59199301.pdf

Zwiastun

Chrystusowego

Królestwa

PL ISSN 1230–1086

CZASOPISMO wolne od wpływu jakichkolwiek wyzna ´, partii, organizacji i wie-

rze ´ ludzkich, zwia˛zane jest z Bogiem w takim stopniu, w jakim rozumie Jego Sło-

wo. Jest ono wydawane w obronie Prawdy paruzyjnej, udzielanej przez Pana za po-

´rednictwem „onego Sługi”, jako podstawy wszelkiego dalszego rozwoju Prawdy, w

obronie zarza˛dze´, statutu i testamentu równiez˙ danych przez Pana za pos´rednictwem

„onego Sługi” i w celu przedstawiania oraz bronienia rozwijaja˛cej si ˛ Prawdy epifa-

niczno–bazylejskiej, b ˛d ˛cej pokarmem na czasie dla ludu Pana, zgodnie z Jego wola˛.

Miesie˛cznik. Wydawany przez Świecki Ruch Misyjny

„EPIFANIA” w Warszawie.

Redaktor: Bernard Hedman, Chester Springs, Pa. 19425, USA.

Redaktor odpowiedzialny w Polsce: Piotr Woźnicki,

skrytka pocztowa nr 102.00-961 WARSZAWA 42

,Pan strzec będzie wyjścia twego i wejścia twego, odtąd aż na wieki'

(Psalm 121 : 8)

ICZNI nasi Czytelnicy dają świadectwo błogosła-

wieństwom jakie otrzymują z rozważania wersetów

naszych rocznych godeł. I dlatego mamy podstawę do

przedstawienia naszym drogim braciom kolejnego godła na

ten rok.

Naszym wersetem jest Psalm 121:8: „Pan strzec będzie

wyjścia twego i wejścia twego, odtąd aż na wieki". Nacisk

jest położony na słowa Pan strzec będzie wyjścia twego i

wejścia twego.

Psalm 121 jest jednym z piętnastu Psalmów Stopni

(Psalmów Spinających od 120 do 134, czasem mówi się o

nich jako o Psalmach Wstępujących). Jest to wspaniały

Psalm, zachęta dla całego ludu Bożego, szczególnie dla

żyjących przy końcu tego wieku. Psalm 121 wyraża pokój,

bezpieczeństwo i pokładanie zaufania w Jehowie z

pozyskania zapewnienia o Jego opiekuńczej trosce.

„WYJŚCIE I WEJŚCIE" JEST

IDIOMEM HEBRAJSKIM

Co pisarze Biblii rozumieli przez „wyjście i wejście"?

Ażeby to pojaśnić, cytujemy liczne ustępy zawierające ten

zwrot:

• Joz. 14:1] „A jako moc moja była na on czas, tak jest moc

moja i teraz ku bojowaniu, i ku wychodzeniu i

przychodzeniu".

•

gosławiony i wychodząc".

• 1 Sam. 18:13 „ ... uczynił go [Dawida] hetmanem nad

tysiącem, i wychadzał a wchadzał przed ludem" (Zobacz też

werset 16)".

• 1 Sam. 29:6 „Żeś ty szczery i dobry jest w oczach moich, a

podoba mi się wyjście twoje, i wejście twoje ze mną do

obozu".

• 2 Sam. 3:25 „Żeby wiedział wyjście twoje, i wejście

twoje, aby się wywiedział o wszystkim, co ty czynisz".

• 2 Król. 11:8 „A wy będziecie przy królu, gdy wychodzić i

wchodzić będzie" (w 2 Kron. 23:7 jest podobny zwrot).

• Jer. 17:19 „Idź, a stań w bramie synów ludu tego, którą

wchodzą (i wychodzą — według innych wersji biblijnych)

królowie Judzcy".

• Jer. 37:4 „Bo Jeremiasz jeszcze wolno chodził

(wchodził i wychodził) między ludem i jeszcze go nie

wsadzono do więzienia".

• Ezech. 43:11 „Oznajmij wizerunek domu tego, i wymiar

jego, wyjście jego, i wejście jego."

• Dz.Ap. 1:21 „ ... po wszystek czas, który Pan Jezus

przebywał (wchodził i wychodził — wg innych wersji

biblijnych) między nami."

• Dz.Ap. 9:28 „I mieszkał z nimi w Jeruzalemie" (w KJV: „I

przebywał z nimi wchodząc i wychodząc z Jerozolimy").

5 Moj. 28:6 „Błogosławiony będziesz wchodząc, bło-

Rok XI, Nr 1

S TYCZEŃ ,1993

Nr 59

S ZTANDAR B IBLIJNY

Styczeń, 1993

Wyrażenie „wchodzić i wychodzić" może mieć wyż-

szą moc w języku hebrajskim niż przetłumaczone na ję-

zyk polski, angielski i inne języki. Jest to widocznie w

języku hebrajskim idiom, niekiedy zwany hebraizmem.

Powyższe wersety Pisma Świętego wskazują, że to

wyrażenie było używane przez Hebrajczyków do okre-

ślenia różnych funkcji, wydarzeń i okoliczności, przed-

stawiających w ten sposób ogólne czynności ich codzien-

nych zajęć [zarówno zewnętrznych (cielesnych, material-

nych), jak i wewnętrznych (duchowych)].

Przypominamy, że br. Johnson omawiał różne wyra-

żenia znajdujące się w Biblii. Jest jeden lub dwa zwroty

retoryczne powszechnie używane. Ogółem br. Johnson

omówił dwadzieścia zwrotów retorycznych w E 12, po-

cząwszy od 43 strony.

Dwa zwroty retoryczne są nazwane metonimia i sy-

nekdocha. Metonimia (oznacza zmianę nazwy) jest zastą-

pieniem nazwy rzeczy przez nazwę innej, kojarzącej się

z nią. Między dwiema nazwami wchodzącymi w grę ist-

nieje zawsze jakiś związek — taki jak między pojemni-

kiem i rzeczą w nim umieszczoną; przyczyną i skutkiem

lub odwrotnie; jak przedmiot zastąpiony czymś należą-

cym do niego lub odwrotnie itd. Zwrot ten często wy-

stępuje w Biblii.

Tak więc u Łuk. 22:20, między innymi zwrotami re-

torycznymi, Jezus użył metonimii w sensie pojemnika

dla rzeczy w nim zawartej: „Ten kielich [jego zawartość]

jest [przedstawia; występuje tu przenośnia] nowy testa-

ment [metonimia, skutek występuje w miejsce przyczyny,

dzięki krwi wchodzi w życie, przypieczętowane nią,

Przymierze Nowe]".

Łuk. 16:29 jest innym przykładem metonimii: Moj-

żesz i prorocy to nie osoby, lecz to co oni napisali,

Pismo Święte Starego Testamentu — przyczyna zamiast

skutku.

W 1 Moj. 25:23 dostrzegamy liczne metonimie, w

których skutki występują w miejsce przyczyny: „Dwa

narody są w żywocie twoim, i dwojaki lud ..." — za-

równo dwa narody jak i dwa ludy w swoim zarodku

wzięły początek od Ezawa i Jakuba.

W pierwszej części Dziejów Apostolskich 1:18 wi-

dzimy, że występuje inicjator zamiast pośrednika, to zna-

czy, iż w rzeczywistości nie Judasz, lecz kapłani (jako

jego przedstawiciele) zakupili pole krwi w nagrodę za

niegodziwość Judasza.

Metonimia, która wskazuje na związek z podmiotem,

jest użyta w 1 Moj. 41:13. W rzeczywistości Józef nie

był czynny w przywróceniu podczaszego na jego stano-

wisko i powieszeniu piekarza, z tym wyjątkiem, że dał

wyjaśnienie ich snów.

I ponownie w 5 Mojż. 28:5 nie kosz i dzieża miały

być błogosławione, lecz ich zawartość oraz właściciel z

nimi związany. Stąd 'metonimia obejmująca podmiot i

wzajemny związek.

U Ijoba 32:7, rzeczywiście nie dni miały mówić i

długi wiek uczyć mądrości, lecz ci, którzy te atrybuty

posiadali. Ponownie występuje tu związek z podmiotem

w formie metonimii. Te przykłady biblijne, między in-

nymi, dowodzą o występowaniu metonimii.

SYNEKDOCHA POŚRÓD BIBLIJNYCH

ZWROTÓW RETORYCZNYCH

Synekdocha jest zwrotem bardzo podobnym do me-

tonimii, lecz różni się tym, że nie zastępuje jednej naz-

zwy drugą, ale określa całość przez część lub część rzez

całość. Na przykład moglibyśmy powiedzieć „Dwadzieś-

cia żagli w rzędzie", myśląc o okrętach — część za ca-

łość. Mówimy też „naród amerykański wybrał go na pre-

zydenta", gdy tymczasem tylko część (większa część)

Amerykanów to uczyniła. Tak więc, kiedykolwiek część

zastępuje całość lub całość zastępuje część, spotykamy

to, co nauka o literaturze nazywa synekdocha.

To, co następuje, posłuży za przykłady Biblii, w

których całość zastępuje część: 1 Moj. 6:12 powiada

„albowiem zepsowało było wszelkie ciało drogę swoją

na ziemi". Jest to prawdą o wszystkich, za wyjątkiem

kilku sprawiedliwych, takich jak Noe i siedmiu członków

jego rodziny.

Mat. 3:5 jest następną znakomitą ilustracją o synek-

dochalnym zarysie całości zastępującej część: „Tedy

wchodziło do niego Jeruzalem [również metonimia; w

formie pojemnika za rzecz mieszczącą się w nim] i

wszystka Judzka ziemia [pojemnik zamiast tego co w

nim się mieści] i wszystka kraina około Jordanu [jak

poprzednio pojemnik i zawartość]". Wprawdzie nie

wszyscy, lecz wielu z mieszkańców tego regionu przy-

szło do Jana.

Następujące przykłady wskazują na synekdochę w

formie części zastępującej całość: „Boś proch i w proch

się obrócisz" (1 Moj. 3:19). Oczywiście Adam był

czymś więcej niż tylko prochem, jednakże Bóg wyjaśnił,

że jego ciało zostało uformowane z materii nieożywionej

(z prochu) i gdy Adam umrze powróci do tego samego

stanu.

„Chleba powszedniego daj nam dzisiaj" (Mat. 6:11).

W tym wersecie, mimo iż odnosi się do wypieczonego

chleba, „chleb" zastępuje tu pożywienie, napój i na ogół

to wszystko, co nam jest potrzebne do podtrzymania na-

szego ziemskiego i duchowego życia.

Kiedy więc Judasz potwierdził niewinność naszego

Pana (Mat. 27:4), odniósł się do Niego za pomocą wy-

rażenia, w którym wymienił tylko część naszego Pana:

„Zgrzeszyłem, wydawszy krew niewinną". Te przykłady

wystarczą, aby zilustrować i dowieść, że Biblia, między

innymi, używa zwrotu synekdochalnego jako jednego z

jej literackich składników.

Gdy my staramy się powiedzieć, że werset naszego

godła jest metonimia bądź synekdocha, jego interpretacja

składa się z więcej niż ścisłego znaczenia słów „wyjścia

twego i wejścia twego". Widocznie słowa te mają do

czynienia z różnymi elementami naszego każdodziennego

chodzenia z Chrystusem.

BÓG STRZEŻE NAS WE WSZYSTKICH

SPRAWACH NASZEGO ŻYCIA

Jeszcze jedną myśl w związku z tym można rozwa-

żyć, mianowicie tę, iż zacytowany werset ogólnie może

oznaczać nasze życie, „nasze wejścia i wyjścia" — zwy-

kłe określenie dla wszystkich spraw i zajęć życiowych.

S ZTANDAR B IBLIJNY

Styczeń, 1993

Czasem wyrażenie to wskazuje, że jesteśmy pod Boską

ochroną, gdy udajemy się w podróż lub wracamy do do

mu. Teraźniejsza Prawda '71, str. 66 objaśnia ten werset

mówiąc, iż w naszym codziennym postępowaniu, w na-

szych działalnościach zewnętrznych i wewnętrznych, w

naszych wyjściach i wejściach, jesteśmy obficie błogosła-

wieni przez Boga, gdy On nas zabezpiecza.

niu odwołania się do samego Boga, np. „Opatrzność

czuwała nad nami".

(3) Opatrzność może mieć związek ze zmianą wy-

darzeń, które mają wpływ na naszą wiarę w danej chwili

lub później, np. „Musiała to być opatrzność, że mój

samochód się zepsuł, ponieważ ktoś mi pomógł, komu

mogłem głosić Prawdę".

(4) Zaleta, lub czyn, która nabywa i zachowuje środki,

w celu zaspokojenia natychmiastowych lub przyszłych

potrzeb naszych własnych, osób pozostających na

naszym utrzymaniu i ubogich. W tym znaczeniu jest

kuzynką zachłanności zdobywającej i zachowującej to,

co jest wartościowe. Stąd, myślimy o Boskiej czujności

w naszej sprawie.

BÓG JEST NASZYM SPRAWCĄ

Ponadto pamiętajmy też o tym, że Bóg, jako nasz dobry

Pasterz, zaspokaja wszystkie nasze potrzeby. Obiecuje On

czynić to przez Jezusa jako swego przedstawiciela, gdyż Bóg

jest zarówno sprawcą chcenia, jak i działania swego ludu,

według upodobania swego (Filip. 2:13).

Po pierwsze, On zaopatruje nas w odzież, żywność i daje

nam potrzebne schronienie, co oczywiście sprawia, że

radujemy się z Jego szczególnej troski, okazywanej nie tylko

nam, lecz powszechnie stworzeniu. Czy nasz Pan nie

powiedział, iż Ojciec „czyni, że słońce jego wschodzi na

złych i na dobrych, i deszcz spuszcza na sprawiedliwych i

niesprawiedliwych" (Mat. 5:45). Że żaden z dwu wróbelków

„nie upadnie na ziemię bez woli Ojca waszego". „Nie bójcie

się tedy; nad wiele wróbelków wy zacniejszymi jesteście"

(Mat. 10:29-31)? Wiele wersetów Pisma Świętego mówi o

trosce Ojca o wszystkie nasze potrzeby, przez naszego Pana.

Oto kilka przykładów:

1 Moj. 1:29,30; 8:22; 9:3; 28:20; 3 Moj. 26:4,5; 5 Moj.

7:13; Izaj. 30:23; Mat. 6:25-34; Łuk. 12:24-30.

Po drugie, nasz Ojciec (przez naszego Pana Jezusa) stara

się nie tylko o nasze doczesne, fizyczne potrzeby, lecz

również o nasze duchowe potrzeby — umysłowe, moralne,

uczuciowe — oraz o naszą potrzebę wiedzy, która wiedzie do

mądrości. On zaopatrzy nas w sprawiedliwość jako szatę

zbawienia, kiedy okażemy posłuszeństwo wobec Jego woli i

Jego prawa, by w ten sposób upiększyć naszą symboliczną

szatę przez rozwój Chrystusowego charakteru.

Zaopatruje On nas również w niezbędne pożywienie,

pożywienie potrzebne dla głowy i pożywienie potrzebne dla

serca — które wzmocni głowę w każdej dobrej myśli wszelką

prawdą jaką On ma dla nas, i które wzmocni serce w każdym

dobrym słowie i pracy nad rozwijaniem łask Ducha Świętego,

by pomóc nam w naszej podróży do symbo icznego

Chanaanu.

Bóg jako nasz Sprawca daje nam również nieodzowne

schronienie przed sztormami jakie powstają w naszym życiu.

Fale utrapień często zalewają barkę naszej wiary, lecz On nas

chroni i tym samym nie dopuści żadnego doświadczenia,

jakie okazałoby się zbyt ciężkie do udźwignięcia przez nas,

jeśli w dalszym ciągu jesteśmy wierni. Jest On bowiem

wiernym Rafinerem, który nie pozwoli abyśmy byli kuszeni

ponad to, co jesteśmy w stanie udźwignąć, ale wraz z pokusą

dostarcza również drogi ucieczki, abyśmy mogli

doświadczenie znieść.

Salomon w 1 Król. 3:7 wyraża się bardzo uprzejmie:

„Jam jest dziecię małe, i nie umiem wychodzić ani wcho-

dzić", to znaczy, że potrzebuje doświadczenia, które da mu

mądrość w ważnych sprawach, bo on nie wie jak „wychodzić

i wchodzić". Oczywiście, Salomon chciał przez to

powiedzieć, że nie chodzi tylko o otwieranie i zamykanie

drzwi. 1 Król. 3:9 rejestruje jego modlitwę: „Przetoż daj

słudze twemu serce rozumne, aby sądził lud twój, i aby

rozeznawał między dobrem i złem". W 2 Kron. 1:10 powiada

„Przetoż daj mi mądrość i umiejętność, abym wychodził i

wchodził przed tym ludem" — Salomon modlił się, że

chciałby służyć Bogu w sposób nadający się do przyjęcia

przez Niego. Pan odpowiedział dając mu wiedzę, mądrość i

zrozumienie, dzięki którym mógł tak postępować.

Zwrot „Pan strzec będzie wyjścia twego i wejścia twego"

wersje angielskie tłumaczą: Leeser — guard — strzec, inne

tłumaczenia keep — chronić, protect — ochraniać, preserve

— zachować. We wszystkich jednak myśl jest podobna, że

Bóg rzeczywiście będzie strzegł swój lud w jego wyjściach i

wejściach. Pod tym względem Psalm 121 powinien być

postrzegany jako całość. Rozpoczynając od wersetu 1 (przez

tych, którzy kierują prośbę): „Oczy moje podnoszę na góry,

skąd by mi pomoc przyszła" i werset 2: „Pomoc moja jest od

Pana" itd. będzie on (Psalm 121) szczególnie wyrażał uczucia

tych, którzy przywiązują się do Boskiej pomocy, którzy

korzystają z różnych form pomocy, jaką Bóg im zapewnia.

Tym osobom, które zachowują Boskie przykazania (5

Moj. 28:1,2), jest dana Boska obietnica. Tak długo jak

pozostajemy pośród ludzi opisanych w tym Psalmie, bę-

dziemy błogosławieni wypełnianiem się obietnicy nam danej.

Nasi Czytelnicy przypomną sobie, że br. Johnson kładł nacisk

na ów pogląd, iż obietnica dana Nasieniu Abrahamowemu

była bezwarunkowa — że tak długo jak Kościół przede

wszystkim oraz inne klasy ludu Bożego pozostają częściami

Nasienia Abrahamowego, są pod wpływem tej

bezwarunkowej obietnicy. Dlatego mamy prawo ogłaszania

tej wspaniałej obietnicy jaką Bóg nam dał — obietnicy, iż On

będzie nas strzegł, będzie nas zachowywał, będzie nas

ochraniał we wszystkich sprawach naszego życia; we

wszystkim, co będziemy czynili i we wszystkim, co ma

związek z nami. Jeśli zarządzamy właściwie sprawami swego

życia, zgodnie z Boską wolą, On będzie nas chronił i strzegł.

STRZEŻENIE NAS ILUSTRACJĄ

BOŻEJ OPATRZNOŚCI

Drodzy Braterstwo, przypominamy, iż słowo

opatrzność

występuje w licznych związkach w Biblii:

(1) Boska czujna troska o nas strzeże nas,

zachowuje przed wszelkim złem i, oczywiście, po

maga nam czynić dobrze w Jego sprawie. Widocznie

taki jest sens użyty w naszym tekście.

(2) Czasem słowo opatrzność jest użyte w znacze-

S ZTANDAR B IBLIJNY

Styczeń, 1993

W taki sposób chroni nas przed przemagającymi atakami

grzechu, błędu, samolubstwa i światowości, gdy szatan

usiłuje nimi manipulować przeciw nam.

I tak, jeśli dowodzimy wierności, Pan ochroni Prawdę

jaką już pozyskaliśmy oraz łaski jakie już rozwinęliśmy przed

zadaniem nam klęski przez podstępne zamysły przeciwnika.

Zachowuje nas On w domu Bożym, którego odrzwia i

nadproże zostały pokropione cenną krwią naszej Paschy,

natomiast przez pozostawanie w tym domu bywamy

chronieni. Tak więc dostarcza On nam wszystkiego, co

potrzebujemy w zakresie ubioru, pożywienia i ochrony,

zabezpieczając przed upadkiem i zachowując nas w łasce

Bożej, aż do końca naszej drogi.

Prócz tego, Bóg przygotuje naszego Pana Jezusa

Chrystusa, aby był sprawcą i protektorem dla całej rodziny

ludzkiej w Królestwie, gdy posłuszni będą się starać być

wiernymi. Nawet teraz każdy poświęcony może opowiadać o

indywidualnych doświadczeniach, o licznych

błogosławieństwach jakie Bóg dał nam w przeszłości i daje

obecnie oraz ufności, „iż Bóg nadal będzie czynił to w

przyszłości".

Nasz Ojciec Niebiański czuwa nad każdym krokiem jaki

podejmujemy, strzegąc nas na tej drodze, na której sami nie

bylibyśmy w stanie się utrzymać. On „strzec będzie [słowo

strzec lub strzegący w języku hebrajskim występuje sześć razy

w tym Psalmie, ale nasza polska wersja oraz angielska KJV

podają to słowo trzy razy w wersetach 7 i 8] wyjścia twego i

wejścia twego" (w.8), tzn. w naszym codziennym życiu, w

naszej zewnętrznej i we-wwnętrznej działalności, w naszym

wychodzeniu i wchodzeniu stajemy się bogatszymi w łasce,

wiedzy i służbie (porównaj 5 Moj. 28:6; 1 Sam. 29:6; 2 Sam.

3:25; IKról. 3:7; Jan 10:9; Dz.Ap. 1:21). Nikt nie jest tak

bezpieczny jak ci, których strzeże Jehowa, nikt nie jest w

większym niebezpieczeństwie jak ci, którzy sami siebie

strzegą.

Troska Jehowy o Jego własnych nie jest tylko na krótki

czas. Ona trwa „odtąd aż na wieki". On będzie twoim

przewodnikiem aż do śmierci, „boć sam powiedział: Nie

zaniecham cię, ani cię opuszczę; Tak abyśmy śmiele mówić

mogli; Pan mi jest pomocnikiem, nie będę się bał, aby mi co

miał uczynić człowiek" (Żyd. 13:5,6). Jego czujność nigdy się

nie skończy, gdyż w naszym zmartwychwstałym życiu będzie

trwała wiecznie. Prawdziwe dziecko Boże pewnie może

powiedzieć o Jehowie, swoim stróżu: On z pewnością nie

prowadził mnie dotąd tak czule, aby teraz mnie opuścił.

Pomimo słabości ciała, może ono powiedzieć z Dawidem:

„Pan jest pasterzem moim, na niczym mi nie zejdzie ... Nadto

dobrodziejstwo i miłosierdzie twe pójdą za mną po wszystkie

dni żywota mego, a będę mieszkał w domu Pańskim na długie

czasy" [Psalm 23].

Więcej na temat Psalmu 121 można znaleźć w Tera-

źniejszej Prawdzie z 1971 roku, str. 66. Niechaj Pan udzieli

nam pomocy w 1993 roku w miarę jak my zastanawiamy się

nad obietnicami tego pięknego wersetu. Jako hymn rocznego

godła zalecamy pieśń 257, „Błogi Jezu! Dusz pasterzu".

Ufamy, że ona również pomoże nam w rozważaniu tekstu

naszego godła.

JEZUS JEST DRZWIAMI

Ma się rozumieć, że my myślimy o naszym Panu Jezusie

(będącym przedstawicielem Boga) jako dobrym Pasterzu

Boskich owiec. U Jana 10:9 Jezus mówi, że On jest

Drzwiami: „Jeśli kto przeze mnie wnijdzie zbawiony będzie,

a wnijdzie i wynijdzie, a pastwisko znajdzie". Pod tym

względem Jego owce wchodzą, mając udział i stając się

udziałowcami Boskiej troski i protekcji, do stanu, w którym

znajdują się pod Boską opatrznością przedstawioną w

wyrażeniu „wejście i wyjście" z pastwiska.

BS, '93, 2-5.

H Jezu,

myśmy Twoje owce,

Tyś Pasterzem owiec Swych;

Nie daj zbłądzić na manowce,

I od wilków ochroń złych. Na

kwiecistych łąk kobiercu,

Paś owieczki wierne Swe;

Mając czystą wiarę w sercu,

Trzódka Ciebie słuchać chce.

A w modlitwie i w pokorze,

U Jezusa leżąc stóp. Stadko

Pańskie ufać może,

Że zwycięsko wyjdzie z prób.

Pamiętamy o Przymierzu,

By w ofierze życie nieść;

Błogi Jezu! dusz Pasterzu!

Chwała Tobie, Cwała cześć!

S ZTANDAR B IBLIJNY 5

Sty cz eń, 1993

MOC Z

GÓRY

„A iżbym się zacnością objawienia nader nie wynosił, dany mi jest bodziec ciała, anioł szatan,

aby mię policzkował, żebym się nad miarę nie wynosił. Dlategom trzykroć Pana prosił, aby

odstąpił ode mnie. Ale mi rzekł: Dosyć masz na łasce mojej; albowiem moc moja wykonywa się w

słabości. Raczej się tedy więcej chlubić będę z krewkości moich, aby we mnie mieszkała moc Chrystusowa.

Dlatego się kocham w krewkościach, w potwarzach, w niedostatkach, w prześladowaniach i w uciskach dla

Chrystusa; bo gdym jest słaby, tedym jest mocny" (2 Kor. 12 : 7 - 10).

OCZĄTEK ROKU to stosowny okres, by poważnie

zastanowić się zarówno nad przeszłością, jak i

przyszłością.

Gdy sięgniemy pamięcią w przeszłość, każdy z nas

może skonstatować, jeżeli jesteśmy szczerzy wobec Bo-

ga, że mimo naszych pewnych dobrych uczynków i

osiągnięcia pewnego postępu dopuściliśmy się grzechu,

zarówno skutkiem popełnienia jak i zaniechania

pewnych uczynków. Dokonaliśmy wielu rzeczy do

czego nie powinniśmy dopuścić i zaniechaliśmy wielu

rzeczy, których powinniśmy dokonać (Rzym. 7:15). Jeśli

nigdy nie przyszliśmy do Boga w sposób przez Niego

ustalony, lub jeśli po przyjściu do Niego w mniejszym

lub większym stopniu zboczyliśmy z drogi, to obecnie

jest właściwa pora, by rozpocząć nowe życie.

Powinniśmy przyjść do

Boga przez Jezusa Chrystusa,

który umarł za nas, by uwolnić

nas od Adamowego potępienia.

„Jeźlibyśmy wyznali grzechy

nasze, wiernyć jest Bóg i

sprawiedliwy, aby nam odpuścił

grzechy, i oczyścił nas od

wszelkiej nieprawości." (1 Jana

1:9; Rzym. 8:1 . Z caą

pewnością, sięgając pamięcią

w przeszłość, możemy

dziękować Bogu za udzielone

nam przez Niego obfite dobro-

dziejstwa i opatrzności i wraz z

Psalmistą możemy szczerze

powiedzieć „... Chciałlibym je

wypowiedzieć i wymówić, da-

leko ich więcej, niżby wypo-

wiedziane być mogły" (Ps.

40:6).

Myśląc o przyszłości, zda-

jemy sobie sprawę z naszego

upadłego stanu, naszych

niedoskonałości, słabości, wad i niedostatków, by

własnymi siłami przeciwstawić się nadchodzącym

doświadczeniom. Niekiedy pragniemy zawołać:

„Nędznyż ja człowiek! Któż mię wybawi z tego ciała

śmierci?" (Rzym. 7:24). Gdy odczuwamy potrzebę

fizycznego uzdrowienia lub mamy słabości,

które powstrzymują nas od służenia Panu, to być może

pełniej odpoczniemy w sferze Jego opatrzności i

odniesiemy korzyści, gdy zastanowimy się nad Jego

postępowaniem względem Apostoła Pawła. To pomoże

nam wyjść z kotliny słabości, odnaleźć klucz i otworzyć

drzwi prowadzące na wyższy poziom naszego

chrześcijańskiego rozwoju.

Doświadczenia Apostoła Pawła są krótko wzmian-

kowane w naszym przewodnim tekście. Są to słowa

zwycięskiego świętego, w cichości uginającego się pod

Boską wolą. Szlachetny, lojalny, szczery i silny w

charakterze Apostoł, zdawał sobie jednak sprawę, że jest

członkiem upadłej rasy ludzkiej i że wraz z całą

ludzkością podlega słabościom. Bóg wezwał go do

najdonioślejszej, najchwalebniejszej pracy — niesienia

poselstwa Ewangelii po-

ganom. Dla dobra całego

Kościoła, zostały mu u-

dzielone szczególne i cu-

downe objawienia, wznio-

ślejsze od tych udzielo-

nych innym poważnym i

umiłowanym Apostołom.

Doznał on wizji i był

„zachwycony aż do trze-

ciego nieba" — nowej

Boskiej ery (2 Piotra 3:

6,7; Iz. 65:17), Tysiąclet-

niego panowania Chry-

stusa — i zostały mu ob-

jawione sprawy (niewąt-

pliwie Plan i zamiar Boży,

podobnie jak zostały one

nam objawione, głównie

p z e o p sm , w

świetle okresu tego żniwa,

lecz), które musiały

pozostać skryte, gdyż

wówczas nie można ich

było wyjaśnić Kościołowi (2 Kor. 12:4). Jemu został

powierzony nadzór nad wszystkimi zborami

rekrutującymi się z pogan i na nim spoczęła wielka

odpowiedzialność. Jego stanowisko, mimo że trudne i

związane z ogromną pracą oraz wymagające od niego

wielkiej odwagi, gorliwości, siły i

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: