Potrafisz zręcznie usprawiedliwiać i ubarwiać swoje działania, ale cudzych usprawiedliwień nie przyjmujesz. Słusznie byś zrobił, gdybyś siebie oskarżał, a brata swego usprawiedliwał. Człowiek pełen pokoju nie jest podejrzliwy, zaś wiecznie nie zadowolony i rozjątrzony daje się wciągnąć w różne podejrzenia, sam nie zna spokoju i innym spokoju nie daje. Najpierw sam trwaj w pokoju ducha, a potem dopiero możesz na innych promieniować pokojem. Spokojny to więcej niż uczony. Gwałtownik nawet dobro potrafi obrócić w zło, wszystko złe mu się wydaje. Człowiek dobry, pełen pokoju, wszystko na dobre sobie tłumaczy. To nie sztuka przebywać wsród dobrych i łagodnych, bo to w naturalny sposób wszystkim dogadza, każdy wybiera spokój i lgnie bardziej do tych, co myślą podobnie. Ale umieć żyć nie tracąc wewnętrznego spokoju wśród szorstkich, złośliwych, niezdyscyplinowanych i nieprzyjaznych - to łaska, to dzielność i zasługa. Niektórzy umieją sami trwać w pokoju i z innymi w pokoju obcować. Ale są i tacy, którzy ani nie wiedzą, co to pokój, ani innych nie potrafią nim obdarzyć. Ciężko z nimi innym, ale im samym ze sobą najciężej. (Te sentencje znalazłam w książce Tomasza a Kempis.)
© Irena Kubara, POCZTA
outsider._