Devlin Dean, Emmerich Roland, Molstad Stephen - Dzień Niepodległości 02 - Dzień Niepodległości - Strefa Ciszy.pdf - ebooki różne - barbaratomek

Dean Devlin Roland Emmerich

Niepodległości

STREFA CISZY

Stephen Molstad

Dzień

Prolog

Bitwa trwa

P IĄTEGO LIPCA światowa wojna z najeźdźcami trwała na-

dal. Kolejno zestrzelono wszystkie z trzydziestu sześciu wrogich nisz-

czycieli miast, ale w zlokalizowanym głęboko pod ziemią obiekcie

badawczym określanym jako Rejon 51 nie zapanował świąteczny

nastrój. To zakopane pod pustyniąNewada tajne laboratorium zastą-

piło Waszyngton w roli kwatery operacyjnej Stanów Zjednoczonych.

W sali łączności i śledzenia lotu obiektów kosmicznych prezydent

Thomas Whitmore, jego doradcy i zespół techników pracowali

go-

rączkowo, koordynując kontrofensywę. Cztery niszczyciele miast i ty-

siące mniej szych statków szturmowych roztrzaskały siej o amerykań-

ską ziemię - wiele z nich runęło na porośniętą krzakami pustynię

w sąsiedztwie laboratorium - i za późno już było na zastanawianie

się, czy ktoś zdołał tam przetrwać. Prezydent Whitmore, zyskawszy

wcześniej w kraju rozgłos jako pilot myśliwca w „wojnie w zatoce",

teraz wspiął się do kokpitu F/A-18 i osobiście poprowadził eskadrę

samolotów, która zaliczyła pierwsze zestrzelenia statków kosmicz-

nych. Obcy wykryli jednak sygnały radiowe wychodzące z bazy i pod-

jęli kolejny atak, aby dosięgnąć celu. Napastnicy byli już bliscy uni-

cestwienia Rejonu 51, gdy zespół Whitmore'a dokonał odkrycia, że

wystarczy uderzenie pojedynczego pocisku AMRAAM w podstawo-

wą broń gigantycznego statku kosmicznego, aby spowodować

łań-

cuchową eksplozję, dostatecznie silną, by rozerwać cały statek. Tech-

nicy bezzwłocznie rozpowszechnili tę informację po całej Ziemi i po-

tem czekali już tylko na spływające raporty.

Wysoko nad bazą krążyły samoloty zwiadowcze AWACS. Ich

nadzwyczajna aparatura elektroniczna zapewniała Rejonowi 51 -

przez sieć komórkową i kanały radiowe - łączność z ocalałymi reszt-

kami armii amerykańskiej. Ze swoich pozycji piloci AWACS-ów

mogli bez przeszkód zobaczyć leżącą na pustyni monstrualną, po-

czerniałą od ognia skorupę niszczyciela - dopalającą się muszlę

o średnicy trzydziestu kilometrów. Dawało się również zauważyć całe

konwoje pojazdów wojskowych nadciągających ze wszystkich stron

i okrążających niszczyciel.

Od samego rana ludzie i sprzęt, który przetrwał niszczący atak,

napływali z baz wojskowych z całego Południowego Zachodu. Po

kilku godzinach pierścień żołnierzy i cywilów otaczających

pojazd

tak się zagęścił, że był widoczny z powietrza. Na ziemi wierzchołek

zniszczonego gigantycznego statku widziano nawet z Las Vegas.

Kompania Delta z Fort Irwin należała do jednostek, które pojawi-

ły się na miejscu w pierwszym rzucie. Zadanie nie do pozazdroszcze-

nia wyznaczone tej elitarnej formacji polegało na podjęciu działań sztur-

mowych podczas kontrinwazji. Mieli wejść do akcji jako pierwsi.

Przypominało to szturm na niezwykle wielki kościół. Wtargnęli

przez szeroki na sześćdziesiąt metrów wyłom w ścianie zewnętrz-

nej, posuwając się ostrożnie dwudziestometrowymi skokami. Prze-

strzenie wewnętrzne statku okazały się oszałamiająco, niewiarogod-

nie wprost wielkie. Gdy pokonali i obsadzili pierwszy kilometr, ruszy-

ły za nimi uzbrojone pojazdy, dżipy oraz tysiące żołnierzy i cywilów.

Głębiej we wnętrzu statku wolną przestrzeń zastąpił labirynt małych

komór, zredukowanych w niektórych miejscach do wąskich koryta-

rzy. Kompania Delta w napięciu posuwała się naprzód, spodziewa-

jąc się spotkania z pozostałym przy życiu nieprzyjacielem za każdym

zakrętem. Zaczęły się pojawiać fragmenty ciał rozerwanych przez

wybuch, lecz przed upływem pierwszych dwudziestu czterech go-

dzin nie odnaleziono ani jednego żywego osobnika.

Przez rozległe dziury, które eksplozja wyrwała w sklepieniu, he-

likoptery wtargnęły do wielkiej, centralnej komory statku. Piloci ra-

portowali o „ogromnej beczce ze śledziami" - tysiącach zabitych

napastników tworzących jeden stos o pięciokilometrowej średnicy.

Kompania Delta otrzymała rozkaz skierowania natarcia na tę cen-

tralną komorę, gdzie, jak oczekiwano, będzie można odnaleźć i wziąć

do niewoli jakieś pozostałe przy życiu istoty.

N OLAN ZESKOCZYŁ z POWŁOKI jednego rozbitego sztur-

mowca, wylądował na twardym pancerzu następnego, po czym szybko

przebiegł dwadzieścia metrów do krawędzi kolejnego, gdzie przy-

czaił się i przeczesał lufą broni całą przestrzeń wokół siebie. Znalazł-

szy się w centralnej komorze niszczyciela, miał wrażenie, że prze-

bywa na dnie otoczonego poczerniałymi, pionowymi ścianami pod-

ziemnego jeziora. Samą szerokość komory oceniał na jakieś pięć

kilometrów. Szare światło dnia dochodziło z miejsca, gdzie eksplo-

zja wyrwała duży fragment sklepienia. W oddali słyszał warkot dżi-

pa i pojedyncze okrzyki dochodzące od strony innego zespołu zwia-

dowczego pracującego w południowym sektorze komory. Przestrzeń

ta stanowiła najwidoczniej swego rodzaju lotnisko polowe, obszar

roboczy dla statków szturmowych, które, wyrwane przez wybuch

z miejsc zakotwiczenia na wyższych piętrach, utworzyły kolosalny,

gruby gdzieniegdzie na dziesięć warstw, stos.

Nolan spojrzał za siebie, w stronę, z której tutaj dotarł, i dał Simp-

kinsowi sygnał, żeby tamten ruszał. Gdy partner pokonywał otwartą

przestrzeń, Nolan ubezpieczał go, rozglądając się w napięciu na wszyst-

kie strony w poszukiwaniu oznak niebezpieczeństwa. Chociaż w kom-

panii Delta ani nie słyszano strzałów, ani nie napotkano czynnego opo-

ru, z innych sektorów dochodziły raporty o obcych snajperach używa-

jących broni ręcznej. Właśnie gdy Simpkins ruszył do przodu, statek

ustąpił pod jego ciężarem i z jękiem obsunął się głębiej w stos iden-

tycznych maszyn, na których spoczywał. Simpkins stracił na chwilę

równowagę, jednak odzyskał ją akurat w odpowiednim momencie, aby

uniknąć upadku. Ponad krawędzią pojazdu widział plątaninę wąskich

korytarzy powstałych w stosach „talerzy". Ze ściśniętym gardłem

ostrożnie wycofał się na wyżej położone miejsce.

Najpierw Simpkins, potem Myers i z kolei Henderson dołączyli

do Nolana, usadowionego pod krawędzią jednego statku opartego

o inny, identyczny. Celem marszu grupy był, najwyraźniej różniący

się od pozostałych, aparat w kształcie cygara, znajdujący po prze-

ciwnej stronie pojazdu, który wykorzystywali jako schronienie.

Nolan zameldował do słuchawki:

-OK, kapitanie, jesteśmy w odległości jednego statku od na-

szego celu. Widzę jakieś okna, ale nie ma drzwi. Wydaje się, że

naj-

lepszym sposobem byłoby odstrzelenie jakiegoś okna.

-Zrozumiano, dowódco drużyny. Działaj według swego uzna-

nia. Jeżeli nie będziesz mógł szybko znaleźć wejścia, rezygnuj i

wra-

cajcie do bazy. Odbiór.

- Przyjąłem. - Nolan opuścił walkie-talkie na pas. Odwracając

się do pozostałych oznajmił: - Ja i Simpkins wchodzimy pierwsi.

Gdy tylko wejdziemy przez okno, wy dwaj zbliżacie się i ubezpie-

czacie nas. A więc naprzód.

I poszli. Z niewielkiej odległości Nolan wypuścił kilka serii ze

swego M-16 i przebijające pancerz kule doszczętnie zgruchotały ja-

sne tworzywo. Z bliska powierzchnia długiego statku sprawiała wra-

żenie wypłowiałej. Wydawało się, że w przeciwieństwie do pozosta-

łych, ten pracował już w trudnych warunkach. I tylko jego nie po-

krywały dziwne symbole wytłoczone na powierzchni statków sztur-

mowych.

Nolan pochylił się i zajrzał przez otwór. Nie dostrzegł żadnych

oznak ruchu, ale widział tylko jedną, zupełnie pustą komorę. Uży-

wając latarki zobaczył, że było tam wejście prowadzące w głąb

statku.

-Wygląda jak stół operacyjny - stwierdził kwaśno Simpkins,

omiatając światłem swojej latarki sufit. Właściwie, ponieważ

pojazd

leżał na grzbiecie, dziwnie wyprofilowany, metalowy stół

zwisał, so-

lidnie umocowany, z sufitu. To, co stało się teraz podłogą,

pokrywa-

ły sterty wszelkiego rodzaju rupieci, a wśród nich wiele

przedmio-

tów, które mogły być narzędziami chirurgicznymi.

-Pieprzyć to wszystko - warknął Nolan do siebie. - Włażę do

środka. - Wetknął latarkę w uchwyt na końcu karabinu,

przetoczył

się przez otwór i znowu zerwał się na nogi, gotowy do strzału.

Gdy

tylko dołączył do niego Simpkins, wskazał na wejście zakryte

jakimś

sztywnym materiałem, dokładnie zaciągniętym i

przesłaniającym

widok tylnej części statku.

Porozumiewając się tylko gestami, obaj zajęli właściwe pozy-

cje i Simpkins szarpnął zasłonę. Z palcami na językach spustowych

weszli do następnego pomieszczenia. Znaleźli się w wąskim kory-

tarzu, między rzędami głębokich półek po obu stronach. Półki mu-

siały być pełne i, gdy statek się przewrócił, cała zawartość wysypa-

ła się z nich. Za tym śmietnikiem otwierała się szersza przestrzeń.

-Nolan, sprawdźmy to. Co oni, u diabła, tutaj robili? - Światło

latarki Simpkinsa zatrzymało się na rozsypanej zawartości półek:

zielona nylonowa czapka baseballowa z logo Pensylwanii, proteza

nogi, kurtki myśliwskie, strzelba, fotografie... ostatnie ślady po ty-

siącach uprowadzonych...

- Wszyscy ci ludzie, którzy twierdzili, że zostali porwani przez

kosmitów, że wprowadzano im różne sondy i poddawano nąjrozma-

Devlin Dean, Emmerich Roland, Molstad Stephen - Dzień Niepodległości 02 - Dzień Niepodległości - Strefa Ciszy.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: