68199310.pdf

Zwiastun

Chrystusowego

Królestwa

PL ISSN 1230–1086

CZASOPISMO wolne od wpływu jakichkolwiek wyzna ´, partii, organizacji i wie-

rze ´ ludzkich, zwia˛zane jest z Bogiem w takim stopniu, w jakim rozumie Jego Sło-

wo. Jest ono wydawane w obronie Prawdy paruzyjnej, udzielanej przez Pana za po-

´rednictwem „onego Sługi”, jako podstawy wszelkiego dalszego rozwoju Prawdy, w

obronie zarza˛dze ´, statutu i testamentu równie˙ danych przez Pana za po´rednictwem

„onego Sługi” i w celu przedstawiania oraz bronienia rozwijaja˛cej si˛ Prawdy epifa-

niczno–bazylejskiej, b˛d ˛cej pokarmem na czasie dla ludu Pana, zgodnie z Jego wola˛.

Miesie˛cznik. W ydawany przez Świecki Ruch Misyjny

„EPIFANIA” w Warszawie.

Redaktor: Bernard Hedman, Chester Springs, Pa. 19425, USA.

Redaktor odpowiedzialny w Polsce: Piotr W oźnicki,

skrytka pocztowa nr 102.00-961 WARSZAWA 42

JEZUS NA ŚWIĘCIE KUCZEK

J A N 7

WYNIKU cudownego nakarmienia pięciu tysięcy

ludzi tłum obwołał naszego Pana wielkim prorokiem i

zamierzał siłą uczynić Go królem (Jan 6:14,15). Pan

wiedział jednak, że nie taki był Boski plan; wprost

przeciwnie, miał wypełnić misję polegającą na znoszeniu

sprzeciwiania się grzeszników, która miała zakończyć się

śmiercią. Wiedział także, iż tylko w ten sposób mogło być

osiągnięte Królestwo, którego był dziedzicem — że

Królestwo Mu obiecane nie było z tego świata ani obecnego

porządku czy układu, lecz nowego wieku. Dlatego nasz Pan

odprawił uczniów łodzią, a sam odszedł w góry, po czym

spotkał ich idąc do nich po wodzie (por. Mat. 14:22-25).

Od tego czasu kolejne sześć miesięcy głoszenia i

nauczania w Galilei bez jakiejkolwiek próby ze strony Jezusa

wykorzystania popularnego zainteresowania Jego cudami, w

dążeniu do obwołania Go królem, pobudziły do krytycznego

myślenia Jego braci, rodzinę, którzy zaczęli tracić zaufanie,

ponieważ ich zainteresowanie przez cały czas wynikało

bardziej z dumy niż wiary.

Gdy nadszedł czas udania się do Jerozolimy dla

uczczenia świętą kuczek zauważyli, że Jezus nie czyni

żadnych szczególnych przygotowań, by w nim uczestniczyć.

Pragnęli, by Jego moc została poddana próbie. Ich postawa

mówiła: albo zrób coś i uczyń -się wielkim w oczach całego

świata, albo porzuć całą tę sprawę i przyznaj, że twe pretensje

do mesjaństwa są oszustwem. Stąd ich pytanie: Dlaczego nie

idziesz na święto?

Każda osoba wygłaszająca takie twierdzenia jak ty, nie

powinna czynić tego w tajemnicy, lecz szukać okazji do

największego rozgłosu. Mówisz nam, że masz życie wieczne i

możesz je dać innym, ale najwyraźniej boisz się ryzykować

swoim życiem:„Bo i bracia jego nie wierzyli weń"(Jan 7:2-5)

Odpowiedź naszego Pana wskazała, że ich przypadek jest

całkiem odmienny od Jego — oni mogli pójść na święto w

każdej chwili, lecz Jego dotyczyły pewne ograniczenia. Nie

ściągnęli na siebie takiej gwałtownej niechęci najbardziej

wpływowej i potężnej klasy tego narodu (w.7,8). Pan postąpił

tak z wierności Prawdzie, której przyszedł służyć na tym

świecie. Choć prawdą jest, że Jezus „nie chciał bawić w ziemi

Judzkiej, przeto że Żydowie szukali, aby go zabili" (w.l),

jednak widoczne jest, że nie z jakiejkolwiek obawy przed

śmiercią, lecz dlatego, że zdawał sobie sprawę, iż „jeszcze nie

przyszła godzina jego" (w.30). Dlatego uważał za swój

obowiązek współdziałanie w miarę swoich możliwości w tym,

co wiedział o planie Ojca, a nie ignorowanie tego planu tak,

by dla swego uwolnienia potrzebować cudu, aby Boski plan

nie został pokrzyżowany.

LEKCJE DLA NAS

Są tutaj lekcje dla wszystkich, którzy usiłują postępować

śladami Mistrza:

(1) Jeśli nie natrafiamy na żaden sprzeciw świata, to

dlatego, że nie jesteśmy wierni Słowu Ojca i związanej z nim

wyznaczonej nam misji — nie zajmujemy się

Rok XI, Nr 10

P AŹDZIERNIK , 1993

Nr 68

S ZTANDAR B IBLIJNY

Październik, 1993

sprawami Ojca — ponieważ nasz Mistrz oznajmił, że taka

opozycja będzie nam, Jego naśladowcom, towarzyszyć, jak

towarzyszyła Jemu. Nie jesteśmy ze świata, świat będzie więc

nas nienawidzić, będzie mówić o nas źle i fałszywie oraz

sądzić, że ci, którzy nas prześladują, służą Bogu (Mat. 5:11).

Stanowcze oświadczenie Apostoła brzmi: „Aleć i wszyscy,

którzy chcą pobożnie żyć w Chrystusie Jezusie,

prześladowani będą" (2 Tym. 3:12). Dotąd trwają

prześladowania. Jeśli w ogóle jesteśmy uwolnieni od takiej

opozycji, jest to pewną wskazówką, że nie żyjemy zgodnie z

naszymi przywilejami w pobożności, nie postępujemy

dostatecznie dokładnie śladami Jezusa, by nie budzić

wrogości przeciwnika i jego zaślepionych sług.

(2) Powinniśmy pamiętać, że szczególnymi przeciw-

nikami naszego Mistrza nie był niewierzący świat, lecz

niewierzący, niewierni obłudnicy świętości i pełnego oddania

dla Boskiego prawa. Tak i w naszym przypadku: naszych

szczególnych przeciwników, oszczerców i prześladowców

należy szukać wewnątrz, a nie poza granicami nominalnego

kościoła chrześcijańskiego.

(3) Oczekując cudownej Boskiej interwencji dla naszego

zachowania (por. Mat. 4:5-7), możemy skorzystać z

przykładu naszego Pana, który nie narażał się niepotrzebnie i

niemądrze w niebezpiecznych sytuacjach. Tak jak nasz Pan,

nie możemy jednak pod żadnym pozorem zapierać się Prawdy

czy też zaniechać obowiązku zachowania życia. Widzimy, że

gdy nadszedł najlepszy i najbardziej właściwy czas, nasz Pan

udał się na święto, przemawiał bez lęku i odważnie. Tak i

nasza rozwaga w zachowywaniu życia itp. nie powinna być

wynikiem strachu i braku zaufania w Boską opatrzność lub

braku odwagi w wypełnianiu naszego obowiązku, lecz

jedynie ostrożnością i rozwagą, która pragnie możliwie

najbliżej współpracować z Boską wolą.

Nasz Pan wiedział o zamiarach faryzeuszy zabicia Go.

Wiedział też, że o wiele bardziej będą się wahać z podjęciem

takiej próby przy okazji tych świąt, gdy Jerozolima będzie

pełna odwiedzających (tysiące z nich byłoby z Galilei, mniej

lub więcej Jego przyjaciół oraz uczniów, którzy także byli

Galilejczykami). Być może wiedział także o pewnych

umowach między władcami, by aresztować Go na początku

święta podczas zamieszania związanego z przybywaniem

pielgrzymów. Tak czy inaczej, działając według swej

najlepszej wiedzy o sytuacji, zwlekał z pójściem do

Jerozolimy dopóki nie ściągnęły tłumy, i wtedy dopiero udał

się spokojnie na święto, unikając nauczania, cudów itp. (Jan

7:10).

„NIGDY TAK NIE MÓWIŁ CZŁOWIEK,

JAKO TEN CZŁOWIEK"

W połowie świątecznego tygodnia Jezus wstąpił do

świątyni i nauczał ludzi. Wcześniej wrogowie poszukiwali

Go, i byli raczej zdziwieni, że nie przybył, jak zwykle to

czynił, ale teraz ujrzeli Go nauczającego jawnie i odważnie.

Lecz powstrzymali się od użycia siły wobec Niego, ponieważ

obawiali się ludu — że zbyt wielu będzie przejawiać choćby

sympatię dla Jego nauk, uznając, że „uczył je jako moc

mający" (Mat. 7: 29) — z przekonaniem, nie tak niepewnie,

jak oni sami. Fakt, że wielu z tłumu odniosło dodatnie

wrażenie, pytając się nawzajem czy mogą oczekiwać ze

strony

Mesjasza, w czasie Jego przyjścia, większych cudów od tych,

jakich Jezus już dokonał, a także fakt, że nauczał publicznie, a

władcy Mu nie przeszkadzali, nasunęły niektórym pytanie

(Jan 7:26): Czy władcy naprawdę uznają, iż On jest

Mesjaszem?

Tak więc władcy dostrzegli, że ich powściągliwość

rzeczywiście pomaga sprawie, której nie cierpieli, i wysłali

sługi, żeby Go aresztowali, lecz ci najwyraźniej uważali, że

nie będą usprawiedliwieni w oczach ludu aresztując Go,

chyba że usłyszą z Jego ust jakieś buntownicze,

anarchistyczne lub bluźniercze słowa; czekali więc i

obserwowali Go. Będąc oczarowani „wdzięcznością onych

słów, które pochodziły z ust jego", wrócili bez Jezusa

mówiąc: „nigdy tak nie mówił człowiek, jako ten człowiek"

(Łuk. 4:22; Jan 7:46).

Wtedy Nikodem (członek Sanhendrynu), w sercu

uznający Jezusa za nauczyciela zesłanego od Boga (choć

wątpiący w Niego jako Mesjasza),' podniósł głos i przemówił

w obronie sług: „Izali zakon nasz sądzi człowieka, jeśliby

pierwej nie słyszał od niego i nie poznałby, co czyni?". Nawet

to odwołanie się do sprawiedliwości spotkało się z

sarkastyczną uwagą: „Izaliś i ty Galilejczyk?" (w.51, 52).

Zebrani rozeszli się, rozgniewani z powodu nieudanej próby

morderstwa.

Tak dalece jak to jest możliwe, powinno być w

przypadku wszystkich naśladowców Pana. Ich słowa winny

być pełne wdzięczności, umiarkowania i wypływać z serc

przepełnionych miłością do Prawdy i wszystkich tych, którzy

ją miłują i jej szukają. Ich słowa nie powinny nigdy

przekraczać granic rozsądku i sprawiedliwości, i zawsze

pozostawać w dokładnej zgodzie z Boskim Słowem. Sposób

bycia, zachowanie jako żywych listów, także winny

harmonizować z tym, tak, by nawet ich wrogowie dziwili się i

wiedzieli o nich, iż byli z Jezusem i uczyli się od Niego.

Pamiętając o morderczych zamysłach Swych wrogów i

wiedząc, że „musiał Chrystus cierpieć, i ... zmartwychwstać"

(Łuk. 24:46), oraz że koniec Jego pielgrzymki był oddalony

zaledwie o sześć miesięcy — nasz Pan powiedział: „Jeszcze

na mały czas jestem z wami; potem odejdę do tego, który mię

posłał" (Jan 7:33). Następnie biorąc pod uwagę ucisk, jaki

miał przyjść na Izrael, wyjaśnił Apostołom (Mat. 24) i

powiedział, że przejdą bardzo wiele zanim On znowu, w

drugim adwencie, przedstawi się im jako Mesjasz; dodał też:

„Szukać mię będziecie, ale nie znajdziecie" (w.34).

Żydzi na swój własny sposób szukali Mesjasza podczas

trwającego dziewiętnaście stuleci ucisku, jakiego doznawali

od tamtego czasu, ponieważ — jak oświadcza Paweł — „inni

zatwardzeni są" (Rzym. 11:7) z wyjątkiem garstki tych,

którzy przyjęli Pana podczas Jego pierwszego adwentu —

„czasie ich nawiedzenia" (Łuk. 19:44). Dlatego nasz Pan

powiedział im później: „nie ujrzycie mię aż przyjdzie czas,

gdy rzeczecie: Błogosławiony, który idzie w imieniu

Pańskim" (Mat. 23:39; Łuk. 13:35). Prorok podaje nam, że

wówczas będą patrzeć na Tego, którego przebodli, i płakać

nad Nim, jako nad jedynym umiłowanym synem, i że wtedy

Pan wyleje na nich ducha łaski i modlitwy (Zach. 12:10), a

ich zaślepienie ustąpi (Rzym. 11:25-32).

Październik, 1993

SZTANDAR BIBLIJNY

„GDZIE JA IDĘ, WY PRZYJŚĆ NIE MOŻECIE"

Gdy Pan oznajmił, że nie mogą iść za Nim tam, gdzie On

idzie — ludzie zastanawiali się, czy nie miał na myśli tego, co

już pokazał w gotowości głoszenia najniższym klasom Izraela

(celnikom i grzesznikom), a teraz zamierza całkowicie

opuścić Palestynę i udać się do Żydów „rozproszonych wśród

pogan" (Jan 7:35). Lecz On nie myślał ani o tym, ani o

zakładaniu królestwa, do którego oni nie mogli wejść, lecz

chciał powiedzieć, że idzie do nieba i że oni nie mogli tam

pójść. Wynika to z Jego późniejszego oświadczenia: „Wyście

z niskości, a jam z wysokości; wyście z tego świata, a jam zaś

nie jest z tego świata. Przetom wam powiedział, iż pomrzecie

w grzechach waszych" (Jan 8:21-29).

Lecz biedni, niewierzący Żydzi nie są jedynymi, którzy

nie mogą pójść do nieba. Pismo Święte wyraźnie podaje, że

nie poszli tam wierni Abraham, Izaak i Jakub ani żaden ze

świętych proroków (zob. Dz.Ap. 2: 34; Żyd. 11:39,40; Jan

3:13). Co więcej, te same słowa powtórzył nasz Pan swoim

wierzącym naśladowcom: „Jeszcze maluczko jestem z wami:

będziecie mię szukać, ale ja jakom rzekł Żydom: Gdzie ja idę,

wy przyjść nie możecie; tak i wam teraz powiadam" (Jan 13:

33). Jest tak, ponieważ wierzący z przeszłości, jak i wierzący

obecnego wieku nie mogli pójść do naszego Pana, lecz ci,

którzy byli właściwie pouczeni z Jego Słowa żarliwie

wyglądali Jego powrotu, Jego drugiego adwentu, przyjścia w

chwale i w mocy królestwa, ponieważ On obiecał: „przyjdę

zasię i wezmę was do siebie, żebyście gdziem ja jest, i wy

byli" (Jan 14:3).

Wielu straciło z pola widzenia tę obietnicę przedstawioną

w Ewangelii i w jej miejsce przyjęło nadzieję, która nie ma

żadnej podstawy prócz tej, jaką miały błędy cielesnego

Izraela w „tradycjach starszych" — nadzieje, że gdy umrą, nie

będą martwi, lecz bardziej żywi niż kiedykolwiek, nadzieję,

która pozostaje w sprzeczności z rozumem i ze Słowem

Bożym, w którym nie znajduje ani jednego słowa na swe

poparcie. Lecz „ktokolwiek ma tę nadzieję w nim [nadzieję

powtórnego przyjścia Pana, w celu zebrania Swoich klej-

notów, zabrania wiernych do siebie i ustanowienia królestwa]

oczyszcza się, jako i on czysty jest". Nie ma większej zachęty

do wierności od tej prawdziwej nadziei Ewangelii.

Ostatnim dniem święta namiotów był dzień ósmy.

Siedem dni tego święta było poświęconych na składanie ofiar,

a na ołtarzu płonęło siedemdziesiąt cielców (4 Moj. 29:12-

34). Rozumiano, że są to ofiary za cały świat. Dzień ósmy

(w.35-38) był szczególnym żydowskim dniem, najbardziej

radosnym w tym radosnym święcie dziękczynienia. Ten

ostatni dzień owego święta, dzień szczególnej radości, miał

jedną osobliwą cechę — ofiarą wodną. Wybitny historyk

biblijny Edersheim podaje nam następujący bardzo

interesujący opis ostatniego dnia święta namiotów, tego

wielkiego dnia:

„Wyobraźmy sobie siebie w gronie wiernych, którzy w

'ostatnim, wielkim dniu tego święta' wychodzą o świcie

ze swych kuczek, by wziąć udział w uroczystości.

Wszyscy pielgrzymi są w świątecznych strojach. W

prawej ręce każdy niesie gałąź składającą się z gałązki

mirtu, lub wierzby, związanej gałązką palmową (3 Moj.

23:40). W lewej ręce gałąź tzw. rajskiego jabłka, gatunku

cytryny. Tak przystrojony, świąteczny pochód dzielił się

na trzy grupy. Jedna z nich przy dźwiękach muzyki

zaczynała pochód od świątyni. Szła za kapłanem, który

niósł złoty dzban mogący pomieścić trzy log (nieco

więcej niż litr). Dochodzili do źródła Syloe znajdującego

się w dolinie leżącej na południe od świątyni. Z tego

źródła kapłan napełniał złoty dzban wodą i przynosił z

powrotem na dziedziniec świątyni wśród okrzyków tłumu

oraz przy dźwiękach cymbałów i trąb. Radość była tak

wielka, że rabini mieli zwyczaj mówić, iż ten, kto nigdy

nie uczestniczył w tej ceremonii, i innych podobnych

ceremoniach, którą cechowało się to święto, nie wie co

znaczy radość. Czas powrotu był tak ustalony, że

przybywano akurat wtedy, gdy na wielkim ołtarzu

całopalenia kładziono części ofiary na zakończenie

zwykłej ofiary porannej. Na ołtarz wylewano wodę ze

złotego dzbana. Zaraz potem, przy akompaniamencie

fletu intonowano wielki 'Hallel', składający się z Psalmów

113-118, jako modlitwę lub częściej jako dialog. Przy

końcu tej świątecznej posługi porannej następowała

przerwa w ceremonii, w czasie której kapłani

przygotowywali się do złożenia specjalnych ofiar tego

dnia. W tym momencie podniósł się, tak głośny, że

słyszany w całej świątyni, głos Jezusa. Jezus nie

przeszkodził w obrzędach, ponieważ kapłani na chwilę je

przerwali; On je wyjaśnił i wypełnił".

To właśnie w tym dniu, i prawdopodobnie w związku z

wylewaniem wody, biorąc ją jako temat, nasz Pan przemówił

i powiedział: „Jeśli kto pragnie, niech do mnie przyjdzie a

pije" (Jan 7:37). Wtedy przedstawił siebie jako dawcę wody

życia, tak jak to uczynił w bardziej prywatnej rozmowie z

Samarytanką (Jan 4: 5-26). Dla wszystkich, którzy Go

przyjmują, jest On źródłem życia, źródłem prawdy, źródłem

odnowy. W każdym ludzkim sercu są pragnienia, a wszyscy,

którzy próbowali je zaspokoić z ziemskich źródeł sławy,

przyjemności czy bogactw, stwierdzili, iż nie dają one

zadowolenia, zaś ci, którzy otrzymali wodę życia — prawdę,

łaskę Bożą w Chrystusie — otrzymali tę jedyną cząstkę

niosącą zadowolenie. Panie, zawsze udzielaj nam tej wody.

BS '92,73.

„WIELKI DZIEŃ" ŚWIĘTA

Opisując święto kuczek jako całość, Geikie (znany historyk

biblijny) mówi:

„Cały tydzień był bardzo ożywiony, na wielkim ołtarzu

paliły się w całości ofiary całopalenia z wołów, jagniąt i

baranków, oprócz uroczystych ofiar porannych i

wieczornych, ofiar sabatu i niezliczonych prywatnych

dobrowolnych ofiar wszelkiego rodzaju. Każde nadające

się do tego miejsce w Jerozolimie oraz w dolinach i na

zboczach wokół niej było pokryte szałasami, czyli

namiotami z plecionych prętów, przybranych gałęziami

drzew, palmowymi liśćmi i różnego rodzaju ozdobną

zielenią".

S ZTANDAR B IBLIJNY

Październik, 1993

GDY BÓG BYŁ SAM

„Od wieku aż na wieki tyś jest Bogiem" (Ps. 90:2)

„Ja Pan, toć jest imię moje, a chwały mojej nie dam innemu" (Iz. 42:8)

„My mamy jednego Boga Ojca, z którego wszystko" (1 Kor. 8:6)

„Słuchajże Izraelu: Pan, Bóg nasz, Pan jeden jest" (5 Moj. 6:4)

E i inne wersety Pisma Św. mówią o osobowym Bogu,

Ojcu i dawcy życia wszystkich, owym Wielkim

Jedynym, który mieszka w wieczności. Święty Paweł

oznajmia, że dla pogan „jest wiele bogów i wiele panów, ale

my mamy jednego Boga Ojca" (1 Kor. 8: 5,6) i jednego

wyznaczonego przez Niego pośrednika w stosunkach z

ludzkością — „jednego Pana Jezusa Chrystusa" — „aby

wszelki język wyznawał, że Jezus Chrystus jest Panem ku

chwale Boga Ojca" (Filip. 2:11). Pismo Święte mówi nam o

„początku stworzenia Bożego". A zatem przed tym

początkiem stworzenia był czas, kiedy Bóg Jehowa był sam

— „Ten, który mieszka w wieczności". Nawet nie było z Nim

wielkiego Michała, wielkiego Mesjasza, którego Bóg tak wy-

soce wywyższył i którego, jak oświadcza, nadal będzie

zaszczycał przez całą wspaniałą wieczność. Nie było Go z

Ojcem przed początkiem stworzenia, ponieważ On sam był

„początkiem stworzenia Bożego", „pierworodnym wszystkich

rzeczy stworzonych" (Obj. 3:14; Kol. 1:15). Był pierwszym

przejawem i wyrazem Boskich przymiotów (Jan 1:18).

Ten potężny Bóg, Jehowa, zupełny sam w sobie, jest nasz

— ten sam wczoraj, dziś i na wieki. On się nie zmienia.

Każdy przymiot Boskiego charakteru był miliony lat temu ten

sam co teraz, lecz charakter ten nie był objawiony. Każdy etap

stwarzania zmierzał do coraz pełniejszego objawienia

Boskiego charakteru, a każdy kolejny krok i postęp w

tworzeniu sprowadzał nowe stworzenia zdolne zrozumieć

Tego Wiecznego. Sądzimy, że przypuszczenie, iż twórcza

moc Jehowy będzie wykonywana nadal przez całą przyszłość

nie będzie nierozsądne.

Zdjęcia kosmosu odkrywają miliardy słońc, wokół

których krążą układy planet, takie jak wokół naszego słońca

(którego jedną z planet jest Ziemia). Uważamy, że nie jest

nierozsądnym przypuszczenie wysnute na podstawie Biblii, iż

wielkie dzieło porządkowania setek miliardów planet będzie

się rozwijało przez wieczność i że dzieło Boskiej łaski,

rozpoczęte na Ziemi, będzie kontynuowane w całym

wszechświecie na miliardach układów planetarnych, zbyt

odległych od nas, by można było je teraz dostrzec.

BÓG BĘDZIE KONTYNUOWAŁ

TWÓRCZE DZIELO

Według niektórych (na przykład deistów) dla Boga

byłoby całkowicie zbyteczne zajmowanie się jeszcze swymi

stworzeniami, ponieważ (jak utrzymują) po uczynieniu ich

doskonałymi i poddaniu działaniu doskonałych praw natury

nie potrzebują, a więc i nie zwracają, Jego uwagi. Według

nich, odciął się On od swych dzieł nie tylko jako od czegoś

odrębnego od Niego, lecz także od czegoś, z czym na zawsze

skończył, i co wobec tego nie wymaga Jego troski, i czego On

nie potrzebuje. Jest jak zegarmistrz, który po wykonaniu w

sposób mistrzowski dobrego zegarka z dobrych materiałów,

nakręcając go przy sprzedaży mówi: Żegnaj na zawsze. Taki

jest ich pogląd o Bogu, który jest nie

tylko czymś całkowicie odrębnym, lecz także całkowicie

oderwanym od świata, w pełnym tego słowa znaczeniu. Gdy

rozważamy ów pogląd o Bogu, stwierdzamy, że jest całkiem

prawidłowy aż do momentu, w którym stworzenie uznane jest

za doskonałe i jako takie nie interesujące Boga. Od tego

miejsca dostrzegamy jego braki. Tak więc nasz pierwszy

zarzut wobec tego poglądu brzmi: Uczy, że ziemia jest

doskonała, podczas gdy Biblia, rozum i fakty mówią

przeciwnie. Ziemia jest częścią stworzenia i choć Biblia

powiada, że pewnego dnia będzie doskonała — gdy cała

ziemia stanie się rajem (Ezech. 36:30,34-36; Iz. 35:1,2; 65:21-

25) — to wyraźnie oznajmia, że zarówno ziemia, jak i istoty

ożywione są niedoskonałe (1 Moj. 3:17-19; Rzym. 8:19-22).

Chwila zastanowienia wykaże, iż fakty zgadzają się z

tymi tekstami. Olbrzymie jałowe tereny ziemi, takie jak

pustynie Sahary, Gobi, Arabii, Ameryki itp., są oczywiście

dalekie od doskonałości. Ogromne obszary lodów Arktyki i

Antarktydy pokazują nam bardzo niedoskonałą część ziemi.

Niezmierzone bagna i moczary tropików oraz niektórych

rejonów strefy umiarkowanej, myślącemu umysłowi nie

wydają się doskonałe. Powszechność warunków tworzących

choroby na znacznej połaci ziemi, bezpośrednio związanych

ze środowiskiem danego obszaru, jego klimat i atmosfera —

nie zgadzają się z myślą o doskonałości natury.

Także gdy spojrzymy na liczne dowody fizycznej,

umysłowej, moralnej i religijnej niedoskonałości rodziny

ludzkiej oraz na dowody niedoskonałości w świecie zwierząt,

ptactwa, owadów, gadów i ryb — musimy przyznać, że

ziemia jest pod tymi względami daleka od doskonałości.

Trzęsienia ziemi, wulkany, susze, głody, kataklizmy, zarazy,

plagi, choroby, epidemie, tornada i fale pływowe, to kolejne

oskarżenia doktryny doskonałości natury. Zakwestionowanie

tej doktryny usprawiedliwia także potworność niektórych

przypadków narodzin, walka o przetrwanie oraz zasada siły

— powszechne w całej przyrodzie. O ile wiemy przez

analogię, planety naszego układu słonecznego oraz planety

wszystkich innych układów słonecznych są, podobnie jak

nasza, dalekie od doskonałości (z wyjątkiem mieszkania Boga

i aniołów).

Czy ktoś może uczynić zarzut, iż takie rozumowanie

oznacza, że dzieło Stwórcy jest niedoskonałe? Na to

odpowiadamy: tak i nie. Ta część Jego twórczego dzieła,

która jest zakończona, niewątpliwie jest bez skazy (5 Moj.

32:4). Lecz jak dalece sięga nasza wiedza, jest tylko jedna

gwiazda we wszechświecie, na której Boskie dzieło zostało

zakończone — gwiazda, na której mieszkają Bóg i aniołowie,

i na której Bóg wzbudził zmartwychwstałych wiernych

świętych. Nierozsądne byłoby żądanie, abyśmy wierzyli w

doskonałość nie dokończonego Boskiego dzieła, tak jak

nierozsądne byłoby od nas żądanie, abyśmy wierzyli w

doskonałość nie dokończonego przez zegarmistrza zegarka,

nie skończonego pojazdu producenta samochodów czy nie

dokończonego dynama elektryka.

S ZTANDAR B IBLIJNY

Październik, 1993

Żaden nie dokończony wynalazek ani stworzenie nie

może być doskonałe. Wymienione wyżej niedoskonałości na

ziemi i niewątpliwie także na innych planetach, są wynikiem

nie zakończonego w ich przypadku Boskiego procesu

stwarzania. Gdy takie procesy dobiegną końca, wtedy one,

oraz Ziemia, będą doskonałe (jak uczy o tym Pismo Święte).

W Biblii znajdują się też wzmianki, że Jezus i święci będą

mieć jako swą wieczną pracę do wykonania doprowadzanie

do doskonałości jednej planety po drugiej w celu ich zamiesz-

kania (Rzym. 8:17; Iz. 9:7). Jest to całkiem odmienna

perspektywa tego, jak wierni spędzać będą wieczność, od tej,

przekazanej nam w nieformalnej teologii — „próżnowania

wokół tronu, zabijania czasu i grania na złotych harfach" !

Patrząc na te rzeczy z powyższego punktu widzenia, od

razu dostrzegamy z jednej strony niezgodność poglądu o

doskonałości natury z faktami i Biblią, a z drugiej strony taką

zgodność chrześcijańskiego zapatrywania na naturę i

stosowność oświadczenia Jezusa: Mój Ojciec pracuje aż dotąd

(Jan 5:17) — to znaczy, że Ojciec pracował przez cały czas,

nawet jeśli chwilowo przerwał swe twórcze dzieło wobec

ziemi i człowieka od chwili stworzenia Ewy aż do teraz (która

to przerwa skończy się po Tysiącleciu).

A zatem deistom i innym mówimy: Przyjaciele! Boskie

dzieło twórcze wobec człowieka i wszechświata nie jest

jeszcze skończone: Bóg nie mógł więc się wycofać z pracy

jedynie częściowo zrealizowanej. Jego doskonałość dowodzi,

że musi kontynuować Swe dzieło dopóki nie będzie

kompletne. Jeśli tak jest, całe wyobrażenie deistów (i innych)

o obecnym stosunku Boga do wszechświata, człowieka i

natury musi być błędne.

Powinniśmy nie zgodzić się z takim niewłaściwym

poglądem, który Bogu nie przyznaje żadnej opatrznościowej

opieki nad swoimi stworzeniami. Sam fakt nie dokończonego

wszechświata oznacza opatrznościowe zachowanie jego

wymagających uzupełnienia elementów, by dotychczasowe

postępy procesu twórczego nie zostały stracone, lecz były

zachowane jako podstawa pod następne etapy stwarzania.

Boskie metody wobec innych światów i ich mieszkańców

z pewnością objawią wszechstronność Boskiej mądrości.

Rozumiemy na przykład, iż Biblia wskazuje, że chociaż

dozwolenie zła na ziemi było mądre, niekoniecznie mądre i

korzystne byłoby dozwolenie na podobne panowanie grzechu

i śmierci na jakimkolwiek innym z miliardów światów. Czyż

nie widzimy wyraźnego powodu dozwolenia zła na ziemi —

dozwolenia na panowanie grzechu i śmierci, które przez sześć

tysięcy lat na pozór przynosi Stwórcy wstyd, degraduje

ludzkość, zadziwia aniołów i czyni nasz rodzaj wzdy-

chającym stworzeniem? Właściwego spojrzenia na ten temat

wraz z pewnym uświadomieniem sobie wielkości Boga

zaczynamy nabierać dopiero wtedy, gdy dochodzimy do

zrozumienia, że królestwo Mesjasza na pewno wyprowadzi

porządek z tego zamieszania.

BOSKIE CELE OBJAWIAJĄ JEGO PRZYMIOTY

Ilustrację Boskiej mądrości, sprawiedliwości, miłości i

mocy możemy dostrzec z punktu widzenia zakończonych

celów Boga wobec ludzkości, i tylko z tego punktu widzenia.

Najważniejszą lekcją jest sprawiedliwość, wskazująca, że

grzech niesie cierpienie i ostatecznie

śmierć, podczas gdy prawość niesie przeciwne temu nagrody

owocnego rozwoju i życia. Druga lekcja dotyczy Boskiego

współczucia — miłości. Lekcja ta przejawiła się w zesłaniu

Odkupiciela i późniejszej nagrodzie wyniesienia Go do

chwały oraz gromadzenia członków „wybranego" Kościoła,

by byli Jego towarzyszami w chwale i błogosławieniu

odkupionej ludzkości.

Panowanie chwały, panowanie Mesjasza, jakie wkrótce

zostanie przedstawione, podniesie biedną ludzkość z grzechu,

smutku, degradacji i śmierci, i każdemu udzieli pełnej

sposobności powrotu do ludzkiej doskonałości i Boskiej łaski

oraz wiecznego życia. W tym dziele restytucji człowieka,

które obejmować będzie obudzenie ludzkości ze snu śmierci,

jedną cenną lekcją będzie wielkość Boskiej mocy użytej przez

Mesjasza, Jedynego podobnego do Boga, księcia życia, „księ-

cia chwały" i odkupiciela odradzającego Adama i cały rodzaj

ludzkiego potomstwa Adamowego, z którego wszyscy

uczestniczą w jego wyroku śmierci.

Ostatecznie, z punktu widzenia zakończonych wielkich

celów Jehowy i postępowania z człowiekiem, widoczna

będzie uprzednia wiedza i mądrość Boga, który na początku

znał koniec i który przewidział, w jaki sposób nawet

dozwolenie na panowanie grzechu i śmierci może być

ostatecznie wykorzystane ku Jego chwale oraz dla

błogosławieństwa i nauki Jego stworzeń zarówno na ludzkim,

jak i anielskim poziomie. Wtedy wszyscy ujrzą chwalebny

charakter Stwórcy oraz konieczność wymagania przez Niego

absolutnej sprawiedliwości i doskonałości. Wynik z

pewnością będzie taki, jak podaje Biblia: wszyscy nauczą się

sprawiedliwości i nienawiści do niesprawiedliwości, a każde

stworzenie w niebie, na ziemi i pod ziemią przez wieki będzie

chwalić zarówno Jehowę, który siedzi na tronie, jak i Baranka

(Obj. 5:13,14).

Gdyby wolno nam było wyciągnąć wnioski z pewnych

biblijnych sugestii, dotyczących przyszłości — Boskich

zamiarów w odniesieniu do miliardów światów wokół nas,

nasze przypuszczenia mogłyby wyglądać następująco: Ci

pouczeni i użyci przez Jehowę w związku z początkiem

rozwoju Boskiego planu na ziemi zostaną w ten sposób

przysposobieni i przygotowani, by być Boskimi

przedstawicielami wobec innych światów. Wielki odkupiciel i

Jego „wybrani" towarzysze po zajęciu się ludzkością w celu

podniesienia jej z warunków grzechu i śmierci, z pewnością

będą nadawać się do dalszej służby w innych światach, by

„opowiadać cnoty tego, który ich powołał z ciemności ku

dziwnej swojej światłości". Takiego urzędu dla nich należy

się słusznie spodziewać zwłaszcza wtedy, gdy będziemy

pamiętać, że jako dziedzice Boga (Żyd. 1:1—3; Rzym.

8:16,17) posiądą w dziedzictwo wszechświat i że ich

królestwo będzie się stale powiększać (Iz. 9:7).

A co powiemy o tych ludziach, którzy staną się istotami

duchowymi — udoskonalonych Starożytnych i Młodocianych

Godnych oraz Wielkiej Kompanii? Czy oni wszyscy nie będą

dobrze przygotowani, nie tylko do okazania posiadanej

sprawiedliwości, lecz do opowiadania w innych światach,

innym rodzajom, historii o upadku i wynikających z niego

grzechu i śmierci, a także o odkupieniu przez Boską miłość, o

wspaniałej restytucji i wyciągniętych lekcjach?

Zalety Boskiego charakteru, jakie właśnie rozważyliśmy

— mądrość, sprawiedliwość, miłość i moc — na-

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: