tonsillectomia.doc

Tonsillectomia i adenotomia

Tonsillectomia i adenotomia są jednymi z najczęściej wykonywanych zabiegów chirurgicznych in universo. Jednocześnie mało jest zabiegów operacyjnych, do których wskazania bywają ustalane w sposób tak mało precyzyjny, a często niestety według zasady: "ponieważ nie wiemy, co zrobić w danym przypadku - zróbmy cokolwiek !". W Stanach Zjednoczonych w ostatnim 25-leciu zanotowano zmniejszenie się liczby wykonywanych tonsillectomii z około 1 500 000 rocznie do około 250 000 rocznie, co jest wynikiem coraz rozważniejszego podejścia do ustalania wskazań do tych operacji w oparciu o krytyczną, retrospektywną analizę rzeczywistych ich skutków. Niestety, w Polsce nie mamy do tej pory żadnych badań, które by w sposób obiektywny oceniły z jednej strony zasadność naszych wskazań do adenotomii i tonsillectomii, z drugiej zaś wyniki tych operacji.
Migdałki podniebienne oraz migdałek gardłowy ("trzeci") wchodzą w skład pierścienia chłonnego Waldeyera, zwanego nie bez powodu strażnikiem dróg oddechowych. Na pierścień Waldeyera składają się poza wspomnianymi wyżej migdałkami podniebiennymi i gardłowym - migdałki: językowy, trąbkowe oraz mnogie grudki chłonne istniejące w błonie śluzowej górnych dróg oddechowych. To tłumaczy znany fakt, że chory po tonsillectomii może chorować na anginę będącą objawem zapalenia pozostałych po operacji fragmentów pierścienia Waldeyera (Goeringer i Vidić 1987).
Migdałki podniebienne oraz migdałek gardłowy są częścią układu immunologicznego, którego zadania dają się ująć w następujących punktach (Richtsmeier 1987, Brodsky 1988, Richtsmeier i Shikhani 1987, Siegel 1983):

a.       kontrola nad kontaktem organizmu, zwłaszcza mało dojrzałego, dziecięcego, z patogenami i alergenami z otoczenia, co służy doskonaleniu obrony immunologicznej ustroju,

b.       produkcja limfocytów,

c.       produkcja specyficznych przeciwciał, które w stanie zdrowia umożliwiają ustalenie systemu równowagi biologicznej z patogenami powszechnie występującymi w danym środowisku.

Migdałki, zarówno podniebienne, jak i gardłowy, posiadają liczne zagłębienia zwane kryptami (mm. podniebienne) i pofałdowania (m. gardłowy). Tego rodzaju ukształtowanie skupisk tkanki chłonnej sprawia, że powierzchnia tkanki czynnej immunologicznie, mającej bezpośredni kontakt z antygenem bakteryjnym, jest wielokrotnie zwiększona. Tkanka chłonna pierścienia Waldeyera odgrywa w systemie immunologicznym rolę podwójną zarówno miejscową, jak i ogólną. Jest udowodnione, że adeno-tonsillectomia obniża poziomy IgA, IgG i IgM w porównaniu z ich poziomami przed operacją. Podobnie spada stężenie IgA w śluzie górnych dróg oddechowych. Spada także znamiennie poziom przeciwciał kontra wirusowi polio u pacjentów uprzednio szczepionych przeciw polio szczepionką zawierającą żywy wirus (Brodski 1988, 1989, 1993, D'Amelio i wsp. 1982, Ogra 1971, Richtsmeier i Shikhani 1987). Należy zadać sobie więc pytanie: co to znaczy celowa, czyli efektywna operacja tonsillectomii i/lub adenotomii? Sądzimy, że odpowiedź na to pytanie mogłyby dać wyniki badań randomizowanych, które świadczyłyby o tym, że operacje tego rodzaju przyniosły znamienny efekt, zwłaszcza jeśli chodzi o zapobieżenie nawrotom zakażeń górnych dróg oddechowych i uszu. Przegląd dostępnej literatury nie daje jednoznacznych opinii na ten temat, a syntetyzując wyniki publikowanych badań tego rodzaju, da się je raczej zamknąć w dość ogólnikowym stwierdzeniu, że "wskazania do tonsillectomii i adenotomii należy ustalać indywidualnie dla danego przypadku" (Maw 1983, Mawson 1967, Paradise 1984).
Mimo wielu różnic w podejściu do zasadności ustalania wskazań do tonsillectomii i adenotomii istnieje powszechny konsensus, że wskazania do tych operacji możemy dzisiaj zgrupować w trzy zasadnicze kategorie: zakażenia, zaburzenia drożności drogi oddechowej, a niekiedy także pokarmowej oraz diagnostyka zmian nowotworowych (Kornblut 1987).

Zakażenia

Czynnikami niezwykle istotnymi dla zakażeń pierścienia Waldeyera, a w szczególności dla zakażeń migdałków podniebiennych są: a) zakażenia wielobakteryjne, b) rola beztlenowców, c) szczególny wzrost bakterii produkujących b-laktamazy, d) stężenie b-laktamazy w przerośniętym miąższu migdałków podniebiennych utrudniającym leczenie antybakteryjne i wymagające zastosowania odpowiednich antybiotyków podanych we właściwej dawce i odpowiednio długim czasie, e) rola zakażeń wirusowych zwykle przygotowujących drogę dla nadkażeń bakteryjnych (Brook 1984, Kielmovitch 1989).
Badania flory bakteryjnej gardła prowadzone w poważnych ośrodkach wskazują na to, że dominują tu zakażenia:

·         z bakterii tlenowych: paciorkowcami z grupy A b-hemolitycznymi (GABHS), paciorkowcami z grup B, C i G, Streptococcus pneumoniae, Streptococcus pyogenes, Haemophilus influenzae, Moraxella catarhalis, Neisseria species, Mycobacteria species. Zwraca uwagę brak powszechności występowania w tych badaniach Staphylococcus (gronkowców)!;

·         z beztlenowców: Bacterioides species, Peptococcus species, Peptostreptococcus species oraz Actinomycosis species;

·         z wirusów: Epstein Barr Virus (EBV), Adenovirus, Influenzae virus, Herpes simplex, Parainfluenzae vir.

Pośród zakażeń bakteryjnych dwa odgrywają rolę szczególną. Zakażenie paciorkowcem, zwłaszcza b-hemolizującym z grupy A, może być przyczyną wtórnych, ogólnoustrojowych reakcji typu autoimmunoagresji powodujących powikłania w rodzaju zapalenie nerek, endo-, myo- lub pericarditis, polyserositis, gorączka reumatyczna, schorzenia naczyń, np. nawracające zakrzepowe zapalenia naczyń, zapalenia okołonaczyniowe, zapalenia wielonerwowe, zapalenia tęczówki, różne postacie łuszczycy, wymieniając tylko najczęściej występujące.
Powikłania te szczególnie często są wywoływane, kiedy migdałki podniebienne zmienione zwłaszcza przewlekłym procesem zapalnym stanowią ognisko zakażenia.
Ognisko zakażenia to jakakolwiek zmiana ropna w obrębie ciała, która jest zdolna do wywoływania zmian patologicznych odległych od tkanek bezpośrednio otaczających tę zmianę (np. tonsillitis chronica, sinusitis chronica, pyocoele, ropne zmiany przywierzchołkowe zębów itd.). W ogniskach tych zmiany ropne zamknięte wewnątrz tkanek, dość często otoczone torebką łącznotkankową (membrana pyogenes), nie są drenowane na zewnątrz, tylko dostają się do krwiobiegu lub łoża limfatycznego. Następuje wówczas pobudzenie immunologiczne antygenem białek bakteryjnych z ogniska. Skutek: alergiczno-hiperergiczna reakcja tkanek narządów odległych wywołana tymi alergenami.
Zakażenia bakterią Haemophilus influenzae, jak się dzisiaj sądzi, są istotnym czynnikiem powodującym przerost tkanki chłonnej, co z jednej strony utrudnia penetrację chemioterapii w głąb miąższu migdałków, a więc skuteczność antybiotykoterapii, z drugiej zaś prowadzić może do zespołów zaburzenia drożności drogi oddechowej, ze wszystkimi tego konsekwencjami (Brodsky 1988, 1989, Brook 1987, Kielmovitch 1989).
Raz jeszcze należy z całą mocą podkreślić, że różnorodne bakterie są stale obecne w górnych drogach oddechowych i fakt ich stwierdzenia w posiewach z gardła, nosa i zatok nie przesądza o tym, że mamy do czynienia z chorobą. Głównym problemem jest równowaga pomiędzy układem odpornościowym gospodarza a bytującą u niego florą bakteryjną. Należy na ten fakt zwrócić szczególną uwagę tym kolegom, którzy u zbyt wielu chorych z nawracającymi zakażeniami górnych dróg oddechowych zlecają badanie bakteriologiczne wymazów z gardła i nosa, w których powszechnie nasze pracownie bakteriologiczne identyfikują gronkowce jako podstawowe lub jedyne patogeny. Sprawa się "wyjaśnia", bo "Pani/ Pan ma przecież gronkowca!!!". I jakże często zaczyna się leczenie właśnie poprzez "eliminację gronkowca" kolejnymi seriami następnych antybiotyków. Jednocześnie bezskutecznie przy wszelkich spotkaniach szkoleniowych próbujemy przekazać pojęcie tego, co nazywa się w dzisiejszym świecie "cost effectiveness" postępowania lekarskiego, zarówno w zakresie rozpoznawania, jak i leczenia. Chodzi o stosunek kosztów naszego postępowania lekarskiego do ich wymiernych rezultatów. Tak więc podejmując decyzję, kiedy i jaką kurację zakażeń przepisać choremu, należy brać pod uwagę następujące fakty:

1.       właściwe rozpoznanie,

2.       rodzaj zakażenia (wiarygodne badanie bakteriologiczne i antybiotykogram), rozważenie możliwości zakażenia wirusowego,

3.       naturalny przebieg procesu zakażenia,

4.       współtowarzyszące stany chorobowe wpływające na kondycję ogólną ustroju chorego, takie jak załamanie układu odpornościowego, schorzenia nerek, wątroby i inne,

5.       rzetelność pacjenta w przyjmowaniu leków zgodnie z zaleceniami lekarza,

6.       potencjalne działania niepożądane przepisanego leku (np. ototoksyczność czy nefrotoksyczność),

7.       ewentualne niezgodności farmakologiczne z lekami już przyjmowanymi przez chorego,

8.       koszty leków - problem jakże aktualny w naszej obecnej sytuacji!

9.       potencjalne powikłania, które mogą wyniknąć z zaniechania leczenia lub niewłaściwego leczenia zakażenia.

Randomizowane badania Paradise'a i współpracowników (1984) pozwoliły, jak się wydaje, ustalić propozycję kryteriów wskazań do tonsillectomii ze względu na częste nawroty ostrych stanów zapalnych migdałków podniebiennych. Kryteriami tymi, dość szeroko akceptowanymi w świecie, są:

a.       częstość nawrotów: siedem lub więcej epizodów w ostatnich 12 miesiącach, pięć lub więcej w 24 ostatnich miesiącach, trzy lub więcej w 36 poprzednich miesiącach;

b.       każdy z epizodów ostrego zapalenia charakteryzował się jedną lub więcej z następujących cech klinicznych: wzrostem temperatury ponad 38° C, stwierdzeniem odczynu zapalnego węzłów chłonnych szyi (> 2 cm), wysiękiem lub nalotami na powierzchni migdałków podniebiennych, obecnością paciorkowców b-hemolitycznych z grupy A;

c.       nawracanie zakażeń mimo dobrej odpowiedzi na właściwe leczenie przeciw paciorkowcom;

d.       dostęp do właściwie prowadzonej dokumentacji lekarskiej epizodów choroby. Wskazane jest, aby dzieci bez takiej dokumentacji przed podjęciem decyzji o operacji były przez pewien czas pod obserwacją tego samego, doświadczonego lekarza. Paradise zwraca uwagę na fakt, że tego rodzaju postępowanie w bardzo wielu przypadkach nie potwierdza ani częstości zakażeń, ani ich ciężkości opisywanej przez rodziców i opiekunów.

Wbrew dość powszechnie przyjętym opiniom, nacieki czy ropnie okołomigdałkowe występujące po raz pierwszy nie są dostatecznym powodem ustalania wskazania bezwględnego do tonsillectomii. W dostępnej literaturze nie napotkano żadnego badania klinicznego opartego na analizie randomizowanej grupy tego rodzaju, które by ustalało tego typu wskazanie do operacji. Dość duża zgodność poglądów istnieje natomiast co do istotnego sensu usuwania migdałków w przypadku powikłania naciekami lub ropniami okołomigdałkowymi kolejnych powtarzających się ostrych stanów zapalnych. Dotyczy to zwłaszcza dzieci, u których należy obawiać się wystąpienia tętniaka erozyjnego tętnicy szyjnej, powstającego niekiedy na skutek uszkodzenia toksynami bakteryjnymi struktury ściany tej tętnicy. W każdym wieku przystępujemy do tonsillectomii "na ostro" w przypadkach, kiedy nacięcie ropnia w ciągu następnych dni nie daje efektu, zaś nacieczenie ropne zagraża rozszerzeniem się na przestrzeń przygardłową.
Tonsillectomia nie jest polecana w przypadkach ostrej fazy posocznicy poanginowej, ciężkiej, zagrażającej życiu choroby, będącej powikłaniem ostrych stanów zapalnych gardła, dość często przebiegających z naciekiem lub ropniem okołomigdałkowym (Shapiro i wsp. 1989). Bakteriami wywołującymi są zazwyczaj tlenowe i beztlenowe streptokoki, tlenowe i beztlenowe bakterie gram ujemne i gronkowce. Najczęściej jednak są to szczepy Fusobacteriae będące saprofityczną florą jamy ustnej. W wielu ośrodkach nie posiadających dobrze wyposażonego laboratorium bakteriologicznego hodowle z krwi bywają negatywne mimo ciężkiego lub bardzo ciężkiego obrazu klinicznego posocznicy. Typowe leczenie winno obejmować dożylne podanie cefalosporyn, klindamycyny oraz metronidazolu. Sprawą sporną jest podwiązywanie chirurgiczne żyły szyjnej wewnętrznej, a nawet jej resekcja w przypadku zakażonego zakrzepu. W przypadku podejrzenia ropnia głębokiego szyi wykazywanego w badaniu USG lub CT, wskazane jest podjęcie eksploracji chirurgicznej szyi z drenażem zbiornika ropnego.
Trudne jest zwykle ustalanie wskazań do tonsillectomii w przypadkach przewlekłego zapalenia migdałków podniebiennych. Tu, nie tylko w moim przekonaniu, decyzja nie powinna i nie może być wynikiem jednorazowego badania pacjenta. Należy w czasie dłuższej, osobistej obserwacji chorego brać pod uwagę takie fakty, jak: przewlekłe podrażnienie gardła, nieświeży oddech, czopy bakteryjne zalegające w kryptach migdałkowych, utrzymujące się przekrwienie brzegów łuków podniebiennych, bolesność odczuwana przy ucisku migdałków szpatułką, utrzymujące się w czasie kolejnych badań powiększone, tkliwe regionalne węzły chłonne na szyi (Mills i Hibbert 1983), powtarzające się hodowanie paciorkowców b-hemolizujących grupy A w kolejnych badaniach bakteriologicznych wymazu z gardła. Warto zwrócić uwagę, że dość często migdałki zmienione przewlekłym stanem zapalnym wcale nie są powiększone. Spotykamy także migdałki niewielkie, twarde, przerośnięte bliznami, z miąższu których po usunięciu, z przekrojów, wydobywa się wydzielina ropna zalegająca w mikroropniach przedzielonych pasmami łącznotkankowymi. Tego rodzaju migdałki podniebienne są prawdziwym wyzwaniem dla operatora ze względu na trudności w oddzielaniu ich struktury, w czasie preparowania, od otaczających torebkę tkanek.
W każdym przypadku tonsillitis chronica należy wykluczyć, czy pierwotnym ogniskiem zakażenia nie jest infekcja zatok przynosowych lub zmiany okołozębowe.
Bez względu na wiek pacjenta należy rozważać wskazania do tonsillectomii, w przypadkach nawracających ostrych zapaleń ucha środkowego, utrzymujących się ropotoków usznych w przypadkach przewlekłego, prostego zapalenia ucha środkowego oraz nawracających stanów zapalnych ucha środkowego po wykonanej prawidłowo operacji usznej.
Istnieje wreszcie grupa wskazań do tonsillectomii, które muszą być wynikiem wspólnej, interdyscyplinarnej konsultacji z przedstawicielami innych specjalności lekarskich (kardiologiem, nefrologiem, reumatologiem, dermatologiem, okulistą i innymi).
Wskazania do adenotomii ze względu na nawracające lub przewlekłe zakażenia górnych dróg oddechowych i ucha środkowego są jeszcze trudniejsze do ustalenia w sposób ścisły. Daje się je jednak wymienić w następujących punktach:

a.       adenoid uniedrażniający ujście gardłowe trąbki słuchowej,

b.       zapobieganie nawracającemu ostremu lub podtrzymywaniu przewlekłego procesu zapalnego ucha środkowego,

c.       zapobieganie nawrotom ostrego lub podtrzymywaniu przewlekłego zapalenia zatok przynosowych.

Ocena wyrośli adenoidalnych, zarówno w sensie wielkości, jak i stopnia zmiany ich struktury na skutek procesu zapalnego, jest trudna lub wręcz niemożliwa. Pojęcie "adenoiditis chronica" stosowane niekiedy w literaturze jest dla praktyka stosunkowo mało przydatne, ponieważ klasyfikacja tego stanu na podstawie badania klinicznego jest zawodna. Zwykle są to objawy, które oceniamy jako rhinosinusitis, co jest moim zdaniem bardziej sensowne ze względu na uogólnianie się procesów zapalnych tego regionu na rozległe połacie błony śluzowej. W tych przypadkach dominuje obstrukcja jam nosa i towarzyszące temu zakażenie trudne do opanowania przed udrożnieniem drogi oddechowej. Dość powszechnie zalecaną metodą oceny wielkości adenoidu jest przeglądowe zdjęcie profilowe RTG nosogardła, które w moim przekonaniu jest badaniem niewiele wnoszącym. Po pierwsze, podobnie jak przeglądowe zdjęcie zatok przynosowych, jest ono niezwykle mało przejrzyste ze względu na nakładanie się na ocenianą okolicę nosogardła, o niezwykle skomplikowanej anatomii, wielu warstw tkankowych. Czytelność zdjęcia znakomicie poprawia użycie płynnego kontrastu podanego w kroplach do nosa, kontrastu obrysowującego kontury adenoidu i ścian nosogardzieli. Spotykamy tu jednak nierzadko trudność polegającą na niechęci wielu badanych dzieci do zapuszczenia tego kontrastu o oleistej konsystencji do nosa. Po drugie, dziecko niepotrzebnie jest narażone na ekspozycję na promienie X. Po trzecie wreszcie wiadomo, że wielkość adenoidu, jako jedyna jego cecha, nie daje informacji na temat jego roli w procesie zakażenia tej okolicy. Znane są przypadki, w których niewielki adenoid w wąskim nosogardle jest zaporą obturującą bardziej niż adenoid dość duży w nosogardle szerokim. Ten niewielki adenoid może być także znacznie większym rezerwuarem patogenów niż adenoid większy czy wręcz duży. Obserwacje czynione w ośrodkach amerykańskich wykazują, że:

a.       adenotomia jest bardziej efektywna w przypadkach nawracających zapaleń ucha środkowego, zwłaszcza w otitis media serosa, niż postępowanie zachowawcze. Nie stwierdzono, aby wykonanie samej adenotomii dawało gorsze efekty niż łączenie tego zabiegu jednoczasowo z tonsillectomią czy tonsillotomią (Maw 1983),

b.       adenotomia z paracentezą i założeniem drenażu jest bardziej skuteczna niż sama paracenteza z lub bez drenażu (Paradise 1990),

c.       adenotomia z wykonaniem myringotomii z założeniem drenażu jest polecana szczególnie w otitis media secretoria, ale autorzy zwracają uwagę na częstość utrzymywania się wycieków usznych poprzez drenik przez dłuższy czas. Dotyczy to zwłaszcza dzieci ruchliwych, wysportowanych, przed okresem wakacyjnym, kiedy nie sposób zagwarantować, że dziecko nie wejdzie do kąpieli (Gates 1987).

Wskazania do zastosowania metod chirurgicznych w leczeniu uporczywych nawracających zakażeń górnych dróg oddechowych i ucha środkowego nie mogą być ustalone zbyt pochopnie. Nasze ustalenia muszą wynikać z wyczerpania możliwości leczenia zachowawczego uwzględniającego zbyt rzadko, w naszych polskich warunkach, takie współistniejące problemy zdrowotne chorego, jak alergia czy załamania odporności ogólnej. Jest oczywiste, że grają też ważną rolę takie przesłanki, jak liczba dni niezdolności do pracy czy nieobecności w szkole, konieczność hospitalizacji spowodowanej ciężkością zakażeń czy wreszcie obawa przed powikłaniami ogólnymi. Tego rodzaju względy mogą powodować, że wcześniej będziemy skłonni uciec się do użycia metod chirurgicznych w tych przypadkach.

Obturacja dróg oddechowych

Przerosty migdałków podniebiennych i migdałka gardłowego powodujące zmniejszenie lub blokadę pasażu oddechowego w zakresie górnych dróg oddechowych prowadzą zwykle do długoterminowych skutków tego stanu, jeżeli pozostają nieleczone. Należy tutaj powtórzyć, że termin tkanka limfoidalna gardła czy nosogardła blokująca wcale nie musi oznaczać tkanki znacznie przerosłej (hipertroficznej). Zasadnicza jest tu relacja pomiędzy masą i objętością tkanki limfatycznej a pojemnością jamy pasażu oddechowego w danym przypadku. W tej sytuacji nawet małe migdałki podniebienne lub wyrośla adenoidalne mogą być czynnikiem obstrukcyjnym dla górnych dróg oddechowych, jeśli gardło jest płytkie, to znaczy ma mały wymiar przednio-tylny. Taka sytuacja bywa dość często przy wysokim, "gotyckim" ukształtowaniu podniebienia.
Przerost migdałków podniebiennych i wyrośli adenoidalnych powodujący nie podlegające wątpliwości zaburzenia drożności drogi oddechowej może prowadzić do:

a.       sleepapnoea typu obturacyjnego,

b.       cor pulmonale związanego z dużymi oporami oddechowymi i nadciśnieniem w układzie tętnicy płucnej,

c.       zaburzenia rozwoju fizycznego i intelektualnego,

d.       nawracających zakażeń gardła, nosa i zatok przynosowych oraz ucha środkowego,

e.       krwawienia z poszerzonych powierzchownych naczyń krwionośnych, zwłaszcza na migdałkach podniebiennych,

f.         zaburzenia połykania (dysfagia),

g.       zaburzenia mowy (hot potatoes speech - mowa bełkotliwa),

h.       zaburzenia we wzroście uzębienia,

i.         anomalii rozwojowych w zakresie jamy ustnej i twarzoczaszki (ocena w konsultacji z chirurgiem szczękowym i ortodontą!),

j.         wszelkich schorzeń przewlekłych dróg oddechowych i układu sercowo-naczyniowego zaostrzanych przez niedrożność górnych dróg oddechowych.

Jest oczywiste, że przed podjęciem decyzji o adenotonsillectomii laryngolog  m u s i  wykluczyć inne przeszkody ograniczające drożność nosa i gardła, jak na przykład skrzywienie przegrody nosa, zwężenie, a nawet zarośnięcie nozdrzy tylnych, polipy nosa, alergiczny nieżyt nosa, przerosty małżowin nosowych i inne.

Podejrzenie o zmiany nowotworowe

Należy przyjąć zasadę, że każde jednostronne powiększenie migdałka podniebiennego musi być traktowane jako zmiana potencjalnie nowotworowa. W tej sytuacji błędem w sztuce lekarskiej jest niepoddanie usuniętej tkanki migdałkowej badaniu histopatologicznemu. Co więcej, w tych sytuacjach, w każdym przypadku należy wykonać usunięcie całego zmienionego migdałka i szybkie przesłanie tej tkanki w stanie świeżym, niezakonserwowanym do pracowni histopatologicznej. Najczęstszym guzem migdałka, zwłaszcza w wieku rozwojowym, jest chłoniak wymagający szczególnych technik badania morfologicznego i immunologicznego. W wieku dojrzałym najczęstszym guzem migdałka bywa rak płaskonabłonkowy. Z tego względu celowe jest kierowanie tych pacjentów do ośrodków klinicznych lub wojewódzkich, posiadających odpowiednie zaplecze dobrze wyposażonej pracowni histopatologicznej.

Należy zwrócić uwagę na spotykane nierzadko błędne rozpoznania i następnie niewłaściwe leczenie, opóźniające odpowiednie postępowanie w przypadkach raka migdałka podniebiennego traktowanego jako "źle leczący się" zapalny naciek okołomigdałkowy. Naciekanie tkanką nowotworową przestrzeni przygardłowej oraz przerzuty regionalne i odległe czynią te przypadki nieuleczalnymi.
Jednostronne powiększenie, a może także znaczną niesymetryczność migdałków podniebiennych należy także różnicować z a) ciałem obcym zalegającym w migdałku, b) kamieniem migdałka, c) guzem przestrzeni przygardłowej wypychającym migdałek ku linii pośrodkowej gardła, d) tętniakiem tętnicy szyjnej (erozyjnym - Fox 1947).
Przystępując do każdej adenotomii u chłopca, należy być absolutnie pewnym, że nie mamy do czynienia z włókniakiem młodzieńczym. Nieuwzględnienie możliwości obecności tego guza może powodować w czasie operacji zagrożenie życia dziecka!
We własnej praktyce spotykaliśmy nierzadko przypadki zmian gruźliczych w migdałku podniebiennym jednostronnie powiększonym. Ustalenie tego rozpoznania wymaga przekazania chorego do dalszej obserwacji i leczenia w specjalistycznej poradni przeciwgruźliczej.

Przeciwwskazania

Podobnie jak w przypadku każdego zabiegu operacyjnego pacjent musi być odpowiednio przygotowany do oczekującej go tonsillectomii i adenotomii. Chirurg jest odpowiedzialny za przystąpienie do operacji u chorego, którego stan ogólny nie został oceniony w sposób właściwy. W sposób szczególny należy ocenić przed planowanym zabiegiem układ krzepnięcia krwi oraz wykluczyć anomalie rozwojowe, które sprzyjają powstaniu niewydolności podniebienia (insuffitientia velopharygeale). Do takich anomalii należą: rozszczepy podniebienia, także podśluzówkowe, rozdwojenie języczka (uvula bifida), krótkie podniebienie oraz pacjenci, zwłaszcza dzieci, z zaburzeniami neurologicznymi i nerwowo-mięśniowymi. Wielu laryngologów jako przeciwwskazanie do leczenia operacyjnego uznaje ostrą fazę zakażeń tkanki limfoidalnej, obawiając się, mimo dostępu do antybiotykoterapii, uogólnienia zakażenia w formie posocznicy.
W codziennej praktyce trudne i zbyt kosztowne jest wykonywanie w każdym przypadku kompleksowej oceny układu krzepnięcia. Badania tego typu są jednak konieczne w przypadkach, w których wywiad wykazuje łatwość krwawień występujących przy banalnych nawet urazach czy skaleczeniach. W tych przypadkach wskazane jest wykonanie takiego kompleksu oznaczeń, jak: a) płytki we krwi, b) czas krwawienia i krzepnięcia, c) czas protrombinowy, d) poziom fibrynogenu oraz e) czas kaolinowo-kefalinowy (Palester - Chlebowczyk, Hutchison i wsp. 1987). Zwracamy uwagę, że traktowanie oznaczenia czasu krwawienia i krzepnięcia jako jedynego wiarygodnego kryterium oceny układu krzepnięcia krwi bywa niekiedy tragiczne w skutkach. Przypadki wymagające specjalnego przygotowania hematologicznego przed operacjami typu tonsillectomia i adenotomia muszą być kierowane do ośrodków klinicznych.
Istotne jest także wykluczenie schorzeń układowych, takich jak cukrzyca, choroby serca i naczyń krwionośnych, astma, padaczka i inne. Większość tych schorzeń można ustalić w drodze wywiadu uzyskiwanego od chorego lub, w przypadku nieletniego, od jego rodziców lub opiekunów. Opinie, czy aktualny stan choroby nie jest przeciwwskazaniem do wykonania operacji w planowanym przez nas czasie, uzyskamy w drodze konsultacji z kolegami odpowiednich specjalności lekarskich. Wynik takiej konsultacji musi być udokumentowany odpowiednim wpisem do historii choroby.
Zgodnie z prawem za właściwe przygotowanie chorego do operacji w każdym przypadku odpowiedzialny jest chirurg operator!

Powikłania

Pacjent musi być poinformowany o możliwości powikłań zarówno po tonsillectomii, jak i adenotomii. Jest to prawnym obowiązkiem operatora (Rasmussen 1987). Najczęstszym powikłaniem po obu tych zabiegach jest krwawienie. Jeśli wykluczono przed operacją zaburzenia układu krzepnięcia, to najczęściej występujące krwawienia pierwszej doby pooperacyjnej są wynikiem niedostatków hemostazy. Nie jest to równoznaczne z błędem operatora (!), zwłaszcza po operacjach wykonywanych w znieczuleniu ogólnym ze zwiotczeniem. Krwawienie pooperacyjne opóźnione występuje zwykle pomiędzy 5 a 10 dobą, w okresie oddzielania się skrzepów krwi i nalotów włóknika. Nie jest jasna przyczyna tych krwawień, ale mogą być one znaczne i wymagające interwencji, o czym trzeba pamiętać, informując pacjenta przed wypisem ze szpitala (Ultrata 1961). Znakomita większość krwawień występujących po adenotomii wynika z niedokładnego usunięcia tkanki limfoidalnej tego migdałka. Zasadniczą czynnością chirurgiczną w tych przypadkach jest "doskrobanie" nosogardła nożem Beckmanna, w przypadku utrzymywania się krwawienia, konieczne jest założenie tamponady nosogardła.
Innymi niekorzystnymi skutkami operacji są: bóle gardła, bolesność przełykania i związane z tym odwodnienie, obrzęki języczka i podniebienia miękkiego, które mogą prowadzić do duszności. Osobiście, za radą kolegów amerykańskich, zawsze, bez względu na rodzaj znieczulenia, obstrzykuję migdałki podniebienne roztworem 1 % ksylokainy z domieszką około 100 mg hydrokortyzonu na migdałek podniebienny. Tego rodzaju postępowanie znakomicie zmniejsza lub eliminuje odynofagię i obrzęki pooperacyjne łuków podniebiennych.
Operowanymi wymagającymi szczególnej troski i nadzoru w pierwszych dobach po operacjach tonsillektomii i adenotomii są (Brodski 1993, Gates 1983):

a.       dzieci do 3 roku życia,

b.       pacjenci niedożywieni, z przedoperacyjnymi problemami w przyjmowaniu pokarmów,

c.       pacjenci z nawykowymi nudnościami i wymiotami,

d.       pacjenci ze schorzeniami ogólnoustrojowymi, jak cukrzyca, sleepapnoea, schorzenia serca i naczyń, padaczka, astma, zespół Downa i inne,

e.       pacjenci pochodzący z rodzin, gdzie warunki socjoekonomiczne mogą niekorzystnie wpływać na przebieg gojenia pooperacyjnego.

Podstawowym błędem w podejściu do tonsillectomii i adenotomii jest traktowanie obu tych operacji jako "zabiegu kosmetycznego". Doświadczeni lekarze, zwłaszcza operatorzy o długim stażu pracy, wiedzą doskonale, że zabiegi te należy traktować z pełnym respektem jako operacje mogące nieść ze sobą poważne powikłania, a nawet zagrożenie życia. Jakże często po tonsillectomii wykonywanej z istotnych wskazań dochodzimy do wniosku, że wolelibyśmy wykonać jako łatwiejszą i mniej stresującą chirurga laryngektomię totalną. Dlatego też z pełną odpowiedzialnością należy podchodzić zarówno do ustalenia wskazań do tych operacji, jak i właściwego przygotowania do nich pacjenta.