka, który miał

nadzór nad krainą głodu. Ten okrutny człowiek zdołał

podbić w niewolę wszystkich ludzi, jacy tam byli i miał

zwyczaj pozyskiwania tych, których pragnął

wykorzystać dla swego celu, trzymając ich pod ścisłym

nadzorem. Szczególnie jedną z tych pojmanych

zamknął w więzieniu, które utrzymywał. Ojciec

zapewnił syna, że tą, która była w więzieniu, oczekując

na egzekucję z rąk swego ciemiężyciela, miała być jego

oblubienica. Syn więc poszedł do domu mocarza i po

zaciętej walce, w której otrzymał wiele bardzo

bolesnych ran, zdołał wejść do więzienia i uwolnić z

niego uwięzioną dziewicę. Trudno opisać jej

zadowolenie i radość serca, gdy dowiedziała się o

swym uwolnieniu. Ona poczuła się wdzięczna wobec

tego młodego człowieka, a gdy dowiedziała się kim on

był — że był synem króla — poczuła się jeszcze

bardziej wdzięczna za tę wielką łaskę, jaką została

obdarzona.

Ona nie wiedziała, jaki był jego cel w odniesieniu

do niej. On kochał ją z całego serca i nie zadawał sobie

trudu, aby to przed nią ukryć, chociaż na początku

przychodził pod pozorem przyjaciela. Troskliwie

opiekował się nią i zauważył, że odwzajemnia jego

uczucia, a będąc pewny, że darzy go wielkim

uczuciem, pewnego dnia przyszedł i uczynił jej

propozycję. Zaproponował, że pojmie ją za żonę, da jej

swoje imię i miejsce na jego tronie, udzieli swego

zaufania i władzy i razem będą władcami nad krainą

głodu, dla dobra krainy i jej wyzwolenia. Była to

najbardziej pochlebiająca oferta i zanim on skończył

mówić, ona od razu, bez wahania czy namysłu, była

gotowa zgodzić się, by zostać jego żoną. Następnie,

kiedy go słuchała, powiedział jej, że pewne warunki są

związane z tą propozycją.

WARUNKI ZWIĄZANE Z

PROPOZYCJĄ MAŁŻEŃSTWA

On powiedział, że pierwszym warunkiem jest, aby

zapomniała o domu swego ojca i narodzie, i nigdy do

nich nie wracała. To był bardzo trudny warunek do

spełnienia. Ona zauważyła, że w jej kraju, wiele

młodych kobiet, które poślubiły młodych mężczyzn,

pozostało wraz z nimi niedaleko rodzinnego domu.

Najpierw więc pomyślała, że to okrutne, aby prosić ją o

spełnienie tak trudnego warunku. Lecz kiedy

przypomniała sobie, co dla niej zrobił, ryzykując życie

by ją uwolnić, zgodziła się.

Drugim warunkiem było odbycie długiej podróży i

przeżywanie licznych niebezpieczeństw, czasem tak

wielkich, że nie mogła być świadoma ich wielkości,

dopóki nie podjęła podróży i nie wyszła z domu swego

ojca do domu jego ojca.

Następnie powiedział jej, że trzecim warunkiem

jest, że ona zawsze musi nosić białą szatę,

którą jej podarował i zachować ją w czystości. Kiedy

uwolnił ją z więzienia, dał jej, jako dowód troski o nią,

tę białą lnianą szatę i szczotkę do utrzymywania jej w

czystości. A gdyby szata została pobrudzona i

splamiona, on dał jej w butelce czerwony płyn, który

miała zastosować, gdyż usuwa wszystkie plamy. Tę

szatę ona musi nosić przez cały czas, aż przybędzie do

domu jego ojca.

Jako czwarty warunek, miała przyjąć inną szatę,

nosić pod pierwszą szatą i haftować ją licznymi

kwiatami, których rysunki sam jej dostarczy i według

tych wzorów będzie musiała haftować. Do tego będzie

musiała użyć złotej nici, którą jej dał i nic innego. Ta

nić musi być użyta ze srebrną igłą, srebrnym

naparstkiem i srebrnymi nożyczkami. On dał jej

również preparat chemiczny, który miał jej umożliwić

połączenie ze sobą części tej złotej nici. Ona nie może

odrzucić nic z niej, lecz musi połączyć jej części i tym

sposobem kontynuować pracę. On ją zapewnił, że to

będzie trudne zadanie i że będzie pewien otwór, który

pozwoli jej ręce sięgnąć przez wierzchnią szatę do

spodniej, na której będzie musiała haftować kwiaty, nie

patrząc na nie, lecz tylko je dotykając.

Gdy wymienił wszystkie te warunki, jej serce

zamarło, lecz po rozważeniu sprawy i obliczeniu

kosztów każdorazowo zdecydowała poddać się temu co

on chce, poruszona myślą o tym, co dla niej uczynił,

ratując ją od śmierci z rąk tego strasznego tyrana. Tak

więc kiedy przyszedł po odpowiedź, powiedziała mu,

że przyjęła jego propozycję i oddaje mu swoją rękę i

serce. Wtedy dał jej k lka rodzajów pracy do

wykonania podczas podróży.

RODZAJE PRACY WYMAGANE

PODCZAS PODRÓŻY

Jej pierwszą pracą miało być studiowanie mapy,

którą jej dostarczył — szczególnego rodzaju mapy,

odmiennej od tych, jakie zazwyczaj używamy, aby

przedstawić plan kraju. Jedna część mapy ukazywała

początek podróży, a potem dalej, na innej stronie,

dalszą część podróży i ona będzie musiała przeglądać

kontury tego planu w różnych miejscach, aby znaleźć

odpowiednią część do dalszej podróży. On powiedział,

że powodem dla którego dał jej taką mapę było, iż

wielu ludzi będzie zaglądać jej przez ramię, aby

zobaczyć co ona studiuje, a widząc jak jest

niezrozumiała i na pozór pomieszana, zniecierpliwią

się, odłożą mapę i nie będą się starać "stosować do niej.

Inną osobliwością tej mapy było, że została na-

kreślona pewnym rodzajem atramentu, który jest

niewidoczny, chyba że wejdzie w kontakt z powietrzem

w kraju, przez który ona będzie przechodzić. Gdy

będzie szła przez kraj przedstawiony na stosownej

części mapy, to ta część stanie się widoczna. Powietrze

wchodzące w kontakt z mapą wyraźnie uwidoczni linie

i wskaże dokładnie, gdzie ona ma iść. Ona nie widziała

prawie nic przed sobą. Każdy krok musiała stawiać z

ufnością, że wszystko wyjdzie na dobre.

S ZTANDAR B IBLIJNY

Kwiecień, 1996

To była dziwna mapa i wielu powie, że nierozsądne

było danie jej takiej mapy. Części, które nie należały

do siebie, były na tej samej stronie, a te pasujące do

siebie były oddzielone dwudziestoma, trzydziestoma

lub czterdziestoma stronami i ona musiała spędzić dużo

czasu, próbując właściwie dopasować odpowiednie

części.

Innym szczegółem było, że wcześniej nie miała

znać długości podróży, lecz dzień po dniu, krok po

kroku, musiała iść, nie wiedząc co jest przed nią,

krocząc wiarą a nie widzeniem. Ktoś mógłby

powiedzieć: „Gdyby ją kochał, nie dałby jej mapy

takiej jak ta". Lecz on zapewnił ją, że jego ojciec po

prostu nie przyjmie kogokolwiek. To musi być ktoś,

kto kocha syna tak bardzo, że dla niego jest w stanie

przejść przez wielkie trudności i czynić gorliwe

starania, aby do niego dotrzeć. To musi być postać

szczególnego rodzaju, postać, która będzie musiała

dowieść swej godności wśród takich prób, jakie król

uzna za najlepsze, a jej pragnienie aby zostać jego

małżonką, będzie w dużym stopniu zdeterminowane

przez jej sposób traktowania mapy.

Z obawą i drżeniem rozpoczęła podróż. Tutaj

zobaczyła niewielką linię, tam następną, i tak dalej.

Połączenie ich wydawało się bardzo trudne, a ona

powoli i starannie stawiała kroki, żeby nie zabłądzić.

Niebawem zobaczyła, że tam, gdzie przechodzi,

powietrze uwydatnia te różne linie w sposób, w jaki

miały być wyprowadzone i stają się widoczne nowe

linie. Kiedy przez doświadczenie doszła do

zrozumienia, że mapa jest niezawodna w wskazywaniu

drogi, polubiła ją i coraz bardziej zachwycała się nią,

aż w końcu nic nie mogło jej oderwać od mapy.

Ona zauważyła, że na mapie była cienka, wąska,

biała linia, którą miała pójść. Było wiele innych dróg,

rozwidlających się pod różnymi kątami, niektóre przez

długi czas biegły obok wąskiej drogi, a następnie

stopniowo skręcały. Niektóre z tych dróg były prawie

równoległe do tej, którą podróżowała, a inne biegły w

przeciwnym kierunku. One różniły się od jej drogi

niemal w każdym możliwym do wyobrażenia sposobie

i stopniu. I ona zauważyła, że zbaczając z wąskiej

drogi, którą miała podróżować, każda z tych innych

dróg stawała się szersza i bardziej czarna, aż

ostatecznie kończyła się w wielkiej przepaści. Tak więc

zdała sobie sprawę z tego, że były to niebezpieczne

drogi. Wszelkiego rodzaju drogowskazy były na

drodze, którą miała iść, wskazujące na pewne

niebezpieczeństwa, jak również miejsca bezpieczne. To

była wspaniała mapa i ona nauczyła się tak bardzo ją

oceniać, że coraz bardziej na niej polegała i pilnie ją

studiowała.

On dał jej drugą pracę do wykonania — haftowanie

wewnętrznej szaty. Ona zauważyła, że na marginesie

mapy, było bardzo wiele linii biegnących w różnych

kierunkach, po czym dostrzegła, że między tymi

liniami są pewne związki. W regularnych odstępach

linie dążyły w przeciwnych

kierunkach i łączyły się ze sobą na drugim końcu. Po

krótkim zastanowieniu dostrzegła, że każda para linii

tworzy liść lub płatek i że płatki pasujące do siebie

miały tworzyć kwiat, gdy razem były wyszyte na

wewnętrznej szacie. Ona nie mogła skończyć jednego

kwiatka za jednym razem, lecz musiała wyszywać

każdego po trochę, co wymagało częstego obcinania

złotej nici srebrnymi nożyczkami. Jej się wydawało

bardzo dziwne, że nie wolno było wyszyć i ukończyć

jednego wzoru i dopiero przejść do następnego, lecz jej

ukochany nie życzył sobie, by wykonała to w ten

sposób. On powiedział, że ta spodnia część szaty musi

być wyszyta zgodnie z wzorem na mapie i że to będzie

jej ślubna szata. Jeżeli ona tego nie spełni, nie będzie

mogła zostać jego żoną. „Wszystka zacność córki

królewskiej jest wewnątrz, a szaty jej bramowane są

złotem."

Ona raczej nie była biegła w posługiwaniu się się

igłą, naparstkiem i nićmi. Wiele razy igłą ukłuła się w

palec tak, że pokazała się krew. Szyła niewłaściwymi

ściegami, z których każdy musiał być spruty, a czyniąc

to, musiała być ostrożna, aby nie rozerwać szaty i nie

zniszczyć nici. Często dziwiła się, dlaczego nie może

zrzucić zewnętrznej szaty, aby jej nie przeszkadzała i

wtedy zająć się wyszywaniem wewnętrznej. Lecz mapa

mówiła, że ta praca miała być tajemnicą i jeżeli zrzuci

zewnętrzną szatę, żeby lepiej widzieć jak wyszywa tę

spodnią, to coś będącego w atmosferze ją poplami.

Musi więc nosić na sobie wierzchnią szatę, gdy pracuje

przy spodniej szacie.

To było niezmiernie trudne zadanie. Nic dziwnego,

że wiele razy musiała pruć ścieg. Nic dziwnego, że

czasami raniła igłą palce. Nic dziwnego, że miała

wielką trudność w łączeniu złotych nitek. Po niedługim

czasie lepiej nauczyła się wykonywać tę pracę i ta

stawała się łatwiejsza, aż ostatecznie została

mistrzynią. Jaką radość przeżywała zauważając, że

zrobiła taki postęp, iż można było rozpoznać kwiaty!

Lecz musiała być bardzo ostrożna, gdy spoglądała na

wzór, żeby nikt inny nie mógł go zobaczyć.

On dał jej do wykonania trzecią pracę. Tą pracą

miało być opowiadanie ludziom, w kraju przez który

podróżowała, o tym, jak przyszedł syn królewski i

uwolnił ją z więzienia, że przygotowuje swe dzieło w

taki sposób, aby obalić tyrana, który panował nad tą

krainą, jak zaproponował, że wyniesie ją do godności

swojej oblubienicy i o tym, jak razem tu powrócą, po

jej przybyciu do domu jego ojca, zwiążą tego

strasznego wroga, zupełnie zniszczą i obalą jego

mocarstwo, a następnie z powrotem zabiorą wszystkich

ludzi do tego parku, z którego zostali wypędzeni.

Ktoś mógłby pomyśleć, że ludziom przez których

kraj podróżowała, spodoba się ta wiadomość i będą

zadowoleni, że ów tyran ma być pokonany i że im

wszystkim będzie dana sposobność powrotu do parku.

Jednak stała się dziwna rzecz, prawdę powiedziawszy

niewielu przyjęło tę wiado-

S ZTANDAR B IBLIJNY

Kwiecień, 1996

mość i nią się uradowało. Większość z nich odwróciła

się od niej i ją prześladowała. Najpierw patrzyli na nią i

dziwili się, co za szalona myśl ją opanowała, lecz ona

była tak stanowcza w tym co głosiła, iż doszli do

wniosku, że zupełnie postradała zmysły i obecnie jest

osobnikiem nadającym się do przytułku dla

obłąkanych. I, gdy ona trwała w tym, co oni uważali za

obłąkanie, postanowili, że najlepsze co mogą zrobić, to

ją zbić, ukamienować i ukarać, usiłując ją wyzwolić od

niemądrych myśli. Lecz ona utrzymywała niezmiennie,

że ten książę naprawdę zamierza ją poślubić, że ona

idzie do jego pałacu i że tam nastąpią zaślubiny. Ludzie

ci zadawali jej wszelkiego rodzaju pytania, w tym celu,

aby ją zmylić i wprawić w zakłopotanie, mówiąc, że

gdyby naprawdę ją kochał, nie wypuściłby jej w taką

podróż jak ta.

Po niedługim czasie wymyśliła, że najlepszą rzeczą

będzie nie opowiadać ludziom tak dużo o sobie, lecz po

prostu o swym oblubieńcu. Dlatego sama pozostawała

w cieniu. To nie zadowoliło ludzi, którzy nie lubili

księcia. Oni opowiadali o nim wiele nieprawdziwych

rzeczy i raczej czuli się zadowoleni z tyrana, który nad

nimi panował. Tak więc opowiadając o przyszłości

tego, który poprosił ją, by została jego oblubienicą, nie

miała zbyt przyjemnego czasu.

DŁUGA, UCIĄŻLIWA PODRÓŻ

Miała szereg prób, przez które musiała przejść.

Pierwszą z nich było opuszczenie ojcowskiego domu,

w którym mieszkała od urodzenia. Nie było w nim kąta

ani zakątka, który nie byłby jej drogi i bliski. Każda

jego część była związana z jakimiś przeżyciami z

okresu niemowlęctwa, dzieciństwa i wieku

młodzieńczego. Ten fakt i myśl o opuszczeniu

wszystkiego tak ściśle z nią związanego, i co stanowiło

podstawę jej życia, było niezmiernie trudne.

Powiedziała rodzinie o zamiarze opuszczenia domu i

doświadczyła wtedy silniejszego sprzeciwu. Jej matka

odpowiedziała: „Jesteś już dorosła i będziesz mi

pomocną. Przyszły ci do głowy nierozsądne myśli o

tym, że zostaniesz żoną księcia. Zostań tutaj, będziesz

mi pomagać w domu, a po pewnym czasie znajdziemy

ci męża spośród młodych mężczyzn w tej krainie".

Wówczas oświadczyła, że już się zobowiązała i

dlatego nie może dłużej z rodziną pozostać. Oni

płakali, lecz ona, chociaż czuła, że bardzo ciężko jej

jest opuścić dom ojca, zdecydowanie odmówiła

pozostania w nim. Widząc, że zamierza wyjść,

usiłowali zmusić ją do pozostania w domu ojca,

próbując nawet ściągnąć z niej zewnętrzną szatę. Tylko

przez szybkie wyrwanie jej z rąk matki, przez szybki

ruch, którego oni się nie spodziewali, zachowała szatę

bez rozerwania jej. Ręce matki nie były zbyt czyste i

pobrudziły szatę. Musiała użyć nieco z owego

czerwonego płynu, aby usunąć plamy. Wybiegła z

domu, słysząc jak wołają: „Wróć, wróć." Musiała do

uszu włożyć watę, żeby ich nie słyszeć.

Nie odeszła zbyt daleko, gdy zauważyła, że droga

stała się bardzo kamienista. Kamienie na niej były

podobne do tych, jakie znajdujemy na podkładach

kolejowych, wysypane po to, by je wypełnić, małe

kamienie nieregularnego kształtu, a ona miała założone

tylko cienkie sandały — z gotowością Ewangelii

pokoju. Jej stopy wiele razy potykały się, a ostre brzegi

niewielkich kamieni je raniły i ona miała obolałe nogi.

Wzdychała i pragnęła, aby droga nie była tak

kamienista. Rozglądając się, po prawej stronie obok tej

drogi, zobaczyła inną drogę biegnącą wzdłuż niej, która

była lepsza, nie tak kamienista i wyglądała stosunkowo

gładko i wygodnie. Miała ochotę przejść nią, lecz

przypatrując się mapie odkryła, że ta droga jest

oznaczona coraz bardziej intensywnym ciemnym

kolorem i ostatecznie kończy się w przepaści. I od razu

zdecydowała, że nie była to droga, którą miała iść

dalej. Dalsza podróż po kamienistej drodze była dla

niej trudnym zadaniem. Niebawem zauważyła, że

kamienie stają się coraz mniejsze, aż do tego stopnia,

że można ją było określić drogą bitą i po jakimś czasie

stała się dość przyjemna.

Trochę dalej napotkała na odcinek drogi pokryty

pyłem. Kiedy posuwała się do przodu, jej sandały,

raczej luźne, wzniecały dużo pyłu, jaki unosił się wokół

niej. Wiatr miotał pyłem w jej twarz, oczy i uszy.

Wydawało się, że wieje właśnie tam, gdzie ona idzie i

przechodzi w huragan. Pył wchodził do nosa i palił w

gardle. Ona wdychała go do płuc, co powodowało

gwałtowny kaszel. Nawet się przewracała. Poczuła, że

ta część drogi była gorsza niż kamienista. Próbowała

uwolnić się od kurzu, lecz wiatr wciąż wirował wokół

niej. Cała jej szata była pokryta pyłem i ona musiała

bardzo energicznie użyć szczotki, aby go usunąć i nie

pozwolić mu osiąść na szacie. Usunięcie brudnych

smug z szaty wymagało dużo wysiłku. Ta część

podróży trwała bardzo długo. Wkrótce ustał wiatr i pył,

droga pod jej stopami zaczęła twardnieć, a po pewnym

czasie weszła na bardzo gładką część drogi i nie było

już więcej pyłu.

Ona pogratulowała sobie i cieszyła się, że

przedostała się przez tak nieprzyjemną część drogi, lecz

wtedy dostrzegła przed sobą ogromną górę, której

zbocza były prawie pionowe. Kiedy to zobaczyła,

zdecydowała, że pójdzie dookoła góry. I właśnie

wtedy, gdy o tym pomyślała, dostrzegła znak:

„Przejście dookoła góry, do drogi po drugiej stronie."

Spoglądając na mapę, zorientowała się jednak, że był to

fałszywy znak, że ta droga tylko przez pewien odcinek

prowadzi wokół góry, a następnie wiedzie do

głębokiego rowu. Nie pozostało jej nic innego jak

wspinać się nad przepaścią. Długą chwilę patrzyła na

drogę. Co on mógł mieć na myśli, wysyłając ją w taką

drogę jak ta? Kiedy spojrzała na frontową ścianę góry,

zauważyła, że w nieregularnych odstępach, oddalonych

od siebie czasem jedną, dwie, trzy, cztery, pięć lub

sześć stóp, były skały i kamienie tworzą-

S ZTANDAR B IBLIJNY

Kwiecień. 1996

ce nieregularne stopnie, a między kamieniami były

krzewy. Ta droga nie była często uczęszczana i

porastało ją bardzo wiele krzewów. Spoglądając na

mapę zdała sobie sprawę z tego, że była to jedyna

droga, którą mogła dotrzeć do pałacu króla.

Kiedy rozpoczynała podróż, była pełną siły

dziewczyną. Była przyzwyczajona do ciężkiej pracy, a

mięśnie jej nóg i ramion były silne i dlatego na

początku z energią wspinała się po tym stoku góry. Ona

była pełna wigoru, lecz nie uszła zbyt daleko, gdy zdała

sobie sprawę z tego, że jej s ły są poważnie

nadwerężone. Musiała wspinać się z jednej skały na

drugą, a czasem krzew usuwał się na drodze i o mało

nie upadła. Nieraz zawisła na takim krzaku, gdy niżej

skała, na której stanęła, usunęła się i gdyby nie

trzymała się mocno, upadłaby. Czasem, kiedy się

wspinała, musiała robić małe dołki w ścianie góry, aby

znaleźć oparcie dla nóg. Wspinaczka górska była

najtrudniejszym zadaniem, jakie dotychczas przed nią

postawiono. Ona przystawała wiele razy, aby

odetchnąć i odpocząć, po czym pięła się dalej. Po

długiej, ciężkiej wspinaczce, weszła na szczyt, i,

zupełnie wyczerpana, usiadła żeby odpocząć. Przez

długą chwilę z trudem chwytała oddech, zanim poczuła

ulgę i zaczęła odpoczywać. Jej ramiona, nogi i stopy

były bardzo poranione, a plecy obolałe.

Spostrzegła, że wierzchołek góry był raczej płaski,

chociaż lekko pochylony. Był to raczej płaskowyż.

Będąc tam krótko, zauważyła ogromnego węża,

wijącego się wzdłuż drogi. Przypomniała sobie, że

ukochany wśród innych rzeczy, dał jej laskę, której

miała używać w drodze. On ją zapewnił, że jeśli użyje

tej laski przeciwko wężowi, uderzając i raniąc jego

głowę, to będzie w stanie odeprzeć jego ataki. Ostrzegł

ją, że wąż powróci i będzie próbował ukąsić ją w piętę,

że ona musi bardzo uważać, ponieważ wąż będzie

usiłował ją przewrócić. Wąż próbował ukryć się w

trawie, tak blisko ścieżki, jak to było możliwe, gdzie

rosły pewne bardzo piękne kwiaty. Ukryty wśród

kwiatów, miał nadzieję, że ona przyjdzie na tę stronę

wąskiej ścieżki i schyli się, by zerwać kwiaty, a wtedy

będzie mógł ją ukąsić. Ona o tym wiedziała i kiedy wąż

wypadł z ukrycia, zadała mu silny cios. Wąż był rad, że

mógł umknąć i przez długi czas nie zbliżał się do niej.

Kiedy przebyła pewną odległość, obejrzała się do tyłu i

zobaczyła tego samego węża zbliżającego się szybko,

lecz cicho. On cofnął się, gdy zobaczył, że go

zauważyła, lecz wrócił ponownie i usiłował ukąsić ją w

piętę.

Kiedy przebyła pewną odległość, zawsze czujna z

powodu węża, zobaczyła przed sobą potężną lwicę. Ta

lwica była uwiązana na łańcuchu, który nie pozwolił jej

wejść na ścieżkę, lecz mogła chodzić wzdłuż niej.

Książę jej powiedział, że w ten sposób trzymano tam

lwicę. Lwica zaryczała głośno, co wzbudziło

przerażenie w sercu panny. Zatrzymała się na chwilę,

nie wiedząc czy iść dalej,

czy pozostać w miejscu, czy wrócić się. Kiedy lwica

zobaczyła przerażenie dziewczyny, zaryczała głośniej,

jeszcze groźniej pokazując zęby i coraz silniej

uderzając łapami w powietrze i o ziemię. Ale

dziewczyna przypomniała sobie, co książę powiedział o

łańcuchu i nabierając odwagi, poszła dalej.

Lwica szła za nią niejedną milę a wielki strach i

drżenie nie opuszczały jej z powodu węża z jednej

strony, a lwicy z drugiej. Ona musiała iść samym

środkiem wąskiej ścieżki, bo gdyby przeszła na jedną

lub drugą stronę, na pewno byłaby zraniona. Pewnego

razu, unikając ataku węża, znalazła się zbyt blisko

drugiej strony i lwica złapała ją za ramię, bardzo je

zraniła i niemal rozerwała jej szatę.

Po przejściu dużej odległości z tymi dwoma

wrogami, po jednym z każdej strony, przyszła na

miejsce, w którym znajdowało się wiele lwich

szczeniąt — było to potomstwo lwicy, idącej za nią.

One nie były tak silne ani niebezpieczne, jak matka,

lecz robiły bardzo dużo hałasu. Szarpały się bardzo

zębami między sobą, ponieważ jeden przez drugiego

chciały dostać się do niej i każdy usiłował złapać

drugiego za grzbiet i go powstrzymać. Lwięta nie miały

więc zbyt dużo czasu, aby jej dokuczyć.

Podążał za nią również wielki smok, który z

paszczy wyrzucał ogień i dym. Ten przedostał się na

wąską drogę i poparzył ją tak, że musiała przyłożyć

uzdrawiającą maść, którą dał jej książę, aby zapobiec

zakażeniu rany. Ona więcej ucierpiała od smoka niż od

węża, lwicy lub szczeniąt. Lecz z ogromnym wysiłkiem

przezwyciężyła tych wszystkich czterech wrogów. „Po

lwie, i po bazyliszku deptać będziesz, lwię i smoka

podepczesz" (Ps. 91:13).

Płaskowyż był nadzwyczaj rozległy, lecz osta-

tecznie kończył się stromo i wtedy zauważyła, że

właśnie była na krawędzi innej przepaści. W tym czasie

miała przejść przez bardzo wąski most, który z tej góry

prowadził na drugą górę. Jej nie było wolno zejść z

góry i wspiąć się na drugą. Most był tak wąski, że

musiała posłużyć się drążkiem równoważącym. Dolina

zaś była tak głęboka, że nie mogła spojrzeć w dół bez

uczucia zawrotu głowy i jedynym jej ratunkiem było

położyć się na moście, który miał szerokość jednej

stopy i trzymać się, aż miną zawroty głowy. Do-

świadczała tego kilka razy, ponieważ most był długi i

często musiała przesuwać drążek równoważący, tak

żeby pomyślnie ukończyć podróż. Był to niezwykle

ciężki odcinek podróży, a trudności wystarczyło, by

zniechęcić niejednego. Wielu z tych, którzy wyruszyli

w tę podróż, zrezygnowało z niej, zanim doszli do tego,

przez co ona już przeszła. Ona jednak pamiętała to, co

on powiedział, a mianowicie, że dla niej odbył tę samą

podróż i z każdą nową trudnością, gdy sobie uświa-

damiała, co on zniósł dla niej, kochała go coraz

bardziej i czuła, że może to zrobić dla niego.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: