Miejskie Przedszkole nr 8

MONTESSORI

w Jarosławiu

os. Słoneczne 6

37-500 Jarosław

www.montessori.jaroslaw.pl montessori@jaroslaw.pl

Historia Miejskiego Przedszkola nr 8

MONTESSORI

W Jarosławiu

v      1993 listopad – Udział Dyrektor przedszkola w Międzynarodowym Seminarium pt. „Pedagogika Marii Montessori – historia czy współczesność?” zorganizowanym przez Zakład Pedagogiki Przedszkolnej UMCS, będącym bezpośrednim impulsem do rozpoczęcia procesu adaptacji systemu Montessori, ściśle związanym z nowym spojrzeniem na dziecko;

v      1993 grudzień – Uchwała Zarządu Miasta potwierdzająca zatwierdzające podjęcie innowacji pedagogicznej Marii Montessori;

v      1994 marzec – Praktyka pedagogiczna Dyrektor przedszkola w Katolickim Przedszkolu św. Jadwigi (typu Montessori) w Mönchengledbach – Niemcy;

v      1994 wrzesień – zatwierdzenie innowacji pedagogicznej dotyczącej twórczej adaptacji systemu pedagogicznego Marii Montessori w 5 oddziałach przedszkolnych przez Kuratorium Oświaty w Przemyślu;

v      1994 – przedszkole wdraża system pedagogiczny Montessori pod merytorycznym patronatem Uniwersytetu Łódzkiego. Stały kontakt z pracownikami naukowymi Zakładu Teorii Wychowania: dr Małgorzata Miksza, dr Ewa Łatacz;

v      1994 grudzień – zakup pierwszej partii pomocy rozwojowych z poszczególnych obszarów rozwojowych do dwóch grup przedszkolnych;

v      1995 luty – praktyka pedagogiczna jednej z nauczycielek w przedszkolu w Köln i Bonn w Niemczech, pracującym systemem pedagogicznym Marii Montessori (z udziałem doradcy metodycznego z WOM w Przemyślu);

v      1994-1996 – podjęcie Studiów Podyplomowych Pedagogiki Marii Montessori na UMCS w Lublinie przez Dyrektor przedszkola i dwie nauczycielki;

v      1996 październik – wyjazd Dyrektor przedszkola wraz z rodzicem dziecka (organizator, sponsor wyjazdu) po materiały rozwojowe Montessori do Remlingen w Niemczech dla kolejnych dwóch grup;

1998/2000

v      Stała korespondencja 5 grup dziecięcych i wymiana doświadczeń z placówkami montessoriańskimi w kraju;

v      Zorganizowanie niskich szafek, regałów, zlikwidowanie drzwi w tych szafkach, bowiem zgromadzone w nich materiały do pracy, przedmioty, miały być dostępne dla każdego dziecka, ponieważ dysponowano tylko starymi szafkami i regałami, dokonano ich renowacji, aby wyglądały pięknie, estetycznie i miały tzw. „zaproszeniowy charakter”;

v      Zmieniono topografię pięciu sal zajęć, wydzielono tzw. kąciki zainteresowań zgodnie z obszarami rozwojowymi;

Kącik do ćwiczeń dnia praktycznego

Kącik sensoryczny czyli do kształcenia zmysłów.

Kącik do edukacji matematycznej

Kącik do edukacji językowej

Kącik do wychowania dla wszechświata (środowisko, świat realny, religia)

Kącik do wychowania religijnego

Kącik do ekspresji artystycznej

v      Zlikwidowano firanki w oknach, a zastąpiono je roletami z ekologicznego materiału, gdyż wg Montessori duże, odsłonięte okna mają być łącznikiem dziecka ze światem zewnętrznym, na parapetach m. in. umieszczono kwiaty doniczkowe;

v      Stoliki wraz z krzesełkami usytuowano w taki sposób, aby zapewnić dzieciom również możliwość pracy na dywanie, wykorzystując do tego specjalne dywaniki będące wyznacznikiem zasięgu pola pracy indywidualnej, dając tym samym swobodę poruszania i przemieszczania się;

v      Ponieważ Montessori proponowała tworzenie tzw. grup społecznych, zmieniono tzw. dynamikę wszystkich grup. Utworzono 5 grup, każda zróżnicowana wiekowo. Stworzyło to możliwość przebywania w grupach rodzeństwu. Jest to bardzo ważne z punktu społecznego rozwoju dziecka. Dzieci w takich grupach bardzo się uspołeczniają, a zajmowanie pozycji: najmłodszego, młodszego niż..., starszego od..., najstarszego umożliwiało bogate kontakty społeczne;

v      Sporo czasu poświęcono rozmieszczeniu materiału rozwojowego w regałach, szafkach, bowiem nie mogło być ono przypadkowe. Jego usytuowanie było bardzo przemyślane – tak, aby tworzyło uporządkowaną całość programową i umożliwiało dziecku wyjście w uczeniu się od doświadczenia do poznania zmysłowego;

v      Bardzo ważną sprawą okazało się wyposażenie sali zajęć w takie przedmioty, narzędzia, aby – jak postulowała Montessori – umożliwić dziecku poznanie i opanowanie rzeczywistości. W tej kwestii wsparcie uzyskali nauczyciele od rodziców. Dzięki nim możliwe było szybkie zgromadzenie autentycznych przedmiotów codziennego użytku, filiżanki, spodki, miseczki, sztućce, talerzyki, szczotki, szufelki, czajniki elektryczne;

v      Ponieważ ogromną uwagę przywiązywała Montessori do obcowania z naturą, w różnych miejscach sali postawiono kwiaty doniczkowe, zgromadzono ciekawe eksponaty przyrodnicze, które pięknie eksponowano w koszykach wiklinowych, szklanych pojemnikach. Postarano się o to, aby każde dziecko miało swoją roślinę, którą samo pielęgnuje. Dopełnieniem tego było zgromadzenie przyrządów skłaniających dziecko do przyjęcia postawy badawczej (lupa, szkło powiększające, mikroskop...);

v      Najwięcej czasu poświęcono opracowaniu i wykonaniu materiału rozwojowego tzw. rozszerzającego. Wykonano je w jednym egzemplarzu, z określonymi regułami: stopniowanie trudności, przechodzenie od materiału konkretnego do bardziej abstrakcyjnego, wyzwalające różne formy aktywności, kontrola błędów;

v      Wykonano w sali miejsce do relaksu i tzw. kącik gościnny;

v      Dla dzieci, które potrzebują snu wydzielono sypialnię;

v      Wzbogacono otoczenie przedszkola skalmakami, założono uprawę roślin ozdobnych, jednakowych (uprawy prowadzą dzieci);

v      Zadbano również o organizację otoczenia edukacyjnego dla rodziców (w holu).