Taylor Janelle - Moj kochanek, moj wrog.pdf - WSZYSTKO DLA PAŃ - Amber(2) - gosiadabrowska

Mój kochanek, mój

wróg

Janelle Taylor

Tytuł oryginalny: In Too Deep

Przekład: Julia Grochowska

Prolog

Santa Fe, Nowy Meksyk

Obie Loggerfield był naprawdę odrażający, zwłaszcza z bliska. De-

tektyw Hunter Calgary starał się nie oddychać zbyt głęboko. Obie

najwyraźniej nie mył się od tygodni. Brud i pot czarną, lśniącą warstwą

okrywały każdy centymetr jego skóry i wypełniały bruzdy na twarzy.

Kontakt Obiego z wodą następował tylko podczas deszczu, a i wtedy

stary pijaczyna jak mógł, starał się go unikać. Dlatego właśnie w czasie

porannego oberwania chmury szukał schronienia na schodach posterunku.

I dlatego Hunter wpuścił go do środka.

Na reklamę malowniczego południowego Zachodu, czarodziejskiej

krainy, Obie nie za bardzo się nadawał. Na szczęście dla turystów i dla sta-

łych mieszkańców deszcz był w tych stronach rzadkością, Obie żył więc

sobie, nikomu nie wadząc, kawał drogi na północ od miasta, w prowi-

zorycznym namiocie rozbitym w cieniu czerwonawych, postrzępionych

skał.

Posadził zwaliste, brudne cielsko w starym dębowym fotelu i obrzucił

Huntera chytrym spojrzeniem.

- Zatrzymacie mnie, panie władzo?

Smród, jaki od niego bił, był nie do opisania. Składało się na niego tyle

różnych zapachów, że w skądinąd bogatym słownictwie Huntera znalazło

się tylko jedno określenie: okropność.

- Podwiozę cię za miasto, Obie. Bo jak nie, to ktoś mógłby zechcieć

wsadzić cię do paki.

- W pace jest sucho. - W głosie Obiego zabrzmiała nadzieja.

Zza otwartych drzwi gabinetu sierżanta Ortegi dobiegło parsknięcie.

- Nawet o tym nie myśl - ostrzegł go surowy głos, Obie zaczął drapać

się w miejscu, które raczej rzadko drapie się przy ludziach. - To jest

więzienie, a nie hotel dla przejezdnych.

- Nie jestem przejezdny - burknął.

Hunter powstrzymywał śmiech. Od sześciu lat pracował w policji w

Santa Fe i, jak pamięta, Obie rzeczywiście przez cały ten czas mieszkał tyl-

ko w swoim namiocie.

Odpowiedź Obiego wyprowadziła z równowagi porywczego

sierżanta.

- Powiem ci, kim jesteś, Loggerfield. Wrzodem na dupie! Wynoś się

stąd natychmiast, śmierdzisz tak, że nie ma czym oddychać. Calgary, za-

bieraj go!

Hunter sięgnął po kluczyki od dżipa.

- Chodź, Obie, idziemy do domu.

Zrobili jednak zaledwie parę kroków w stronę drzwi, gdy drogę zastą-

pił im szczupły, siwowłosy mężczyzna o nerwowych ruchach. Ściskał

teczkę tak mocno, jakby od tego zależało jego życie, ale głos miał spokojny i

opanowany.

- Detektyw Calgary? - spytał.

Hunter przez chwilę przyglądał się obcemu. Pewnie prawnik. W spra-

wie jakiegoś klienta. Bogatego klienta, sądząc po fasonie garnituru i lśnią-

cych butach.

- Owszem - odpowiedział, przeciągając po teksańsku samogłoski.

Obie z ciekawości oglądał przybysza. Tamten zauważył go i odrucho-

wo zmarszczył nos Hunter stłumił śmiech. Obie naprawdę robi wrażenie.

- Jestem Joseph Vessver z biura Wessver, Moore, Tate i McNeill. Przy-

jechałem na polecenie Allena Hollowaya. Pan Holloway chciałby pana

zatrudnić.

Hunter nadal spoglądał na niego bez słowa. Nie musiał pytać, kim jest

Allen Holloway. Holloway - czy też jego potężna firma - był właścicielem

ogromnej część Santa Fe i kilku innych miast w Nowym Meksyku, Arizonie

i Teksasie Zaczynał od jednej teksasko-meksykańskiej restauracji w Dallas.

Nazywała się Rancho del Sol i rozrosła się w sporą sieć. Rancho del Sol

pojawiły się na całym południowym Zachodzie. Wszystko wskazywało na

to , że Holloway zarobił miliony, lokując zyski na giełdzie i w

nieruchomościach. Jego nazwisko systematycznie pojawiało się w lokalnej

prasie w związku z niezliczonymi aktami filantropii. Był właścicielem

biurowcowi domów dla emerytów, wielokrotnie finansował niezależnych

filmowców, którzy kręcili swoje dzieła w okolicach Santa Fe. Wszystko to

odrywało się w świecie wielkich pieniędzy i w sferach, do których Hunter

nie należał i z którymi nie chciał mieć nic wspólnego.

Pytanie zasadnicze: czego może chcieć od niego ktoś taki, jak Allen

Holloway? Było wprawdzie coś, co ich łączyło, Hunter jednak wątpił, by

Allen zdawał sobie z tego sprawę. A jeśli nawet, to dlaczego szukał go

teraz, po tylu latach?

Wessver zmarszczył brwi, jakby myślał o tym samym.

- Słyszałem, że przestał pan pracować w policji? Czyżby pan wrócił?

- Nie. - Hunter zastanawiał się, czy cokolwiek wyjaśniać, ale doszedł

do wniosku, że to wyłącznie jego sprawa.

- Rozumiem - powiedział Wessver, nic nie rozumiejąc. Jeszcze raz

spojrzał na Obiego i lekko zakasłał. Odór bijący od tego człowieka zwalał z

nóg. Wsuwając palce pod klapy przeciwdeszczowego płaszcza, Wessver

marzył, by wcisnąć twarz w materiał i uciec od tego smrodu. - Czy

mógłbym zamienić z panem parę słów na osobności? - spytał, starając się

nie wciągać powietrza.

Hunter westchnął. Zawsze, prawie zawsze, czuł, kiedy zanosiło się na

jakieś kłopoty.

- Odwożę Obiego do domu - powiedział znużonym głosem. - Wrócę

mniej więcej za godzinę. Woli pan zaczekać, zostawić swój numer, pojechać

ze mną...

- Zaczekam - padła szybka odpowiedź.

Hunter pożegnał go z błyskiem rozbawienia w oczach. Klepnął Obiego

w plecy, z których uniósł się obłoczek kurzu, i obaj ruszyli do drzwi.

Kiedy wrócił na posterunek, zapadał zmrok. Zatrzymał się przed bu-

dynkiem, przekręcił kluczyk w stacyjce i siedział przez chwilę, słuchając

odgłosów zamierającego silnika. Deszcz ustał, ciemne niebo rozjaśniały

punkciki gwiazd. Hunter rozparł się wygodnie na podniszczonym fotelu.

Lubił Nowy Meksyk. Odpowiadało mu przejrzyste rozrzedzone

powietrze i rozległe przestrzenie. Większość życia spędził w Los Angeles,

ale po śmierci Michelle coraz trudniej mu było tam wytrzymać. Postanowił

więc wyjechać i do dziś nie żałował tej decyzji.

Wściekłość na tamtejszą policję, na prawników, na wszystkich związa-

nych z jego porażką wypaliła się nieco w ciągu ostatnich, na szczęście mało

urozmaiconych, sześciu lat, lecz wiara Calgary'ego w sprawiedliwość

zmalała niemal do zera. W Santa Fe próbował jeszcze wrócić do pracy w

policji, jednak spustoszenie, jakiego dokonały w nim tamte wydarzenia,

było zbyt głębokie.

Wypalił się i tyle.

Westchnął, wyskoczył z dżipa i ruszył w kierunku wejścia. Przed mie-

siącem przestał pracować na tym posterunku, zamierzał posiedzieć na

swoim samotnym ranczo i dojść ze sobą do ładu, ale zaglądał tu od czasu

do czasu, głównie po to, żeby pogadać z Ortegą. Sierżant nie darował mu

tego, że odszedł. Najpierw prosił, potem rozkazywał i tupał z wściekłości,

na koniec niechętnie wyraził zgodę.

- Wrócisz - orzekł nieco złowieszczo, wręczając Hunterowi ostatnią

wypłatą - szybciej niż myślisz.

W tej chwili Ortegi nie było w zasiągu wzroku. Hunter pchnął drzwi i

skierował się do pomieszczeń leżących w głębi. Drzwi od jego dawnego

pokoju zamknięto, zapewne na klucz. Nigdzie żywej duszy. Tylko w holu,

na rzeźbionej drewnianej ławce, siedział sztywno pan Wessver z teczką na

kolanach. Na widok Huntera wstał.

- Mam tu samochód. Czy możemy kontynuować rozmowę w Rancho

del Sol, restauracji pana Hollowaya? - spytał. - Chciałby zaprosić pana na

kolację, niezależnie od tego, jaką decyzją ostatecznie pan podejmie.

Hunter bez słowa skinął głową i w ślad za niewysokim mężczyzną

udał się do jego ciemnozielonego lexusa.

Rancho del Sol w Santa Fe było niskim, pełnym zakamarków budyn-

kiem z vigas - ciemnymi, wystającymi na zewnątrz belkami i sklepionymi

przejściami z czerwonej, sztucznie postarzonej cegły. Tutejsza kuchnia

serwowała autentyczne dania z południowego Zachodu, a także steki,

uważane za najlepsze w okolicy. Hunter zwykle zamawiał żeberka i nigdy

się nie zawiódł. I dziś już pierwszy kęs rozpłynął mu się w ustach. Chyba

nigdy nie zdoła zrozumieć wegetarian.

Joseph Wessver wybrał wino. Hunter nie był specjalnym amatorem

win, ale merlot mu smakował; był równie dobry, jak wołowina. Gdzieś w

połowie drugiego kieliszka uświadomił sobie, że Wessver tylko udaje, że

pije, postanowił więc przejść do sedna sprawy.

- Czego oczekuje ode mnie pan Holloway? - spytał, sadowiąc się wy-

godniej na krześle. Nogi mu zdrętwiały i najchętniej rozprostowałby je na

małym spacerze. Był w czarnych dżinsach i szarej, rozpiętej pod szyją

koszuli. Jeżeli taki strój nie spełniał wymogów pana Wessvera, to Hunter

miał to gdzieś. W Santa Fe nikt się czymś takim nie przejmuje.

- Chciałby, żeby ochraniał pan jego córkę.

- Córkę? - Hunter zmarszczył czoło i wysunął nogę, jak mógł najdalej,

nie potrącając swojego znerwicowanego rozmówcy. - Przed czym?

- Przed byłym mężem. - Prawnik z uwagą przyglądał się Hunterowi.

Detektyw zamarł. Wiedział, na co się zanosi.

Taylor Janelle - Moj kochanek, moj wrog.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: