91199509.pdf

Zwiastun

Chrystusowego

Królestwa

PL ISSN 1230–1086

CZASOPISMO wolne od wpływu jakichkolwiek wyzna ´, partii, organizacji i wie-

rze ´ ludzkich, zwia˛zane jest z Bogiem w takim stopniu, w jakim rozumie Jego Sło-

wo. Jest ono wydawane w obronie Prawdy paruzyjnej, udzielanej przez Pana za po-

´rednictwem „onego Sługi”, jako podstawy wszelkiego dalszego rozwoju Prawdy, w

obronie zarza˛dze´, statutu i testamentu równiez˙ danych przez Pana za pos´rednictwem

„onego Sługi” i w celu przedstawiania oraz bronienia rozwijaja˛cej si˛ Prawdy epifa-

niczno–bazylejskiej, b˛d ˛cej pokarmem na czasie dla ludu Pana, zgodnie z Jego wola˛.

SZTANDAR BIBLIJNY NASZYM JEDYNYM SZTANDAREM

„Podnie´cie chora˛giew do narodów” — Izajasz 62:10; Izajasz 8:20; Łukasz 11:28.

„Tedy wyszedł głos z stolicy, mówia˛cy: Chwalcie Boga naszego wszyscy słu-

dzy jego, i którzy si˛ go boicie, i mali i wielcy. I słyszałem głos jako ludu

wielkiego, i jako głos wielu wód, i jako głos mocnych gromów, mówia˛cych:

Halleluja! iz˙uj ˛ł Królestwo Pan Bóg wszechmoga˛cy” — Obj. 19: 5,6.

„Dzi˛kujemy tobie, Panie Bo ˙e wszechmoga˛cy, który´ jest, i który´ był, i

który masz przyj´´! ˙e´ wzia˛ł moc swoja˛ wielka˛,iuj˛łe´ królestwo; I rozgniewały

si˛ narody, i przyszedł gniew twój i czas umarłych, aby byli sa˛dzeni, i aby´ oddał

zapłat˛ sługom twoim, prorokom i ´wi ˛tym, i boja˛cym si ˛ imienia twego, małym

i wielkim, i aby´ wytracił tych, co psuja˛ ziemi ˛” — Obj. 11: 17,18.

„Bo tak mówi Pan zast ˛pów: Oto Ja jeszcze raz, a to po małym czasie,

porusz˛ niebem i ziemia˛, i morzem i sucha˛; Porusz ˛, mówi ˛, wszystkie narody,

i przyjda˛do Po˙a˛danego od wszystkich narodów; i napełnie˛ ten dom chwała˛,

mówi Pan zast ˛pów” — Agg. 2: 7,8.

„Albowiem oto Ja tworz˛ niebiosa nowe, i ziemi ˛ nowa˛, a nie be˛d ˛

wspominane rzeczy pierwsze, ani wsta˛pia˛ na serce” — Izaj.65:17.

„Lecz nowych niebios i nowej ziemi według obietnicy jego oczekujemy, w

których sprawiedliwo´´ mieszka” — 2 Piotra 3: 13.

Miesie˛ cznik. Wydawany przez ´ wiecki Ruch Misyjny

„EPIFANIA” w Nowym Dworze Mazowieckim.

Redaktor: Bernard Hedman, Chester Springs, Pa. 19425, USA.

Redaktor odpowiedzialny w Polsce: Piotr Wo´nicki,

ul. Zdobywców Kosmosu 17, 05

100

NOWY DWÓR MAZOWIECKI

JEZUS CHODZĄCY PO MORZU

Mat. 14: 22 - 33

„Prawdziwie jesteś Synem Bożym” (w. 33)

O cudzie nakarmienia przez Jezusa tłumu

Apostołowie najwyraźniej nie byli skłonni

opuścić towarzystwa tego Jedynego tak zdolnego i

chętnego do troszczenia się o ich potrzeby. Jednak

Jezus ponaglał, aby popłynęli w swej łodzi w

kierunku Kafarnaum, prawdopodobnie dlatego,

aby łatwiej było rozpuścić lud.

Po odprawieniu tłumów nasz Pan udał się na

górę, aby się modlić w samotności (w.23). Chociaż

niekiedy modlił się wraz z uczniami w ich obec-

ności (żeby zapamiętali słowa Jego modlitw), to

jest oczywiste, że nie zadowalał się jedynie takimi

sposobnościami, lecz często udawał się do Ojca w

samotności, tak jak radził swoim uczniom mówiąc:

„wnijdź do komory swojej [prywatnego pomiesz-

czenia] ... a módl się Ojcu twemu w skrytości”

(Mat. 6:6).

Wszyscy chrześcijanie na podstawie doświad-

czenia zrozumieli wartość takiej skrytej osobistej

łączności duchowej z niebiańskim Ojcem; nie dzi-

wimy się, że nasz Pan odczuwał potrzebę podobnej

społeczności. Społeczność Jezusa z Ojcem przed

stworzeniem świata wcale Jemu nie wystarczała i

nie czyniła modlitwy zbyteczną, wprost przeciwnie

pobudzała Jego pragnienie stałej społeczności,

zwłaszcza gdy był sam na świecie. Nawet Jego

umiłowani uczniowie, jeszcze nie spłodzeni z Du-

cha (Jan 7:39), nie mogli mieć z Nim społeczności

w zakresie rzeczy duchowych ani docenić prób,

jakie na Niego (doskonałego człowieka) przycho-

dziły w sposób, w jaki nigdy nie spotykają one

upadłej ludzkości.

Potrzebował takiej społeczności z niebiańskim

Ojcem, by odnowić własną gorliwość, utrzymać

ciepło swej miłości i oddania, co było podstawą

Jego poświęcenia się i codziennego ofiarowania

siebie jako człowieka aż do śmierci.

JEZUS WIELE CZASU

SPĘDZAŁ NA MODLITWIE

Nie ma żadnej bezpośredniej informacji, że nasz

Pan spędzał na modlitwie długie godziny poranne

czy wieczorne, a mimo to możemy słusznie przy-

puszczać, że nigdy nie zaniedbywał szukania obli-

cza Ojca. Te krótkie chwile przeznaczone codzien-

nie na cześć i modlitwę były z pewnością uzupeł-

niane takimi sposobnościami, jak ta wspomniana w

powyższym wersecie. Przy takich okazjach nasz

Pan najwyraźniej spędzał znaczną część nocy na

modlitwie i łączności duchowej z Ojcem.

Jest w tym pewna lekcja dla ludu Pańskiego.

Obowiązki życia, jakie codziennie nas przygniatają,

nie powinny być zaniedbywane; każdy powinien

powiedzieć sobie (jak to wyraził nasz Pan): „Muszę

być w sprawach mojego Ojca”. Zwykle oznacza to

krótkie modlitwy, jakie polecał nasz Pan, mówiąc:

„A modląc się, nie bądźcie wielomówni jako

poganie; albowiem oni mniemają, że dla swej

wielomówności wysłuchani będą. Nie bądźcież tedy

im podobni, gdyż wie Ojciec wasz, czego potrze-

bujecie pierwej niżbyście wy go poprosili” (Mat.

6:7,8). Przykład modlitwy podany uczniom także

jest krótki (Mat. 6:9-13).

Niemniej jednak stosownie do odczuwanej wagi

wielkiego dzieła, w którym z łaski Pana mamy

Rok XIII, Nr 9

W RZESIEŃ , 1995

Nr 91

S ZTANDAR B IBLIJNY

wrzesień, 1995

przywilej z Nim współpracować — nasze serca

powinny lgnąć, i będą lgnęły do chwil duchowej

społeczności. Nie muszą to być koniecznie modli-

twy w znaczeniu proszenia Ojca, gdyż wiele z

takich chwil niewątpliwie będzie poświęconych

dziękczynieniu za łaski i błogosławieństwa już

otrzymane oraz za łaskawe obietnice, na których

opieramy naszą wiarę na przyszłość, oraz społecz-

ności z Panem (w sensie rozmyślania nad Jego wolą

wobec nas i nad tym, jak najlepiej możemy Jemu

służyć i sprawić Jemu przyjemność).

APOSTOŁOWIE WIDZIELI JEZUSA NA

WODZIE

Podczas gdy nasz Pan w ten sposób utrzymywał

społeczność z Ojcem, Apostołowie wiosłując z

trudem posuwali się do przodu, ponieważ wzmógł

się silny przeciwny wiatr, który sprawił, że jezioro

było bardzo wzburzone i gwałtowne (w.24). Jeden z

tych, którzy znajdowali się w łodzi, Jan, podaje

nam, że wiosłując przez kilka godzin odpłynęli od

brzegu zaledwie około 25 do 30 stadiów (5-6 km).

Była wówczas godzina określona jako czwarta straż

nocna, to jest między 3 a 6 rano (w.25).

władzy naszego Pana, podobnie świadczyła ta ma-

nifestacja Jego mocy („wiatr się uciszył”, w.32).

Jeśli ten pierwszy cud ilustrował Jego moc chro-

nienia swojego ludu przed niedostatkami i zaspo-

kajania wszystkich jego potrzeb, to ta manifestacja

pokazywała nieograniczoność Boskiej mocy, mogą-

cej zachować Jego lud we wszystkich burzach, tru-

dnościach i próbach życia.

PAN POMOŻE NAM W TRUDNOŚCIACH

Jest to dobra lekcja dla nas do indywidualnego

zastosowania, ponieważ zdajemy sobie sprawę — co

jest dla nas koniecznością — że nasz Pan w sposób

nadprzyrodzony nas karmi duchowym pokarmem i

że podczas ciemności nocy (strachu i ignorancji

poprzedzających świt i słońce Tysiąclecia) będą

powstawały burze i trudności, które bez Jego

pomocy mogłyby nas zgnieść. Powinniśmy

pamiętać, że Jego mocy i rozkazowi posłuszne są nie

tylko naturalne wiatry i fale, lecz że Jego kontroli

podlegają wszystkie burze i fale ucisku oraz

prześladowań, które mogą nam przeszkadzać i

dręczyć nas. Im lepiej zdołamy to sobie uświado-

„A Jezus ... rzekł mu: O małowierny! przeczżeś wątpił?" — Mat. 14: 31

Z trudem wiosłując, wyczerpani i zmęczeni,

zauważyli w pobliżu postać człowieka idącego po

wodzie i wyraźnie zamierzającego przejść obok ich

łodzi (Mar. 6:48-49). Niektórzy z nich krzyknęli

zatrwożeni, myśląc że ujrzeli nadprzyrodzoną istotę

i że zapowiadało to jakieś nieszczęście, lecz to był

Jezus, który się do nich odezwał i uśmierzył ich

obawy (w.27).

Odwaga wiary Piotra została wtedy bardzo

znamiennie zilustrowana w jego prośbie, by Pan

kazał mu przyjść do siebie po wodzie. Otrzymał

zezwolenie, a jego wiara była tak silna, że zrobił

kilka kroków, kiedy, widocznie zatrwożony swoją

własną śmiałością i gwałtownością wody, zaczął

tonąć i wołać do Pana o pomoc, jaką otrzymał, gdy

Pan wyciągnął rękę i uchwycił go. (w.29-31).

Jeśli cud z chlebem świadczył o nadludzkiej

mić, tym większej doznamy radości i pokoju, po-

nieważ tym silniejsza będzie nasza wiara w Niego,

który jest w stanie nam pomóc i który obiecał

ostatecznie to uczynić, a w międzyczasie — jeśli

pozostaniemy w Nim — wszystkie rzeczy pozostaną

pod kontrolą dla naszego najwyższego dobra.

Ponadto łódka i dwunastu wioślarzy, pracujących

pośród burzy i ciemności nocy, stanowią jeszcze

doskonalszy obraz ludu Pańskiego jako całości, nie

doświadczeń sekciarskiego kościoła, lecz do-

świadczeń Jego prawdziwego ludu. Od czasu roz-

stania się z Panem, który wstąpił do Ojca, prze-

chodzą oni przez burzliwy okres. Opanowała ich

ciemność — ciemność błędu i przesądów. Wielki

przeciwnik, przez antychrysta i wielu mniejszych

antychrystów, przez cały wiek Ewangelii powodo-

wał powstawanie wielkiej burzy przeciwko garstce

wiernych Panu.

S ZTANDAR B IBLIJNY

Wrzesień, 1995

Trudy ich warunków sprawiają, że wszystkie

wysiłki kierują oni na poczynienie postępu, pomimo

tak strasznej opozycji, odnośnie której jeden z

Apostołów oświadcza: „Albowiem nie mamy boju

[tylko] przeciwko krwi i ciału, ale przeciwko księ-

stwom, przeciwko zwierzchnościom, przeciwko

dzierżawcom świata ciemności wieku tego, prze-

ciwko duchowym złościom, które są wysoko” (Efez.

6:12). Ta bitwa z przeciwnymi wpływami trwa

przez noc obecnego w. Ewangelii, a mimo to nie

wszyscy spośród prawdziwego ludu Pańskiego

dotarli do portu, ani burza jeszcze nie ustała.

PAN POMOŻE NAM „ZARAZ Z PORANKU"

Tak jak nasz Pan przyszedł do uczniów pośród

burzy, o czwartej straży nocnej (tzn. wczesnym

rankiem), tak Jego drugie przyjście o świcie Ty-

siąclecia ma na celu przybycie do swego prawdzi-

wego ludu i wspomożenie go, ocalenie od trudów,

znużenia i niebezpieczeństw, jak stwierdza prorok:

„poratuje go [ich] Bóg zaraz z poranku” (Ps. 46:6).

Jak sposób przyjścia naszego Pana do swoich

uczniów różnił się od tego, czego oni się spodzie-

wali, tak sposób drugiego przyjścia jest inny od

tego, jakiego się oczekuje. Wydaje się, że Piotr

reprezentuje klasę żyjącą obecnie, przy końcu tego

wieku, która będąc całkowicie przekonana o obec-

ności Pańskiej ma przywilej iść do Niego przez

wiarę. Lecz tak jak wiara Piotra bez pomocy Pana

nie byłaby odpowiednią do okoliczności, tak wszy-

scy obecni wierni będą potrzebowali wyciągniętej

ręki Mistrza, w przeciwnym razie utoną w znie-

chęceniu, kiedy ich wiara zacznie się kołysać pod-

czas życiowych burz.

Czy nie ma w tym dobrej lekcji dla tych wszy-

stkich, którzy wiernie pracują w samokontroli i

służbie Pańskiej, aby mogli doprowadzić swoje

wszystkie myśli, słowa i czyny do pełnej harmonii z

wolą Bożą w Chrystusie, i którzy jako lud Pański

doznają silnej opozycji ze strony świata, ciała i

przeciwnika? Lekcją tutaj (zgodną z przedstawia-

niem jej w innych miejscach Pisma Św.) jest to, że

lud Pana czyni mały postęp, zanim sam Mistrz

przyłączy się do nich, zanim w pełni się im obja-

wi, a ich szczęście i przywileje będą współmierne

do stopnia ich wiary. Jakże silnie to zatem prze-

mawia do nas w związku ze stałą wiernością i

wzrastaniem w wierze, nie w nas samych, lecz w

Panu, oraz w Jego ostatecznym wyzwoleniu wszy-

stkich tych, którzy pokładają w Nim swą ufność.

DOTRZEMY DO POŻĄDANEGO PORTU

Z opisu Jana dowiadujemy się, że gdy tylko Pan i

Piotr weszli do łodzi, wiatr i burza natychmiast

ustały, a łódź znalazła się w porcie (Jan 6: 16-21).

Tak też będzie z ludem Pańskim: gdy tylko jego

wiara podczas drugiej obecności Pańskiej zostanie w

pełni wypróbowana, Pan zacznie go wyzwalać, po

czym dobiegną końca próby, burze, trudności i

opozycja, a upragniony port zostanie osiągnięty,

gdyż Królestwo będzie bliskie.

A zatem, drodzy bracia marynarze, odwagi na

morzu doświadczeń, w dążeniu do uczynienia

swego powołania i wyboru pewnym! Zwróćmy

szczególną uwagę na słowa Mistrza do Piotra jako

szczególnie dotyczące nas: że jedyną rzeczą, mogą-

cą przeszkodzić nam w wyjściu na spotkanie z

Panem, jest brak wiary: „O małowierny, przeczżeś

wątpił?”.

Nauczmy się ufać Panu nie tylko w sprawach

dotyczących Jego ludu oraz jego wszystkich spraw

i interesów, lecz także we wszystkich sprawach i

przedsięwzięciach naszych własnych i naszych

rodzin. Lekcje te będą dla nas korzystne i przygo-

tują nas na większą miarę Boskiej łaski oraz rado-

ści Królestwa. Cała ta wiara oparta jest na jasnym

zrozumieniu naszego wersetu, a mianowicie: że

nasz Pan Jezus rzeczywiście jest Synem Bożym

(w.33). A skoro Synem Bożym, to mówi prawdę, a

skoro mówi prawdę, to można polegać, budować i

opierać się na wszystkich wielkich i cennych

obietnicach, jakie pozostawił dla nas. Takie polega-

nie na nich da nam wiarę niezbędną do przezwy-

ciężenia wszystkich trudności i przeszkód życia,

tak abyśmy okazali się zwycięzcami przez Tego,

który nas umiłował i który kupił nas swoją własną

drogocenną krwią.

BS '94,65.

CHOĆ BURZE NAM GROŻĄ

I w każdej potrzebie lud modły swe śle

Do Pana, co w niebie Królestwo ma swe,

I usty wiernymi głosi każdy z nas,

Królestwa na ziemi nadchodzi już czas.

Choć burze nam grożą, choć straszny jest wróg,

Ufamy w moc Bożą, bo mocny jest Bóg.

Choć świat nas poniża, wyszydza nasz stan.

My dążym do Krzyża, bo z nami jest Pan.

A gdy w śmierci tchnieniu, zgon ześle nam Pan,

To Bóg w okamgnieniu odmieni nasz stan;

W niebiańskiej koronie wejdziem w nieba próg

I siądziem na tronie, jak obiecał Bóg.

Nie chcemy łask świata, bo grzeszny jest on;

Nas czeka zapłata, lecz nie z ziemskich stron.

Za nasze cierpienia, za troski i ból

Udzieli zbawienia sprawiedliwy Król.

S ZTANDAR B IBLIJNY

wrzesień, 1995

ogląda tę wspaniałą manifestację nadludzkiej mocy i

wierzy, iż te światy same się stworzyły, większości z

nas pokazuje, że jeśli ma rozum, to jest on bardzo

rozstrojony, niezrównoważony. Człowiek, który po

rozumnym zastanowieniu się dochodzi do wniosku,

że nie ma Boga, że wszystko, jakie jest, stało się

przez przypadek lub w wyniku działania ślepej siły

— taki człowiek opisany jest w Biblii następującymi

słowami: „Głupi rzekł w sercu swoim: Nie ma

Boga” (Ps. 14:2).

Po pierwszym przeczytaniu naszego wersetu

niektórzy z nas mogliby być skłonni powiedzieć:

Piękna poetycka przenośnia! Lecz tak nie jest,

drodzy przyjaciele! W miarę jak przyrządy naukowe

demonstrują ogrom wszechświata widzimy, że

prorok naprawdę użył bardzo umiarkowanych słów

w swoim opisie majestatycznej mocy i wielkości

Stwórcy, pokazując Go jako ważącego góry na

swojej wadze i trzymającego morza w dłoni swojej

ręki; z Jego punktu widzenia tysiąc lat to jak straż

nocna. Jak niezmiernie mali czujemy się my

wszyscy w obecności naszego Boga! Nic dziwnego,

że niektórzy z wielkich ludzi byli skłonni

powiedzieć, iż z Boskiego punktu widzenia ludzkość

jest zbyt mało znacząca, aby była godna

najmniejszych względów, nie mówiąc o tym, by była

przedmiotem Boskiej troski i opatrzności! Pismo

Święte zachęca nas, byśmy przechodzili w

rozumowaniu od tego co wiemy, do tego, czego nie

wiemy. Mówi nam ono, że chociaż Bóg jest tak

wielki, tak mądry, tak potężny, jest także

sprawiedliwy i miłujący. Im bardziej zastanawiamy

się nad tą sprawą, tym słuszniejszym wydaje się ten

biblijny opis Wszechmocnego. Widzimy przejawy

Jego mocy. Nie możemy wątpić w mądrość Tego,

który jest tak wielki. Następnie zadajemy

MORZA NA DŁONI BOSKIEJ RĘKI

„Kto zmierzył wody garścią swoją” (Iz. 40: 12)

CUDOWNA siła i wielkość myśli zawartej w

naszym wersecie nie może być doceniona przez

tych, którzy nigdy nie byli na wielkim oceanie.

Gdy dzień po dniu podróżujemy poprzez wody z

prędkością pociągu i rozglądamy się we

wszystkich kierunkach, a mimo to rzadko

widzimy statek, duży czy mały, zaczynamy

wyrabiać sobie pojęcie o świecie, w którym

żyjemy. Jest on o wiele większy od tego, jaki

wcześniej mogliśmy sobie wyobrazić. A jednak

przy pomocy teleskopu i obliczeń

matematycznych dowiadujemy się, że nasza

ziemia i jej morza są małe w porównaniu z wie-

loma innymi światami. Zauważamy, że nasz sy-

stem słoneczny (nasze słońce i jego satelickie pla-

nety) stanowi zaledwie malutki fragment

ogromnego Boskiego stworzenia. Astronomowie

powiadają, że przy pomocy czułych błon

fotograficznych są w stanie policzyć [ponad] 125

milionów słońc, wokół których krążą planety, tak

jak nasza ziemia krąży wokół słońca.

Przypuszczają, że prawdopodobnie tylko

niewielka część tych słońc jest widoczna dla

naszego oka — tak bardzo są one oddalone.

Astronomowie oceniają, że istnieją miliony

innych słońc tak odległych, że ich światło nie

może

być

zarejestrowane

nawet

przez

fotografowanie.

Jesteśmy przytłoczeni ogromem kosmosu oraz

prawem i porządkiem, jaki wszędzie panuje. Cał-

kowicie zgadzamy się ze słowami proroka Dawi-

da: „Dzień dniowi podaje słowo, a noc nocy poka-

zuje umiejętność. Nie ma języka ani mowy, gdzie

by głosu ich słychać nie było”. Człowiek, który

S ZTANDAR B IBLIJNY

Wrzesień, 1995

i smutek, płacz i umieranie — kara za grzech

pierworodny, pod ciężarem której człowiek cierpi

przez te wszystkie wieki — nie wyrządziły Jego

stworzeniom żadnej rzeczywistej szkody. Zamiast

tego koniec Boskiego programu potwierdzi różne

elementy Boskiego charakteru w stopniu, w jakim

nie uczyniłoby tego nic innego. Święci aniołowie,

którzy nie znali grzechu, przez wieczność będą

odczytywać w ludzkości cenną lekcję o

niezmiernej grzeszności grzechu oraz o mądrości i

dobrodziejstwie sprawiedliwości.

Nawet rodzaj ludzki, choć obecnie wielce cierpi

pod ciężarem Boskiego niezadowolenia i potępie-

nia na śmierć, ostatecznie będzie w taki sposób

błogosławiony, a ilość błogosławieństw przeważy

smutki klątwy tak, że każde stworzenie zegnie

swoje kolano i każdy język wyzna Boską spra-

wiedliwość, mądrość, miłość i moc w Boskim po-

stępowaniu z ludzkością.

O PORANKU PRZYCHODZI RADOŚĆ

Noc płaczu o długości [ponad] sześciu tysięcy

lat, pogrążająca w cierpieniu i smutku dwadzieścia

miliardów ludzi, jest czymś strasznym. Lecz jest

jeszcze coś innego, gdy pamiętamy, że większość

dzieci Adamowych umiera w niemowlęctwie i że

ci, którzy żyją siedemdziesiąt lat w trudzie i znoju,

mają przeżycia zadowalające i radosne, jak

również łzy. Gdy czytamy, że nawet łzy tych kilku

lat są częścią dyscypliny, pouczenia i doświad-

czeń, jakie zgodnie z Boskim zamierzeniem będą

cennymi lekcjami przygotowującymi do

wspaniałej i radosnej wieczności, wtedy cała ta

sprawa ma w naszych umysłach nowy kształt. Jeśli

lekkie cierpienia obecnego czasu dadzą

błogosławieństwa na wieki, to możemy się w nich

radować z powodu nas samych, naszych bliźnich i

całej ludzkości. I to jest Boskie zapewnienie. Bóg

nigdy nie przewidział wiecznego życia nawet dla

jednej buntującej się duszy, lecz przygotował

błogosławieństwa dla całego rodzaju Adamowego,

który dojdzie do pełnej harmonii z Nim. Obecnie

uczy ludzkość jako całość wielkich ogólnych lekcji

przez niezmierzoną grzeszność grzechu. Bardzo

źle byłoby, gdyby po nauczeniu się tych lekcji, nie

było żadnej możliwości skorzystania z nich. Lecz

będzie okazja ich wykorzystania i to jest wielkim

Posłannictwem, jakie Bóg skierował do ludzkości,

nazywanym w Biblii Ewangelią — ową „radością

wielką, która będzie wszystkiemu ludowi” przez

Chrystusa.

Po nocy płaczu trwającej sześć tysięcy lat ma

nadejść poranek radości. Nowy dzień, w którym

usunięta zostanie ciemność i grzech i w którym

Słońce Sprawiedliwości będzie błogosławić i

leczyć świat ludzkości, jest tysiącletnim dniem dla

błogosławienia i podnoszenia naszego rodzaju

(2 Piotra 3:8). Biblia rysuje ten dzień bardzo

radosnymi kolorami. Jest to dzień Mesjasza, dzień,

w którym nadejdzie Boskie Królestwo, a Jego

wola będzie pełniona na ziemi, tak jak jest w

niebie, dzień w którym biedni i w potrzebie

zostaną podniesieni z dołu przesądów i deprawacji,

dzień, w którym znajomość chwały Boga napełni

całą ziemię.

Nie będzie więcej strachu. Ten dzień nie zakoń-

pytanie: Czy ktoś tak mądry i tak potężny może być

niesprawiedliwy i nieszlachetny? Nasze serca

odpowiadają: Nie! Nikt pozbawiony sprawiedli-

wości czy miłości nie jest prawdziwie wielki. Tak

jak jest pewne, że nasz Bóg jest Jehową, tak jest

pewne, że posiada te zalety. Musi On być centrum

mądrości, sprawiedliwości, miłości i mocy — swo-

ich czterech głównych przymiotów.

Gdy weszliśmy w kontakt z Biblią, a zwłaszcza

gdy dowiedzieliśmy się czegoś o jej naukach i

pozbyliśmy się błędów, jakie narosły wokół niej w

okresie ciemnych wieków — wtedy zaczęliśmy

uznawać ją za posłannictwo Jehowy do swoich

stworzeń. Biblia poinformowała nas, że wielki

Stwórca Wszechświata nie tylko jest wszechmocny

i wszechwiedzący, lecz także miłujący i życzliwy,

a sprawiedliwość jest fundamentem Jego

królestwa. Z Biblii dowiedzieliśmy się także, że

nasz Stwórca miał przyjemność w stworzeniu nas

na swój obraz - na swoje własne podobieństwo

moralne, po to abyśmy przez całą wieczność mogli

radować się Nim i owocami Jego sprawiedliwości.

Z tego punktu widzenia zaczęliśmy uświadamiać

sobie, że najwznioślejsze uczucia ludzkiego

umysłu i serca są jedynie odbiciem tego Stwórcy.

W ten sposób dochodząc do współczującej

sympatii w harmonii ze swoim Stwórcą, możemy

zrozumieć zasady Jego charakteru — co znaczy

sprawiedliwość, miłosierdzie i życzliwość, czym

jest mądrość w przeciwieństwie do głupoty. Z tego

punktu widzenia byliśmy w stanie dostrzec

wspaniałą doskonałość charakteru i przymiotów

naszego Stwórcy, które usprawiedliwiają imię,

jakie przyjął, gdy przez swego ambasadora

oświadczył: „Bóg jest miłością”. W miarę jak

coraz bardziej to sobie uświadamiamy, pojmujemy

Nieskończoność, zbliżamy się do serca wielkiego

Jedynego Odwiecznego, który waży góry niczym

na wadze i odmierza morza na dłoni swej ręki.

Boskie podobieństwo jest podobieństwem miło-

ści i, jak oznajmia Pismo Święte, „wypełnieniem

[Boskiego] zakonu jest miłość” (Rzym. 13:10).

Nasz wielki Stwórca, jedyny żyjący i prawdziwy

Bóg, jest w ten sposób przeciwstawiony

wszystkim bogom pogańskim, którzy są

niemiłosierni, bezlitośni, mściwi, diabelscy. Z

Biblii dowiadujemy się, że Jehowa, prawdziwy

Bóg, znajduje przyjemność w czynieniu dobra —

w używaniu swej wszechwładnej mocy i mądrości

w stwarzaniu istot, których wieczne życie i

wieczna radość przynosi Jemu zadowolenie. Z

takimi chwalebnymi celami Jego twórcze dzieło

rozpoczęło się od istot niebiańskich, które wciąż

cieszą się Jego łaską. Z podobną życzliwością

stworzył człowieka „mało mniejszym od aniołów”,

koronując go chwałą i czcią jako króla wszystkich

stworzeń na poziomie cielesnym, ludzkim, na

podobieństwo swego Stwórcy, który jest Duchem.

Zwracając uwagę na wyjaśnienia Boskich

zamiarów przez Apostołów i proroków, otrzymali-

śmy zapewnienie, że we wszystkich strasznych do-

świadczeniach minionych sześciu tysięcy lat nic

nie spotkało ludzkości, czego wielki Stwórca nie

przewidział. Mamy ponadto zapewnienie, że

ostatecznym celem Boskiej mądrości jest, ażeby

łzy

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: