Cage- prolog - rozdział III.pdf - Cage - d.slemp

By alisha_black

Betuje : Diablica Ewels :* _(prolog)

Betuje : Belissima vel Gosia :*

PROLOG

13 września 1990r. Chicago

Było późne piątkowe popołudnie, wiatr wył za oknami mieszkań, jego silne

podmuchy rozsypywały pozagrabiane liście na podwórkach i w parkach.

Niebo zaciągało się ciemnymi burzowymi chmurami, zwiastującymi zmianę

pogody. W jednej z dzielnic tego wietrznego miasta, w dwupiętrowym domku,

słychać było wesołe głosy i radosne śmiechy. Dorośli przyglądali się w

cichym zachwycie z uśmiechami na twarzach dwójce bawiących się dzieci.

Niektórym do oczu wkradła się łza wzruszenia i smutku. Małej

brązowowłosej dziewczynce, biegającej z radosnym uśmiechem na ustach,

chwalącej się wszystkim swoją nową urodzinową, różową sukienką. Oczy jej

błyszczały raz po raz, kiedy spoglądała w kierunku stolika przy oknie, na

którym znajdowały się pięknie przyozdobione pudełka z kokardkami. W

kominku ogień cichutko trzaskał znaną tylko sobie melodie, rzucając ciepłą

poświatę na siedzącego przy fortepianie sześcioletniego chłopca. Jego włosy,

w świetle blasku rzucającego światła, wydawały się ognisto rudne, a jego

zielone oczy podążały za każdym krokiem jego małej przyjaciółki. Usiadł na

krzesełku przy instrumencie i zaczął grać … utwór był piękny i bardzo

uroczysty. Dziewczynka, słysząc pierwsze takty utworu, gwałtownie się

zatrzymała i spokojnie usiadła przy instrumencie na podłodze, opierając się o

jego nogę. Zwróciła swoje wielkie brązowe oczy na chłopca i delikatnie się

uśmiechnęła. W pokoju słychać było tylko uderzenia palców o klawisze i

wydobywające się niego dźwięki. Po chwili utwór się skończył, a mała

jubilatka miała łzy w oczach.

- Wszystkiego najlepszego, moja kochana Belluniu – powiedział chłopiec,

podchodząc do niej wyciągnął rękę, pomagając jej przy tym wstać.

Dziewczynka rzuciła mu się na szyję i pocałowała w policzek. On delikatnie

starł jej łzę z policzka i się do niej uśmiechnął.

- Dziękuje, bardzo dziękuje, Edi, za tak piękny prezent - powiedziała

wzruszona, cały czas się do niego tuląc. Dzieci nie zwracały uwagi na smutne

uśmiechy otaczających ich ludzi i ukradkowo wycierane łzy. Dla nich nie

liczyło się nic więcej niż to, że tulą się do siebie i że było im dobrze.

- Isabello, zaprowadź Edwarda do salonu i usiądźcie ładnie przy stole, a my

zaraz przyjdziemy - odezwała się matka dziewczynki, delikatnie się do nich

uśmiechając. Edward chwycił ją za rączkę i poprowadził do salonu. Dorośli

popatrzyli na nich, a potem na siebie, i zrezygnowani poszli za nimi, cicho

siebie wspierając.

Potem nastąpiło uroczyste pokrojenie tortu i wesołe zaśpiewnie „Sto lat” dla

małej jubilatki. Edward nieustająco się jej przyglądał i podziwiał swoją

trzyletnią przyjaciółkę, która krótko mówiąc była ślicznym dzieckiem. Co

chwile na jej słodkiej buźce pojawiały się urocze rumieńce i dołeczki, gdy się

uśmiechała. Były śmiechy i żarty, były uściski i całusy. Wszystko, co dobre

szybko się kończy, zegar zaczął wybijać dziesiątą wieczorem i powoli goście

się zbierali do wyjścia. Została jeszcze tylko rodzina Edwarda, która stała

przy drzwiach i czekała, aż pociechy się pożegnają. Mała dziewczynka

uczepiła się szyi swojego kolegi i cichutko pociągła nosem. On delikatnie

poklepywał ją po plecach, nucąc delikatnie do ucha.

- Spokojnie, moja mała Bellciu, niedługo się zobaczymy, więc nie płacz mi,

dobrze? Wiesz, że cały czas będę o tobie myślał. Jesteś moja ukochaną

dziewczynką. - Mówiąc to dał jej buziaka w policzek i uśmiechnął się do niej.

Ona tylko odwzajemniła gest i podarowała mu małe pudełeczko. Spojrzał na

nią zdziwiony i zarazem zaciekawiony.

- Co to jest?- spytał biorąc je do ręki.

- To jest moje podziękowanie za piękny prezent. I na pamiątkę dla ciebie. –

Powiedziawszy to wyrwała się z jego uścisku i pobiegła przytulić się do

mamy.

- Dobranoc ciociu, wujku. Pa, moja mała Belluniu – powiedział Edward,

machając w drzwiach i wychodząc z rodzicami. Złapał mamę za rękę i

przyciągnął do siebie.

- Wiesz, mamo, jak urosnę, to się ożenię z moja małą Bellcią – powiedział z

wielkim uśmiechem na ustach, spoglądając na matkę. Ona tylko przygarnęła

go do siebie i zapłakała cicho.

- Och mój biedny, kochany Edwardzie…

♣ Rozdział 1 ♣

„ Straciłem już to uczucie kochania się w zakochiwaniu

więc spróbuję o nie kogoś spytać

Powiedziano mi z westchnieniem

[ile kosztuje miłość?]”

Hide- Ever Free.

14.wrzesnia 1990 Chicago .

Miasto pomału budziło się do życia po niespokojnej nocy. Gdzie

niegdzie dało się słyszeć oznaki przebudzenia, jak na przykład natrętne

dzwonki budzików i telefonów w mieszkaniach, ujadanie psów na

dostawców mleka czy poranne wiadomości radiu. Jednak ponad to wszystko

… ponad te irytujące odgłosy dnia, dało się również wyczuć zapach świeżo

mielonej kawy … a gdzieniegdzie wyczuwało się zapach świeżo wypieczonego

pieczywa. Słychać było również odgłosy jeżdżących po ulicach budzącego się

miasta samochodów.

Właśnie jedno takie auto, niczym się nie wyróżniające kierowało się w

stronę osiedla, na którym wczoraj urządzono przyjęcie urodzinowe małej

dziewczynce. Przed tym właśnie domem czekało dwoje dorosłych ludzi z małą

Bellą na rękach. Rodzice spoglądali smutno na prawie nie przytomną

dziewczynkę trzymającą się kurczowo ramion matki, po jej twarzy spływały

obfite łzy.

 Mamusiu ja chce pa-pa Eddi – załkałą cichutko w szyję matki, mocno

ściskając swoje piąstki w jej włosach.

 Kochanie mówiłam ci przecież, że wczoraj pożegnałaś się z Edwardem,

a dziś nie damy rady z tego powodu, że zaraz mamy samolot do

Londynu. Poza tym jest za wcześnie na odwiedziny i Twój przyjaciel

jeszcze śpi króliczku - pogłaskała jej skołtunione włoski spoglądając

bezradnie w stronę męża. Można było dostrzec jak jej oczy

nienaturalnie się błyszczą. Mężczyzna podszedł do nich i objął dwie

najważniejsze w swoim życiu kobiety mocno do siebie je tuląc.

 Papa - załkała cichutko dziewczynka, spoglądając z nadzieją na ojca -

A kiedy ja widzieć Eddie, co ? –uśmiechnęła się nieśmiało i w jej

oczach pojawiała się malutka iskierka nadziei, gdy spoglądała na ojca.

Ten przełknął ciężko ślinę - Nie wiem ptaszyno moja ... naprawdę nie

wiem, ale musisz mieć kochanie nadzieję, że kiedyś to się stanie –

pogłaskał ja po główce, po czym skierowali się w stronę czekającej już

na nich od pięciu minut taksówki.

Matka z córką usiadły z tyłu, ojciec przy kierowcy informując go gdzie

ma się udać. Brązowowłosa dziewczynka wtuliła się mocniej w ramiona

matki, zaciskając mocno oczy i sądząc, że to tylko zły sen, z którego zaraz się

obudzi. Jednak dźwięk silnika samochodu upewnił ją, że t wszystko dzieje

się naprawdę. Rozpłakała się ponownie głośno pociągając nosem.

 Kochanie spokojnie, nie płacz proszę Cię tak mocno, przecież

zostawiłaś „coś” na pożegnanie dla Edwarda, prawda? – spytała się

matka chwytając się ostatniej deski ratunku, ponieważ nie potrafiła

sobie poradzić z tak zapłakaną córką, delikatnie głaszcząc ją po jej

włoskach.

Mała Bella energicznie pokiwała głowa na słowa matki i przypomniała

sobie ,jak zostawiała na stole w kuchni, niebieską kopertę z dziecięcym

koślawym napisem „EDDIE”. W środku niej schowany był obrazek,

narysowany niezbyt sprawną rączką dziecka, a przedstawiający dwójkę

Cage- prolog - rozdział III.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: