Stephen King - 'Truskawkowa wiosna'.pdf - eksiążki - gft1

StephenKing

TRUSKAWKOWA WIOSNA

SpringheelJack...

Te dwa słowa ujrzałem tego ranka w gazecie i, mój BoŜe, jakŜe one cofnęły mnie w

przeszłość.Wszystkodziałosięosiemlattemu;prawiedokładnie,cododnia.Wtedywłaśnie

ujrzałem siebie w ogólnokrajowej sieci telewizyjnej w Raporcie Waltera Cronkite'a.

Wprawdzie moja twarz mignęła tam tylko przez chwilę w tle, za plecami reportera, ale

wszyscy znajomi natychmiast mnie zauwaŜyli. Otrzymywałem telefony z innych miast i z

innych stanów. Mój tata domagał się ode mnie analizy i oceny sytuacji, był bardzo

rubaszny,serdecznytakidoranyprzyłóŜ.Matkachciałatylko,Ŝebymwróciłdodomu.Ale

janiechciałemwracaćdodomu.Byłemoczarowany.

Oczarowanytąmroczną,spowitąmgłątruskawkowąwiosnąiwiszącymnadwszystkim

cieniemgwałtownejśmierci,którajejtowarzyszyławczasietamtychnocysprzedośmiulat.

CieńSpringheelJacka...

WNowejAngliinazywanototruskawkowąwiosną.Niktniewiedlaczego;ot,poprostu

określenieuŜywaneprzezstarców.Twierdząoni,Ŝecośtakiegozdarzasięcoosiemlubco

dziesięć lat. Wypadki, jakie miały miejsce w New Sharon Teachers' College tamtej

konkretnie truskawkowej wiosny... teŜ mogłyby tworzyć cykl, ale poniewaŜ nikt nie

przeprowadzałnadtymgłębszychstudiów,nigdytegotaknienazwali.

W New Sharon truskawkowa wiosna zaczęła się szesnastego marca tysiąc dziewięćset

sześćdziesiątego ósmego roku. Tego właśnie dnia nastąpił przełom w najostrzejszej od

dwudziestu lat zimie. Padał deszcz, a powietrze przesycał zapach odległego o trzydzieści

kilometrów morza. Śnieg, którego napadało na wysokość prawie dziewięćdziesięciu

centymetrów,zacząłgwałtownietopniećicałykampustonąłwgrząskimbłocku.Rzeźbyze

śniegu pozostałość zimowego karnawału które przez dwa miesiące trwały nietknięte w

minusowych temperaturach, przekrzywiały się i przygarbiały. Ulepiona przed budynkiem

bractwa Tep karykatura Lyndona Johnsona płakała rzewnymi łzami odwilŜy. Gołąb

widniejący przed Prashner Hall stracił wszystkie pióra i miejscami widać juŜ było jego

Ŝałosny,wykonanyzesklejkiszkielet.

W nocy nadeszła mgła i spowiła nieprzeniknioną białą opończą i ciszą wąskie alejki

college'u oraz wszystkie drogi dojazdowe. Okalające promenadę sosny sterczały niczym

wyciągnięte do liczenia palce, a mleczny opar, jak dym z papierosów, snuł się leniwie pod

niewielkim mostkiem, otulając armaty pochodzące jeszcze z czasów wojny domowej. Mgła

odbierałapejzaŜowispoistość,wszystkowydawałosięobceimagiczne.Ktoś,ktoniebacznie

opuścił dudniące muzyką z szafy grającej, jaskrawo oświetlone, zgiełkliwe wnętrze klubu

Grinder,spodziewającsięwidokuwypełnionegogwiazdamizimowegonieba,trafiałnaglew

pogrąŜony w ogłuszającej ciszy świat dryfującej, białej mgły; w ciszę, którą mącił jedynie

dźwięk jego własnych kroków i plusk wody kapiącej ze staroświeckich rynien. Człowiek

niemalspodziewałsięnapotkaćidącegośpiesznieGolluma,Frodo,Samaalboodwróciwszy

sięskonstatować,Ŝe Grinderzniknął,ajegomiejsce zajęłamglistapanoramawrzosowisk,

cisów,druidzkichkręgówlubpryskającychiskramizaczarowanychpierścieni.

Tego roku szafa grająca odtwarzała Love is Blue. Bez przerwy dochodziły tony Hey,

Jude.DźwiękiScarboroughFair.

Tamtego wieczoru, dziesięć po jedenastej, student pierwszego roku, John Dancey,

wracając do akademika, zaczął w tej mgle wrzeszczeć. Cisnął na ziemię ksiąŜki i darł się,

wpatrzonywrozrzuconeszerokonogileŜącejnaśnieguwmrocznymnaroŜnikunaparkingu

przylegającym do Animal Sciences martwej dziewczyny, która miała gardło rozerŜnięte od

ucha do ucha. Jej rozwarte oczy zdawały się ciskać skry radości, jakby zrobiła najlepszy

dowcip w Ŝyciu Dancey, student pedagogiki, lepszy w nauce niŜ w gębie, wrzeszczał,

wrzeszczałiwrzeszczał.

Ranekwstałposępnyipochmurny,amyszliśmynasalewykładowezcisnącymisięna

ustapytaniami:Kto?Dlaczego?Jakmyślisz,czygozłapią?Iostatnie,budzącenajwiększy

dreszczemocji:Znałeśją?Znałaśją?

Tak,chodziłemzniąnaplastykę.

Tak, w zeszłym semestrze mój kumpel umawiał się z nią na randki. Tak, kiedyś w

Grinderpoprosiłamnieoogień.Siedziałaprzysąsiednimstoliku.

Tak

Tak,ja...

Tak...tak...och,tak,ja...

Znaliśmyjąwszyscy.NazywałasięGaleCerman(wymawiałosięKerrman)istudiowała

na wydziale plastycznym. Nosiła okrągłe, druciane okulary i miała świetną figurę. Była

powszechnie lubiana, ale koleŜanki z pokoju jej nie znosiły. Niewiele udzielała się

towarzysko, chociaŜ naleŜała do najbardziej adorowanych dziewcząt w kampusie. Była

okropna, ale miła. Była niebywale Ŝywa, ale rzadko zabierała głos i prawie nigdy się nie

uśmiechała. Była w ciąŜy i chorowała na białaczkę. Była lesbijką, którą zamordował jej

chłopak.SiedemnastegomarcabyłatruskawkowawiosnaiwszyscyznaliśmyGaleCerman.

W kampusie pojawiło się pół tuzina samochodów policji stanowej; większość

zaparkowała przed Judith Franklin Hall, gdzie mieszkała Cerman. Kiedy o dziesiątej rano

przechodziłemtamtędywdrodzenazajęcia,kazanomisięwylegitymować.Głupiniebyłem.

PokazałemimdokumentinierobiłemŜadnychuwag.

CzynosiszprzysobienóŜ?zapytałchytrzepolicjant.

Czy chodzi o Gale Cerman? próbowałem się dowiedzieć, gdy juŜ oświadczyłem, Ŝe

najniebezpieczniejsząrzeczą,jakązesobąnoszę,sąkluczeprzypiętedozasuszonejkróliczej

łapki.

Dlaczegopytasz?nasroŜyłsię.

Nazajęciaspóźniłemsiępięćminut.

Panowała truskawkowa wiosna i tej nocy nikt juŜ nie chodził samotnie po terenie na

poły akademickiego, na poły magicznego kampusu. Ponownie pojawiła się mgła pachnąca

morzem,cichaiotchłanna.

Mniejwięcejodziewiątejwieczoremwpadłdopokojukolega,zktórymmieszkałem.Od

siódmejwytęŜałemmózgownicę,mozolącsięnadesejemoMiltonie.

Złapaligooświadczył.SłyszałemtowGrinder.

Odkogo?

Niewiem.Odjakiegośchłopaka.Zrobiłtojejnarzeczony.NazywasięCarlAmalara.

Rozparłem się na krześle. Poczułem ulgę, a jednocześnie byłem trochę rozczarowany.

Takie nazwisko nie budzi wątpliwości. Musiała to być prawda. Najzwyklejsze, odraŜające,

nędznemorderstwoznamiętności.

Wporządkupowiedziałem.Ibardzodobrze.

Wybiegł z pokoju, Ŝeby dalej rozgłaszać wieść. Jeszcze raz przeczytałem swój esej o

Miltonieiniemogącdojśćdotego,cochciałempowiedzieć,podarłemgo,poczymzacząłem

pisaćodpoczątku.

O wszystkim doniosła poranna prasa. Zamieściła aŜ nieprzyzwoicie wyraźne zdjęcie

Amalary zapewne ze świadectwa ukończenia szkoły średniej pokazujące raczej smętnie

wyglądającegochłopakaooliwkowejcerze,ciemnychoczachizdziobaminanosie.Amalara

nieprzyznałsięjeszczedowiny,alewszystkieokolicznościwskazywałynaniego.OniGale

Cerman przez ostatni miesiąc bardzo się kłócili, a tydzień przed morderstwem zerwali ze

sobą. Jego kolega z pokoju powiedział, Ŝe ostatnio Amalara był „przybity”. W kuferku pod

jego łóŜkiem policja znalazła kupiony u L.L. Beansa nóŜ myśliwski o

osiemnastocentymetrowej klindze i ewidentnie pociętą noŜyczkami fotografię jego

narzeczonej.

Obok zdjęcia Amalary widniała teŜ podobizna Gale Cerman. Obok blondynki o raczej

mysimwyglądzieiwokularachdostrzecmoŜnabyłotrochęrozmazanegopsaorazflaminga

z rozpostartymi skrzydłami. Na twarzy Gale Cerman gościł pełen zakłopotania uśmiech.

MruŜyłaoczyirękętrzymałanałbiepsa.Awięctoprawda.Tomusiałabyćprawda.

Następnej nocy znów wystąpiła mgła, która słała się jak bluszcz, spowijając świat w

nieprzytomnej ciszy. Wyszedłem tego wieczoru na spacer. Bolała mnie głowa i miałem

ochotę zaczerpnąć nieco świeŜego powietrza. Pachniało wiosną; która z wolna usuwała ze

swej drogi niechętnie ustępujący śnieg, zostawiając za sobą pozbawione Ŝycia łaty

zeszłorocznejtrawy,nagieiniczymniezakrytejakgłowawiekowejbabci.

Dlamniebyłtojedenznajczarowniejszychwieczorów,jakiepamiętam.Ludzie,których

mijałem pod otoczonymi halo latarniami, byli mruczącymi cieniami i sprawiali wraŜenie

spleconychramionami,patrzącychsobiewoczykochanków.Śniegtopiłsięiodpływał,topił

się i odpływał, kaŜdy podmuch wiatru osuszał świat, a mroczne morze zimy odpływało w

niepamięć.

Spacerowałem prawie do północy, do chwili, kiedy byłem juŜ przemoczony do suchej

nitki,awalejkachzaroiłosięodcieni,wkrętychprzejściachusłyszałemwieletłumionych

mgłą kroków. Kto powie, Ŝe jednym z tych cieni nie był człowiek, czy stwór, nazwany

Springheel Jack? Na pewno nie ja, poniewaŜ minąłem wiele cieni, ale we mgle nie

rozróŜniałemtwarzy.

Następnegodniaobudziłmniedochodzącyzkorytarzazgiełk.Wylazłemzobaczyć,cosię

dzieje. Dłońmi doprowadziłem do jakiego takiego stanu fryzurę i przeciągnąłem włochatą

gąsienicą,wktórąpodstępniezamieniłsięmójjęzyk,posuchymjakpieprzpodniebieniu.

WykończyłnastępnąpowiedziałktośzpobladłązwraŜeniatwarzą.Muszągowypuścić.

Kogo?

Amalarę!wykrzyknąłinnyrozradowanygłos.Kiedytosięstało,onsiedziałwwięzieniu.

Stałosięco?dopytywałemsięcierpliwie.

Wiedziałem,Ŝewcześniejczypóźniejdowiemsięwszystkiego.Tegobyłempewien.

Dziśwnocyzabiłnastępną.Terazciąglejejszukają.

Kogoszukają?

Przedemnąznówzamajaczyłatabladatwarz.

Niekogo.Czego.Jejgłowy.Ktokolwiekzabiłtędziewczynę,zabrałzesobąjejgłowę.

NewSharonniejestduŜąuczelnią,awtamtychlatachbyłajeszczemniejsząinstytucja

określanaprzezdziennikarzymianem„uczelniśrodowiskowej”.Irzeczywiściestanowiliśmy

niewielką społeczność: w kaŜdym razie wtedy. Wszyscy się znali; gorzej lub lepiej, ale się

znali.GaleCermanbyładziewczyną,którejkaŜdykiwałgłowąnapowitanie,myślącsobie,

ŜeprzecieŜgdzieśjuŜjąwcześniejspotkał.

Ann Bray znali wszyscy. Rok wcześniej, w paradzie podczas konkursu na Miss Nowej

Anglii, szła zaraz za zdobywczynią tytułu i wymachiwała laską w takt melodii Hey, Look

Over Me. Rozum równieŜ posiadała nie od parady; do chwili śmierci była redaktorem

uczelnianej gazety (tygodnika), naleŜała do studenckiego koła dramatycznego i pełniła

funkcję przewodniczącej filii Narodowego śeńskiego Koła Studenckiego w New Sharon. Na

falientuzjazmu,jakiogarniakaŜdegostudentapierwszegoroku,wymyśliłemnowąkolumnę

doprowadzonejprzezniągazetyipróbowałemsięzAnnBrayumówićnarandkęwobu

przypadkachponiosłemsromotnąporaŜkę.

Aterazbyłamartwa...gorzejniŜmartwa.

Na popołudniowe wykłady chadzałem jak kaŜdy inny. Witając się mówiłem „cześć” z

nieco mniejszym zapałem niŜ zwykle; zupełnie jakbym bał się przyglądać twarzom

znajomych.Onizresztązachowywalisiępodobniewstosunkudomnie.Międzynamitrafiła

się czarna owca, czarna jak Ŝwir alejek krzyŜujących się z deptakiem, jak wyrwa między

stuletnimi dębami rosnącymi na tylnym dziedzińcu gimnazjum. Czarna jak masywne

cielska armat z czasów wojny domowej oglądane w oparach półprzezroczystej mgły.

Patrzyliśmysobiewoczy,próbującodnaleźćwzajemniewnichtęciemność.

Tym razem policja nikogo nie aresztowała. W mgliste noce osiemnastego,

dziewiętnastego i dwudziestego marca niebieskie radiowozy nieustannie patrolowały teren

kampusu. Ich czołowe reflektory co chwila kłuły mroczne zakątki i zaułki. Administracja

uczelni wprowadziła od dwudziestej pierwszej godzinę policyjną. Parki obłapiających się

ryzykantów, których chwytano w krzakach na północ od Tate Alumni Building, zabierano

naposterunekpolicjiwNewSharonibezlitośniemaglowanoprzeztrzygodziny.

Dwudziestego miał miejsce histeryczny, fałszywy alarm, kiedy na parkingu, w miejscu

gdzieznalezionozwłokiGaleCerman,natkniętosięnanieprzytomnegochłopaka.Przygłupi

gliniarzzkampusu,niebadającnawetpulsu,załadowałciałonatylnesiedzenieradiowozu,

rozłoŜyłsobieprzednosemmapęiruszyłdonajbliŜszegoszpitala.Naterenieopustoszałego

terenuuniwersytetusyrenasamochoduzawodziłajakwalnezgromadzeniebanshee.

W połowie drogi zwłoki usiadły i spytały głucho: „Gdzie, do diabła, jestem?” Gliniarz

wrzasnął i zjechał z szosy. Zwłoki okazały się być studentem, który nazywał się Donald

Morris i przez ostatnie dwa dni przechodził cięŜką grypę... Czy panowała wtedy grypa

azjatycka?Niepamiętam.Takczyowak,zemdlałpodrodzedoGrinder,dokądwybrałsięna

zupęitosty.

Dni ciągle były ciepłe, choć pochmurne. Ludzie gromadzili się w niewielkich grupach,

które przejawiały zdumiewającą tendencję do błyskawicznego rozpadania się i formowania

ponownie w innych juŜ konfiguracjach. Jeśli człowiek zbyt długo oglądał te same twarze,

przychodziłymudogłowygłupiemyślioichwłaścicielach.Aplotkipokampusierozchodzić

się zaczęły wręcz z szybkością światła. Powszechnie lubiany profesor historii widziany był

na niewielkim mostku, gdy śmiał się i płakał; Gale Cerman zostawiła tajemniczą,

składającą się z dwóch słów wiadomość wypisaną jej własną krwią na asfalcie parkingu

przy Animal Sciences; oba morderstwa tak naprawdę miały podłoŜe polityczne i dokonało

ichodgałęzienieSDS;Ŝebyzaprotestowaćprzeciwwojnie.Wszystkotobyłobardzozabawne.

SDS w New Sharon liczyło siedmiu członków; jedno większe odgałęzienie mogłoby

doprowadzić do bankructwa całą organizację. Ten fakt, spowodował jeszcze bardziej

złowieszczą teorię wysnuwaną przez prawicowe ugrupowania kampusu to robota

agitatorów z zewnątrz. Tak zatem w tamtych dziwacznych, ciepłych dniach odwracaliśmy

głowy,niepatrzącsobiewoczy.

Zawsze wietrząca sensację prasa zignorowała duŜe podobieństwo naszego mordercy do

Kuby Rozpruwacza i dokopała się o wiele głębiej aŜ do roku tysiąc osiemset

dziewiętnastego.AnnBrayznaleziononarozmiękłymskrawkuziemi,zaledwieczterymetry

od najbliŜszego chodnika, ale nie odkryto Ŝadnych odcisków stóp; nawet naleŜących do

ofiary. Obdarzony fantazją dziennikarz z New Hampshire, który uwielbiał takie mroczne,

tajemnicze historie, ochrzcił zabójcę mianem Springheel Jacka, czym nawiązał do

odraŜającego lekarza, Johna Hawkinsa z Bristolu, który za pomocą róŜnych dziwnych

mikstur farmaceutycznych zamordował swoich pięć Ŝon. I przezwisko to z powodu owego

błotnistegomiejsca,naktórymniebyłoŜadnychśladów,natychmiastsięprzyjęło.

Dwudziestegopierwszegoznówpadało,więcideptakoraztylnydziedzinieczamieniłysię

wtrzęsawisko.Policjaoświadczyła,Ŝezostawiwkampusieagentówwcywilnychubraniach,

zarównokobietyjakimęŜczyzn,poczympołowaradiowozówodjechała.

GazetakampusuwniecochaotycznymartykulewstępnymwyraziłaztegopowoduduŜe

oburzenie. Generalnie sens publikacji był taki, Ŝe jeśli pojawi się tyle glin przebranych za

studentów,tojuŜnapewnoniktniezdołarozpoznaćagitatorówzzewnątrz.

Nadszedł wieczór, a wraz z nim mgła. Wirowała po obramowanych drzewami alejkach,

prawie zamyślona, zasnuwała swymi oparami budynek za budynkiem. Była delikatna,

niematerialna,alewjakiśsposóbnieubłaganaiprzeraŜająca.SpringheelJacktomęŜczyzna

co do tego nikt chyba nie Ŝywił najmniejszych wątpliwości ale mgła stanowiła jego

wspólniczkę,kobietę...takwkaŜdymraziejatoodbierałem.OdnosiłemwraŜenie,Ŝenasza

niewielka uczelnia wpadła między ich ciała i ściśnięta w ich miłosnym uścisku, stała się

częścią składową małŜeństwa, które skonsumowane zostało w potokach krwi. Siedziałem,

paliłem i obserwowałem, jak w zapadającym mroku rozbłyskuje coraz więcej świateł.

Zastanawiałem się właśnie, czy to się juŜ skończyło, kiedy do pokoju wtargnął kolega, z

którymmieszkałem,icichozamknąłzasobądrzwi.

Będziepadałśniegpowiedział.

Odwróciłemsięwjegostronę.

Wiesztozradia?

Nieodparł.Komupotrzebnymeteorolog?Czysłyszałeśotruskawkowejwiośnie?

Chybatakpowiedziałem.–Dawnotemu.Tocoś,oczymopowiadałybabcie,prawda?

Stałobokmnieipatrzyłwoknonaskradającysięchyłkiemmrok.

Truskawkowa wiosna jest jak babie lato powiedział. Tyle, Ŝe zdarza się znacznie

rzadziej. W tej części kraju dobre babie lato masz co dwa, trzy lata. Pogoda, jaką mamy

teraz, przytrafia się raz na osiem albo dziesięć lat. To fałszywa wiosna, kłamliwa wiosna,

podobniejakbabielatojestfałszywymlatem.Mojababciamawiała,Ŝetruskawkowawiosna

poprzedza nadejście straszliwej burzy śnieŜnej im dłuŜej trwa truskawkowa wiosna, tym

burzatabędziesilniejsza.

Klitybajdyodparłem.Niewierzęwanijednosłowo.Popatrzyłemnaniego.Alewiesz,

jestemtrochępodenerwowany.Aty?

Uśmiechnął się łaskawie i podgrandził mi papierosa z otwartej paczki leŜącej na

parapecieokna.

Myślę, Ŝe wszyscy tylko nie ty i nie ja odparł i z twarzy zniknął mu uśmiech. Wiesz,

czasamizastanawiamsięnadtobą.MoŜepójdziemydozwiązkuipogramysobiewbilard?

Załatwięciędziesięćdoośmiu.

W przyszłym tygodniu mam egzamin wstępny z trygonometrii. Zamierzam zająć się

magicznymcyrklemistosemnotatek.

Długo jeszcze po jego wyjściu mogłem tylko siedzieć i bezmyślnie gapić się w okno. A

nawet później, kiedy juŜ rozłoŜyłem ksiąŜki i zabrałem się do pracy, jakaś cząstka mnie

przebywała poza pokojem, spacerowała w ciemnościach, gdzie wartę pełniło coś

niewyobraŜalniemrocznego.

TejnocyzabitazostałaAdelleParkins.Wtymsamymczasiekampuspatrolowałosześć

wozów policyjnych i siedemnastu przebranych za studentów wywiadowców (ośmiu

stanowiły ściągnięte z Bostonu kobiety). Ale Springheel Jack, dąŜąc do zabicia czterech z

nas, był nieulękły. Fałszywa wiosna, kłamliwa wiosna pomogła mu i pobudziła go zabił

Adelle Parkins i zostawił ją za kierownicą jej dodge'a rocznik tysiąc dziewięćset

sześćdziesiąty czwarty, gdzie rano znaleziono zwłoki. Część ciała znajdowała się w

samochodzie,adrugaczęśćwbagaŜniku.Naprzedniejszybiewidniaływymalowanekrwią

tojuŜniebyłaplotkadwiesylaby:HA!HA!

Po tej tragedii kampus trochę zwariował. Wszyscy i nikt znaliśmy Adelle Parkins.

NaleŜaładotychbezimiennych,zaharowanychkobiet,jakiepracowaływGrinderodszóstej

do dwudziestej trzeciej, zaspokajając w kaŜdej chwili hamburgerami wilczy apetyt

studentów, którzy wpadali do klubu w przerwach między wykładami a pracą w bibliotece.

Te ostatnie trzy mgliste wieczory stanowiły zapewne najmniej uciąŜliwe dni w jej Ŝyciu;

godzina policyjna była ściśle przestrzegana i po dwudziestej pierwszej Adelle obsługiwała

jedynie policjantów i uradowanych dozorców opustoszałe budynki w duŜym stopniu

poprawiłyimzłyzazwyczajhumor.

Niewielezostałodoopowiadania.Policja,równiebliskahisteriijakmy,ponowniewaliła

głowąwmuriaresztowałanieszkodliwegohomoseksualistę,absolwentasocjologii.Hanson

Grayutrzymywał,Ŝe„niepamięta”,gdziespędziłostatnie,krytycznenoce.Przymkniętogo,

postawiono w stan oskarŜenia, a następnie, po ostatniej, niemoŜliwej do opisania nocy

truskawkowejwiosny,kiedytonadeptakuzarŜniętazostałaMarshaCurran,poleconomu

opuścićNewSharonigalopemwracaćdorodzinnegomiasteczkawNewHampshire.

Niktnigdysięniedowie,dlaczegowyszłasamotniebyłatłustymstworzeniemoŜałosnej

urodzie, które mieszkało w mieście z trzema innymi dziewczętami. Przesmyrgnęła się na

kampus równie cicho jak sam Springheel Jack. Co ją do tego skłoniło? Zapewne jakaś

potrzeba, równie głęboka i niemoŜliwa do opanowania jak Ŝądza kierująca jej zabójcą. I

podobnie niezrozumiała. MoŜe wiódł ją przymus jakiegoś rozpaczliwego, pełnego

namiętnościromansuzciepłąnocą,zciepłąmgłą,zzapachemmorzaizimnymnoŜem?

Stało się to dwudziestego trzeciego marca. Dwudziestego czwartego dyrektor college'u

oznajmił, Ŝe ferie wiosenne zostaną przyśpieszone o tydzień, więc zanim nadeszła burza

śnieŜna, bynajmniej nie radośnie, lecz jak stado przeraŜonych owiec, rozjechaliśmy się do

domów.Zanamizostałpustykampusnawiedzanyjedynieprzezpolicjęimrocznegoupiora.

Miałemwłasnysamochód,więczabrałemzesobąsześćosób;ichbagaŜupchaliśmybyle

jak. Nie była to przyjemna podróŜ. KaŜdy z nas zdawał sobie sprawę, Ŝe w samochodzie

mógłjechaćSpringheelJack.

TejnocytemperaturaspadładopiętnastustopniponiŜejzera.NadcałąpółnocnąNową

Anglią rozszalała się burza śnieŜna, która zaczęła się opadem deszczu ze śniegiem, a

zakończyła trzydziestocentymetrowymi zaspami. Jak zwykle odpowiednia liczba starych

pierników dostała zawałów serca odgarniając ten śnieg... I nagle, jak za sprawą jakiejś

magii,byłjuŜkwiecień.Ciepłe,przelotnedeszcze,gwiaździstenoce.

NazwalitotruskawkowąwiosnąBógjedenwiedlaczegoijesttozły,kłamliwyczas,

którynastajetylkocoosiemlubdziesięćlat.SpringheelJackodszedłwrazzmgłą,toteŜna

początku czerwca na kampusie mówiło się głównie o protestach przeciwko słuŜbie

wojskowej i pikiecie domu, w którym znany producent napalmu przeprowadzał nabór

nowych pracowników. W lipcu powszechnie juŜ unikano tematu Springheel Jacka w

kaŜdymraziewrozmowach.Podejrzewam,Ŝewieleosóbroztrząsałotenproblemnaokrągło,

szukając jakiejś luki w tym całym szaleństwie, wytłumaczenia, które by cokolwiek

wyjaśniło.

Wtymsamymrokuukończyłemuczelnię,awnastępnymoŜeniłemsię.Doskonałapraca

wlokalnymwydawnictwie.Wtysiącdziewięćsetsiedemdziesiątympierwszymurodziłonam

Stephen King - 'Truskawkowa wiosna'.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: