2008.02. Rehabilitacja to gra zespolowa.pdf

COVER STORY

Rehabilitacja

zespołowa

Tomasz Wiliński i Jacek Grabowski prezentują fotelik korekcyjno-profilaktyczny

– jeden z powodów do dumy CRS

– To trochę taka misja społeczna. W ciągu dwóch lat istnienia

przychodni leczyliśmy ponad 3000 pacjentów. Mamy nadzieję,

że część z nich zrozumiała, że systematyczna aktywność fizycz-

na jest niezbędna do zakończenia procesu rehabilitacji. To jest

nasz sukces – rozmawiamy z Jackiem Grabowskim oraz Toma-

szem Wilińskim, założycielami Centrum Rehabilitacji Sportowej

w Warszawie.

Dlaczego powstało Centrum Rehabilitacji

Sportowej?

Tomasz Wiliński: Ponieważ chcieliśmy

stworzyć pierwszą placówkę leczniczą,

w której rehabilitacja nie będzie tylko

dodatkiem do pracy lekarza. CRS miało

być nową formułą na rynku. Chcieliśmy

wykorzystać to, że pacjent najwięcej

czasu w procesie swojego leczenia spędza

na rehabilitacji, i to terapeuta najlepiej

poznaje pacjenta i jego potrzeby. Pamię-

tamy jednocześnie o tym, że to lekarz

jest osobą odpowiedzialną i prowadzącą

leczenie.

Jacek Grabowski: Przygotowania rozpo-

częliśmy właśnie od stworzenia zespołu

lekarzy. Zależało nam, aby wybrać tych,

którzy rozumieją problem rehabilitacji

sportowej podobnie jak my.

– sportowców wyczynowych oraz ama-

torów, czyli do wszystkich, którzy chcą

dbać o siebie i którzy mają świadomość

poczucia bezpieczeństwa zapewnionego

poprzez zdrowy tryb życia. Bardzo zale-

żało nam, żeby współpracujący z nami

lekarze również rozumieli tę ideę.

ponosi lekarz. Każda decyzja musi być

przemyślana – na tym polega rozwój

całego zespołu.

J.G.: Jeżeli coś nietypowego dzieje się

z pacjentem podczas rehabilitacji, le-

karz od razu powinien o tym wiedzieć.

Natomiast jeśli wszystko przebiega

zgodnie z planem, nasz kontakt może

być sporadyczny.

Czy trudno było znaleźć lekarzy, którzy są prze-

konani, że rehabilitacja jest ważnym ogniwem

procesu leczenia?

J.G.: Na szczęście udało nam się zapro-

sić do współpracy lekarzy, którzy nie

są zamknięci na nowe rozwiązania.

Zawieraliśmy znajomości głównie przez

naszych pacjentów, z niektórymi spoty-

kaliśmy się jeszcze podczas wcześniejszej

praktyki.

Na początku zawsze staramy się poznać

lekarza: umawiamy się z nim, dzwonimy

do niego. Najczęściej już po pierwszej

rozmowie wiemy, czy ta osoba wie, na

czym polega rehabilitacja, jakie są jej

zasady, czy prowadzi pacjenta świadomie

czy też przypadkowo.

T.W.: Oczywiście nie zawsze zgadzamy

się z lekarzami. W takich sytuacjach

konsultujemy przypadek. Prowadzimy

aktywną dyskusję, pamiętając o wkładzie

i roli każdej ze stron w leczenie pacjenta.

Staramy się sami nie zmieniać profilu

usprawniania, zdając sobie sprawę z tego,

że główną odpowiedzialność za pacjenta

Jak rozpoznać dobrego lekarza, chirurga,

ortopedę?

J.G.: Dobry lekarz wie, kiedy operować,

a kiedy odłożyć skalpel i wysłać chorego

na spotkanie z fizjoterapeutą. Czasami

trzeba zaczekać kilka tygodni po urazie,

aby tkanki mogły się same wygoić. W tym

czasie fizjoterapeuta ma najwięcej pracy,

a lekarz kontroluje postępy terapii.

T.W.: Nasi lekarze to osoby młode, ale

już bardzo doświadczone. Są otwarci na

nowości w leczeniu i wiedzą, jak wygląda

nowoczesna medycyna. Cieszymy się,

że współpracują z nami tacy specjaliści,

jak dr Konrad Słynarski (przeprowadził

pierwszą w Polsce i Europie Wschodniej

rekonstrukcję łąkotki – przyp. red.) czy

dr Bartłomiej Kordasiewicz, który jako

jeden z nielicznych ortopedów wykonuje

operacje artroskopowe stawu łokciowego

i nadgarstka. Jesteśmy również dumni ze

współpracy z dr. Robertem Świerczyń-

skim, który ma ogromne doświadczenie

Czyli?

J.G.: Rehabilitacja to gra zespołowa.

Jedna osoba nie jest w stanie zapewnić

pełnego sukcesu pacjentowi, dlatego od

samego początku zakładaliśmy, że nasza

placówka będzie działała komplekso-

wo. Pracujemy w zespole – jest lekarz,

psycholog, masażysta, trener treningu

funkcjonalnego, dietetyk. Jednak osobą

spędzającą najwięcej czasu z pacjentem

jest fizjoterapeuta.

T.W.: Od samego początku nasza oferta

była skierowana do ludzi aktywnych

10 REHABILITACJA W PRAKTYCE 2/2008

to gra

COVER STORY

w leczeniu stawów skokowych i stopy,

ostatnio do zespołu dołączył też dr Piotr

Chomicki-Bindas, z którym wiążemy

duże nadzieje.

pocić się, którzy wolą myśleć, że wyleczy

ich samo leżenie. Wtedy jest to wyzwanie

dla fizjoterapeuty, który musi tak zindywi-

dualizować trening, aby zachęcić chorego

do współpracy.

J.G.: Odpowiedni dobór metody pracy

z pacjentem jest niezbędny właściwie

w każdym przypadku. Oczywiście są

pewne schematy leczenia, ale staramy się

ich wystrzegać. Proces gojenia u każdego

człowieka zachodzi inaczej i każdy inaczej

będzie reagował na obciążenia. Rehabi-

litant musi wiedzieć, kiedy „przycisnąć”

pacjenta, a kiedy mu odpuścić. Stałe

są jedynie biologiczne bariery gojenia

się tkanek, resztę należy dopasować do

konkretnego człowieka.

ności fizycznej i zminimalizowanie ryzyka

wystąpienia kontuzji podczas uprawiania

sportu czy rekreacji.

Skąd tak duża wiara pokładana w trening

funkcjonalny?

J.G.: Ponieważ jest on według nas natu-

ralną kontynuacją procesu rehabilitacji.

Pacjent wraca do zdrowia i zaczyna wy-

konywać ćwiczenia, które przygotowują

go do większego wysiłku. To etap, który

kończy się powrotem pacjenta do pełnej

aktywności ruchowej. Poza tym trening

ten jest częścią idei, którą staramy się za-

krzewić w każdym z pacjentów. Chcemy,

aby pacjenci zrozumieli, jak ważny jest

ruch i jak pozytywnie może on wpłynąć na

ich zdrowie i samopoczucie. Bardzo łatwo

pozbyć się bólu, ale jedynie aktywność

przyniesie stałą ulgę. Misją społeczną

CRS jest oddać społeczeństwu człowieka,

który nie tylko nie jest chory, ale potrafi

dbać o jakość swojego zdrowia i stara się

tę jakość podnosić.

T.W.: Nie wolno zatrzymać się tylko na

wyleczeniu. Staramy się zrobić krok

dalej.

Stwierdzili Panowie, że lekarze stanowią tylko

część łańcucha, z którego są Panowie zadowo-

leni. Czy pozostali członkowie kadry to również

powód do dumy?

T.W.: Stworzenie właściwego zespołu ludzi

czuwającego bezpośrednio nad leczeniem

pacjenta to najtrudniejsza sprawa. W ciągu

dwóch lat istnienia CRS zatrudnialiśmy

wielu fizjoterapeutów, masażystów czy

trenerów, ale niewielu z nami zostało

na stałe. Zależy nam na ludziach, którzy

będą dzielić z pozostałymi zamiłowanie

do zawodu, dla których praca będzie jed-

nocześnie fascynacją, liczymy też na to,

że nigdy nie przestaną pogłębiać swojej

wiedzy. Możemy zgodnie powiedzieć, że

jesteśmy dumni z ludzi, którzy z nami

pracują.

J.G.: Firma to ludzie – to stwierdzenie to

nic nowego, ale poznajemy na własnej

skórze, jak działa w praktyce. Osoby

pracujące w CRS chcą sprawdzać się

w tym, co robią. Bazując na naszym

doświadczeniu i kontaktach, stwierdza-

my, że najlepiej współpracuje się nam

z absolwentami Akademii Wychowania

Fizycznego, których cechuje mentalność

świetnie sprawdzająca się w placówce

o takim profilu.

A co w przypadku, gdy pacjent mówi: „Słysza-

łem, że najskuteczniejsze w moim przypadku

są zioła i akupresura...”?

J.G.: Zgadza się. Coraz więcej pacjentów

pyta o metody leczenia niekonwencjonal-

nego. W takich przypadkach nigdy ich nie

odradzamy, ale proponujemy połączenie

metod. Jeżeli pacjentowi pomaga aku-

punktura, nie możemy mu tego zabronić,

cały czas pamiętając o naszej roli i nie

zaniedbując planu rehabilitacji. Jeżeli

inne działania służą pacjentowi, możemy

tylko się cieszyć.

W ofercie CRS znajduje się również sprzęt or-

topedyczny. Najciekawszym produktem wydaje

się fotelik korekcyjny...

T.W.: Fotelik powstał na skutek połącze-

nia naszych doświadczeń oraz inżynie-

ryjnych umiejętności naszego kolegi.

Przeznaczony jest dla dzieci z mózgowym

porażeniem dziecięcym oraz innymi

dysfunkcjami ruchu. Głównym zadaniem

fotelika jest bierna korekcja postawy

w pozycji siedzącej, stojącej i leżącej.

Urządzenie koryguje ustawienie kręgo-

słupa i miednicy oraz stabilizuje tułów, co

w znaczący sposób polepsza

jakość życia pacjenta oraz

korzystnie wpływa na trzy

główne układy organizmu:

oddechowy, krążeniowy

i trawienny. Innowacyjną

cechą fotelika jest konstruk-

cja oparcia pleców, która swoją budową

przypomina kręgosłup człowieka. Fote-

lik posiada pełną regulację w każdym

kierunku, można go dopasować do

wzrostu i aktualnej pozycji właściwej

dla danego etapu usprawniania. Należy

dodać, że urządzenie jest refundowane

przez NFZ.

Michał Winiarski, Daniel Pliński i Paweł Zagum-

ny to chyba najbardziej znani pacjenci CRS. Jak

doszło do współpracy z reprezentacją Polski

w piłce siatkowej?

T.W.: Do współpracy zostaliśmy zaproszeni

w maju 2007 roku dzięki dr. Grzegorzowi

Adamczykowi, z którym pracowaliśmy

jeszcze przed powstaniem Centrum. Sztab

trenerski oraz medyczny reprezentacji

Wspominali Panowie o kompleksowości

przychodni. Czy to największy atut w rynkowej

konkurencji?

J.G.: Obecnie prawie każda instytucja będzie

powtarzać, że działa kompleksowo. Pro-

blemem jest przepływ informacji w takiej

placówce. Można zapewnić

pracownikom komfortowe

warunki pracy, zapominając

o tym, że ci nie znają się

nawzajem, nie rozmawiają,

nie współpracują. My rozu-

miemy kompleksowość jako

możliwość szybkiego rozwiązania danego

problemu lub konsultacji, dlatego tak ściśle

współpracujemy z lekarzami, trenerami,

masażystami czy psychologami.

Jako pierwsi w Polsce wprowadziliśmy

trening funkcjonalny

jako kontynuację procesu rehabilitacji.

kompletował kadrę fizjoterapeutów, przed-

stawiliśmy więc swoją wizję i w efekcie

zawarliśmy umowę. Opiekujemy się

siatkarzami podczas zgrupowań oraz

w momencie kontuzji. Jest to świetna

okazja do zebrania nowych doświadczeń

oraz promocji firmy.

Kim są pacjenci Centrum Rehabilitacji Spor-

towej?

T.W.: Pojęcie rehabilitacji sportowej nie

dotyczy tylko sportowców. Naszym pa-

cjentem może być oczywiście każdy, ale

to ludziom aktywnym ruchowo najczęściej

przytrafiają się urazy i kontuzje.

Współpraca z kadrą siatkarzy to nie jedyny kon-

takt Centrum z wyczynowymi sportowcami.

J.G.: Jako pierwsi w Polsce wprowadziliśmy

trening funkcjonalny jako kontynuację

procesu rehabilitacji. To system, który

umożliwia indywidualny rozwój cech

motorycznych zarówno profesjonalnym

sportowcom, jak i amatorom czy pacjen-

tom. Program zajęć jest wybitnie sperso-

nalizowany. Jego celem jest wprowadzenie

podopiecznego na wyższy poziom aktyw-

Plany na przyszłość?

J.G.: Jesteśmy na rynku od dwóch lat,

w kilka miesięcy udało nam się otworzyć

swój drugi oddział w Warszawie. Nie

zamierzamy na tym poprzestać – naszym

pomysłem jest zbudowanie sieci takich

przychodni, które pozwoliłyby pacjentowi

na łatwy i szybki dojazd, a tym samym na

oszczędność czasu. Resztę planów pozo-

stawimy dla siebie, żeby nie zapeszać.

Czy są jakieś różnice w prowadzeniu pacjenta,

który systematycznie uprawia sport, od chore-

go, który stroni od ruchu?

T.W.: Łatwiej pracować z osobami aktyw-

nymi fizycznie. Są jednak ludzie, którzy

nie lubią ćwiczyć, nie lubią się ruszać,

REHABILITACJA W PRAKTYCE 2/2008 11

REHABILITACJA W PRAKTYCE 2/2008

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: