Bahdaj Adam _ Wakacje z duchami.pdf

Uuk Quality Books

Adam Bahdaj

Wakacje z duchami

Wydawnictwo SIEDMIORÓG

Wrocław, 1994

Spis treści

ROZDZIAŁ PIERWSZY

ROZDZIAŁ DRUGI

ROZDZIAŁ TRZECI

ROZDZIAŁ CZWARTY

ROZDZIAŁ PIĄTY

ROZDZIAŁ SZÓSTY

ROZDZIAŁ SIÓDMY

ROZDZIAŁ ÓSMY

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Maniuś zatrzymał się na brzegu jeziora. Pod nogami czuł miękki, nagrzany

piasek, a w oczach migotały mu srebrzyste cętki. To woda odbijała blask stojącego nad

lasem słońca i zamieniała jezioro w taflę łamliwego szkła.

Było cicho. Chłopiec słyszał wyraźnie szelest szuwarów i słaby świst własnego

oddechu. Z wolna ogarniała go radość. Zdumionymi oczami wodził po cienistym

brzegu, po obłokach sunących nad grzbietem dalekiego wzgórza, a gdy znów spojrzał

na jezioro, wydało mu się, że ciemna głębia ciągnie go ku sobie.

Uśmiechnął się — niby do siebie, niby do obłoków — a potem jego łobuzerska

twarz stężała w wyrazie spokojnej zadumy.

Pierwszy raz wyjechał z Warszawy w daleką podróż, a teraz od trzech dni nie

mógł się nadziwić, że świat jest tak szeroki, tak różnorodny i takie sprawia

niespodzianki. Od trzech dni chodził oszołomiony i nie mógł wprost uwierzyć, że

znalazł się pięćset kilometrów poza rodzinnym miastem.

A wszystko było przecież takie proste.

Pewnego razu, na wiosnę, mały Perełka, jego najlepszy przyjaciel z kamienicy,

otrzymał od swej ciotki list.

Maniuś widzi teraz wyraźnie, jak Perełka wpadł do niego z radosnym

okrzykiem: „Hurra! Jedziemy wszyscy nad jezioro!” — a potem jak obaj zeszli na

drugie piętro do Felka, którego nazywali Mandżaro, i wszyscy razem czytali z

wypiekami na twarzach.

Na początku listu było oczywiście: Dlaczego tak długo do nas nie piszecie ?,

potem: Co u ciebie słychać i jak zdrowie tatusia ?, ale najciekawsze okazało się

zakończenie. Maniuś pamięta dokładnie ładne, okrągłe pismo pani Lichoniowej i

mógłby recytować na pamięć jego treść.

Pani Lichoniowa pisała:

Wspominałeś nam o swych serdecznych kolegach, o Paragonie i Mandżaro.

Skąd te dziwaczne przezwiska? Ale mniejsza o to. Jeżeli mają ochotę, niech

przyjeżdżają razem z tobą. U nas w leśniczówce jest dość miejsca, no i powodzi się

nam, dzięki Bogu, nie najgorzej. Myślę, że weselej i raźniej będzie ci z kolegami...

Oczywiście małemu Perełce zawsze raźniej było z Maniusiem i Felkiem,

których dziwaczne przezwiska nikogo prócz cioci Marii nie raziły.

Na Woli nie mieć przezwiska to tak, jakby nie mieć charakteru. A wiadomo

przecież, że najmilsi i najmorowsi chłopcy w Warszawie to ci z Woli.

Perełkę bolały wtedy zęby, więc polecił Paragonowi, żeby w jego imieniu

odpisał cioci. Odpowiedź roiła się od byków i byczków, ale list to przecież nie zadanie

szkolne!

Kochana Pani Ciociu! — pisał Maniuś. — To ja, Paragon, odpowiadam w

imieniu całej trujki. Pyta pani, dlaczego mam takie dziwne przezwisko. Raz nasza pani

zapytała mnie w klasie: „Tkaczyk, dostałeś od matki pięć złotych, idziesz do sklepu,

kupujesz cztery bułki po osiemdziesiąt groszy. Ile ci wyda kasjerka?” A ja na to:

„Proszę pani, kasjerka wyda mi paragon...” Chłopcy się śmiali, a ja od tej pory

zostałem Paragonem. Proste, prawda? Z Mandżarem była gorsza sprawa. Jemu zdaje

się, że jest najmądrzejszy z nas wszystkich. Raz pan od geografii pyta go, jaki jest

najwyższy szczyt w Afryce, a on, proszę pani, nie wiedział. To ja mu podpowiedziałem:

Kilimandżaro. To on, proszę pani, nie usłyszał dobrze i mówi: „Mandżaro”. No i od

tego czasu wszyscy na niego mówią — Mandżaro. Ładnie, prawda? A Perełka, to

znaczy Boguś, to już od urodzenia jest Perełką. A my z nim to najlepsi koledzy.

Perełkę boli ząb czonowy, to ja za niego piszę. Dziękujemy serdecznie za zaproszenie.

Miło nam będzie nałykać się świerzego powiecza i postraszyć w jeziorze rypki. Mam

nadzieję, że Szanowna Pani nie będzie miała z nami wielkiego kłopotu. Ja pierwszy

raz wyjeżdżam na wieś. Bardzo się cieszę i Mandżaro także. Nie będziemy robić

ceregieli, zjemy byle co, bo apetyty mamy fenomenalne. Przyjeżdżamy w czerfcu.

Jeszcze raz dziękujemy za zaproszenie!

Paragon

I oto od trzech dni są już u cioci Marii nad jeziorem. I oto Maniuś, zwany na

Górczewskiej Paragonem, stoi na brzegu radośnie oszołomiony pięknem letniego

popołudnia.

Ławica drobnych rybek przemknęła niemal pod jego stopami, sponad sosen

nadleciała siwa rybitwa. Łagodnym łukiem spięła błękit nieba z zielenią lasu. Naraz

runęła jak strzała, aż zakotłowało się w trzcinach. Potem wzbiła się lekko, unosząc

trzepotliwą rybkę...

W tym momencie na ścieżce biegnącej do lasu rozległo się głośne wołanie:

— Paragon! Paragon!

Maniuś odwrócił się. Na tle pni zobaczył biegnącego Perełkę. Był to drobny,

filigranowy chłopiec o ruchach szybkich i nerwowych. Twarz miał okrągluchną jak

spodek i gęsto upstrzoną dużymi piegami. Oczy szare, zuchowate. Nosek mały, nieco

zadarty i łuszczący się na końcu jak młody kartofelek. Włosy króciutko ostrzyżone i

zaczesane na jeża. Jednym słowem — Perełka.

— My na ciebie czekamy — zawołał zdyszany — a ty, bracie... — utknął w

tym miejscu, nie mogąc wydusić ani słowa.

— Co się stało? — zapytał wesoło Paragon.

— Jak to: co? Mamy przecież naradę w sprawie szałasu.

— Zupełnie o tym zapomniałem.

— No chodźże, bo Mandżaro się wścieka.

Paragon uśmiechnął się wyrozumiale, wbił dłonie w kieszenie i, nie spiesząc się,

ruszył za Perełką. Szli przez stary las sosnowy. Wąska ścieżka wiła się wśród pni,

poprzecinana długimi cieniami. Pachniało rozgrzaną żywicą, a w gałęziach wesoło

grały trzmiele.

Wkrótce ukazała się leśna polana, pełna słońca, kwiatów i trzepotu motyli. Na

polanie, pod lasem, stał świeżo zbudowany szałas, a przed szałasem nerwowymi

krokami przechadzał się wysoki, zgrabny chłopiec. Miał ładną, nieco zasępioną twarz,

mądre, myślące oczy, jasne włosy opadające kędziorami na czoło, a z całej jego postaci

biła wyjątkowa stateczność i powaga. Był to właśnie Mandżaro.

Na widok chłopców uniósł ręce gestem zniecierpliwienia.

— Jak długo mam czekać?

Paragon skwitował to przyjaznym uśmiechem.

— Ciao! Nie denerwuj się, bośmy przecież na bezpłatnych wczasach.

W milczeniu usiedli pod szałasem.

Był to solidny szałas, wykonany według planu Paragona; ściany miał

wyplecione wikliną, wsparte na grubych palikach sosnowych, dach ułożony z świeżej,

świerkowej cetyny. Trzej chłopcy patrzyli na ten szałas, nie wiedząc, w jakim

właściwie celu go wybudowali. Początkowo miał być wigwamem indiańskich

wojowników, potem — domem poszukiwaczy złota, wreszcie — namiotem króla

Władysława Jagiełły wyruszającego na grunwaldzkie pola.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: