propt_03.pdf

(152 KB) Pobierz
Przedmiot:
Przedmiot:
PROJEKTOWANIE PROCESìW TECHNOLOGICZNYCH (PROPT)
SPAWALNICTWO
DMD. Dobr materiałw dodatkowych do spawania stali konstrukcyjnych
Materiałami dodatkowymi (spawalniczymi) nazywa się materiały wykorzystywane
bezpośrednio w metalurgicznym procesie spawania, a więc wpływające na jakość złącza. Do
materiałw dodatkowych zalicza się spoiwa, np. elektrody i druty topliwe, proszki, pasty, oraz
inne materiały spawalnicze, zwane pomocniczymi , np. gazy osłonowe, podkładki ceramiczne
do spawania jednostronnego, pierścienie jonizujące do przypawania sworzni. Z materiałw
pomocniczych nie powstaje stopiwo, lecz mogą one wpływać na jego właściwości, np. gazy
osłonowe.
Materiały dodatkowe tworzące stopiwo powinny charakteryzować się możliwością
otrzymania spoiny o określonym składzie chemicznym i o określonych własnościach
mechanicznych, aby spełnić warunki eksploatacji złącza. W celu otrzymania wymaganych
właściwości spoiny druty tworzące spoiwo powinny być właściwie skomponowane z otuliną,
topnikiem lub gazem osłonowym. Należy uwzględniać zalecenia producenta materiałw
dodatkowych, dotyczące zakresu i sposobu ich stosowania.
Przy doborze materiałw dodatkowych (spoiw) do spawania stali konstrukcyjnych
należy w pierwszej kolejności brać pod uwagę granicę plastyczności stopiwa i materiału
spawanego . Wartość granicy plastyczności stopiwa (otrzymanego ze spoiwa) z założenia nie
powinna być niższa od granicy plastyczności materiału spawanego. Wyższa wartość granicy
plastyczności jest konieczna zwłaszcza wwczas, gdy spoina przenosi bezpośrednio takie
same obciążenie, jakie działa na łączone elementy tworzące złącze. Stan taki występuje
najczęściej w konstrukcjach powłokowych ze spoinami czołowymi (rurociągi, naczynia
ciśnieniowe, zbiorniki magazynowe itp.), w elementach prętowych konstrukcji przenoszących
bezpośrednio obciążenia, np. styki poprzeczne w słupach, belkach. Pewien nadmiar
wytrzymałości jest zabezpieczeniem przed lokalnym odkształceniem plastycznym spoiny na
skutek sumowania naprężeń własnych spawalniczych i eksploatacyjnych, a także na wypadek
występowania wad w spoinie zmniejszających jej pole przekroju.
Od tej zasady mogą istnieć odstępstwa. Teoretycznie można dopuścić spoiwo o niższej
granicy plastyczności stopiwa, gdy naprężenia eksploatacyjne w spoinach są niskie i nie są
one krytyczne dla konstrukcji. Stopiwo o niższej granicy plastyczności niż materiału
podstawowego sprawiają, że poziom naprężeń własnych w złączu i odkształcenia spawalnicze
konstrukcji są nieco mniejsze. Maleje też szansa wystąpienia pękania lamelarnego
(rozwarstwienia) blach złącza. Jednak stosowanie w jednej konstrukcji spoiw o rżnych
własnościach mechanicznych stwarza w praktyce niebezpieczeństwo pomyłkowego ich
użycia. W przypadku doboru spoiwa do łączenia materiałw o rżnych własnościach
mechanicznych bezpiecznie jest przyjąć zasadę, że własności mechaniczne stopiwa ( R e , R m , ,
KV ) powinny sprostać wymaganiom dla materiału o wyższych własnościach. Nie musi to być
zasada bez wyjątku, na co wskazują proste przykłady na rys. DMD.1, lecz i w tym przypadku
należy mieć na uwadze możliwość pomyłkowego użycia spoiwa.
Rys. DMD.1. Przykłady użycia spoiwa przy łączeniu materiałw o niskiej
wytrzymałości (N) z materiałem o wysokiej wytrzymałości (W)
Mniejsze znaczenie przy doborze materiału dodatkowego ma wytrzymałość stopiwa na
rozciąganie ( R m ), gdyż zarwno w przypadku elementw konstrukcji stalowych nie
spawanych i złączy spawanych wielkością wyjściową przy wymiarowaniu jest granica
198898834.001.png
plastyczności. Stopiwo, ktrego granica plastyczności osiąga minimalną wartość granicy
plastyczności materiału podstawowego, nie zawsze dorwnuje mu pod względem minimalnej
wytrzymałości na rozciąganie. Należy też mieć na uwadze, że własności mechaniczne stopiwa
mogą się rżnić od własności spoin, ponieważ na własności spoin wpływają czynniki
technologiczne procesu spawania np. skład chemiczny materiału podstawowego i stopień jego
przemieszania ze spoiwem, średnica elektrod otulonych, pozycja spawania, sposb
prowadzenia elektrody.
Drugą istotną wielkością, ktrą należy uwzględnić przy doborze spoiwa jest wartość pracy
łamania stopiwa w określonej temperaturze, będąca miernikiem jego przydatności do
spawania stali przeznaczonych na konstrukcje narażone na pękanie kruche, zwłaszcza
eksploatowane w obniżonej temperaturze. Dla większości materiałw dodatkowych
oznaczanych zgodnie z zasadami przyjętymi w Normach Europejskich, jest podawana
temperatura, przy ktrej uzyskuje się pracę łamania o wartości 47 J. Producenci podają
niekiedy wartość pracy łamania stopiwa inną niż 47 J, co utrudnia przypisanie spoiwa do klas
ujętych w normach. Spoiwo dobrane pod względem odporności na pękanie kruche powinno
charakteryzować się wartością pracy łamania uzyskanego z niego stopiwa wyższą niż
materiału podstawowego badanego w tej samej temperaturze. Ostatecznym sprawdzianem
poprawności doboru spoiwa (rwnież materiału podstawowego na konstrukcję spawaną) jest
zazwyczaj wynik prby udarności złącza ze spawanej płyty kwalifikacyjnej, wykonywanej np.
w ramach kwalifikowania technologii wg jednej z norm serii PN-EN 288, ponieważ
krytycznym miejscem połączenia spawanego jest zwykle strefa wpływu ciepła (SWC).
Dobr spoiwa pod względem dopasowania składu chemicznego stopiwa do składu
chemicznego materiałw spawanych nie jest tak jednoznaczny i prosty, jak w przypadku
doboru wytrzymałości i udarności. Zawartość określonych pierwiastkw w spoiwie do
spawania stali konstrukcyjnych wpływa na wytrzymałość i udarność w temperaturach
obniżonych i podwyższonych oraz na odporność na korozję atmosferyczną spoiny.
ęgiel, niezależnie od przeznaczenia i wytrzymałości stali, występuje z reguły w
ilości nie większej niż 0,1%, ponieważ bardzo niekorzystnie wpływa na spawalność,
podnosząc skłonność spoin do pękania. Wzrost wytrzymałości stopiwa do spawania stali
konstrukcyjnych niestopowych uzyskuje się głwnie przez zwiększenie zawartości manganu.
Należy mieć na uwadze, że mangan, podobnie jak krzem, w aktywnych atmosferach łuku
mogą ulec znacznemu wypalaniu, więc ich zawartość w spoiwie powinna być wyższa niż w
stali. Do spoiw o wysokiej wytrzymałości wprowadza się rwnież dodatek molibdenu, a
nawet chromu. Ponieważ Mn, Cr i Mo pogarszają spawalność przez wzrost hartowności stali,
przy zwiększonej ich zawartości, do spoiwa z reguły wprowadza się nikiel, ktry obniża
krytyczną szybkość chłodzenia i poprawia plastyczność stopiwa.
Nikiel jest podstawowym pierwiastkiem stosowanym w stalach i spoiwach do
podniesienia ich odporności na kruche pękanie. Tak więc spoiwa do spawania stali
przeznaczonych do pracy w obniżonych temperaturach powinny zawierać nikiel w ilościach
zależnych od gatunku i klasy jakości stali, np. L, L1, L2 w oznaczeniu stali drobnoziarnistych
W spoiwach do spawania stali pracujących w podwyższonych temperaturach powinien
występować molibden, ponieważ podnosi on wytrzymałość i odporność na przegrzanie stali.
Do spawania stali energetycznych niskostopowych wieloskładnikowych, przewidzianych do
eksploatacji w temperaturach powyżej 400 o C (odpornych na pełzanie) stosuje się spoiwa
specjalne.
Spoiwa stosowane do spawania stali konstrukcyjnych trudno rdzewiejących powinny
w miarę możliwości zawierać te same pierwiastki, ktre znajdują się w spawanej stali, w
ilościach zapewniających nie gorszą odporność spoiny na rdzewienia niż wykazuje stal.
Przykładowo, elektrody ES 10HNB powinno się stosować do stali 10HNAP i 12HNANb
wszystkich odmian wg PN 83/H-84017, elektrody ES 10HB do stali 10H, 08HA, 10HA,
10HAV, odmian B, C, D, natomiast elektrody ES HA do tych samych gatunkw stali jak ES
HB, ale tylko do odmiany B i grubości poniżej 16 mm. Druty elektrodowe OK Autrod 13.26 i
OK Tigrod 13.26 nadają się do spawania metodami MAG i TIG stali 10HNAP i 12HNANb
oraz innych stali trudno rdzewiejących niższych klas (skład stopiwa z tych drutw jest
następujący: C=0,09%, Mn=1,4%, Si=0,8%, Cr=0,2%, Ni=0,8%, Cu=0,5%).
Producenci materiałw dodatkowych z reguły oznaczają swoje wyroby nazwami lub
symbolami nie mającymi powiązania z systemami oznaczania stosowanymi w normach o
zasięgu międzynarodowym. Aby cechy ich produktw mogły być jednoznacznie
rozpoznawane przez użytkownikw, zazwyczaj oprcz własnego oznaczenia podają
oznaczenie według uznanych norm. Dla producentw i dostawcw na rynek europejski takimi
normami są normy EN, w ktrych stworzono jednolity system klasyfikacji materiałw
spawalniczych. Na świecie bardzo powszechny jest system oznaczania wg AWS (American
Welding Society). Pełne oznaczenie materiałw dodatkowych wg EN lub AWS daje
gwarancję poznania wszystkich cech użytkowych wyrobu.
W tabl. DMD.1 podano jednolity system oznaczania cech mechanicznych i
spawalniczych materiałw dodatkowych (spoiw i topnikw) stosowanych do stali
konstrukcyjnych wg norm europejskich (EN)
Tablica DMD.1. Oznaczenia i skrty występujące w normach europejskich (EN)
dotyczących materiałw dodatkowych do spawania
Oznaczenie procesu spawania lub rodzaju wyrobu
Symbol Nazwa procesu spawania
dotyczy normy EN:
E elektrodami otulonymi
449, 757, 1599, 1600
G łukowe drutem w osłonie gazw MIG i MAG
440, 12070, 12072, 12534
W łukowe elektrodą nietopliwą wolframową TIG
1668, 12070, 12072
T łukowe drutem proszkowym (rdzeniowym)
758, 12071, 12073, 12535
S łukowe pod topnikiem
756, 12070, 12072
P. plazmowe
12072
O gazowe
12536
Oznaczenie własności mechanicznych stopiwa
Symbol R e [MPa] R m [MPa] A 5 [%]
dotyczy normy EN:
35 355 440-570 22
38 380 470-600 20
42 420 500-640 20
46 460 530-680 20
50 500 560-720 18
440, 449, 456, 758, 1668
55 550 610-780 18
62 620 690-890 18
69 690 760-960 17
79 790 880-1080 16
89 890 980-1180 15
757, 12534, 12535
Oznaczenie wytrzymałości
Symbol R e stopiwa [MPa] R m stopiwa[MPa]
dotyczy normy EN:
2T 275 370
756
3T 355 470
4T 420 520
5T 500 600
756, 758
Oznaczenie wartości pracy łamania
Symbol Temperatura [ o C] odpowiadająca K v ≥ 47 J
dotyczy normy EN:
Z bez wymagań
A +20
0 0
2 -20
3 -30
440, 449, 756, 757, 788,
1668, 12534, 12535
198898834.002.png 198898834.003.png 198898834.004.png
Zgłoś jeśli naruszono regulamin