Alistair MacLean - Athabaska.pdf - Alistair MacLean ebooks - madan33

MacLean Alistair

"AtHAbaska"

Wst ħ p

Nie jest to opowie Ļę o ropie naftowej, cho ę dotyczy ona ropy i sposo-

bów wydobywania jej z ziemi, dlatego krótkie wyja Ļ nienie b ħ dzie by ę

mo Ň e interesuj Ģ ce i pomocne w lekturze.

Nikt dokładnie nie wie, czym jest ropa, a przede wszystkim w jaki

sposób powstała. Ksi ĢŇ ek technicznych i rozpraw na ten temat istnieje

bez liku - Ļ wiadom jestem, Ň e nie znam nawet ich nikłej cz ħĻ ci

- i w wi ħ kszo Ļ ci zgodne s Ģ one ze sob Ģ , jak mnie zapewniono,

z wyj Ģ tkiem zagadnienia, które wydaje si ħ szczególnie interesuj Ģ ce,

a mianowicie, w jaki sposób ropa naftowa stała si ħ rop Ģ . Okazuje si ħ , Ň e

jest na ten temat tak wiele rozbie Ň nych teorii, jak na temat powstania

Ň ycia na Ziemi. Wobec tych komplikacji rozs Ģ dny laik ucieka si ħ do

znacznych uproszcze ı , co niniejszym czyni ħ , nie maj Ģ c innego wyj Ļ cia.

Do powstania ropy potrzebne były tylko dwa składniki: skały oraz

niewiarygodna obfito Ļę ro Ļ lin i prymitywnych organizmów, od których

roiło si ħ w rzekach, jeziorach i morzach ju Ň zapewne miliardy lat temu.

st Ģ d okre Ļ lenie "paliwa kopalne".

Biblijne okre Ļ lenie skały jako opoki dziejów stało si ħ Ņ ródłem bł ħ d-

nych interpretacji co do istoty i trwało Ļ ci skał. Skała - tworzywo,

z którego zbudowana jest skorupa ziemska - nie jest ani wieczna ani

niezniszczalna. Przeciwnie, podlega ci Ģ głym zmianom, ruchom i prze-

mieszczeniom, a warto pami ħ ta ę , Ň e kiedy Ļ skał w ogóle nie było.

Nawet dzisiaj geologowie, geofizycy i astronomowie ró Ň ni Ģ si ħ zasad-

niczo w pogl Ģ dach na to, jak powstała Ziemia; cz ħĻ ciowo zgadzaj Ģ si ħ co

do tego, Ň e pierwotnie była roz Ň arzonym gazem, po czym przeszła

w stan ciekły, lecz ani jedno, ani drugie nie prowadziło do powstania

czegokolwiek, w tym tak Ň e skał. Dlatego te Ň bł ħ dem jest s Ģ dzi ę , Ň e skały

były, s Ģ i zawsze b ħ d Ģ .

ale nie zajmujemy si ħ tu ostateczn Ģ genez Ģ skał, tylko skałami takimi,

jakie s Ģ obecnie. Panuje powszechna opinia, Ň e trudno jest zbada ę

proces ich przeobra Ň e ı , poniewa Ň mniejsze zmiany mogły trwa ę przez

dziesi ħę milionów lat, a wi ħ ksze sto milionów.

Skały s Ģ wci ĢŇ niszczone i odbudowywane. Głównym czynnikiem

niszczycielskim jest pogoda, buduj Ģ cym - przyci Ģ ganie ziemskie.

Na skały oddziałuje pi ħę czynników pogodowych. Mróz i lód roz-

sadzaj Ģ je. Unosz Ģ cy si ħ w powietrzu pył stopniowo je Ň łobi. Działanie

mórz, zarówno przez stały ruch fal i pływów, jak i walenie ci ħŇ kich

sztormowych fal, bezlito Ļ nie niszczy lini ħ brzegow Ģ . Niezwykle pot ħŇ -

nym Ň ywiołem niszczycielskim s Ģ rzeki - wystarczy spojrze ę na Wielki

Kanion Kolorado, Ň eby doceni ę ich olbrzymi Ģ sił ħ . Natomiast skały,

które unikn Ģ tych wszystkich wpływów, s Ģ przez niesko ı czenie długi

czas spłukiwane przez opady.

Bez wzgl ħ du na przyczyn ħ erozji, wynik jest ten sam: skała zostaje

rozbita na najdrobniejsze składniki, czyli po prostu pył. Deszcz i top-

niej Ģ cy Ļ nieg zabieraj Ģ ten pył do najmniejszych strumyków i najpot ħŇ -

niejszych rzek, które przenosz Ģ go z kolei do jezior, mórz Ļ ródl Ģ do-

wych i przybrze Ň nych stref oceanów. Ale pył, jakkolwiek drobny

i sypki, jest i tak ci ħŇ szy od wody, ilekro ę wi ħ c woda si ħ uspokaja,

opada on stopniowo na dno nie tylko jezior i mórz, ale równie Ň wolno

płyn Ģ cych w swoim dolnym biegu rzek, a tak Ň e w gł ħ bi l Ģ du - tam

gdzie zdarzaj Ģ si ħ powodzie - jako ił.

I tak przez niewyobra Ň alnie długie okresy do mórz trafiaj Ģ całe

ła ı cuchy górskie, a w trakcie tego procesu, za spraw Ģ przyci Ģ gania

ziemskiego, tworzy si ħ nowa skała. Pył gromadzi si ħ na dnie, warstwa

po warstwie, odkładaj Ģ c si ħ na grubo Ļę kilku, kilkudziesi ħ ciu, a nawet

kilkuset metrów. Warstwy najni Ň sze, stopniowo prasowane przez stale

rosn Ģ ce ci Ļ nienie z góry, zespalaj Ģ si ħ tworz Ģ c now Ģ skał ħ .

Wła Ļ nie w trakcie tych po Ļ rednich i ostatecznych procesów for-

mowania si ħ skał powstaje ropa. Jeziora i morza sprzed setek milionów

lat kipiały od ro Ļ linno Ļ ci i najprymitywniejszych organizmów wodnych.

Gin Ģ c, opadały one na dno jezior i mórz, gdzie stopniowo pokrywały je

niezliczone warstwy pyłu, wodnych Ň yj Ģ tek i ro Ļ lin, które powoli gro-

madziły si ħ nad nimi. Upływ milionów lat i nieustannie zwi ħ kszaj Ģ ce si ħ

ci Ļ nienie z góry stopniowo przemieniały rozkładaj Ģ c Ģ si ħ ro Ļ linno Ļę

i martwe organizmy wodne w rop ħ naftow Ģ .

Opisany tak prosto proces powstawania ropy wygl Ģ da sensownie.

Ale wła Ļ nie tu otwiera si ħ pole dla niejasno Ļ ci i sporów. Warunki

niezb ħ dne do powstania ropy s Ģ znane, przyczyna tej metamorfozy

- nie. W gr ħ wchodzi prawdopodobnie jaki Ļ katalizator, ale dotych-

czas go nie wyodr ħ bniono. Pierwotnej, czysto syntetycznej ropy, w od-

ró Ň nieniu od jej wtórnych syntetycznych odmian, takich jak te otrzyma-

ne z w ħ gla, jeszcze nie wyprodukowano. Musimy wi ħ c pogodzi ę si ħ

z faktem, Ň e ropa to ropa i Ň e jest tam, gdzie jest - w warstwach skał

znajduj Ģ cych si ħ w Ļ ci Ļ le okre Ļ lonych punktach kuli ziemskiej, na

miejscu dawnych mórz i jezior, z których cz ħĻę jest teraz l Ģ dem, a cz ħĻę

le Ň y gł ħ boko pod terenami, które zagarn ħ ły nowe oceany.

Gdyby Ziemia była nieruchoma, a ropa wymieszana z gł ħ boko le ŇĢ -

cymi warstwami skał, to nie dałoby si ħ jej wydoby ę na powierzchni ħ .

Ale nasza planeta jest ogromnie ruchliwa. Nie istnieje nic takiego jak

stały kontynent, bezpiecznie przytwierdzony do j Ģ dra Ziemi. Kontynen-

ty spoczywaj Ģ na tak zwanych platformach tektonicznych, a te z kolei nie

maj Ģ c Ň adnego zakotwiczenia i steru unosz Ģ si ħ na powierzchni roz-

topionej magmy i mog Ģ w ħ drowa ę bez Ň adnego planu w dowolnym

kierunku. Co te Ň niew Ģ tpliwie robi Ģ - maj Ģ bowiem du ŇĢ skłonno Ļę do

wpadania na siebie, ocierania si ħ o siebie i nakładania si ħ na siebie

nawzajem w sposób niemo Ň liwy do przewidzenia, swoj Ģ niestabilno Ļ ci Ģ

przypominaj Ģ c na ogół skały. A poniewa Ň to wpadanie na siebie i koli-

zje trwaj Ģ dziesi Ģ tki czy setki milionów lat, nie s Ģ one dla nas oczywiste,

chyba Ň e w postaci trz ħ sie ı ziemi, które wyst ħ puj Ģ zazwyczaj wtedy,

kiedy dwie platformy tektoniczne Ļ cieraj Ģ si ħ ze sob Ģ .

Zderzenie dwóch takich platform wytwarza niesłychane ci Ļ nienie,

z którego skutków dwa s Ģ dla nas szczególnie zajmuj Ģ ce. Przede

wszystkim ogromne siły spr ħŇ aj Ģ ce powoduj Ģ wyciskanie ropy

z warstw skalnych, w których jest ona osadzona, i rozpraszanie jej

w kierunkach, na jakie pozwala ci Ļ nienie - w gór ħ , w dół i na boki. Po

wtóre, zderzenie odkształca lub fałduje same warstwy skalne wierz-

chnie zostaj Ģ wypchni ħ te w gór ħ tworz Ģ c pasma górskie (ruch północ-

nej cz ħĻ ci indyjskiej platformy tektonicznej stworzył Himalaje), a ni Ň sze

odkształcaj Ģ si ħ i tworz Ģ wła Ļ ciwie podziemne góry, fałduj Ģ c le ŇĢ ce

jedna na drugiej warstwy w pot ħŇ ne kopuły i łuki.

Teraz wa Ň na staje si ħ dla nas natura samych skał, o tyle, o ile dotyczy

ona wydobycia ropy. Skały mog Ģ by ę porowate i nieporowate; porowa-

te - takie jak gips - przepuszczaj Ģ ciecze takie jak ropa, podczas gdy

nieporowate - takie jak granit - ich nie przepuszczaj Ģ . W przypadku

skały porowatej ropa naftowa, na któr Ģ działaj Ģ wspomniane siły spr ħ -

Ň aj Ģ ce, przes Ģ cza si ħ przez ni Ģ , a Ň wielokierunkowe ci Ļ nienie osłabnie,

i zatrzymuje si ħ na powierzchni lub pod sam Ģ powierzchni Ģ Ziemi.

W przypadku skały nieporowatej ropa zostaje uwi ħ ziona w kopule albo

łuku i pomimo wielkiego parcia z dołu nie mo Ň e si ħ wydosta ę na boki

ani w gór ħ ; musi pozosta ę tam, gdzie jest.

W drugim przypadku do wydobycia ropy stosuje si ħ metody uwa Ň a- . .

ne za tradycyjne. Geologowie ustalaj Ģ poło Ň enie kopuły i wierci si ħ

otwór. Je Ļ li szcz ħĻ cie w miar ħ im dopisze, trafiaj Ģ na kopuł ħ z rop Ģ ,

a nie na lit Ģ skał ħ , i na tym ko ı cz Ģ si ħ ich kłopoty - pot ħŇ ne podziemne

ci Ļ nienie wypycha rop ħ prosto na powierzchni ħ .

Wydobycie ropy, która przes Ģ czyła si ħ w gór ħ przez porowat Ģ skał ħ ,

przedstawia zgoła inny i znacznie powa Ň niejszy problem, który roz-

wi Ģ zano dopiero w roku 1967. A i wtedy było to rozwi Ģ zanie tylko

cz ħĻ ciowe. Cała kwestia polega oczywi Ļ cie na tym, Ň e ta powierz-

chniowa przes Ģ czona ropa nie tworzy zbiorników naturalnych, ale jest

Ļ ci Ļ le zł Ģ czona z obcymi substancjami, takimi jak piach i glina, od

których musi by ę oddzielona i oczyszczona.

W rzeczywisto Ļ ci jest ona ciałem stałym i jako takie nale Ň y j Ģ wykopy-

wa ę . Mimo Ň e ta zestalona ropa mo Ň e le Ň e ę na gł ħ boko Ļ ci nawet 1800

metrów, wobec ogranicze ı współczesnej wiedzy i techniki eksploato-

wa ę j Ģ mo Ň na tylko do gł ħ boko Ļ ci 65 metrów i tylko metodami górnict-

wa odkrywkowego. Tradycyjne metody górnicze - dr ĢŇ enie piono-

wych szybów i przebijanie chodników - całkowicie mijałyby si ħ

z celem, gdy Ň umo Ň liwiłyby wydobycie mikroskopijnej cz Ģ stki surowca

niezb ħ dnego do uczynienia produkcji ropy opłacaln Ģ . Ostatnia z wybu-

dowanych kopal ı , któr Ģ uruchomiono latem 1978 roku, przerabia dzie-

si ħę tysi ħ cy ton surowca na godzin ħ .

Dwa wyborne przykłady dwóch ró Ň nych metod wydobycia ropy

mo Ň na znale Ņę na dalekim północnym zachodzie Ameryki Północnej.

Dobrym przykładem zastosowania tradycyjnej metody gł ħ bokich wier-

ce ı jest pole naftowe w zatoce Prudhoe nad brzegiem Morza Arktycz-

nego na północy Alaski; jej nowoczesny odpowiednik, odkrywkowe

kopalnictwo ropy, mo Ň na znale Ņę - w jedynym zreszt Ģ miejscu na

Ļ wiecie - w Ļ ród ropono Ļ nych piasków Athabaski.

Rozdział pierwszy

- Nie, to nie jest miejsce dla nas - o Ļ wiadczył George Dermott.

Jego zwaliste cielsko drgn ħ ło i odsun Ģ ł si ħ od stołu patrz Ģ c z niech ħ ci Ģ

na resztki kilku ogromnych baranich kotletów. - Jim Brady oczekuje od

swoich agentów terenowych, Ň e b ħ d Ģ szczupli w dobrej formie wy-

sportowani. A my jeste Ļ my szczupli, w dobrej formie i wysportowani.

jeszcze desery - przypomniał mu Donald Mackenzie. Tak jak

Dermott, był pot ħŇ nie zbudowanym, emanuj Ģ cym spokojem m ħŇ czyzn Ģ

z ogorzał Ģ twarz Ģ o nieregularnych rysach, nieco wi ħ ksz Ģ i mniej

spokojn Ģ ni Ň twarz jego towarzysza. Cz ħ sto brano ich za par ħ byłych

bokserów wagi ci ħŇ kiej. - Widz ħ tu babki, ciasteczka i szeroki wybór

ciast - ci Ģ gn Ģ ł. - Czytałe Ļ ich broszur ħ na temat Ň ywienia? Pisz Ģ

w niej, Ň e przeci ħ tny człowiek potrzebuje w arktycznych warunkach

pi ħę tysi ħ cy kalorii dziennie. Ale my, George, nie zaliczamy si ħ do

przeci ħ tnych. W krytycznych warunkach lepsze byłoby sze Ļę tysi ħ cy

kalorii. A jeszcze bezpieczniej bli Ň ej siedmiu. Zjesz deser czekoladowy

z tłust Ģ Ļ mietan Ģ ?

- Szef wywiesił na ten temat informacj ħ na tablicy ogłosze ı dla

personelu - rzekł z gorzk Ģ ironi Ģ Dermott. - Nie wiadomo, dlaczego

w czarnych ramkach. W dodatku podpisan Ģ .

- Zasłu Ň eni agenci nie czytaj Ģ tablic ogłosze ı - powiedział Macken-

zie i wci Ģ gn Ģ ł nosem powietrze. Wyprostował swoje sto pi ħę kilo Ň ywej,

wagi i ruszył zdecydowanym krokiem do lady z jedzeniem. Firma¨¨

British Petroleum-Sohio bez w Ģ tpienia znakomicie dbała o swoich pra-

cowników. Tu, w Prudhoe, w Ļ rodku zimy, nad brzegiem Morza Ark-

tycznego, w przestronnej, jasno o Ļ wietlonej i dobrze klimatyzowanej

jadalni, której Ļ ciany w wielu pastelowych kolorach pokrywał dese ı

z pi ħ cioramiennych gwiazd, utrzymywano za pomoc Ģ klimatyzowanego

centralnego ogrzewania przyjemnie rze Ļ k Ģ temperatur ħ 22 oC. Ró Ň nica

pomi ħ dzy temperatur Ģ w jadalni a Ļ wiatem zewn ħ trznym wynosiła 58

stopni. Gama wspaniale przyrz Ģ dzonych potraw była zdumiewaj Ģ ca.

- Nie głodz Ģ si ħ tutaj - powiedział Mackenzie, wróciwszy z dwiema

porcjami deseru czekoladowego i dzbankiem g ħ stej Ļ mietany. - Cie-

kawe, jak by na to zareagował który Ļ z dawnych alaska ı skich osad-

ników.

Na taki widok dawny poszukiwacz czy traper pomy Ļ lałby, Ň e ma

przywidzenia. Trudno nawet powiedzie ę , co by go bardziej zaskoczy#o.

Oferowane tu potrawy byłyby mu w osiemdziesi ħ ciu procentach nie

znane. A jeszcze bardziej zadziwiłby go dwunastometrowy basen i o-

szklony ogród z sosnami, brzozami, ro Ļ linami i mnóstwem kwiatów,

który przytykał do jadalni.

- Bóg jeden wie, co by o tym pomy Ļ lał nasz stary - rzekł Dermott.

- A1e mo Ň na o to spyta ę jego - dodał wskazuj Ģ c id Ģ cego w ich stron ħ

m ħŇ czyzn ħ . - Jakby Ň ywcem wyj ħ ty z kart powie Ļ ci Londona.

- Chyba raczej Curwooda - zaoponował Mackenzie.

Przybysz z pewno Ļ ci Ģ nie zaliczał si ħ do elegantów. Ubrany był

w filcowe buty, barchanowe spodnie i nieprawdopodobnie wypłowiał Ģ

kurtk ħ , do której dobrze pasowały wypłowiałe łaty na r ħ kawach. Z szyi

zwieszała mu si ħ para r ħ kawic z foczego futra, a w prawej r ħ ce trzymał

czapk ħ z szopów. W#osy miał długie, siwe, rozdzielone na Ļ rodku

głowy, nos lekko zakrzywiony, a jasnoniebieskie oczy obrze Ň one gł ħ bo-

kimi bruzdami kurzych łapek, które mogły by ę wynikiem zbyt długiego

przebywania na sło ı cu, po Ļ ród Ļ niegu albo te Ň nadmiernego poczucia

humoru. Reszt ħ twarzy zakrywała mu wspaniała szpakowata broda

i w Ģ sy, a cały ten zarost obwiedziony był sopelkami lodu. Ze strojem

tym nie współgrał Ň ółty, twardy kask, kołysz Ģ cy si ħ w jego lewej r ħ ce.

Przybysz zatrzymał si ħ przy stole i z błysku jego białych z ħ bów mo Ň na

si ħ by#o domy Ļ li ę , Ň e si ħ u Ļ miecha.

- Pan Dermott? Pan Mackenzie? - spytał i wyci Ģ gn Ģ ł r ħ k ħ . - Fin-

layson. John Finlayson - przedstawił si ħ .

- Pan Finlayson. Z kierownictwa robót eksploatacyjnych - rzekł

Dermott. _

- To ja jestem kierownikiem robót - odparł Finlayson z naciskiem.

Wysun Ģ ł krzesło, usiadł i zdj Ģ ł z brody kilka kryształków lodu. - Tak,

tak, wiem. Trudno uwierzy ę . - Znów si ħ u Ļ miechn Ģ ł i wskazał na swój

ubiór. - Na ogół my Ļ l Ģ , Ň e jestem z tych, co je Ň d ŇĢ na buforach.

Wiecie, włóczykijem z wagonu towarowego. Bóg jeden wie dlaczego.

Najbli Ň szy tor kolejowy jest bardzo, bardzo daleko od zatoki Prudhoe.

To tak jak Tahiti i spódniczki z trawy. Zbli Ň enie z natur Ģ . Zbyt wiele lat

na Stoku Pó#nocnym. - Jego dziwny, urywany sposób wysławiania si ħ

sugerował wr ħ cz, Ň e jest osob Ģ , której kontakty z cywilizacj Ģ s Ģ w naj-

lepszym razie sporadyczne. - Niestety, nie mogłem zrobi ę tego osobi-

Ļ cie. To znaczy, powita ę panów. Pełna klapa.

- Pełna klapa? - spytał Mackenzie.

- Powita ę na lotnisku. Były kłopoty z jednym z w ħ złów. Mamy je bez

przerwy. Temperatury poni Ň ej zera bardzo Ņ le wpływaj Ģ na budow ħ

cz Ģ steczek stali. Zaopiekowano si ħ panami, mam nadziej ħ ?

- Nie narzekamy - odparł z u Ļ miechem Dermott. - Szczerze

mówi Ģ c, nie trzeba si ħ nami specjalnie zajmowa ę . Tam jest lada z jedze-

niem, a tu Mackenzie. Wodopój i wielbł Ģ d. - Dermott pohamował si ħ ;

zacz Ģ ł mówi ę jak Finlayson. - No, ale jedna skarga mo Ň e si ħ znajdzie.

Zbyt wiele da ı w obiadowym menu, za du Ň e porcje. Figura mojego

kolegi. . .

- Figura twojego kolegi sama o siebie dba - przerwał mu spokoj-

nie Mackenzie. - Za to ja mam naprawd ħ na co si ħ poskar Ň y ę , panie

Finlayson.

- Wyobra Ň am sobie - powiedział Finlayson; z ħ by mu znów błys-

n ħ ły i wstał. - Wysłuchajmy tego w moim biurze. To tylko kilka kroków

st Ģ d. - Przeszedł przez jadalni ħ , za drzwiami zatrzymał si ħ i wskazał

inne drzwi na lewo. - Sterownia centralna. Serce zatoki Prudhoe,

a przynajmniej jej zachodniej cz ħĻ ci. Całkowicie skomputeryzowane

urz Ģ dzenie do automatycznego sterowania i kontrolowania eksploatacji

zło Ň a.

- Przedsi ħ biorczy chłopak z torb Ģ granatów mógłby si ħ tu nie Ņ le

zabawi ę - powiedział Dermott.

- Pi ħę sekund i unieruchomiłby całe pole naftowe. Przyjechali Ļ cie

tu, panowie, a Ň z Houston tylko po to, Ň eby mnie rozweseli ę . T ħ dy

- powiedział Finlayson.

Wprowadził ich przez drzwi na korytarz, a potem przez drugie,

wewn ħ trzne, do małego biura. Biurka, krzesła i szafy były bez wyj Ģ tku

pomalowane na szaro, jak na okr ħ cie wojennym. Zaprosił ich gestem,

Ň eby usiedli, i u Ļ miechn Ģ ł si ħ do Mackenziego.

- Posiłek bez wina jest jak dzie ı bez sło ı ca, jak powiadaj Ģ Francuzi

- rzekł.

- Wła Ļ nie, ten teksaski kurz zalega w gardle jak Ň aden inny. Woda

go nie bierze - powiedział Mackenzie.

Finlayson zamaszystym ruchem wskazał okno.

- Te du Ň e urz Ģ dzenia wiertnicze s Ģ piekielnie drogie i piekielnie

trudne do obsługi - powiedział. - Ciemno jak oko wykol, powiedzmy

10 11

40o poni Ň ej zera, a człowiek zm ħ czony; tu człowiek zawsze jest zm ħ czo-

ny. Prosz ħ pami ħ ta ę , Ň e pracujemy po dwana Ļ cie godzin dziennie,

siedem dni w tygodniu. Wystarczy doda ę do tego par ħ szklaneczek

szkockiej i sprz ħ t warto Ļ ci kilku milionów dolarów mo Ň na spisa ę na

straty. Albo uszkodzi ę ruroci Ģ g. Albo zabi ę si ħ . Albo, co najgorsze,

zabi ę kilku kolegów. Dawniej, w czasach prohibicji, było z tym stosun-

kowo łatwo - beczka przemycona z Kanady, d Ň in z małych statków,

tysi Ģ ce nielegalnych bimbrowni. Na Stoku Północnym jest całkiem

inaczej - schwytaj Ģ ci ħ na szmuglowaniu ły Ň eczki trunku i gotowe.

Ň adnych dyskusji, Ň adnych odwoła ı . Wynocha. Ale nie ma z tym

najmniejszego problemu, nikt nie b ħ dzie ryzykował o Ļ miuset dolarów

tygodniowo dla whisky wartej dziesi ħę centów.

- Kiedy odlatuje nast ħ pny samolot do Anchorage? - spytał Mackenzie.

Finlayson u Ļ miechn Ģ ł si ħ .

- Jeszcze nie wszystko stracone, panie Mackenzie - odparł.

Otworzył kluczem szafk ħ z aktami, wyj Ģ ł butelk ħ szkockiej, dwie

szklaneczki i nalał do nich hojnie. - Witajcie na Stoku Północnym,

panowie.

- Stan ħ li mi przed oczami podró Ň ni, którzy ugrz ħŅ li w zadymce

Ļ nie Ň nej w Alpach, i bernardyn brn Ģ cy ku nim z tradycyjnym Ļ rodkiem

wzmacniaj Ģ cym. Pan nie pije?

- Ale Ň pij ħ . Raz na pi ħę tygodni, kiedy jad ħ do rodziny do An-

chorage. Ta whisky jest wył Ģ cznie dla wa Ň nych go Ļ ci. To okre Ļ lenie

chyba stosuje si ħ do panów? - spytał Finlayson, w zamy Ļ leniu zgar-

niaj Ģ c z brody lód. - Chocia Ň prawd ħ mówi Ģ c dowiedziałem si ħ

o istnieniu waszej firmy zaledwie kilka dni temu.

"Jeste Ļ my jako te pustynne ró Ň e, które p Ģ czkuj Ģ i kwitn Ģ nie

widziane przez nikogo". Mogłem co Ļ przekr ħ ci ę , ale to z pustyni Ģ

akurat si ħ zgadza. Wła Ļ nie tam sp ħ dzamy wi ħ kszo Ļę czasu - powie-

dział Mackenzie i skin Ģ ł głow Ģ w stron ħ okna. - Pustynia to nie musi

by ę piasek. A te okolice mo Ň na chyba nazywa ę arktyczn Ģ pustyni Ģ .

Alistair MacLean - Athabaska.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: