04198312.pdf

SZT

SZTANDAR

ANDAR

BIBLIJNY

BIBLIJNY — NASZYM

NASZYM

JEDYNYM

SZT

SZTANDAREM

ANDAREM

„Podnie´cie

chora˛giew

narodów”

—

Izajasz

62:10;

Izajasz 8:20; Łukasz 11:28.

„Tedy wyszedł głos z stolicy, mówia˛cy: Chwalcie Boga

naszego wszyscy słudzy jego, i którzy si ˛ go boicie, i mali i

wielcy. I słyszałem głos jako ludu wielkiego, i jako głos wielu

wód, i jako głos mocnych gromów, mówia˛cych: Halleluja! i ˙

uja˛ł Królestwo Pan Bóg wszechmoga˛cy” — Obj. 19:5,6.

„Dzi ˛ kujemy tobie, Panie Bo ˙ e wszechmoga˛cy, który´

jest, i który´ był, i który masz przyj´´! ˙e´ wzia˛ł moc swoja˛

wielka ,iuj ˛łe´ królestwo; I rozgniewały si˛ narody, i

przyszedł gniew twój i czas umarłych, aby byli sa˛dzeni, i

aby´ oddał zapłat ˛ sługom twoim, prorokom i ´wi˛ tym, i

boja˛cym si˛ imienia twego, małym i wielkim, i aby´ wytracił

tych, co psuja˛ ziemi ˛” — Obj. 11:17,18.

„Bo tak mówi Pan zast ˛ pów: Oto Ja jeszcze raz, a to po

małym czasie, porusz ˛ niebem i ziemia˛, i morzem i sucha˛;

Porusz ˛, mówi˛ , wszystkie narody, i przyjda˛doPo ˙ ˛danego

od wszystkich narodów; i napełni ˛ ten dom chwała˛, mówi

Pan zast ˛ pów” — Agg. 2:7,8.

„Albowiem oto Ja tworz ˛ niebiosa nowe, i ziemi ˛ nowa˛,

nie

b˛da˛

wspominane

rzeczy

pierwsze,

ani

wsta˛pia˛na

serce” — Izaj. 65:17.

„Lecz nowych niebios i nowej ziemi według obietnicy

jego

oczekujemy,

których

sprawiedliwo´´

mieszka”

— 2 Piotra 3:13.

„I zatra˛bił Anioł siódmy, i stały si˛ głosy wielkie na niebie mówia˛ce: Królestwa ´wiata stały si˛ królestwami

Pana

naszego i Chrystusa jego, i królowac´b˛dzie na wieki wieków” — Obj. 11:15.

Grudzień 1983 Nr. 4

Zwiastun

Chrystusowego

Królestwa

SZTANDAR BIBLIJNY — NASZYM JEDYNYM SZTANDAREM

„Podnieście chorągiew do narodów” — Izaj. 62:10.

Izaj. 8:20; Łuk. 11:28.

RADOSNA NOWINA DLA CAŁEGO RODZAJU LUDZKIEGO

„Nie bójcie się; bo oto zwiastuję wam radość wielką, która będzie wszystkiemu ludowi:

iż się wara dziś narodził zbawiciel, który jest Chrystus Pan, w mieście Dawidowem" (Łuk.

2 :10, 11).

YDAJE się, że skłonność do odczuwania strachu leży

w naturze człowieka. Wynika to prawdopodobnie z

faktu, iż uświadamiamy sobie, że z natury jesteśmy

grzesznikami, na których nałożona jest kara i że

sprawiedliwie możemy doznać przy-

padającego nam" kara nia.

Niewątpliwie szatan również

wykorzystuje ową naturalną

skłonność, usiłując po-

wstrzymywać nas przed

uświadomieniem sobie, że nasz

Bóg jest Bogiem miłości,

miłosierdzia i dobrotliwości. W

związku z tym wydaje się

naturalne, iż ludzkość znajdując

się w niezwykłych okolicz-

nościach życia powinna odczuwać

strach. Wszędzie możemy do-

strzec uwidocznienie się tej

skłonności. We wszystkich

pogańskich religiach strach stano-

wi główną siłę pobudzającą.

Nawet w tak

zwanych krajach chrześcijańskich

nasz Niebiański Ojciec bywa

rozumiany błędnie. Wiele osób sądzi nadal, że Bóg od

początku zaplanował torturowanie przez całą wieczność

większej części naszej rasy i że prawdopodobnie

jedynie garstka wybranych będzie mogła uniknąć tego

potępienia.

Dlatego nie powinniśmy się dziwić czytając, iż pasterze

z równin Betlejemu poczuli strach, gdy zobaczyli

pojawienie się aniołów. Nic dziwnego, że się zaniepokoili,

bowiem widok ów był bardzo niezwykły. Gdybyśmy tam

byli, to prawdopodobnie również odczulibyśmy

bojaźń wywołaną przez ten

niezwykły widok. Ale jeden z

aniołów pośpiesznie

uspokoił ich mówiąc:„Nie

bó cie ię , nie

przyszedłem, aby uczynić

wam krzywdę, lecz dobro —

„bo oto zwiastuję wam radość

wielką, która będzie wszy-

stkiemu ludowi". Wy-

rażenie przetłumaczone

tu jako „radość wielka"

we wszystkich innych

wypadkach jest oddane

jako Ewangelia. Myśl, którą

zawierało posłanie anielskie,

j t t j :

Poselstwo Ewangelii jaka

ostatecznie dotrze do

każdego stanowi wielką

radość. Wiadomość o Panu Jezusie Chrystusie i Boskim

Planie zbawienia we właściwym czasie dotrze przez

Niego do całego rodzaju ludzkiego — zarówno do żywych,

jak i umarłych — i sprawi mu wielką radość. To wyraźne

poselstwo jest przepełnione po-

SZTANDAR BIBLIJNY I ZWIASTUN

CHRYSTUSOWEJ BAZYLEI

Izaj. 62 : 10

MIESIĘCZNIK

Grudzień 1983

Nr 335/4 (10)

SPIS TREŚCI

Radosna nowina dla całego rodzaju ludzkiego,

Łuk. 2 : 10, 11 .............................................................. 146

Prawdziwa światłość, Jan 1:9 ..................................... 148

Boski Plan ukryty w Abrahamie i jego rodzi

nie ......................................................................... 152

Poszukiwanie bogactwa, Łuk. 13 :21 . . . 155

Świecki Ruch Misyjny „Epifania", jego histo

ria, natura, cele i doktryny ....................................... 158

Dlaczego modlimy się „Przyjdź Królestwo

Twoje"? ........................................................................... 159

„I ZATRĄBIŁ ANIOŁ SIÓDMY, I STAŁY SIĘ GŁOSY

WIELKIE NA NIEBIE MÓWIĄCE: KRÓLESTWA

ŚWIATA STAŁY SIĘ KRÓLESTWAMI PANA

NASZEGO I CHRYSTUSA JEGO, I KRÓLOWAĆ

BĘDZIE NA WIEKI WIEKÓW"

Obj. 11 : 15

Grudzień 1983 Sztandar Biblijny 147

Pana na świat, wszędzie pojawiły się choroby, płacz i

śmierć. Ale Bóg, który nałożył na człowieka

przekleństwo, celowo zaplanował, by we właściwym

czasie pierwsze rzeczy przeminęły, a w przyszłości nie

było więcej chorób, płaczu, wzdychania i śmierci.

kojem i radością, ponieważ sugeruje, że w jakiś sposób,

nie wyrażony przez anioła, przekleństwo panujące nad

światem zostanie z czasem usunięte. Przekleństwem

ciążącym nad rasą Adamową jest kara śmierci, którą

wymierzono ponad cztery tysiące lat przed ogłoszeniem

owej wielkiej radości pokornym pasterzom z Judei.

Przez wiele stuleci miliony ludzi schodziły do grobów.

Izraelici oczekiwali Mesjasza przez ponad dwa tysiące

lat, jednak On przyszedł dopiero w chwili, gdy

aniołowie ogłosili Jego narodziny. Wszelkie informacje

przed tym pierwszym ogłoszeniem Jego obecności

stanowiły jedynie jej zapowiedź. Lecz oto aniołowie

przynieśli ową radosną nowinę, iż On właśnie się

narodził w mieście Dawidowym — w Betlejem.

Słowo Chrystus jest greckim równoważnikiem

hebrajskiego Mesjasz — terminu, przez który

rozumiano dawno obiecane nasienie Abrahama, które

miało błogosławić wszystkie narody ziemi (l Mojż. 12 :

3; 22 : 15—18). W czasie narodzin Dzieciątko

Betlejemskie było Chrystusem, który miał się rozwinąć

w Ciało składające się z członków, był Panem przez

wiarę, ale jedynie w proroczym sensie. Ono nie było

Zbawicielem aktualnie, gdyż powierzone Mu dzieło

zbawienia było przed Nim a nie za Nim. Jezus wówczas

nie był Chrystusem chwały, gdyż najpierw musiał być

wypróbowany, sprawdzony, musiał okazać Swą

lojalność nawet za cenę śmierci. Nie był nawet Panem,

którym został później, po powstaniu od umarłych, kiedy

otrzymał wszelką moc w niebie i na ziemi. Był On Tym,

którego Jehowa przewidział na Swego wielkiego

Przedstawiciela w niebie i na ziemi. W ten sposób pro-

roczo był nazwany Zbawicielem, Panem, Chrystusem.

Kiedy przeglądamy proroctwa Starego Testamentu,

przekonujemy się, że Prorocy Izraela wskazywali na

wielkiego Zbawiciela, który będzie w stanie zbawić w

zupełności. Przez owych świętych mężów żyjących w

dawnych czasach Bóg przyrzekł, że pewnego dnia pośle

Pomazańca, który będzie Królem Żydów, Królem

całego świata. Ów wielki Kró , który został już

przedstawiony w osobie Melchisedeka króla

Salemskiego, Kapłana Boga Najwyższego, miał zostać

Kapłanem według porządku Melchisedekowego (l

Mojż. 14: 18—20; Ps. 110 :4). Tak więc anielscy

posłańcy na równinach Betlejemu zwiastowali

pasterzom tego, o którym prorocy już tak dawno

przepowiadali.

Dla tych, którzy rozumieją tę anielską nowinę, jest

ona z pewnością źródłem wielkiej radości. Była to

nowina dla całego rodzaju ludzkiego, a nie jedynie dla

Żydów. Była to nowina radości, ponieważ

przepowiadała przywrócenie łaski Boskiej całemu

światu. Na początku, w czasach Adama, Bóg przeklął

ziemię — nie w sensie przeklęcia rodzaju ludzkiego,

lecz w sensie poddania rasy procesowi umierania.

Zapowiedział, że człowiek musi umrzeć (l Mojż. 2:17 ;

3 : 17—19).

Jako wynik wydanego w Edenie wyroku, co nastąpiło

ponad cztery tysiące lat przed przyjściem naszego

Teraz nadszedł czas, aby potwierdzić ów zamiar.

Nowina ta przyniosła wielką radość tym wszystkim,

którzy o niej słyszeli. Nasza radość jest jeszcze większa,

ponieważ widzimy dalszy rozwój wielkiego Boskiego

Planu, który był realizowany przez minionych

dziewiętnaście stuleci. Rozumiemy, że przez ten czas

Bóg wybierał Oblubienicę dla Chrystusa, który miał być

Głową tego Pomazanego Grona i który miał je

doprowadzić do zwycięstwa. Pismo Święte mówi, że

właśnie dożyliśmy chwili, kiedy Pomazane Grono

będzie skompletowane (pisane w 1921 r.), kiedy każdy

członek weźmie udział w pierwszym zmartwychwstaniu

a Królestwo Mesjasza ustanowione zostanie na całej

ziemi. Wtedy rozpocznie się dla świata wielka radość z

powodu powracania do wiedzy o Bogu i doświadczania

Boskiej łaski oraz wiecznego życia. To Królestwo trwać

będzie tysiąc lat.

Błogosławieństwa przeznaczone dla świata będą

naszą własnością, jeśli przyjmiemy je wiarą. Będąc

wiernymi naśladowcami Jezusa słuchamy tych rzeczy.

Wierzymy, że zostaliśmy zaproszeni i przyjęliśmy

skierowane do nas zaproszenie. Przez wiarę

przyjmujemy, że Pan Jezus przykrywa nasze braki.

Przez wiarę staramy się zakończyć bieg z radością.

Przez wiarę wiemy, że Kościół jest już skompletowany.

Przez wiarę spoglądamy w bramy Nowej Dyspensacji i

dostrzegamy, iż chwała jest tuż przed nami, na co

Mistrz wskazał, jako na możliwe do zobaczenia. Przez

wiarę uświadamiamy sobie, że czas Wielkiego Ucisku

obejmujący obecnie wszystkie narody nie jest jedynie

czasem wojen, lecz że strapienia narodów, które jak

nasz Pan wskazał staną się przygotowaniem do

ustanowienia Królestwa, związane są z ich upadkiem.

Przez wiarę przyjmujemy słowa Mistrza: ,,A gdy się to

pocznie dziać, spoglądajcież a podnieście głowy wasze,

przeto, iż się przybliża odkupienie wasze” — Łuk.

21:28.

Poselstwo anielskie dowodzi, że poważny błąd

wkradł się do Kościoła. Przez, wieki panowało

przekonanie, że w momencie śmierci znaczna większość

rodzaju ludzkiego oddana zostanie w ręce demonów,

aby wiecznie cierpieć tortury. Taka doktryna stałaby się

z pewnością złą nowiną o wielkim nieszczęściu dla

większej części rasy Adamowej. Zaznaczamy, że

anielskie poselstwo sprzeciwiało się wszelkiej myśli

tego rodzaju. Według aniołów była to nowina o „radości

wielkiej, która będzie wszystkiemu ludowi”, tym

właśnie, co dawno temu Bóg przyrzekł Abrahamowi

oznajmiając: „Przez siebie samego przysiągłem ...

błogosławione będą w nasieniu twojem wszystkie

narody ziemi” — l Mojż. 22 : 16—18.

Następnie anioł wytłumaczył pasterzom to

148 Sztandar Biblijny Grudzień 1983

przekleństwo a na jego miejsce wprowadzić wielkie

błogosławieństwo. Ściślej mówiąc, Niemowlątko nie

było Owym Pomazańcem, ponieważ Jezus nie był

pomazany Duchem Świętym przed skończeniem

trzydziestu lat, co miało miejsce przy Jordanie, gdzie

rzeczywiście stał się Chrystusem Bożym (Łuk. 3-21—

23; Dz. Ap. 10:38). Owo Niemowlątko Jezus miało stać

się w przyszłości Zbawicielem, Mesjaszem. Anielska

nowina wybiegała w przyszłość do czasów, gdy nasz

Pan wstąpił do chwały, czci i nieśmiertelności. O tak,

wybiegała do tych czasów, w których zapanuje

Królestwo Mesjasza i przez Cielesnego Izraela będą

spływać błogosławieństwa na wszystkie narody ziemi.

Nowina ta jest jedną z tych, które przynoszą radość

wszystkim, ponieważ zawiera w sobie ziarno Bożego

Planu Zbawienia. BS '21,45.

poselstwo. Podstawą radości był fakt, że tego dnia

urodził się w mieście Dawidowym ich Zbawiciel, który

był Mesjaszem, Panem. Betlejem jest owym miastem

Dawidowym, z którego wyjść miał Zbawca (Mich. 5 :

2). Anioł zwrócił pasterzom uwagę na to proroctwo. No-

wo narodzone niemowlątko miało stać się ich

Zbawicielem. Owa nowina nie głosi, że wszyscy ludzie

są braćmi i że Bóg jest Ojcem wszystkich. Wysuwa na

plan pierwszy fakt, że rodzaj ludzki potrzebuje

zbawienia i że Bóg poczynił pewne zarządzenia, na

mocy których mógł dać Odkupiciela, który zbawiłby

chętnych i posłusznych od grzechów. Tym Odkupicie-

lem nie był nikt inny jak Chrystus Pan.

Słowo Chrystus oznacza Pomazańca Bożego,

Mesjasza, obiecanego od wieków. Miał on usunąć

PRAWDZIWA ŚWIATŁOŚĆ

„Tenci był tą prawdziwą światłością, która oświeca każdego człowieka, przychodzącego na świat" (Jan 1:9).

WSZĘDZIE w Piśmie Świętym światło jest użyte, by

reprezentowało Boga, Jego prawdę, Jego

sprawiedliwość, Jego sług i ich poselstwa. I przeciwnie,

ciemność jest synonimem szatana, księcia ciemności,

oraz wszystkich jego zwiedzionych naśladowców, dzieci

ciemności, a także niegodziwości, z którą on jest

identyfikowany, stanowiącej uczynki ciemności. Te

metafory są tak pełne wyrazu, iż szybko bywają

rozpoznawane, nie tylko przez biegłych w Piśmie

Świętym, lecz także przez świat. Głos natchnienia w

Biblii oznajmia, że pod wpływem szatana, pod

wpływem mocy ciemności, ,,świat wszystek w złem

położony jest”. To twierdzenie powstało podczas Wieku

Ewangelii, a nie w czasach przed potopem czy przed

daniem Izraelowi Zakonu lub w Wieku Zakonu, lecz

właśnie w Wieku Ewangelii. Mimo, że Jezus przyszedł i

dał Swoje życie na Okup, mimo że Jego naśladowcy

zostali pomazani Duchem Świętym w Zielone Świątki,

świat i tak jest położony w złem. Zgodnie z tym co już

powiedziano: „oto ciemności okryją ziemię, a zaćmienie

narody” (l Jana 5 : 19; Izaj. 60 : 2). A jednak Pismo

Święte świadczy, iż Jezus jest Światłością świata,

prawdziwą Światłością, która oświeca każdego

człowieka, przychodzącego na świat, co wyraża

zacytowany na wstępie tekst. W jaki sposób i w jakim

znaczeniu to oświadczenie może być prawdziwe?

Odpowiadamy, że nie zawiera ono prawdy już

wymienionej, jest jedynie proroczym świadczeniem o

tym, co dopiero nastąpi.

Nasz Pan oznajmił tę wielką prawdę, gdy powiedział,

„Ja światłość przyszedłem na świat, aby żaden, kto

wierzy w mię, w ciemnościach nie został”, lecz „ludzie

bardziej umiłowali ciemność niż światłość; bo były złe

uczynki ich” (Jan 12:46; 3:19—21). Innymi słowy, nasz

Pan tu wskazuje, że ludzkość uległa takiej deprawacji,

rozwinęła taką sympatię do

grzechu i stała w takiej sprzeczności z absolutną prawdą,

sprawiedliwością i prawością, iż światłość nie była dla

niej atrakcyjna, była raczej mniej pociągająca, niż błąd.

Pan wyjaśnił, że w tym tkwi owa tajemnica nienawiści,

jaką wywołała Jego obecność, nienawiści, która

doprowadziła do ukrzyżowania Go. Ciemność

„nienawidzi światłości i nie idzie na światłość, aby nie

były zganione uczynki jej”, gdyż naturą światła jest

rozpraszanie ciemności. Dziwna rzecz, ale ciemność nie

była ograniczona do nieświadomych wówczas i nie jest

dzisiaj. Ona nie ma względu na stanowiska. Najbardziej

zdecydowanymi sługami ciemności i najbardziej

przeciwnymi światłu Prawdy, które promieniowało z

życia i nauk naszego Zbawiciela, byli najwyżsi kapłani,

doktorzy prawa i przewodzący faryzeusze. ,,A wielki lud

rad go słuchał”. Prawdę powiedziawszy, moce

ciemności są największe w jednostkach bardziej

wpływowych i bardziej wykształconych. Sam szatan nie

stał się księciem ciemności z powodu ignorancji czy

głupoty, lecz z powodu pychy i grzesznej ambicji, która

wiodła go do sprzeciwienia się Boskiemu Planowi (Mar.

12 :37).

Nasz Pan nie tylko poinformował nas, że możliwości

emanowania Jego światła były o-graniczone przez

otaczające Go ciemności wpływów szatańskich i przez

ludzką deprawację oraz złą ambicję, lecz także, iż to

samo w odpowiednim stopniu spełni się w życiu Jego

naśladowców, to znaczy, że oni dalecy będą od stania się

luminarzami, potężnymi słońcami na firmamencie spraw

ziemi, rozpraszającymi jej ciemności, że będą jedynie

małymi światłami lub świecami. Pan przestrzega nas

przed zniechęceniem się lub wstydzeniem się Go,

wstydzeniem się światła zachęcając do osadzenia swoich

świec na świeczniku tak, by mogły świecić dla tych

wszystkich, którzy są w

Grudzień 1983 Sztandar Biblijny 149

Domu — by nasze światła świeciły domownikom wiary.

A nawet, niech nasze okna będą otwarte, aby ci, co

znajdują się na zewnątrz, mogli dostrzec te światła u

domowników wiary i sami przyjść do tych świateł oraz

doznać serdecznego przyjęcia. Nie mamy jednak mnie-

mać, że świat będzie lubił nasze światło, lub

przypuszczać, że kiedy je do niego zaniesiemy, to będzie

skłonny do sławienia nas, wywyższania i czczenia.

Wprost przeciwnie, jak długo książę ciemności ma świat

w dzierżawie i działa przez światową ambicję i

uprzedzenie, silnie obwarowane złudzenia i fałszywce

doktryny, tak długo są prawdziwe słowa Pana, ,,Jeźli

was świat nienawidzi, wiedzcie, żeć mię pierwej, niżeli

was, miał w nienawiści”. (Jan 15 :18). ,,Nie miećcie

pereł waszych przed świnie, by ich snąć nic podeptały

nogami swemi, i obróciwszy się, nie rozszarpały was”

(Mat. 7 : 6). Ta głębia naszego posłannictwa nie jest

zamierzona dla świata, który czci mamonę, lecz po

prostu dla poświęconych, by poznali tajemnice

,,Królestwa Niebieskiego”. Dla nich obecnie jest

przeznaczone światło Prawdy, dla tych, ,,którebykolwiek

powołał Pan, Bóg nasz”. Pozostali z tego świata są

dziećmi ciemności, wobec których w Pańskiej

opatrzności zostanie podjęte działanie we właściwym

czasie (Mat. 13 :11; Kol. l : 13).

Podobnie, teksty Pisma Świętego wyrażają się o

ścieżce sprawiedliwych w Wieku Ewangelii. One nie

wskazują na ścieżkę Kościoła jako ścieżkę olśniewającą,

wręcz przeciwnie, wskazują na jej wąskość i ciasność,

na to, że najeżona jest próbami i trudnościami, otoczona

ciemnościami, z wyjątkiem światła Boskiej Prawdy. Co

więcej, obraz tej ścieżki i Kościoła podróżującego po

niej, przedstawiony w Piśmie Świętym, podkreśla ten

fakt. On przedstawia podróżnego z lampą przyczepioną

do czubka jego sandała, oświecającą tylko każdy krok na

drodze, jak to podaje Biblia, ,,Słowo twe jest pochodnią

nogom moim, a światłością ścieżce mojej” (Ps. 119 :

105). Apostoł Piotr podając tę samą myśl, mówi: ,,I

mamy mocniejszą mowę prorocką, której pilnując jako

świecy w ciemnem miejscu świecącej, dobrze czynicie,

ażby dzień oświtnął, i jutrzenka weszła w sercach

waszych” (2 Piotra l : 19). Są tu podkreślone cztery

fakty: (l) że Bóg przygotował nowy dzień, który zaświta

we właściwym czasie; (2) że żyjemy w okresie nocy, po-

przedzającej tę nową epokę; (3) że Słowo Pańskie jest

jedynym światłem i przewodnikiem Jego ludu w tej

nocy; (4) że ci, którzy nie są Jego ludem i nie mają tego

światła, chodzą w ciemności, bez względu na to, za jak

mądrych i rozważnych w sprawach światowych

uważaliby się sami i byli uważani przez innych.

cięstwo światła nad ciemnością, o czym zapewniają

nas liczne ustępy Pisma Świętego, mówiące, iż w

słusznym czasie nasz wielki Zbawiciel Chrystus, Sam

przejmie wielką moc i rozpocznie panowanie,

panowanie sprawiedliwości, panowanie Królestwa

Bożego. Następne zapewnienie mówi, iż szybko, na

początku tego panowania szatan będzie związany na ty-

siąc lat, ażeby w ten sposób ograniczyć zwodzenie

rodzaju ludzkiego. Nasz Pan, mówiąc o tym w jednej ze

Swych przypowieści, nazywa szatana mocarzem obecnej

dyspensacji i oznajmia, że go zwiąże i ,,dom jego

rozchwyci” — zniszczy dzieła zła, grzechu, zabobonu,

ignorancji itd. Ach, jaki szczęśliwy dzień wówczas

nastanie dla całego świata!

I właśnie w tym miejscu Apostoł nam przypomina, że

Boski Plan obejmujący przyszłe Królestwo Boga mówi,

iż wybrany podczas Wieku Ewangelii Kościół będzie

połączony ze swym Panem, ze swym Oblubieńcem. To

połączenie Kościoła z Chrystusem jest tak serdeczne, że

czasami dzieło ograniczania szatana i mocy zła na

początku Wieku Tysiąclecia jest przypisywane

Kościołowi pod zwierzchnictwem Głowy i Pana, jak w

tym wypadku, o którym mówi Apostoł, ,,A Bóg pokoju

zetrze szatana pod nogi wasze w rychle” (Rzym. 16 :

20). Podobnie nasz Pan wymienia Kościół jako sto-

warzyszony z Nim w przyszłym dziele oświecania, gdyż

wtedy, kiedy nasz tekst traktuje o Chrystusie jako

prawdziwym i wielkim Świetle, które ostatecznie

oświeci każdego człowieka przychodzącego na ten

świat, nasza Biblia wskazuje, iż członkowie Kościoła

wcześniej już oświecani, postępujący wąską ścieżką

Jego śladami i wystawieni na szczególne próby oraz

trudności, mające rozwinąć i wypróbować zwycięzców,

będą także członkami wielkiego Słońca

Sprawiedliwości, którego promienie, według obietnicy

Pisma Świętego, będą uzdrawiać (Mal. 4 : 2). To

uczestniczenie Kościoła z Nim, w charakterze członków

chwalebnego Słońca Sprawiedliwości, nasz Pan po-

kazuje w przypowieści o pszenicy i kąkolu. W konkluzji

tej przypowieści Pan mówi o zgromadzeniu wybranych

przy końcu tego wieku przez przemianę w

zmartwychwstaniu i oznajmia, że wówczas

,,sprawiedliwi lśnić się będą jako słońce w królestwie

Ojca swego. Kto ma uszy ku słuchaniu, niechaj słucha”

(Mat. 13 :43).

A teraz, po zapoznaniu się z chwalebnym obrazem

poranka Tysiąclecia, wracając do faktów, jakie istnieją

obecnie, dostrzegamy absolutną prawdę obrazów

biblijnych, które przedstawiają świat w ciemnościach a

pogaństwo w szczególnie wielkich ciemnościach i lud

Boży jako jedyny posiadający lampę Boskiego ob-

jawienia, która rzuca światło każdorazowo tylko na

jeden krok na tej ścieżce. Wszystko w tym obrazie

potwierdza pozostałe stwierdzenia Słowa i nasze własne

doświadczenia, a mianowicie, iż nic z tego, co lud Boży

może uczynić w obecnym czasie nie rozproszy mocy

ciemności. Nasze małe świece powinny być osadzone na

swoich świecznikach, knoty

NADCHODZĄCY LEPSZY DZIEŃ

Radujemy się z zapewnienia udzielonego przez Boga,

że nastanie lepszy dzień, chwalebny dzień, w którym

,,cienie przeminą”, nużące cienie tego świata. To

wskazuje na zwy-

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: