David Weber - Multiwersum 01 - Wrota Piekieł (Księga 1).pdf - Multiwersum - ged14

David Weber i Linda Evans

Wrota Piekieł

Księga Pierwsza

(Hell's Gate)

Tłumaczenie: Grzegorz Komerski

Dla Sharon ,

Ponieważ z nią u boku

Mogę stawić czoła całemu multiwersum .

Dla Davida i Aubrey ,

którzy sprawiają , że się uśmiecham

I dla Boba

za jego nieustanną pomoc techniczną .

Bez niego nie użyłabym żadnego z Talentów .

Rozdział 1

Wysoki żołnierz wyglądał jakby żywcem wycięto go z plakatu zachęcającego do wstąpienia do

wojska. Jasne włosy i słuszny wzrost były spadkiem, który otrzymał od swych przodków z

północnego Shalhoman. Teraz jednak znajdował się daleko, bardzo daleko – cały wszechświat

dalej – od tamtejszych stromych klifów i skutych lodem fiordów. Jego maskujący mundur polowy

był starannie wykrochmalony i wyprasowany w ostre jak brzytwa kanty. Stał na prowizorycznym,

pokrytym błotem lądowisku, odwrócony plecami do majaczącego za nim portalu. Na tle polany,

którą wydarto pyszniącej się dokoła dżungli, gdzie rozstawiono obóz, nieskazitelny mundur

wyglądał równie nie na miejscu, jak obsypane już jesiennymi pocałunkami złota i czerwieni leśne

giganty rosnące po drugiej stronie portalu. Wydawało się też, że jest całkowicie uodporniony na

bzyczące mu koło ucha roje owadów nadlatujących z pobliskich bagien. Na ramieniu podoficera

widniała oznaka Drugiej Andarańskiej Temporalnej Brygady Rozpoznawczej. Siwe kosmyki

okalających jego skronie włosów zgrabnie harmonizowały z surowym, naznaczonym

doświadczeniem, opalonym obliczem żołnierza.

Uniósł wzrok i spojrzał w oślepiająco jasne, popołudniowe niebo. Szaroniebieskie oczy,

porażone promieniami zachodzącego słońca, zwęziły się w szparki. Hełm trzymał sztywno pod

lewą pachą, a kciuk prawej dłoni zahaczył o skórzany pasek swej zawieszonej na ramieniu

dragońskiej kuszy. Stał tak w nieznośnym upale już ponad pół godziny Temperatura nie wywierała

na nim większego wrażenia. Na mundurze nie było znać najmniejszego nawet śladu potu, choć to

akurat z pewnością było mylące.

Wydawało się, że może tak stać – jeśli zajdzie potrzeba – przez cały następny tydzień. W

końcu jednak na bezchmurnym błękicie nieba pojawił się czarny punkcik. Nozdrza żołnierza

zadrgały z zadowolenia.

Przez chwilę obserwował jak ciemna kropka, powoli tracąc wysokość, zbliża się do lądowiska.

Uniósł hełm i wsunął go sobie na głowę. Pochylił kark i osłonił oczy lewą ręką. Schodząc do

lądowania smok podał skrzydła do tyłu. Z ziemi zerwały się tumany kurzu i zeschłych traw. Powiał

silny wiatr, wzbudzony uderzeniami pokrytych opalizującymi łuskami skrzydeł wielkiej bestii.

Podoficer odczekał, aż na ziemi znieruchomieje ostatnia z rozszalałych gałązek, opuścił dłoń i

wyprostował się.

Przylot smoka był wyraźnym świadectwem tego, jak bardzo niedostępna była ich wysunięta

placówka. Od bazy na wybrzeżu – którą zbudowano tam, gdzie w rodzimym wszechświecie

żołnierzy ciągnęły się bagna królestwa Farshal, w północnowschodnim Hilmar – posterunek

dzieliło nieco ponad siedemset dwadzieścia mil. Siedemset dwadzieścia mil bardzo niegościnnego

terenu. Tutejsze błoto było równie wszechobecne jak to w Hilmar, więc transport powietrzny

stanowił jedyny sensowny sposób przemieszczania się. Sam podoficer dotarł z powrotem do bazy

regularnym rejsem transportowego smoka niecałe czterdzieści osiem godzin temu. W trakcie

podróży miał okazję przyjrzeć się dokładnie podmokłym terenom i zrozumiał jak ciężko byłoby

poruszać się drogą lądową. Nie potrafił sobie odpowiedzieć na pytanie, w jaki sposób ktokolwiek

zdoła wykorzystać pełnię możliwości portalu umieszczonego w środku tego zapomnianego przez

bogów bagna. Nie wątpił jednak, że Zarząd Trans-Temporalnego Transportu Unii ma jakiś plan.

ZTTTU dysponował przecież najlepszymi zespołami inżynierów we wszechświecie – a dokładniej

we wszystkich znanych wszechświatach. Byli to ludzie posiadający doświadczenie w obsłudze

portali znajdujących się w jeszcze mniej urokliwych miejscach.

Tak przynajmniej głosiła fama.

Smok posłuszny rozkazowi pilota opuścił się na kolana. Na uprzęży zamontowanej do ramion

potwora zjechał tylko jeden pasażer. Przybysz miał ciemne włosy i oczy. Był jeszcze wyższy od

podoficera, mimo że wyglądał młodziej. Na obu krawędziach kołnierzyka nosił srebrną tarczę

oznaczającą rangę setnika. Podobnie jak podoficer na ramieniu miał oznakę z ATDR i plakietkę z

nazwiskiem – Olderhan, Jasak – na piersi. Powiedział coś do pilota i ruszył zdecydowanym

krokiem przez błoto ku swemu jednoosobowemu komitetowi powitalnemu.

* * *

– Witamy z powrotem na naszym zadupiu! – szczeknął podoficer błyskawicznie stając na

baczność. Zasalutował służbiście.

– Tak. Dziękuję starszy mieczniku Threbuch – odparł przybysz przyjaźnie i zasalutował dużo

bardziej swobodnie niż jego rozmówca. Wyciągnął rękę i mocno uścisnął dłoń starszego

mężczyzny. – Ufam, że góra miała dobry powód, by mnie tu z powrotem ściągać, Otwal – dodał

oschle na co podoficer zareagował uśmiechem.

– Wolałbym, żeby nie – to znaczy wolałbym, żeby pana tu nie ściągano – ale mam wrażenie,

że tym razem im pan wybaczy – powiedział. – Swoją drogą jestem zaskoczony, że udało się im

pana odszukać. Spodziewałem się, że o tej porze będzie pan już daleko w drodze powrotnej do

Garth Showma.

– Też miałem na to nadzieję – przyznał cierpko Olderhan i pokręcił głową. – Niestety. Setnik

Thalmayr zamarudził gdzieś po drodze, a magister Halathyn okazał się na tyle sprytny, że udało

mu się mnie złapać. Gdyby zaczekał jeszcze choć dwa dni na Thalmayra byłbym już na statku, na

tyle daleko od brzegu, że pewnie by mi się upiekło.

– Przykro mi, Sir – starszy miecznik uśmiechnął się szeroko. – Mam nadzieję, że przekaże pan

Dowodzącemu Pięcioma Tysiącami, że mimo wszystko starałem się odesłać pana do domu na te

urodziny.

– Och, ojciec wybaczy ci z pewnością, Otwal – zapewnił Jasak. – Choć teraz to przecież

matka...

– Tylko nie to! – miecznik zadrżał przestraszony. – Nadal nie mogę zapomnieć tego, co pańska

matka powiedziała mi, kiedy pięciotysięcznik przeze mnie spóźnił się na rocznicę ich ślubu.

– Ojciec nadal to pamięta. Jest ci wdzięczny za to, że w ogóle wrócił wtedy do domu –

zauważył setnik. Miecznik wzruszył ramionami.

– Pięciotysięcznik okazał się po prostu zbyt twardy. To mężczyzna, któremu żaden jaguar nie

dałby po prostu rady, Sir. Jedyną moją zasługą było zatamowanie krwotoku.

– Sam się głupiec w tę historię wpakował i niczego więcej na pewno wtedy od ciebie nie chciał.

– Miecznik badawczo rzucił okiem na młodszego mężczyznę. Setnik zaśmiał się. – To własne

słowa ojca, Otwal. Przyrzekam ci, że nie można mnie oskarżyć o brak szacunku wobec taty.

– Wedle rozkazu, setniku – miecznik skinął głową.

– Skoro jednak nasi panowie i władcy uznali za stosowne oderwać mnie od urodzinowego

tortu, to pewnie zaraz powiesz mi dlaczego, starszy mieczniku – głos setnika zabrzmiał nieco

ostrzej. Brązowe oczy uważniej spojrzały na starszego żołnierza. Podoficer przyjął bardziej

oficjalną pozę.

– Obawiam się, że szczegóły będzie musiał przekazać panu magister Halathyn. Wiem tylko

tyle, że według niego testy potencjału pola tutejszego portalu wykazują, że w pobliżu może

znajdować się jeszcze jeden. I to duży.

– Jak duży? – zapytał Jasak mrużąc oczy.

– Naprawdę nie wiem, Sir – odparł Threbuch. – Wydaje mi się, że magister Halathyn też

jeszcze nie potrafi tego określić. Słyszałem tylko, jak mówił coś o klasie ósmej.

Jasak Olderhan uniósł brwi i cicho zagwizdał. Największym, odnalezionym dotąd portalem

trans-temporalnym był portal Selkara. Należał on jednak do klasy siódmej. Jeśli magister Halathyn

rzeczywiście wykrył tu ósemkę, to ten tonący w błocie kawałek dżungli stanie się wkrótce bardzo

drogim kawałkiem dżungli.

– No, skoro to o coś takiego chodzi, starszy mieczniku – powiedział spokojnie po chwili – to

prowadź mnie prosto do magistra Halathyna.

* * *

Halathyn vos Dulainah był bardzo sztywnym, bardzo ciemnoskórym i bardzo siwym

człowiekiem o żylastej posturze. Bez wątpienia nie był jednak bardzo młody. Jasak nie miał

pewności, lecz podejrzewał, że starzec dawno już przekroczył wiek, w którym urzędnicy Zarządu

zezwalali Obdarzonym na odejście na spoczynek. Oczywiście magistrowi Halathynowi nikt nie

śmiał powiedzieć tego prosto w twarz. Od kilkudziesięciu lat naukowiec stanowił klasę sam dla

siebie. Klejnotem w koronie ZTTTU był od chwili, kiedy – dwadzieścia lat temu – opuścił Akademię

Mythal Falls. Od tamtej też pory niezwykle bawiło go opowiadanie nominalnym przełożonym,

gdzie mogą sobie wsadzić swoje przepisy.

Nigdy nie wyjaśnił Jasakowi z jakiego powodu znalazł się w samym środku tego wilgotnego i

zarobaczonego bagna. Nie powiedział także, dlaczego magister Gadrial Kelbryan, jego zastępca

w Instytucie Garth Showma, przybyła tu za nim. Halathyn powtarzał tylko – z naiwnością, której

nie udałby lepiej dwunastolatek przyłapany na wykradaniu ciasteczek ze spiżarni rodziców – że

jest tu „na wakacjach”. Jasak nie wątpił, że starzec miał na tyle silne wpływy w ZTTTU, iż był w

stanie spowodować by regularne transporty naginano do potrzeb jego wypoczynku, lecz

podejrzewał, że tym razem chodzi raczej o jakiś tajny projekt naukowy. Magister Halathyn, rzecz

jasna, nigdy tego nie potwierdził. Za bardzo bawiła go atmosfera tajemnicy, by tak łatwo dopuścił

do jej rozwiania.

Starzec, jak zdradzały zarówno kolor jego skóry jak i „vos” przed nazwiskiem, był

Mythalaninem i członkiem kasty shakira . Jasak Olderhan z zasady nie był zagorzałym wielbicielem

Mythalan. Jeszcze mniejszą estymą darzył członków wspomnianej kasty. Magister Halathyn

stanowił jednak wyjątek od reguły. Nie tylko zresztą od tej.

Gdy Jasak i idący za nim starszy miecznik Threbuch wkroczyli do namiotu, stukocąc buciorami

o drewniane deski podłogi magister podniósł wzrok. Stuknął rysikiem w trzymany w ręku kryształ,

zabezpieczając tym ruchem swoje notatki i obliczenia, i uśmiechnął się do setnika znad szklistego

urządzenia.

– Jak się miewa mój ulubiony barbarzyńca? – zagaił wyśmienitą andariańszczyzną.

– Dziki i niepiśmienny jak zwykle, panie magistrze – odpowiedział z uśmiechem Jasak po

mythalańsku.

Magister zachichotał z uznaniem i wyciągnął dłoń. Po powitaniu poprawił swoje płócienne,

polowe krzesełko i wskazał gestem Jasakowi identyczne siedzenie stojące po drugiej stronie

biurka.

– Przejdźmy do rzeczy Jasak – powiedział, gdy młodszy żołnierz wykonał niemy rozkaz. —

Przepraszam, że cię tu z powrotem ściągnąłem. Dobrze wiem jak ciężko było załatwić wyjazd na

urodziny i wiem, że twoi rodzice na pewno porządnie się już stęsknili. Pomyślałem jednak, że przy

tym akurat sam chciałbyś być osobiście. Co więcej, z całym szacunkiem dla setnika Thalmayra,

nie jest mi specjalnie przykro, że nie dotarł na czas. Po prostu wolę, żebyś to właśnie ty dowodził

tu jeszcze przez jakiś czas.

Jasakowi udało się powstrzymać grymas zanim ten odbił się na jego twarzy. Nie był to

najprostszy wyczyn jego życia. Co prawda bardzo chciał – po raz pierwszy od sześciu lat –

spędzić urodziny w domu, w rodzinnym Garth Showma, lecz przekazanie dowództwa nad „swoimi”

ludźmi Hadrignowi Thalmayrowi wcale mu się nie uśmiechało. Częściowo dlatego, że był

zazdrosny i dumny ze „swojej” kompanii C, a po części dlatego, że Thalmayr – choć starszy

wiekiem – został przeniesiony do Drugiej Rozpoznawczej ledwie siedemnaście miesięcy temu. Z

jego akt wynikało, że jest kompetentnym i dobrym oficerem, ale Jasak miał okazję spotkać go

kilkukrotnie i nie spodobał mu się brak elastyczności starszego oficera. Bardzo jasno widział, że

wcześniejsza służba w oddziałach piechoty liniowej wywarła niezatarte piętno na jego psychice,

przekształcając go w człowieka z wyobraźnią, która nigdy nie była w stanie wykroczyć poza suche

przepisy regulaminu. W oddziałach Rozpoznania Temporalnego nie było to mile widziane.

Nie mógł o tym jednak rozmawiać z cywilem, nawet jeśli ten cywil był osobą tak szanowaną jak

magister Halathyn.

– Starszy miecznik wspominał coś o klasie osiem – powiedział brzmieniem głosu zamieniając

stwierdzenie w pytanie. Magister Halathyn przytaknął.

– Chyba, że i ja, i Gadrial grubo się mylimy – zauważył machając ręką w kierunku liter i

ezoterycznych formuł połyskujących w przejrzystym wnętrzu kryształu – to mamy tu do czynienia z

co najmniej ósemką. Mam bowiem podejrzenia, że ten portal może być nawet większy.

Jasak oparł się na krześle i uważnie przyjrzał się pomarszczonej twarzy naukowca. Gdyby

ostatnie słowa usłyszał od kogo innego zbyłby je, uznając, że ma do czynienia z wytworem

rozbuchanej akademickiej fantazji. Magister Halathyn nigdy jednak nie oddawał się fantazjom.

– Jeśli się pan jednak nie myli – powiedział po chwili milczenia setnik – cały ten łańcuch

tranzytowy może stać się dla Zarządu o wiele bardziej istotny niż dotąd.

– Może tak – zgodził się magister Halathyn – a może i nie – skrzywił się. – Bez względu na to

jak duży okazałby się nasz nowy portal – stuknął w kryształ zamykając swe notatki – to ten

tutejszy – wskazał przez okno namiotu na wznoszącą się na zachodnim skraju bagnistej polany

potężną i niezwykłą dziurę we wszechświecie – to tylko trójeczka. To oczywiste wąskie gardło dla

trasy wiodącej przez naszą domniemaną ósemkę. Nie mówiąc już o tym, że i teraz znajdujemy się

u kresu kosmicznie wręcz niewygodnej trasy.

– Wydaje mi się, że to po części będzie zależało od tego, jak odległy okaże się pański nowy

portal od drugiej strony tego tu – zauważył Jasak. Teren stąd po wybrzeże jest fatalny, ale to w

końcu tylko siedemset mil.

Siedemset dziewiętnaście koma trzy mile – poprawił magister Halathyn uśmiechając się

krzywo.

– Dokładnie tyle – zgodził się Jasak odpowiadając uśmiechem na uśmiech. – Tak czy inaczej,

to nadal śmiesznie blisko w porównaniu z większością innych połączeń między portalami. A jeśli

nowy portal okaże się relatywnie niedaleko naszej trójki to mamy do czynienia z dubletem.

– Zaiste prymitywne określenie przestrzennie kongruentnej strefy transferu transtemporalnego

– powiedział surowo Halathyn.

– Ja z natury jestem zaiste prymitywnym facetem – zgodził się wesoło Jasak. – Jakkolwiek by

tego nie dzielić to i tak wyjdzie dwa do jednego.

– To prawda – przyznał Halathyn. – Przy założeniu oczywiście, że nasze obliczenia są

prawidłowe. Gdyby okazało się, że nowy portal jest tak wielki jak myślę i, że jest blisko

spokrewniony z tym tutaj, to nie wykluczałbym też możliwości, że mamy do czynienia ze

skupiskiem.

Mimo wielu lat utrzymywania dyscypliny, magister nie zdołał ukryć ekscytacji w głosie ani też

błysku w oku. Jasak wcale się temu nie dziwił. Skupisko portali... Przez większą część dwustu lat

od początku eksploracji zespoły badawcze ZTTTU zdołały zlokalizować tylko jedno skupisko –

Skupisko Zholhara. Dublety były codziennością. W całej historii wykryto jedynie szesnaście

trypletów – co stanowiło mniej niż jeden na dziesięć. Odkrycie skupiska podobnego do tego w

Zholharze miałoby więc dosłownie nieocenioną wartość.

David Weber - Multiwersum 01 - Wrota Piekieł (Księga 1).pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: