Dale Ruth Jean - Żółta róża.pdf - Dale Ruth Jean - Karo1510

Ruth Jean Dale

Żółta Róża

Rozdział 1

W poczcie elektronicznej Mata Hari znalazła pilną wiadomość od Skryby.

Tytuł brzmiał: „Mam tego dość!", a treść była następująca:

„Wszystko rozumiem, droga Emily, i byłem długo cierpliwy. Wiem jednak, że

jeśli teraz, od razu, nie podrepczesz do Żółtej Róży, to już się nigdy na to nie

zdobędziesz. A obietnica to obietnica, prawda? Nie jesteś oczywiście do niczego

zobowiązana. Masz z tym jakiś problem? Kto wie, może trafisz w dziesiątkę.

Widzisz mój uśmiech?"

Gdy w piękny teksaski poranek Emily Kirkwood przestąpiła próg bardzo

znanego w San Antonio biura matrymonialnego „Żółta Róża", natychmiast uderzył

ją silny zapach róż, a zaraz potem widok najwspanialszego kowboja na świecie.

Stanęła jak wryta, mając nadzieję, że zatrzymały ją tylko różane aromaty,

ponieważ we własnym mniemaniu nie należała do kobiet zachwycających się

kowbojami i ich męską urodą. Znacznie ważniejsze były dla niej takie zalety jak:

honor, szlachetność i uczciwość.

Tych na pierwszy rzut oka nie mogła zgłębić, widziała bowiem tylko czarne

włosy, niebieskie oczy, smukłe długie nogi w dżinsach i szerokie ramiona w

kraciastej koszuli.

Owszem, zauważyła jeszcze jedno: badawcze i wyrażające duże

zainteresowanie spojrzenie nieprawdopodobnie niebieskich oczu. Po chwili

mężczyzna odwrócił od niej wzrok i powiedział do recepcjonistki:

– Jestem Cody James. O jedenastej mam się widzieć z panią Wandą Roland.

Wiem, że jeszcze nie ma jedenastej, poczekam...

– Może pan od razu wejść. Pani Roland na pana czeka. – Recepcjonistka, dama

w średnim wieku, z plakietką obwieszczającą, że na imię ma Teresa, wskazała

drzwi i najwidoczniej zauroczona klientem patrzyła za nim, aż zniknął, po czym

westchnęła i spojrzała na Emily. – Mieć takiego, co? Sama bym się połakomiła...

– Wszyscy wasi klienci są tacy przystojni? – spytała Emily, grzecznie się

roześmiawszy na słowa recepcjonistki. Jednocześnie nadała własnemu pytaniu ton

krytyczny. Doświadczenie ją nauczyło, że mężczyznom zbyt przystojnym nie

należy ufać. A od urodziwych i do tego bogatych należy szybko uciekać. W

przyszłości zamierzała ufać wyłącznie uczciwym biedakom o przeciętnej aparycji.

Chwilowo jednak takiego nie poszukiwała i nie po to przyszła do biura

matrymonialnego. Na pewno nie w celu znalezienia miłości swego życia. Po prostu

oddawała przysługę Terry'emu, ot zwykłe spłacenie honorowego długu. Terry był

jej kuzynem i potrzebował informacji „od podszewki" do artykułu dla

zainteresowanego tym tematem wydawnictwa. Innymi słowy przyszła do „Żółtej

Róży" w charakterze szpiega.

Już poprzednio, kiedy jeszcze mieszkała w Dallas, przeprowadziła podobny

„wywiad" w kilku lokalnych biurach matrymonialnych. W Dallas sprawa była

prosta – wypełniła kwestionariusz, poddała się dość przykremu zabiegowi

nakręcenia z nią krótkiego wideoklipu, po czym komputer „skojarzył" ją na randkę

z jakimś okropnym typem. Wszystko dokładnie opisała I przekazała Terry'emu,

uważając dług za spłacony. Jednakże firma, w której pracowała – Towarzystwo

Budowlane A&B wysłała ją czasowo do San Antonio, aby zorganizowała i

poprowadziła tam lokalne biuro przedsiębiorstwa. No i drogi kuzyn Terry wymusił

na niej, by raz jeszcze dla niego poszpiegowała. Zgodziła się w chwili słabości, ale

nie dlatego, iż gdzieś tam w zakamarkach głowy tliła się myśl, że w wieku

dwudziestu pięciu lat warto już rozejrzeć się za partnerem życia. Skądże! Nie, nie!

Patrząc na własnych rodziców, jak sobie przez cały czas skakali do oczu, nie była

wcale pewna, czy w ogóle warto ryzykować małżeństwo. Poza tym własne

doświadczenie, kiedy to narzeczony porzucił ją właściwie przed ołtarzem, zmieniło

generalnie jej opinię o mężczyznach.

Najwidoczniej jej zamyślenie trwało zbyt długo, gdyż recepcjonistka znacząco

postukała piórem o blat biurka, po czym spytała:

– Czym mogę pani służyć, pani... ?

– Emily Kirkwood. Ja też miałam umówione spotkanie z panią Roland o

godzinie jedenastej. Skoro jednak jest zajęta, to może kiedy indziej... – Bardzo by

jej to odpowiadało. Siła wyższa, Terry nie mógłby mieć do niej pretensji, bo

próbowała, ale się nie udało... Ruszyła w kierunku drzwi.

– Ojej! Wanda znowu to zrobiła! Niech pani poczeka! – Podniosła rękę, aby

powstrzymać ucieczkę potencjalnej klientki. Drugą ręką ujęła słuchawkę telefonu i

wystukała trzy cyfry. – Wanda! Znowu narozrabiałaś. Na godzinę jedenastą jest tu

pani... Emily Kirkwood. Ja wpuściłam do ciebie pana Cody'ego Jamesa, bo

powiedział, że też jest umówiony na jedenastą.. . Tak, tak, dobrze! – Odłożyła

słuchawkę. – Pani Roland już do pani wychodzi – obwieściła z triumfem.

Po chwili otworzyły się drzwi, za którymi zniknął poprzednio urodziwy

kowboj, i wybiegła z nich kobieta.

Emily ze zdumienia otworzyła usta. Wanda Roland do złudzenia przypominała

dobrą wróżkę z filmów Waha Disneya: śnieżnobiałe włosy mogły oznaczać

podeszły wiek, ale wesoła gładziutka twarz bez jednej zmarszczki należała do

kobiety dużo młodszej. A uroczy uśmiech czynił ją niemal piękną.

Z wyciągniętymi rękami pośpieszyła do Emily.

– Bardzo, ale to bardzo przepraszam za nieporozumienie!

– wykrzyknęła, chwytając Emily za ramiona.

– Nic nie szkodzi, właśnie mówiłam, że mogę przyjść kiedy indziej...

– Ach nie! Jesteśmy do pani dyspozycji. W „Żółtej Róży" zawsze jesteśmy do

dyspozycji naszych wspaniałych klientów.. . – W oczach, jeszcze bardziej

niebieskich niż oczy kowboja, zaświeciły iskierki.

Emily opierała się ciągnącej ją ku drzwiom kobiecie.

– Ale u pani już ktoś jest... Nie mogę przeszkadzać... Nie sądzę, aby to był

dobry pomysł...

„Wróżka" zaśmiała się, a w uszach Emily zabrzmiało to jak klekot tępych

dzwoneczków.

– Ja miewam wyłącznie dobre pomysły, moja droga... Na imię ci Emily,

prawda? Nasze biuro jest duże, mamy masę miejsca, nawet dla kilku klientów i

klientek w tym samym czasie. Poza tym będzie pani tylko wypełniała karty

ankietowe.

– Skrzywiła się, jakby uważała tę czynność za wyjątkowo niemiłą.

– Kiedy ja naprawdę... – Emily nadal protestowała.

Pani Roland ujęła ją mocno pod ramię i niemal siłą pociągnęła do drzwi.

– Chodź, dziecko! Ja wiem najlepiej, czego ci potrzeba.

– Do recepcjonistki rzuciła: – Patrz, Tereso, jakie to nieśmiałe stworzenie!

Emily nie miała wyboru. Może to i dobrze. Szybko upora się z zadaniem.

Wszystko to zresztą dokładnie opisze. Terry powinien być zadowolony, a ona

wreszcie do końca spłaci dług wdzięczności.

Wanda Roland wprowadziła Emily do swego gabinetu. Kowboj, trzymający w

ręku żółtą różę na długiej łodydze, zdziwiony podniósł głowę i niemal

jednocześnie brwi. Różę odłożył na biurko obok spoczywającego na nim

kowbojskiego kapelusza.

Starsza pani nie lubiła ciszy i nie traciła czasu.

– Panie James, czy możemy mówić do pana po prostu Cody? Możemy, to

doskonale. To jest panna Emily Kirkwood. Możemy mówić po prostu Emily?

Zarówno kowboj, jak i Emily, wydawali się zbyt oszołomieni, by cokolwiek

powiedzieć. Skinęli tylko głowami i dość głupawo się uśmiechali.

Pani Roland usadziła Emily w fotelu o pół metra od kowboja i naprzeciwko

niego, po czym sama usiadła za biurkiem, nieco do niego bokiem, by móc patrzeć

w monitor wielkiego komputera, zajmującego co najmniej połowę półokrągłego

blatu.

– Skoro jesteśmy już wszyscy razem i wygodnie sobie siedzimy, możemy

zacząć lepiej się poznawać – obwieściła.

– Prawda, jakie to chytre urządzenie? – Wskazała głową komputer.

Cody James zerknął niepewnie na dopiero co wprowadzoną klientkę.

– Pani tak zawsze przyjmuje nowych klientów... ? Parami?

– spytał.

Twarz Wandy Roland przybrała wyraz ni to uśmiechu, ni to niezadowolenia.

– Nie, nie, nie zawsze. Ale wy oboje jesteście chyba wyjątkowymi klientami...

Tak, na pewno wyjątkową...

– Ja jednak wolałabym... – zaczęła Emily. Czuła, że znalazła się w bardzo

niezręcznej sytuacji. Spojrzała na kowboja, który także wydawał się skrępowany. –

Nie chciałabym panu Jamesowi zajmować czasu moimi...

– Na imię mi Cody – przerwał jej z uśmiechem. – Pani Roland już to ustaliła i

zafiksowała. I nie przeszkadza mi wcale pani obecność, pani Kirkwood. Jestem po

prostu trochę zaskoczony...

– Dobrze, Cody. A ja jestem Emily, nie mniej zaskoczona od ciebie...

– Widzicie, jak wam świetnie idzie! – wykrzyknęła triumfalnie Wanda Roland.

– I przestańcie być zaskoczeni, moje dzieci. Bądźcie pewni, że jedno drugiemu nie

przeszkadza. A mnie ułatwicie pracę. Tylko raz będę musiała wygłaszać hymn

pochwalny na cześć naszej agencji i wyjaśniać metody u nas stosowane. Taki mały

wstęp, którego musi wysłuchać każdy klient.

Emily spojrzała na Cody'ego, Cody na nią. Na jego ustach zauważyła uśmiech,

śmiały się też jego oczy. Zrewanżowała się tym samym. Nieme porozumienie

między nimi mówiło, że zostaną i zobaczą, co też Wanda Roland kombinuje.

„Wróżka" się rozpromieniła.

– No, to zaczynamy, drogie dzieciaki. Przede wszystkim pragnę was zapewnić,

że biuro matrymonialne „Żółta Róża" ma tylko jeden cel: dbanie o wasze dobro.

Gdybyśmy mogli, to pożenilibyśmy, i to szczęśliwie, wszystkich młodych w

Teksasie i tylko odbierali z poczty worki kart od naszych byłych klientów z

informacjami, że rodzą im się dzieci.

– Ojej! – wykrzyknęła Emily, nim zdołała się powstrzymać. – To mnie

zaskakuje... Dopiero co przyjechałam do San Antonio i nie mam chwilowo

Dale Ruth Jean - Żółta róża.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: