Cunningham Elaine - Obrzed Krwi.pdf - Okultyzm - Vilopex

ELAINE CUNNINGHAM

Obrzęd Krwi

( Tłumaczył : Tomasz Malski )

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Podróż w ciemność

Na ziemiach Torilu żyli potężni ludzie, których imiona rzadko wypowiadano, a o ich

czynach mówiono tylko tajemniczym szeptem. Wśród nich Kupcy Mroku, tworzyli związek,

prowadzący handel z tajemniczymi mieszkańcami Podmroku.

W tym ekskluzywnym bractwie było może sześciu sprytnych i nieustraszonych ludzi,

których ambicje sięgały daleko wyżej niż innych śmiertelników. Członkostwo w tej tajnej grupie

było pilnie strzeżone, możliwe do zdobycia tylko dzięki długiemu i trudnemu procesowi,

obserwowanemu nie tylko przez członków, ale także tajemnicze siły z Dołu. Ci, którzy przeżyli

inicjację otrzymywali możliwość spojrzenia na ukryte krainy, prawo wejścia do podziemnego

miasta handlowego znanego jako Mantol-Derith.

Mantol-Derith, znajdujące się prawie trzy mile pod powierzchnią, było okryte większą

ilością magicznych osłon niż twierdze czarowników. Tajność stanowiła jego pierwszą linię

obrony, nawet w Podmroku niewielu wiedziało o istnieniu tego miejsca. Jego dokładnego

położenia nie znał prawie nikt. Kupcy, którzy robili tu regularnie interesy także mieliby problem

z pokazaniem jaskini na mapie. Droga do Mantol-Derith była tak poplątana, że nawet

duergarowie i gnomy głębinowe miały problemy z utrzymaniem kierunku. Pomiędzy miastem a

najbliższym osiedlem leżał labirynt nawiedzanych przez potwory tuneli, skomplikowany jeszcze

bardziej systemem tajnych przejść, portali teleportacyjnych i magicznych pułapek.

Nikt nie „trafiał przypadkiem do Mantol-Derith", kupcy albo znali do niego drogę, albo

umierali na trasie.

Targowiska nie można było również odkryć za pomocą magii. Dziwne promieniowanie

Podmroku było szczególnie silne w grubej, twardej skale otaczającej jaskinię. Jednak nawet

pojedynczy promień magii nie mógł się przebić - wszystkie ulegały rozproszeniu. Dlatego każda

próba magicznego przeniknięcia tajemnic Mantol-Derith była skazana na niepowodzenie, czasem

tragiczne.

Nawet drowy, niekwestionowani władcy Podmroku nie mieli łatwego dostępu do

targowiska. W najbliższym osiedlu ciemnych elfów, wielkim mieście Menzoberranzan, sekretne

ścieżki znało nie więcej niż osiem stowarzyszeń kupieckich. Wiedza ta stanowiła klucz do

olbrzymiego bogactwa i władzy, a jej posiadanie było oznaką najwyższego statusu wśród

kupców. Starano się ją zdobyć niezwykle okrutnymi sposobami, skomplikowanymi intrygami, a

także krwawymi bitwami prowadzonymi mieczem i magią, które zasłużyłyby zapewne na

poklask kapłanek Lloth, opiekunek rządzących miastem - gdyby oczywiście zwracały uwagę na

poczynania pospólstwa.

Niewiele spośród kobiet rządzących miastem - poza tymi matkami opiekunkami,

sprzymierzonymi z którąś z grup kupieckich -wykazywało zainteresowanie światem poza

jaskinią ich miasta. Było to hermetyczne grono, przekonane o przewadze własnej rasy, fana-

tycznie oddane służbie Lloth, zaplątane w spory i intrygi wywoływane przez Panią Chaosu.

Pozycja była wszystkim, a walka o władzę pochłaniała całą energię. Niewiele było

rzeczy, które potrafiły zmusić mroczne elfy do oderwania się od tradycyjnych, wąskich

horyzontów. Lecz Xandra Shobalar, trzecia córka szlachetnego domu, dysponowała największą

siłą znaną drowom: nienawiścią i zemstą.

Członkowie Domu Shobalar natomiast byli odludkami nawet jak na paranoiczne

Menzoberranzan i rzadko widywano ich poza domem rodzinnym. W tamtej chwili Xandra

znajdowała się dalej od swojego domu niż kiedykolwiek planowała zawędrować. Podróż do

Mantol-Derith była długa - północ wypali w Narbondel około stu razy od początku jej zadania do

momentu, kiedy znowu stanie w Domu Shobalar.

Niewiele szlachcianek wyjeżdżało na tak długo, ze strachu, że pod ich nieobecność ktoś

mógłby zająć ich pozycję. Xandra nie obawiała się tego. Miała dziesięć sióstr, z których pięć,

podobnie jak Xandra zaliczało się do wąskiego grona kobiet czarodziejów Menzoberranzan. Ale

żadna z nich nie chciała z nią konkurować.

Xandra była Panią Magii, której zadaniem było przekazanie wiedzy magicznej wszystkim

młodym Shobalarom, a także obdarzonym magicznymi zdolnościami wychowankom domu.

Spoczywała na niej wielka odpowiedzialność, lecz w przekazywaniu mocy magicznej oraz

prowadzeniu tajemniczych eksperymentów, których efektem były wspaniałe przedmioty

magiczne, znaleźć można było jeszcze większe zaszczyty. Gdyby jakiś czarodziej Shobalarów

zmienił kiedyś zdanie i spróbował odebrać jej pozycję nauczyciela, Xandra z pewnością by go

zabiła - dla zasady. Żadna kobieta drow nie pozwalała innej odbierać swojej własności, nawet

jeśli jej samej niezbyt na tym zależało.

Xandra Shobalar nie była szczególnie przywiązana do swojej roli, ale w tym co robiła

była wyjątkowo dobra. Czarodzieje Shobalarów znani byli jako najbardziej postępowi w

Menzoberranzan, a wszyscy jej studenci wykształceni byli bardzo dobrze.

Między innymi dzieci - zarówno chłopcy, jak dziewczynki -z Domu Shobalar, kilku

drugich lub trzecich synów innych dostojnych domów, których Xandra przyjęła na nowicjuszy,

oraz duża liczba obiecujących chłopców z ludu, kupionych, ukradzionych lub adoptowanych -

zwykle po śmierci całej rodziny, co czyniło obdarzone magicznymi zdolnościami dziecko sierotą.

Studenci Xandry zdobywali zwykle najwyższe noty w corocznych zawodach, które miały

za zadanie zdopingowanie młodych drowów. Podobne sukcesy otwierały wrota Sorcere, szkoły

magów w słynnej Akademii Tier Breche. Jak do tej pory, każdy szkolony przez Shobalarów

uczeń pragnący zostać czarownikiem zostawał przyjęty do akademii, a większość z nich

poczyniła znaczące postępy w Sztuce. Nawet studentki i studenci, którzy nauczyli się tylko

podstaw magii i postanowili zostać kapłankami lub wojownikami uznawani byli za budzących

grozę przeciwników w czarach.

Wysoki poziom to kwestia dumy, której Xandrze Shobalar nie brakowało.

Jednak to właśnie owa wysoka reputacja wywołała problem, zmuszający Xandrę do

odwiedzenia odległego Mantol-Derith.

Niemal dziesięć lat wcześniej Xandra zdobyła nowego ucznia, dziewczynkę o

niespotykanych zdolnościach. Z początku Pani Shobalar była aż nadto zadowolona, bo dostrzegła

w niej możliwość poprawienia swojej reputacji. W końcu powierzono jej magiczne wychowanie

Liriel Baenre, jedynej córki i prawdopodobnej spadkobierczyni Grompha Baenre, potężnego

arcymaga Menzoberranzan! Gdyby dziecko okazało się naprawdę uzdolnione - co było niemal

pewne, w przeciwnym razie dlaczego potężny Gromph Baenre miałby przejmować się dzieckiem

urodzonym z tak bezużytecznej piękności, jaką była Sosdrielle Yandree! - wtedy nie było

nieprawdopodobne, że młoda Liriel odziedziczy tytuł swojego ojca.

Jakaż sława stałaby się jej udziałem, myślała Xandra, gdyby mogła poszczycić się

wychowaniem następnego arcymaga Menzoberranzan! Pierwszej kobiety, która zajęłaby tak

wysokie stanowisko!

Jej początkowa radość została nieco przyćmiona przez nalegania Grompha, by ich

porozumienie zostało utrzymane w tajemnicy. Nie było to niemożliwe, biorąc pod uwagę

odludną naturę klanu Shobalar, lecz dla Xandry stanowiło ciężką próbę - nie móc mówić o

wyższej pozycji, jaką łaska Baenre sprowadziła na jej Dom.

Mimo tego Czarodziejka z niecierpliwością oczekiwała momentu, kiedy mała będzie

mogła wystąpić - i wygrać! - w konkursie magów, poświęcała więc swój czas przepełniona

radosnym oczekiwaniem na przyszłą chwałę.

Od samego początku Liriel przewyższała wszelkie nadzieje Xandry. Tradycyjnie

nauczanie magii rozpoczynało się, kiedy dzieci wchodziły w Dekadę Ascharlexten - burzliwy

okres łączący wczesne dzieciństwo i okres pokwitania. W tym czasie, który zwykle rozpoczynał

się w wieku lat piętnastu, a kończył wraz z rozpoczęciem dojrzewania płciowego lub

dwudziestym piątym rokiem życia, w zależności od tego, co nadeszło wcześniej, dzieci drowów

stawały się wystarczająco silne fizycznie, aby rozpocząć ukierunkowywanie magii, oraz

wystarczająco dobrze wykształcone, by czytać i zapisywać skomplikowany język drowów.

Liriel przybyła jednak do Xandry, kiedy miała pięć lat, będąc niemal niemowlęciem.

Choć większość ciemnych elfów czuła ukłucia swoich wewnętrznych, podobnych czarom

mocy już we wczesnym dzieciństwie, Liriel posiadła ogromną władzę nad swoją magiczną

spuścizną, a co więcej, potrafiła czytać i pisać runy w języku Drowów. Najważniejsze jednak

było, że miała niezwykle rozwinięty wrodzony talent, potrzebny, by zmienić uzdolnionego

magicznie drowa w prawdziwego czarodzieja. W niezwykle krótkim czasie maleńkie dziecko

nauczyło się odczytywać proste zwoje z czarami, kopiować magiczne znaki i uczyć się na pamięć

dość skomplikowanych zaklęć. Xandra była zachwycona. Liriel natychmiast stała się jej dumą,

pupilkiem, jej rozpieszczaną i - niemal - ukochaną wychowanką.

I taka pozostała przez prawie pięć lat. Wtedy dziecko zaczęło wyprzedzać uczniów

Shobalarów w wieku Ascharlexten. Xandra zaczęła się martwić. Kiedy zdolności Liriel

przewyższyły zdolności dużo od niej starszej Bythnary, córki Xandry, ta poczuła się urażona.

Kiedy córka Baenre zaczęła uczyć się czarów, które mogły równać się z mocami pomniejszych

czarowników Shobalar, uraz Xandry zmienił się w zimną, opartą na współzawodnictwie

nienawiść, jaką kobiety drowy żywiły wobec równych sobie. Kiedy młoda Liriel wyrosła i

zaczęła wypełniać swoją dziecięcą obietnicę niezwykłego piękna, w Xandrze rozpaliła się

głęboka i osobista zawiść. A kiedy rosnące zainteresowanie żołnierzami i męskimi służącymi

zdradziło nadejście wieku Ascharlexten, Xandra dostrzegła okazję i zaplanowała dramatyczny - i

ostateczny - koniec edukacji Liriel.

Był to bardzo typowy schemat rozwoju stosunków między drowami, a niezwykłym

czyniła go tylko siła niechęci Xandry i odległości, które gotowa była przebyć, by zaspokoić

palącą nienawiść do zbytnio utalentowanej córki Grompha Baenre.

Taka więc była kolejność wypadków, które zaprowadziły Xandrę na ulice Mantol-Derith.

Cunningham Elaine - Obrzed Krwi.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: