Silverberg Robert - Majipoor 01 - Zamek Lorda Valentaine.pdf - ZNANE I NIEZNANE SERIE SCI-FI - robem

ROBERT SILVERBERG

Z AMEK L ORDA

V ALENTINE ' A

TOM I

P RZEŁOŻYŁA : H ELENA M ICHALSKA

SCAN- DAL

Podziękowania

Za pomoc przy opisach techniki żonglowania mam dług wdzięczności wobec

Catherine Crowell z San Francisco i tych niezwykłych artystów Flying Karamazov Brothers,

którzy być może do tej chwili nie wiedzą jak wielką okazali mi pomoc. Jednakże, użyte w tej

książce pojęcia z zakresu teorii i praktyki żonglowania, szczególnie te dotyczące umiejętności

czterorękich żonglerów, pochodzą głównie ode mnie, i ani pani Crowell, ani Karamazovowie

nie ponoszą żadnej odpowiedzialności za jakiekolwiek niewiarygodne czy nieprawdopodobne

historie opisane na tych stronach. Nieocenioną pomoc przy innych problemach w trakcie

pisania książki okazała mi Marta Randall. Wkładem pani Randall są między innymi teksty

kilku 7 umieszczonych tu pieśni. Za krytyczne uwagi do rękopisu w jego trudnych,

początkowych stadiach jestem wdzięczny Barbarze Silverberg i Susan L. Houfek, jestem

również winny podziękowanie Tedowi Chichak ze Scott Meredith Literary Agency za jego

wsparcie, zachętę i profesjonalną wnikliwość.

Robert Silverberg

KSIĘGA KRÓLA SNÓW

Rozdział I

I wtedy, po całodziennym marszu przez złociste opary wilgotnego ciepła,

oblepiającego ciało niczym delikatne runo, Valentine znalazł się na odkrytej skalistej grani.

Tam w dole leżała stolica prowincji, Pidruid, największe miasto, do jakiego dotarł od... od...

od kiedy? No, w każdym razie największe w czasie całej wędrówki.

Przysiadł na krawędzi białej kruchej skały i grzebiąc butem w zwietrzałym kamieniu

patrzył w dół. Zdawało mu się, że wciąż ciążą mu na powiekach resztki długiego snu.

Zamrugał. Do zmierzchu letniego dnia było jeszcze bardzo daleko, chociaż słońce przeszło

już na zachodnią stronę Pidruid i wisiało teraz nad Morzem Wielkim. Odpocznę chwileczkę,

pomyślał, a potem zejdę na dół i poszukam noclegu.

I kiedy tak odpoczywał, usłyszał stukot toczących się z góry kamyków. Niespiesznie

spojrzał za siebie. Drogą, którą przed chwilą przyszedł, jechał konno młody pastuch, chłopiec

o słomianych włosach i piegowatej twarzy. Za nim podążało piętnaście, może dwadzieścia

purpurowoskórych wierzchowców, spasionych i lśniących, niewątpliwie dobrze doglądanych.

Wierzchowiec chłopca był starszy i chudszy od tamtych, sprawiał za to wrażenie roztropnego,

nawykłego do trudów stworzenia.

- Hej! - zawołał chłopiec. - Dokąd podążasz?

- Do Pidruid. A ty?

- Ja też. Jadę sprzedać konie na targu. Pić się chce człowiekowi przy takiej robocie.

Masz może wino?

- Trochę - odrzekł Valentine. Stuknął palcem w butelkę uwiązaną na biodrze, w

miejscu, w którym bardziej krewcy mężczyźni niosą broń. - Dobre czerwone wino z głębi

kraju. Szkoda tylko, że się kończy.

- Daj mi łyk, to zabiorę cię do miasta.

- Zgoda - powiedział Valentine.

Podniósł się i wyciągnął butelkę w stronę chłopca, który tymczasem zsiadł z konia i

zbliżał się do niego. Pastuch nie miał więcej niż czternaście, piętnaście lat i choć był

muskularny, z dobrze rozwiniętą klatką piersiową, Valentine'owi sięgał zaledwie do łokcia. A

przecież Valentine, silny, barczysty mężczyzna o dużych zręcznych rękach, był wzrostu

zaledwie nieco powyżej średniego.

Chłopiec potrząsnął butelką, powąchał ze znawstwem wino i skinąwszy głową na

znak aprobaty pociągnął duży łyk. Westchnął z ulgą.

- Przez całą drogę z Falkynkip nałykałem się niemało kurzu. I ten parny upał - można

się udusić! Jeszcze godzina o suchym gardle, a zupełnie bym się wykończył. - Zwrócił

butelkę Valentine'owi. - Mieszkasz tutaj?

Valentine zmarszczył brwi. - Nie.

- Idziesz na festyn? - Jaki festyn?

- To ty nic nie wiesz?

Valentine potrząsnął przecząco głową. Czuł, że chłopiec przewierca go bystrym,

kpiącym wzrokiem. Zmieszał się.

- Podróżowałem - powiedział wymijająco. - Nie śledziłem nowinek. To w Pidruid

będzie festyn?

- Tak, w tym tygodniu - odrzekł chłopiec. - Zacznie się w Dniu Gwiazdy. Będzie

wielka parada, cyrk, prawdziwie królewska uroczystość. Spójrz na dół! Nie widzisz, że o n

właśnie wkracza do miasta?

Valentine podążył wzrokiem za wyciągniętą ręką chłopca i mrużąc oczy wpatrywał się

w południowe obrzeża Pidruid, ale zobaczył tylko ciasno spiętrzone zielone dachy domów i

gmatwaninę starych wąskich uliczek. Potrząsnął głową raz jeszcze.

-Tam! - powiedział chłopiec niecierpliwie. - Obok portu. Widzisz okręty? Pięć

potężnych okrętów, z powiewającymi na dziobach jego banderami? Trochę dalej widać

orszak, popatrz, właśnie mija Smoczą Bramę i wkracza na Czarny Gościniec. A ten rydwan

pod Łukiem Marzeń, to chyba jego. Naprawdę nie widzisz? Czy coś jest nie tak z twoimi

oczami?

- Nie znam miasta - odparł łagodnie Valentine. - Ale oczywiście widzę i port, i pięć

okrętów.

- Świetnie. No to popatrz trochę dalej, w głąb lądu. Widzisz kamienną bramę? A

przebiegający pod nią szeroki gościniec? A tamten łuk powitalny?

- Tak, teraz widzę.

- A jego proporzec na rydwanie?

- Czyj proporzec? Wybacz, nie bardzo wiem, o co chodzi, ale...

- Czyj, czyj! Proporzec Lorda Valentine'a! Rydwan Lorda Valentine'a! Straż

przyboczna Lorda Valentine'a, maszerująca ulicami Pidruid! To nic nie wiesz o przyjeździe

Koronala?

- Nie, nie wiem.

- A festyn? Z jakiego powodu urządzano by festyn o tej porze, jeśli nie na jego cześć?

Valentine uśmiechnął się.

- Podróżowałem. Jak widać, ominęły mnie najnowsze wieści. Chcesz jeszcze wina?

Silverberg Robert - Majipoor 01 - Zamek Lorda Valentaine.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: