Iriomote - Krzysztof Schmidt.pdf - ✘ Literatura Współczesna - dominika13nika

Podziękowania

Może wydawać się dziwne, że na stronie tytułowej widnieje

dwóch autorów, a książka pisana jest w pierwszej osobie. W istocie

książka jest zapisem moich własnych przeżyć i doświadczeń, jakich

miałem sposobność doznać w trakcie mojej wyprawy na Iriomote.

Dlatego w pełni odpowiadam za zawartą w niej treść. Niemniej

jednak nigdy nie zdecydowałbym się jej napisać, gdyby Nozomi

Nakanishi nie zobowiązała się pomagać mi w interpretacji tego, co

mogłem zobaczyć własnymi oczami. Nie znając języka, nie miałem

szans zrozumieć nawet w części tego, co się wokół mnie działo.

Nozomi była moim przewodnikiem. Cierpliwie odpowiadała na

moje niekończące się drobiazgowe pytania z rozmaitych dziedzin,

dotyczące zarówno przyrody, jak i kultury wyspy. Jeśli czegoś nie

wiedziała, studiowała stosy zakurzonej literatury, żeby znaleźć po-

trzebne mi informacje. Poświęciła na to ogromną ilość czasu. Dla-

tego ostateczne dzieło jest efektem naszego wspólnego wysiłku.

Do powstania tej książki przyczyniło się wielu ludzi. Chciałbym

w tym miejscu wyrazić im moją najgłębszą wdzięczność. Osobą, od

której wszystko się zaczęło, jest profesor Teruo Doi. To on pierw-

szy wyraził chęć nawiązania ze mną współpracy i zaaprobował mój

udział w badaniach kotów. Ale dopiero uparte starania profesor Ma-

sako Izawy sprawiły, że moje marzenia stały się rzeczywistością i mo-

głem spędzić te niezapomniane dziesięć miesięcy na Iriomote. To

właśnie ona wypełniała dziesiątki formularzy, aby zdobyć fundusze

na pokrycie wszystkich kosztów związanych z moim uczestnictwem

w badaniach. Doktor Hidetoshi Ota czuwał nad formalną stroną

Niniejsza darmowa publikacja zawiera jedynie fragment

pełnej wersji całej publikacji.

Aby przeczytaæ ten tytuł w pełnej wersji kliknij tutaj .

Niniejsza publikacja mo¿e byæ kopiowana, oraz dowolnie

rozprowadzana tylko i wył¹cznie w formie dostarczonej przez

NetPress Digital Sp. z o.o., operatora sklepu na którym mo¿na

nabyæ niniejszy tytuł w pełnej wersji . Zabronione s¹

jakiekolwiek zmiany w zawartoœci publikacji bez pisemnej zgody

NetPress oraz wydawcy niniejszej publikacji. Zabrania siê jej

od-sprzeda¿y, zgodnie z regulaminem serwisu .

Pełna wersja niniejszej publikacji jest do nabycia w sklepie

internetowym Ksiêgarnia Internetowa E-ksiazka24.pl .

mojego pobytu i wypełniał za mnie dokumenty. Służył mi również

swoją wiedzą o faunie gadów i płazów. Dyrektorowi Centrum Ba-

dań Biosfery Tropikalnej Uniwersytetu Riukiu, doktorowi Tokushiro

Takaso, należy się moje szczególne podziękowanie nie tylko za to,

że umożliwił mi pobyt w stacji, ale również za to, że osobiście trosz-

czył się o zapewnienie mi odpowiednich warunków do pracy i życia.

Doktor Takaso dzielił się ze mną swoją wiedzą botaniczną, a także

pomagał w rozwikłaniu zawiłości festiwalu Shichi. Wieść o moim za-

miarze napisania książki o Iriomote rozniosła się szeroko po wyspie,

więc pomoc w zbieraniu materiałów przychodziła czasem całkiem

nieoczekiwanie. Cenne publikacje o historii i kulturze archipelagu

Riukiu zdobył specjalnie dla mnie Mitsugi Matsumoto z Iriomote

Wildlife Center. O moich planach zawsze pamiętał Kazumitsu Kinjo

i zbierał dla mnie dostępne po angielsku opracowania. Moje opaczne

rozumienie religijnych obrzędów próbowali prostować Kinsei i Aki-

ko Ishigaki oraz Keiko Yasuda. Noriaki Sakaguchi pomógł mi wyja-

śnić, jak to było naprawdę z odkrywaniem kota z Iriomote. Shinichi

Katada zaznajamiał mnie ze światem owadów i przychodził zawsze

z pomocą, gdy gubiłem się w japońskiej wersji Windows. Akio Tani-

kawa (którego poznałem tylko przez pocztę elektroniczną) zidentyﬁ -

kował na podstawie mojego opisu największego na wyspie pająka.

Wreszcie osobne podziękowania jestem winien mojej Małżonce

Hani za Jej wyrozumiałość dla mojej pasji i cierpliwość. W czasie

mojej nieobecności cały trud opieki nad naszymi Dziećmi spadł na

Jej barki. Natomiast, gdy po moim powrocie kończyłem pisanie

książki, z wielką wnikliwością czytała i krytykowała moje pisarskie

zapędy, mobilizując mnie w ten sposób do dalszej pracy.

Ostateczną wersję tekstu wypolerowały panie Marta Stołowska

i Katarzyna Lajborek-Jarysz z wydawnictwa Zysk i S-ka, wyłapując

moje najdrobniejsze językowe potknięcia, dzięki czemu czytanie

książki będzie Państwu sprawiało większą przyjemność.

Krzysztof Schmidt

Wstęp

Jest wiele miejsc na świecie, których nazwy nikomu nic nie mó-

wią. Przypuszczalnie duża część z nich wcale nie zasługuje na to,

aby ktokolwiek coś o nich wiedział. Ale istnieje przecież ta druga

część, która z jakichś banalnych powodów nadal zalicza się do tej

kategorii, choć nie powinna. Do niej należą te obszary, które są

warte poznania, ale zabrakło kogoś, kto mógłby i zechciał o nich

wszystkim opowiedzieć.

Iriomote to właśnie jedna z takich nazw. Trudno nawet się do-

myślić, w jakim kraju należy jej szukać. Sam zetknąłem się z nią

stosunkowo niedawno, w związku z moją pracą zawodową. I wy-

daje mi się, że poza mną bardzo niewielu Polaków z czymkolwiek

kojarzy to miejsce. Znam trzy osoby, które mogą wskazać je na

mapie, ale tylko dlatego, że przez jakiś czas mieszkały niedaleko, na

Okinawie.

Aby ewentualny Czytelnik tej książki mógł szybko wzbogacić

krótką listę znawców Iriomote, zacznę od geograﬁ i.

Iriomote jest maleńką wysepką o powierzchni zaledwie 284 km 2 ,

położoną między Morzem Wschodniochińskim a Oceanem Spo-

kojnym. W wielu atlasach, jeśli w ogóle jest zaznaczona na mapie

jako maleńki punkcik, zwykle brakuje jej nazwy. Iriomote wcho-

dzi w skład archipelagu Riukiu, który obecnie należy do Japonii.

Jest ona jedną z najdalej na południe wysuniętych wysp tego kraju

i leży około dwustu kilometrów na wschód od Tajwanu, niecały je-

den stopień geograﬁ czny na północ od zwrotnika Raka. Klimat jest

tu więc wystarczająco ciepły, aby mogły rosnąć banany i ananasy.

Jak na japońską wyspę, wyjątkowo dużą część Iriomote pokrywają

jeszcze nieprzebyte, wiecznie zielone lasy. Zaledwie siedemnaście

procent powierzchni zajmują wioski, pola i pastwiska rozmiesz-

czone wzdłuż wybrzeża. Wnętrze wyspy przecina trochę zarośnię-

tych ścieżek i tylko jedna wyboista droga, której nie pokona nawet

najlepsza toyota. Dla Japończyków Iriomote i okoliczne mniejsze

wysepki są tym, czym dla Amerykanów Hawaje. Przyjeżdżają tu

głównie, by nurkować wśród raf koralowych i zażywać subtropi-

kalnego słońca. Przyrodnicy nazywają to miejsce azjatyckimi Gala-

pagos, gdyż archipelag ten zamieszkany jest przez wiele gatunków

zwierząt i roślin nie występujących nigdzie indziej. Mają tu między

innymi małego, lądowego żółwia i jadowitego, choć na szczęście

bardzo rzadko śmiertelnie, węża, nazwanego pieszczotliwie habu ,

a także swój własny gatunek palmy. No i mają coś jeszcze. Koty,

którym poświęcona jest ta książka. Koty z Iriomote.

Zacznijmy jednak od odpowiedzi na pytanie ‒ czego szukał Po-

lak na tej zapomnianej przez resztę świata wyspie. Moja przygoda

z Iriomote zaczęła się już w 1996 roku, kiedy pojechałem do Ja-

ponii, żeby wziąć udział w sympozjum poświęconym problemom

z dużymi drapieżnikami. Chociaż Japonia może się pochwalić po-

siadaniem na swoim obszarze dwóch bardzo dużych drapieżców:

niedźwiedzia brunatnego i himalajskiego, to moją uwagę przykuł

przede wszystkim gatunek małego, dzikiego kota, żyjącego na Irio-

mote, uznanego za narodowy pomnik przyrody. O ich istnieniu

wiedziałem już wcześniej, ale dopiero tutaj zdałem sobie sprawę

z tego, jak bardzo niezwykłe są to zwierzęta i w jak trudnej sytua-

cji się znajdują. Ponieważ właśnie w tym samym roku, gdy odby-

ło się sympozjum, zakończyliśmy z kolegami pewien etap badań

nad rysiami w Puszczy Białowieskiej, pomyślałem, że warto byłoby

dowiedzieć się czegoś więcej o tych kotach, wykorzystując moje

doświadczenie zdobyte w Polsce. Od tego momentu nie opuszczała

mnie myśl, żeby tam pojechać, poznać dogłębnie koty z Iriomote

i jednocześnie posmakować egzotyczności tamtejszej przyrody.

Iriomote - Krzysztof Schmidt.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: