Iris Johansen - Śmiertelny przyplyw.pdf - Iris Johansen - gingerjb

Iris Johansen

Śmiertelny przypływ

Tytuł oryginału Fatal Tide

Północny Irak, 6 stycznia 1991

Kelby płynął w lodowatej, nieruchomej wodzie. Był śmiertelnie

wyczerpany i spragniony. Wiedział, że wystarczy otworzyć usta i

woda wpłynęłaby do jego gardła, ale najpierw musiał zobaczyć te

drzwi. Były ogromne, bogato zdobione i przywoływały go do siebie...

I wreszcie do nich dotarł. Przepłynął pod łukowatym sklepieniem

i ujrzał miasto.

Potężne, białe kolumny wybudowane, by trwać na wieki. Ulice

wyznaczone w perfekcyjnym porządku. Wspaniałość i symetria w

każdym calu...

- Kelby.

Ktoś nim potrząsał. To Nicholas. Poderwał się przestraszony.

- Już czas? Nicholas przytaknął.

- Powinni przyjść tu po ciebie za jakieś pięć minut. Chciałem się

tylko upewnić, że jesteśmy zgodni. Zdecydowałem, że narysujemy

plan, ale ja sam ich tam zaprowadzę.

- Wykluczone.

- Ty wszystko spieprzysz. Od trzech dni nic nie jadłeś i nie piłeś,

a kiedy przynieśli cię z powrotem do celi, wyglądałeś jak po zderzeniu

z ciężarówką.

- Zamknij się. Szkoda zdzierać gardła na kłótnie. - Oparł się o

kamienną ścianę i zamknął oczy. - Zrobimy tak, jak to wcześniej

zaplanowaliśmy. Dałem słowo. Powiedz mi tylko, kiedy pojawią się w

korytarzu. Będę gotowy.

Wrócić do morza. W nim jest siła. Nie ma pragnienia, którego nie

dałoby się zaspokoić. Mógł poruszać się bez odczuwania bólu,

unosząc się bezwładnie na powierzchni wody.

Lśniące, białe kolumny...

- Idą - mruknął Nicholas.

Kiedy drzwi się otworzyły, Kelby lekko uchylił powieki. Ci sami

dwaj strażnicy. Hassan miał karabin uzi przewieszony przez ramię.

Kelby był tak otumaniony, że nie mógł sobie przypomnieć imienia

drugiego strażnika. Ale pamiętał czubek jego buta, którym kopał go

po żebrach. Tak, to pamiętał doskonale.

Ali, tak nazywał się ten skurczybyk.

- Wstawaj, Kelby. - Hassan stał nad nim. - Czy amerykański

kundel jest już gotowy na skopanie mu tyłka?

Kelby jęknął.

- Bierz go, Ali. Jest za słaby, żeby samemu wstać i stawić nam

czoło.

Ali stanął obok Hassana z szyderczym uśmiechem na twarzy.

- Tym razem go złamiemy. Będziemy mogli zaciągnąć go do

Bagdadu i pokazać całemu światu, jakimi tchórzami są Amerykanie.

Schylił się, żeby chwycić Kelby'ego za koszulę.

Teraz!

Kelby błyskawicznie zamachnął się nogą i kopnął Alego w jądra.

Potem przeturlał się na bok, ścinając jednocześnie Araba z nóg.

Usłyszał, jak Hassan przeklina, i natychmiast zerwał się na równe

nogi. Zaszedł Alego od tyłu, zanim ten zdołał podnieść się z kolan, i

zacisnął ramię na szyi Araba.

Jednym wprawnym ruchem skręcił mu kark.

Odwrócił się i zobaczył Nicholasa roztrzaskującego głowę

Hassana kolbą jego własnego uzi. Trysnęła krew. Nicholas dla

pewności uderzył jeszcze raz.

- Uciekamy. - Kelby zabrał pistolet i nóż Alego i ruszył do

wyjścia. - Nie trać na niego czasu.

- On stracił sporo czasu na ciebie. Chciałem się upewnić, że

rzeczywiście stanął przed obliczem Allacha - odparł Nicholas, biegnąc

korytarzem tuż za Kelbym.

Natknęli się na kolejnego strażnika, który na ich widok poderwał

się na równe nogi i sięgnął po broń. Kelby poderżnął mu gardło,

zanim Arab zdążył unieść karabin.

Wydostali się na zewnątrz i pobiegli w stronę wzgórz.

Za ich plecami rozległy się strzały.

Biec. Nie zatrzymywać się.

Nicholas spojrzał za siebie.

- Dajesz radę?

- Tak. Biegnij, do cholery!

Czuł w boku ostry, rozrywający ból.

Nie zatrzymywać się.

Adrenalina odpływała, a na jej miejsce pojawiało się uczucie

słabości ogarniające całe członki.

Byle tylko stąd uciec. Skoncentruj się. Płyniesz w stronę

łukowatego sklepienia. Nie czujesz już bólu.

Biegł szybciej, z większą energią i zaciętością. Wzgórza były

coraz bliżej. Uda mu się.

Przepłynął już pod sklepieniem. Białe kolumny lśniły w oddali.

Marinth...

Wyspa Lontany na Małych Antylach, współcześnie

Koronkowy, złoty ornament. Aksamitne draperie.

Bębny.

Ktoś idący w jej stronę.

To się znowu wydarzy.

Bezradna... Bezbronna...

Obudziła się z krzykiem na ustach.

Gwałtownie usiadła w łóżku. Drżała, a jej koszulka była zupełnie

przepocona.

Kafas.

A może to był Marinth?

Czasami nie miała pewności... To bez znaczenia.

To tylko sen.

Nie była bezbronna. Już nigdy nie będzie bezbronna. Teraz jest

silna.

Jedynie we śnie... To on odzierał ją z sił i nie pozwalał

zapomnieć. Poczułaby się lepiej, gdyby mogła z kimś o tym

porozmawiać. Może powinna zadzwonić do Carolyn i...

Nie. Musi uporać się z tym sama. Wiedziała, co zrobić, żeby

pozbyć się drżenia i powrócić do równowagi. Wychodząc z sypialni,

zdjęła z siebie koszulkę i wyszła na taras.

Po chwili skoczyła do morskiej wody.

Woda była chłodna i jedwabiście gładka.

Żadnego zagrożenia, żadnych ograniczeń. Nic, tylko noc i morze.

Boże, jak dobrze być samej.

Ale nie była całkiem sama.

Coś gładkiego i chłodnego otarło się o jej nogę.

- Susie?

To musiała być Susie. Samica delfina była bardziej uczuciowa niż

Pete. Samiec dotykał jej bardzo rzadko, i to w wyjątkowych

sytuacjach.

Ale to właśnie Pete płynął obok niej. Zobaczyła go kątem oka,

kiedy płynęła w stronę siatki odgradzającej zatokę.

- Cześć, Pete. Co u ciebie?

Delfin wydał z siebie serię stłumionych pisków i znikł pod wodą.

Po chwili Susie i Pete pojawiły się przy powierzchni i zaczęły płynąć

w stronę siatki. Jak to się działo, że one zawsze wiedziały, kiedy była

smutna. Zwykle wygłupiały się i były bardzo radosne. Poważniały i

robiły się uległe, kiedy wyczuwały, że jest czymś zasmucona lub

zaniepokojona. To ona miała uczyć delfiny, ale każdego dnia sama się

od nich czegoś uczyła. Wzbogacały jej życie i była im wdzięczna za

to, że...

Coś było nie w porządku.

Susie i Pete popiskiwały i skrzeczały gorączkowo, kiedy zbliżyły

się do siatki. Może to rekin, po drugiej stronie?

Zamarła.

Siatka była opuszczona.

Co u diabła... Nikt nie mógł odwiązać siatki, chyba że wiedział,

gdzie znajdowały się jej łączenia.

- Zajmę się tym. Wracajcie do domu - powiedziała do delfinów.

Ale zwierzęta zignorowały jej słowa i pływały wokół niej, kiedy

sprawdzała siatkę. Żadnych rozcięć, żadnych dziur w wytrzymałej

sieci. Kilka minut zajęło jej ponowne zaczepienie siatki, po czym

zawróciła do domku, płynąc zdecydowanymi ruchami, chociaż

ostrożnie.

To wcale nie musiało oznaczać problemów. To mógł być Phil,

który wrócił z ostatniej wyprawy. Nie widziała go od siedmiu

miesięcy. Dzwonił do niej okazjonalnie lub wysyłał pocztówkę, dając

w ten sposób znać, że żyje.

Prawie dwa lata temu Phil musiał uciekać. Od tamtej pory

zagrożenie, przed którym się chował, zostało wyeliminowane tylko

częściowo. Nadal mogli znaleźć się ludzie, którzy chcieliby dobrać

mu się do skóry. Phil nie był najbardziej dyskretną osobą na świecie, a

jego decyzje czasem nie dowodziły jego niewątpliwego intelektu. Był

marzycielem, który ryzykował bardziej, niż...

- Melis!

Iris Johansen - Śmiertelny przyplyw.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: