Psalm 96.pdf

P s a l m 9 6 : Śp i e w a j c i e P a n u p i eśń n o wą!

1. Śpiewajcie Panu pieśń nową,

śpiewajcie Panu, wszystkie krainy!

2. Śpiewajcie Panu, błogosławcie Jego imię,

z dnia na dzień głoście Jego zbawienie!

3. Rozgłaszajcie Jego chwałę wśród narodów,

Jego cuda - wśród wszystkich ludów!

4. Bo wielki jest Pan i godzien wielkiej chwały,

wzbudza On większy lęk niż wszyscy bogowie.

5. Bo wszyscy bogowie pogan to ułuda,

a Pan uczynił niebiosa.

6. Przed Nim kroczą majestat i piękno,

potęga i jasność w Jego przybytku.

7. Oddajcie Panu, rodziny narodów,

oddajcie Panu chwałę i [uznajcie] potęgę;

8. oddajcie Panu chwałę Jego imienia!

Nieście ofiary i wchodźcie do Jego przedsieni,

9. oddajcie pokłon odziani w święte szaty!

Zadrżyj, cała ziemio, przed Jego obliczem!

10.Mówcie wśród pogan: Pan jest królem.

Umocnił świat, by się nie poruszył:

ze słusznością wymierza ludom sprawiedliwość.

11.Niech się cieszy niebo i ziemia raduje;

niech szumi morze i to, co je napełnia;

12.niech się weselą pola i wszystko, co jest na nich,

niech się także radują wszystkie drzewa leśne

13.przed obliczem Pana, bo nadchodzi,

bo nadchodzi, aby sądzić ziemię.

On będzie sądził świat sprawiedliwie,

z wiernością swą - narody.

Kilka słów wstępu

 Psalmy związane z tematyką królowania można podzielić na dwie zasadnicze grupy: psalmy królewskie oraz

psalmy królowania Jahwe.

 Teologia psalmów królewskich oparta jest na obrazie monarchii sprzed niewoli babilońskiej. A więc dotyczy czasu

świetności królestwa Izraela. Psalmy: 2; 18; 20; 21; 45; 72; 89; 101; 110; 132; 144,1-11, opierają się na obietnicy

Bożej (2Sm 7) mówiącej o wybraniu i wieczystej trwałości dynastii Dawida.

 Momentem przełomowym jest upadek królestwa Izraela i czas niewoli babilońskiej. Koncepcja królowania po

niewoli jest różna od tej pierwotnej. Tutaj nie mamy już nawiązania do osoby króla, czasy monarchii się skończyły.

Idea władzy przenosi się z osoby władcy Izraela na Osobę Jahwe i czasy ostateczne. Psalmy królewskie stają się więc

psalmami mesjanicznymi (często wcześniejsze psalmy królewskie po niewoli są interpretowane właśnie w ten sposób

– np. Ps 110), a także mówią o zapowiedzi ostatecznego zwycięstwa i królowania Boga na końcu czasów. Do

psalmów królowania Jahwe zaliczamy Ps 47; 93; 96-99.

Ogólnie

Ps 96 to najpierw utwór hymniczny. Jednak jego treść sprawia, że możemy go zaliczyć do psalmów królowania Jahwe.

Dwukrotnie występuje wezwanie do chwalenia Jahwe: ww. 1-3; 7-9; oraz uzasadnienie tego wezwania: ww. 4-6; 10-13.

Psalm powstał prawdopodobnie w V w., o czym świadczy wpływ idei o uniwersalnym królowaniu Jahwe. Idea ta

pojawia się po wygnaniu w miejsce partykularyzmu Izraela.

Psalm 96 jest świetnym przykładem utworu, który ewoluował w teologii Izraela. Zdradza bowiem cechy rozwoju i

przeobrażeń. Można w nim na przykład dostrzec zależność od starszych psalmów. I tak na przykład ww. 7-9 są

zapożyczone z Ps 29,1-2, pewne fragmenty nawiązują też do Ps 93. Tematy królowania Jahwe na końcu czasów są

przedmiotem rozważań Deutero i Trito-Izajasza. Psalm ten można wreszcie spotkać prawie w całości w 1 Krn 16,23-33.

Wszystko to świadczy o tym, ze psalm ten używany od dawna wielokrotnie był reinterpretowany i zmieniany.

Omówienie najważniejszych części psalmu

1-3 Wezwanie do chwalenia Jahwe skierowane do ludu w Świątyni. Autor

wzywa by śpiewać Panu PIEŚN NOWĄ ( šîr hādaš ). To ma być modlitwa do

Boga zanoszona w kontekście nowego wydarzenia istotnego dla całej HZ

(por. Iz 42,10; Ps 98,1; 149,1; Ap 5,9). Tym wydarzeniem jest radosna

zapowiedź rozszerzenia się królestwa Jahwe na całą ziemię. Zadatkiem tego

już teraz jest diaspora w Egipcie, czy w Babilonii – która została zachowana

przez nową potęgę perską. Prawdopodobnie psalmista zwraca się tymi

słowami do pielgrzymów z diaspory przybywających z pielgrzymką do

Jerozolimy. To oni – rozproszeni wśród narodów mają głosić cuda Jahwe i

Jego chwałę ( kābôd ) – tu – cudowna opieka Jahwe nad Izraelem w całej

historii zbawienia.

4-6 Czas na wyjaśnienie powodów dla których warto uwielbiać Jahwe. Warto

Go chwalić kî (bo) jest Bogiem potężnym, Bogiem nad bogami. Inni bogowie

są nicością! Mamy tu grę słów. Bóg określony jest imieniem ’Ĕlōhîm

(Mocny), natomiast obcy bogowie opisani są za pomocą słowa ’ĕlîlîm (nicość

godna pogardy – por. Hi 13,4; Jr 14,14; Za 11,17). Wydaje się, że autorem

tego sformułowania jest Izajasz (Iz 2,8; 10,11; 19,1.3). Także Ps 96 jest

prawdopodobnie zależny od tekstów Izajasza wyszydzjących bożki pogan.

Przekład grecki (Septuaginta) i łaciński (Wulgata) oddają prawdę o „ułudzie”

bożków przez słowo: „demony”. W tym ujęciu bożek oznacza księcia tego

świata, który walczy ze światłością (por. 1 Kor 10,19-21).

Nicości bożków jest przeciwstawiana moc Jahwe ujawniona w stworzeniu

niebios i ziemi oraz w innych dziełach pochodzących od Niego. Bóg objawia

się przez wspaniałe przymioty majestatu, piękna, potęgi i jasności (w. 6).

Psalmista antropomorfizuje te rzeczywistości i przedstawia je jako orszak

poprzedzający pojawienie się Jahwe (por. Ps 43,3; 85,11-14; 89,15).

7-9 Drugie wprowadzenie i zachęta do wielbienia Jahwe (podobne do Ps

29,1). Tym razem jednak do uwielbienia zachęca się wszystkie narody.

Zachęca się je by złożyły hołd Bogu tak jak książęta ziemscy składają hołd

królowi, by złożyły ofiary i złożyły Bogu dary (Ps 68,30; 76,12; Iz 60,6nn). A

zatem wybranie nie jest już nienaruszalnym przywilejem Izraela.

Odnajdujemy tu echa proroctwa Izajasza: Cudzoziemców zaś, którzy się

przyłączyli do Pana, ażeby Mu służyć i ażeby miłować imię Pana i zostać

Jego sługami - wszystkich zachowujących szabat bez pogwałcenia go i

trzymających się mocno mojego przymierza, przyprowadzę na moją Świętą

Górę i rozweselę w moim domu modlitwy. Całopalenia ich oraz ofiary będą

przyjęte na moim ołtarzu, bo dom mój będzie nazwany domem modlitwy dla

wszystkich narodów (por. Iz 19; Ez 29,13-16; Am 9,12; Ml 1,11). A wszystko

to ma się dokonać w Jego przedsionkach – w murach Świętego Miasta. Gdy

mowa o trzęsieniu ziemi (w. 9) trzeba mieć w pamięci zjawiska towarzyszące

epifanii Jahwe na Synaju. Zawarciu nowego Przymierza między Jahwe i

wszystkimi narodami – też ma towarzyszyć epifania Boga (por. Jr 31,31).

Jest to także aluzja do zapowiedzi powszechnego królestwa Jahwe (Deutero

Iz).

10 Treść orędzia do przekazania wśród pogan – Jahwe jest królem

wszystkich narodów i całej ziemi, stwórcą i sędzią świata.

11-13 Rozwinięcie motywu wielbienia Jahwe. Niech się cieszy ziemia bo

Bóg idzie na sąd. To z pewnością zapowiedź eschatologicznej teofanii –

pełnej i ostatecznej (Deutero i Trito Iz: 40,10; 59,19; 60,11). Mowa o

czasach, kiedy Przymierze Jahwe z ludźmi obejmie nie tylko Izrael ale

wszystkie narody świata.

Biblia chrześcijańska, począwszy od św. Justyna (II w.), odnosi treść tych

wersetów do słów: regnavit a ligno Deus – Pan zaczął królować z drzewa

krzyża. Słowa te weszły do hymnu wielkiego Piątku: Vexilla Regis autorstwa

Fortunata (VII w.).

Teologia

Zapowiedź przyszłego zbawienia i

Nowego Przymierza spełnia się w Jezusie.

On jest pośrednikiem (Łk 22,20; Ga 6,15).

Paweł w mowie na Areopagu widzi

spełnienie się słów Ps 96 w przyjściu

Jezusa.

W Ap znajdujemy zapowiedź nowego

nieba i nowej ziemi oraz nowego

Jeruzalem – to pogłębienie zapowiedzi z

Ps 96.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: