Sacrificial.pdf

Magia Ofiarna

Chess # 4

Rozdział pierwszy

Tylko najdzielniejsi walczą z umarłymi.

— Prastarszy Thomas, przemowa do absolwentów,2007

Gdyby dach nad jej głową nie był połamanym bajzlem, poszarpaną izolacją i

fragmentami płytek zwisającymi jak wnętrzności gnijącego trupa, który kiedyś był

czymś żywym, nie dostawałaby w głowę zimnym kroplami wody w dziwacznych i

irytujących odstępach czasu.

To uczyniłoby ją szczęśliwszą. A przynajmniej nie tak nieszczęśliwą. Nic nie

mogłoby jej uszczęśliwić w tym momencie, kiedy to miała właśnie zagłębić się w

ciemny korytarz gdzie czaił się duch, z nadzieją ,że uda jej się go unieszkodliwić nim

odetnie jej głowę, dźgnie, czy co tam w cholerę planuję zrobić. A szanse na to ,że

duch znajdujący się w tak zmasakrowanym budynku nie znalazłby sobie broni, cóż,

były, do cholery w ogóle nie było na to szans. Tylko najgłupszy duch na planecie nie

znalazłby jakiegoś rodzaju broni w tym zrujnowanym pałacu zagłady, w którym jej

buty zapadały się na dobre dwa cale w wodę, połamane szkło, kawałki metali, stare

książki i kto mógł kurwa wiedzieć co jeszcze.

— Myślisz ,że tam jest, Chess? — Riley Martin, świeży Demaskator, wskazał

na rysujący się przed nami korytarz. W jego głębi sufit najwyraźniej utrzymał swoją

integralność; korytarz był tylko cieniem, mrocznym tunelem prowadzącym prosto do

grobu. Albo lepiej do krematorium, i Miasta Wieczności. Żadna z tych opcji nie

brzmiała jak wesołe zakończenie jej wieczoru.

Ale nie brzmiało też tak pozostawienie tu ducha aby zabijał innych ludzi, albo

oznajmienie w kościele ,że zdecydowała się pójść do knajpy zamiast wykonać swoją

pracę. — Prawdopodobnie. Nie, nie włączaj jeszcze światła. Spróbuj tego nie robić

jeśli będziesz mógł. Postoimy chwilę w środku dopóki nasze oczy się nie

przyzwyczają, ok?

Riley skinął. Chess podążyła za nim, żadne z nich nie zawracało sobie głowy

tym aby być cicho. Gdyby w jakiś sposób mogli przyciągnąć uwagę ducha, wywabić

go stamtąd, byłoby to znacznie prostsze i bezpieczniejsze. Ostatnie czego chcieli to

wejść w jakiegoś rodzaju zasadzkę. Pieprzeni Lamaru. Pieprzony Arthur Maguinness,

pieprzone pojeby. Gdyby nie zabawiali się swoimi głupimi mocami i nie uwolnili

zgrai duchów miesiąc wcześniej, nie byłaby tutaj robiąc czegoś co technicznie nie

było jej pracą, ale do czego zdolny był każdy pracownik kościoła, i musiał robić

przynajmniej jedną noc w tygodniu gdy nie był zajęty inną sprawą.

Która Chess zajęta nie była. Niech to szlag.

Przystanęli w cieniu; prawie niedostrzegalna bryza nie docierała tu w ogóle,

więc straszliwy smród amoniaku, pełen pleśni i czegoś nawet gorszego, zaatakował

jej nos, jak tylko wkroczyli do korytarza. Oczy ją piekły. A nawet więcej, ciepłe

mrowienie zaczęło wspinać się po jej ramionach i piersi gdy magiczne tatuaże

zareagowały na obecność ducha. Duch zdecydowanie był w pobliżu. Zerknęła na

Riley'a. — Czujesz to?

— Ja...nie wiem. Czuje zabawne dreszcze na skórze. — ten niewielki fragment

jego twarzy który dostrzegała nie wyglądał na zbyt uszczęśliwionego.

— Przywykniesz.

Błysk światła w głębi korytarza, tak szybko ,że dostrzegła go tylko kątem oka.

Ale zdecydowanie było to światło, i zdecydowanie było to niebieskawym światłem

charakteryzującym ducha. Riley wstrzymał oddech. To była chwila w której gdyby

była normalną osobą powiedziałaby coś uspokajającego i jednocześnie luzackiego,

coś co sprawiłoby ,że Riley poczułby odwagę ale nie protekcjonalność. A wtedy

uśmiechnęliby się do siebie i skierowali w głąb korytarza aby wygnać tego ducha.

Ale ona nie była tego rodzaju osobą, i nie miała bladego pojęcia jak uspokoić

Riley'a i sprawić ,że poczuje się dobrze i pewnie, sam ze sobą. Jakiś oklepany tekst

był prawdopodobnie najlepszym co mogła z siebie wykrzesać.

— Nic ci nie będzie, — było jedynym co mu powiedziała, i ku jej zaskoczeniu

wydawało się podziałać. — Chodź.

Każdy krok który robili, każdy powolny krok przez tą zupę z bakterii i sączącej

się zgnilizny na jej butach, przybliżał ich do tego słabego blasku śmierci. Wcześniej

już zmieszała ziemię cmentarną i asafetydę i wsunęła do kieszeni torby; teraz

sięgnęła do wnętrza i chwyciła niewielką garść. Gotowe.

Przesunęli się o kilka kroków w ciszy przełamywanej jedynie przez

okazjonalne krople wody spadające z sufitu za nimi. Coś zagrzechotało. Chess

odwróciła się aby popatrzeć ale niczego nie dostrzegła.

Duchy nie były jedną rzeczą która mogła przebywać w opuszczonym budynku,

nocą. Nie byli co prawda w Dolnej dzielnicy, ale nie byli też na żadnym przyjemnym

obszarze. Ten budynek, w którym kiedyś musiały znajdować się jakieś biura i

magazyny, stał kilka ulic w głębi Cross Town, było tu całe miasteczko, bloków z

wybrakowanego cementu, z oplecionymi wokół nich łańcuchami długimi na dziesięć

stóp.

Zastanawiała się jak wiele dzieciaków z sąsiedztwa spędzało tu czas w

weekendy jeszcze dwie noce wcześniej, kiedy jedno z nich spotkała makabryczna

śmierć we frontonowych drzwiach.

Kolejny niewielki błysk światła.

— To duch, prawda? — wyszeptał Riley. — To znaczy, czuję ,że tam jest duch,

ale czy to mogłoby być coś innego?

— To może być cokolwiek. Ale tak, to prawdopodobnie duch.

Uspokajający ciężar noża leżał w jej kieszeni. Demaskatorzy nie powinni

chodzić uzbrojeni. Pieprzyć to. Wolała raczej mierzyć się z konsekwencjami

kościelnej dyscypliny niż z kimkolwiek czy czymkolwiek na co mogła natknąć się w

takim miejscu.

Prawdopodobnie i tak nie potrzebowałaby noża. Niech to szlag, nerwowość

tego dzieciaka przyprawiała ją o swędzenie i choć darzyła go sympatią naprawdę w

tej chwili tego nie potrzebowała. Minęły już dobre dwie godziny od kiedy wzięła

pigułki, i chociaż nadal miała jeszcze czas (nie martwiła się o to) miejsca takie jak to

nie bardzo pozwalały się jej uspokoić. Cały ten syf, wszystkie te bakterie i zarazki

przesiąkającej przez nogawki jej dżinsów, muskające skórę, włosy, wypełniające

płuca. Ludzie łapali różne świństwa w miejscach takich jak to, zwłaszcza po deszczu.

Albo duchy uzbrojone w zardzewiałe kawałki metalu lub jakieś innego tego

typu gówno rozszarpywały im gardła. Skradała się ostrożnie w głąb korytarza, z

plecami przyciśniętymi do obrzydliwego betonu i wymówką ,że robi to tylko dlatego

,że nie widzi tu wystarczająco dobrze aby iść środkiem. Poświata jaśniała z każdym

kolejnym krokiem. Jej pięści zaciskały się na ściennym brudzie.

Kolejne trzask, kolejny chrzęst. Coś jak szept, który mógłby być głosem lub

dźwiękiem prowizorycznego ostrza opuszczającego swoją powłokę z przesiąkniętej

brei czy pokruszonego betonu. Poświata znajdowała się teraz jakieś dziegieć stóp

dalej, w głębi korytarza.

W jej odbiciu, twarz Riley’a wyglądała jeszcze bladziej. Jedyna rzeczą która

powstrzymywała ją przed przybraniem takiego samego wyglądu (zakładając

oczywiście ,że już tak nie wyglądała, co miała zamiar zrobić i iść dalej) był fakt ,że

nadal jeszcze była na wystarczająco dużym haju ,żeby nie bać się tak jak bać się

powinna. No i fakt ,że była kurewsko absolutnym ekspertem w okłamywaniu samej

siebie.

Ale z każdym krokiem zbliżającym się do spowitego poświatą wejścia,

umiejętność ta oddalała się od niej coraz dalej.

Wszystko jedno. W końcu i tak nie mogła się odwrócić i uciec. Więc wzięła

ostatni głęboki oddech i odwróciła się w drzwiach do których dotarli, gotowa rzucić

zawartością swojej ręki w pierwszą martwą rzecz która tylko się poruszy.

I okazało się ,że gapi się na troje nastolatków, najwyraźniej bardzo żywych

nastolatków, którzy najwyraźniej uważali ,że robią coś bardzo bardzo cwanego, i

którzy powinni dziękować bogom którzy nie istnieli ,że był tu z nią Riley bo gdyby

go tu nie było, odczułaby ogromną pokusę aby załatwić ich jakimś najbliżej

znajdującym się ciężkim obiektem. — Co tu robicie? — spytał Riley, ale było to

raczej oczywiste z oniemiałych wyrazów malujących się na ich twarzach.

Kogokolwiek spodziewali się ,że przejdzie przez te drzwi na pewno nie byli to dwaj

pracownicy kościoła.

Jeden z nich zerknął na pozostałą dwójkę i odchrząknął kiedy ci nic nie

powiedzieli. Pieprzeni tchórze. — My...uhm, myśleliśmy ,że jesteście naszymi

kumplami.

Niech to szlag, tatuaże nadal ją mrowili, czy duch był w tym pomieszczeniu?

Nie wyglądało to najlepiej, musiała pozbyć się stąd tych małych drani tak szybko jak

to tylko możliwe. — Musicie stąd iść, ok? Czas spadać.

— Jesteśmy tu od godziny, — odpowiedział dzieciak. Latarka którą chował

pod swoją granatową bluzą nadal się paliła. To stąd pochodziło to światło, zgadła, ale

nic w tych dzieciakach nie powinien uruchamiać znajdującego się w jej tatuażach

alarmu.

Coś jeszcze tu było, czekało. — Nic nie widzieliśmy

— Tak, jasne. To musi oznaczać ,że niczego tu nie ma. W końcu to taki mały

budynek. — sarknęła, odsuwając się bokiem od drzwi. Riley, co ją ucieszyło, cofnął

się już o krok na korytarz. — No dalej, wynoście się stąd.

— Ale możemy ci pomóc... — zaczął pierwszy z chłopców.

Zaczął ale nie dokończył. Ponieważ nim wypuścił ostatnie słowo w powietrze,

duchy (które najwyraźniej czekały na tego rodzaju głośne atrakcję) prześlizgnęły się

przez ściany. Cztery.

I dzięki gruzowi i całemu temu śmietnisku które znajdowało się na ziemi,

włączając w nie to co wydawało się być cholerną zapalniczką, leżąca na plecaku

wciśniętym pod jedną ścianą, były duchami z bronią.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: