Komunia Święta do ust na klęcząco!.pdf

Komunia Święta do ust na klęcząco

K omunia Święta do ust na klęcząco!

O jciec John Pierricone z parafii św. Agnieszki w Nowym Jorku często

odprawiał Mszę świętą dla sióstr Misjonarek Miłości Matki Teresy. Wielokrotnie

spotkał on osobiście Matkę Teresę. Spytał ją kiedyś jako osobę podróżującą po

całym świecie, co uważa za największe zło współczesnego świata. Bez

zastanowienia odpowiedziała: „Komunię na rękę”.

FILM: Papież Benedykt XVI daje jednoznaczny przykład przyjmowania komunii

świętej: DO UST i NA KLĘCZĄCO.

P rawdą jest, że Komunia święta była przyjmowana „na rękę” w pierwszych

wiekach (od II do V) Kościoła. Były to jednak jak mówi św. Bazyli (Epistola 93)

czasy prześladowań, a więc warunki nadzwyczajne, kiedy nie były jeszcze dość

rozwinięte odpowiednie dla wiary formy i obrzędy (Memoriale Domini, 1969, s.

541). Jednakże nawet wtedy nie przyjmowano Komunii Świętej bezpośrednio na

rękę, ale na specjalną chustę zwaną dominikale. Wierni nie dotykali więc Hostii

świętej samą ręką.

Ś w. Bazyli Wielki – Doktor Kościoła (330-379), mówi wyraźnie, że otrzymanie

Komunii św. do ręki jest dozwolone jedynie w czasie prześladowań. Św. Bazyli w

warunkach normalnych uważa te praktykę za tak poważne nadużycie, że nie wahał

się traktować jej jako ciężkie przewinienie. Gdy prześladowania ustały, zwyczaj

ten, który utrzymywał się jeszcze tu i ówdzie, był jednak traktowany jako

nadużycie, które należało wykorzenić, ponieważ uważano je za sprzeczne ze

zwyczajem przekazywanym przez Apostołów (!)

K ościół jednak z czasem, na skutek nadużyć osłabiających wiarę doszedł do

wniosku, że najlepszym zabezpieczeniem wiary w obecność Chrystusa pod

cząsteczkami postaci eucharystycznych jest forma przyjmowania Komunii świętej z

ręki kapłana wprost do ust. „Niech nikt nie spożywa tego Ciała zanim Go nie uczci”

(św. Augustyn). Papież Pius XII wymaga adoracji, kultu zewnętrznego przed

przyjęciem Komunii świętej: „Konieczne jest bowiem, aby obrządek zewnętrzny

Ofiary z natury swej wyrażał kult wewnętrzny” (por. encyklika Mediator Dei, 30 i

37). Dlatego też już od V -VI wieku wydawano zakazy udzielania Komunii Świętej

do ręki. Jedynie na niektórych terenach zwyczaj Komunii świętej na rękę, tzn. na

specjalną chustę utrzymał się do IX w. W 839 r. Synod w Kordobie odrzucił

jednoznacznie udzielenie osobom świeckim Komunii świętej na rękę uzasadniając

to niebezpieczeństwem zbeszczeszczenia Ciała Pańskiego. Ostatecznie w 878 r.

Sobór w Ruen w kanonie 2 wyraźnie zabronił udzielania Komunii świętej na rękę

uważając tę formę za ubliżającą Bogu i obraźliwą i zarządzając za to karę

odsunięcia od służby ołtarza. Chociaż, jak twierdzi Gamber powszechną praktykę

udzielania Komunii świętej do ust należy datować na VI wiek, czyli wcześniej niż

dotychczas mniemano. Zwyczaj, zgodnie z którym kapłan celebrujący Msze św.

udziela Komunii św. sam sobie, własnymi rękami, a świeccy wierni otrzymują ją od

niego, wywodzi się z Tradycji apostolskiej - tak nauczał św. Sobór Trydencki. Tak

samo jak uważali ojcowie Kościoła (m.in. św. Bazyli Wielki) od Apostołów

pochodzi praktyka Komunii św. do ust, nie na rękę (co potwierdza mistyka).

P onownie Komunię świętą „na rękę” wprowadzili reformatorzy protestanccy w

1549 r., szczególnie w tym celu, aby zaprzeczyć katolickim dogmatom na temat

kapłaństwa i Rzeczywistej Obecności Jezusa w Eucharystii. Praktyka taka stała się

od tego czasu oznaką antykatolicyzmu. Jeden z protestantów M. Bucer twierdzi:

„Zwyczaj nie rozdawania sakramentu na rękę wiernych wprowadzono z uwagi na

zabobony: po pierwsze - ze względu na fałszywą cześć, którą chcieliby okazać temu

sakramentowi, po drugie - ze względu na pożałowania godną arogancję wobec

księży rzekomo bardziej świętych niż lud Chrystusowy, z uwagi na ich

namaszczenie podczas konsekracji. Nasz Pan bez wątpienia przekazał te swoje

święte symbole (?) wprost na ręce Apostołów”.

K omunia na rękę jako wyraz niewiary

w rzeczywistą obecność Chrystusa

w Najświętszym Sakramencie

i w niezbywalność kapłaństwa.

P rotestanccy reformatorzy zerwali z tradycyjną praktyką Komunii św. do ust i

na klęcząco, aby podkreślić swoją wiarę, iż Eucharystia nie jest Ciałem Chrystusa,

lecz tylko symbolem. Jak niszczące działanie dla wiary w dogmat o rzeczywistej

Obecności i powołania miała ta praktyka pokazuje statystyka. W USA 20 lat po

wprowadzeniu Komunii „na rękę” ponad 70 % ludzi określających się jako katolicy

nie wierzy już w rzeczywistą obecność Zbawiciela w Najświętszym Sakramencie.

Czyli Komunia „na rękę” jest wyrazem niewiary przyjmującego, a przede

wszystkim udzielającego.

„ P rzyjmuje się do ust to, co uznaje się przez wiarę”

– mówił papież św. Leon I Wielki (pontyfikat 440-461)

J edynymi, którzy zawsze przystępowali do Komunii stojąc i z wyciągniętą

ręką, byli od samego początku arianie, którzy uparcie negowali Bóstwo Chrystusa i

nie widzieli w Eucharystii niczego poza symbolem „jedności”, który może być

dotykany i rozdawany dalej.

N atomiast w Kościele Katolickim Komunię świętą na rękę wprowadzono jako

akt rebelii wkrótce po Soborze Watykańskim II. Zaczęło się w Holandii, jako

wyzwanie rzucone prawowitej władzy kościelnej. Rzucono wyzwanie normom

liturgicznym, których nikt, nawet jeśli jest kapłanem nie ma prawa dowolnie

zmieniać (zob. Pius XII, Mediator Dei i S.C. 22).

1 Komunia święta w niektórych kościołach była rozdawana w sposób, który od

czasów Reformacji uznawano za typowo protestancki. Było to poważne nadużycie i

biskupi winni byli temu stanowczo przeciwdziałać, jako że oni są odpowiedzialni

za czystość wiary i kultu. To jednak nie nastąpiło, a praktyka ta rozprzestrzeniła się

na Niemcy, Belgię i Francję z bardzo nikłym oporem biskupów.

P ewien oddany Bogu mężczyzna czując powołanie do kapłaństwa wstąpił do

seminarium – w kraju niemieckojęzycznym. Panował tam już wtedy zwyczaj

przyjmowania Komunii św. „na rękę”, dlatego i on w duchu solidarności, prostoty i

posłuszeństwa, też przyjmował „na rękę”. Ale okazało się, że w miejscu, na którym

kładziono mu Hostię odczuwał pieczenie, a nawet palenie. Było to bardzo mocne i

co gorsze nic (ani zimna woda, czy inne środki) nie były w stanie przynieść mu

ulgi. Pomagała jednak woda święcona. Kiedy poinformował o tym swoich

przełożonych, ci chcieli go wysłać na badania psychiatryczne. Poza tym, zaczęli mu

robić takie trudności między innymi, w dopuszczeniu do święceń, że musiał prosić

o interwencję Stolicę Apostolską.

K onsekwencje tej rebelii stały się tak poważne, iż Paweł VI konsultował się z

biskupami na całym świecie i po otrzymaniu ich opinii wydał 28 maja 1969 roku

instrukcję Memoriale Domini. Mówi ona: „ Ten

sposób (do ust) udzielania Komunii świętej ze

względu na całą obecną sytuację Kościoła powinien

zostać zachowany. Nie tylko dlatego, że opiera się on

na przekazanym przez tradycję od wielu wieków

zwyczaju, lecz szczególnie dlatego, że wyraża on

szacunek wiernych wobec Eucharystii. Zwyczaj ten

należy do owego przygotowania, które jest konieczne

do jak najbardziej owocnego przyjęcia Ciała

Pańskiego. Ponadto przez ten obrzęd, który należy

uważać za przekazany przez Tradycję, zabezpieczone

jest, że Komunia święta rozdzielana jest z należną jej

czcią, pięknem i godnością oraz, że postacie

Eucharystyczne, w których jest obecny w jedyny

sposób substancjalnie i trwale cały i niepodzielny

Chrystus, Bóg i Człowiek, ochraniane są przed

wszelkim niebezpieczeństwem profanacji, aby w końcu zachowana była pilna troska

o okruchy konsekrowanej Hostii, której Kościół zawsze wymagał” .

Podsumowaniem dokumentu jest opinia biskupów: „ Z tych nadesłanych

wypowiedzi wynika jasno, że większość biskupów jest zdania, iż nie należy zmieniać

dotychczasowej dyscypliny. Są oni nawet zdania, że taka zmiana byłaby

zgorszeniem zarówno dla odczucia, jak też dla duchowego nabożeństwa samych

biskupów i wielu wiernych. Z tego powodu Ojciec Święty uznał za niewłaściwe

zmieniać dotychczasową praktykę udzielania Komunii świętej. Dlatego Stolica

Apostolska napomina biskupów, kapłanów i wiernych z całą stanowczością do

przestrzegania obowiązującego i na nowo potwierdzonego prawa” . Dalej następuje

zaskakujące, sprzeczne z powyższym jakby z innego ducha: „ Jeśli jednak

przeciwny zwyczaj, tzn. kładzenia Komunii świętej na rękę, już się gdzieś umocnił

Stolica Apostolska udzieli konferencjom biskupów ciężaru i zlecenia, by rozważyć

szczególne uwarunkowania, aczkolwiek pod warunkiem zapobieżenia wszelkiemu

niebezpieczeństwu, czy to zmniejszenia szacunku, czy też wtargnięcia do dusz

fałszywych mniemań, co do Najświętszej Eucharystii” . Oczywistym jest, że

sformułowanie „już się rozpowszechniła” oznacza datę 28 maja 1969 r. Kraje, w

których praktyka ta nie była rozpowszechniona, do tego dnia były w oczywisty

sposób wyłączone z prawa występowania o takie zezwolenie. Należy podkreślić, iż

Stolica Apostolska tylko wówczas uzna praktykę Komunii świętej na rękę, jeżeli po

raz pierwszy wprowadzono ją nielegalnie, z nieposłuszeństwa (pod przymusem

faktu dokonanego). Następuje to według zasady: sprzeciwiaj się prawu

kościelnemu, a być może twój sprzeciw zostanie zalegalizowany.

To, że Papież Paweł VI był zdecydowanie przeciwny, wynika wyraźnie z powyższej

instrukcji, z nowego mszału Pawła VI (Editio typica vaticana 1970, Art. 117), jak i

z licznych jego osobistych wypowiedzi, np.:

„ P ewnego dnia poszedłem do Papieża (Pawła VI) - opowiada kard. Benno

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: