Kirst Hans Hellmut - Skazani na sukces.pdf - 5 eBOOK - forestglump

Hans Hellmut Kirst

Skazani na sukces

Bez przychylności kobiet nie można było wówczas w Mo-

nachium zrobić ani kroku naprzód. To one rozdzielały nagrody za

zasługi.

Christian Friedrich Daniel Schubart

O Monachium, miasto pełne górskiego powietrza, miasto

południowego nieba, filarze i moście między Niemcami i

Włochami, miasto piwiarni i kościołów wypełnionych dymem

kadzideł, miasto sprzeczności, które zazwyczaj jednoczą się w

żywym sercu, barwne, odświętne, wiejskie, lubiące piwo i piękno!

Obyś zawsze pozostało ojczyzną tych, którzy do żadnego celu nie

dążą tak gorliwie, jak do tego, żeby żyć i przeżywać.

Ricarda Huch

Tu ludzie potrafią się bawić publicznie na ulicach.

W. I. Lenin

Polodowcowa ziemia jest twarda. I jeśli Monachium zdołało na

niej powstać i urosnąć, to nie dzięki niej, a wbrew niej.

Alexander von Reitzenstein

Istnieje w Niemczech tylko jedno miasto, któremu Hitler

przyrzekł, że uczyni je wielkim, i które mimo to stało się wielkim.

„Der Spiegel" o ,,tajnej stolicy Niemiec"

Władza nie jest zabawką. A już na pewno nie w czasach, w

których jedni krzyczą: „Postawić Brandta pod ścianę!" i „Śmierć

zdrajcom!", a inni uwalniają więźniów, używając bez pardonu

broni palnej, i dokonują zamachów bombowych na placówki

policji.

Hans-Jochen VogeI

Ta książka jest powieścią. Akcja i osoby są zmyślone.

Ewentualne podobieństwo i pozorna zgodność z

prawdziwymi wydarzeniami są przypadkowe. Dotyczy to

także sposobu przedstawienia osobistości oficjalnych

miasta, które służy tu za tło akcji. Są to jedynie symboliczne

postacie powieściowe, które nie mają nic wspólnego z

rzeczywistością.

Napisałem tę książkę także dlatego, żeby uczcić pamięć

mojego pierwszego psa, nowofundlandczyka Antona, i

mojego ostatniego psa, pudla Mukla.

Przeżyłem dzięki nim chwile najczystszej radości.

Domniemana prawda

jest podobna

do niezmordowanie kołyszącej się huśtawki;

decydujące jest to,

w jakim momencie się na niej usiądzie.

Próba zdruzgotania człowieka nazwiskiem Harald Fein

rozpoczęła się pewnego wieczora późnym latem. Wydawało się, że

w ciągu niewielu tygodni uda się jej dokonać, co jednak miało się

okazać nader niebezpieczną omyłką.

Cały ten proces — i związane z nim rzeczy — nie przedostały

się do wiadomości tak zwanej opinii publicznej. Pojawiały się

jedynie jakieś pogłoski, spekulacje i przypuszczenia całkowicie,

jak się wydawało, sprzeczne ze sobą — i wkrótce znikały znowu.

Bo wiele ludzi ma pamięć tak krótką, że jest to aż godne

pożałowania; i niemało z nich na niej polega.

Nikt jednak nie wiedział, że istnieją o tej sprawie zapiski

pewnego funkcjonariusza policji kryminalnej, niejakiego Kellera.

1 nikt zapewne nie przewidział, co z tego wyniknie.

Bo ten komisarz policji kryminalnej Keller odważył się podjąć

próbę wymuszenia sprawiedliwości. I to metodą frapującej

konsekwencji i niebezpiecznego zuchwalstwa.

iała zad jak koń. Ma się rozumieć jak koń rasowy:

szeroki i okrągły, o gładkiej skórze i tanecznej

ruchliwości. A przy tym — jak można było

przypuszczać — o ostrym, pociągającym, oszała-

miającym zapachu.

A zatem swego rodzaju rasowa klacz, z którą można by wygrać

wszelkie możliwe wyścigi — gdyby się ją posiadało! Wydawało

się zresztą, że to właśnie można by osiągnąć — przynajmniej na

jakiś czas. Oczywiście miała swoją cenę, ale bez względu na

wysokość tej ceny — gdyby on, Harald Fein, zechciał, mógłby ją

zapłacić. Na razie jeszcze mógł.

Początkowo wydawało się, że pozwala sobie jedynie na to, by

w zamyśleniu i badawczo zarazem przyglądać się nonszalanckiej,

kuszącej kobiecości. Ale zdarzało się to już po raz trzeci. W ciągu

dwóch tygodni. A może po raz czwarty? W ciągu trzech tygodni?

Wyszła, jak zwykle, z baru na rogu ulicy. Szła powoli, ale jakby

czujnie, w stronę domu, w którym mieszkała, na spotkanie

któregoś ze swoich klientów — przypuszczalnie nawet kilku;

kolejno. Ale którego tym razem? Harald Fein znał już paru z nich.

A jednego szczególnie dobrze.

Był to jeden z tych wieczorów, jakie zdarzają się tylko w

Monachium, po letnim dniu: wypełnione migotliwym błękitem,

roztapiającym się w ciemności, a przy tym pozwalającym

dostrzegać wyraźnie wszystkie kontury: ostro

Kirst Hans Hellmut - Skazani na sukces.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: