Deklaracja z Salamanki
oraz
wytyczne dla działań
w zakresie specjalnych potrzeb edukacyjnych
przyjęte przez
ŚWIATOWĄ KONFERENCJĘ DOTYCZĄCĄ SPECJALNYCH POTRZEB EDUKACYJNYCH: DOSTĘP I JAKOŚĆ
Salamanka, Hiszpania 7-10 czerwca 1994 r.
UNESCO 1994

TŁUMACZENIE ZOSTAŁO SFINANSOWANE ZE ŚRODKÓW
MINISTRA EDUKACJI NARODOWEJ

Konsultacja naukowa:
prof. dr hab. Tadeusz Gałkowski
Adaptacja:
mgr Jacek Kwapisz

Wstęp

W Salamance w Hiszpanii w dniach 7-10 czerwca 1994 r. spotkało się ponad 300 uczestników reprezentujących 92 rządy i 25 organizacji międzynarodowych aby wyrazić swoje poparcie dla celu jakim jest Edukacja dla Wszystkich poprzez rozpatrzenie fundamentalnych zmian w polityce, niezbędnych aby promować powszechną edukację, a mianowicie chodzi o umożliwienie szkołom służenia wszystkim dzieciom, w szczególności tym, które mają specjalne potrzeby edukacyjne. Konferencja, zorganizowana przez rząd Hiszpanii we współpracy z UNESCO, zgromadziła wyższych urzędników odpowiedzialnych za edukację, przedstawicieli władz, polityków i specjalistów, a także przedstawicieli ONZ i wyspecjalizowanych agend, międzynarodowych organizacji rządowych, organizacji pozarządowych oraz instytucji charytatywnych. Na Konferencji przyjęto Deklarację z Salamanki w sprawie Zasad, Polityki i Praktyki w zakresie Specjalnych Potrzeb Edukacyjnych oraz Wytyczne dla Działań. Inspiracją dla tych dokumentów jest zasada powszechności, uznanie konieczności działania na rzecz “szkół dla wszystkich” - instytucji, które przyjmą każdego, będą szanować różnice, sprzyjać uczeniu i reagować na indywidualne potrzeby uczniów. Dlatego stanowią one istotny wkład w realizację idei Edukacji dla Wszystkich oraz zwiększenia efektywności nauczania w szkołach.

Specjalne potrzeby edukacyjne to sprawa o jednakowej wadze w krajach Północy, jak i Południa, która nie może rozwijać się w izolacji. Musi stać się częścią ogólnej strategii edukacyjnej, a także nowej polityki społeczno-gospodarczej, zmierzającej do przeprowadzenia gruntownej reformy szkoły.

Dokumenty te są wyrazem światowego consensusu w sprawie przyszłych kierunków rozwoju kształcenia osób o specjalnych potrzebach edukacyjnych. UNESCO jest dumna z tego, iż miała swój udział w Konferencji i formułowaniu jej ważnych wniosków. Wszyscy zainteresowani muszą teraz stawić czoła wyzwaniu i przystąpić do działania, aby zapewnić, że Edukacja dla Wszystkich w istocie oznacza DLA KAŻDEGO, szczególnie dla najsłabszych i będących w największej potrzebie. Przyszłość nie jest przesądzona, będzie kształtowana naszymi wartościami, myślami i działaniami. Nasz sukces w nadchodzących latach będzie uzależniony od tego, co robimy, ale w dużo większym stopniu od tego, co osiągamy.

Mam nadzieję, że wszyscy czytelnicy niniejszego dokumentu pomogą wdrożyć zalecenia Konferencji z Salamanki starając się przetłumaczyć jej przesłanie na język praktycznych działań w tych dziedzinach, za które ponoszą odpowiedzialność.

Federico Mayor
 

Deklaracja z Salamanki
oraz wytyczne dla działań
w zakresie specjalnych potrzeb edukacyjnych.
Salamanka, Hiszpania, 7-10 czerwca 1994 r.

Potwierdzając prawo każdej osoby do nauki, wyrażone w Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka z 1948 r., oraz odnawiając zobowiązanie złożone przez społeczność światową na Światowej Konferencji ds. Edukacji dla Wszystkich z 1990 r. dotyczące zapewnienia tego prawa każdemu człowiekowi, niezależnie od indywidualnych różnic,

Nawiązując do szeregu deklaracji Organizacji Narodów Zjednoczonych zwieńczonych Normami ONZ dot. Wyrównywania Szans Osób Niepełnosprawnych z 1993 r., zgodnie z którymi państwa mają zapewnić, że edukacja osób niepełnosprawnych jest integralną częścią systemu oświaty,

Odnotowując z zadowoleniem coraz większe zaangażowanie rządów, grup poparcia, grup społecznych i rodzicielskich, a szczególnie organizacji osób niepełnosprawnych w starania zmierzające do poprawy dostępu do oświaty dla większości osób o specjalnych potrzebach, do których wciąż jeszcze ona nie dociera; a także uznając za dowód tego zaangażowania aktywny udział wysokich rangą przedstawicieli wielu rządów, wyspecjalizowanych agend i organizacji międzyrządowych w tej Konferencji Światowej,

1.

My, delegaci Światowej Konferencji dotyczącej Specjalnych Potrzeb Edukacyjnych reprezentujący dziewięćdziesiąt dwa rządy i dwadzieścia pięć organizacji międzynarodowych, zebrani w Salamance w Hiszpanii w dniach 7-10 czerwca 1994 r., niniejszym potwierdzamy nasze zaangażowanie wobec Edukacji dla Wszystkich, uznając konieczność i pilną potrzebę zapewnienia kształcenia dzieci, młodzieży i dorosłych posiadających szczególne potrzeby edukacyjne w ramach zwykłych systemów oświaty oraz przyjmujemy Wytyczne dla działań w zakresie specjalnych potrzeb edukacyjnych, aby rządy i organizacje mogły kierować się duchem tych postanowień i zaleceń.

2.

Jesteśmy przekonani, iż:

·         każde dziecko ma fundamentalne prawo do nauki i należy dać mu szansę osiągnięcia i utrzymania odpowiedniego poziomu kształcenia,

·         każde dziecko ma indywidualne cechy charakterystyczne, zainteresowania, zdolności i potrzeby w zakresie nauczania,

·         systemy oświaty powinny być tworzone, a programy edukacyjne wdrażane z uwzględnieniem dużego zróżnicowania tych cech charakterystycznych i potrzeb,

·         dzieci posiadające szczególne potrzeby edukacyjne muszą mieć dostęp do zwykłych szkół, które powinny przyjąć je w ramach prowadzenia nauczania stawiającego dziecko w centrum zainteresowania i mogącego zaspokoić jego potrzeby,

·         zwykłe szkoły o tak otwartej orientacji są najskuteczniejszym środkiem zwalczania dyskryminacji, tworzenia przyjaznych społeczności, budowania otwartego społeczeństwa oraz wprowadzania w życie edukacji dla wszystkich. Co więcej, zapewniają one odpowiednie wykształcenie większości dzieci oraz poprawiają skuteczność, a także efektywność kosztową całego systemu oświaty.

3.

Wzywamy wszystkie rządy do:

·         nadania najwyższego priorytetu politycznego i budżetowego poprawie systemów oświaty w celu umożliwienia im objęcia nauką wszystkich dzieci niezależnie od indywidualnych różnic czy trudności,

·         prawnego lub politycznego przyjęcia zasady powszechnej edukacji, przyjmowania wszystkich dzieci do zwykłych szkół, o ile nie występują istotne przyczyny przemawiające za innym rozwiązaniem,

·         opracowania projektów demonstracyjnych i sprzyjania wymianie między krajami posiadającymi doświadczenie w prowadzeniu szkół integracyjnych,

·         ustanowienia zdecentralizowanych i promujących współuczestnictwo mechanizmów planowania, monitorowania i oceny zapewniania wykształcenia dzieciom i dorosłym posiadającym specjalne potrzeby edukacyjne,

·         zachęcania i ułatwiania uczestnictwa rodziców, społeczności i organizacji osób niepełnosprawnych w procesach planowania i podejmowania decyzji dotyczących zaspakajania specjalnych potrzeb edukacyjnych,

·         skierowania większej uwagi na strategie wczesnego wykrywania i interwencji, a także aspekty zawodowe zintegrowanej edukacji,

·         zapewnienia, że w kontekście zmiany systemowej, programy kształcenia nauczycieli, zarówno realizowane przed rozpoczęciem pracy, jak i w jej trakcie, uwzględniają realizowanie kształcenia uczniów o specjalnych potrzebach edukacyjnych w szkołach integracyjnych.

4.

Zwracamy się także do społeczności międzynarodowej, a w szczególności do:

·         rządów realizujących międzynarodowe programy współpracy oraz utrzymujących międzynarodowe fundacje, szczególnie sponsorów Światowej Konferencji Edukacji dla Wszystkich, Organizacji Narodów Zjednoczonych ds. Oświaty, Nauki i Kultury (UNESCO), Funduszu Narodów Zjednoczonych Pomocy Dzieciom (UNICEF), Programu Rozwoju Narodów Zjednoczonych (UNDP) oraz Banku Światowego: aby zaaprobowały metodę szkolnictwa integracyjnego oraz popierały rozwój nauczania dzieci o specjalnych potrzebach edukacyjnych jako integralnej części wszystkich programów oświatowych;

·         Organizacji Narodów Zjednoczonych i jej wyspecjalizowanych agend, w szczególności Międzynarodowej Organizacji Pracy (ILO), Światowej Organizacji Zdrowia (WHO), UNESCO i UNICEF: aby zwiększyły swój wkład we współpracę techniczną, a także wzmocniły współpracę i kontakty z myślą o bardziej skutecznym wsparciu rozszerzonego programu zaspokajania specjalnych potrzeb edukacyjnych;

·         organizacji pozarządowych uczestniczących w tworzeniu programów i szerzeniu oświaty w kraju: aby wzmocniły współpracę z oficjalnymi organami krajowymi oraz nasiliły swoje aktywne zainteresowanie planowaniem, wdrażaniem i oceną zintegrowanego programu zaspokajania specjalnych potrzeb edukacyjnych;

·         UNESCO jako agendy Organizacji Narodów Zjednoczonych zajmującej się oświatą: aby zapewniła, że specjalne potrzeby edukacyjne stanowią część każdej dyskusji dotyczącej edukacji dla każdego na różnych płaszczyznach, aby zmobilizowała organizacje nauczycieli do poparcia spraw związanych z doskonaleniem zawodowym nauczycieli ze względu na zaspokajanie szczególnych potrzeb edukacyjnych, aby pobudziła środowisko akademickie do zintensyfikowania badań i ożywienia kontaktów oraz ustanowienia regionalnych ośrodków informacji i dokumentacji; a także aby pełniła funkcję koordynatora takich działań oraz ośrodka rozpowszechniania wyników i postępów osiągniętych na szczeblu kraju w myśl niniejszej Deklaracji, aby zmobilizowała fundusze poprzez utworzenie w ramach swego kolejnego Planu Średniookresowego (1996-2002) rozszerzonego programu skierowanego do szkół integracyjnych oraz lokalnych programów wspierających, który umożliwiłby wprowadzenie projektów pilotażowych przedstawiających nowe podejścia celem ich upowszechnienia, a także opracowanie wskaźników dotyczących potrzeb w zakresie nauczania specjalnego i jego realizacji.

5.

W końcu wyrażamy nasze uznanie dla Rządu Hiszpanii i UNESCO za zorganizowanie Konferencji prosząc o dołożenie wszelkich starań w propagowanie niniejszej Deklaracji i towarzyszących im Wytycznych wśród społeczności światowej, szczególnie na tak ważnym forum jak Światowy Szczyt Rozwoju Społecznego (Kopenhaga 1995) oraz Światowa Konferencja ds. Kobiet (Pekin 1995).

Przyjęto przez aklamację w Salamance w Hiszpanii 10 czerwca 1994 r.



Wytyczne dla działań
w zakresie specjalnych potrzeb edukacyjnych

Spis treści

Wstęp

I.       Nowe myślenie na temat specjalnych potrzeb edukacyjnych

II.    Zalecenia dotyczące działań na szczeblu krajowym

A.      Polityka i organizacja

B.      Czynniki dotyczące szkoły

C.      Rekrutowanie i kształcenie kadry nauczycielskiej

D.     Zewnętrzne USŁUGI pomocnicze

E.      Dziedziny priorytetowe

F.      Perspektywy dotyczące społeczności lokalnej

G.      Wymagania dotyczące zasobów

III. Zalecenia dotyczące działań na szczeblu regionalnym i Międzynarodowym

Wstęp

1. Niniejsze Wytyczne w sprawie Specjalnych Potrzeb Edukacyjnych zostały przyjęte przez Światową Konferencję zorganizowaną przez Rząd Hiszpanii we współpracy z UNESCO, która odbyła się w dniach 7-10 czerwca 1994 r. w Salamance. Ich celem jest ożywienie polityki i ukierunkowanie działań podejmowanych przez rządy, organizacje międzynarodowe, krajowe instytucje pomocy, organizacje pozarządowe i inne organy w trakcie wdrażania Deklaracji z Salamanki w sprawie Zasad, Polityki i Praktyki w dziedzinie Specjalnych Potrzeb Edukacyjnych. Wytyczne sformułowano korzystając w dużej mierze z doświadczeń krajów uczestniczących, a także rezolucji, zaleceń i publikacji ONZ i innych organizacji międzyrządowych, szczególnie Organizacja Narodów Zjednoczonych - Standardowe Zasady Wyrównania Szans Osób Niepełnosprawnych, A/RES/48/96, Rezolucja ONZ przyjęta przez Zgromadzenie Ogólne na 48 sesji w dniu 20 grudnia 1993 r.. Uwzględniono także propozycje, zalecenia i wskazówki, jakie pojawiły się na pięciu regionalnych seminariach zwołanych celem przygotowania Konferencji Światowej.

2. Prawo każdego dziecka do nauki jest proklamowane w Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka i zostało potwierdzone w Światowej Deklaracji o Edukacji dla Wszystkich. Każda osoba niepełnosprawna ma prawo do wyrażenia swoich życzeń odnośnie kształcenia, o ile tylko mogą być one określone. Rodzice mają nieodłączne prawo do konsultacji w sprawie form nauczania najlepiej odpowiadającym potrzebom, warunkom i aspiracjom ich dzieci.

3. Przewodnią zasadą towarzyszącą niniejszym Wytycznym jest przekonanie, że szkoły powinny przyjmować wszystkie dzieci niezależnie od ich warunków fizycznych, intelektualnych, socjalnych, emocjonalnych, językowych czy innych. Dotyczy to dzieci upośledzonych i utalentowanych, dzieci ulicy i dzieci pracujących, dzieci ze społeczności koczowniczych czy odległych, dzieci z mniejszości językowych, etnicznych czy kulturowych oraz dzieci z innych regionów lub grup nierównych szans czy z marginesu. Uwarunkowania te nałożyły szereg różnych wyzwań na systemy szkolnictwa. W kontekście niniejszych Wytycznych pojęcie “specjalnych potrzeb edukacyjnych” odnosi się do wszystkich dzieci i młodzieży, których potrzeby wynikają z niepełnosprawności czy trudności w uczeniu się. Wiele dzieci doświadcza trudności w uczeniu się, a tym samym mają specjalne potrzeby wychowawcze na pewnym etapie pobierania nauki. Szkoły muszą znaleźć sposoby skutecznego kształcenia wszystkich dzieci, także tych, które znajdują się w wyjątkowo niekorzystnej sytuacji czy są dotknięte poważnym kalectwem. Istnieje coraz powszechniejsza zgoda co do tego, że dzieci i młodzież o szczególnych potrzebach w zakresie nauczania powinny być uwzględniane w planach oświatowych przygotowywanych z myślą o większości dzieci. Doprowadziło to do wyłonienia się koncepcji szkoły integracyjnej. Wyzwanie, przed jakim stoi szkoła integracyjna polega na rozwoju nauczania stawiającego dziecko w centrum uwagi, zdolnego skutecznie wykształcić wszystkie dzieci, również te, które znajdują się w wyjątkowo niekorzystnym położeniu lub są obarczone poważną niepełnosprawnością. Zaletą takich szkół jest nie tylko to, że są one zdolne do zapewnienia właściwego wykształcenia wszystkim dzieciom; ich powstanie jest zasadniczym krokiem na drodze zmian postaw dyskryminacyjnych, tworzenia przyjaznych środowisk oraz rozwoju otwartego społeczeństwa. Zmiana perspektywy społecznej jest imperatywem. Zbyt długo problemy ludzi niepełnosprawnych były pomnażane przez dyskredytujące społeczeństwo, które koncentrowało się na ich upośledzeniu, a nie możliwościach.

4. Specjalne potrzeby edukacyjne obejmują sprawdzone zasady rzetelnego nauczania, z których mogą skorzystać wszystkie dzieci. Zakłada to , że różnice między ludźmi są czymś normalnym, a nauczanie musi być odpowiednio dostosowane do potrzeb dziecka, a nie dziecko musi dostosować się do z góry przyjętych założeń dotyczących tempa i charakteru procesu uczenia się. Pedagogika zorientowana na dziecko służy wszystkim uczniom, a w konsekwencji całemu społeczeństwu. Doświadczenia wykazują, że może to znacząco ograniczyć liczbę osób rezygnujących z dalszej nauki i powtarzających klasy, co tak często jest elementem wielu systemów oświaty przy jednoczesnym zapewnieniu wyższych osiągnięć. Pedagogika stawiająca dziecko w centrum uwagi pomaga uniknąć marnotrawstwa zasobów i przekreślania nadziei, co zbyt często jest następstwem złej jakości nauczania i postawy “jeden rozmiar jest dobry dla wszystkich” wobec edukacji. Szkoły zorientowane na dziecko są ponadto platformą kształcenia społeczeństwa zorientowanego na człowieka, które szanuje zarówno różnice, jak i godność każdej osoby.

5. Niniejsze Wytyczne składają się z następujących rozdziałów:
I. Nowe myślenie na temat specjalnych potrzeb edukacyjnych
II. Zalecenia dotyczące działań na szczeblu krajowym
A. Polityka i organizacja
B. Czynniki dotyczące szkoły
C. Rekrutacja i kształcenie kadry nauczycielskiej
D. Zewnętrzne usługi pomocnicze
E. Dziedziny priorytetowe
F. Perspektywy dotyczące społeczności lokalnej
G. Wymagania dotyczące zasobów
III. Zalecenia dotyczące działań na szczeblu regionalnym i międzynarodowym.

I. Nowe myślenie na temat specjalnych potrzeb edukacyjnych

6. W ciągu minionych dwóch dziesięcioleci trendy w polityce społecznej promowały integrację i uczestnictwo w życiu społecznym oraz zwalczały wyobcowanie ze społeczeństwa. Integracja i uczestnictwo są zasadnicze dla zachowania godności ludzkiej oraz korzystania z praw człowieka. W dziedzinie edukacji znajduje to odzwierciedlenie w rozwoju strategii starających się doprowadzić do prawdziwej równości szans. Doświadczenia wielu krajów wykazują, że integracji dzieci i młodzieży o specjalnych potrzebach edukacyjnych najlepiej służą szkoły integracyjne, które są otwarte dla wszystkich dzieci w społeczności. To właśnie w takich warunkach, te dzieci i młodzież mogą osiągnąć największe postępy w nauce i zintegrować się ze społeczeństwem. Choć szkoły integracyjne stwarzają korzystne podstawy osiągania równych szans i pełnego uczestnictwa w życiu społecznym, ich sukces wymaga zgodnego wysiłku nie tylko ze strony nauczycieli i pracowników szkół, ale także rówieśników, rodziców, rodzin i wolontariuszy. Reforma instytucji społecznych nie jest jedynie zadaniem technicznym, przede wszystkim zależy od przekonania, zaangażowania i dobrej woli jednostek tworzących społeczeństwo.

7. Fundamentalną zasadą funkcjonowania szkoły integracyjnej jest przekonanie, że wszystkie dzieci w miarę możliwości powinny uczyć się razem, niezależnie od doświadczanych przez nie trudności czy różnic. Szkoły integracyjne muszą uznawać i odpowiadać na zróżnicowane potrzeby swoich uczniów, przyjmując różne style i tempa uczenia się oraz gwarantując każdemu odpowiednie wykształcenie dzięki właściwym programom nauczania, przygotowaniom organizacyjnym, strategiom kształcenia, wykorzystaniu zasobów oraz współpracy z lokalnymi społecznościami. Continuum wsparcia i wysiłków powinno odpowiadać continuum specjalnych potrzeb spotykanych w każdej szkole.

8. W ramach szkół integracyjnych dzieci ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi powinny otrzymywać takie dodatkowe wsparcie, jakiego mogą wymagać w celu zapewnienia skuteczności ich kształcenia. Szkolnictwo integracyjne jest najskuteczniejszym środkiem budowania solidarności między dziećmi o specjalnych potrzebach i ich rówieśnikami. Kierowanie dzieci do szkół specjalnych - lub specjalnych klas czy sekcji w szkole na stałe - powinno być wyjątkiem i powinno być zalecane jedynie w tych rzadkich przypadkach, w których bez wątpienia wiadomo, że nauczanie w salach lekcyjnych szkoły powszechnej nie zaspokoi edukacyjnych lub społecznych potrzeb dziecka bądź gdy jest to wymagane z uwagi na dobro dziecka lub innych dzieci.

9. Sytuacja dotycząca specjalnych potrzeb edukacyjnych bardzo różni się w poszczególnych krajach. Są kraje, np. gdzie dobrze funkcjonują systemy szkół specjalnych dla osób o określonym upośledzeniu. Takie szkoły specjalne mogą stanowić cenne źródło dla rozwoju szkół integracyjnych. Personel tych specjalnych instytucji posiada wiedzę i doświadczenie niezbędne do wczesnej obserwacji i identyfikacji dzieci niepełnosprawnych. Szkoły specjalne mogą także służyć jako ośrodki szkoleniowe i wspierające dla personelu szkół ogólnodostępnych. Wreszcie szkoły lub jednostki specjalne działające w ramach szkół integracyjnych - wciąż mogą zapewniać najbardziej odpowiednie wykształcenie stosunkowo małej liczbie dzieci niepełnosprawnych, które nie mogą być odpowiednio przyjęte w zwykłych klasach czy szkołach. Inwestowanie w istniejące szkoły specjalne powinno być dostosowane do ich nowej i rozszerzonej roli polegającej na zapewnianiu profesjonalnego wsparcia typowym szkołom w zaspakajaniu szczególnych potrzeb w zakresie edukacji. Istotnym wkładem, jaki może wnieść personel szkół specjalnych do zwykłych szkół jest dostosowanie treści programów i metod nauczania do indywidualnych potrzeb uczniów.

10. Ogólnie rzecz ujmując krajom posiadającym nieliczne szkoły specjalne lub gdzie występuje ich brak doradza się skoncentrowanie wysiłków na rozwoju szkół integracyjnych i wyspecjalizowanych służb w celu umożliwienia tym szkołom przyjęcia większości dzieci i młodzieży - w szczególności dotyczy to realizacji szkoleń dla nauczycieli w zakresie nauczania specjalnego oraz utworzenie właściwie wyposażonych ośrodków zatrudniających odpowiednią kadrę, do których szkoły mogłyby zwracać się o pomoc. Doświadczenie, szczególnie w krajach rozwijających się, wskazuje, że wysokie koszty szkół specjalnych ,w praktyce oznaczają, że jedynie mniejszość uczniów, zwykle z elit miejskich, może z nich korzystać. Przeważająca większość uczniów wymagających nauczania specjalnego, w szczególności w regionach wiejskich, w konsekwencji nie pobiera żadnej nauki. W istocie szacuje się, że w wielu krajach rozwijających się mniej niż 1% dzieci ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi jest objętych istniejącym systemem. Ponadto doświadczenia sugerują, że szkoły integracyjne służące wszystkim dzieciom w społeczności notują największe sukcesy w uzyskiwaniu od lokalnej społeczności poparcia oraz w tworzeniu nowatorskich metod wykorzystywania ograniczonych zasobów, którymi dysponują.

11. Plany oświatowe rządów powinny koncentrować się na edukacji dla wszystkich osób, we wszystkich regionach kraju oraz w każdych warunkach ekonomicznych poprzez szkoły zarówno publiczne, jak i prywatne.

12. Ponieważ niegdyś stosunkowo niewiele dzieci niepełnosprawnych miało dostęp do nauki, szczególnie w rozwijających się regionach świata, obecnie są miliony niepełnosprawnych dorosłych, którzy nie mają wykształcenia podstawowego nawet w elementarnej postaci. Dlatego konieczne są połączone wysiłki w celu nauki czytania, pisania, liczenia i podstawowych umiejętności osób niepełnosprawnych w formie programów oświatowych dla dorosłych.

13. Szczególnie ważne jest uznanie faktu, iż kobiety często mają podwójnie nierówne szanse - uprzedzenia dotyczące płci mnożą trudności spowodowane ich niepełnosprawnością. Kobiety i mężczyźni powinni mieć jednakowy wpływ na tworzenie programów edukacyjnych i takie same możliwości z nich korzystania. Należy podjąć specjalne starania w celu zachęcania dziewcząt i kobiet niepełnosprawnych do udziału w programach oświatowych.

14. Niniejsze Wytyczne w założeniu mają służyć jako ogólna wskazówka w planowaniu działań dotyczących specjalnych potrzeb edukacyjnych. Oczywiście nie mogą uwzględniać wielu różnych sytuacji spotykanych w różnych regionach i krajach na świecie i muszą być odpowiednio dostosowane do lokalnych wymagań i uwarunkowań. Aby przyniosły efekty, muszą być uzupełnione krajowymi, regionalnymi i lokalnymi planami działań inspirowanymi polityczną i powszechną wolą wprowadzenia edukacji dla wszystkich.

II. Zalecenia dotyczące działań na szczeblu krajowym

A. Polityka i organizacja

15. Kształcenie integracyjne i rehabilitacja oparta na lokalnej społeczności stanowią uzupełniające się i wzajemnie korzystne metody zaspakajania potrzeb osób o specjalnych potrzebach. Obie są oparte na zasadzie otwartości, integracji i uczestnictwa, są także dobrze sprawdzonymi, korzystnymi finansowo środkami promowania równości dostępu dla osób ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi w ramach krajowej strategii, której celem jest zapewnienie edukacji dla wszystkich. Kraje zachęca się do rozważenia poniższych działań dotyczących polityki i organizacji ich systemów oświaty.

16. Legislacja powinna uznawać zasadę równości szans niepełnosprawnych dzieci, młodzieży i dorosłych w zdobywaniu wykształcenia podstawowego, średniego i wyższego, o ile to możliwe, w placówkach integracyjnych.

17. W zakresie zdrowia, opieki społecznej, szkolenia zawodowego i zatrudnienia należy przyjąć analogiczne i uzupełniające postępowanie legislacyjne w celu wsparcia i nadania pełnej mocy uregulowaniom prawnym dotyczącym oświaty.

18. Polityka oświatowa realizowana na każdym szczeblu, od krajowego do lokalnego, powinna stanowić, iż dziecko niepełnosprawne powinno uczęszczać do pobliskiej szkoły, to jest tej szkoły, do której uczęszczałoby gdyby nie było upośledzone. Wyjątki od tej reguły powinny być rozpatrywane indywidualnie, w przypadkach, gdy można wykazać, iż jedynie nauczanie w specjalnej szkole lub placówce zaspokoi potrzeby danego dziecka.

19. Praktyka kierowania dzieci niepełnosprawnych do zwykłych szkół powinna być integralną częścią krajowych planów zapewnienia edukacji dla wszystkich. Nawet w tych wyjątkowych przypadkach, kiedy dzieci są umieszczane w szkołach specjalnych, ich nauczanie nie musi być prowadzone w całkowitej izolacji. Należy zachęcać do uczęszczania do zwykłych szkół w niepełnym wymiarze godzin. Należy także zapewnić objęcie młodzieży i dorosłych o specjalnych potrzebach szkolnictwem średnim i wyższym, a także różnego rodzaju programami szkoleniowymi. Szczególna uwaga winna dotyczyć zagwarantowania równości dostępu i szans niepełnosprawnym dziewczętom i kobietom.

20. Szczególnej uwagi wymagają także potrzeby dzieci i młodzieży z poważnymi lub sprzężonymi niepełnosprawnościami.. Mają one takie same prawo do osiągnięcia jak największej niezależności jako dorośli jak inni członkowie społeczeństwa i powinny być kształcone w sposób pozwalający im na osiągnięcie szczytu możliwości w tym zakresie.

21. Polityka oświatowa powinna w pełni uwzględniać indywidualne różnice i uwarunkowania. Należy uznać, np. wagę języka migowego jako środka komunikacji wśród głuchych i każdej osobie niesłyszącej zapewnić dostęp do nauki w narodowym języku migowym. Z tytułu określonych potrzeb komunikacyjnych osób niesłyszących oraz głucho-niewidomych, ich nauczanie może być lepiej prowadzone w specjalnych szkołach lub klasach i zespołach w szkołach publicznych.

22. Rehabilitacja oparta na społeczności lokalnej powinna być rozwijana jako część globalnej strategii wspierania korzystnego finansowo nauczania i szkolenia osób ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi. Rehabilitacja oparta na społeczności lokalnej powinna być traktowana jako specyficzne podejście w ramach rozwoju społecznego, którego celem jest rehabilitacja, równość szans i integracja społeczna wszystkich osób niepełnosprawnych; powinna być wdrażana dzięki wspólnym wysiłkom samych niepełnosprawnych, ich rodzin i społeczności, odpowiednich służb oświatowych, zdrowotnych, zawodowych i opieki społecznej.

23. Zarówno polityka, jak i system finansowy powinny sprzyjać i ułatwiać rozwój szkół integracyjnych. Bariery utrudniające przejście ze szkół specjalnych do zwykłych powinny być usuwane, należy także organizować wspólną strukturę administracyjną. Postęp na drodze do integracji należy uważnie monitorować poprzez gromadzenie danych statystycznych ujawniających liczbę niepełnosprawnych uczniów korzystających z zasobów, wiedzy i doświadczenia oraz sprzętu przeznaczonych na potrzeby nauczania specjalnego, a także liczbę uczniów o specjalnych potrzebach edukacyjnych uczęszczających do zwykłych szkół.

24. Koordynacja między władzami oświatowymi oraz tymi, które odpowiadają za służbę zdrowia, zatrudnienie i sprawy socjalne powinna być wzmocniona na każdym szczeblu w celu doprowadzenia do konwergencji i komplementarności. W planowaniu i koordynacji należy również uwzględniać faktyczną i potencjalną rolę agend częściowo publicznych oraz organizacji pozarządowych. Należy dołożyć szczególnych starań, aby pozyskać poparcie lokalnej społeczności dla zaspakajania specjalnych potrzeb edukacyjnych.

25. Władze krajowe ponoszą odpowiedzialność za monitorowanie funduszy zewnętrznych przeznaczonych na zaspakajanie specjalnych potrzeb edukacyjnych, a we współpracy z partnerami międzynarodowymi - za zapewnienie, że odpowiadają one narodowym priorytetom i polityce, której celem jest zapewnienie edukacji dla wszystkich. Ze swej strony organizacje dwustronnej i wielostronnej pomocy powinny starannie analizować politykę dotyczącą specjalnych potrzeb edukacyjnych w planowaniu i wdrażaniu programów w oświacie i dziedzinach pokrewnych.

B. Czynniki dotyczące szkoły

26. Rozwój szkół integracyjnych dbających o potrzeby szeroko pojętego środowiska uczniów zarówno w miastach, jak i na wsi wymaga: sformułowania jasnej i skutecznej polityki dotyczącej integracji wraz z zapewnieniem odpowiednich funduszy, skutecznych wysiłków propagandowych mających na celu zwalczanie uprzedzeń i stworzenie świadomych, pozytywnych postaw, intensywnych programów orientacyjnych i szkoleniowych dla pracowników oświaty oraz zapewnienia niezbędnych służb pomocniczych. Zmiany we wszystkich dalej wymienionych aspektach szkolnictwa, tak jak i w wielu innych, są niezbędne jako wkład w powodzenie szkół integracyjnych, dotyczy to: programów nauczania, budynków, organizacji szkoły, pedagogiki, oceny, kadry, etosu szkoły i zajęć dodatkowych.

27. Większość wymaganych przemian nie dotyczy wyłącznie integracji dzieci ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi. Są one częścią szerszej reformy oświaty niezbędnej do poprawy jej jakości i poziomu oraz promowania większych osiągnięć wszystkich uczniów w zakresie nauki. W Światowej Deklaracji w sprawie Edukacji dla Wszystkich podkreślono potrzebę podejścia ukierunkowanego na dziecko, co ma na celu zapewnienie skutecznego kształcenia wszystkich dzieci. Przyjęcie bardziej elastycznych systemów zdolnych do dostosowania się do różnych potrzeb dzieci przyczyni się do sukcesu edukacji, jak i integracji. Poniższe zalecenia koncentrują się na tematach, które należy rozważyć przyjmując dzieci ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi do szkół integracyjnych.

Elastyczność programów nauczania

28. Programy nauczania powinny odpowiadać potrzebom dzieci, a nie odwrotnie. Dlatego szkoły powinny stwarzać szanse programowe odpowiadające dzieciom o różnych możliwościach i zainteresowaniach.

29. Dzieci o specjalnych potrzebach powinny otrzymać dodatkową pomoc dydaktyczną w kontekście normalnego programu nauczania, a nie odrębny program . Naczelną zasadą powinno być zapewnianie wszystkim dzieciom takiego samego wykształcenia, oferując dodatkową pomoc i wsparcie tym, które tego wymaga...