Wykłady.doc

14 październik 2010 (czwartek)

Kwiatkowska „Zwyczajne towarzyszenie zamiast specjalnej troski”

Sadowska „Nauczanie uczniów z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu lekkim” (1 i 4 rozdział)

Pilecki  „Usprawnianie, wychowywanie i nauczanie osób z głębszym upośledzeniem umysłowym”

Lovas „Nauczanie dzieci niepełnosprawnych umysłowo”

Mikrut, Wyczesany „Elementy metodyki – nauczanie początkowe dzieci upośledzonych umysłowo”

Podejścia do osób niepełnosprawnych:

1. Podejście normalizacyjne
2. 1. Konieczność stosowania metod, które są adresowane do osób o typowym rozwoju.
   2. Jej funkcjonowanie ma być jak najbardziej przybliżone do funkcjonowania osób pełnosprawnych.
   3. Włączone do życia społecznego.
   4. Sukces normalizacyjny jest zależny też od uzyskanych zmian u osób pełnosprawnych.
   5. Bez ograniczeń.
   6. Wykracza poza szkołę, dotyczy całego społeczeństwa – jego działania.
3. Podejście behawioralne
4. 1. Za pomocą bodźców, w tym karcących i nagradzających.
   2. Rozwija umiejętności, kompetencje, wiedzę jeśli kojarzy się z doświadczeniem przyjemności.
   3. Problemy: zakłócone procesy poznawcze (kojarzenie, zapamiętywanie), ograniczony dostęp pewnych bodźców, nauczenie wymaga powtórzeń, element czasu – koncentracja uwagi jest mała, krótka, nagradzanie powinno być od razu po zakończonej pracy, bo później dziecko nie kojarzy o co chodzi, odsunięcie czasowe jest przeszkodą, nie działa.
   4. Metody: precyzyjne nauczanie – opis aktywności, których chcemy nauczyć, analiza zachowania
   5. Dostosowanie bodźców nagradzających.
5. Podejście psychodydaktyczne
6. 1. Osiąganie wiedzy i nabywanie umiejętności
   2. Koncepcje szczegółowe – uczenie się upośredniczone – osoba pełnosprawna podpowiada i naprowadza ucznia na podjęcie konkretnych czynności; odkrywanie z pośrednikiem; wielozmysłowe doznawanie.

28 październik 2010

Nauczanie osób niepełnosprawnych.

W czasie nauczania ma miejsce także rehabilitacja.

Jak postępujemy? Kilka sfer działania:

§  Sprecyzowanie ogólnej wizji pracy (model Grzegorzewskiej, gdzie zdefiniować trzeba sytuację, pytanie o podmiot – z kim pracujemy?; postępowanie diagnostyczne, gdzie analizujemy dokumenty ucznia, w większości przypadków osób niepełnosprawnych intelektualnych diagnozy nie są zakończona, mogą mieć niepełne orzeczenie; w czasie diagnozy musimy zawrzeć słabe ale też mocne strony rozwojowe ucznia, które są trudne do rozpoznania, wychowanka musimy widzieć ekologicznie – w pełnym systemie działania (dom, środowisko sąsiedzkie, szkolne itd.), taka mocną stroną rozwojową dziecka może być dobra sytuacja rodzinna; pytanie z kim? Stawiamy także w stosunku do innych pracowników, a także o swoją osobę. Pytanie o podstawę jaką jest wyposażenie klasy.

Wysepki normalności u osób niepełnosprawnych – np. wysoki poziom rozwoju emocjonalnego, uzdolnienia muzyczne, plastyczne

9 grudzień 2010

Poszukać!!!!

Metoda behawioralna:

1. Nie trzeba się zastanawiać nad danymi, których nie jesteśmy w stanie rozstrzygnąć.
2. Zajmujemy się tylko tym co jest możliwe do zaobserwowania, zajmujemy się zachowaniami (są obserwowalne)
3. Daje możliwość kontroli.
4. Element diagnostyczny i element interwencji:
5. 1. Element diagnostyczny:
   2. 1. Ważne jest zachowanie, głównie to z zakresu dydaktyki (pisanie i inne takie). Trzeba zauważyć, że nie wszystko można zauważyć ;] wtf? Nie wszystko jest obserwowalne… Skupiamy się więc nad czymś co takowe jest. Taką czynnością może być ułożenie słupka do mnożenia, właściwe podpisanie itd.
      2. Opisujemy obszary zmian w zachowaniu – są określane jako obszary  fizyczne w zachowaniu i czasowe.
      3. 1. Fizyczny podejmuje:
         2. 1. Topografię (prawa dłoń, piszemy w zeszycie, wymiar pisania, by ustalić czy jest to właściwe zachowanie),
            2. siłę
            3. i kierunek zachowania (pisanie z lewej do prawej)
         3. Obszar czasowy:
         4. 1. Częstotliwość             
            2. Początek – koniec jeśli chodzi o polecenie i jego wykonanie.
      4. Precyzyjne nauczanie:
      5. 1. Nauczanie kierowane jest na postęp, jest on celem tego nauczania.
         2. Zawsze można jakiś element wyodrębnić, by poprawić, np. jakość pisania. Skupiamy się wtedy nad jakością (wizualnie) pisania i kierunkowością a nie na słowach
         3. Sprawdzian obserwowalności – sprawdzenie, czy faktycznie to co zanotowaliśmy jest prawdą. Można to zrobić biorąc do obserwacji inne osoby, które potwierdzą, bądź zaprzeczą, że widziały, zaobserwowały to samo. Następnie trzeba opisać efekt krytyczny – efektem krytycznym robienia na drutach jest np. skarpeta ( i wszystko jasne :/ ).
         4. Kryterium oceny : biegłość i prawidłowość zachowania. Trzeba wyznaczyć jakiś poziom (który umożliwia jednostce utrzymanie się w jego środowisku lub zmiany jego na lepsze), kiedy to uczeń zalicza zadnia. Jeśli uczeń ma postępy, to umożliwia to zaliczenie tego zadnia.
         5. Obserwacja: należy stworzyć arkusz obserwacyjny
            i zorganizować prace nauczyciela.
         6. 1. Technika punktów czasowych:
            2. 1. Każdemu z uczniów przydziela się określony czas, kiedy to się go obserwuje (jeśli chcę obserwować więcej osób)
            3. Technika przedziałów czasowych:
            4. 1. Tu się wylicza ile razy co się wydarzyło, odnotowujemy czas trwania tego zachowania.
            5. Zapis zdarzeniowy:
            6. 1. Nieważny jest czas