92199510.pdf

SZT

SZTANDAR

ANDAR

BIBLIJNY

BIBLIJNY — NASZYM

NASZYM

JEDYNYM

SZT

SZTANDAREM

ANDAREM

„Podnie´cie

chora˛giew

narodów”

—

Izajasz

62:10;

Izajasz 8:20; Łukasz 11:28.

„Tedy wyszedł głos z stolicy, mówia˛cy: Chwalcie Boga

naszego wszyscy słudzy jego, i którzy si ˛ go boicie, i mali i

wielcy. I słyszałem głos jako ludu wielkiego, i jako głos wielu

wód, i jako głos mocnych gromów, mówia˛cych: Halleluja! i ˙

uja˛ł Królestwo Pan Bóg wszechmoga˛cy” — Obj. 19:5,6.

„Dzi ˛ kujemy tobie, Panie Bo ˙ e wszechmoga˛cy, który´

jest, i który´ był, i który masz przyj´´! ˙e´ wzia˛ł moc swoja˛

wielka ,iuj ˛łe´ królestwo; I rozgniewały si˛ narody, i

przyszedł gniew twój i czas umarłych, aby byli sa˛dzeni, i

aby´ oddał zapłat ˛ sługom twoim, prorokom i ´wi˛ tym, i

boja˛cym si˛ imienia twego, małym i wielkim, i aby´ wytracił

tych, co psuja˛ ziemi ˛” — Obj. 11:17,18.

„Bo tak mówi Pan zast ˛ pów: Oto Ja jeszcze raz, a to po

małym czasie, porusz ˛ niebem i ziemia˛, i morzem i sucha˛;

Porusz ˛, mówi˛ , wszystkie narody, i przyjda˛doPo ˙ ˛danego

od wszystkich narodów; i napełni ˛ ten dom chwała˛, mówi

Pan zast ˛ pów” — Agg. 2:7,8.

„Albowiem oto Ja tworz ˛ niebiosa nowe, i ziemi ˛ nowa˛,

nie

b˛da˛

wspominane

rzeczy

pierwsze,

ani

wsta˛pia˛na

serce” — Izaj. 65:17.

„Lecz nowych niebios i nowej ziemi według obietnicy

jego

oczekujemy,

których

sprawiedliwo´´

mieszka”

— 2 Piotra 3:13.

„I zatra˛bił Anioł siódmy, i stały si˛ głosy wielkie na niebie mówia˛ce: Królestwa ´wiata stały si˛ królestwami

Pana

naszego i Chrystusa jego, i królowac´b˛dzie na wieki wieków” — Obj. 11:15.

Rok XIII, Nr 10

P A ´ DZIERNIK , 1995

Nr 92

Zwiastun

Chrystusowego

Królestwa

MIESI ˛ CZNIK . Wydawany przez ´ WIECKI RUCH MISYJNY „EPIFANIA” w Nowym Dworze Mazowieckim. Redaktor: Bernard Hedman ,

Chester Springs, Pa. 19425, USA. Redaktor odpowiedzialny w Polsce: Piotr Wo´nicki , ul. Zdobywców Kosmosu 17, 05–100 Nowy Dwór Maz.

STRESZCZENIE NUMERU

TEN NUMER poświęcony jest pewnym wydarzeniom z życia młodego króla Joaza (w Starym

Testamencie jest osiem osób o imieniu Joaz). Joaz był ósmym królem Judy, jedynym synem

króla Ochozjasza (2 Król. 11:2) i Sebiji z Beersaby (2 Król. 12:1). Joaz został królem w wieku 7

lat, a panował w Jeruzalem 40 lat (2 Kron. 24:1). Ponieważ Joaz był jedynym żyjącym

potomkiem Salomona, dlatego Bóg cudownie go zachował, aby kontynuować panowanie

potomków z jego linii.

Gdy Ochozjasz został zabity, jego matka Atalija zamordowała wszystkich królewskich

następców tronu. Lecz Bóg zachował Joaza przez jego ciotkę Josabę, która przez 6 lat ukrywała

go w domu Pańskim (2 Król. 11:2-3). Gdy Joaz osiągnął wiek 7 lat, kapłan Jojada przygotował

jego koronację na króla (2 Król. 11:4-16).

Na początku swego panowania Joaz naprawił świątynię i przywrócił w Judzie prawdziwą religię,

niszcząc kult Baala (2 król. 11:18-21). Przez 23 lata Joazowi dobrze się powodziło, czyli tak

długo, jak długo trwał w „przymierzu między Panem i między królem, i między ludem, aby byli

ludem Pańskim”. Lud kierowany przez Jojadę zniszczył przede wszystkim dom Baala, ołtarze i

obrazy. Matan, kapłan Baala, został zabity (2 Kron. 23:17; 2 Król. 11:17-19). Zachowano jedynie

wyżyny na których lud składał ofiary i kadził.

Lecz król, który rozpoczął tak dobrze, zaczął błądzić po stracie swego doradcy i najwyższego

kapłana, Jojady. Po jego śmierci Joaz pozwolił na rozwój bałwochwalstwa (2 Kron. 24:18).

Posunął się nawet do tego, że ukamienował Zachariasza, syna Jojady, który go skarcił (2 Kron.

24:20-22). Boski wyrok nastąpił bardzo szybko w postaci najazdu wojsk syryjskich, który

zakończył się zranieniem Joaza (2 Kron. 24:23-24). Potem został on zamordowany przez

własnych sług.

Król Joaz, pomimo późniejszego odstępstwa, dostarczył nam kilku wspaniałych lekcji.

Proponujemy, by nasi czytelnicy przeczytali i przestudiowali teksty podane w nagłówku każdego

artykułu i w ten sposób przypomnieli sobie bardzo znamienną historię tego interesującego króla.

JOAZ, CHŁOPIEC KRÓL

2 Król 11: 1 - 16; 2

„Gdy się rozmnażają sprawiedliwi,

HISTORYCZNE fragmenty Pisma Świętego (takie jak

zostały użyte w tym artykule) zajmują szczególne

miejsce i służą ogólnej sprawie. Ogniwa historyczne są

tak niezbędne dla Biblii, jak kości dla żywego

organizmu. Dlatego zwróćmy szczególną uwagę na

podaną historię, abyśmy przed naszymi umysłami mieli

ogólny pogląd na warunki w Izraelu i wydarzenia w

badanym przez nas okresie.

Wracając do 1 Król. 18, przypominamy sobie

wielkie dzieło Eliasza jako proroka walczącego z

wpływami króla Achaba, jego pogańskiej królowej

Izabeli i z wprowadzonym przez nich kultem Baala.

Chociaż Eliaszowi nie udało się dokonać w Izraelu

całkowitej reformy, to jednak

Kron. 22: 10 - 23: 21.

weseli się lud" (Przyp. Sal. 29: 2)

udało mu się skutecznie ograniczyć zasięg kultu Baala.

Prawdziwa religia nie tylko cieszyła się powodzeniem w

królestwie Judy, lecz także w królestwie Izraela i była

szanowana w okresie następującym po działalności

Eliasza jako proroka Pańskiego. Była to religia

prawdziwych Izraelitów, chociaż nie była religią dworu.

W międzyczasie wpływ kultu Baala przeszedł z dworu

Izraela, szczególnie za pośrednictwem pogańskiej

królowej, na dwór królewski w Judzie, a syn króla Judy

poślubił córkę pogańskiej królowej, która w charakterze

widocznie była bardzo podobna do swej matki Izabeli.

Od czasu pojawienia się jej w królestwie Judy zaczęły

tam znajdować silne oparcie bałwochwal-

S ZTANDAR B IBLIJNY

Październik, 1995

Zakonu (od Mojżesza do Chrystusa) został

wprowadzony w tym okresie, w którym nic innego

nie mogło się stać. Nie można było w tym czasie

głosić Ewangelii, ponieważ nie podłożono pod nią

fundamentu, którym było odkupienie dokonane przez

śmierć Chrystusa. Nie mogła też wcześniej nastąpić

śmierć Chrystusa, ani rozpocząć się wiek Ewangelii i

jego dzieło — ponieważ w Boskim planie i

wszechwiedzy to wielkie wydarzenie zostało

zaplanowane na czas dostatecznie długi przed

królestwem

cze wpływy. Zbudowano świątynię Baala, a pod

królewską protekcją popularnością wśród wielu

w narodzie cieszył się rozwiązły kult Astarot.

Po śmierci swego męża, króla Judy, jego żona

królowa Atalija (córka Izabeli) dalej wywierała

swe wpływy w królestwie wraz ze swoim synem

Ochozjaszem, który wówczas został królem, i po

jego śmierci postanowiła (niezgodnie z przyjętym

wśród Żydów zwyczajem) wynieść siebie na

stanowisko królowej. Ażeby tego dokonać,

kazała uśmiercić wszystkich swoich wnuków. To

znaczy, że sądziła, iż osiągnęła cel, lecz jej

córka, która wyszła za mąż za najwyższego

kapłana (i najwyraźniej pozostawała pod jego

wpływem), ocaliła życie najmłodszego z

królewskich synów — swego bratanka Joaza —

ukrywając go wraz z niańką w jednym z po-

mieszczeń przyległych do świątyni, przeznaczo-

nym do użytku dla kapłanów.

JOAZ ZOSTAŁ WŁADCĄ

Nasza lekcja dotyczy tego chłopca, Joaza,

następcy tronu Judy, który w wieku siedmiu lat,

pod kierunkiem swego wuja Jojady, najwyższego

kapłana, został pomazany i ogłoszony ósmym

królem Judy. Lekcja podaje szczegóły transakcji,

dzięki której strażnik świątyni stał się

strażnikiem króla — jak babka króla, Atalija,

królowa uzurpator, najpierw została zwabiona do

świątyni z powodu zamieszania wśród ludu, a

następnie szybko zdając sobie sprawę z sytuacji,

krzyknęła: Zdrada, zdrada, i uciekła do pałacu,

gdzie została stracona.

Kilka lat przed wyżej wspomnianymi wyda-

rzeniami naszego tekstu, Jehu pod Boskim kie-

rownictwem został pomazany na króla w sio-

strzanym królestwie Izraela. I chociaż pod wie-

loma względami sam był złym człowiekiem, słu-

żył jako miecz Pana, wykonujący pomstę na

królu Achabie i królowej Izabeli, którzy tyle zła

wyrządzili sprawie prawdziwej religii w królest-

wie Izraela. Teraz, dzięki śmierci uzurpatorki,

królowej Ataliji, córki Izabeli ten zgubny wpływ

został obalony w królestwie Judy, to znaczy, że

panowanie Jehu w Izraelu i Joaza w Judzie za-

znaczyło się upadkiem kultu Baala.

Badacze historii, niedostrzegający Boskiego

planu wieków, są zaskoczeni powodzeniem czy-

niących zło zarówno w sprawach jednostkowych,

jak i narodowych, ich zdziwienie zaś wzrasta,

gdy biorą pod uwagę fakt, iż pokolenia Izraela i

Judy były narodami, z którymi Bóg zawarł

szczególne przymierze i nad którymi w pewnej

mierze miał władzę zwierzchnią. Jeśli pogańskim

narodom wolno było popadać w bałwochwalstwo

itp., dlaczego czyniący zło, złe praktyki i

fałszywy kult mogły kwitnąć w narodach, nad

którymi Bóg sprawował nadzór, władzę?

Odpowiedzią (jedyną odpowiedzią) jest, że nie

nadszedł jeszcze czas przejęcia przez Boga czynnej

władzy nad sprawami świata, ujarzmienia

zła i podniesienia sprawiedliwości. Cały wiek

Tysiąclecia,

aby

umożliwić

zgromadzenie

Kościoła

pierworodnych,

klasy

Oblubienicy,

współdziedziców

Chrystusa

królestwie.

ZAKON DODANY Z POWODU GRZECHU

Bóg, jak oznajmia Apostoł, wprowadził dys-

pensację Zakonu z następujących powodów: Zakon

z powodu „przestępstwa przydany jest, ażby

przyszło ono nasienie”. Przymierze Zakonu zawarte

z Izraelem służyło dwóm szczególnym celom:

(1) W ustawach i ofiarach dnia pojednania,

typicznych jubileuszach itd. stanowiło cień

lub było typem wspaniałych i wielkich rzeczy,

jakie miały się wypełnić w obecnym

wieku Ewangelii, a niektóre z nich podczas

wieku Tysiąclecia.

(2) Miało wykazywać stale degradujące

skutki grzechu oraz to, jak niemożliwe było-

by dla świata podniesienie się z obecnej de-

gradacji, grzechu i słabości, nawet gdyby Bóg

uwolnił cały świat od pierwotnego grzechu i

pierwotnej kary śmierci.

Ponadto powinniśmy pamiętać, że chociaż Izrael i

Juda okazywały wielką słabość do bałwochwalstwa,

to jednak nie były pod tym względem tak zepsute,

jak narody wokół nich — reszta świata. Wszelka ich

wyjątkowość polegała na fakcie, że wciąż

zachowywali pewną cześć dla niewidzialnego

Jehowy, jakąś formę czci dla Tego, którego inne

narody w ogóle nie uznawały.

Cała historia Judy i Izraela wykazuje, że pomimo

tendencji większości w stronę grzechu i

bałwochwalstwa, wciąż byli wśród nich prawdziwi

Izraelici, których serca były szczere wobec Boga.

Mamy tego przykłady w Eliaszu i Elizeuszu, synach

prorockich, Sunamitce i innych. Myśląc o tym

wszystkim, powinniśmy jednak pamiętać, że

pozostawali oni w ciemności co się tyczy

znajomości Boskiego planu. Nie było jeszcze

żadnego objawienia o wielkim Boskim zbawieniu:

nawet do tych najmądrzejszych i najlepszych z nich

dotarło zaledwie mgliste światełko nadziei

zmartwychwstania umarłych i wiecznego życia dla

posłusznych Bogu. Zgodne z tym pozostaje

oświadczenie Apostoła: „Albowiem zakon przez

Mojżesza jest dany, a łaska i prawda przez Jezusa

Chrystusa stała się” (Jan 1:17) i także jego słowa, że

Chrystus

„żywot

jaśnie

wywiódł

nieśmiertelność przez

S ZTANDAR B IBLIJNY

Październik, 1995

Ewangelię” (2 Tym. 1:10), jak również oświad-

czenie, że to „wielkie zbawienie [którym obecnie

się radujemy] wzięło początek opowiadania przez

samego Pana” (Żyd. 2:3).

Dlatego nie powinniśmy porównywać dzisiej-

szych warunków, jakie panują pośród tych, którzy

utrzymują, że są duchowymi Izraelitami, z

dawnymi warunkami, do których odnosimy się w

niniejszej lekcji, ponieważ w międzyczasie na

świat przyszło prawdziwe Światło, Pan Jezus

przyszedł na świat, i chociaż świat jako całość Go

nie uznał, oczy zrozumienia prawdziwych

Izraelitów zostały otworzone, są błogosławieni i

korzystają z tego prawdziwego Światła, które w

odpowiednim czasie oświeci każdego człowieka

przychodzącego na ten świat — gdy zabłyśnie

dzień Tysiąclecia, i Słońce sprawiedliwości

wzejdzie, a zdrowie będzie na skrzydłach jego

(Mal. 4:2). Wtedy, w najpełniejszym znaczeniu

tego słowa, sprawiedliwi będą mieli władzę —

Chrystus, wielki Król, i Kościół, Jego Oblubienica

i współdziedzice w królestwie. Wówczas ludzie

będą się radować. Będą się radować w sposób

obecnie niemożliwy, gdyż teraz (jak oświadcza

Apostoł), nawet przy najlepszych władcach, gdy

szatan stoi u steru, „wszystko stworzenie wespół

wzdycha i wespół boleje” (Rzym. 8:22).

BS '94,73.

REMONT ŚWIĄTYNI

2 Król. 12:4-15; 2 Kron. 24:4-14

„Abyśmy nie opuszczali domu Boga naszego” (Neh. 10:39)

ŚMIERĆ Ataliji, królowej uzurpatorki, nastąpiła

wkrótce po pomazaniu i proklamowaniu królem

jej wnuka Joaza na prawowitego następcę tronu

Judy, jako ósmego króla Judzkiego. Joaz, nowy

król, miał w tym czasie zaledwie osiem lat i

dlatego znajdował się pod opieką wuja,

najwyższego kapłana Jojady, który ukrywał i

chronił go od dzieciństwa.

Sądzimy, że najwyższy kapłan Jojada

wykorzystał koronację jako okazję do ogólnego

zainteresowania się odrodzeniem prawdziwej

religii i odpowiedniej opozycji wobec

bałwochwalczego kultu Baala (wprowadzonego

przez pseudokrólową). Natchniony, przez radę

kapłana oraz okoliczności towarzyszące koronacji

na dziedzińcu świątyni, lud przypomniał sobie o

Jehowie jako o prawdziwym Bogu swej dawnej

historii jako narodu pod Jego opieką. Zebrany lud

osiągnął stan takiej gorliwości dla Pana, a

przeciwko bałwochwalstwu, że tłumnie rzucił się

na sąsiadującą świątynię Baala i zburzył ją,

zabijając jej głównego urzędującego kapłana,

łamiąc rzeźby itp.

Tłumu nie należy za często, jeśli w ogóle,

zachęcać, lecz w tym przypadku powinniśmy

pamiętać, że w wyniku Boskiego zarządzenia

takie postępowanie przeciwko bałwochwalstwu

było bezpośrednio zalecane. Poza tym, lud był

posłuszny poleceniu prawnie ustanowionego

rządu Pana, znajdującego się w rękach Jego

przedstawicieli — króla i kapłana, których rzą-

dzenie było przez długi czas nielegalnie tłumione,

a teraz jedynie odzyskiwało właściwe sobie

miejsce, obalając nielegalnego przeciwnika.

PROPOZYCJA REMONTU ŚWIĄTYNI

Nowy rząd, korzystając z niedawno przebu-

dzonej gorliwości religijnej ludu, zaproponował

Na wybór tego właśnie momentu na wypro-

wadzenie króla Joaza niewątpliwie miała wpływ

sytuacja w sąsiednich dziesięciu pokoleniach

królestwa Izraela. W tym ostatnim, z nakazu

Pana na króla pomazany został Jehu, który miał

zająć miejsce słabego i niegodziwego Achaba,

ukarać podłą i bezbożną Izabelę, jego żonę, i w

ten sposób usunąć z dziesięciopokoleniowego

królestwa niegodziwych władców (których

wpływ stale wydawał się zły w zależności od

nadarzających się okazji). Z pewnością

powodzenie Jehu zachęciło najwyższego kapłana

Jojadę do obalenia dynastii uzurpującej władzę,

córki Izabeli, i przywrócenia na tron linii

Dawida. Co więcej, możemy słusznie

przypuszczać, że tak jak Pan kierował

pomazaniem Jehu na następcę Achaba, tak

kierował pomazaniem Joaza, aby objął tron po

Ataliji, a najwyższy kapłan był prowadzony w

tej sprawie przez Pana, choć być może nie był

tego świadomy.

S ZTANDAR B IBLIJNY

Październik, 1995

natychmiastowy remont świątyni i przywrócenie w

niej służby spełnianej przez prawdziwych kapłanów

Boga, którzy w czasie kultu Baala nie mogli

poświęcać swego czasu i uwagi religijnej posłudze

w świątyni ani nauczaniu ludu w sprawach Zakonu,

ponieważ z powodu opozycji uzurpującego rządu

oraz kierowaniu przychodów pochodzących od ludu

dla wspierania kultu Baala, prawdziwi kapłani Boga

i usługa w świątyni zostały zaniedbane i praktycznie

nie istniały.

Wszystko to miało się teraz zmienić. Rząd wydał

polecenie zebrania niezbędnych środków:

(1) Miał zostać wprowadzony podatek zalecany

przez Zakon Mojżeszowy, pół sykla od głowy

(2 Moj. 30:13);

(2) „Pieniądze każdego z osobna według sza-

cunku jego”, prawdopodobnie dziesięciny — jedna

dziesiąta wszystkich dochodów w roku;

(3) „Pieniądze, które ktokolwiek dobrowolnie

znosi” — dobrowolne składki poza tymi wyma-

ganymi przez Zakon.

Kapłani mieli zbierać pieniądze, każdy w swojej

okolicy i od osób, które znał.

Dobre intencje króla i najwyższego kapłana nie

ziściły się, ponieważ piętnaście lat później, gdy król

liczył już 23 lata, świątynia wciąż jeszcze nie była

wyremontowana, o czym donosi nasz werset.

Powodów możemy się jedynie domyślać, lecz

wydaje się, że albo lud nie ufał kapłanom w kwestii

pieniędzy, obawiając się, że wydadzą je na swoje

potrzeby, a nie na świątynię, lub że wpłacone i

ofiarowane pieniądze zostały w dużej mierze zużyte

(być może całkiem właściwie) na utrzymanie

kapłanów, ich rodzin itp. Tak czy inaczej, we

wspomnianym czasie król wezwał najwyższego

kapłana i podkapłanów do złożenia raportu,

dlaczego polecenie wydane im piętnaście lat

wcześniej nie zostało zrealizowane.

Wynikiem tej narady było uzgodnienie przez

kapłanów, że sprawa remontu powinna być zabrana

z ich rąk i pozostawiona całkowicie w rękach

Jojady, najwyższego kapłana. Ten ostatni znalazł

sposób, dzięki któremu lud Izraela mógł dowiedzieć

się, czy pieniądze przekazane przez nich na remont

świątyni nie zostały zużyte na inne cele, gdyż

przygotował dokładnie zamkniętą skrzynię z „dziurą

w wieku jej”, do której można było wrzucać składki

na remont świątyni.

Ten plan był bardzo skuteczny, a prace wokół

świątyni posuwały się naprzód w rękach kompe-

tentnych pracowników i wiernych nadzorców.

Remont i jego koszty musiały być znaczne, po-

nieważ świątynia już wtedy liczyła 150 lat i przez

długi czas nie była używana. Sądzi się, że wiele z jej

kamieni zostało zabranych i wykorzystanych do

budowy pobliskiej świątyni Baala. Wiersz 13

wzmiankuje jedynie, że pieniądze te nie zostały

wydane na sprzęty świątynne, dopóki sama

świątynia nie została całkowicie wyremontowana,

ponieważ 2 Kron. 24:14 wskazuje, że ostatecznie

ofiarowano wystarczająco dużo pieniędzy, by

zabezpieczyć świątynne naczynia.

WYDARZENIA TRAKTOWANE

JAKO ILUSTRACJE

Powyższe wydarzenia są dla nas bardzo in-

teresujące pod względem historycznym oraz jako

ilustracja podobieństwa ludzkiej natury we

wszystkich okresach i narodach. Zwróćmy jednak

uwagę na to, jakie lekcje możemy wyciągnąć z tych

doświadczeń cielesnego Izraela, korzystne dla nas

jako duchowych Izraelitów.

Jedną z tych lekcji jest to, że chociaż naszemu

najwyższemu kapłanowi, naszemu Panu Jezusowi,

możemy całkowicie w związku z całą pracą ufać, to

jednak niektórzy podkapłani mają nieco mniej ducha

samoofiarowania i mniej lub bardziej są skłonni do

wykorzystywania dla swoich wygód i przyjemności

środków, które w przeciwnym razie mogłyby być

lepiej wykorzystane do naprawienia domu Bożego

— prawdziwej świątyni, prawdziwego kościoła.

Duchowa świątynia i jej doktryny, nadzieje,

praktyki itp. zostały poważnie wypaczone podczas

ciemnych wieków, w okresie długiego tryumfu

grzechu, „tajemnicy nieprawości”, „matki

cudzołożnic”. Ruch reformacji w szesnastym wieku

był śmiały i odważny, obiecywał wielkie rzeczy w

zakresie niezbędnych napraw w duchowej świątyni.

Lecz niestety, kler protestancki wykorzystał środki i

sposobności reformacji dla własnej osobistej

korzyści. Uczyniono rzeczywiście sporo,

zamieszanie wśród ludzi powstało znaczne i zebrano

niemałe pieniądze. Jednak stosunkowo niewiele

zrobiono w naprawieniu wiary, nadziei i miłości

kościoła,

prawdziwej świątyni

—

usunięto

stosunkowo niewiele poważnych błędów.

Lecz teraz, tak jak w tej lekcji, świątynia zostanie

naprawiona — Najwyższy Kapłan wziął pełną

odpowiedzialność za tę sprawę. Gdy lud Boży raz

dostrzeże potrzebę naprawy i to, że może na Nim

polegać, będzie się czuł zachęcony do uczynienia

wszystkiego, co niezbędne, aby wykonać tę robotę.

W pracy tej kler nominalnego chrześcijaństwa, który

powinien być aktywny w służbie, jest pomijany —

nasz Wielki Najwyższy Kapłan może tę pracę

wykonać bez niego.

WIERNOŚĆ W SŁUŻBIE

Inną lekcją, jakiej możemy się nauczyć, jest

związek między wiernością Panu a służbą dla Pana.

Gdy tylko lud Izraela poświęcił się Panu i to

proporcjonalnie do stopnia poświęcenia, jego każde

źródło dochodu chętnie współpracowało w

odbudowywaniu sprawy Pańskiej. Podobnie z

duchowymi Izraelitami: Proporcjonalnie do tego, jak

w naszych sercach uświadamiamy sobie pełnię

poświęcenia się Panu, wszystko co posiadamy

podlega podobnej odpowiedzialności. ;

Są słuszne podatki, czyli domaganie się naszego

czasu, talentów, wpływu i środków składanych w

służbie Panu, a poza tym każdy może dać coś

dodatkowego, ponad obowiązek — ofiarę

dobrowolną Panu, zależną od obfitości swojej

miłości, zależną od gorliwości swego serca. Ta

miłość — ta gorliwość i samoofiara jaka z niej

wypływa — mierzy nasze oddanie się Panu. W

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: