Iris Johansen - W polu rażenia.pdf - Iris Johansen - gingerjb

Iris Johansen

W POLU

RA ś ENIA

Rozdział 1

Arapahoe Junction,

Kolorado, 15 pa ź dziernika

W iem, Ŝe się spóźniam, do cholery! - Alex Graham ściskała w

dłoni telefon komórkowy. - Zrobię te zdjęcia, jak tylko będę mogła.

- JuŜ byś je dawno miała, gdyby nie to, Ŝe się tak bezsensownie

wdałaś w te prace na rumowisku. Miałaś fotografować ratowników w

akcji, a nie sama w niej uczestniczyć - powiedział sarkastycznym

tonem Jim Karak. - Stare niusy to Ŝadne niusy, Alex. Ta cholerna

tama przerwała się juŜ prawie tydzień temu, a nasz magazyn wychodzi

za dwa dni.

- Zrozum, tam nadal wygrzebują spod osuniętej ziemi Ŝywych

ludzi.

- Dlatego powinnaś robić optymistyczne zdjęcia bohaterskich

akcji, zamiast machać szpadlem. Łamiesz jedną z podstawowych

zasad. Za bardzo się angaŜujesz.

- Tam nadal mogą być Ŝywi ludzie... - Nie, to nie ma sensu. Dla

Karaka liczy się tylko jedno i w tym cały problem. - Dostaniesz te

zdjęcia. - Rozłączyła się i z rezygnacją oparła o ścianę, pocierając

zmęczone skronie. BoŜe, aleŜ jest wykończona. Będzie miała

szczęście, jeśli Karak nie wezwie jej do siebie i nie oznajmi, Ŝeby

szukała sobie innego pisma. Jej zachowanie pozostawiało wiele do

Ŝyczenia i z pewnością nie było profesjonalne. Gdyby nie miała

powaŜnych osiągnięć, Karak juŜ dawno by ją zwolnił.

- Jakieś problemy? - W drzwiach przyczepy stała Sara Logan z

psem Montym.

- Drobne. - Alex skrzywiła się i wstała z krzesła. - Wygląda na to,

Ŝe nie wykonuję swojej pracy i nie skupiam się na tym, co istotne.

- Prawie mnie nabrałaś. - Sara napełniła wodą miskę dla

Monty’ego i usiadła na podłodze obok psa, który zaczął łapczywie

chłeptać. - Dziś rano znaleźliśmy Ŝywe niemowlę w tej piekielnej

dziurze. Moim zdaniem to dość istotne zajęcie.

- TeŜ tak uwaŜam - uśmiechnęła się Alex. - Pieprzyć Karaka.

Sara nie odwzajemniła uśmiechu.

- Nie chcę, Ŝebyś straciła pracę, Alex. Wiem, ile ona dla ciebie

znaczy. Mamy wielu innych wolontariuszy, którzy pomagają kopać.

Alex uniosła brwi.

- O, czyŜbyście mieli za duŜo pomocników?

- Wiesz, Ŝe to nieprawda. W katastrofach takich jak ta trzeba

działać najszybciej jak się da, inaczej... No dobra, masz rację. Jesteś

nam potrzebna. Nie chciałabym tylko, Ŝebyś sobie zaszkodziła. Bóg

wie, Ŝe na tym świecie jest juŜ wystarczająco duŜo cierpienia.

A Sara Logan doświadczyła go w duŜej mierze na własnej skórze,

pomyślała Alex. Razem ze swoim golden retrieverem Montym

pracowała w brygadzie ratunkowo-poszukiwawczej i Alex spotykała

ją wielokrotnie przy okazji róŜnych katastrof w ciągu ostatnich pięciu

lat. Ich przyjaźń zrodziła się w obliczu tragedii, jakie potrafi zgotować

natura albo sam człowiek.

- Nic mi nie będzie - rzuciła.

- Twój wydawca ma rację. To nie jest zajęcie dla ciebie. - Sara

pokręciła głową. - Spójrz na siebie. Cała jesteś brudna. Dłonie ci

krwawią od ciągłego machania szpadlem i nie spałaś od dwudziestu

czterech godzin.

- A ty spałaś?

Sara puściła mimo uszu jej pytanie.

- Nie tylko dłonie ci krwawią. Alex, wycofaj się. To cię

wykończy. Uwierz mi, wiem, co mówię.

- Mówisz tak, jakbym nigdy nie była na miejscu katastrofy.

- Ale nigdy nie byłaś tak zaangaŜowana. Robiłaś zdjęcia i

pomagałaś w namiocie pierwszej pomocy. Nie odkopywałaś ciał ludzi

w nadziei, Ŝe będą jeszcze Ŝywi.

Sara nie chciała myśleć o tych ciałach. Zbyt wiele ich widziała w

ciągu kilku ostatnich dni.

- Ty przecieŜ ciągle to robisz - zauwaŜyła Alex. - Mogłabyś

zostać w domu i wieść spokojne Ŝycie, ale za kaŜdym razem, kiedy do

ciebie zadzwonią, ty i Monty natychmiast stawiacie się na miejscu

kolejnej katastrofy. Dziwi mnie, Ŝe twój mąŜ jeszcze to wytrzymuje.

- Nie lubi tego, ale rozumie. - Sara spojrzała na nią spod

zmarszczonych brwi. - Ale nie rozmawiamy teraz o mnie.

Obserwowałam cię przy pracy i uwaŜam, Ŝe jesteś w tym świetna.

Kochasz to, co robisz, i setki razy sama mi mówiłaś, Ŝe twoją pasją

jest opowiadanie historii. Więc nie zbaczaj z wyznaczonego szlaku.

- PrzecieŜ nie zbaczam. Zrobię te zdjęcia. - Pochyliła się i

pogłaskała puszystą sierść Monty’ego. - Ja tylko nie mogę... Zrobię te

zdjęcia.

Sara przyglądała się jej z zatroskanym wyrazem twarzy.

- Wydaje mi się, Ŝe nie powinnaś juŜ więcej brać takich zleceń.

JuŜ od czasów Ground Zero to narastało, a teraz jest jeszcze gorzej.

Alex... zmieniłaś się.

Stal, beton i ten duszący pył, który zdawał się pokrywać cały

świat niczym całun.

- Ground Zero zmieniło nas wszystkich.

Sara i Monty czołgający się pośród rumowiska, podczas gdy Alex

stała i patrzyła na wszystko bezradnie.

Sara i Alex tulące się rozpaczliwie do siebie z twarzami zalanymi

łzami.

- Ale ja miałam do kogo wrócić do domu, Ŝeby się po tym

wyleczyć. Powinnam była i ciebie zmusić, Ŝebyś ze mną pojechała -

stwierdziła Sara.

- śycie toczyło się dalej i ja teŜ musiałam sobie radzić. - Alex

wzruszyła ramionami. - Jeśli nawet noszę jakieś brzemię tamtych

wydarzeń, to widocznie tak musiało być. Zwykle nic mi nie jest.

Tylko teraz jest mi trochę cięŜej. Te wydarzenia wywołują zbyt wiele

wspomnień.

- Ale to nie to samo - przekonywała łagodnie Sara. - Tutaj udało

nam się znaleźć ocalałych ludzi. Jak na razie mamy siedemdziesiąt

dwie uratowane osoby.

- Ale to za mało - szepnęła Alex. - Ciągle za mało. Nie potrafię

trzymać się od tego z dala i pozwalać... - Chrząknęła i nagle zmieniła

temat. - Masz teraz przerwę?

- Nie. Musiałam tylko dać Monty’emu wody. Moja manierka była

juŜ pusta. Mamy jeszcze kilka godzin pracy, zanim zrobi się ciemno.

Dla Monty’ego jest znacznie bezpieczniej, kiedy jest jasno i wyraźnie

widzi, gdzie wchodzi. - Przerwała na chwilę. - Ale, ale omal nie

zapomniałam, Ŝe mamy dwie dobre wiadomości. W przyszłym

tygodniu przyjedzie tu prezydent.

- NajwyŜszy czas. Wiceprezydent Shepard był tu dzień po

przerwaniu tamy.

- Tak, byłam pod wraŜeniem. Musi się pokazać sam prezydent,

Ŝeby FEMA * i wszystkie organizacje przyszły z większą pomocą.

- To dobrze. MoŜe uda mi się przekonać Karaka - Alex skrzywiła

się - Ŝe czekałam ze zdjęciami do przyjazdu Andreasa, Ŝeby pokazać

jego rolę w tej historii? - Pokręciła głową. - Nie, nie potrafię dobrze

kłamać. Poza tym prezydent jest teraz tak otoczony przez ochronę, Ŝe

nie zbliŜyłabym się do niego nawet na kilometr.

- A ja się w ogóle dziwię, Ŝe zamierza tu przyjechać. Zeszłej nocy

wybuchła bomba w ambasadzie w Nowym Meksyku.

- Ta sama organizacja terrorystyczna?

- Przyznała się do tego Matanza - przytaknęła Sara. - Na trawniku

przed ambasadą zostawili płonącą kukłę Andreasa.

- Sukinsyny. - To był juŜ trzeci atak na amerykańską ambasadę,

jakiego dokonała gwatemalska organizacja terrorystyczna w ciągu pół

roku. Jak nie Środkowy Wschód, to Gwatemala albo Wenezuela. Juan

Cordoba i jego organizacja Matanza stanowili zawsze element

radykalny i rewolucyjny w swoim kraju, ale teraz, zasileni pieniędzmi

z narkotyków i wspierani przez Al Kaidę, urośli w taką siłę, Ŝe na

swój cel wzięli Andreasa i jego rząd, który działa na rzecz stabilizacji.

Alex nie potrafiła juŜ sobie wyobrazić, Ŝe kiedyś były czasy, kiedy jej

krajowi nie groził terroryzm i przemoc. Z drugiej zaś strony pamiętała

swoje dzieciństwo przepełnione zaufaniem, niewinnością i wiarą w to,

Ŝe nic złego nie moŜe jej spotkać. Te wspomnienia wywołały w niej

tylko frustrację, złość i ogromny smutek.

- Mam nadzieję, Ŝe twoja druga dobra wiadomość jest lepsza od

pierwszej.

- Musisz nauczyć się przyjmować gorycz ze stoicyzmem.

Przynajmniej Andreas nie pozwala, Ŝeby ktokolwiek zastraszył go na

tyle, by zaczął ignorować ludzi, którzy go potrzebują.

Prawdopodobnie będzie bezpieczny, odwiedzając to miejsce.

Wszystkie dowody świadczą, Ŝe to, co się tu wydarzyło, to katastrofa

* FEMA - Federal Eraergency Management Agency - Federalna Agencja

Dowodzenia w Sytuacjach ZagroŜenia, zajmuje się łagodzeniem następstw

kataklizmów oraz planowaniem akcji pomocowych (przyp. tłum.).

Iris Johansen - W polu rażenia.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: